Dutch capitals tour 2012 - dag 3

 Nu reed ik achter Tom aan richting Leeuwarden. Hij wist hier de weg redelijk omdat hij ooit de lowlands 1000km  had gereden. Bij Groningen had Leo een toeristisch pad uitgezocht. De hele tocht was doorspekt van dit soort paadjes. Soms werden het zelfs zand of schelpenpaadjes. We hadden sterk het idee dat de hele route nog nooit per fiets was gereden. Soms zaten er ook duidelijke fouten in de track. Op een bepaald pount zat er bij het oversteken van de weg een grote verkeersheuvel in het midden. dat betekende dus uitstappen. Nadat we weer in de Quest zaten wilde ik zo snel mogelijk achter Peter en Tom aan. Ik had het idee dat ze niet zouden stoppen als ik zou achterblijven. In mijn haast schoot ik van een pedaal af en sloeg met mijn achillespees tegen de scherpe rand in de Quest. Van deze actie zou ik de rest van de tocht last houden, of beter gezegd: veel last houden. Zelfs nu is mijn enkel nog sterk opgezet en stijf.

Het stuk naar Garyp ging niet erg hard met Tom voorop. Hij zat duidelijk stuk. Achteraf had ik beter voorop kunnen gaan rijden. In Garyp ging Tom verder en ik ging op zoek naar mijn vriendin. Die liet zich echter niet zo makkelijk vinden. Pas nadat ik het dorp twee keer was gepasseerd had ik haar gevonden in een zijweg.

Ze had een heerlijk bord paste voor me klaar staan en lekkere vruchtendrank en een vruchten toetjes. Ook kon ik me wassen en deed ze mijn DCT2012 shirt in een sopje. Toen ik net een dutje wilde doen reageerde Peter op mijn ingesproken bericht. Hij had me niet gezien in Garyp en was maar doorgereden en was nu in Leeuwarden. Hij wilde niet wachten want hij dacht dat ik er nog wel een uur over zou doen om hem te bereiken. Ik stond er nu dus alleen voor.

Ik moest snel besluiten wat te doen. Alleen doorrijden en proberen Peter en Tom in te halen of verder rusten met het risico in de hitte van het weekend te belanden tussen de duizenden strandgangers. Ik koos voor de eerste optie. Jammer voor mijn romantische intermezzo maar er moest gewerkt worden. Dankzij de goede zorg had ik vernieuwde energie en was ik in een minuut of twintig in Leeuwarden bij het pompstation. Ik stempelde snel en ging verder richting afsluitdijk. In deze delen van Nederland is het goed fietsen met een Quest. In plaats van al die zoektochten naar de juiste route kan je hier lekker rechtuit knallen. De 38km naar de afsluitdijk had ik dan ook snel afgelegd. Op de afsluitdijk zelf is fietsen ook een heerlijkheid. Neus in de wind en er voor gaan. Bijna halverwege zag ik wat op het fietspad liggen. Dichterbij gekomen bleek het een meeuw met een gebroken vleugel. Ik kon niets meer voor hem doen dan hem in het gras leggen, erg zielig!

Nadat ik mijn voeten even rust had gegeven ging ik weer verder. Al snel had ik de andere kant bereikt waar ook een geheime controle bleek te zijn. Na even gedag te hebben gezegd ging ik snel verder richting Hoorn. Mijn voeten stonden het niet toe om het hele stuk in een keer te fietsen, ik moest wel een paar stops maken anders was de pijn gewoon niet te verdragen.

Langzamerhand werd het donker wat wel een erg mooi lichtspel opleverde. Ik moest wel even een foto maken van de Quest met de zonsondergang erachter.

Om tien over half tien kwam ik bij de verzorgingspost in Hoorn aan. Peter en Tom kwamen net naar buiten om verder te rijden. Ze hadden eigenlijk geen zin op op mij te wachten. Toen ik ze beloofde binnen vijf minuten klaar te zijn met het eten van de spagetti gingen ze akkoord om nog even te wachten. Ik hield mijn belofte en zat even later weer in mijn Quest. Helaas hadden mijn voeten geen rust gehad en dat zou ik later bezuren. Vanaf hier reden we al snel langs donkere dijken, gevolgd door de dijk Enkhuizen-Lelystad. Wat is dat een draak om 's nachts overheen te rijden. Er lijkt werkelijk geen eind aan te komen. In Lelystad reden we over een speciaal fietspad, althans volgens de borden. Het leek mij echter dat ze alleen hun best hadden gedaan om het zo fiets onvriendelijk mogelijk te maken (klinkers).

Het fietspad naar Almere leek oneindig en was heel donker. Ik had steeds het idee dat er hier niet mocht worden gefietst, maar dat was niet goed te zien in het donker. De auto's reden echter erg hard voorbij. Ondertussen leed ik helde pijnen door de steken in mijn voetzolen. Wat was dat klote!  In Almere moesten we eerst een soort puzzelrit door een bos maken, het duurde vrij lang voor we de uitgang hadden gevonden. Ook Almere zelf bleek een uitdaging met al die stomme bulten op de pleintjes.

Vanaf hier ging het richting Utrecht waar ik een lekke band kreeg door een "snakebyte". Later volgde een tweede waar ik geen reserveband voor dacht te hebben. Die moest ik dus plakken wat niet makkelijk was door de grote afstand tussen de gaatjes.

Bij Hilversum  leken we op een mountainbike trail terecht zijn gekomen. We reden hele stukken door het bos tussen de paaltjes door en zelfs over onverharde stukken met helling. Ook hier leek geen einde aan te komen. Dit soort paden verwacht je toch niet in een een tocht van 1426km!

Ergens bij Amstelveen begon ik vreemde gezichten te zien op de paaltjes langs de weg. Ook in het achterlicht voor me zag ik een mannetje. Bovendien viel ik steeds even een deel van een seconde weg. Dat kon zo niet doorgaan. De andere mannen hadden blijkbaar soortgelijke problemen en het voorstel om even te stoppen werd gehonoreerd. Dat leverde een slaapje van 15 minuten op waarna ik me weer goed voelde

Haarlem

Nu moesten we weer verder naar Amsterdam. Daar aangekomen begon het licht te worden wat wel heel fijn was na deze donkere nacht (nieuwe maan, dus weinig licht). Vanaf Amsterdam reden we naar Haarlem, waar de track ook een ramp was. Ik ken de omgeving hier een beetje en mocht voorop rijden. Het stuk weg richting Zandvoort is verboden gebied voor fietsers, daarom reed ik zo hard mogelijk richting strand met snelheden tot 50km/uur. Niet alle automobilisten konden waarderen dat we op deze weg reden.

Nu is het nog zo'n 60km. De weg gaat door de duinen en is voor mij bekend terrein. In de duinen strijden Peter en ik zo nu en dan om de eerste plaats. Bovendien willen we de aanwezige racefietsers voor blijven, wat ook lukt. In DenHaag krijgt Peter nog een lekke band. Tom gaat al vast vooruit om de stempels te halen. Vanaf hier is het makkelijk fietsen en al gauw zijn we bij de fietsclub in Zoetermeer.

Er staat net een groep klaar voor een tandemrit met visueel gehandicapten. Dat vind ik nu een goed initiatief!

Het blijkt dat we als eerste terug zijn met een tijd van 73 uur. Niet gek als je bedekt hoe zwaar de omstandigheden waren. Ik geniet nog van een paar koppen koffie en een stukje appelgebak en ga dan verder voor de laatste 17km richting Wateringen.

1426 km in 73 uur waarvan 3 slaapuren

Dit doe ik nooit meer, of toch wel ???

door Haarlem

Op de boulevard, ik kijk een beetje verdwaast!

Weer terug in Zoetermeer 

Dutch capitals tour 2012 - dag 2

Ik had er opgezien tegen de klim naar dit drielanden punt. Maar nu we eenmaal boven waren  konden we voorlopig lekker afdalen waarbij snelheden tot 75 km/uur werden gehaald. In Vijlen stond er een heerlijke pasta maaltijd op ons te wachten en als bonus een heerlijke douche. Alleen jammer dat ik geen schone kleren had!

Peter en Tom vroegen mij of ik wel mee wilde. Ze hadden zich er misschien al over verbaast dat ik nog steeds achter ze aan reed (en ik ook). Ik dacht dat ik er wel beter mee af was om ze gewoon weer te volgen. Dat volgen ging me eigenlijk best wel goed af.


Een stukje  later reden we door het beruchte Simpelveld waar een maand geleden mijn Quest werd aangereden. Ook nu hadden we moeite om de juiste route te vinden. Dat lukte nu uiteindelijk wel en tot mijn verbazing reden we de ramp-kruising ( waar ik was aangereden) op vanaf de weg waar ik was aangereden. Dat betekende dus dat wanneer ik destijds de route goed had gereden ik geen aanrijding had gehad.



Donderdag rond het middaguur kwamen we in Roermond aan. Tom gaf aan dat hij wel toe was aan wat rust. Dat klonk mij als muziek in de oren en ik ging in het park op een deken naast de Quest in het gras liggen. Binnen een paar seconden was ik in slaap. Ogenschijnlijk een paar seconden later hoorde ik de stem van Peter die me wakker maakte. Ik had een half uur geslapen! Gelukkig was ik goed uitgerust want ik zat er al aardig doorheen.

We gingen weer op weg met Venlo als volgende stop. Daar zijn we uiteindelijk ook bijna een uur blijven pauzeren, Tom had moeite op weer op snelheid te komen. Ook na deze langere pauze had hij nog steeds moeite met het tempo. We besloten op te splitsen en Peter en ik gingen samen verder. Helaas ging het nog steeds niet erg vlot.

Deuk in de Quest

Onze fijne verkeers regelaar

In Nijmegen was de halve stad op gebroken en moesten we spoorzoeken. Ook het Quackplein was opengebroken en was net opnieuw geasfalteerd. Iedereen fietste er  gewoon overheen  ik volgde. Aan de overkant was er echter een te hoge drempel waardoor ik moest uitstappen. Toen ik dat deed kwam er een verkeersregelaar (zo'n verkapte werkeloze) op me afgestapt en riep dat ik terug moest. Daar had ik weinig zin in en dat vertelde ik hem ook. Daarop wilde de beste man mijn Quest achteruit duwen en drukte hij op de kap die zo'n 15cm inzakte. Toen ik dat zag gebeuren had ik even een sterke  neiging de man ter plekke te wurgen.

Ik kon me gelukkig nog inhouden en er startte een discussie waarin de man beweerde dat hij mijn fiets nooit had aangeraakt. Gelukkig had ik een fototoestel paraat en kon ik direct foto's maken van de schade. De beste man wilde vervolgens niet zeggen wat zijn naam was en wie zijn werkgever was. Dit gaat nog een staartje krijgen als ik weer thuis ben! Voorlopig zit ik weer met een extra schade aan mijn Quest.

Hier kan je gewoon doorrijden

De rest van Nijmegen was ook opengebroken en we mochten de brug over de Waal eigenlijk niet over. Dat deden we toch maar en aan de andere kant moesten we de Questen de trap af dragen. Op dit soort oponthoud zaten we helemaal niet te wachten!

In Arnhem was er weer een stop waar we rond zeven  uur in de avond aankwamen rijden.

Nu gingen we de nacht weer in. Peter reed voorop, hij is duidelijk beter in het navigeren en sturen dan ik.  Verder zat ik nu en dan te kloten met mijn verlichting. Het idee was goed geweest, nadat de accu leeg was zou ik met sets batterijen verder gaan. Alleen was er een slecht contact waardoor nu en dan het licht helemaal uitviel. Als je dat in een donker bos overkomt dan is dat niet prettig. Zolang Peter voor me reed had ik dan nog een punt om naartoe te rijden. Mijn verlichting gebruikte ook teveel stroom voor meerdaagse ritten. Dat zal ik een volgende keer duidelijk ander moeten doen! Peter had gewoon twee accu's bij zich en een zuiniger verlichting. Het staat wel koel, die enorme lichtbundel die mijn lamp produceert, maar een smalle bundel is wel zo handig onder dit soort omstandigheden. Als je ogen eenmaal aan het donker zijn gewend dan heb je niet zoveel licht nodig.

In Heino bleek de weg door het centrum geblokkeerd door feestgangers. Het was niet verstandig om ons een weg door deze menigte te banen. We zochten een omweg en gingen verder. Toe ik Peter nareed zag ik rechts een politie auto staan. Ik ging extra hard verder om Peter in te halen en zag de auto achter mij aankomen. En jahoor, ze gebaarden ons te stoppen. We kregen een berisping, politie auto geen voorrang gegeven, verplicht fietspad genegeerd en wellicht wel erg hard gereden. We namen braaf de beschuldiging in ontvangst en hoorden nog dat deze fietsen wel 75km/uur konden rijden. Hierop werd geantwoord dat dat wel erg mooi zou zijn als dat kon.

Verzorgingspost Zwolle - goed werk jongens!

Via een stop in Hengelo reden we nu naar het verzorgingspunt in Zwolle. We stonden nogal verbaast te kijken toen we zagen dat Tom tien minuten eerder was aangekomen om vijf over twee. Hij had ons toch weer ingehaald. Na een heerlijk bord pasta en een glas limonade gingen we een paar uur slapen. We zaten nu op 842 km. Nog een stukje te gaan dus!
Vanaf hier gingen we weer gedrieën verder. Er werd me nog eens gevraagd of ik wel mee wilde rijden. Dat wilde ik wel. Het was wel afzien maar dat zou het ook zijn als ik alleen verder ging. Er werden voor het weekend tropische temperaturen verwacht, dus was het wel slim om deze toertocht zo snel mogelijk af te ronden.

Op sokken in het pomp station

In het buitengebied bij Zwolle kregen we nog te maken met een opdringerige wegwerker. De man reed in een bestelbus met aanhanger en vond dat we niet op de weg mochten rijden. Hij bleef een tijd luid toeterend achter ons rijden een haalde toen wild in waarbij hij uiteindelijk Tom bijna van de weg drukte.
Daarna probeerde hij ons tot stoppen te dwingen maar we waren langs hem voor hij het wist. Dat scheelde waarschijnlijk een paar klappen, hoewel wij natuurlijk wel in de meerderheid waren!



We reden via Ommen, Hardenberg, Coevorden, Emmen naar Assen. Vanaf Assen was het niet zo ver meer naar Groningen. Peter ging daar bij familie eten.  Ik reed achter Tom naar Leeuwarden. Voor Leeuwarden had ik in Garyp met mijn vriendin afgesproken. Zij zou een lekkere pasta maaltijd serveren en ik zou een dutje gaan doen.

Rond twaalf uur waren we in Groningen op 989km. Nog maar een dikke 400km!

Dutch capitals tour 2012 - 1426km in drie dagen - dag 1

DCT 2012 (klik voor interactief)

 Woensdag 15 augustus om tien uur was het eindelijk zo ver en ging de DCT2012 van start. Ik had al maanden naar deze tocht uitgekeken en ook wel opgezien.  Deze nonstop fietstocht gaat langs alle hoofdsteden van Nederland. Ik was mijn voorbereidingen goed begonnen door een aantal kortere randoneurs ritten te rijden. Helaas viel de laatste tocht (600km)  in het water toen deze ruw werd verstoord door een aanrijding in Simpelveld (limburg). Voor de start werd er een praatje gehouden waarbij de enige vrouwelijke deelneemster een beker kreeg overhandigd, tevens was er een beker voor de oudste deelnemer, een krasse baas van 82!  Dat is wel een hele prestatie op die leeftijd!

De deelnemers (45 stuks) waren in de uren voor de start al komen binnendruppelen en ik had al kennis gemaakts met Peter de Rond en Tom Hospes (beide ook met een Quest). Peter kende ik al van een Giesen tocht, Tom alleen via de mail. Ze gaven aan  de tocht met een schema van 100km in drie uur te willen gaan rijden. Dat zou betekenen dat ze na zo'n 44 uur weer terug konden  zijn. Ik rij ook wel eens tochten met deze snelheid maar die zijn dan ook maar 100km lang! Daardoor had ik absloluut geen illusie om met deze jongens mee te kunnen rijden.

Klokslag tien uur gaf Leo Forster het sein te vertrekken en de stoet deelnemers kwam in beweging met Peter en Tom voorop. Mijn plan was om ze zolang mogelijk bij te houden, ik zou wel afhaken als dat niet meer lukte. We gingen eerst richting Brienenoordbrug via Niewerkerk en Capelle aan de ijssel. Vanaf hier ging het via Rijsooord, Barendrecht en Spijkenisse richting Hellevoetssluis. Het tempo lag hoog maar ik kon volgen! Nu gingen we verder met als doel het Esso pompstation te middelburg. Bij Ouddorp kregen we de geheime controle waar ik gelukkig mijn water kon aanvullen. De drie liter die ik had meegenomen bleek al snel  te weinig met deze hitte. Al gauw bleek dat je wel mooie ritschema's kan maken maar dat de realisatie een ander verhaal is. In de buurt van Breezand kwam er plots een meisje een hellende weg van links afgereden die de Quest van Tom , die voorop reed, vol raakte. Het kind maakte een salto over de Quest heen en kwam in het struikgewas terecht. Het gevolg was een grote scheur in de Quest en zeker een half uur vertraging. Het kind, van franse ouders, mankeerde op een schram na niets. Later bleek dat ze die dag voor het eerst op een fiets met terugtraprem reed en er nog niet goed mee kon omgaan. Peter seinde hulptroepen in om bij Middelburg klaar te staan met reparatie tape.

We konden weer op weg maar het tijdschema lag nu al aan duigen. Ook de hitte was een dwarsligger, het ging allemaal iets langzamer dan we wilden. Even later zat ik alweer bijna zonder water en kon ik gelukkig een flesje cola van Tom lenen. In Middelburg stond de familie van Peter klaar en kon de Quest getaped worden. Ik had mijn les geleerd en startte vanaf nu een etappe met minstens vijf liter water aan boord. De eerste 158km zat er op!

Omdat ik meestal vanaf een paar honderd kilometer last krijg van mijn knieen had ik kniebeschermers om gedaan. Helaas begon de ellende nu al, ondanks deze voorzorgs maatregel. Dat beloofde weinig goeds voor de komende 1350km!

Na deze korte stop gingen we weer verder richting Ossendrecht. Hier was een controle post in cafe de Vrede waar ook Leo al klaar zat om te stempelen. Normaal gesproken hou ik mijn fietsschoenen de hele tocht aan. Maar een vervelende probleem is dat mijn voetzolen na verloop van tijd beginnen te steken. uiteindelijk lijkt het er op alsof er met naalden in je voet wordt gestoken. Peter had hier blijkbaar ook last van gehad en trok bij elke stop een paar slippers aan. Die had ik niet bij me dus vanaf nu liep ik bij iedere controle post op mijn sokken rond. Hiermee was het probleem grotendeels opgelost, hoewel later in de route de pijn vaak al halverwege een etappe begon, mede door het feit dat we slechts zeer kort pauzeerden. In het cafe konden we uit drie gerechten kiezen waaronder een bord soep en een broodje gezond. Dit ging er wel in vooral omdat het meegenomen eten al aardig begon op te raken (de hoeveelheid eten is ook bijna niet aan te slepen!)

Na deze stop gingen we op weg naar de controle post in het Esso station in 's Hertogenbosch. maar zover was het nog lang niet. Het was nog steeds erg warm maar daar begon langzaam verandering in te komen door een regenfront in de verte. Het was nu al donker aan het worden en het bliksemde flink aan de horizon. Aan de weg zagen we dat het flink had geregend, maar wij kregen slechts enige druppels op ons hoofd. In Gilze gas Peter plots aan dat we gingen stoppen. Een zak patat met mayo was de reden. De uitbater van de tent, een chinees natuurlijk, was zeer geïnteresseerd in onze fietsen en kwam even naar buiten om ze te bekijken. Behalve de patat kocht ik een grote hoeveelheid cola om de dorst te lessen.

In  's-Hertogenbosch kwamen we bij het mij bekende Esso tankstation controle punt aan. Hier mogen de klanten de winkel niet meer in op de late avond maar kan je de bestelling aan het loket doorgeven. Wij kochten weer zowat de hele cola voorraad op om de komende uren door te komen. Na een korte pauze gingen we gedrieën verder.

Aan de A2 richting Maastricht was er een stempelpost in het Esso station aan de snelweg. Helaas voor ons was het ook alleen vanaf de snelweg bereikbaar op dit tijdstip. Na een tijdje naar de ingang te hebben gezocht zijn we uiteindelijk over een hek geklommen  om de begeerde stempel te gaan halen. Inmiddels hadden we ruim 21 uur gereden en zo'n 460km afgelegd.

Nu was het volgende doel het drielanden punt waar we donderdag morgen omstreeks tien uur in de ochtend aankwamen. De klimmetjes in Limburg werden ons weer niet bespaard. Leo stond ons al op te wachten met zijn stempel. Hij beloofde ons dat er nog maar een klim zou volgen, wat achteraf niet erg bleek te kloppen.

De eerste dag (24 uur) zat erop en we hadden 500km afgelegd. Nog maar 926km te gaan

Mountainbike versus Quest

Omdat de Quest stuurloos in Dronten staat ben ik vandaag met de mountainbike naar mijn werk in Dordrecht gereden, een afstand van 50km. Het viel me eigenlijk reuze mee, geen zadelpijn of andere ongemakken. Ik kwam om 7:14 uur aan en dat verbaasde me wel. Ik had de vertrektijd uit Wateringen niet goed gezien, het was ergens tussen 5:30 en 5:45 uur. Dat betekende dat ik de rit best wel vlot had gereden. Een hele goede tijd met de Quest is 90 minuten en nu zat ik al aardig in de buurt.

Op de terugweg keek ik goed hoe laat ik vertrok. Het ging lekker snel, anders dan in een Quest kan je snel op situaties reageren. Op bijna geen enkele kruising hoefde ik te wachten. Ik kom aanrijden en rij rustig (-: naar de overkant, ongeacht de kleur van het verkeerslicht. Ook bij een wegopbreking ben je er zo langs.

Thuisgekomen zag ik dat ik 95 minuten had gedaan over de pakweg 50km (31,5 km/uur gemiddeld). Ongeveer even snel als mijn snelste Quest tijd. 

Ik moet wel zeggen dat ik al aardig stuk zat. Ik zou dit geen 300km lang willen doen. In een Quest is het vanzelfsprekend veel comfortabeler

In de Quest is de topsnelheid natuurlijk veel hoger, maar door alle hindernissen onderweg is de overall tijd ongeveer gelijk.

Er is ook nieuws op het schade gebied. Ik ben vandaag door een expertise bureau gebeld dat een afspraak wilde maken voor het taxeren van de schade aan mijn fiets. Ik heb ze de gegevens van velomobiel gegeven, die handelen het verder af. Hoe dit bureau aan deze informatie is gekomen weet ik niet. Zou de dader dan toch het formulier hebben ingestuurd, of heeft de verzekering mijn brief toch aan de tussenpersoon gegeven?

wordt vervolgt...

Vervelende nasleep van de aanrijding

Vorige week heb ik mijn verhaal over de aanrijding op papier gezet en naar de verzekering van de tegenpartij gestuurd. Ik had niet de illusie dat deze persoon zelf het schadeformulier op zou sturen. Gisteren heb ik de verzekering maatschappij (ASR verzekeringen) gebeld en gevraagd of de beschrijving was ontvangen. Het antwoord was nogal schokkend, de bewuste polis is door een gevolmatigde verstrekt en de genoemde maatschappij heeft daar geen gegevens van. De politie  in Simpelveld heeft geholpen het formulier in te vullen en heeft deze gegevens in het formulier gezet. Achteraf gezien heb ik daar dus weinig aan. Ik moet nu maar afwachten of de bestuurder zijn verantwoording neemt en het formulier opstuurd. Om hem aan te sporen heb ik hem (en de eigenaar van de auto) ook nog een brief gestuurd (ik heb wel twee telefoon nummers maar beide zijn afgesloten).

Mocht er geen reactie komen dan heb ik dus een flink probleem. Ik kan immers niet weten waar ik de schade moet verhalen. Het zal er wel op neer komen dat ik rechtsbijstand moet zoeken en de bestuurder moet worden gedwongen de informatie te geven.

Ik heb de politie in Simpelveld gebeld of zij niet via het kenteken konden achterhalen waar deze meneer is verzekerd. Dat kunnen ze misschien wel maar vanwege de privacy van deze meneer wordt deze info niet verstrekt. Wat leven we toch in een mooi land!

Ondertussen heb ik velomobiel gevraagd of ze de schade profisorisch kunnen herstellen zodat ik weer kan fietsen. We maken dan wel foto's en een mooie beschrijving van de schade voor een eventuele nog volgende expertise. Maar wie weet hoe lang dit nog gaat duren?

wordt vervolgt

Een rampzalige rondje drielandenpunt

Even snel een update van mijn fiets avontuur (vanuit Vejen in Denemarken waar ik voor mijn werk ben):

Zaterdag morgen was ik al om half vijf uit de veren. Om kwart voor vijf in de fiets richting Zoetermeer om een rondje drielanden punt van 600km te gaan rijden. Leo Forster en Guus zaten klaar met de stempelkaart. Een beetje jammer was wel dat er maar 11 deelnemers waren. Klokslag 6 uur gingen we van start. Twee jaar geleden was ik bij deze toch achter een groepje wielrenners blijven hangen tot cafe lombok. Daar hadden zij me het nakijken gegeven en kon ik alsnog alleen de Mergelland route rijden. Dit keer pakte ik het slimmer aan en reed ik voor de troepen uit met een kruissnelheid van ca 40km/uur. Dat zou me voldoende voorsprong geven om ook op de terugweg nog vooraan te rijden. Onderweg stond Leo steeds klaar met versnaperingen en voor de benodigde stempels. Door deze controles (voor het stempelen van de kaart) en enige hindernissen zakte mijn gemiddelde naar 31 km/uur. Ik zou het mooi vinden als ik boven de 30 km/uur gemiddeld zou rijden.

Dit jaar was het klimwerk in Limburg iets makkelijker, hoewel het in een Quest nooit echt prettig wordt. Bij Vaals ging de route eerst helemaal naar het dorp om daarna weer omhoog richting drielanden punt te klimmen. Eigenlijk ging het fietsen dit keer beter dan vorige editie, ik had nergens last van. Bij het drielandenpunt stuurde ik even een sms naar huis dat ik halverwege was gekomen. Daarna ging het met hoge snelheid naar beneden tot aan het eetcafe waar een controle post was. Ik wist nog dat ze daar heerlijke spaghetti hebben, dus dat nam ik deze keer opnieuw. na een half uurtje stapte ik weer in de Quest om verder te gaan. Er kwamen nog een paar klimmetjes maar het ergste was al achter de rug. 

In Simpelveld reed ik een afslag voorbij maar mijn gps wees me hoe ik weer op de route kon komen. Op een kruising zag ik een auto van rechts naderen. Het was een overzichtelijk punt en de auto stopte netjes voor de streep. Ik reed verder de heuvel op maar op het moment dat ik voor de auto was trok hij plotseling op. Ik kon niets anders doen dan de klap zoveel mogelijk opvangen. Mijn helm sloeg tegen het asfalt en mijn arm zat een beetje klem. De Quest rolde aan paar keer om en kwam toen op de zijkant tot stilstand. 

De bestuurder van de auto kwam aanlopen en riep al sorry en ik had je echt niet gezien. Blijkbaar had hij niet opgelet, hoe kon hij met niet hebben gezien? Ik nam het zekere voor het onzekere en maakte gelijk een paar foto's. Even later merkte ik op dat de auto weer weg was. De bestuurder en de dame die naast hem zat waren er gelukkig nog wel. Ik vertrouwde het gebroken kaartje dat het rijbewijs moest voorstellen niet en belde 112. gelukkig werkte de politie mee (vooral omdat ik ze vertelde dat de auto weer weg was gereden) en even later kwam de politie auto aanrijden. Ondertussen had ik al doorgegeven dat de auto op een parkeerplaats even verderop was gestald.

Gelukkig voor mij was er ook een getuige, die zich bij me kwam melden. Hij kwam vanaf de andere richting gereden en had juist tegen zijn dochter gezegd, kijk eens wat een aparte fiets daar aan komt rijden, toen ik door de auto werd geschept. Hij vond het ook een heel vreemd ongeluk.

De politie agenten controleerden de gegevens en vulden het schadeformulier in. Ik mocht met de getuige mee en kon de Quest bij hem stallen. Naast een krom linker wiel was de wielkast gescheurd, zat er een gat in de body en krassen rondom. Ik ben benieuwd hoe de Quest uiteindelijk uit re reparatie komt.

De getuige bleek heel meelevend en bracht me zelf naar het station. Na ruim 3 uur in de trein was ik weer thuis. Zondag heb ik de Quest opgehaald en maandag morgen bij velomobiel ingeleverd. Daarna heb ik een uitgebreid verhaal met foto's gemaakt voor de verzekering, in de hoop dat de procedure hiermee wordt versneld. Waarschijnlijk kan ik gewoon mee rijden met de tocht van 1400km in augustus, mijn uitvallen door materiaal pech levert waarschijnlijk toch een kwalificatie op. Ik baal natuurlijk enorm door dit stomme ongeluk. Maar er is niets aan te doen.

Het wordt nog wel spannend of ik op tijd mijn quest terug heb. waarschijnlijk wordt hij eerst provisorisch gerepareerd en na de tocht definitief (door de wachttijd bij velomobiel). De verzekering moet er nog van worden overtuigd dat ik geen 2 kilo plamuur en verf op mijn lichtgewicht carbon Quest wil. De enige goede oplossing is een nieuwe onderkap, maar dat gaat een hoop geld kosten.

wordt vervolgd

ps. Nog even over de Risse Astro demper.

- Ik denk niet dat ik er harder door rij (weet ik eigenlijk wel zeker).
- Op normale wegen geen merkbaar verschil.
- Op zeer slechte wegen betere wegligging, hoewel de Quest nog steeds erg lawaaiig is.
   Bij kinderhoofdjes dribbelt de achterkant nog steeds iets, maar duidelijk minder dan voorheen
- Heuvelop zeker beter met minder energie verlies.

Risse mag blijven

Na de slecht verlopen eerste test van de Risse schokdemper was vandaag eindelijk gelegenheid voor een tweede test. Dit maal met een nieuwe demper die Wim me had toegestuurd. Zaterdag had ik de demper al gemonteerd en een klein rondje gereden. Vandaag dus een echte testrit van twee keer 52km.

Op zicht merk ik weinig verschil, je moet geen wonderen verwachten van deze demper. De Quest rammelt net zo hard op slechte wegdekken. Op glad asfalt is het verschil tussen beide dempers waarschijnlijk te verwaarlozen. Wim denkt dat hij er harder door rijd, ik kan dat niet bevestigen. Ik moet wel zeggen dat de rit van vandaag lekker hard ging. Tussen Delft en Rotterdam reed ik bijna constant 50km/uur. Op de terugweg ging het weer zo snel. Ik kan me niet voorstellen dat de demper veel invloed heeft bij deze rechte stukken asfalt. De hoge snelheid zou ook kunnen komen doordat ik lekker lang had geslapen.Dan zou de Quest toch veel meer moeten deinen (en dat doet hij niet).

Op het slechte stuk bij Kethel bleef ik goed recht in het spoor, maar daar had ik ook met de oude demper geen problemen mee. Slechts een paar keer per jaar kom ik in een situatie waar de weg zo slecht is dat de achterkant van de Quest gaat dribbelen. Vooral in een bocht geeft dat een vervelende situatie. In het slechtste geval kan je erdoor uit de bocht vliegen.  Maar dat soort stukken (met kinderhoofdjes) heb ik hier niet in de buurt.

pluspunten:

• goede werking (demper veert trager uit dan de standaard demper, dit voorkomt waarschijnlijk het dribbelen van de achterkant).
• .demping is instelbaar door de druk te variëren. (sorry-klopt niet!  zie reactie van Peter. Alleen bij het duurdere model)

minpunten:

• moet worden opgepompt, pompje nodig, kan eventueel druk verliezen.
• prijs (toch weer zo´n e200)

Ik vind de voordelen groter dan de nadelen en ga de demper dus kopen. (Wel wil ik nog overwegen of ik misschien de Astro 5 neem.)

Deze tweede demper blijft dus wel goed op druk. Misschien staat hij iets harder ingesteld dan de standaard demper, maar dat vind ik geen probleem. Ik hoopte dat ook het sponzige trap-gedrag bij het heuvel-op rijden minder zou worden. Helaas heb ik dat nog niet goed kunnen testen. Misschien kan ik dat uittesten wanneer ik 23 juni het 600km rondje naar het drielandenpunt vanuit Zoetermeer rij. Dan zou ik de meer geavanceerde Risse Astro 5 demper in de "bergen" kunnen uitproberen. Deze heeft een instelmogelijkheid waarmee je de demping harder of zachter kan maken. (mits Wim het goed vind dat ik de demper nog even hier hou).

Ik heb ondertussen de eerste demper een nacht onder spanning gezet (lijmtang). Daarbij is hij niet leeg gelopen. Ik denk dat hij alleen leegloopt wanneer hij in gebruik is. Misschien zit er een beschadiging in de demperbuis waardoor hij bij iedere keer inveren een beetje lucht verliest.

Het raadsel van de Acu-fill adapter is ook opgelost. Toen ik de uitleg van Wim las werd me duidelijk wat ik verkeerd had gedaan. Je moet het binnenste deel in het ventiel schroeven. Ik heb nooit geweten dat er schroefdraad in het ventiel zit. Op die manier komt hij wel ver genoeg om de pin in het ventiel in te drukken. De demper problemen die ik had hebben hier niets mee te maken, ik kreeg de demper immers wel gevuld met mijn eigen adaptertje. Na het oppompen en monteren in de Quest heb ik gecontroleerd of de Quest goed inveerde,  dat deed hij aanvankelijk ook.

Ik heb nog een tip voor diegene die geen speciale  demperpomp willen aanschaffen (wanneer gebruik je zo'n ding nu eigenlijk?). Met het simpele 1 euro adaptertje is die niet nodig. In deze adapter zit namelijk een terugslagklep. Als je de demper op de juiste druk hebt moet je de pomp direct afkoppelen. Een gemiddelde fietspomp lekt altijd wel een beetje, misschien 1 bar per tien seconden. Als je hem eenmaal hebt afgekoppeld houdt de adapter de demper op druk. Bij het losschroeven van de adapter verlies je een minimale hoeveelheid lucht (net als bij het losschroeven van de acu-fill). Je bespaard dan e11,- voor de acu-fill en e30,- voor een special demper pomp.

Op de terugweg uit Dordrecht heb ik de toeristische route langs de oude Maas genomen. Wat is het hier lekker fietsen! Eenmaal bij het fietspad bij de verlengde A4 (in aanleg) vroeg ik me af hoe ze hier de fietspaden tijdens de bouw handhaven. Nu, dat doen ze dus niet. Een fietspad was gewoon simpelweg opgeheven. (waarom doen ze dat ook niet met stukken snelweg?) De eenzame fietser heeft gewoon geen prioriteit!

Acu-fill adapter probleem

Omdat er onduidelijkheid is of de demper problemen door de demper zelf of door de adapter worden veroorzaakt heb ik een foto gemaakt die alles verduidelijkt. De acu-fill adapter bestaat dus uit twee delen die in elkaar schuiven. het buitenste busje wordt op het ventiel geschroefd, de binnenste op de pomp. Normaal gesproken zou het binnenste busje de pin van het ventiel in moeten drukken. Bij mijn versie gebeurt dat niet. ik denk dat normaal gesproken de pin een beetje uit het ventiel steekt, bij mijn ventiel blijft de pin erbinnen. De adapter kan er dan niet bij!

Ik had ook al gelezen van een Quest rijder waarbij de demper leeg was gelopen omdat hij geen beschermkapje op het ventiel had geschroefd. Onder het fietsen had bagage in de Quest tegen de pin gedrukt, dat zou bij mijn demper-ventiel niet kunnen gebeuren. Helaas loopt hij bij mij om andere redenen leeg.

Het 1 euro adaptertje linksonder heeft dit probleem niet omdat hij wel tegen de binnenste pin kan drukken. Het binnendeel is dun genoeg om een stukje in het ventiel te kunnen steken. Hiermee kon ik de demper uiteindelijk wel oppompen.

Toen ik mijn demper had ontvangen was hij al leeg, dat terwijl de dempers voor verzending normaal op 5 bar worden gevuld.

Ik stuur de demper terug en hoop de volgende keer een goede te kunnen uitproberen.

wordt vervolgt...

Risse avontuur wordt klein drama

Vandaag zou ik eigenlijk niet met de Quest gaan want de weervoorspelling was slecht. Maar ik had een extra goede reden om toch te gaan fietsen, ik zou de Risse demper gaan uitproberen. Ik had natuurlijk al een klein tochtje gemaakt maar je moet een voldoende slechte weg hebben voor een goede test.  Op weg naar Dordrecht zitten een paar echt slechte stukken in de weg, bijvoorbeeld bij Kethel. Gisteren had ik de demper nog even rechtop gezet, hij moet natuurlijk optimaal kunnen werken. (hoewel het volgens mij erg weinig uitmaakt hoe je hem monteert). 

Ik was al voor zes uur op weg, dan zou ik ook weer vroeg terug kunnen om de regen zoveel mogelijk te ontlopen. Op weg naar Delft had ik al mijn twijfels of de demper het wel zo goed deed. Op een stuk met boomwortels bij Delft  werd ik aardig door elkaar geschud, misschien was 7 Bar toch teveel?

Bij Kethel wist ik het zeker, dit is niet normaal. Ik kreeg behoorlijke klappen te verwerken, dit was niet er confortabel. Na een verder voorspoedige rit zette ik mijn Quest op het werk aan de kant, in de middagpauze zou ik de druk in de demper wel wat gaan verlagen.

Om half een stond ik weer naast mijn Quest. Het ventiel zit best wel laag, daar kan je met een fietspomp niet makkelijk bij. Eerst duwde ik het ventiel pinnetje in, daar kwam wel erg weinig lucht uit. Bij het oppompen ging het niet naar wens, de demper kwam niet omhoog. Zou dat misschien aan mijn low cost vulnippeltje liggen? Dan de demper er maar weer uitschroeven. Nu kon ik er makkelijker bij. Daarna heb ik eerst het meegeleverde vulnippeltje nog eens geprobeerd, hiermee ging het vullen ook niet.

Na het ontwerp van dit nippeltje eens te hebben bestudeert kwam ik tot de conclusie dat dit ding nooit kan functioneren, ben ik de eerste die hem uitprobeert? Het bestaat uit twee busjes die in elkaar schuiven, met een soort afdicht pasta ertussen. De buitenste wordt op het ventiel geschroefd, de binnenste aan de pomp. Door de binnenste tegen de pompdruk tegen het ventiel pinnetje te schuiven zou het ventiel moeten openen. Dit binnenste busje is echter veel te dik en past niet binnen het ventiel en raakt daardoor het pinnetje niet. Dan heeft mijn low cost nippel een veel handiger constructie, hier zit een terugslagklepje in. Door het nippeltje op het ventiel te schroeven wordt het ventiel pinnetje ingedrukt en de terugslagklep zorgt ervoor dat er geen lucht ontsnapt. je hoeft het dus niet eens vast te houden bij het pompen.

Gelcoat heeft het zwaar gehad

 

Risse demper 

Ook met de banden vulslang op het bedrijf kreeg ik geen lucht in de demper, er was iets goed mis. Op het einde van de demper heb ik uiteindelijk een boutje geschroefd en met veel moeite kreeg ik de demper weer in de uitgeschoven positie getrokken. Nu kon ik hem ook weer met lucht vullen. Nu maar 4 bar proberen? Ondertussen begon ik er ook aan te twijfelen of de demper was gezakt toen ik hem leeg liet lopen, of was hij al omlaag? De terugweg zou het leren.

De start ging goed, maar hier heb ik ook voornamelijk strak asfalt. Naar mate ik dichter bij Rotterdam kwam begon ik meer te twijfelen of de demper nu wel functioneerde. In het centrum van Rotterdam reed ik over een drempel, zoals ik daar altijd doe. Op hetzelfde moment kwam er een vervelend schurend geluid van onder de Quest. Wat was dat nu weer?

Een stukje verderop heb ik de Quest aan de kant gezet en ja hoor, de demper was weer gezakt. Daarom kwam ik met de onderkant tegen de drempel aan. Daarmee had ik een groot stuk gelcoat van de tunnel afgetrokken. Daar moet ik een nieuwe laag op want een volgende keer gaat de tunnel zelf eraan!

Voorzichtig ben ik verder gereden. Op de vlakke stukken merk je er eigenlijk maar weinig van maar bij Kethel begon de hel opnieuw. Ik werd werkelijk heen en weer gegooid, hoe langzaam ik ook reed. Als je twijfelt aan het nut van de achterdemper moet je er maar eens een draadstang tussenschroeven. Je weet niet wat je meemaakt.

Thuisgekomen heb ik de Risse demper er weer uitgeschroefd. Helaas had meneer Risse het draadeind niet goed in de demper vastgezet en bleef dit achter in de Quest. En zie dan maar dat je het er weer uit krijgt, daar achterin de fiets. Na een kwartier tobben lukte het en zat de oude demper er in een mum weer in, maar goed dat ik hem nog niet had weg gegooid  (-:

Dit alles geeft wel stof tot denken. Lopen deze dempers vaker leeg? Zijn ze wel betrouwbaar? Moet je nu altijd een reserve demper meenemen op lange tochten? Je wilt zeker niet een tocht van een paar honderd kilometer rijden zonder achterdemper!

Ik stuur het hele zaakje maar weer terug naar velomobielonderdelen.nl of misschien fiets ik er binnenkort wel langs.

Risse demper er in gerist

 Ik had al zoveel mooie verhalen over de nieuwe dempers gelezen dat ik zelf ook wel nieuwsgierig was geworden. Ook al omdat wordt geclaimd dat je met deze demper minder last heb bij het inveren wanneer je heuvelop rijdt. De aandrijving van de |Quest wordt wel heel sponzig wanneer je in een laag verzet rijdt. Misschien geeft dit dus verbetering.

Ik zat nog wel een beetje tegen de kosten aan te hikken, het zijn tenslotte weer een dikke 200 euro's. En het zij al dure tijden met een paar studerende kinderen (-:

Toen ik las dat de dempers gratis op proef kunnen worden getest was ik om. Vrijdag besteld en vandaag al in huis. Klasse!

Zoveel moet het gat groter worden

Zo makkelijk als in het filmpje van Wim ging het helaas niet, hoewel het wel makkelijke begon. Maar toen de demper eenmaal op zijn plaats zat bleef de de demper na inveren achter de carbon rand hangen. Het was duidelijk dat het gat er omheen iets groter moest zijn. De aanpassing was een fluitje van een cent en daarmee was dit probleem opgelost. Een ander probleempje was dat ik geen lucht in de demper gepompt kreeg. Ik kreeg hem namelijk zonder vulling en dan functioneert hij niet. Ik had er nog wel  het speciale nippeltje bijbesteld. Prijzig, maar je wil het toch zo goed mogelijk doen. Uit ervaring weet ik dat er maar heel weinig lucht in zo'n demper zit. Als de de pomp loshaalt ben je de helft al weer kwijt. Maar goed, het werkte gewoon niet. Gelukkig had ik nog een ander nippeltje om de fietsbanden van Timo zijn mountainbike op te pompen (een verloop van autoventiel naar hollands ventiel). Dat dingetje kostte hooguit twee euro en het werkt uitstekend. Wat zeg ik, ze kosten maar 1 euro, zie deze website Hopelijk geldt voor de nippel ook de gratis test periode (-:
Met mijn halfords fietspomp was het nog lastig om de druk goed te doseren. Met twee slagen zit de demper al propvol. Ik heb er ongeveer 5 a 6 bar in gepompt en nu maar kijken hoe het gaat.

Het gat iets groter gemaakt

links 1 euro, rechts 12 euro

Quest met nieuwe windschermpje

Ik had (om maar eens luxe te doen) gelijk een windschermpje mee besteld. Prima verzorgt Wim! Alleen laat de stift die je gebruikt laat vervelende vlekken achter op de Quest. Zelfs met wasbenzine kreeg ik ze er niet makkelijk af. Misschien moest ik een ander oplosmiddel gebruiken?

Ik heb het schermpje nog niet behandeld tegen regendruppels en beslaan omdat ik mijn twijfels over deze middeltjes heb. Misschien maak ik er wel een strip achter om de rijwind langs de binnenkant te leiden, wat het beslaan tegengaat.

Vanavond heb ik gelijk maar een klein proefritje gemaakt. Ik wil er niet op mijn rit naar Dordrecht (6 uur in de morgen) achter komen dat er bijvoorbeeld te weinig druk in de demper zit. Alles leek Ok, hoewel ik nog niet kon zeggen of deze demper beter functioneert. De tijd zal het leren!

Mijn blog wordt gelezen!

Ik kreeg vandaag een mailtje van een oplettende lezer, Theo Zweers. Hij merkte op dat het Noordzee kanaal op mijn foto wel erg smal was. Nu ik de foto bekijk lijkt het inderdaad niet op het noordzeekanaal en er is zeker geen pontje. Ik ben wat te haastig geweest met het onderschrift.
Ik heb  de tijd, welke bij de foto is geregistreerd, vergeleken met de track. En ja hoor het is een brug over de Haarlemmer ringvaart. Via google earth heb ik bovenstaande foto erbij gezocht.

bedankt Theo!

Weekend naar Texel

Route naar Texel

Vrijdag bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn om mijn ouders op Texel te bezoeken. En een Quest is natuurlijk het beste voertuig om naar dat mooie eiland te rijden.De weersvoorspelling was goed, beide dagen weinig kans op regen en een beetje zon. Toen wist ik nog niet dat het KNMI er later anders over zou denken.

Met de fietsrouteplanner van de fietsersbond heb ik een mooie route gepland. Deze planner had ik nog niet eerder gebruikt en eigenlijk bevalt hij me best wel goed. Het werkt niet zo mooi en interactief als google maps, maar nu weet je ook zeker dat je route over fietspaden gaat.

Zaterdag morgen ging de wekker om half vijf. Net wakker geworden twijfelde ik nog even aan mijn missie, maar de twijfel verdween gelukkig snel. Even na vijf uur was ik onderweg in mijn Quest. Als je de enige weggebruiker bent dan kan je natuurlijk gebruik maken van het mooie asfalt dat anders exclusief terrein voor de auto's is. En op dat asfalt rijdt het lekker door. In no-time was ik in de duinen en toen kon het fiets-feest echt beginnen.

 Toen ik het zo langzaam licht zag worden vroeg ik me af waarom ik dit niet vaker doe. Het is zo mooi en stil in de duinen en je ziet zoveel mooie natuur. Onderweg staken wel honderd konijnen stuk voor stuk het fietspad over wanneer ik aan kwam rijden. Ergens tussen Noordwijk en Ruigenhoek kwam ik zelf een groepje herten tegen, gelukkig had ik nu wel een goede camera meegenomen!

De route (van de fietsersbond) beviel erg goed. Maar soms ging de vaart er een beetje uit, bijvoorbeeld door de vele bochten wanneer de route door een park ging. Het is leuk dat je op paden komt waar je zelf niet zo snel een route zou maken.

Veerpont over het Noordzee kanaal

Bij het veerpontje  was het nog erg stil. Hij was net weg en ik moest dus twintig minuten wachten, een goede gelegenheid om een boterham te eten. Aan de overkant in het land van (Wim) Schermer kon het gas erop. Hier zijn de fietspaden lang en recht, ideaal voor de Quest. Wel jammer dat ik een fikse wind pal tegen had. Vooral op het laatste stuk tussen Alkmaar en Den Helder had ik het lastig en zakte de snelheid richting 35km/uur.

Op de pont naar Texel

Zaterdag heb ik op de computer van mijn pa de terugrit gemaakt, nu ook weer met de planner van de fietsersbond. Dit keer zoveel mogelijk door de duinen. De weersverwachting was ondertussen danig verslechterd, nu werd er volop regen voorspelt. Maar er was ook een lichtpuntje, na twaalf uur zou het beter worden. En vanmorgen was de verwachting gelukkig nog steeds dat het droger zou worden. Ondertussen viel de regen met bakken uit de lucht en kon ik dus lekker uitslapen. Om kwart over negen werd ik wakker, wat voor mij ongekend laat is. Meestal ben ik rond vijf uur al op.

Route van Texel naar Wateringen

Gelukkig was de wind niet gedraaid en had ik hem nu van achteren. Ook met een Quest scheelt daat behoorlijk. Nu kon ik hele stukken rond de 45 km/uur rijden. De route was weer erg mooi maar helaas zijn de duinpaden niet al te snel. Soms ligt er alleen een soort schelpen-pulp op de gron of anders zijn het wel klinkers wat ook niet lekker rijdt. Tot drie keer toe kwam ik door een duingebied waar je eigenlijk een kaartje moet kopen. daar kan ik natuurlijk niet aan beginnen, elke keer stoppen bij de kaart automaat. Bovendien vindt ik het wel een beetje absurd dat je tol moet betalen op deze weggetjes. Het is anders wanner je de hele dag in het gebied blijft, maar ik rij er in een kwartiertje doorheen. In een van deze gebieden kwam ik een groep koeien tegen die midden op de weg stonden. Ik zag het al voor me dat een van deze jongens   

een gaatje in mijn Quest ging prikken. Gelukkig waren ze erg mak en gebeurde er niets. Wat ook wel fijn was is dat ik geen parkwachter tegen kwam die me op de bon ging slingeren.

Op de pont bij Velsen

In de kennemerduinen lijkt het wel of de fietspaden nog door de Duitsers zijn aangelegd. Wat een puinhoop!  Je wordt werkelijk heen en weer geschud in je Quest. Het wordt wel eens tijd dat hier een vers laagje asfalt wordt aangebracht.

Helemaal droog hield ik het niet. ik heb een soort haat/liefde verhouding met de windschermpjes. Je kan niet met of zonder die krengen. wat ik er ook opsmeer, ze beslaan altijd. En als het regent worden ze vanaf twee kanten ondoorzichtig gemaakt. gelukkig is deze zo laag dat ik er ook overheen kan kijken. Soms besluit ik om hem er maar af te halen, dan verga ik weer van het wind/geruis. Ook het klittenband werkt op je zenuwen, het laat altijd los. klittenband is ontworpen voor gebruik in de ruimte, daar regent het nooit!

Dat heb ik altijd met die windschermpjes!

kopje koffie!

In training voor de Dutch capitals tour

Afgelopen week was het een drukke fietsweek met in totaal 1000km. Eerst op zondag 100km met ftcw (fiets tour club westland), daarna maandag, woensdag en donderdag met de Quest naar Dordrecht heen en weer (3x100km . Vrijdag een lang stuk van 285km van Wateringen naar Valkenburg. Zaterdag achter  mountainbikers aan over de mooie hevels van Limburg. Zondag met vriend Henk naar Deurne en Maandag weer terug van Deurne naar Wateringen.

Mooier fietsweer kan een mens zich niet wensen. Soms een beetje warm, maar de stevige wind zorgde voor voldoende verkoeling.

Veel tijd om er een lang verhaal van te maken heb ik niet, morgen moet ik weer vroeg op voor een ritje naar het werk in Dordrecht.

Maar een leuk detail wil ik wel even beschrijven. In Limburg kwamen we een processie tegen waarbij zeker 50 paarden een wagen trokken. Heel bijzonder, zoiets had ik niet eerder gezien. We mochten er niet langs maar via een andere weg kwamen we toch voor de stoet. Ik had mijn Quest op de stoep geparkeerd en terwijl we van een kopje koffie genoten kwamen de paarden weer langs. Het was heel grappig om te zien dat alle paarden naar rechts keken toen ze langs mijn Quest liepen. Op datzelfde moment gingen ook de oren van de paarden omhoog. Heel leuk om te zien!

ik heb me nu ook defintief ingeschreven voor de 1425km deze zomer. Daarvoor moet ik nog wel 600km via het drielandenpunt rijden om me te kwalificeren. Maar daar ben ik gezien de resultaten van vorige week niet bang voor. Voorheen had ik wel eens pijnlijke knieën, maar daar was nu geen sprake van.

Fietsbrug bij Heusden












En bijna thuis (Rotterdam)

BRM300 - even naar de posbank

klik op het plaatje voor details

Gistermorgen ging om kwart voor 6 de wekker. Hoewel, hij ging eigenlijk niet. gelukkig werd ik zelf al op tijd wakker en kon ik even na 6 uur richting Zoetermeer vertrekken. Om 7 uur zou daar de BRM300 (300km randoneurstocht) van start gaan. Het weer was niet erg uitnodigend, de regen kwam met bakken uit de lucht vallen. Even had ik weer die twijfel, zou ik wel. Maar in augustus kan het ook regenen als ik de groter tocht ga maken, dus oefenen in de regen hoort er ook bij.

Er waren duidelijk minder rijders dan bij de vorige rit, zal wel aan het weer liggen. Na een kopje koffie te hebben gedronken gingen we om 7 uur van start. Deze keer zou ik wat meer op souplesse gaan rijden. Ook in augustus zal het bepaald geen race worden, ik ben al meer dan tevreden als ik de rit uitrij.

We waren nog geen 20 minuten onderweg of ik voelde een onheilspellend gezwabber aan mijn Quest - een lekke band. In de verte zag ik het viaduct van de HSL, als ik dat maar kon halen. Het zwabberen werd steeds erger maar ik heb het gehaald. Daar kon ik gelukkig even droog staan bij het wisselen van de binnenband. eer maar even goed zoeken wat het lek had veroorzaakt. Ik vond alleen een paar kleinen stukje glas, die ik uit de buitenband peuterde. De buitenband zat helemaal onder de modder, de ik er gelukkig  in een plas water eraf kon spoelen. Een kleine 10 minuten later kon ik weer op pad, hopelijk zou het bij deze ene band blijven.

Een half uur later haalde ik de eerste ligfietser al weer in, even verderop de tweede en vlak voor de controle post de rest van de renners. Het weer werd er niet beter op, wel jammer dat ik weinig van de prachtige omgeving kon zien, ik had al genoeg moeite om te zien waar ik reed. Op een punt zag ik op het laatste moment een paaltje in het midden van het fietspad staan. Daar baalde ik behoorlijk van.

Ondertussen kwam er een stevige wind van voren. daar had iedereen, zelf ik met mijn quest, last van.Nu ging de route door het open landschap en er was geen beschutting meer. Na een kleine 100km kwam ik bij de eerste stempelpost aan in restaurant "de ontmoeting". Dit is een restaurant die deels door mensen uit bijbehorende tehuis wordt ge-runt. Na een tijdje kwamen er meer renners binnen en het was erg gezellig. Maar er moest nog een stukje worden gereden en ik ging maar weer op weg.

Niet veel verder kwam ik door Rijswijk, dat was al de tweede keer vandaag.

De wind werd er niet minder om, ik denk dat het 5 a 6 Bft was. De route ging hier steeds net buiten de uiterwaarden van de Waal. Door het slechte weer was er bijna niemand op de weg. Slechts een enkele keer kwam er een groepje motor rijders voorbij, die kunnen met mooi weer een soort plaag vormen. Er stonden ook meerdere borden langs de weg waarop de motor rijders wordt gevraagd om niet in groepen te rijden en om de snelheid aan te passen.

Ik kwam al gauw het pad tegen waar Leo Forster me al voor had gewaarschuwd. Minder dan een meter breed en geen omweg te vinden. Gelukkig was het pad maar een kilometer lang en was er ook het een en ander te zien  (schapen).

Bij restaurant "Prins Heerlijk" in Rheden was de volgende controle. Ik wilde al weer in mijn fiets stappen toen Leo kwam aangereden. Het was te gezellig geweest in de vorige post. En je kan als enige controleur ook niet overal tegelijk zijn!

Ik was de bocht nog niet om of het werd klimmen. Hier begon de weg naar de top van de posbank. Op zich niet erg als je voldoende versnellingen hebt. Ik gebruik normaal allen het grootste voorblad van maar liefst 65 tanden (kleinste achter =9). Dat was dus eigenlijk niet te doen. Ik schakelde terug en gelijk liep de ketting eraf. Na een minuut of tien tobben zat hij er weer op en had ik vuile handen. Vervelender was dat bij deze actie het tussen tandwiel blijkbaar was beschadigd en er een rauw ratelend geluid in de Quest was te horen. Bij het tweede steile stuk moest ik duwen, voorblad schakelen probeerde ik niet meer.

Nu zat de helft er al weer op, dat maakt het fietsen makkelijker. Al met al duurde het toch al langer dan ik had gehoopt. Ik moest nog aardig  doortrappen om op tijd thuis te zijn, wat ik Francis had beloofd.

In Wijk bij duurstede zocht ik voor de tweede keer een AH op om extra limonade in te slaan. ik had ondertussen al zeker drie liter gedronken (en dat terwijl het niet eens erg warm was). Bijna vergat ik de stempel post en moest ik weer een kilometer terugrijden. Vanaf hier kon ik weer langs de waal rijden en schoot ik lekker op. de snelheid ging weer omhoog maar jammer genoeg begon het ook weer te regenen. Ik besloot zonder de schuimkap verder te rijden en dat ging maar net met maar 1 shirt aan. De temperatuur daalde ook maar stoppen om de kap op te zetten wilde ik ook niet.

In Schoonhoven zat Leo ook te wachten. Hij had al verteld dat hij hier een week eerde bij het uitzetten van de tocht om 5 uur 's morgens was langs gekomen. De eigenaar van het cafe zat toen nog te borrelen en had hem uitgenodigd voor een kop koffie. Hij hoefde ook niet te betalen want ze vonden het wel grappig dat iemand in de nacht langsfietsen. Nu was het gelukkig nog niet zo laat en we berekenden dat ik om half acht weer terug in Zoetermeer kon zijn.

Om klokslag half acht kwam ik binnen gestapt en weer zat Leo te wachten. De groep renners was zo uiteen gevallen dat hij het beste maar op het eindpunt kon blijven wachten. Hij verwachtte de laatste deelnemer pas om 12 uur terug. Ik vind het prachtig hoeveel tijd en moeite Leo in deze tochten steekt!

Ik kijk nu al uit naar de volgende tocht (25 mei voor het rondje IJsselmeer van 400km plus)

bloembollentocht met ftcw

bloembollentocht

daar zijn de bollen

de andere renners

bijna terug

Vanmorgen heb ik de jaarlijkse bloembollentocht gereden. Dit seizoen is de start een half uur vervroegd en moeten we om half negen aan de bak. Dat is even doorbijten maar dan ben je ook weer sneller terug! Bij het vertrek heb ik nog even aan een renner gevraagd of ze ook daadwerkelijk de lange afstand gingen rijden, daar dit vorige week een beetje fout liep. Het antwoord was niet echt duidelijk, ze gingen voor een afstand ergens tussen de 75 en 150km. Mij maakt het in in ieder geval niet uit, hoe verder hoe beter. Op weg naar Kijkduin reed het "peleton" al verkeerd. De laatste renner in de groep protesteerde nog even maar de meuten reed gewoon door. Veel zal het niet hebben uitgemaakt , misschien scheelde het een paar honderd meter. De weg door de duinen tussen Kijkduin en Scheveningen werd weer afzien. We passeerden acht dubbele beton hobbels waar ik bijna tot stilstand moet afremmen. Zelfs als ik er stapvoets overheen ga schuurt de onderkant van de Quest eroverheen. Welke mongool verzint zoiets!

Ik had de route al in mijn gps staan, dus ik weet de route altijd wel weer terug te vinden. 

Het weer was niet geweldig maar ook niet zo slechts als het KNMI had voorspeld. Ze zitten er de laatste tijd wel vaker naast (de voorspellingen zijn somberder dan de werkelijkheid). Uiteindelijk kregen we een paar korte buitjes over ons heen maar erg vervelend werd het niet.

In het bollengebied wemelde het van de toeristen. Ik realiseerde dat veel mensen een lange reis moeten maken om deze mooie bloemen te zien terwijl wij slechts een paar uurtjes hoeven te fietsen. De geur van de bloemen is werkelijk overweldigend als je er langs rijd!

De tocht ging redelijk voorspoedig en voor we het wisten zaten we al weer aan de kofiie. Sommigen namen er ook appeltaart bij, maar die is zelden de moeite waard in dit soort cafe's. Ik dacht aan de lijn en sloeg de appeltaart maar over.

Na de stop gingen we weer snel verder. Tot aan Leiden bleef ik achter de renners aanhangen. Tegen de wind in werd het voor mij wat tam en uiteindelijk ging ik de laatste 20-25km er alleen vandoor. Zo kon ik me nog even uitleven en voelde ik het toch in de benen toen ik weer terug was in wateringen.

105km lekker gefietst