Officielle waarschuwing van oom agent

Vandaag was het zover, ik ben bij mijn illegale activiteiten betrapt. Toen ik uit Dordrecht terug reed en bijna thuis was kon ik kiezen of het fietspad of de autoweg over de Dorpskade. Ik twijfelde omdat ik al aardig leeg gereden was. Uiteindelijk hakte ik op het laatste moment de knoop door en koos ik de autoweg. Achter me reed een zwarte Opel en even later ging de beste man me ook nog inhalen. Ik had niets door en ergerde me omdat hij niet erg doorreed (45). Uiteindelijk ging ik het fietspad weer op om hem rechts in te halen. De man begon te toeteren en stak zijn hand op. Ik dacht dat hij vervelende gebaren maakte en ik stak ook mijn hand op. Echt vreemd werd het toen de auto naast me tegen het verkeer in bleef rijden, de Herenstraat in. Ik vreesde dat het een zeer agressieve automobilist betrof en reed lekker door. Uiteindelijk hoorde ik: "Politie-stoppen" en toen viel het kwartje. Ik moest mijn legitimatie laten zien en kreeg een reprimande te horen hoe gevaarlijk ik wel bezig was. De man beweerde dat ik wel 65 tot 70km/uur had gereden (ik hoop dat hij gelijk heeft, dan zit ik op het NK Texel gebakken), wat me wel een beetje overdreven leek. In ieder geval had ik op een weg gefietst waar het voor fietsers verboden is (wist ik ook wel maar ik hield me natuurlijk van de domme). Uiteindelijk kwam ik er met een waarschuwing vanaf. Maar de volgende keer dat hij me te pakken krijgt draagt hj de zaak bij de officier van justitie voor (gaan ze mijn Quest dan in beslag nemen?). Mijn verweer dat het op de weg tussen de auto's toch veiliger is dan op het fietspad waar je zo door een auto van je sokken wordt gereden maakte geen indruk. Volgens de beste man bekeek ik het alleen vanuit mijn eigen standpunt. Ik verweerde me door te vertellen dat het meestal de automobilisten zijn die niet opletten, ik kijk wel uit.

<<<<< Zo had ik het liever gezien!












vandaag 102km, totaal 22537km

Snel retour Dordrecht

Vanmorgen werd ik een kwartier voor de wekker ging wakker. Het ontbijt sloeg ik over en precies om 6:30 stapte ik in de Quest om richting Dordrecht te rijden. Er was niet al te veel verkeer en ook de scholieren zijn nog niet in grote getallen aanwezig. Het fietsen ging voorspoedig op een noodstop voor een niet-voorrang gevende fietser na. Geen schade maar ik rook wel het rubber van mijn banden op het wegdek. Na precies 1:25 en 50km kwam ik op het werk aan, best wel een snelle tijd vergeleken met de andere ritten.

Om 16:45 zat het er weer op en kon ik de terugweg aanvaarden. De wind was behoorlijk opgestoken (5-6 Bft ZW) maar daar had ik blijkbaar geen last van want de snelheid zat lange tijd rond de 50km/uur. Blijkbaar zit ik op het goede spoor met mijn training van de laatste weken, eerst in de bergen en daarna in de Quest. De gezonde berglucht mis ik wel, zeker toen ik achter een drietal brommers aanreed. De terugweg ging zelfs sneller dan heen, nu deed ik er 1:22 uur over de 52km, inclusief het wachten voor verkeerslichten. Soms moet je voor bijna alle lichten wachten, dit keer leek het wel of ze geprogrammeerde waren om voor mij op groen te gaan.

Stoom afblazen

Doordat ik gisteren veel te laat naar bed ging en de weervoorspelling erg slecht was ben ik niet naar het werk gaan fietsen. Daar had ik best wel spijt van, het weer was immers best wel goed vanmorgen. Toen ik echter naar huis reed barstte de regenbuien los, het water kwam met bakken naar beneden. Thuisgekomen was het weer helemaal opgeklaard, tijd om alsnog te geen fietsen. Op 6 september doe ik weer mee aan het NK tijdrijden en dan moet ik top-fit zijn. Niet dat ik in de vakantie heb stilgezeten, integendeel, ik heb menig berg beklommen.

Zondag heb ik al eerder weer een rondje in de Quest gereden en na een half uurtje voelde het weer als vanouds aan. Ik vreesde dat het mountainbiken slecht is te combineren, maar dat valt dus reuze mee. Zondag deed ik nog enigszins rustig, vandaag ging het gas vol open (bij wijze van spreken dan). Er stond een fris windje, windkracht 7 volgens Mart en dat geloof ik graag. Via Schipluiden ben ik naar de nieuwe waterweg gereden, toen richting Hoek van Holland. Bij de waterkering twee keer met hoog tempo naar boven.

Het bleek dat meer mensen het idee hadden te gaan fietsen, het was verrassend druk onderweg.

Na ruim 1,5 uur had ik de 70 km afgelegd en kon ik thuis stoom afblazen na deze pittige training.

De beklimming van de Mont Ventoux

Dat ik al een tijd niets aan mijn blog heb toegevoegd betekend niet dat ik niet heb gefietst of ziek ben geweest. Ik heb de afgelopen drie weken vakantie gevierd in Frankrijk, Italië en Zwitserland. De vakantie begon op de camping in Bedoin welke als startpunt van de beklimming van de Mont Ventoux was gekozen. Normaal zou ik deze streek niet gauw als vakantie bestemming hebben gekozen, maar het is er zo goed bevallen dat we nog zeker een keer terug willen. We stonden op camping de pastorie wat een heerlijke rust garandeert. Een bijkomend voordeel is dat de camping spotgoedkoop is, zeker als je hem vergelijkt met campings aan de Italiaanse riviera, waar je de hoofdprijs betaald voor een klein plekje op een te volle camping.

Op de middag van de eerste dag dat we op deze camping stonden was ik al op de mountainbike gestapt met een halve fles water in mijn rugzak om wat in de omgeving te toeren. Dat ging aanvankelijk erg lekker en al gauw reed ik richting Mt Ventoux. In het begin van de rit was ik lekker fris maar in de warme middag-zon (30 graden) ging ik al snel flink zweten en het parcours werd steiler en steiler. Bij 1300m hoogte was het water op (en mijn energie ook), hier moest ik nog maar een keertje voor terug komen!



Op 29 juli was het zo ver en vertrok ik om 7:00 vanaf de camping nadat ik wat had gegeten en dit keer met een volle fles water. In de frisse ochtend lucht ging het stukken beter, maar toch breekt de klim je op de duur aardig op, er is bijna geen plek waar je even rust kan houden zonder van de fiets af te stappen. En afstappen is natuurlijk taboe, dat doe je niet!

Ik merkte wel (wat ik natuurlijk al wist) dat ik bepaald geen klimmer ben, samen met het gewicht van mijn mountainbike kom ik ruim over de 100Kg en dat werkt bepaald niet mee. De meeste andere fietsers, en dat zijn er nogal wat aangezien het hier een soort klimmers-bedevaartsoord is, zijn kleine lichte mannetjes.


Het klimmen ging gestaag door, het is gewoon een kwestie van doorzetten. Het grootste deel van de klim gaat door het bos, maar wanneer je uiteindelijke het bos verlaat ben je er nog lang niet. Als er in het bos nog enige beschutting tegen de zon was dan is die nu verdwenen, nu brand de zon op je. Gelukkig stond er wel een frisse wind en kon ik toch nog redelijk doorrijden. Een paar fietsers reden me voor bij maar ik ging wel gelijk op met een andere mountain biker. Soms ging ik voor, even later nam hij weer het voortouw. Dat ging zo door tot zo'n 100m onder de top. Plots trapte ik door en even later lag ik plat op de weg, de ketting was gebroken. Dat betekende dat ik moest lopen hetgeen langzamer ging dan fietsen. Bovengekomen hielpen een paar behulpzame Fransen met het repareren van de ketting. Bij het wat lager gelegen restaurant had ik de gelegenheid om mijn handen, zwart van het kettingsmeer, weer schoon te wassen. De terugweg naar beneden was als een beloning voor de verrichte arbeid. Het hele stuk naar Bedoin kan je uitrijden zonder maar even te hoeven trappen. De snelheid liep op tot een maximum van 75km per uur op de steilste stukken. Ik geloof wel dat ik deze vakantie het grootste deel van mijn remblokjes heb versleten.

Een ander groot voordeel van vroeg in de ochtend naar boven fietsen is dat er dan nog maar weinig niet-fietsers zijn. Dat was me bij de eerste poging nogal tegengevallen: de lucht van verbrande koppelingsplaten en remblokken beneemt je de adem wanneer de auto's continue af en aanrijden van en naar de top van de berg.







Twee dagen later heb ik het ritje nog eens over gedaan. Nu was ik een uurtje later vertrokken en dat was aan de warmte duidelijk te merken. Dit keer hield de ketting zich goed en bereikte ik de top in 1 keer in een tijd van even boven de twee uur.

Volgende keer mijn buik inhouden!












Samen met Michelle op de foto bij het monument van Tom Simpson