Terugrit uit texel

Het was al een tijdje spannend wat het weer deze zondag zou brengen, een hele dag regen of zou het opklaren? Vandaag moest ik immers weer terug rijden van Texel naar Wateringen en ik had niet veel zin in een uur of vier in de regen rijden. Gisteravond leek de voorspelling al aan te geven dat het de goede kant op zou gaan, maar je weet het pas zeker als het zover is.

Ik had het nauwelijks beter kunnen treffen. De wind kwam uit het westen met plusminus 4 beaufort en de zon scheen bijna de hele tijd. Pas het tweede deel van de rit werd het minder zonnig en gingen de wolkenvelden overheersen. Deze route heb ik nu al een paar keer gereden dus weet ik nu al beter waar ik het fietspad opmoet en waar niet. Dat scheelt natuurlijk in de snelheid. Toch maakte ik een paar foutjes. Vooral op rotondes waar meerdere afslagen mogelijk zijn gaat het al snel verkeerd. Dan laat de GPS even later zien dat ik toch anders had moeten rijden en keer ik alsnog om voor de goede route.

Het stuk van Den-Burg naar de boot ging als een speer. Achteraf gezien was de wind op Texel nog het sterkste, vergeleken met de rest van de route. Ik was vlak voor de familie (Francis, mijn moeder, haar hond Tessa en onze drie kinderen) uit vertrokken en ze haalden me pas vlak voor de veerhaven in. Mijn moeder ging met de hond terug lopen naar Den Burg en de rest van de familie ging met de pont naar Den Helder. Nadat de boot om 2 uur in Den-Helder was afgemeerd nam ik de korte weg langs de marine haven en probeerde de auto zo lang mogelijk voor te blijven. Dat lukte aardig maar na een kilometer of twintig werd ik toch al toeterend ingehaald door de familie. Bij Schoorl sloeg ik rechtsaf om niet door Alkmaar te hoeven rijden. Het eerste uur reed ik 39km. Op een paar kleine foutjes na ging de tocht tot aan de veerpont over het Noordzee kanaal vlot. Op de pont werd ik weer naar het autodek gedirigeerd, dat kon nu ook weer gemakkelijk omdat er bijna geen auto’s waren. Ik las op een bord dat de pont op de eerste plaats bedoeld is voor verkeer dat geen gebruik kan maken van de tunnel, auto’s mogen mee maar hebben geen voorrang.

Op de pont at ik nog even de pannenkoek met appel op die ik van mijn moeder had meegekregen, nog bedankt ma! Dat ging er wel in en bovendien kon ik de energie wel gebruiken. Aan de andere kant aangekomen ging ik er weer fris tegenaan. Op de route naar Den-Haag moest ik wel iets in snelheid minderen. Vlak voor Wassenaar ging een paard dat ik aan het inhalen was er in galop vandoor. Op zo’n moment moet je wel even stoppen tot het beest is uitgeraasd. Ik kon het dier passeren door naar de overkant van de rijbaan te gaan, De berijdster keek heel lelijk naar mij alsof het mijn schuld was dat zij haar paard niet onder controle kon houden. Het valt me trouwens wel op dat een groot aantal berijdsters de gevaren van een ligfiets als de Quest wel inzien. Ze blijven meestal op gepaste afstand staan als ze me aan zien komen. Misschien zijn dat de resultaten van de inspanningen van Wim Schermer op dat gebied.

Vlak voor Den-Haag belde ik Francis even om te vragen of ik soms nog wat eten moest oppikken op mijn tocht door de stad. Dat vond ze een goed idee, dus stopte ik even in de Wagenstraat om twee porties roti op te pikken. Terwijl ik stond te wachten vergaapte verschillende voorbijgangers zich aan de Quest. Die zie je niet dagelijks in het centrum van de stad. Om 6:15 uur was ik weer thuis.

Vandaag ca 150 km, totaal 4711 km

Regen, lekke band en nog meer regen

Deze week kwam er niet veel van fietsen. Dinsdag wilde ik met de Quest naar mijn werk, maar dit kon niet door gaan door een zakelijke afspraak waar ik met nette kleren moest verschijnen. En dat wordt dan een beetje lastig als je ’s morgens nat van het zweet op je werk aankomt. Een spijkerbroek met T-shirt kan ik nog wel meenemen maar een net pak wordt er niet beter van.

Gelukkig lukte het wel om ’s avonds met de Quest een rondje te fietsen. Toen ik startte had ik nog geen duidelijk idee waar ik heen zou gaan maar al fietsend stippelde ik de route in gedachten uit. Vlak buiten Wateringen passeerde ik een groepje wielrenners die tegen de wind in fietsend een )te) gemakkelijke prooi waren. Ik merkte wel dat ik zelf niet al teveel snelheid kon maken omdat ik de lange rit van het weekend van 14 mei nog duidelijk voelbaar in de benen had. Na een kwartiertje vroeg ik me zelfs af of ik niet terug moest gaan omdat mijn bovenbeenspieren nogal protesteerden. Maar al snel bleek dat de pijn alleen maar minder werd en ik steeds meer vaart kon maken. In Vlaardingen aangekomen ging ik richting nieuwe waterweg waar het heerlijk fietsen was zo schuin tegen de wind in. Er was bijna niemand meer op het fietspad omdat het al wat later op de avond was. Schitterend om de zon in het water te zien zakken, met zeeschepen op de voorgrond. Het hele stuk tot aan Hoek van Holland ging het heel aardig en mijn snelheid zat tussen de 40 en 50km/uur.

Aangekomen bij Hoek van Holland dook ik de duinen in en volgde ik het fietspad richting Den-Haag. Nu had ik de wind in de rug en ging het zelf nog harder tot aan een kilometer of 60 per uur. Op het fietspad langs de Lozerlaan had ik nog bijna een aanrijding. Juist na een scherpe, onoverzichtelijke, bocht op het smalle fietspad kwam ik een tegenligger tegen. Door mijn plotselinge stuurcorrectie kwam ik op twee wielen te rijden en dit duurde een aantal seconden voor ik weer stevig op drie wielen stond. Eigenlijk schrik ik er niet eens meer van, mits je genoeg ruimte hebt dan kan je dit goed corrigeren. Na bijna twee uur fietsen kwam ik weer thuis, mijn gemiddelde was toch nog 35 km/uur


We hadden al een tijdje geleden gepland dat we dit weekend bij mijn ouders op Texel zouden gaan logeren. Helaas was de weersvoorspelling niet al te best, maar daar kon ik me moeilijk door laten weerhouden op met de Quest te gaan. Het is toch immers een fiets waar je onder alle weersomstandigheden mee op pad kan gaan.

Ik had als voorbereiding een track die tijdens mijn vorig ritje naar Texel was opgeslagen gestroomlijnd (foutjes er zoveel mogelijk uitgehaald). Bij het downloaden kreeg ik echter een foutmelding (track verdeeld) die betekende dat de track te groot zou zijn. Daarom moest ik het aantal punten door de mapsource software laten verminderen tot minder dan 500. Het gevolg was wel dat de route hierdoor mogelijk niet meer zo duidelijk werd aangegeven.

Donderdag morgen vertrok ik net na kwart over negen uur richting Voorburg. Eenmaal op de laan van nieuw-oost indie aangekomen ging ik richting Haagse bos. Op het fietspad langs de N44 kwam ik op de track. Het eerste stuk van dit fietspad zit vol verkeerdrempels wat de vaart er aardig uit houdt. Even verderop gaat het pad over op asfalt en fietst het weer lekker door. Ineens merkte ik iets vreemds wat ik niet direct kon thuisbrengen maar wat wel verdacht veel op een lekke band leek. Toen ik mijn mp3 speler had uitgezet herkende ik het geluid van een platte band. Dit was dus mijn eerste lekke band (na ca 4500km) en hoewel ik al talloze banden had geplakt moest ik toch even ervaren hoe dit bij de Quest zou gaan. Het viel echter enorm mee, de band zat vrij los om de velg en ik had gelukkig een reserve band bij me, binnen een minuut of tien was ik weer onderweg.

Het volgen van de track bleek niet mee te vallen en al gauw zat ik op een verkeerde weg. Ik weet niet waar het aan lag, misschien lette ik niet goed op of het kwam door het verminderde aantal punten op de track. Doordat ik steeds naar de juiste weg moest zoeken ging ik minder snel dan ik had gehoopt. Naarmate ik vorderde ging het ook harder regenen, op een bepaald punt moest ik zelfs even een schuilplaats zoeken omdat ik niets meer kon zien door de regen. Een paar minuten later was het ergste achter de rug en kon ik mijn weg weer vervolgen. Al gauw kwam ik weer bij het pontje bij IJmuiden aan waar ik op het autodek mocht gaan staan. Dat kon ook makkelijk want er waren geen auto’s op de pont. Het slechte weer had dus als voordeel dat er erg weinig mensen op de weg waren, er waren zelfs bijna geen auto’s. Hierdoor kon ik steeds op de rijweg blijven, wat veel beter opschiet dan de fietspaadjes. Een aantal keren probeerde ik het fietspad als het fietspad er goed uitzag, maar steeds kom je dan een stukje verderop tot de conclusie dat dat geen goede beslissing is. Goede fietspaden lopen nooit lang door en gaan dan weer over op een waardeloze klinkerweg. Een keer ging ik onverwachts van het fietspad weer de weg via het gras toen ik een harde klap hoorde. In het gras lagen betonnen balken om er voor te zorgen dat de auto niet te ver doorrijden. Ik vreesde dat er minstens een flinke beschadiging aan de zij of onderkant zou zitten maar later kon ik niets terugvinden.

Ongeveer twintig kilometer voor Den Helder begon ik het toch wel moeilijk te krijgen om de snelheid op peil te houden. Ik beloofde mezelf een kop koffie met appeltaart en dat scheelde een hoop. Als ik zou stoppen voor een pauze zou ik misschien de boot niet halen en op de boot had ik immers genoeg tijd om even uit te rusten.

Op de boot waren een paar mensen die wel heel geïnteresseerd waren in de Quest. Een jongen vroeg of ik wist waar hij er een voor een dagje kon huren. Ik antwoordde dat dat volgens mij nergens kan maar dat hij wel een proefrit bij velomobiel kon regelen.

Op Texel aangekomen perste ik nog flink wat snelheid uit mijn vermoeide benen om de automobilisten op de pontweg zoveel mogelijk bij te houden. Halverwege de pontweg viel mijn GPS uit de houder en achteraf bleek dat hij toen ook werd uitgeschakeld. Blijkbaar trilde de batterij door de schok los uit de houder want later deed hij het weer.

De hele rit was ongeveer 150 km lang van Wateringen tot aan Den-Burg.

Op Texel was het ondertussen stralend mooi weer, een groot verschil met het weer onderweg. In de middag zijn we zelfs nog naar het strand geweest waar ik een uurtje lekker in de zon heb zitten doezelen.

Vanmiddag heb ik getracht om het (Texel) wedstrijd rondje te fietsen. Ik begon al verkeerd door op de dijk te gaan rijden en moest na een paar kilometer een lastige draai maken en een fietser-poortje passeren. Op de weg aangekomen ging het veel beter, het weer was nu helaas echt beroerd slecht. Toch kwam ik nu zelfs nog fietsers tegen, mensen die het net als ik niet accepteren dat het eigenlijk geen fietsweer is. Maar ja thuiszitten is ook geen optie!

Na 6 kilometer ging het weer fout doordat de weg met een hek was afgesloten. Naast het hek was er een smalle doorgang waar ik net doorheen kon manoeuvreren. Weer drie kilometer verder hield de weg echt op doordat hier weer een hek stond zonder fietssluis ernaast. Het enige wat ik nog kon doen was omkeren. Blijkbaar is het traject alleen tijdens de wedstrijd in zijn geheel te fietsen. Ik vervolgde mijn weg richting “De Slufter” en via de duinen reed ik naar “de Koog”. Van daar was het nog maar een kort stukje terug naar “Den Burg”. Deze keer was ik niet nat van het zweet maar van de regen.

Totaal 4566 km

Van de regen in de drup

Vandaag had ik moeite om de snelheid op de heenweg naar Dordrecht er een beetje in te houden. Het gezeur met mijn verhuizende werkgever speelt me parten en als ik daar aan denk dan vergaat ook de lust om naar het werk te rijden. Nu heb ik een mooie woon-werk afstand, die nog goed te doen is (ook met de Quest). Strak verdubbeld deze afstand en dan wordt het zelfs met de auto nog een lange zit. Volgens de routeplanners, die geen rekening houden met files, zo’n 1,5 uur enkele reis.

Bovendien heb ik nog vermoeide benen van afgelopen weekend en van gisteravond toen ik met Franciska 13km heb hardgelopen in het zuiderpark in Den Haag. Vanmorgen wilde ik eens een wat andere route proberen door via de Harreweg (Vlaardingen) te rijden en dwars door Rotterdam te gaan. Dat pakte niet geheel goed uit want ik moest aardig zoeken om mijn weg te vinden. Uiteindelijk lukte het toch om bij de Coolsingel uit te komen. Er waren veel fietsende schoolkinderen onderweg en die laten zich meestal niet makkelijk passeren. Wel moet ik steeds lachen om de schoolmeisjes die een gil geven als ik passeer. Grappig dat zoveel kinderen op dezelfde manier reageren. Soms zit het mee en kan ik een hele rits verkeerslichten met groen licht passeren, nu stond er een record aantal op rood

Al met al nog niet zo slecht dat ik na 1:39 uur op mijn werk was.

Ze zeggen wel eens dat een paard veel harder loopt als hij op weg naar de stal is, bij mij werkt dat net zo. Ik had veel meer zin in de terug-rit. Vanaf het werk is het maar een kort stukje naar de Kiltunnel. Normaal ga ik dan ‘s Gravendeel in waar ik me door het centrum worstel. Dat gaat niet altijd even gemakkelijk vandaar dat ik vandaag een alternatief heb uitgeprobeerd door direct na de tunnel de Kiltunnelweg onderdoor te steken. Daarna reed ik een stukje parallel en stak ik deze weg weer over naar het fietspad. Echte perfect, nu hoef ik het dorpje niet meer door wat mijn rittijd zeker zal verkorten.

De sprint door de Heinenoordtunnel leverde geen nieuwe records op, de teller bleef weer op 85km/uur steken. Tot aan Wateringen ging de rit erg vlot. Vlak voor Wateringen zag ik een fietster naast haar fiets lopen met een lekke band. Normaal scheur ik daar voorbij en voel ik me een stukje later schuldig dat ik niet heb geholpen. Nu dacht ik, laat ik eens helpen. De dame had er wel oren naar en ik stapte uit de Quest en pakte mijn pomp (die ik juist vanmiddag had gebruikt om mijn banden op druk te brengen). Helaas ging het feest niet door want het adaptertje van mijn pomp bleek te missen, dat had ik vanmiddag blijkbaar laten vallen (baal).

Omdat ik het toch erg lullig vond dat ik nu toch niet kon helpen ben ik gauw naar huis gefietst om een andere pomp te halen. Met de pomp (en een droog T-shirt aan) fietste ik snel terug naar de plek waar ik de dame verwachtte. Ze vertelde me dat een andere man ondertussen de band had opgepompt, maar wel zo hard dat hij was geklapt. Van de regen in de drup heet zoiets geloof ik.

Vandaag 105 km, totaal 4308 km

Rondje IJselmeer van 485 km

Vrijdag ben ik om kwart voor negen op weg gegaan naar Velomobiel om mijn achteras door een dikker exemplaar te laten vervangen. Ik begon met het volgen van de snelfietsroute tot voorbij Woerden. Dit deel ken ik al aardig en het ging dan ook erg vlot, alleen na Woerden maakte ik een foutje en belande ik bijna aan de verkeerde kant van het spoor. Gelukkig had ik het al snel door zodat ik maar een paar kilometer om reed. Thuis had ik de route al zitten plannen maar zoals meestal loopt het toch anders dan je verwacht. Een richtingsbordje voor fietsers wees me de richting naar Breukelen, het stoppunt. Even leken wegwerkers nog roet in het eten te gooien met een bordje “fietspad gestremd” terwijl de rijbaan niet voor fietsers toegankelijk was. Heel leuk, er stond geen alternatief vermeld dus koos ik voor de rijbaan. Na de stremming kon ik het fietspad weer op al snel was ik in Breukelen. Frans Grotepass had me al op de koffie uitgenodigd, althans bij zijn vriendin Marjolein want hij was aan het werk. Helaas moest ze net weg maar net getreurd, des te sneller zou ik in Dronten zijn. Volgens Frans zijn aanwijzingen ging ik verder langs de kanaalweg west richting A1. Frans had me al gewaarschuwd dat je een bepaalde verkeersdrempel met hooguit 20km/uur kon nemen. Ik zat me al af te vragen waar die drempel dan wel zou zijn toen ik hem plots voor me zag. Het was al te laat om te remmen, hoewel ik toch nog een poging deed en ik knalde er met zo’n 35km/uur overheen. Welke idioot laat nu een dergelijke drempel in een fietspad aanleggen? Gelukkig had ik geen schade. Een stukje verder ging ik via de brug het kanaal over een reed ik naar de andere kant van de A1. Via Muiden en het pittoreske Muiderberg kwam ik bij de Hollandse brug terecht. Aan de andere kant ging het verder richting Almere-haven. Na nog een stukje langs het gooimeer te hebben gereden sloeg ik af naar het Noorden richting Dronten. Niet voor niets wordt de Quest in de flevopolder gemaakt, voor dit soort wegen lijkt hij wel ontworpen. De fietspaden zijn hier lang en lopen rechtuit zodat je lekker snelheid kan maken. Een stuk voor Dronten passeerde ik een brommer dus moest ik de snelheid er nog even inhouden. In Dronten moest mijn GPS me vertellen hoe ik moest rijden, hier verdwaal ik iedere keer. Bij Velomobiel werd ik gelijk door Ymte geholpen. Het achterwiel werd verwijderd waarna het gat in de naaf kon worden vergroot tot 15mm. Daarna kon het wiel weer worden terug geplaatst, samen met het freewheel dat ook op de grotere as was aangepast. Het lager moest worden vervangen omdat er een braampje in bleek te zitten, dit was nog een gevolg van de vorige asbreuk. Toen alles weer in elkaar zat werden de versnellingen nog even gecontroleerd. De versnelling achter liep niet helemaal goed hetgeen door een beschadiging in de buitenkabel werd veroorzaakt. Even later bij een proefritje schakelde de Quest weer als vanouds en was ook het vreemde geluid in de linkerbochten verdwenen (het lager was blijkbaar ook van binnen beschadigd). Nogmaals mijn complimenten voor de goede service!!
Na een lekker kopje thee vervolgde ik mijn weg richting Emmeloord waar ik bij onze beste vrienden Ernst en Barbara zou overnachten.

Zaterdag morgen vertrok ik weer vroeg samen met Ernst die op zijn racefiets een stuk met me mee zou rijden. Ernst had zich al eens afgevraagd waarom ik zo idolaat was van de Quest. Na dit ritje begreep hij dat beter want terwijl ik in een voor mijn doen heel rustig tempo reed moest hij al aardig zweten. We reden op de langere stukken ongeveer 33km/uur terwijl ik zelf al snel 45 a 50km/uur rijdt. In Bant stapten we af (uit) en dronken we samen een kopje koffie. Ernst ging weer terug naar Emmeloord en ik vervolgde mijn weg richting de afsluitdijk. Dat ging echter niet helemaal gesmeerd en een aantal keer was ik het spoor aardig bijster. Dat was wel jammer voor de snelheid maar aan de andere kant valt hier ook veel te zien, wat een prachtig stukje Nederland is dit toch. Met behulp van mijn kaart, mijn GPS en een paar fietsers lukte het me toch om bij de afsluitdijk te komen. Daar moest ik ook weer even zoeken voordat ik begreep dat het fietspad aan de waddenkant loopt, ze hebben niet de moeite genomen om fietsers die kant op te wijzen! Toen ik eenmaal op het fietspad zat toen kon ik weer lekker voluit gaan. Even later viel me op dat er een soort rookpluim boven het fietspad hing, het leek wel of een verderop een autoband in brand stond. Het was echter geen brand maar de “rookpluim” bleek te worden veroorzaakt door de miljoenen muggen die boven het fietspad vlogen. Er was om de paar meter een kolom van misschien wel tienduizend muggen en dit herhaalde zicht over de hele dijk. Als je er dan van één kant tegenaan kijkt lijkt het op een rookkolom. Ik heb nog nooit zoveel muggen gezien. En daar moest ik doorheen rijden! Gelukkig steekt alleen mijn hoofd gedeeltelijk uit maar toch was het niet echt een lekker gevoel om zoveel tienduizenden muggen een kopstoot te moeten geven. Later zat mijn helm en de Quest ook aardig vol met dode muggen. Vanaf de afsluitdijk was ik al vrij snel in Den Helder waar ik mijn ouders belde om door te geven dat ik eraan kwam. Toen ik bij de veerboor stond te wachten kwamen verschillende mensen de quest bewonderen. Iemand vroeg me, was jij dat die we daarstraks op de afsluitdijk zagen rijden, dan ben je ook snel hier! Van de veerhaven op Texel naar het huis van mijn ouders in Den Burg was het nog maar een kort ritje (9 km).

Vanmorgen heb ik lekker uitgeslapen tot half negen. Ik merk dat de kilometers toch wel voelbaar zijn. Mijn ouders gingen mee naar de boot om me uit te zwaaien. Het eerste stuk was erg gemakkelijk en gaat langs de weg Den Helder – Alkmaar. Dit fietspad is behoorlijk snel, er zijn maar een paar lastige stukken met scherpe bochten of slechte bestrating. Voor Alkmaar sloeg ik rechtsaf door Schoorl omdat ik weet dat de route door Alkmaar niet erg prettig is. Het stuk tot het pontje bij het Amsterdam rijnkanaal ging redelijk volgens planning. Uit ervaring weet ik dat je de fietspaden moet mijden en gewoon met de auto meet moet rijden. Vooral op zondag hebben veel automobilisten niet zo’n haast en willen ze zich wel een keertje aan de maximum snelheid houden door rustig achter mij te blijven. Ik doe dan op mijn beurt mijn best en zit dan net onder de 50km/uur. Na 1:50 uur en 70 km stond ik bij het pontje te wachten voor de oversteek. Ook hier waren weer een paar geïnteresseerde mensen die vragen stelden over de Quest. Ik ben nooit zovaak gefotografeerd als in de laatste drie dagen, regelmatig gaan auto naast me rijden voor een foto.

Aan de andere kant ging ik snel weer verder. Steeds wanneer ik weer op het fietspad ging rijden (waarom doe ik dat dan ook) had ik problemen met fietsers die niet luisteren zodat ik of sterk moet remmen of de berm in moet. Op een bepaald moment reed er een stel voor me dat ook niet opzij ging terwijl ik de toeter continue gebruikte. Nu was de maat vol en ik stopte om de man eens flink uit te schelden, niet erg netjes van me maar dit was immers de zoveelste keer. De fietser reed naar me toe en ik iets onvriendelijks. In plaats van terug te schelden, wat ik had veracht, verontschuldigde hij zich dat hij me niet had gehoord door de motorfiets die net vol gas langsreed. Ik voelde me gelijk schuldig en gaf de man een hand en bood mijn excuus aan, hij deed het immers ook niet expres.

Bij Wassenaar kwam ik weer een leuk staaltje van bewegwijzering tegen. Terwijl ik nu zoveel mogelijk de fietspaden mijd stond er een bord verboden voor fietsers op de weg. Ik dacht dat zal wel een weg zijn waar echt wordt gejakkerd zodat het voor fietsers echt niet veilig is. Omdat ik de weg al bijna was opgereden moest ik flink manoeuvreren om op het fietspad te komen. Vijftig meter verder zakte mijn broek bijna af (figuurlijk), de fietsers werden naar de andere kant van de weg geleid (wat echt link is) en het fietspad ging daar op de rijbaan verder. De wegen van een verkeersambtenaar zijn echt ondoorgrondelijk!! Dit soort situaties kom je voortdurend tegen, ook worden fietsers vaan over de ventweg geleid waar dan om de vijftig meter een verschrikkelijke verkeersheuvel wordt geplaatst.

Nu was ik al snel in Den-Haag waar ik eerste een lekker kopje koffie met cake ging nuttigen, dat had ik denk ik wel verdient.

Dag 1 191 km
Dag 2 152 km
Dag 3 140 km het gemiddelde ligt steeds net onder 30km/uur

totaal van drie dagen 485 km , totaal van de quest 4203km

Bijna in de prak gereden

Het grote probleem van fietsen in de winter vind ik de lage temperaturen in de ochtend. Wanneer je vroeg van huis vertrekt is de temperatuur zo laag dat je jezelf goed moet inpakken. Het vervelende is dat je het dan snel daarna alweer te warm krijgt. Bij het weer van de laatste tijd kan je al luchtig gekleed van huis vertrekken en blijft het comfortabel.

Gisteren was het fantastisch fietsweer. De ochtend rit verliep vlot, zonder me al teveel te haasten haalde ik toch een redelijk gemiddelde van 30 km/uur. Ik had besloten om via Kralingen te fietsen om over de Brienenoordbrug te rijden. Nu probeerde ik de fout van vorige keer te vermijden door niet onder de A20 door te rijden. Dat ging nu goed maar er kwam een ander probleempje voor in de plaats doordat ik op een punt vlakvoor de brug niet goed op het fietspad aan de overkant van de weg kon komen. Uiteindelijk belandde ik op de weg en moest ik voor het verkeerslicht wachten tot ik linksaf kon slaan waarna ik weer het fietspad opkon. Een behulpzame automobilist attendeerde me erop dat ik op het punt stond de snelweg op te rijden (daarmee wacht ik wel tot er een keer een autoloze zondag komt!).

Een stukje voorbij de brug bij Zwijndrecht reed ik over het fietspad parallel aan de Mijlweg en ik had de snelheid er aardig in met ca 55km/uur. Plotseling zag ik een automobiliste van rechts komen. Ik had gelijk door dat de trut niet zat op te letten, althans niet op de fietsers op het fietspad dat ze ging kruisen. Daarom toeterde ik en hield hem over een afstand van ca 15m ingedrukt. Nog had ze niets door en ze verminderde nauwelijks snelheid voor deze kruising. Ik had maar één mogelijkheid en dat was rechtdoor rijden. Ze reed vlak achter me langs, ik moet er niet aan denken wat er was gebeurt wanneer ze me had aangereden.

Het enige minpunt van de Quest vind ik de remmen. Bij hoge snelheden is de remweg gewoon veel te lang. Gelukkig gaat het meestal goed maar er komt een situatie de mijn remweg gewoon te lang is. Ik heb me wel eens afgevraagd ik het niet mogelijk is om een velgrem op het achterwiel te monteren. Er is nog wel iets dat ik zelf kan verbeteren: Ik heb namelijk een beugeltje met schakelaars voor de richtingaanwijzers om het stuur gemonteerd. Dit beugeltje zorgt ervoor dat ik mijn rem niet tot het uiterste kan inknijpen. Gisteravond heb ik een nieuw beugeltje gemaakt dat deze beperking niet geeft.

De terugweg ging als gesmeerd. Eerst dacht ik weer rustig aan te doen, maar dat past gewoon niet bij mij, dus werd het al snel weer een wedstrijd tegen andere fietsen en mezelf. OP het stuk langs de oude maas kwam ik nog een paar ligfietsers tegen. Tot vlak voor Rhoon, een afstand van 27km vanaf de start, bleef mijn gemiddelde op 41 km/uur. Bij Rhoon moest ik een paar minuten wachten alvorens ik het drukke kruispunt kon oversteken. Een dergelijke achterstand loop je niet meer in. Na Vlaardingen weer het gebruikelijke ritueel van het sluipverkeer dat mij het leven zuur maakt. Ik begrijp niet dat die mensen niet lekker gaan fietsen. De auto’s rijden daar in colonnes zo snel mogelijk van passeerpunt naar passeerpunt. Het is dus een herhaling van vol in de remmen en dan weer vol gas, het summum van energie verspilling.

Auto’s zijn bedoeld om energie te verspillen, Fietsen zijn om energie te besparen.

Thuisgekomen bleek mijn gemiddelde met 36km/uur net iets onder dat van maandag te liggen.

Vandaag 107 km, totaal 3712 km

Vrijdag naar Velomobiel!

Dubbel pr van Dordrecht naar Wateringen

Gisteravond moest ik er even over nadenken toen Franciska me vroeg of ik vandaag ging fietsen. Wanneer ik ga fietsen legt ze mijn boterhammen, die ze al ’s avonds (met liefde) voor me klaarmaakt, in de Quest. Als ze mijn boterhammen in de koelkast legt dan vergeet ik ze meestal en zit ik de volgende middag zonder. Ik moest er even over nadenken want ik had er immers al een aardige rit opzitten. Toch besloot ik dat ik niet kinderachtig moest zijn, ik ging het gewoon proberen. Dus vanmorgen ben ik rustig van start gegaan en het ging van een leien dakje. Het weer zit ook enorm mee, dat is toch fantastisch fietsen! Het ging allemaal lekker vlot zonder al teveel verkeerslichten op rood en ik was uiteindelijk in een mooie tijd van 1:33 op mijn werk. Gelukkig kan ik nog steeds profiteren van de gespaarde uren zodat ik wat later op mijn werk kan verschijnen. Als je drie uur moet fietsen scheelt toch wel of je 9 uur werkt of 7,5 uur!

Om half vijf startte ik weer voor de terugrit. De wind was gedurende de middag aardig toegenomen, met het hoogtepunt rond 1 uur vanmiddag. Maar nu waaide het nog steeds met windkracht vier. Ik krijg de slag te pakken in de tunnels en ik blijf zo hard doortrappen dat ik aan de andere kant bijna weer helemaal omhoog rijd in het hoogste verzet. Op het stuk tussen de Kiltunnel en de Heinenoordtunnel had ik wat last van windvlagen en ik moest toch wel goed opletten niet van het fietspad af te waaien. Halverwege passeerde ik een lage ligfiets met stroomlijnpunt. Hij deed goed zijn best maar tegen een geheel gestroomlijnde fiets kan hij toch niet op. Op het laatste stuk naar de Heinenoord zag ik een man op een mountainbike rijden. Het kwam precies mooi uit dat ik hem onder in de tunnel voorbij zou rijden. Dit was weer een mooie kans om mijn tunnel maximum te verbeteren en ja hoor ik verpletterde mijn oude record met een nieuwe top van 85km/uur. Het gaat er nu niet meer om wat ik nog aan extra kracht kan leveren, het is meer het probleem of ik nog harder durf te gaan. De fietser haalde ik in met een snelheid verschil van zeker 35km/uur. Ik weet nog van de tijd dat ik hier zelf met mijn racefiets doorheen ging dat 55 km/uur al heel veel moeite kost. De buiten temperatuur was best wel goed, al kreeg ik het in de Quest best wel erg warm. Toch voelde ik me uitstekend en had ik nergens meer last van (ook niet van mijn knie). Hoewel ik niet van start was gegaan om een nieuwe record te bereiken dacht ik wel steeds mee dat dit er vandaag goed inzat. Eigelijk voerde ik het tempo gedurende de rit verder op. Ook de beneluxtunnel ging gesmeerd, hoewel ik hier een paar minuten verlies in de twee liften. Terwijl ik de andere twee tunnel doorfiets met een gemiddelde snelheid van 55km/uur haal ik in deze 900m lange tunnel slechts een gemiddelde snelheid van 14km/uur (met dank aan de liften). Jammer dat je deze tunnel niet in het geheel kan fietsen. Wat ik in deze tunnel ook heel ergerlijk vind is dat de brommers de lift vullen met hun uitlaatgassen. Dan kom ik uithijgen en adem ik die rotzooi weer in. Ook de ventilatie van de tunnel is zeer slecht, de uitlaatgassen blijven er lang hangen.

Het stuk door Vlaardingen ging ik ook lekker hard, hoewel het paadje langs de vaart nogal vertragend werkt. Ik moet er regelmatig fietsers van mijn weghelft aftoeteren om de vaart erin te kunnen houden.
Op het stuk tussen Vlaardingen en Schipluiden heeft de provincie zijn belofte nog niet waargemaakt en rijden er nog steeds drommen auto’s op het smalle weggetje. Toch had ik geluk en kon ik een achterliggende auto voorblijven zodat ik het stuk zonder extra vertraging kon rijden. Als ik naar de GPS-track kijk dan zie ik dat ik de hogere snelheden nooit langer dan een paar minuten kon vasthouden. Als ik lekker op gang ben dan komt er wel weer een obstakel dat de snelheid eruit haalt. Er is één uitzondering en dat is het stuk in de Hoekse waard waar ik bijna tien kilometer redelijk rechtuit kan fietsen (er zijn wel een paar vervelende verkeersdrempels en bochten). Hier haal ik dan ook een gemiddelde van 44km/uur over de tien kilometer..

Het laaste stuk door Wateringen heeft weer een aantal obstakels voor quest rijders. Thuisgekomen was ik zeer benieuwd naar de cijfers van de terugrit. Inderdaad bleek ik een nieuw Pr te hebben gereden van 1:30 uur over 55,5km. Dat betekend een gemiddelde van 37km/uur!!

Vandaag 107km, totaal 3605 km

Toertocht met fiets tour club Wateringen.

Vrijdag las ik ‘s avonds het lokale krantje door toen Franciska me er op wees dat de fiets tour club Wateringen een advertentie had geplaatst over een tourtocht op zondag 7 mei. Normaal ga ik zondag morgen hardlopen met een vriend van mij, maar die is nu en paar weken voor zaken naar Australië. Daarom leek me dit wel een leuk alternatief. In de krant werden de afstanden 70, 120 en 135 km vermeld, maar toen ik me voor 120km wilde inschrijven bleken de ritafstanden 70, 105 en 135 km te zijn. Om half negen gingen we bij de velo-hal in Wateringen van start. De route stond steeds op de grond met krijt aangegeven. Vanuit een quest is dat wat moeilijk te zien, vandaar dat ik besloot om achter een snel groepje aan te gaan. Steeds als we door een sneller groepje werden gepasseerd haakte ik aan. Hoewel mijn snelheid op het rechte stuk beduidend hoger ligt moest ik soms toch nog even aanpoten om de groep bij lastige verkeerssituaties te kunnen blijven volgen. Mijn snelle groepje bleek zo nu en dan toch nog een aardig tempo te ontwikkelen, nu en dan werd er een sprintje getrokken en kon ik “vol aan de bak”. Na zo’n sprintje, wat mij vaak te kort duurde, ging het wel weer wat te langzaam naar mijn zin. Omdat de renners elkaar uit de wind houden kunnen ze nog redelijke hoge snelheden bereiken, op een enkel stuk ging het even zelfs richting 50km/uur. Maar ik wist dat als ik alleen verder zou gaan ik binnen “no-time” op het verkeerde pad zou belanden, dus toch maar gewoon blijven volgen. De route was werkelijk erg mooi, op sommige kleine stukjes met vervelende stuiterklinker weggetjes na. We gingen van Wateringen via Rijswijk, Voorburg, Leiden, Hoogmade, Aalsmeer, Leimuiden, Woubrugge, Hazerswoude, Nootdorp, Rijswijk en weer terug in Wateringen. Hele stukken liepen langs het water bij de Brasemer- en Westeinder plassen. Na ca 75km stopten we bij “Royal van Zanten”, een hyper modern tuinders bedrijf in de buurt van Aalsmeer waar de tocht ook naar was vernoemd. Hier kregen we een kopje koffie met een heerlijke appelkoek, goed verzorgde stop! Op de terugweg leek het of de renners wat vermoeid waren want echt hard ging het niet meer. Mijn groepje was nu ook geslonken naar een man of zes, terwijl we in het begin steeds met een veel grotere groep reden van misschien wel 60 renners. In Wateringen terug gekomen bleek de gemiddelde snelheid (zonder de tussenstop mee te tellen) op 33km/uur, dat viel dus best nog wel mee.

Toen ik weer bij velo weg wilde rijden maakte een oudere man een opmerking dat ik de quest in de velo kleuren moest laten spuiten. Eerst begreep ik niet wat hij bedoelde. Hij wilde zeggen dat de fiets, een velo-mobiel in de kleuren van de sporthal “velo” zou moeten. Leuk gevonden, maar ik doe het toch maar niet.

Ondanks de denigrerende opmerkingen de ik heb moeten aanhoren over de quest was het toch een heel leuke ochtend. Misschien doe ik dat wel nog een keer, ze organiseren immers bijna elke Zondag een tourtocht (zie www.ftcw.nl )


Vandaag 138 km, Totaal 3498 km

Snelste terugrit uit Dordrecht

Vanmorgen was het best nog wel koud. Ik wist dat het weer langzaam beter wordt maar op deze lage temperatuur had ik niet echt gerekend. Gelukkig duurt een ritje naar Dordrecht niet al te lang. Heel wat korter dan de tourtocht van Zondag, toen waren mijn voeten gewoon onderkoeld (ik had de schoenhoesjes ook niet aan). Voor de variatie ben ik Kralingen maar weer eens gaan verkennen. Het fietspad langs het Kralingse bos is werkelijk schitterend, mooi breed en zo glad als een biljartlaken. Het ging nu een stuk beter dan de vorige keer maar toch maakte ik een foutje waardoor ik de A20 overstak (of eigelijk onderstak) en mijn weg terug weer moet vinden naar de andere kant.

Ik heb gelezen dat Garmin een een nieuw programma uit heeft gebracht waarmee je de 1:50000 en 1:20000 kaarten van Nederland kunt gebruiken om je routes te plannen. Normaal laad je dan ook het stuk kaart in je GPS maar dat kan met mijn GPS60 niet, die heeft een te klein geheugen. Wel kan ik de zelfgemaakte route naar de GPS downloaden of een gereden route weer bekijken. Ik heb nog geen uitgebreide recensies gezien maar ik verwacht er wel veel van. Binnenkort ga ik maar eens bij een dealer langs voor een demo. Met dit programma kan ik mijn fietstochtjes beter voorbereiden.

Na Kralingen was het weer klimmen op de Brienenoordbrug en verder gesneden koek naar Dordrecht. Ik voelde de rit van zondag nog behoorlijk in mijn benen en echt veel snelheid kon ik niet maken.

Op het werk hebben we de hele dag juridische adviezen gekregen van een FNV internationaal advocaat betreffende de verhuizing van het bedrijf naar België. Je wordt er niet vrolijk van als je hoort wat een administratieve rondslomp dat geeft. Misschien moet ik maar eens rondkijken…

Het was al vrij laat voordat ik weer terug kon fietsen maar het weer was uitstekend om te fietsen. De tunnelroute fietst ook wel erg gemakkelijk. De sprint door de Heinenoordtunnel leverde geen nieuw snelheidrecord op, de teller bleef weer steken bij 84km/uur. Ik dacht dat ik nu harder ging, misschien kan mijn teller wel niet meer aangeven dan 84!! Ondanks de groter afstand doe ik deze tunnelroute nu bijna sneller dan de heenrit. Bijna? Vandaag was de terugrit zelfs sneller (1:43 heen bij 30km/uur gemiddeld en 1:35 terug bij 35km/uur gemiddeld). Dat had ik niet verwacht want zo hard dacht ik toch ook weer niet te hebben gefietst. Bij Vlaardingen nam ik een bocht te snel en reed ik ineens op twee wielen, precies langs een paal met een verkeerbord. Dit deed me denken aan Frans Grotepass die een keer op twee wielen tussen twee paaltjes door reed. Ik stond er eigenlijk versteld van dat het zo goed afliep. Misschien is het rijden op twee wielen niet eens zo erg moeilijk.

Vlak buiten Rhoon heb ik een nieuwe stukje van de route verkend. Er moet nog aan gesleuteld worden maar misschien komt hier nog wel iets moois uit!

Morgen misschien weer met de quest.

Vandaag 109km totaal 3342km

Koninginnedag fietstocht in Horst (L)

Het was al weer een tijd geleden dat ik had afgesproken om mee te fietsen met de oranjetocht te Horst op 30 april. De wielrenners vertrekken hier al vroeg, daarom was ik op zaterdag avond al naar Deurne vertrokken waar ik bij Henk kon overnachten. Zondag morgen ging de wekker al om 6 uur. Maar ja, je moet wat overhebben om een toertocht in het mooie Limburg te mogen rijden. Henk en ik vertrokken om 7 uur om ons aan te sluiten bij een groepje wielrenners om samen naar Horst te rijden (20km). Daar aangekomen had zich al een grote groep renners verzameld, wij waren de enige twee op een ligfiets. Na ons te hebben ingeschreven voor de 120km toch konden we op weg gaan. De route stond overal zeer duidelijk met bordjes aangegeven, toch gebeurde het me een aantal keer dat ik een afslag voorbij reed en weer terug moest. Al snel kwamen we bij een oversteekpunt waar het veerpontje ons naar de overkant van de Maas bracht. Op het pontje kwamen al snel opmerkingen van wielrenners die zich afvroegen waarom we niet naar de overkant voeren, ha ha! Niet veel later waren we de Duitse grens al gepasseerd en kon het klimmen en dalen beginnen. De grootste klimpartij die ik tot nu toe had gedaan was de brienenoordbrug dus dit was flink zweten. Gelukkig hadden we een goede strategie en waren we de wielrenners al een stuk vooruit gereden. Tijdens de steile stukken kwam een aantal ons weer voorbij. Een enkele klim was zelfs zo steil dat ik naar het laagste verzet moest terugschakelen (normaal rij ik voor altijd op het grootste tandwiel). Het was wel jammer dat de afdalingen over het algemeen nogal kort waren, zat de vaart er net lekker in dan kwam er weer een haakse afslag waarvoor we vol in de remmen moesten. Henk zijn remmen bleken niet al te goed te staan afgesteld waardoor zijn quest de neiging had om naar één kant te sturen bij het remmen. Bij de stop heb ik dat even gecorrigeerd en nu staan de remmen weer op scherp. Jammer dat het weer niet al te best was. De temperatuur was maar een graad of 6 en ik kreeg behoorlijk koude voeten. Zo nu en dan regende het ook, dit was de eerste keer dat ik met regen in de quest fietste. Ook waren een aantal van de paadjes niet van erg beste kwaliteit, dat krijg je als je een wielrenners tocht rijdt, die hebben daar toch minder last van. Halverwege was er een stop waar we een glaasje limonade en een paar koeken van de organisatie konden nuttigen.



Ik moet zeggen dat ze erg hun best hadden gedaan om er wat van te maken. Gelijk na de pauze kwamen er weer een paar klimpartijen maar het ergste hadden we nu al gehad. De terugrit ging erg soepel en we kwamen steeds minder renners tegen. Een aantal had er aardig het tempo in, op de bochtige weggetjes waren ze een goede partij voor ons met een snelheid van rond de 37km/uur. Op de vlakke stukken reden we gemakkelijk van ze weg en achteraf hadden we misschien ook wel de rit van 150km kunnen doen. Vlak voor de finish werden we bijna ingehaald door een groep renners, waar ze vandaan kwamen was me eigelijk een raadsel. Ik reed nog even verkeerd maar kon mijn fout tijdig herstellen.





Henk kocht nog even een fietshelm en kan nu ook veilig de weg op. Bij zijn laatste crash had hij een flinke snee in zijn hoofd opgelopen, met een helm op verklein je toch de risico’s.

op de foto zie je Henk (witte quest) en mij (gele quest)

Vandaag 162km totaal 3232km