Training voor Ventoux

Toen ik een paar dagen terug de blog van fietsvriend Baksteen las kreeg ik een ingeving. Waarom ga ik in mijn vakantie niet de mont Ventoux bestijgen? Gelukkig had ik mijn (onze) vakantie nog niet in detail vastgelegd (wat het vrouwtje wel graag zou willen) en ben ik flexibel. Als ik een tijdrit van zes uur kan rijden dan kan ik deze kale jongen ook wel op. Zo gezegd, zo gedaan. We gaan volgende week als een speer richting Provence, daar slaan we ons kampement op en de volgende dag rij ik naar boven.

Om alvast een beetje aan het afzien op de mountainbike te wennen heb ik gisteren een toertocht met fietsvereniging "de glazen stad" meegereden. Om 8:50 reed ik bij de Wollebrand aan om nog even een bakkie koffie te doen voor de rit zou starten. Dat viel wel even tegen, er stond zeker 200 man klaar en er waren er meer die koffie wilden. Buiten stonden 200 racefietsen in de zon te blinken en daar stalde ik mijn oude mountainbike naast. Ik had het idee dat een paar man zicht afvroegen of ik niet bij het verkeerde evenement was beland, maar nee ik wilde mee..

Om 9 uur ging de eerste groep op weg en even later ging ik er achter aan. Dat viel nog niet mee om die groep in te halen, zeker als je individueel bent ingesteld zoals deze jongen. Gewoon ieder voor zich. Bij Delft werd ik zowaar door een duo fietsers ingehaald en dat liet ik niet gebeuren, er achteraan dus. In Rotterdam kwam de groep renners in zicht maar inhalen lukte niet zomaar. Even later weer wel maar dat kwam doordat de stad meer op een mountainbike parcours leek dan op voor wielrenners geschkt terrein. Er stond een renner met lekke band en de rest moest wachten.

Even later doken we gedrieën de maastunnel in en aan de andere kant kwam even later weer een groep in beeld. Tot nu toe hadden we steeds voor de wind gereden en dat zou zo blijven tot na de stop aan de oude Maas. Na een lekker bakkie koffie en een stuk appeltaart sprong ik weer op om een andere groep renners te volgen. nu ging het al gauw pal tegen de wind in en begon ik het principe van in de groep fietsen te begrijpen. Het scheelt een slok op een borrel wanneer je achterin een groep rijdt. Jammer genoeg had k geen GPS bij me, maar ik heb later opgezocht dat we een heel stuk over de Brielse Maasdijk hebben gereden en via deze smalle reep land reden we pal tegen de wind in tot bijna aan Rozenburg. Ik zag dat een renners van ons groepje van vier het kopwerk deed en de andere vonden dat wel prima. Dat is niet mijn stijl en al gauw ploegde ik me naar voren. Dan valt het wel meteen op wat een verschil het is om achterin te rijden of aan kop. Het tempo zat rond de 35km/uur en uiteindelijk begrepen de andere twee ook dat we moesten wisselen wilden we dit lang gaan volhouden. Steeds als ik na een paar kilometer kopwerk terugviel in snelheid kwam een ander naar voren om het over te nemen. achterin hersteld ik dan weer iets en even later reed ik weer naar voren. Dit is wel slopend en ik was niet onaangenaam verrast toen Rozenburg in zicht kwam. Helaas voer de pont voor onze neus weg en moesten we een kwartiertje wachten tot hij weer terug kwam.

We hadden wel het mooiste weer van de wereld en het was bepaald niet erg om even in de zon te wachten. Aan de andere kant van het water gingen we er weer stevig tegenaan en de snelheid
zat algauw weer rond de 35.

Helaas voor mij ging het groepje dat ik achterna reed niet terug naar Naaldwijk maar ze reden richting 's Gravenzande. Daar kwam ik dus te laat achter en ik kon weer een tiental extra kilometers op mijn naam schrijven.

Om 12:30 was ik weer terug in wateringen, klaar voor een fietstochtje met de familie richting strand.

80 km met een gemiddelde van 28km/uur. Klaar voor Ventoux? Of volgende week zondag nog een toertochtje, het is me in ieder geval prima bevallen. Leuke sfeer!!

Rit in de regen

De voorspellingen van deze week zien er niet best uit. Daarbij leek de woensdag nog het meest geschikt om naar het werk in Dordrecht te fietsen. Toen ik vanmorgen om 6:05 naar buiten kwam zag de lucht er fantastisch mooi uit. Mooie wolkenpartijen in verschillende kleuren. Het was lekker rustig en het fietsen ging voorspoedig. Het lijkt wel of ik steeds beter in vorm kom de laatste tijd, eigenlijk zou ik vaker wedstrijden moeten fietsen. ik realiseer me dat het allemaal wel erg makkelijk gaat, na een wedstrijd heb ik nergens last van en ben zeker niet uitgeput (behalve dan na de 6-uurs race van het cycle vision).

Vanmorgen had ik er zin in en ik kon het tempo flink hoog houden. In Rotterdam was voor het eerst sinds lange tijd de Delftweg weer open en zo kon ik de route langs de Delfshavenseweg volgen. Dat wilde ik al lang maar eerst werd de brug herbouwd en daarna lag de bestrating open. Maar nu kon het dus weer en dit is zeker voor herhaling vatbaar. Vanaf hier werkten bijna alle verkeerlichten tegen en was ik wel genoodzaakt om hier en daar door rood te rijden. Als ik dat niet doe dan komt er zo 10 minuten extra wachttijd bij.

Vanaf het fietspad langs de A20 ging het weer als een speer en kon ik zelfs hier en daar een brommertje voorbij rijden (mits ze niet al teveel zijn opgevoerd). Wat mij betreft gaan bromfietsers ook milieu tax betalen, wat braken sommige exemplaren toch een bak troep uit! Tegenwoordig beginnen elektrische bromfietsen een heel mooi alternatief te worden.

Na 1:23 en 50,6km kwam ik op mijn werk aan, de op een na snelste tijd (36 km/uur gem).

Terwijl het tijdstip van de terugrit naderde troken de wolken zich samen. Op de buienradar zag ik al dat het niet droog zou blijven. Zo erg vindt ik dat niet, normaal ben ik ook drijfnat van het zweet. Als ik maar in beweging blijf want zodra ik stop wordt het te koud met al dat vocht in je shirt.

Nu waren het de bruggen die tegenwerkten. Er stonden er maar liefst drie open, twee in Papendrecht en een in Delft. Nu deed ik er iets langer over, dat kon ook moeilijk anders want het blijft link om snelle bochten te maken op het natte wegdek. na 1:32 en 52,6 km was ik weer terug in Wateringen. Leker gefietst!!

Tweede op Flevonice

Ik was vanmorgen al vroeg in de weer om alle spullen bij elkaar te rapen voor de wedstrijd in Biddinghuizen. De tocht met de Quest op het dak van de auto ging voorspoedig, dit keer zowaar geen files, zodat ik ruim op tijd aan kwam rijden bij de baan. Ik was een van de eerste fietsers die de baan ging verkennen.







De baan was nog bochtiger dan ik al dacht, in bijna iedere bocht moet je flink afremmen om er niet uit te vliegen. Daarmee werd ook het voordeel van de race-kap een stuk minder. Achteraf bleek ik d enige te zijn die met een kap ging fietsen. Een ander nadeel van de kap was dat je niet door hebt hoe hard het waait en het gevoel voor de bochten wordt een stuk minder. Maar ik moest wel met deze kap rijden aangezien ik er vanmorgen ook was achtergekomen dat ik de zwarte schuimkap op het cycle vision had laten staan.

Nadat ik een aantal rondjes had gereden waren de andere deelnemers ook aangekomen en kon de wedstrijd beginnen. de eerste wedstrijd ging over 1 rondje, dat in verband met werkzaamheden aan de baan was beperkt tot 3,75km. Later bleek dat het criterium hierdoor ook was verlengt tot 11 rondjes, terwijl ik steeds dacht dat het een race van 25km was.

Ik startte als vierde en voor ik lekker op gang was passeerde k de finish alweer. Ik was niet echt tevreden, er zat veel meer in. Ik was zo bezig met "niet omslaan in de bochten", dat ik bijna niet aan hard doortrappen toekwam. Bovendien waaide het stevig (4-5Bft), waardoor het nog lastiger wordt om de bochten heelhuids door te komen. Deze baan is helemaal open en in de polder kan het stevig waaien. Achteraf bleek ik op de derde plaats te staan achter Ymte(Quest) en Niels (M5 lowrider). De laatste zat maar 1sec voor me. Deze baan is duidelijk beter geschikt voor twee wielers die de bochten beter kunnen nemen.


Tijdens het wachten kwam er een enorm vliegtuig over, een Antonov transport vliegtuig. Volgens een kenner in de groep is dit het grootste vliegtuig ter wereld en is er maar 1 operationeel (deze dus).



Anderhalf uur later gingen we weer van start, nu allemaal tegelijk. Dit keer stond ik vooraan, hetgeen een veel betere eerste ronde opleverde aangezien ik niemand hoefde in te halen. Deze keer had ik weer dezelfde problemen als bij de eerste wedstrijd, hoe kom ik de bocht door. Sommige bochten zijn venijnig, die worden op het einde nog iets scherper waardoor je alsnog dreigt om te gaan. Ik rij liever een constant tempo, daarom moet ik steeds weer denken: versnellen, versnellen als ik een bocht uitkom. Zeker op de rechte stukken moet ik snelheid maken om voordeel van de kap te hebben.

Dit keer ging het iets beter en kwam ik uit op de tweede plaats achter Ymte. Dat leverde me alweer een prijs op, een opvouw barbecue (handig voor de vakantie).

De volgende wedstrijd is op Texel (NK tijdrijden, op 3 september)

Ingeschreven voor Flevonice

Ik had eigenlijk een uitnodiging gekregen om aanstaande weekend in de Franse Alpen te gaan fietsen maar dat ging helaas op het laatste moment niet door. Gelukkig is er nog een mooi alternatief voor handen: de ligfiets wedstrijd in Flevonice. Vandaar dat ik me pas vanavond heb ingeschreven voor een rit van 1 rondje en een rit van 5 rondjes. De baan in Biddinghuizen is 5 km lang, dus de wedstrijd gaat over 5 en 25 km.

Om de vorm er zo goed mogelijk in te houden heb ik vanavond nog een stukje gefietst met hoog tempo. Aangezien de wedstrijd over relatief kleine afstanden gaat zal ik extra hard moeten fietsen. Vanavond ben ik naar de nieuwe waterweg gereden en heb daar een paar keer de bult bij de waterkering beklommen. Er stond weinig wind en het fietsen ging erg ontspannen.

Ik ken deze baan alleen van luchtfoto's en heb geen idee hoe ik snel ik de bochten met mijn Quest kan nemen. Sommige bochten lijken me nogal scherp (voorste en achterste op de foto).

Ik zag op de ligfiets discussie website dat Ymte een tijdje geleden in een wedstrijd een rondje reed met een snelheid van 50km/uur. (ter vergelijking: bij het cycle vision reed hij zijn eerste rondje bij de 25km wedstrijd met een gemiddelde van 55km/uur, de volgende rondje 56-57 km/uur) Het lijkt me dat de bochten dus wel degelijk een beperkende factor zijn.

60km, totaal 21827km

Wat een rit!

Gistermorgen werd ik een uur voor de op de wekker ingestelde tijd al wakker. Een blik naar buiten vertelde me dat het prachtig fietsweer was en zo zat ik om 7:50 uur al in de Quest op weg naar Dordrecht. Zo vroeg in de morgen is er weinig ander verkeer, dus dat schiet lekker op. Vooral op stukken waar ik de weg moet delen met automobilisten rijdt dat meer ontspannen. In Rotterdam koos ik voor de route door het centrum, het was nu even na half zeven en nog er waren nog steeds maar weinig fietsers op mijn pad. Bij het fietspad langs de A20 kon het gas erop. Wel moet je rond deze tijd van het jaar oppassen voor tegenliggers omdat het gras langs de kanten van het fietspad zo hoog staat. Vooral in bochten zijn de tegenliggers moeilijk te zien. Hopelijk zet de gemeente binnenkort weer eens het mes in deze bermbegroeiing. Normaal kom ik op dit stuk grote groepen scholieren tegen, die zijn er vanzelfsprekend op dit tijdstip nog niet. In het begin leverde dat een hoop gegiechel op, nu zijn ze wel aan mijn Quest gewend. Om 7:20 kwam ik op het werk aan.

Even na vier uur zat ik weer in de Quest voor de thuisrit. Het plan was om de rondweg van Dordrecht te volgen en zo de tunnelroute te volgen. De verkeerslichten waren me vandaag gunstig gezind en al snel kwam ik bij de eerste tunnel aan, de Kil tunnel. Natuurlijk was ik benieuwd hoe hard ik nu naar beneden kon rijden. Ik heb immers sinds het cycle vision een 65-tands tandwiel voor in de Quest gemonteerd zitten. En daarmee kan ik weer iets harder mee fietsen, vooral in situatie wind mee of heuvel af. Als ik zo hard in deze tunnel duik, levert dat vooral bij het eerste stuk een spannende situatie op. Ik kom namelijk vanuit het volle zonlicht, met zonnebril op en duik dan dat donkere gat in. Het fietspad is tweerichting verkeer en je weet nooit welke halve gare je vanaf de andere kant tegemoet komt (mogelijk aan de verkeerde kant van het fietspad). Maar gelukkig ging alles goed en ik haalde een nieuwe Kiltunnel topsnelheid van 81km/uur.

Vanaf hier naar de Heinenoordtunnel ging als gesmeerd. De temperatuur in de Quest was al behoorlijk opgelopen maar zolang ik voldoende snelheid maak heb ik ook koeling,.als ik stop schiet de temperatuur omhoog. In deze tunnel geen nieuw record, de teller bleef weer steken bij 85 km/uur. Ik weet nu zeker dat dit aan de teller ligt aangezien ik nu toch wel harder naar beneden reed dan de vorige keren. De klim omhoog ging beter dan ik had verwacht, omdat ik zo hard ga (en hard blijf doortrappen) rij ik het grootste deel aan de andere kant weer omhoog. Het was trouwens behoorlijk druk in de tunnel en ondanks de breedte moet ik door de hoge snelheid toch goed opletten. Het is wel grappig om bromfietser voorbij te spuiten, met bijna hun dubbel snelheid.

Voor het pad lang de oude Maas stond een hek dat aangaf dat de doorgang verspert zou zijn. Dat negeerde ik (en met mij zo’n beetje alle andere fietsers) wat verder weinig oponthoud gaf behalve dat de bovenlaag van het asfalt was gefreesd. Dat betekend dat dit binnenkort ook een snel fietspad wordt! Of een of andere dodo moet weer op het idee komen om een toplaag van scherp grind op het fietspad te strooien, wat maar al te vaak met fietspaden wordt uitgehaald. De wegenplanambtenaren fietsen zelf immers niet! en weten daarom ook niet wat dit grint voor ellende geeft. Nu, we hopen er maar het beste van.

Op het fietspad richting de Beneluxtunnel trok ik nog even alles uit de kast om een bromfietser voor te zijn. Ik wilde immers voor hem bij de tunnellift aankomen. Dat lukte prima en uiteindelijk reed ik hem met 65 km/uur voorbij. Ik had lekker de gang erin tot een $##@!^ vrachtwagen eikel besloot om af te slaan om het tankwagen terrein links van het fietspad op te rijden. Ik toeterde en stopte hiermee pas tot ik helemaal stil stond. De vrachtwagen stopte uiteindelijk wel maar pas veel te laat, ik stond op dat moment al een stuk naast het fietspad, het ging allemaal nog net goed. De bijrijder zat een beetje schaapachtig te lachen. Ik snap wel waarom die Polen en Bulgaren zo goedkoop zijn, ze hebben immers niet al die dure diploma’s hoeven te halen. In die landen kan helemaal iedere imbeciel de weg op.

Na Vlaardingen had ik nog een bijna aanvaring met een achteruit rijdende automobilist en richting Schipluiden moest ik de snelheid beperken tot 25 vanwege een tractor met hooiwagen. Hier was het trouwens heerlijk verkeersluw, hetgeen kwam omdat de weg was afgezet om hem te asfalteren. Ze zijn wel lekker bezig!

Om zes uur was ik weer thuis. Vandaag 115km.

n.b. Misschien rij ik aanstaande zondag een wedstrijd mee op Flevonice, dat ligt eraan of ik er tijd voor heb