Fietstochtje naar Peter de Ovaal (voorheen de Rond)

Ik heb me ingeschreven voor de ZPZ1000 km van aanstaande donderdag. Toen Peter hier van hoorde begon het bij hem ook weer te prikkelen en besloot hij om mee te gaan. Peter heeft een velomobiel servicepunt en monteert als specialiteit ovale voortandwielen. De berichten hierover waren erg positief en daarom wilde ik ze ook wel laten monteren. Dat betekende wel dat ik naar Lattrop moest fietsen (met de auto doen we natuurlijk niet!).  Lattrop ligt echter niet erg in de buurt van Wateringen dus dat levert wel een leuke fietstocht op. Een mooie oefening van 440km voor de tocht van volgende week!

Toen ik woensdag nog even mijn Quest goed controleerde kwam ik een scheur in de "kleerhangersteun" tegen. Even contact opgenomen met Peter die als antwoord zei dat dit komt door het te harde veergedrag van de Risse Astro 5 demper. Hij had een andere kleerhanger liggen met het zelfde probleem en die liet hij wel even lassen ter vervanging.

 
Gister werd ik voor de wekker om twee uur wakker en om half drie was ik al onderweg. De eerste uren reed ik door het donker en afgezien van wat getob met de GPS 62s ging het best wel vlot. Bij deze gps is het contrast tussen de track en het onderliggende kaartmateriaal best wel slecht. Ik kon de track-kleur niet goed krijgen. Achteraf bleek dat de kleur niet te veranderen is als de gps de track eenmaal volgt. Als je de route niet kiest om te volgen dan kan de kleur wel worden aangepast. Dan nog blijft het lastig om hiermee goed te navigeren onder slechte omstandigheden. Wel goed van deze Garmin is de lange batterijduur!

Ongeveer half elf was ik bij Peter. De afgelegde afstand was met 233 groter dan ik vooraf had bepaald. Maar gemiddeld kwam ik toch nog op 30km/uur. Ik had mijn route zo gepland dat ik niet door Utrecht hoefde te rijden. Grote steden vind ik maar niets om doorheen te fietsen. Ik moest natuurlijk nog wel door Hilversum, Baarn, Nijkerk, Voorthuizen, Apeldoorn en Deventer. Vooral de laatste twee steden zijn een verademing om door te rijden. Mooie fietspaden..

Peter stond al klaar en ik kon gelijk bij de koffie aanschuiven. Daar had ik wel trek in! Na de koffie gingen we eerst aan de slag met de demper.

 De Risse demper heeft bij mij nooit de hoge verwachtingen waargemaakt. Het veergedrag op klinker weggetje is echt niet goed, welke stand je ook kiest. Op de harde stand doet hij bijna niets meer, wat misschien wel een voordeel is voor het naar boven fietsen. Bovendien vindt ik het eng dat het ding ergens op een lange fietsrit leeg kan lopen en dan sta je daar!

Peter heeft een mooie modificatie gemaakt op de standaard demper waardoor deze geen klap meer geeft bij plotseling uitveren zoals een sprong over een drempel. Gelukkig had hij er een liggen.


Jammer van het geld maar een betrouwbare fiets is toch wel heel belangrijk.

Na deze reparatie gingen we zoeken naar een tik die ik vaak hoor na elke twee omwentelingen van het voorblad. Soms is de tik er niet maar het is gewoon een irritant geluid. Velomobiel had er ook al eens naar gekeken en toen geconcludeerd dat het werd veroorzaakt door een scheur in het voorframe. Helaas was het daarmee niet opgelost. Ons speuren op de rollenbank leverde ook niet op. Wat kon dit nu veroorzaken?

Daarom maar verder met de ovale tandwielen. Ik twijfelde nog even of ik alle drie de bladen zou laten vervangen. Wel zo mooi natuurlijk maar er zit een prijskaartje aan. Toch maar besloten om alle drie te doen, zeker voor klimmen zou ovaal beter werken. Peter ging voortvaren aan de slag en al gauw waren de blden geplaatst. Door zijn eigen ervaring weet hij precies in welke stand de bladen moeten worden gemonteerd .

Hierna gingen we verder speuren naar de tik. Nog even gebeld met velomobiel maar die konden ons ook niet verder helpen. Peter wist dat de lichte ketting van een carbon Quest uit drie delen bestaat die met sluitschakels zijn verbonden (de ketting is niet met de hand te ponzen door de holle pennetjes). Elke sluitschakel passeert na twee omwentelingen het achtertandwiel. Het zou toch niet zo zijn dat hier een probleem mee was? Na opmeten bleek dat er wel degelijk een probleem in de sluitschakels zat. deze waren maar liefst twee mm te lang! Na de schakels met andere (van het zelfde model) te hebben vervangen was de maat goed en het probleem verholpen. Heel vreemd!

Door het extra werk was het al later geworden dan ik had gehoopt. Wel prettig was dat ik daardoor de hevige regenbuien had gemist. Toen ik net een half uurtje onderweg was kreeg ik alsnog de volle laag.

De verhalen over de ovale tandwielen zijn natuurlijk erg positief maar het gaat er toch om hoe je het zelf ervaart. Het kostte geen moeite om aan de nieuwe trapbeweging te wennen, terwijl wordt gezegd dat dit wel een paar weken duurt. Je merkt direct dat de trapenergie minder piekt, hetgeen de benen ontlast. Ik heb op langere ritten vaak last van een of twee knieën. Ook al op de heenweg een vervelend gevoel in mijn rechterknie. Daar heb ik op de terugweg totaal geen last meer van gehad. Even kijken of dat zo blijft maar het vooruitzicht is goed.

Het fietsen schoot lekker op en ik hoopte om half twaalf weer thuis te zijn. Helaas begon het bij de Vinkeveense plassen te stortregenen en zag ik geen hand voor ogen meer. Er was ook nog een vrachtwagen van de weg geraakt en het hele fietspad werd geblokkeerd door hulpverleners. De gps kreeg ook nog kuren en ik kon me niet meer oriënteren. Ten einde raad ben ik maar zuid-zuidwest gaan rijden wat achteraf goed geslaagd bleek te zijn. Wel wat extra gereden een hoop gezoek. In het donker rijden lijkt ook veel langzamer te gaan dan overdag. Er komt gewoon geen einde aan!

Om half twee was ik eindelijk weer thuis. 466km op de teller

wrb600 rondje drielandenpunt vanuit Zoetermeer

Het is al weer een week geleden dat ik deze tocht reed, maar het was er nog niet van gekomen een stukje te schrijven.

Niet eerder heb ik zolang getwijfeld of ik wel de tocht zou gaan fietsen. Drie weken geleden had ik immers plots een slijmbeurs ontsteking in mijn linker knie. Zo'n ontsteking kan al ontstaan doordat je de knie ergens tegenaan stoot. Ik weet ook niet hoe het is gegaan, feit is wel dat ik er behoorlijk last van had. de eerste dag kon ik nauwelijks de trap oplopen en mijn knie was behoorlijk dik. Het herstel ging ook maar langzaam en mijn knie zou alleen met rust genezen. Maar ik ben natuurlijk eigenwijs en wilde wel graag fietsen. Met deze 600km zou ik me ook kwalificeren voor de 1000km naar parijs en terug waar ik ook wel aan mee wilde doen.

Omdat ik zo twijfelde kwamen de voorbereidingen ook niet goed van de grond. Uiteindelijk was ik vrijdag pas om 8 uur uit mijn werk terug en moest toen nog een li-ion accu en een nieuw LED binnenlampje in de quest bouwen. Dan nog boterhammen smeren en drinken voorbereiden. Uiteindelijk lag ik om tien uur in mijn bed om er half twaalf weer uit te stappen.

Om kwart over twaalf was ik in Zoetermeer en ik had er zin in. Om mijn knie te sparen zou ik achter de snelste wielrenners aan gaan fietsen. Wanneer ik alleen rij maak ik er al snel weer een race van en dan gaat mijn knie helemaal aan gort.

De renners die voorop reden waren Gerard Hazenbroek en een tweede waarvan ik de naam ben vergeten.

Om klokslag 1 uur reden we de donkere nacht in. Jammer genoeg voor organisator leo waren er maar zo'n tien man voor deze tocht. Uiteindelijk zou er nog 1 man afmelden en twee de tocht niet uitrijden.

Het weer was prima, wel behoorlijk koud voor deze tijd van het jaar. Jammer genoeg hadden we wel een stevige wind tegen wat vooral voor de andere fietsers lastig was.

In de verte achter ons waren stevige regenbuien en de wind er naartoe wakkerde flink aan. Uiteindelijk hebben wij maar een klein buitje over ons heen gekegen.

De eerste controle werd door Leo zelf gedaan en was in de buurt van Lage Zwaluwe. Mijn knie was wel opgezet maar hield zich nog prima. voor de zekerheid droeg ik wel een knieband om de boel een beetje te beschermen.

De tweede controle bestond uit een stempel van het tankstation in  's-Hertogenbosch. Hier konden we gelukkig wat te drinken kopen want ondanks de lage temperatuur moest er toch flink worden gedronken.

Bij de derde controle bij het tankstation in Someren was het al weer volop licht. Ik kon gelukkig gebruikmaken van een schoon toilet en dat was ook wel hoognodig. Na een paar koppen koffie gingen we weer verder richting Limburg.

Het gebruikelijke controlepunt in café Lombok reden we dit keer voorbij. Dit jaar was de stop in camping de bosrand. Wel een hele goede keus van Leo want ze hebben daar hele lekker vlaaien. Stukken beter dan die in dat eerder genoemde café, zoals ik op de terugweg ontdekte.

Nu waren we in het heuvel landschap en begon het zware werk. Ik had moeite om naar het kleinste blad te schakelen. Met het grotere blad kwam ik wel boven maar dan nam de kniebelasting teveel toe, zelfs voor gezonden knieën teveel.

Het stuk naar Vaals, waar je na al het geklim eerst weer naar beneden rijd en vervolgens helemaal naar boven bij het drielandenpunt wordt gestuurd, was weer een behoorlijke beproeving. Een Quest is nu eenmaal niet het meest geschikte voertuig voor deze heuvels. Het is wel leuk dat je zoveel aanmoedigingen krijgt als je met een vaartje van 7 a 8 km/uur naar boven worstelt.

De zesde stop was in Vijlen. Tot mijn verbazing kwam ik hier de wielrenners van mijn voormalige groepje weer tegen. Toen ik binnen kwam gingen zijn net weer weg, zou ik ze weer kunnen inhalen?
Het bord spaghetti smaakt beste wel hoewel ik er eigenlijk geen trek in had. Maar je moet blijven eten of je nu zin hebt of niet.

Als je  denkt dat het klimleed vanaf dit punt is geleden dan heb je het fout. Er kwamen nog een paar heel lastige klimmetjes aan met als hoogtepunt de Keutenberg. Deze jongen bleek voor mijn Quest onbegaanbaar. Als snel begon het achterwiel door te slippen en moest ik met de nodige moeite uitstappen en kon ik de Quest naar boven duwen. Hierna kwam nog de klim bij de Cauberg en een paar andere minder bekende klimmetjes.

Toen ik bij cafe Lombok aankwam ging Gerard er net vandoor. Ik nam een stuk kersenvlaai om tot de conclusie te komen dat er wel wat kwaliteit verschil onder de vlaaien bestaat. ook de slagroom uit de spuitbus deed er geen goed aan. een minuut of twintig later ging ik weer op weg om Gerard in te halen.

Toen ik hem eenmaal in het vizier had besloot ik maar achter hem aan te gaan. Niet alleen beter voor mijn knie, ook had ik niet voldoende vertrouwen in mijn inderhaast aangebrachte tweede accu. Op vrijdag avond had ik al twee keer een kapotte zekering gehad, iets wat nooit eerder was gebeurt.

Na een paar uur fietsen werd het donker en kon ik de accu uittesten en ja hoor, geen licht. Weer een defecte zekering. Om maar door te kunnen rijden zette ik mijn kleine hoofdlampje op, Gerard had immers voldoende licht. Even later bedacht ik me dat dit geen goede oplossing was. Te weinig licht en straks zou het hoofdlampje uitgaan en dan had ik helemaal niets meer. Met een zakmes en een boterhamzakje wist ik de verlichting weer aan de praat te krijgen. de defecte zekering transformeerde ik tot een verbinding tussen de twee kabelschoentjes. Nu alleen even geen kortsluiting krijgen. Uiteindelijk heb ik op deze manier de hele nacht licht gehad. De nieuwe li-ion accu vind ik wel een mooie aanwinst. Meer capaciteit bij minder gewicht en een lagere prijs.

De negende controle was bij het tankstation aan de snelweg tussen Hedel en Zaltbommel. We hadden het allebei koud en het gebrek aan slaap ging ons opbreken. Ook Gerard had vrijdag nauwelijks geslapen en zolang helemaal zonder slaap doet je geen goed. We probeerde wat te slapen aan de tafel die in het tankstation staat. Maar je voelt je daar niet op je gemak en mij lukte het ook niet. Ik geloof dat Gerard wel een minuut of vijf heeft geslapen. Uiteindelijk hadden we weer wat moed verzameld om verder te gaan. Nu wel met een extra jack aan want het was verrekte koud.

Het was nog maar 100 km maar de rit duurde erg lang. er leek gewoon geen eind aan te komen. Maar je hebt geen keus, er moet gewoon gefietst worden.

De weg ging over ontelbare rotondes, bochten en kruisingen. Steeds moet je heel goed opletten om niet ergens tegenaan te rijden. een paar keer nam ik ook een stoeprandje mee, gelukkig zonder echte schade.

Na 31 uur waren we weer terug in Zoetermeer. Ik was blij dat ik me niet had ingeschreven voor de rit naar Parijs. Ik had er nu wel even genoeg van. Ook de ontsteking in mijn knie had niet meegewerkt en was er niet beter op geworden. Op dit moment leek het wel mee te vallen, maar de volgende dag zou hij extra dik en pijnlijk zijn. Weer een dag later werd mijn hele onderbeen dik en ben ik maar even bij de dokter langs gegaan.Ik heb hem wel verteld dat ik een flinke fietstocht had gemaakt, zonder getallen te noemen. Een kuur van twee weken met ontsteking remmers zou mijn knie er weer bovenop moeten helpen.

WRM400 -rondje IJsselmeer met duik in moddersloot

Als volgende in de reeks randoneurs tochten was dit weekend het rondje Waddenzee aan de beurt. De weer vooruitzichten voor deze tocht, genaamd wrb400, waren niet bepaald gunstig. Ik had me er al een paar weken op verheugd en was daarom vastbesloten om toch mee te rijden. Vrijdag avond half twaalf ging ik vanuit Wateringen op weg naar de start in Zoetermeer. Het was ondertussen zowaar droog geworden en dat zou het blijven tot vlak voor de Afsluitdijk.

WRB400 2013

Ik had voor deze tocht en app (real time gps tracker) op mijn telefoon geïnstalleerd waarmee geïnteresseerden mij thuis konden volgen. Door in te loggen op de link die ik ze toestuurde konden ze precies zien waar ik zat, hoe hard ik rij etc.

Toen ik rond half een bij het startpunt aankwam kreeg ik te horen dat iedereen al om twaalf uur was vertrokken. Ik had me een uur in de starttijd vergist en moest nu zelf maar mijn weg door de donkeren duinen zien te vinden. Ik nam mijn stempelkaart in ontvangst en ging gelijk verder.

Het valt nog niet mee om hard door de duinen te fietsen. De bochten zijn soms scherp en je ziet ze niet goed aankomen. Nadat ik bijna uit een bocht was gevlogen ging ik maar wat rustiger fietsen. Bij Bloemendaal passeerde ik de eerste deelnemers en we gingen even laten met een man of zeven het Noordzee kanaal over.

Na het pontje ging ik weer mijn eigen weg. Hoewel het er zo nu en dan erg dreigend uitzag beef het droog. Het is een fantastische ervaring om zo door het donker te fietsen. In tegenstelling tot andere jaren kwam ik bijna geen kroeggangers tegen, het was blijkbaar te nat en te koud.

Pas bij de afsluitdijk kwam ik een andere ligfietser tegen die mij vertelde dat ik nu voorop lag, hetgeen achteraf niet bleek te kloppen. Het fietsen ging erg goed, ik had nergens last van. Geen kramp meer, of dat nu door de betere conditie  of door de magnesium pillen komt weet ik niet. De Afsluitdijk ging als gewoonlijk als een speer, alleen jammer dat het begin en eind van het fietspad zo belabberd is. Vlak na de afsluitdijk zag ik een wielrenner die links afsloeg. Ik dacht dat hij een andere route reed maar achteraf bleek hij op weg te zijn naar de stempelpost, die ik dus heb gemist. Weer een stukje veder kreeg ik twee wielrenners in het vizier. We wisselden steeds van positie maar we gingen ongeveer even snel. Die jongens konden goed doortrappen! We hadden er nu ruim zes uur opzitten en waren ongeveer op een derde. Nog een stukje te gaan dus. Ondertussen hadden we een flinke wind tegen en dat zonder enige beschutting in de open polder.

Vlak na Koudum reed ik weer eens op kop toen ik met mijn linker wiel van het asfalt af ging. Naast de weg was het een centimeter of tien lager en mijn Quest draaide op zijn lengteas, kortom ik sloeg om. Ik kon niets meer doen dan wachten wat er komen zou. Daar kwam ik snel achter toen ik langs de slootkant naar beneden gleed. Even later lag ik met Quest en als op mijn zij in een moddersloot. UIt de Quest komen is dan nog niet zo makkelijk. Je zit vast aan je pedalen en de slootkant geeft weinig houvast. Uiteindelijk lukte het me toch en ik zag de twee wielrenners als staan om me te helpen. Alles was nat, maar gelukkig was mijn telefoon droog gebleven in het plastic zakje. Dat is weer een geluk bij een ongeluk. De gps is waterdicht dus daar kon niets mee gebeuren. Het was nog niet makkelijk om de Quest weer uit de sloot te krijgen, eerst maar zoveel mogelijk water door de voet-openingen eruit laten stromen. Toen konden we hem weer op het droge trekken. 

De gps heeft mijn duik haarfijn geregistreerd

Ik haalde zoveel mogelijk troep uit de fiets en besloot dat verder fietsen de beste optie was. Nog even trapte ik de ketting van het voorblad, de tweede keer deze rit, dus dat betekende nog vuilere handen.

 Ondertussen had een Duitse ligfietser zich ook bij ons groepje aangesloten. De volgende stop was Lemmer waar we even bleven om wat te eten.

Ik was gelukkig al een beetje droger toen we de bakkerij annex lunchroom binnenkwamen. Ik stond wel heel erg naar het smerige slootwater.

Na Lemmer ging het weer verder zuidwaarts. Nu kwamen we in de polders met de eindeloze dijkwegen. De wind was ondertussen flink aangewakkerd en door hadden we allemaal behoorlijk last van. Ook in mijn Quest kwam ik soms nauwelijks boven de 22km/uur. De vermoeidheid speelde natuurlijk ook een rol.

Ergens ruim voor Lelystad besloot ik om alleen op kop te gaan. Bij de jachthaven was ook de stempelpost en ik nam er gelijk een lekker kopje koffie. Veel honger had ik niet.

Vanaf Lelystad krijg je een van de meest waardeloze fietspaden van Nederland (zijn daar prijzen voor?) en naar Almere is het wel heel lang en saai. Hoewel de Oostvaarders plassen schitterend zijn.

Ik kwam als eerste bij de controle in Hilversum aan. Leo stond al op de uitkijk en maakte er gelijk een video opname van. Het verwonderde hem al dat het zo lang had geduurd. Hier op de Veluwe waaide het nauwelijks en het was dan ook moeilijk voor te stellen hoe er op de dijkwegen tegen de wind in moest worden geploeterd.

Even later kwamen de twee racefietsers ook aan en we aten allen wat in het restaurantje.

Na deze stop was het weer behoorlijk bekend terrein, hoewel er nog zeker 75 kilometers moesten worden afgelegd. Het tempo ging weer omhoog en we reden vlot richting Zoetermeer. Ik moest nog wel even terugdenken aan de 200km die we weken terug hadden gereden. Toen kreeg ik op dit stuk last van kramp wat het een behoorlijke lijdensweg maakte. 

Nu ging het veel beter, ik had eigenlijk nergens last van, ook geen pijnlijke knieën. Rond half zes kwamen we weer terug bij Toervereniging Zoetermeer '77

Wij hadden er zo'n 17,5 uur over gereden, de laatste deelnemers zouden pas zes uur later arriveren. Ik bewonder de inzet van Leo die toch wel heel veel tijd en geduld voor deze ritten overheeft. Geweldig Leo!

Volgende keer wrb600 ?

In juli is er een toertocht naar Parijs en terug van 1000km. Het lijkt er op dat ik deze ook ga fietsen. Ik moet nog een beetje moed verzamelen maar dan ga ik er vast wel voor.

500km rit voor de koning

Helaas kon ik afgelopen zondag niet meedoen aan de 300km randoneursrit. Ik had namelijk aan mijn dochter beloofd dat ik haar en drie vriendinnen naar Amsterdam zou brengen, er niet bij nadenkend dat op dezelfde dag deze rit zou zijn. Ik heb nog even geprobeerd of de dames misschien met de trein konden gaan, maar dat lukte niet. Mijn vriend Henk had echter verteld dat er dinsdag een koninginnedag tocht in Horst zou starten. Als snel bedacht ik dat ik maandag wel met de Quest naar Deurne zou kunnen rijden, dinsdag deze tocht en woensdag weer terug naar Wateringen.

Maandag morgen was het echter vies druilerig weer en zou wil ik liever niet de hele dag fietsen, dan maar met de auto. Gelukkig klaarde het weer helemaal op. Om 1 uur brak de lucht open en al snel was er een stralend blauw hemel. Dan toch maar fietsen...

Ik had deze keer de rit gepland met de nieuwe routeplanner van de fietsersbond. Je kan je voorkeuren opgeven en een route op maat maken. Hoe mooier hoe meer kilometers, dat wel. Ik wilde zo min mogelijk door steden fietsen en dat lukte ook best. Er zaten twee hele mooie lange stukken langs een kanaal in (bij de Drunens duinen en bij de Schelde Rhein route). 

Vlak voorbij Loveren hield het asfalt ineens op een reed ik met flinke snelheid ineens over grote brokken steen. Even later merkte ik het resultaat, twee gaatjes van de snakebite. Gelukkig was het probleem snel verholpen en kon ik verder. Om half acht kwam ik bij Henk aan.

Dinsdag gingen we vroeg op pad, de start was immers in Horst. Het stuk naar Horst had ik de kap op de Quest, vanaf Horst kon het vervelend ding gelukkig worden opgeborgen. De hele dag zou het wel vrij fris blijven maar dan komt een jack met rits goed van pas. Als het warmer wordt doe je gewoon de rits verder open. In Duitsland kregen we een paar klimmetjes te verwerken maar echt vervelend werd het niet. Halverwege stopten we voor een kop koffie en een heerlijk stuk Duitse vlaai. Na de koffie gingen we nog even zoveel mogelijk racefietsers inhalen, hetgeen resulteerde in een gemiddelde snelheid van 36km/uur.

Vanmorgen ging ik om half negen weer op weg. het was gelukkig minder koud dan gisteren dus kon de kap opgeborgen blijven. Nu reed ik de heenweg weer in omgekeerde volgorde. Omdat ik de route nu wel kende reed ik hem foutloos wat twee km scheelde. Om van het prachtig weer te genieten ben ik onderweg een paar keer gestopt. Om drie uur was ik weer thuis.

170km + 162km +168km

Rotterdam marathon en ftcw tocht naar het zilte nat

Vorige week zondag (14 april) heb ik de marathon van Rotterdam gelopen. Tot de 30km ging het eigenlijk heel goed. Ik had nergens last van en kon goed met de stroom hardloper meekomen. Daarna werd het snel zwaarder en begonnen mijn spieren te protesteren. Blijkbaar waren mijn beenspieren nog niet helemaal hersteld van de mishandeling tijdens de 200km fietstocht de week ervoor.

De sfeer was werkelijk fantastisch  Als ligfietser kijk je er al van op wanneer er een paar toeschouwers zijn, hier stonden duizenden mensen langs de weg om aan te moedigen. Ook waren er verschillende bandjes. Gelukkig kon ik de 42,190 km uitlopen zonder te hoeven wandelen, mijn tijd was 4:09
De tijd van de halve marathon viel ook niet tegen 1:54

Gisteren was het weer tijd voor een FTCW toertocht. Ik moet echt wat meer kilometer gaan maken, in juli wil ik immers de ZPZ-1000 gaan rijden. Een fietstocht vanuit Zoetermeer naar Parijs en weer terug naar Zoetermeer, samen goed voor 1000km. Volgende week zondag is er als voorbereiding een wrm300km tocht.

Maar gisteren was er dus de tocht naar het zilte nat. 120 kilometer waarbij er nu en dan flink werd doorgereden door de heren wielrenners. Voor mij een prima oefening. Het weer werkte goed mee. wel wat koud, bij de start was het maar een graad of vijf.

BRM 200km vanuit zoetermeer

Door omstandigheden is het er een tijd niet van gekomen om veel met mijn Quest te rijden. Afgelopen zaterdag heb ik mijn goede voornemen echter in daden omgezet en heb ik de eerste BRM tocht vanuit Zoetermeer gereden. Deze eerste rit is 200km, de volgende ritten zijn 300, 400, 600 en 1000km.

Al kort na de start had ik het wel gezien om in een grote groep wielrenners te rijden en ging ik aan kop om mijn eigen koers te rijden. Niet lang daarna zag ik dat een wielrenner me achterna kwam, ik hield wat in en samen zijn we verder gefietst. Deze renner bleef me verrassend goed volgen, achteraf gezien ook niet vreemd want hij is de snelste Nederlander op de 1200km van de PBP in 44 uur(Anco de Jong). Na een half uur kwam er zowaar een Quest in mijn achteruitkijkspiegel, dat bleek Ruud Steeman te zijn, uit Gouda. Hij had flink zijn best gedaan en had ons kunnen inhalen, vanaf hier zouden we met zijn drieën verder rijden.

Ik had gelukkig een goede kleding keuze gemaakt, want het was best wel koud. Niet dat het moeilijk is om je warm te kleden in de Quest, voor het het weet heb je het veel te warm. Ik reed zonder schuimkap, ik heb echt een hekel aan dat ding, dan maar wat minder stroomlijn maar wel lekker in de buitenlucht.

Door de koude luchtstroom van onderen kreeg ik wel spierpijn in mijn billen, een tweede broek had veel geholpen. Maar die had ik dus niet bij me.

Na zo'n 50 km stond Leo Forster (organisator van deze tochten uit Zoetermeer en nu dus verzorger) op ons te wachten met een flesje en een reep. De volgende stop zou in Hilversum zijn. Tegen die tijd kwam ik er ook achter dat mijn spieren niet meer aan het hoge tempo en de lange ritten gewend waren. Misschien kwam het ook wel door de kou (maar een graad of vijf) of het feit dat ik momenteel ook voor de marathon van Rotterdam aan het trainen ben. Misschien dat lange afstanden lopen niet goed samen gaat met lange fietstochten. 

Na de stop halverwege kreeg ik acuut kramp in mijn rechter bovenbeen. Ik wilde in het groepje blijven fietsen dus stoppen behoorde niet tot de mogelijkheden. Even een stukje laten uitrijden, been strekken en dan weer voorzichtig verder fietsen. Soms ging dat goed maar vaak kwam de kramp gelijk weer onverbiddelijk terug. Even later begon ook mijn andere been te protesteren en uiteindelijk ook nog nu en dan een kuitspier. Met de nodige moeite heb ik het tweede stuk van 100km uitgereden en ben ik bij mijn twee medefietsers gebleven. Na ruim 7,5 uur kwamen we weer in Zoetermeer aan en was het leed weer geleden. 

Van Anco heb ik wel het advies gekregen om magnesium door mijn drank te mixen, dat schijnt goed tegen kramp te werken. Ik heb gelijk maar een busje met Calcium, Magnesium en Zink tabletten gekocht om mijn mineralen op peil te brengen. 

Nu na drie dagen is de spierpijn al aardig minder geworden. Dat moet ook wel want zondag ga ik de marathon in Rotterdam lopen. Dat die ik voor deze ene keer en dan ga ik weer lekker veel fietsen, da is ook veel leuker dan hardlopen -:)

Als alles meezit fiets ik deze zomer een retourtje Parijs, het controlepunt is precies onder de Eiffeltoren!

Dutch capitals tour 2012 - dag 3

 Nu reed ik achter Tom aan richting Leeuwarden. Hij wist hier de weg redelijk omdat hij ooit de lowlands 1000km  had gereden. Bij Groningen had Leo een toeristisch pad uitgezocht. De hele tocht was doorspekt van dit soort paadjes. Soms werden het zelfs zand of schelpenpaadjes. We hadden sterk het idee dat de hele route nog nooit per fiets was gereden. Soms zaten er ook duidelijke fouten in de track. Op een bepaald pount zat er bij het oversteken van de weg een grote verkeersheuvel in het midden. dat betekende dus uitstappen. Nadat we weer in de Quest zaten wilde ik zo snel mogelijk achter Peter en Tom aan. Ik had het idee dat ze niet zouden stoppen als ik zou achterblijven. In mijn haast schoot ik van een pedaal af en sloeg met mijn achillespees tegen de scherpe rand in de Quest. Van deze actie zou ik de rest van de tocht last houden, of beter gezegd: veel last houden. Zelfs nu is mijn enkel nog sterk opgezet en stijf.

Het stuk naar Garyp ging niet erg hard met Tom voorop. Hij zat duidelijk stuk. Achteraf had ik beter voorop kunnen gaan rijden. In Garyp ging Tom verder en ik ging op zoek naar mijn vriendin. Die liet zich echter niet zo makkelijk vinden. Pas nadat ik het dorp twee keer was gepasseerd had ik haar gevonden in een zijweg.

Ze had een heerlijk bord paste voor me klaar staan en lekkere vruchtendrank en een vruchten toetjes. Ook kon ik me wassen en deed ze mijn DCT2012 shirt in een sopje. Toen ik net een dutje wilde doen reageerde Peter op mijn ingesproken bericht. Hij had me niet gezien in Garyp en was maar doorgereden en was nu in Leeuwarden. Hij wilde niet wachten want hij dacht dat ik er nog wel een uur over zou doen om hem te bereiken. Ik stond er nu dus alleen voor.

Ik moest snel besluiten wat te doen. Alleen doorrijden en proberen Peter en Tom in te halen of verder rusten met het risico in de hitte van het weekend te belanden tussen de duizenden strandgangers. Ik koos voor de eerste optie. Jammer voor mijn romantische intermezzo maar er moest gewerkt worden. Dankzij de goede zorg had ik vernieuwde energie en was ik in een minuut of twintig in Leeuwarden bij het pompstation. Ik stempelde snel en ging verder richting afsluitdijk. In deze delen van Nederland is het goed fietsen met een Quest. In plaats van al die zoektochten naar de juiste route kan je hier lekker rechtuit knallen. De 38km naar de afsluitdijk had ik dan ook snel afgelegd. Op de afsluitdijk zelf is fietsen ook een heerlijkheid. Neus in de wind en er voor gaan. Bijna halverwege zag ik wat op het fietspad liggen. Dichterbij gekomen bleek het een meeuw met een gebroken vleugel. Ik kon niets meer voor hem doen dan hem in het gras leggen, erg zielig!

Nadat ik mijn voeten even rust had gegeven ging ik weer verder. Al snel had ik de andere kant bereikt waar ook een geheime controle bleek te zijn. Na even gedag te hebben gezegd ging ik snel verder richting Hoorn. Mijn voeten stonden het niet toe om het hele stuk in een keer te fietsen, ik moest wel een paar stops maken anders was de pijn gewoon niet te verdragen.

Langzamerhand werd het donker wat wel een erg mooi lichtspel opleverde. Ik moest wel even een foto maken van de Quest met de zonsondergang erachter.

Om tien over half tien kwam ik bij de verzorgingspost in Hoorn aan. Peter en Tom kwamen net naar buiten om verder te rijden. Ze hadden eigenlijk geen zin op op mij te wachten. Toen ik ze beloofde binnen vijf minuten klaar te zijn met het eten van de spagetti gingen ze akkoord om nog even te wachten. Ik hield mijn belofte en zat even later weer in mijn Quest. Helaas hadden mijn voeten geen rust gehad en dat zou ik later bezuren. Vanaf hier reden we al snel langs donkere dijken, gevolgd door de dijk Enkhuizen-Lelystad. Wat is dat een draak om 's nachts overheen te rijden. Er lijkt werkelijk geen eind aan te komen. In Lelystad reden we over een speciaal fietspad, althans volgens de borden. Het leek mij echter dat ze alleen hun best hadden gedaan om het zo fiets onvriendelijk mogelijk te maken (klinkers).

Het fietspad naar Almere leek oneindig en was heel donker. Ik had steeds het idee dat er hier niet mocht worden gefietst, maar dat was niet goed te zien in het donker. De auto's reden echter erg hard voorbij. Ondertussen leed ik helde pijnen door de steken in mijn voetzolen. Wat was dat klote!  In Almere moesten we eerst een soort puzzelrit door een bos maken, het duurde vrij lang voor we de uitgang hadden gevonden. Ook Almere zelf bleek een uitdaging met al die stomme bulten op de pleintjes.

Vanaf hier ging het richting Utrecht waar ik een lekke band kreeg door een "snakebyte". Later volgde een tweede waar ik geen reserveband voor dacht te hebben. Die moest ik dus plakken wat niet makkelijk was door de grote afstand tussen de gaatjes.

Bij Hilversum  leken we op een mountainbike trail terecht zijn gekomen. We reden hele stukken door het bos tussen de paaltjes door en zelfs over onverharde stukken met helling. Ook hier leek geen einde aan te komen. Dit soort paden verwacht je toch niet in een een tocht van 1426km!

Ergens bij Amstelveen begon ik vreemde gezichten te zien op de paaltjes langs de weg. Ook in het achterlicht voor me zag ik een mannetje. Bovendien viel ik steeds even een deel van een seconde weg. Dat kon zo niet doorgaan. De andere mannen hadden blijkbaar soortgelijke problemen en het voorstel om even te stoppen werd gehonoreerd. Dat leverde een slaapje van 15 minuten op waarna ik me weer goed voelde

Haarlem

Nu moesten we weer verder naar Amsterdam. Daar aangekomen begon het licht te worden wat wel heel fijn was na deze donkere nacht (nieuwe maan, dus weinig licht). Vanaf Amsterdam reden we naar Haarlem, waar de track ook een ramp was. Ik ken de omgeving hier een beetje en mocht voorop rijden. Het stuk weg richting Zandvoort is verboden gebied voor fietsers, daarom reed ik zo hard mogelijk richting strand met snelheden tot 50km/uur. Niet alle automobilisten konden waarderen dat we op deze weg reden.

Nu is het nog zo'n 60km. De weg gaat door de duinen en is voor mij bekend terrein. In de duinen strijden Peter en ik zo nu en dan om de eerste plaats. Bovendien willen we de aanwezige racefietsers voor blijven, wat ook lukt. In DenHaag krijgt Peter nog een lekke band. Tom gaat al vast vooruit om de stempels te halen. Vanaf hier is het makkelijk fietsen en al gauw zijn we bij de fietsclub in Zoetermeer.

Er staat net een groep klaar voor een tandemrit met visueel gehandicapten. Dat vind ik nu een goed initiatief!

Het blijkt dat we als eerste terug zijn met een tijd van 73 uur. Niet gek als je bedekt hoe zwaar de omstandigheden waren. Ik geniet nog van een paar koppen koffie en een stukje appelgebak en ga dan verder voor de laatste 17km richting Wateringen.

1426 km in 73 uur waarvan 3 slaapuren

Dit doe ik nooit meer, of toch wel ???

door Haarlem

Op de boulevard, ik kijk een beetje verdwaast!

Weer terug in Zoetermeer 

Dutch capitals tour 2012 - dag 2

Ik had er opgezien tegen de klim naar dit drielanden punt. Maar nu we eenmaal boven waren  konden we voorlopig lekker afdalen waarbij snelheden tot 75 km/uur werden gehaald. In Vijlen stond er een heerlijke pasta maaltijd op ons te wachten en als bonus een heerlijke douche. Alleen jammer dat ik geen schone kleren had!

Peter en Tom vroegen mij of ik wel mee wilde. Ze hadden zich er misschien al over verbaast dat ik nog steeds achter ze aan reed (en ik ook). Ik dacht dat ik er wel beter mee af was om ze gewoon weer te volgen. Dat volgen ging me eigenlijk best wel goed af.


Een stukje  later reden we door het beruchte Simpelveld waar een maand geleden mijn Quest werd aangereden. Ook nu hadden we moeite om de juiste route te vinden. Dat lukte nu uiteindelijk wel en tot mijn verbazing reden we de ramp-kruising ( waar ik was aangereden) op vanaf de weg waar ik was aangereden. Dat betekende dus dat wanneer ik destijds de route goed had gereden ik geen aanrijding had gehad.



Donderdag rond het middaguur kwamen we in Roermond aan. Tom gaf aan dat hij wel toe was aan wat rust. Dat klonk mij als muziek in de oren en ik ging in het park op een deken naast de Quest in het gras liggen. Binnen een paar seconden was ik in slaap. Ogenschijnlijk een paar seconden later hoorde ik de stem van Peter die me wakker maakte. Ik had een half uur geslapen! Gelukkig was ik goed uitgerust want ik zat er al aardig doorheen.

We gingen weer op weg met Venlo als volgende stop. Daar zijn we uiteindelijk ook bijna een uur blijven pauzeren, Tom had moeite op weer op snelheid te komen. Ook na deze langere pauze had hij nog steeds moeite met het tempo. We besloten op te splitsen en Peter en ik gingen samen verder. Helaas ging het nog steeds niet erg vlot.

Deuk in de Quest

Onze fijne verkeers regelaar

In Nijmegen was de halve stad op gebroken en moesten we spoorzoeken. Ook het Quackplein was opengebroken en was net opnieuw geasfalteerd. Iedereen fietste er  gewoon overheen  ik volgde. Aan de overkant was er echter een te hoge drempel waardoor ik moest uitstappen. Toen ik dat deed kwam er een verkeersregelaar (zo'n verkapte werkeloze) op me afgestapt en riep dat ik terug moest. Daar had ik weinig zin in en dat vertelde ik hem ook. Daarop wilde de beste man mijn Quest achteruit duwen en drukte hij op de kap die zo'n 15cm inzakte. Toen ik dat zag gebeuren had ik even een sterke  neiging de man ter plekke te wurgen.

Ik kon me gelukkig nog inhouden en er startte een discussie waarin de man beweerde dat hij mijn fiets nooit had aangeraakt. Gelukkig had ik een fototoestel paraat en kon ik direct foto's maken van de schade. De beste man wilde vervolgens niet zeggen wat zijn naam was en wie zijn werkgever was. Dit gaat nog een staartje krijgen als ik weer thuis ben! Voorlopig zit ik weer met een extra schade aan mijn Quest.

Hier kan je gewoon doorrijden

De rest van Nijmegen was ook opengebroken en we mochten de brug over de Waal eigenlijk niet over. Dat deden we toch maar en aan de andere kant moesten we de Questen de trap af dragen. Op dit soort oponthoud zaten we helemaal niet te wachten!

In Arnhem was er weer een stop waar we rond zeven  uur in de avond aankwamen rijden.

Nu gingen we de nacht weer in. Peter reed voorop, hij is duidelijk beter in het navigeren en sturen dan ik.  Verder zat ik nu en dan te kloten met mijn verlichting. Het idee was goed geweest, nadat de accu leeg was zou ik met sets batterijen verder gaan. Alleen was er een slecht contact waardoor nu en dan het licht helemaal uitviel. Als je dat in een donker bos overkomt dan is dat niet prettig. Zolang Peter voor me reed had ik dan nog een punt om naartoe te rijden. Mijn verlichting gebruikte ook teveel stroom voor meerdaagse ritten. Dat zal ik een volgende keer duidelijk ander moeten doen! Peter had gewoon twee accu's bij zich en een zuiniger verlichting. Het staat wel koel, die enorme lichtbundel die mijn lamp produceert, maar een smalle bundel is wel zo handig onder dit soort omstandigheden. Als je ogen eenmaal aan het donker zijn gewend dan heb je niet zoveel licht nodig.

In Heino bleek de weg door het centrum geblokkeerd door feestgangers. Het was niet verstandig om ons een weg door deze menigte te banen. We zochten een omweg en gingen verder. Toe ik Peter nareed zag ik rechts een politie auto staan. Ik ging extra hard verder om Peter in te halen en zag de auto achter mij aankomen. En jahoor, ze gebaarden ons te stoppen. We kregen een berisping, politie auto geen voorrang gegeven, verplicht fietspad genegeerd en wellicht wel erg hard gereden. We namen braaf de beschuldiging in ontvangst en hoorden nog dat deze fietsen wel 75km/uur konden rijden. Hierop werd geantwoord dat dat wel erg mooi zou zijn als dat kon.

Verzorgingspost Zwolle - goed werk jongens!

Via een stop in Hengelo reden we nu naar het verzorgingspunt in Zwolle. We stonden nogal verbaast te kijken toen we zagen dat Tom tien minuten eerder was aangekomen om vijf over twee. Hij had ons toch weer ingehaald. Na een heerlijk bord pasta en een glas limonade gingen we een paar uur slapen. We zaten nu op 842 km. Nog een stukje te gaan dus!
Vanaf hier gingen we weer gedrieën verder. Er werd me nog eens gevraagd of ik wel mee wilde rijden. Dat wilde ik wel. Het was wel afzien maar dat zou het ook zijn als ik alleen verder ging. Er werden voor het weekend tropische temperaturen verwacht, dus was het wel slim om deze toertocht zo snel mogelijk af te ronden.

Op sokken in het pomp station

In het buitengebied bij Zwolle kregen we nog te maken met een opdringerige wegwerker. De man reed in een bestelbus met aanhanger en vond dat we niet op de weg mochten rijden. Hij bleef een tijd luid toeterend achter ons rijden een haalde toen wild in waarbij hij uiteindelijk Tom bijna van de weg drukte.
Daarna probeerde hij ons tot stoppen te dwingen maar we waren langs hem voor hij het wist. Dat scheelde waarschijnlijk een paar klappen, hoewel wij natuurlijk wel in de meerderheid waren!



We reden via Ommen, Hardenberg, Coevorden, Emmen naar Assen. Vanaf Assen was het niet zo ver meer naar Groningen. Peter ging daar bij familie eten.  Ik reed achter Tom naar Leeuwarden. Voor Leeuwarden had ik in Garyp met mijn vriendin afgesproken. Zij zou een lekkere pasta maaltijd serveren en ik zou een dutje gaan doen.

Rond twaalf uur waren we in Groningen op 989km. Nog maar een dikke 400km!

Dutch capitals tour 2012 - 1426km in drie dagen - dag 1

DCT 2012 (klik voor interactief)

 Woensdag 15 augustus om tien uur was het eindelijk zo ver en ging de DCT2012 van start. Ik had al maanden naar deze tocht uitgekeken en ook wel opgezien.  Deze nonstop fietstocht gaat langs alle hoofdsteden van Nederland. Ik was mijn voorbereidingen goed begonnen door een aantal kortere randoneurs ritten te rijden. Helaas viel de laatste tocht (600km)  in het water toen deze ruw werd verstoord door een aanrijding in Simpelveld (limburg). Voor de start werd er een praatje gehouden waarbij de enige vrouwelijke deelneemster een beker kreeg overhandigd, tevens was er een beker voor de oudste deelnemer, een krasse baas van 82!  Dat is wel een hele prestatie op die leeftijd!

De deelnemers (45 stuks) waren in de uren voor de start al komen binnendruppelen en ik had al kennis gemaakts met Peter de Rond en Tom Hospes (beide ook met een Quest). Peter kende ik al van een Giesen tocht, Tom alleen via de mail. Ze gaven aan  de tocht met een schema van 100km in drie uur te willen gaan rijden. Dat zou betekenen dat ze na zo'n 44 uur weer terug konden  zijn. Ik rij ook wel eens tochten met deze snelheid maar die zijn dan ook maar 100km lang! Daardoor had ik absloluut geen illusie om met deze jongens mee te kunnen rijden.

Klokslag tien uur gaf Leo Forster het sein te vertrekken en de stoet deelnemers kwam in beweging met Peter en Tom voorop. Mijn plan was om ze zolang mogelijk bij te houden, ik zou wel afhaken als dat niet meer lukte. We gingen eerst richting Brienenoordbrug via Niewerkerk en Capelle aan de ijssel. Vanaf hier ging het via Rijsooord, Barendrecht en Spijkenisse richting Hellevoetssluis. Het tempo lag hoog maar ik kon volgen! Nu gingen we verder met als doel het Esso pompstation te middelburg. Bij Ouddorp kregen we de geheime controle waar ik gelukkig mijn water kon aanvullen. De drie liter die ik had meegenomen bleek al snel  te weinig met deze hitte. Al gauw bleek dat je wel mooie ritschema's kan maken maar dat de realisatie een ander verhaal is. In de buurt van Breezand kwam er plots een meisje een hellende weg van links afgereden die de Quest van Tom , die voorop reed, vol raakte. Het kind maakte een salto over de Quest heen en kwam in het struikgewas terecht. Het gevolg was een grote scheur in de Quest en zeker een half uur vertraging. Het kind, van franse ouders, mankeerde op een schram na niets. Later bleek dat ze die dag voor het eerst op een fiets met terugtraprem reed en er nog niet goed mee kon omgaan. Peter seinde hulptroepen in om bij Middelburg klaar te staan met reparatie tape.

We konden weer op weg maar het tijdschema lag nu al aan duigen. Ook de hitte was een dwarsligger, het ging allemaal iets langzamer dan we wilden. Even later zat ik alweer bijna zonder water en kon ik gelukkig een flesje cola van Tom lenen. In Middelburg stond de familie van Peter klaar en kon de Quest getaped worden. Ik had mijn les geleerd en startte vanaf nu een etappe met minstens vijf liter water aan boord. De eerste 158km zat er op!

Omdat ik meestal vanaf een paar honderd kilometer last krijg van mijn knieen had ik kniebeschermers om gedaan. Helaas begon de ellende nu al, ondanks deze voorzorgs maatregel. Dat beloofde weinig goeds voor de komende 1350km!

Na deze korte stop gingen we weer verder richting Ossendrecht. Hier was een controle post in cafe de Vrede waar ook Leo al klaar zat om te stempelen. Normaal gesproken hou ik mijn fietsschoenen de hele tocht aan. Maar een vervelende probleem is dat mijn voetzolen na verloop van tijd beginnen te steken. uiteindelijk lijkt het er op alsof er met naalden in je voet wordt gestoken. Peter had hier blijkbaar ook last van gehad en trok bij elke stop een paar slippers aan. Die had ik niet bij me dus vanaf nu liep ik bij iedere controle post op mijn sokken rond. Hiermee was het probleem grotendeels opgelost, hoewel later in de route de pijn vaak al halverwege een etappe begon, mede door het feit dat we slechts zeer kort pauzeerden. In het cafe konden we uit drie gerechten kiezen waaronder een bord soep en een broodje gezond. Dit ging er wel in vooral omdat het meegenomen eten al aardig begon op te raken (de hoeveelheid eten is ook bijna niet aan te slepen!)

Na deze stop gingen we op weg naar de controle post in het Esso station in 's Hertogenbosch. maar zover was het nog lang niet. Het was nog steeds erg warm maar daar begon langzaam verandering in te komen door een regenfront in de verte. Het was nu al donker aan het worden en het bliksemde flink aan de horizon. Aan de weg zagen we dat het flink had geregend, maar wij kregen slechts enige druppels op ons hoofd. In Gilze gas Peter plots aan dat we gingen stoppen. Een zak patat met mayo was de reden. De uitbater van de tent, een chinees natuurlijk, was zeer geïnteresseerd in onze fietsen en kwam even naar buiten om ze te bekijken. Behalve de patat kocht ik een grote hoeveelheid cola om de dorst te lessen.

In  's-Hertogenbosch kwamen we bij het mij bekende Esso tankstation controle punt aan. Hier mogen de klanten de winkel niet meer in op de late avond maar kan je de bestelling aan het loket doorgeven. Wij kochten weer zowat de hele cola voorraad op om de komende uren door te komen. Na een korte pauze gingen we gedrieën verder.

Aan de A2 richting Maastricht was er een stempelpost in het Esso station aan de snelweg. Helaas voor ons was het ook alleen vanaf de snelweg bereikbaar op dit tijdstip. Na een tijdje naar de ingang te hebben gezocht zijn we uiteindelijk over een hek geklommen  om de begeerde stempel te gaan halen. Inmiddels hadden we ruim 21 uur gereden en zo'n 460km afgelegd.

Nu was het volgende doel het drielanden punt waar we donderdag morgen omstreeks tien uur in de ochtend aankwamen. De klimmetjes in Limburg werden ons weer niet bespaard. Leo stond ons al op te wachten met zijn stempel. Hij beloofde ons dat er nog maar een klim zou volgen, wat achteraf niet erg bleek te kloppen.

De eerste dag (24 uur) zat erop en we hadden 500km afgelegd. Nog maar 926km te gaan

Mountainbike versus Quest

Omdat de Quest stuurloos in Dronten staat ben ik vandaag met de mountainbike naar mijn werk in Dordrecht gereden, een afstand van 50km. Het viel me eigenlijk reuze mee, geen zadelpijn of andere ongemakken. Ik kwam om 7:14 uur aan en dat verbaasde me wel. Ik had de vertrektijd uit Wateringen niet goed gezien, het was ergens tussen 5:30 en 5:45 uur. Dat betekende dat ik de rit best wel vlot had gereden. Een hele goede tijd met de Quest is 90 minuten en nu zat ik al aardig in de buurt.

Op de terugweg keek ik goed hoe laat ik vertrok. Het ging lekker snel, anders dan in een Quest kan je snel op situaties reageren. Op bijna geen enkele kruising hoefde ik te wachten. Ik kom aanrijden en rij rustig (-: naar de overkant, ongeacht de kleur van het verkeerslicht. Ook bij een wegopbreking ben je er zo langs.

Thuisgekomen zag ik dat ik 95 minuten had gedaan over de pakweg 50km (31,5 km/uur gemiddeld). Ongeveer even snel als mijn snelste Quest tijd. 

Ik moet wel zeggen dat ik al aardig stuk zat. Ik zou dit geen 300km lang willen doen. In een Quest is het vanzelfsprekend veel comfortabeler

In de Quest is de topsnelheid natuurlijk veel hoger, maar door alle hindernissen onderweg is de overall tijd ongeveer gelijk.

Er is ook nieuws op het schade gebied. Ik ben vandaag door een expertise bureau gebeld dat een afspraak wilde maken voor het taxeren van de schade aan mijn fiets. Ik heb ze de gegevens van velomobiel gegeven, die handelen het verder af. Hoe dit bureau aan deze informatie is gekomen weet ik niet. Zou de dader dan toch het formulier hebben ingestuurd, of heeft de verzekering mijn brief toch aan de tussenpersoon gegeven?

wordt vervolgt...

Vervelende nasleep van de aanrijding

Vorige week heb ik mijn verhaal over de aanrijding op papier gezet en naar de verzekering van de tegenpartij gestuurd. Ik had niet de illusie dat deze persoon zelf het schadeformulier op zou sturen. Gisteren heb ik de verzekering maatschappij (ASR verzekeringen) gebeld en gevraagd of de beschrijving was ontvangen. Het antwoord was nogal schokkend, de bewuste polis is door een gevolmatigde verstrekt en de genoemde maatschappij heeft daar geen gegevens van. De politie  in Simpelveld heeft geholpen het formulier in te vullen en heeft deze gegevens in het formulier gezet. Achteraf gezien heb ik daar dus weinig aan. Ik moet nu maar afwachten of de bestuurder zijn verantwoording neemt en het formulier opstuurd. Om hem aan te sporen heb ik hem (en de eigenaar van de auto) ook nog een brief gestuurd (ik heb wel twee telefoon nummers maar beide zijn afgesloten).

Mocht er geen reactie komen dan heb ik dus een flink probleem. Ik kan immers niet weten waar ik de schade moet verhalen. Het zal er wel op neer komen dat ik rechtsbijstand moet zoeken en de bestuurder moet worden gedwongen de informatie te geven.

Ik heb de politie in Simpelveld gebeld of zij niet via het kenteken konden achterhalen waar deze meneer is verzekerd. Dat kunnen ze misschien wel maar vanwege de privacy van deze meneer wordt deze info niet verstrekt. Wat leven we toch in een mooi land!

Ondertussen heb ik velomobiel gevraagd of ze de schade profisorisch kunnen herstellen zodat ik weer kan fietsen. We maken dan wel foto's en een mooie beschrijving van de schade voor een eventuele nog volgende expertise. Maar wie weet hoe lang dit nog gaat duren?

wordt vervolgt

Een rampzalige rondje drielandenpunt

Even snel een update van mijn fiets avontuur (vanuit Vejen in Denemarken waar ik voor mijn werk ben):

Zaterdag morgen was ik al om half vijf uit de veren. Om kwart voor vijf in de fiets richting Zoetermeer om een rondje drielanden punt van 600km te gaan rijden. Leo Forster en Guus zaten klaar met de stempelkaart. Een beetje jammer was wel dat er maar 11 deelnemers waren. Klokslag 6 uur gingen we van start. Twee jaar geleden was ik bij deze toch achter een groepje wielrenners blijven hangen tot cafe lombok. Daar hadden zij me het nakijken gegeven en kon ik alsnog alleen de Mergelland route rijden. Dit keer pakte ik het slimmer aan en reed ik voor de troepen uit met een kruissnelheid van ca 40km/uur. Dat zou me voldoende voorsprong geven om ook op de terugweg nog vooraan te rijden. Onderweg stond Leo steeds klaar met versnaperingen en voor de benodigde stempels. Door deze controles (voor het stempelen van de kaart) en enige hindernissen zakte mijn gemiddelde naar 31 km/uur. Ik zou het mooi vinden als ik boven de 30 km/uur gemiddeld zou rijden.

Dit jaar was het klimwerk in Limburg iets makkelijker, hoewel het in een Quest nooit echt prettig wordt. Bij Vaals ging de route eerst helemaal naar het dorp om daarna weer omhoog richting drielanden punt te klimmen. Eigenlijk ging het fietsen dit keer beter dan vorige editie, ik had nergens last van. Bij het drielandenpunt stuurde ik even een sms naar huis dat ik halverwege was gekomen. Daarna ging het met hoge snelheid naar beneden tot aan het eetcafe waar een controle post was. Ik wist nog dat ze daar heerlijke spaghetti hebben, dus dat nam ik deze keer opnieuw. na een half uurtje stapte ik weer in de Quest om verder te gaan. Er kwamen nog een paar klimmetjes maar het ergste was al achter de rug. 

In Simpelveld reed ik een afslag voorbij maar mijn gps wees me hoe ik weer op de route kon komen. Op een kruising zag ik een auto van rechts naderen. Het was een overzichtelijk punt en de auto stopte netjes voor de streep. Ik reed verder de heuvel op maar op het moment dat ik voor de auto was trok hij plotseling op. Ik kon niets anders doen dan de klap zoveel mogelijk opvangen. Mijn helm sloeg tegen het asfalt en mijn arm zat een beetje klem. De Quest rolde aan paar keer om en kwam toen op de zijkant tot stilstand. 

De bestuurder van de auto kwam aanlopen en riep al sorry en ik had je echt niet gezien. Blijkbaar had hij niet opgelet, hoe kon hij met niet hebben gezien? Ik nam het zekere voor het onzekere en maakte gelijk een paar foto's. Even later merkte ik op dat de auto weer weg was. De bestuurder en de dame die naast hem zat waren er gelukkig nog wel. Ik vertrouwde het gebroken kaartje dat het rijbewijs moest voorstellen niet en belde 112. gelukkig werkte de politie mee (vooral omdat ik ze vertelde dat de auto weer weg was gereden) en even later kwam de politie auto aanrijden. Ondertussen had ik al doorgegeven dat de auto op een parkeerplaats even verderop was gestald.

Gelukkig voor mij was er ook een getuige, die zich bij me kwam melden. Hij kwam vanaf de andere richting gereden en had juist tegen zijn dochter gezegd, kijk eens wat een aparte fiets daar aan komt rijden, toen ik door de auto werd geschept. Hij vond het ook een heel vreemd ongeluk.

De politie agenten controleerden de gegevens en vulden het schadeformulier in. Ik mocht met de getuige mee en kon de Quest bij hem stallen. Naast een krom linker wiel was de wielkast gescheurd, zat er een gat in de body en krassen rondom. Ik ben benieuwd hoe de Quest uiteindelijk uit re reparatie komt.

De getuige bleek heel meelevend en bracht me zelf naar het station. Na ruim 3 uur in de trein was ik weer thuis. Zondag heb ik de Quest opgehaald en maandag morgen bij velomobiel ingeleverd. Daarna heb ik een uitgebreid verhaal met foto's gemaakt voor de verzekering, in de hoop dat de procedure hiermee wordt versneld. Waarschijnlijk kan ik gewoon mee rijden met de tocht van 1400km in augustus, mijn uitvallen door materiaal pech levert waarschijnlijk toch een kwalificatie op. Ik baal natuurlijk enorm door dit stomme ongeluk. Maar er is niets aan te doen.

Het wordt nog wel spannend of ik op tijd mijn quest terug heb. waarschijnlijk wordt hij eerst provisorisch gerepareerd en na de tocht definitief (door de wachttijd bij velomobiel). De verzekering moet er nog van worden overtuigd dat ik geen 2 kilo plamuur en verf op mijn lichtgewicht carbon Quest wil. De enige goede oplossing is een nieuwe onderkap, maar dat gaat een hoop geld kosten.

wordt vervolgd

ps. Nog even over de Risse Astro demper.

- Ik denk niet dat ik er harder door rij (weet ik eigenlijk wel zeker).
- Op normale wegen geen merkbaar verschil.
- Op zeer slechte wegen betere wegligging, hoewel de Quest nog steeds erg lawaaiig is.
   Bij kinderhoofdjes dribbelt de achterkant nog steeds iets, maar duidelijk minder dan voorheen
- Heuvelop zeker beter met minder energie verlies.

Risse mag blijven

Na de slecht verlopen eerste test van de Risse schokdemper was vandaag eindelijk gelegenheid voor een tweede test. Dit maal met een nieuwe demper die Wim me had toegestuurd. Zaterdag had ik de demper al gemonteerd en een klein rondje gereden. Vandaag dus een echte testrit van twee keer 52km.

Op zicht merk ik weinig verschil, je moet geen wonderen verwachten van deze demper. De Quest rammelt net zo hard op slechte wegdekken. Op glad asfalt is het verschil tussen beide dempers waarschijnlijk te verwaarlozen. Wim denkt dat hij er harder door rijd, ik kan dat niet bevestigen. Ik moet wel zeggen dat de rit van vandaag lekker hard ging. Tussen Delft en Rotterdam reed ik bijna constant 50km/uur. Op de terugweg ging het weer zo snel. Ik kan me niet voorstellen dat de demper veel invloed heeft bij deze rechte stukken asfalt. De hoge snelheid zou ook kunnen komen doordat ik lekker lang had geslapen.Dan zou de Quest toch veel meer moeten deinen (en dat doet hij niet).

Op het slechte stuk bij Kethel bleef ik goed recht in het spoor, maar daar had ik ook met de oude demper geen problemen mee. Slechts een paar keer per jaar kom ik in een situatie waar de weg zo slecht is dat de achterkant van de Quest gaat dribbelen. Vooral in een bocht geeft dat een vervelende situatie. In het slechtste geval kan je erdoor uit de bocht vliegen.  Maar dat soort stukken (met kinderhoofdjes) heb ik hier niet in de buurt.

pluspunten:

• goede werking (demper veert trager uit dan de standaard demper, dit voorkomt waarschijnlijk het dribbelen van de achterkant).
• .demping is instelbaar door de druk te variëren. (sorry-klopt niet!  zie reactie van Peter. Alleen bij het duurdere model)

minpunten:

• moet worden opgepompt, pompje nodig, kan eventueel druk verliezen.
• prijs (toch weer zo´n e200)

Ik vind de voordelen groter dan de nadelen en ga de demper dus kopen. (Wel wil ik nog overwegen of ik misschien de Astro 5 neem.)

Deze tweede demper blijft dus wel goed op druk. Misschien staat hij iets harder ingesteld dan de standaard demper, maar dat vind ik geen probleem. Ik hoopte dat ook het sponzige trap-gedrag bij het heuvel-op rijden minder zou worden. Helaas heb ik dat nog niet goed kunnen testen. Misschien kan ik dat uittesten wanneer ik 23 juni het 600km rondje naar het drielandenpunt vanuit Zoetermeer rij. Dan zou ik de meer geavanceerde Risse Astro 5 demper in de "bergen" kunnen uitproberen. Deze heeft een instelmogelijkheid waarmee je de demping harder of zachter kan maken. (mits Wim het goed vind dat ik de demper nog even hier hou).

Ik heb ondertussen de eerste demper een nacht onder spanning gezet (lijmtang). Daarbij is hij niet leeg gelopen. Ik denk dat hij alleen leegloopt wanneer hij in gebruik is. Misschien zit er een beschadiging in de demperbuis waardoor hij bij iedere keer inveren een beetje lucht verliest.

Het raadsel van de Acu-fill adapter is ook opgelost. Toen ik de uitleg van Wim las werd me duidelijk wat ik verkeerd had gedaan. Je moet het binnenste deel in het ventiel schroeven. Ik heb nooit geweten dat er schroefdraad in het ventiel zit. Op die manier komt hij wel ver genoeg om de pin in het ventiel in te drukken. De demper problemen die ik had hebben hier niets mee te maken, ik kreeg de demper immers wel gevuld met mijn eigen adaptertje. Na het oppompen en monteren in de Quest heb ik gecontroleerd of de Quest goed inveerde,  dat deed hij aanvankelijk ook.

Ik heb nog een tip voor diegene die geen speciale  demperpomp willen aanschaffen (wanneer gebruik je zo'n ding nu eigenlijk?). Met het simpele 1 euro adaptertje is die niet nodig. In deze adapter zit namelijk een terugslagklep. Als je de demper op de juiste druk hebt moet je de pomp direct afkoppelen. Een gemiddelde fietspomp lekt altijd wel een beetje, misschien 1 bar per tien seconden. Als je hem eenmaal hebt afgekoppeld houdt de adapter de demper op druk. Bij het losschroeven van de adapter verlies je een minimale hoeveelheid lucht (net als bij het losschroeven van de acu-fill). Je bespaard dan e11,- voor de acu-fill en e30,- voor een special demper pomp.

Op de terugweg uit Dordrecht heb ik de toeristische route langs de oude Maas genomen. Wat is het hier lekker fietsen! Eenmaal bij het fietspad bij de verlengde A4 (in aanleg) vroeg ik me af hoe ze hier de fietspaden tijdens de bouw handhaven. Nu, dat doen ze dus niet. Een fietspad was gewoon simpelweg opgeheven. (waarom doen ze dat ook niet met stukken snelweg?) De eenzame fietser heeft gewoon geen prioriteit!

Acu-fill adapter probleem

Omdat er onduidelijkheid is of de demper problemen door de demper zelf of door de adapter worden veroorzaakt heb ik een foto gemaakt die alles verduidelijkt. De acu-fill adapter bestaat dus uit twee delen die in elkaar schuiven. het buitenste busje wordt op het ventiel geschroefd, de binnenste op de pomp. Normaal gesproken zou het binnenste busje de pin van het ventiel in moeten drukken. Bij mijn versie gebeurt dat niet. ik denk dat normaal gesproken de pin een beetje uit het ventiel steekt, bij mijn ventiel blijft de pin erbinnen. De adapter kan er dan niet bij!

Ik had ook al gelezen van een Quest rijder waarbij de demper leeg was gelopen omdat hij geen beschermkapje op het ventiel had geschroefd. Onder het fietsen had bagage in de Quest tegen de pin gedrukt, dat zou bij mijn demper-ventiel niet kunnen gebeuren. Helaas loopt hij bij mij om andere redenen leeg.

Het 1 euro adaptertje linksonder heeft dit probleem niet omdat hij wel tegen de binnenste pin kan drukken. Het binnendeel is dun genoeg om een stukje in het ventiel te kunnen steken. Hiermee kon ik de demper uiteindelijk wel oppompen.

Toen ik mijn demper had ontvangen was hij al leeg, dat terwijl de dempers voor verzending normaal op 5 bar worden gevuld.

Ik stuur de demper terug en hoop de volgende keer een goede te kunnen uitproberen.

wordt vervolgt...

Risse avontuur wordt klein drama

Vandaag zou ik eigenlijk niet met de Quest gaan want de weervoorspelling was slecht. Maar ik had een extra goede reden om toch te gaan fietsen, ik zou de Risse demper gaan uitproberen. Ik had natuurlijk al een klein tochtje gemaakt maar je moet een voldoende slechte weg hebben voor een goede test.  Op weg naar Dordrecht zitten een paar echt slechte stukken in de weg, bijvoorbeeld bij Kethel. Gisteren had ik de demper nog even rechtop gezet, hij moet natuurlijk optimaal kunnen werken. (hoewel het volgens mij erg weinig uitmaakt hoe je hem monteert). 

Ik was al voor zes uur op weg, dan zou ik ook weer vroeg terug kunnen om de regen zoveel mogelijk te ontlopen. Op weg naar Delft had ik al mijn twijfels of de demper het wel zo goed deed. Op een stuk met boomwortels bij Delft  werd ik aardig door elkaar geschud, misschien was 7 Bar toch teveel?

Bij Kethel wist ik het zeker, dit is niet normaal. Ik kreeg behoorlijke klappen te verwerken, dit was niet er confortabel. Na een verder voorspoedige rit zette ik mijn Quest op het werk aan de kant, in de middagpauze zou ik de druk in de demper wel wat gaan verlagen.

Om half een stond ik weer naast mijn Quest. Het ventiel zit best wel laag, daar kan je met een fietspomp niet makkelijk bij. Eerst duwde ik het ventiel pinnetje in, daar kwam wel erg weinig lucht uit. Bij het oppompen ging het niet naar wens, de demper kwam niet omhoog. Zou dat misschien aan mijn low cost vulnippeltje liggen? Dan de demper er maar weer uitschroeven. Nu kon ik er makkelijker bij. Daarna heb ik eerst het meegeleverde vulnippeltje nog eens geprobeerd, hiermee ging het vullen ook niet.

Na het ontwerp van dit nippeltje eens te hebben bestudeert kwam ik tot de conclusie dat dit ding nooit kan functioneren, ben ik de eerste die hem uitprobeert? Het bestaat uit twee busjes die in elkaar schuiven, met een soort afdicht pasta ertussen. De buitenste wordt op het ventiel geschroefd, de binnenste aan de pomp. Door de binnenste tegen de pompdruk tegen het ventiel pinnetje te schuiven zou het ventiel moeten openen. Dit binnenste busje is echter veel te dik en past niet binnen het ventiel en raakt daardoor het pinnetje niet. Dan heeft mijn low cost nippel een veel handiger constructie, hier zit een terugslagklepje in. Door het nippeltje op het ventiel te schroeven wordt het ventiel pinnetje ingedrukt en de terugslagklep zorgt ervoor dat er geen lucht ontsnapt. je hoeft het dus niet eens vast te houden bij het pompen.

Gelcoat heeft het zwaar gehad

 

Risse demper 

Ook met de banden vulslang op het bedrijf kreeg ik geen lucht in de demper, er was iets goed mis. Op het einde van de demper heb ik uiteindelijk een boutje geschroefd en met veel moeite kreeg ik de demper weer in de uitgeschoven positie getrokken. Nu kon ik hem ook weer met lucht vullen. Nu maar 4 bar proberen? Ondertussen begon ik er ook aan te twijfelen of de demper was gezakt toen ik hem leeg liet lopen, of was hij al omlaag? De terugweg zou het leren.

De start ging goed, maar hier heb ik ook voornamelijk strak asfalt. Naar mate ik dichter bij Rotterdam kwam begon ik meer te twijfelen of de demper nu wel functioneerde. In het centrum van Rotterdam reed ik over een drempel, zoals ik daar altijd doe. Op hetzelfde moment kwam er een vervelend schurend geluid van onder de Quest. Wat was dat nu weer?

Een stukje verderop heb ik de Quest aan de kant gezet en ja hoor, de demper was weer gezakt. Daarom kwam ik met de onderkant tegen de drempel aan. Daarmee had ik een groot stuk gelcoat van de tunnel afgetrokken. Daar moet ik een nieuwe laag op want een volgende keer gaat de tunnel zelf eraan!

Voorzichtig ben ik verder gereden. Op de vlakke stukken merk je er eigenlijk maar weinig van maar bij Kethel begon de hel opnieuw. Ik werd werkelijk heen en weer gegooid, hoe langzaam ik ook reed. Als je twijfelt aan het nut van de achterdemper moet je er maar eens een draadstang tussenschroeven. Je weet niet wat je meemaakt.

Thuisgekomen heb ik de Risse demper er weer uitgeschroefd. Helaas had meneer Risse het draadeind niet goed in de demper vastgezet en bleef dit achter in de Quest. En zie dan maar dat je het er weer uit krijgt, daar achterin de fiets. Na een kwartier tobben lukte het en zat de oude demper er in een mum weer in, maar goed dat ik hem nog niet had weg gegooid  (-:

Dit alles geeft wel stof tot denken. Lopen deze dempers vaker leeg? Zijn ze wel betrouwbaar? Moet je nu altijd een reserve demper meenemen op lange tochten? Je wilt zeker niet een tocht van een paar honderd kilometer rijden zonder achterdemper!

Ik stuur het hele zaakje maar weer terug naar velomobielonderdelen.nl of misschien fiets ik er binnenkort wel langs.