Niet eerder heb ik zolang getwijfeld of ik wel de tocht zou gaan fietsen. Drie weken geleden had ik immers plots een slijmbeurs ontsteking in mijn linker knie. Zo'n ontsteking kan al ontstaan doordat je de knie ergens tegenaan stoot. Ik weet ook niet hoe het is gegaan, feit is wel dat ik er behoorlijk last van had. de eerste dag kon ik nauwelijks de trap oplopen en mijn knie was behoorlijk dik. Het herstel ging ook maar langzaam en mijn knie zou alleen met rust genezen. Maar ik ben natuurlijk eigenwijs en wilde wel graag fietsen. Met deze 600km zou ik me ook kwalificeren voor de 1000km naar parijs en terug waar ik ook wel aan mee wilde doen.
Omdat ik zo twijfelde kwamen de voorbereidingen ook niet goed van de grond. Uiteindelijk was ik vrijdag pas om 8 uur uit mijn werk terug en moest toen nog een li-ion accu en een nieuw LED binnenlampje in de quest bouwen. Dan nog boterhammen smeren en drinken voorbereiden. Uiteindelijk lag ik om tien uur in mijn bed om er half twaalf weer uit te stappen.
Om kwart over twaalf was ik in Zoetermeer en ik had er zin in. Om mijn knie te sparen zou ik achter de snelste wielrenners aan gaan fietsen. Wanneer ik alleen rij maak ik er al snel weer een race van en dan gaat mijn knie helemaal aan gort.
De renners die voorop reden waren Gerard Hazenbroek en een tweede waarvan ik de naam ben vergeten.
Om klokslag 1 uur reden we de donkere nacht in. Jammer genoeg voor organisator leo waren er maar zo'n tien man voor deze tocht. Uiteindelijk zou er nog 1 man afmelden en twee de tocht niet uitrijden.
Het weer was prima, wel behoorlijk koud voor deze tijd van het jaar. Jammer genoeg hadden we wel een stevige wind tegen wat vooral voor de andere fietsers lastig was.
In de verte achter ons waren stevige regenbuien en de wind er naartoe wakkerde flink aan. Uiteindelijk hebben wij maar een klein buitje over ons heen gekegen.
De eerste controle werd door Leo zelf gedaan en was in de buurt van Lage Zwaluwe. Mijn knie was wel opgezet maar hield zich nog prima. voor de zekerheid droeg ik wel een knieband om de boel een beetje te beschermen.
De tweede controle bestond uit een stempel van het tankstation in 's-Hertogenbosch. Hier konden we gelukkig wat te drinken kopen want ondanks de lage temperatuur moest er toch flink worden gedronken.
Bij de derde controle bij het tankstation in Someren was het al weer volop licht. Ik kon gelukkig gebruikmaken van een schoon toilet en dat was ook wel hoognodig. Na een paar koppen koffie gingen we weer verder richting Limburg.
Het gebruikelijke controlepunt in café Lombok reden we dit keer voorbij. Dit jaar was de stop in camping de bosrand. Wel een hele goede keus van Leo want ze hebben daar hele lekker vlaaien. Stukken beter dan die in dat eerder genoemde café, zoals ik op de terugweg ontdekte.
Nu waren we in het heuvel landschap en begon het zware werk. Ik had moeite om naar het kleinste blad te schakelen. Met het grotere blad kwam ik wel boven maar dan nam de kniebelasting teveel toe, zelfs voor gezonden knieën teveel.
Het stuk naar Vaals, waar je na al het geklim eerst weer naar beneden rijd en vervolgens helemaal naar boven bij het drielandenpunt wordt gestuurd, was weer een behoorlijke beproeving. Een Quest is nu eenmaal niet het meest geschikte voertuig voor deze heuvels. Het is wel leuk dat je zoveel aanmoedigingen krijgt als je met een vaartje van 7 a 8 km/uur naar boven worstelt.
De zesde stop was in Vijlen. Tot mijn verbazing kwam ik hier de wielrenners van mijn voormalige groepje weer tegen. Toen ik binnen kwam gingen zijn net weer weg, zou ik ze weer kunnen inhalen?
Het bord spaghetti smaakt beste wel hoewel ik er eigenlijk geen trek in had. Maar je moet blijven eten of je nu zin hebt of niet.
Als je denkt dat het klimleed vanaf dit punt is geleden dan heb je het fout. Er kwamen nog een paar heel lastige klimmetjes aan met als hoogtepunt de Keutenberg. Deze jongen bleek voor mijn Quest onbegaanbaar. Als snel begon het achterwiel door te slippen en moest ik met de nodige moeite uitstappen en kon ik de Quest naar boven duwen. Hierna kwam nog de klim bij de Cauberg en een paar andere minder bekende klimmetjes.
Toen ik bij cafe Lombok aankwam ging Gerard er net vandoor. Ik nam een stuk kersenvlaai om tot de conclusie te komen dat er wel wat kwaliteit verschil onder de vlaaien bestaat. ook de slagroom uit de spuitbus deed er geen goed aan. een minuut of twintig later ging ik weer op weg om Gerard in te halen.
Toen ik hem eenmaal in het vizier had besloot ik maar achter hem aan te gaan. Niet alleen beter voor mijn knie, ook had ik niet voldoende vertrouwen in mijn inderhaast aangebrachte tweede accu. Op vrijdag avond had ik al twee keer een kapotte zekering gehad, iets wat nooit eerder was gebeurt.
Na een paar uur fietsen werd het donker en kon ik de accu uittesten en ja hoor, geen licht. Weer een defecte zekering. Om maar door te kunnen rijden zette ik mijn kleine hoofdlampje op, Gerard had immers voldoende licht. Even later bedacht ik me dat dit geen goede oplossing was. Te weinig licht en straks zou het hoofdlampje uitgaan en dan had ik helemaal niets meer. Met een zakmes en een boterhamzakje wist ik de verlichting weer aan de praat te krijgen. de defecte zekering transformeerde ik tot een verbinding tussen de twee kabelschoentjes. Nu alleen even geen kortsluiting krijgen. Uiteindelijk heb ik op deze manier de hele nacht licht gehad. De nieuwe li-ion accu vind ik wel een mooie aanwinst. Meer capaciteit bij minder gewicht en een lagere prijs.
De negende controle was bij het tankstation aan de snelweg tussen Hedel en Zaltbommel. We hadden het allebei koud en het gebrek aan slaap ging ons opbreken. Ook Gerard had vrijdag nauwelijks geslapen en zolang helemaal zonder slaap doet je geen goed. We probeerde wat te slapen aan de tafel die in het tankstation staat. Maar je voelt je daar niet op je gemak en mij lukte het ook niet. Ik geloof dat Gerard wel een minuut of vijf heeft geslapen. Uiteindelijk hadden we weer wat moed verzameld om verder te gaan. Nu wel met een extra jack aan want het was verrekte koud.
Het was nog maar 100 km maar de rit duurde erg lang. er leek gewoon geen eind aan te komen. Maar je hebt geen keus, er moet gewoon gefietst worden.
De weg ging over ontelbare rotondes, bochten en kruisingen. Steeds moet je heel goed opletten om niet ergens tegenaan te rijden. een paar keer nam ik ook een stoeprandje mee, gelukkig zonder echte schade.
Na 31 uur waren we weer terug in Zoetermeer. Ik was blij dat ik me niet had ingeschreven voor de rit naar Parijs. Ik had er nu wel even genoeg van. Ook de ontsteking in mijn knie had niet meegewerkt en was er niet beter op geworden. Op dit moment leek het wel mee te vallen, maar de volgende dag zou hij extra dik en pijnlijk zijn. Weer een dag later werd mijn hele onderbeen dik en ben ik maar even bij de dokter langs gegaan.Ik heb hem wel verteld dat ik een flinke fietstocht had gemaakt, zonder getallen te noemen. Een kuur van twee weken met ontsteking remmers zou mijn knie er weer bovenop moeten helpen.
1 opmerking:
Wow, wat een bikkel ben je, botter! Gefeliciteerd met deze prestatie. Maar helemaal wijs was het natuurlijk niet met die slijmbeurs ontsteking. Niet zeggen bij de dokter hoe ver je hebt gefietst, LOL. Ik hoop dat het snel echt over gaat. 600km...en lichtelijk verbaasd dat er fvallers zijn.
Een reactie posten