Weekend naar Texel

Route naar Texel

Vrijdag bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn om mijn ouders op Texel te bezoeken. En een Quest is natuurlijk het beste voertuig om naar dat mooie eiland te rijden.De weersvoorspelling was goed, beide dagen weinig kans op regen en een beetje zon. Toen wist ik nog niet dat het KNMI er later anders over zou denken.

Met de fietsrouteplanner van de fietsersbond heb ik een mooie route gepland. Deze planner had ik nog niet eerder gebruikt en eigenlijk bevalt hij me best wel goed. Het werkt niet zo mooi en interactief als google maps, maar nu weet je ook zeker dat je route over fietspaden gaat.

Zaterdag morgen ging de wekker om half vijf. Net wakker geworden twijfelde ik nog even aan mijn missie, maar de twijfel verdween gelukkig snel. Even na vijf uur was ik onderweg in mijn Quest. Als je de enige weggebruiker bent dan kan je natuurlijk gebruik maken van het mooie asfalt dat anders exclusief terrein voor de auto's is. En op dat asfalt rijdt het lekker door. In no-time was ik in de duinen en toen kon het fiets-feest echt beginnen.

 Toen ik het zo langzaam licht zag worden vroeg ik me af waarom ik dit niet vaker doe. Het is zo mooi en stil in de duinen en je ziet zoveel mooie natuur. Onderweg staken wel honderd konijnen stuk voor stuk het fietspad over wanneer ik aan kwam rijden. Ergens tussen Noordwijk en Ruigenhoek kwam ik zelf een groepje herten tegen, gelukkig had ik nu wel een goede camera meegenomen!

De route (van de fietsersbond) beviel erg goed. Maar soms ging de vaart er een beetje uit, bijvoorbeeld door de vele bochten wanneer de route door een park ging. Het is leuk dat je op paden komt waar je zelf niet zo snel een route zou maken.

Veerpont over het Noordzee kanaal

Bij het veerpontje  was het nog erg stil. Hij was net weg en ik moest dus twintig minuten wachten, een goede gelegenheid om een boterham te eten. Aan de overkant in het land van (Wim) Schermer kon het gas erop. Hier zijn de fietspaden lang en recht, ideaal voor de Quest. Wel jammer dat ik een fikse wind pal tegen had. Vooral op het laatste stuk tussen Alkmaar en Den Helder had ik het lastig en zakte de snelheid richting 35km/uur.

Op de pont naar Texel

Zaterdag heb ik op de computer van mijn pa de terugrit gemaakt, nu ook weer met de planner van de fietsersbond. Dit keer zoveel mogelijk door de duinen. De weersverwachting was ondertussen danig verslechterd, nu werd er volop regen voorspelt. Maar er was ook een lichtpuntje, na twaalf uur zou het beter worden. En vanmorgen was de verwachting gelukkig nog steeds dat het droger zou worden. Ondertussen viel de regen met bakken uit de lucht en kon ik dus lekker uitslapen. Om kwart over negen werd ik wakker, wat voor mij ongekend laat is. Meestal ben ik rond vijf uur al op.

Route van Texel naar Wateringen

Gelukkig was de wind niet gedraaid en had ik hem nu van achteren. Ook met een Quest scheelt daat behoorlijk. Nu kon ik hele stukken rond de 45 km/uur rijden. De route was weer erg mooi maar helaas zijn de duinpaden niet al te snel. Soms ligt er alleen een soort schelpen-pulp op de gron of anders zijn het wel klinkers wat ook niet lekker rijdt. Tot drie keer toe kwam ik door een duingebied waar je eigenlijk een kaartje moet kopen. daar kan ik natuurlijk niet aan beginnen, elke keer stoppen bij de kaart automaat. Bovendien vindt ik het wel een beetje absurd dat je tol moet betalen op deze weggetjes. Het is anders wanner je de hele dag in het gebied blijft, maar ik rij er in een kwartiertje doorheen. In een van deze gebieden kwam ik een groep koeien tegen die midden op de weg stonden. Ik zag het al voor me dat een van deze jongens   

een gaatje in mijn Quest ging prikken. Gelukkig waren ze erg mak en gebeurde er niets. Wat ook wel fijn was is dat ik geen parkwachter tegen kwam die me op de bon ging slingeren.

Op de pont bij Velsen

In de kennemerduinen lijkt het wel of de fietspaden nog door de Duitsers zijn aangelegd. Wat een puinhoop!  Je wordt werkelijk heen en weer geschud in je Quest. Het wordt wel eens tijd dat hier een vers laagje asfalt wordt aangebracht.

Helemaal droog hield ik het niet. ik heb een soort haat/liefde verhouding met de windschermpjes. Je kan niet met of zonder die krengen. wat ik er ook opsmeer, ze beslaan altijd. En als het regent worden ze vanaf twee kanten ondoorzichtig gemaakt. gelukkig is deze zo laag dat ik er ook overheen kan kijken. Soms besluit ik om hem er maar af te halen, dan verga ik weer van het wind/geruis. Ook het klittenband werkt op je zenuwen, het laat altijd los. klittenband is ontworpen voor gebruik in de ruimte, daar regent het nooit!

Dat heb ik altijd met die windschermpjes!

kopje koffie!