Officielle waarschuwing van oom agent

Vandaag was het zover, ik ben bij mijn illegale activiteiten betrapt. Toen ik uit Dordrecht terug reed en bijna thuis was kon ik kiezen of het fietspad of de autoweg over de Dorpskade. Ik twijfelde omdat ik al aardig leeg gereden was. Uiteindelijk hakte ik op het laatste moment de knoop door en koos ik de autoweg. Achter me reed een zwarte Opel en even later ging de beste man me ook nog inhalen. Ik had niets door en ergerde me omdat hij niet erg doorreed (45). Uiteindelijk ging ik het fietspad weer op om hem rechts in te halen. De man begon te toeteren en stak zijn hand op. Ik dacht dat hij vervelende gebaren maakte en ik stak ook mijn hand op. Echt vreemd werd het toen de auto naast me tegen het verkeer in bleef rijden, de Herenstraat in. Ik vreesde dat het een zeer agressieve automobilist betrof en reed lekker door. Uiteindelijk hoorde ik: "Politie-stoppen" en toen viel het kwartje. Ik moest mijn legitimatie laten zien en kreeg een reprimande te horen hoe gevaarlijk ik wel bezig was. De man beweerde dat ik wel 65 tot 70km/uur had gereden (ik hoop dat hij gelijk heeft, dan zit ik op het NK Texel gebakken), wat me wel een beetje overdreven leek. In ieder geval had ik op een weg gefietst waar het voor fietsers verboden is (wist ik ook wel maar ik hield me natuurlijk van de domme). Uiteindelijk kwam ik er met een waarschuwing vanaf. Maar de volgende keer dat hij me te pakken krijgt draagt hj de zaak bij de officier van justitie voor (gaan ze mijn Quest dan in beslag nemen?). Mijn verweer dat het op de weg tussen de auto's toch veiliger is dan op het fietspad waar je zo door een auto van je sokken wordt gereden maakte geen indruk. Volgens de beste man bekeek ik het alleen vanuit mijn eigen standpunt. Ik verweerde me door te vertellen dat het meestal de automobilisten zijn die niet opletten, ik kijk wel uit.

<<<<< Zo had ik het liever gezien!












vandaag 102km, totaal 22537km

Snel retour Dordrecht

Vanmorgen werd ik een kwartier voor de wekker ging wakker. Het ontbijt sloeg ik over en precies om 6:30 stapte ik in de Quest om richting Dordrecht te rijden. Er was niet al te veel verkeer en ook de scholieren zijn nog niet in grote getallen aanwezig. Het fietsen ging voorspoedig op een noodstop voor een niet-voorrang gevende fietser na. Geen schade maar ik rook wel het rubber van mijn banden op het wegdek. Na precies 1:25 en 50km kwam ik op het werk aan, best wel een snelle tijd vergeleken met de andere ritten.

Om 16:45 zat het er weer op en kon ik de terugweg aanvaarden. De wind was behoorlijk opgestoken (5-6 Bft ZW) maar daar had ik blijkbaar geen last van want de snelheid zat lange tijd rond de 50km/uur. Blijkbaar zit ik op het goede spoor met mijn training van de laatste weken, eerst in de bergen en daarna in de Quest. De gezonde berglucht mis ik wel, zeker toen ik achter een drietal brommers aanreed. De terugweg ging zelfs sneller dan heen, nu deed ik er 1:22 uur over de 52km, inclusief het wachten voor verkeerslichten. Soms moet je voor bijna alle lichten wachten, dit keer leek het wel of ze geprogrammeerde waren om voor mij op groen te gaan.

Stoom afblazen

Doordat ik gisteren veel te laat naar bed ging en de weervoorspelling erg slecht was ben ik niet naar het werk gaan fietsen. Daar had ik best wel spijt van, het weer was immers best wel goed vanmorgen. Toen ik echter naar huis reed barstte de regenbuien los, het water kwam met bakken naar beneden. Thuisgekomen was het weer helemaal opgeklaard, tijd om alsnog te geen fietsen. Op 6 september doe ik weer mee aan het NK tijdrijden en dan moet ik top-fit zijn. Niet dat ik in de vakantie heb stilgezeten, integendeel, ik heb menig berg beklommen.

Zondag heb ik al eerder weer een rondje in de Quest gereden en na een half uurtje voelde het weer als vanouds aan. Ik vreesde dat het mountainbiken slecht is te combineren, maar dat valt dus reuze mee. Zondag deed ik nog enigszins rustig, vandaag ging het gas vol open (bij wijze van spreken dan). Er stond een fris windje, windkracht 7 volgens Mart en dat geloof ik graag. Via Schipluiden ben ik naar de nieuwe waterweg gereden, toen richting Hoek van Holland. Bij de waterkering twee keer met hoog tempo naar boven.

Het bleek dat meer mensen het idee hadden te gaan fietsen, het was verrassend druk onderweg.

Na ruim 1,5 uur had ik de 70 km afgelegd en kon ik thuis stoom afblazen na deze pittige training.

De beklimming van de Mont Ventoux

Dat ik al een tijd niets aan mijn blog heb toegevoegd betekend niet dat ik niet heb gefietst of ziek ben geweest. Ik heb de afgelopen drie weken vakantie gevierd in Frankrijk, Italië en Zwitserland. De vakantie begon op de camping in Bedoin welke als startpunt van de beklimming van de Mont Ventoux was gekozen. Normaal zou ik deze streek niet gauw als vakantie bestemming hebben gekozen, maar het is er zo goed bevallen dat we nog zeker een keer terug willen. We stonden op camping de pastorie wat een heerlijke rust garandeert. Een bijkomend voordeel is dat de camping spotgoedkoop is, zeker als je hem vergelijkt met campings aan de Italiaanse riviera, waar je de hoofdprijs betaald voor een klein plekje op een te volle camping.

Op de middag van de eerste dag dat we op deze camping stonden was ik al op de mountainbike gestapt met een halve fles water in mijn rugzak om wat in de omgeving te toeren. Dat ging aanvankelijk erg lekker en al gauw reed ik richting Mt Ventoux. In het begin van de rit was ik lekker fris maar in de warme middag-zon (30 graden) ging ik al snel flink zweten en het parcours werd steiler en steiler. Bij 1300m hoogte was het water op (en mijn energie ook), hier moest ik nog maar een keertje voor terug komen!



Op 29 juli was het zo ver en vertrok ik om 7:00 vanaf de camping nadat ik wat had gegeten en dit keer met een volle fles water. In de frisse ochtend lucht ging het stukken beter, maar toch breekt de klim je op de duur aardig op, er is bijna geen plek waar je even rust kan houden zonder van de fiets af te stappen. En afstappen is natuurlijk taboe, dat doe je niet!

Ik merkte wel (wat ik natuurlijk al wist) dat ik bepaald geen klimmer ben, samen met het gewicht van mijn mountainbike kom ik ruim over de 100Kg en dat werkt bepaald niet mee. De meeste andere fietsers, en dat zijn er nogal wat aangezien het hier een soort klimmers-bedevaartsoord is, zijn kleine lichte mannetjes.


Het klimmen ging gestaag door, het is gewoon een kwestie van doorzetten. Het grootste deel van de klim gaat door het bos, maar wanneer je uiteindelijke het bos verlaat ben je er nog lang niet. Als er in het bos nog enige beschutting tegen de zon was dan is die nu verdwenen, nu brand de zon op je. Gelukkig stond er wel een frisse wind en kon ik toch nog redelijk doorrijden. Een paar fietsers reden me voor bij maar ik ging wel gelijk op met een andere mountain biker. Soms ging ik voor, even later nam hij weer het voortouw. Dat ging zo door tot zo'n 100m onder de top. Plots trapte ik door en even later lag ik plat op de weg, de ketting was gebroken. Dat betekende dat ik moest lopen hetgeen langzamer ging dan fietsen. Bovengekomen hielpen een paar behulpzame Fransen met het repareren van de ketting. Bij het wat lager gelegen restaurant had ik de gelegenheid om mijn handen, zwart van het kettingsmeer, weer schoon te wassen. De terugweg naar beneden was als een beloning voor de verrichte arbeid. Het hele stuk naar Bedoin kan je uitrijden zonder maar even te hoeven trappen. De snelheid liep op tot een maximum van 75km per uur op de steilste stukken. Ik geloof wel dat ik deze vakantie het grootste deel van mijn remblokjes heb versleten.

Een ander groot voordeel van vroeg in de ochtend naar boven fietsen is dat er dan nog maar weinig niet-fietsers zijn. Dat was me bij de eerste poging nogal tegengevallen: de lucht van verbrande koppelingsplaten en remblokken beneemt je de adem wanneer de auto's continue af en aanrijden van en naar de top van de berg.







Twee dagen later heb ik het ritje nog eens over gedaan. Nu was ik een uurtje later vertrokken en dat was aan de warmte duidelijk te merken. Dit keer hield de ketting zich goed en bereikte ik de top in 1 keer in een tijd van even boven de twee uur.

Volgende keer mijn buik inhouden!












Samen met Michelle op de foto bij het monument van Tom Simpson

Training voor Ventoux

Toen ik een paar dagen terug de blog van fietsvriend Baksteen las kreeg ik een ingeving. Waarom ga ik in mijn vakantie niet de mont Ventoux bestijgen? Gelukkig had ik mijn (onze) vakantie nog niet in detail vastgelegd (wat het vrouwtje wel graag zou willen) en ben ik flexibel. Als ik een tijdrit van zes uur kan rijden dan kan ik deze kale jongen ook wel op. Zo gezegd, zo gedaan. We gaan volgende week als een speer richting Provence, daar slaan we ons kampement op en de volgende dag rij ik naar boven.

Om alvast een beetje aan het afzien op de mountainbike te wennen heb ik gisteren een toertocht met fietsvereniging "de glazen stad" meegereden. Om 8:50 reed ik bij de Wollebrand aan om nog even een bakkie koffie te doen voor de rit zou starten. Dat viel wel even tegen, er stond zeker 200 man klaar en er waren er meer die koffie wilden. Buiten stonden 200 racefietsen in de zon te blinken en daar stalde ik mijn oude mountainbike naast. Ik had het idee dat een paar man zicht afvroegen of ik niet bij het verkeerde evenement was beland, maar nee ik wilde mee..

Om 9 uur ging de eerste groep op weg en even later ging ik er achter aan. Dat viel nog niet mee om die groep in te halen, zeker als je individueel bent ingesteld zoals deze jongen. Gewoon ieder voor zich. Bij Delft werd ik zowaar door een duo fietsers ingehaald en dat liet ik niet gebeuren, er achteraan dus. In Rotterdam kwam de groep renners in zicht maar inhalen lukte niet zomaar. Even later weer wel maar dat kwam doordat de stad meer op een mountainbike parcours leek dan op voor wielrenners geschkt terrein. Er stond een renner met lekke band en de rest moest wachten.

Even later doken we gedrieën de maastunnel in en aan de andere kant kwam even later weer een groep in beeld. Tot nu toe hadden we steeds voor de wind gereden en dat zou zo blijven tot na de stop aan de oude Maas. Na een lekker bakkie koffie en een stuk appeltaart sprong ik weer op om een andere groep renners te volgen. nu ging het al gauw pal tegen de wind in en begon ik het principe van in de groep fietsen te begrijpen. Het scheelt een slok op een borrel wanneer je achterin een groep rijdt. Jammer genoeg had k geen GPS bij me, maar ik heb later opgezocht dat we een heel stuk over de Brielse Maasdijk hebben gereden en via deze smalle reep land reden we pal tegen de wind in tot bijna aan Rozenburg. Ik zag dat een renners van ons groepje van vier het kopwerk deed en de andere vonden dat wel prima. Dat is niet mijn stijl en al gauw ploegde ik me naar voren. Dan valt het wel meteen op wat een verschil het is om achterin te rijden of aan kop. Het tempo zat rond de 35km/uur en uiteindelijk begrepen de andere twee ook dat we moesten wisselen wilden we dit lang gaan volhouden. Steeds als ik na een paar kilometer kopwerk terugviel in snelheid kwam een ander naar voren om het over te nemen. achterin hersteld ik dan weer iets en even later reed ik weer naar voren. Dit is wel slopend en ik was niet onaangenaam verrast toen Rozenburg in zicht kwam. Helaas voer de pont voor onze neus weg en moesten we een kwartiertje wachten tot hij weer terug kwam.

We hadden wel het mooiste weer van de wereld en het was bepaald niet erg om even in de zon te wachten. Aan de andere kant van het water gingen we er weer stevig tegenaan en de snelheid
zat algauw weer rond de 35.

Helaas voor mij ging het groepje dat ik achterna reed niet terug naar Naaldwijk maar ze reden richting 's Gravenzande. Daar kwam ik dus te laat achter en ik kon weer een tiental extra kilometers op mijn naam schrijven.

Om 12:30 was ik weer terug in wateringen, klaar voor een fietstochtje met de familie richting strand.

80 km met een gemiddelde van 28km/uur. Klaar voor Ventoux? Of volgende week zondag nog een toertochtje, het is me in ieder geval prima bevallen. Leuke sfeer!!

Rit in de regen

De voorspellingen van deze week zien er niet best uit. Daarbij leek de woensdag nog het meest geschikt om naar het werk in Dordrecht te fietsen. Toen ik vanmorgen om 6:05 naar buiten kwam zag de lucht er fantastisch mooi uit. Mooie wolkenpartijen in verschillende kleuren. Het was lekker rustig en het fietsen ging voorspoedig. Het lijkt wel of ik steeds beter in vorm kom de laatste tijd, eigenlijk zou ik vaker wedstrijden moeten fietsen. ik realiseer me dat het allemaal wel erg makkelijk gaat, na een wedstrijd heb ik nergens last van en ben zeker niet uitgeput (behalve dan na de 6-uurs race van het cycle vision).

Vanmorgen had ik er zin in en ik kon het tempo flink hoog houden. In Rotterdam was voor het eerst sinds lange tijd de Delftweg weer open en zo kon ik de route langs de Delfshavenseweg volgen. Dat wilde ik al lang maar eerst werd de brug herbouwd en daarna lag de bestrating open. Maar nu kon het dus weer en dit is zeker voor herhaling vatbaar. Vanaf hier werkten bijna alle verkeerlichten tegen en was ik wel genoodzaakt om hier en daar door rood te rijden. Als ik dat niet doe dan komt er zo 10 minuten extra wachttijd bij.

Vanaf het fietspad langs de A20 ging het weer als een speer en kon ik zelfs hier en daar een brommertje voorbij rijden (mits ze niet al teveel zijn opgevoerd). Wat mij betreft gaan bromfietsers ook milieu tax betalen, wat braken sommige exemplaren toch een bak troep uit! Tegenwoordig beginnen elektrische bromfietsen een heel mooi alternatief te worden.

Na 1:23 en 50,6km kwam ik op mijn werk aan, de op een na snelste tijd (36 km/uur gem).

Terwijl het tijdstip van de terugrit naderde troken de wolken zich samen. Op de buienradar zag ik al dat het niet droog zou blijven. Zo erg vindt ik dat niet, normaal ben ik ook drijfnat van het zweet. Als ik maar in beweging blijf want zodra ik stop wordt het te koud met al dat vocht in je shirt.

Nu waren het de bruggen die tegenwerkten. Er stonden er maar liefst drie open, twee in Papendrecht en een in Delft. Nu deed ik er iets langer over, dat kon ook moeilijk anders want het blijft link om snelle bochten te maken op het natte wegdek. na 1:32 en 52,6 km was ik weer terug in Wateringen. Leker gefietst!!

Tweede op Flevonice

Ik was vanmorgen al vroeg in de weer om alle spullen bij elkaar te rapen voor de wedstrijd in Biddinghuizen. De tocht met de Quest op het dak van de auto ging voorspoedig, dit keer zowaar geen files, zodat ik ruim op tijd aan kwam rijden bij de baan. Ik was een van de eerste fietsers die de baan ging verkennen.







De baan was nog bochtiger dan ik al dacht, in bijna iedere bocht moet je flink afremmen om er niet uit te vliegen. Daarmee werd ook het voordeel van de race-kap een stuk minder. Achteraf bleek ik d enige te zijn die met een kap ging fietsen. Een ander nadeel van de kap was dat je niet door hebt hoe hard het waait en het gevoel voor de bochten wordt een stuk minder. Maar ik moest wel met deze kap rijden aangezien ik er vanmorgen ook was achtergekomen dat ik de zwarte schuimkap op het cycle vision had laten staan.

Nadat ik een aantal rondjes had gereden waren de andere deelnemers ook aangekomen en kon de wedstrijd beginnen. de eerste wedstrijd ging over 1 rondje, dat in verband met werkzaamheden aan de baan was beperkt tot 3,75km. Later bleek dat het criterium hierdoor ook was verlengt tot 11 rondjes, terwijl ik steeds dacht dat het een race van 25km was.

Ik startte als vierde en voor ik lekker op gang was passeerde k de finish alweer. Ik was niet echt tevreden, er zat veel meer in. Ik was zo bezig met "niet omslaan in de bochten", dat ik bijna niet aan hard doortrappen toekwam. Bovendien waaide het stevig (4-5Bft), waardoor het nog lastiger wordt om de bochten heelhuids door te komen. Deze baan is helemaal open en in de polder kan het stevig waaien. Achteraf bleek ik op de derde plaats te staan achter Ymte(Quest) en Niels (M5 lowrider). De laatste zat maar 1sec voor me. Deze baan is duidelijk beter geschikt voor twee wielers die de bochten beter kunnen nemen.


Tijdens het wachten kwam er een enorm vliegtuig over, een Antonov transport vliegtuig. Volgens een kenner in de groep is dit het grootste vliegtuig ter wereld en is er maar 1 operationeel (deze dus).



Anderhalf uur later gingen we weer van start, nu allemaal tegelijk. Dit keer stond ik vooraan, hetgeen een veel betere eerste ronde opleverde aangezien ik niemand hoefde in te halen. Deze keer had ik weer dezelfde problemen als bij de eerste wedstrijd, hoe kom ik de bocht door. Sommige bochten zijn venijnig, die worden op het einde nog iets scherper waardoor je alsnog dreigt om te gaan. Ik rij liever een constant tempo, daarom moet ik steeds weer denken: versnellen, versnellen als ik een bocht uitkom. Zeker op de rechte stukken moet ik snelheid maken om voordeel van de kap te hebben.

Dit keer ging het iets beter en kwam ik uit op de tweede plaats achter Ymte. Dat leverde me alweer een prijs op, een opvouw barbecue (handig voor de vakantie).

De volgende wedstrijd is op Texel (NK tijdrijden, op 3 september)

Ingeschreven voor Flevonice

Ik had eigenlijk een uitnodiging gekregen om aanstaande weekend in de Franse Alpen te gaan fietsen maar dat ging helaas op het laatste moment niet door. Gelukkig is er nog een mooi alternatief voor handen: de ligfiets wedstrijd in Flevonice. Vandaar dat ik me pas vanavond heb ingeschreven voor een rit van 1 rondje en een rit van 5 rondjes. De baan in Biddinghuizen is 5 km lang, dus de wedstrijd gaat over 5 en 25 km.

Om de vorm er zo goed mogelijk in te houden heb ik vanavond nog een stukje gefietst met hoog tempo. Aangezien de wedstrijd over relatief kleine afstanden gaat zal ik extra hard moeten fietsen. Vanavond ben ik naar de nieuwe waterweg gereden en heb daar een paar keer de bult bij de waterkering beklommen. Er stond weinig wind en het fietsen ging erg ontspannen.

Ik ken deze baan alleen van luchtfoto's en heb geen idee hoe ik snel ik de bochten met mijn Quest kan nemen. Sommige bochten lijken me nogal scherp (voorste en achterste op de foto).

Ik zag op de ligfiets discussie website dat Ymte een tijdje geleden in een wedstrijd een rondje reed met een snelheid van 50km/uur. (ter vergelijking: bij het cycle vision reed hij zijn eerste rondje bij de 25km wedstrijd met een gemiddelde van 55km/uur, de volgende rondje 56-57 km/uur) Het lijkt me dat de bochten dus wel degelijk een beperkende factor zijn.

60km, totaal 21827km

Wat een rit!

Gistermorgen werd ik een uur voor de op de wekker ingestelde tijd al wakker. Een blik naar buiten vertelde me dat het prachtig fietsweer was en zo zat ik om 7:50 uur al in de Quest op weg naar Dordrecht. Zo vroeg in de morgen is er weinig ander verkeer, dus dat schiet lekker op. Vooral op stukken waar ik de weg moet delen met automobilisten rijdt dat meer ontspannen. In Rotterdam koos ik voor de route door het centrum, het was nu even na half zeven en nog er waren nog steeds maar weinig fietsers op mijn pad. Bij het fietspad langs de A20 kon het gas erop. Wel moet je rond deze tijd van het jaar oppassen voor tegenliggers omdat het gras langs de kanten van het fietspad zo hoog staat. Vooral in bochten zijn de tegenliggers moeilijk te zien. Hopelijk zet de gemeente binnenkort weer eens het mes in deze bermbegroeiing. Normaal kom ik op dit stuk grote groepen scholieren tegen, die zijn er vanzelfsprekend op dit tijdstip nog niet. In het begin leverde dat een hoop gegiechel op, nu zijn ze wel aan mijn Quest gewend. Om 7:20 kwam ik op het werk aan.

Even na vier uur zat ik weer in de Quest voor de thuisrit. Het plan was om de rondweg van Dordrecht te volgen en zo de tunnelroute te volgen. De verkeerslichten waren me vandaag gunstig gezind en al snel kwam ik bij de eerste tunnel aan, de Kil tunnel. Natuurlijk was ik benieuwd hoe hard ik nu naar beneden kon rijden. Ik heb immers sinds het cycle vision een 65-tands tandwiel voor in de Quest gemonteerd zitten. En daarmee kan ik weer iets harder mee fietsen, vooral in situatie wind mee of heuvel af. Als ik zo hard in deze tunnel duik, levert dat vooral bij het eerste stuk een spannende situatie op. Ik kom namelijk vanuit het volle zonlicht, met zonnebril op en duik dan dat donkere gat in. Het fietspad is tweerichting verkeer en je weet nooit welke halve gare je vanaf de andere kant tegemoet komt (mogelijk aan de verkeerde kant van het fietspad). Maar gelukkig ging alles goed en ik haalde een nieuwe Kiltunnel topsnelheid van 81km/uur.

Vanaf hier naar de Heinenoordtunnel ging als gesmeerd. De temperatuur in de Quest was al behoorlijk opgelopen maar zolang ik voldoende snelheid maak heb ik ook koeling,.als ik stop schiet de temperatuur omhoog. In deze tunnel geen nieuw record, de teller bleef weer steken bij 85 km/uur. Ik weet nu zeker dat dit aan de teller ligt aangezien ik nu toch wel harder naar beneden reed dan de vorige keren. De klim omhoog ging beter dan ik had verwacht, omdat ik zo hard ga (en hard blijf doortrappen) rij ik het grootste deel aan de andere kant weer omhoog. Het was trouwens behoorlijk druk in de tunnel en ondanks de breedte moet ik door de hoge snelheid toch goed opletten. Het is wel grappig om bromfietser voorbij te spuiten, met bijna hun dubbel snelheid.

Voor het pad lang de oude Maas stond een hek dat aangaf dat de doorgang verspert zou zijn. Dat negeerde ik (en met mij zo’n beetje alle andere fietsers) wat verder weinig oponthoud gaf behalve dat de bovenlaag van het asfalt was gefreesd. Dat betekend dat dit binnenkort ook een snel fietspad wordt! Of een of andere dodo moet weer op het idee komen om een toplaag van scherp grind op het fietspad te strooien, wat maar al te vaak met fietspaden wordt uitgehaald. De wegenplanambtenaren fietsen zelf immers niet! en weten daarom ook niet wat dit grint voor ellende geeft. Nu, we hopen er maar het beste van.

Op het fietspad richting de Beneluxtunnel trok ik nog even alles uit de kast om een bromfietser voor te zijn. Ik wilde immers voor hem bij de tunnellift aankomen. Dat lukte prima en uiteindelijk reed ik hem met 65 km/uur voorbij. Ik had lekker de gang erin tot een $##@!^ vrachtwagen eikel besloot om af te slaan om het tankwagen terrein links van het fietspad op te rijden. Ik toeterde en stopte hiermee pas tot ik helemaal stil stond. De vrachtwagen stopte uiteindelijk wel maar pas veel te laat, ik stond op dat moment al een stuk naast het fietspad, het ging allemaal nog net goed. De bijrijder zat een beetje schaapachtig te lachen. Ik snap wel waarom die Polen en Bulgaren zo goedkoop zijn, ze hebben immers niet al die dure diploma’s hoeven te halen. In die landen kan helemaal iedere imbeciel de weg op.

Na Vlaardingen had ik nog een bijna aanvaring met een achteruit rijdende automobilist en richting Schipluiden moest ik de snelheid beperken tot 25 vanwege een tractor met hooiwagen. Hier was het trouwens heerlijk verkeersluw, hetgeen kwam omdat de weg was afgezet om hem te asfalteren. Ze zijn wel lekker bezig!

Om zes uur was ik weer thuis. Vandaag 115km.

n.b. Misschien rij ik aanstaande zondag een wedstrijd mee op Flevonice, dat ligt eraan of ik er tijd voor heb

Weer helemaal fit

Het heeft een paar dagen geduurd voor ik weer fit genoeg was om naar mijn werk te fietsen. De wedstrijden afgelopen weekend hadden wel veel energie gekost. Ik had verder nergens last van, behalve pijnlijke voetzolen. Tijdens de 6-uurs race begon de onderkant van mijn voeten steeds meer geïrriteerd te raken, maandag waren ze ronduit pijnlijk. Gelukkig gaat dat nu ook weer beter.

Vanmorgen ben ik weer in mijn fiets gestapt, het moest er maar weer eens van komen! Na een paar honderd meter had ik mijn draai weer gevonden en genoot ik van de rit. Erg hard ging het niet en alle verkeerslichten stonden op rood. Ook de brug over de Noord ging voor mijn neus open om een kneuterig bootje door te laten. Lang nadat de boot was gepasseerd was de brug pas weer dicht en zo kwam ik een kwartier later dan gewoonlijk aan.

Op de terugweg ging het een stuk vlotter. Ik had in de middagpauze lekker in de zon gezeten en was weer behoorlijk fit. De wind stond schuin tegen en was best wel sterk ( ff kijken op de site ), ja 6Bft pal uit het westen. Maar ondanks de wind ging ik als een speer, het lijkt wel of mijn conditie erop is vooruit gegaan. Dat gevoel heb ik ook wel gehad na hardloopwedstrijden. Hopelijk kan ik de goede vorma vasthouden tot de volgende wedstrijd, wellicht op 6 juli op Flevonice. .

Toen ik over de brug richting Papendrecht reed riep iemand heel hard: He, Ik schrik me de tering, he, he, alsof hij een antwoord van mij verwachte. Ik reed wijselijk door want het klonk allemaal erg agressief, hij wilde mij op mijn gezicht slaan of anders een gat in mijn Quest trappen. Ik heb wel vaker van dit soort aanvaringen in deze buurt. Het eikel gehalte in de regio Dordrecht is wel erg groot!

Langs de A20 kwam een paard met berijdster me tegemoet. Ik hield zoveel mogelijk afstand en nam snelheid terug. Je weet het nooit, gisteren las ik een verhaal van een Quest bestuurder waarbij een paard een scheur van 1meter in zijn Quest trapte toen hij achterlangs reed.

CycleVision 2008

Het afgelopen weekend ben ik met Timo op de ligfietsdagen op de Sloter wielerbaan geweest. Daar hebben we kunnen genieten van het prachtige zomerweer, gelukkig kwamen de slechte weersvoorspellingen niet uit. Nu konden we lekker kamperen, het is heel relaxed dat je zo vanuit je tent naar een wedstrijd kan gaan. Het is werkelijk een internationaal evenement, er komen zelfs fietsers uit Duitsland, Belg


Gisteren heb ik twee verschillende wedstrijden met mijn Quest gereden. Mijn hooggespannen verwachtingen kwamen helemaal uit. Bij de 1 uurs wedstrijd eindigde ik op de 5-e plaats, achter de twee superrijders uit de ligfietswereld Ymte Sijbrandij en Hans Wessels en twee bestuurders van tweewiel gestroomlijnde ligfietsen (deze fietsen hebben nog minder weerstand dan een Quest). Mijn gemiddelde was 51,9 km/uur, de afgelegde afstand bijna 52km

Vorig jaar heb ik ook met deze wedstrijd meegedaan, dus het parcours kende ik al goed. Deze baan dateert uit de zestiger jaren en het asfalt is hier en daar wel aan vernieuwing toe. Gelukkig is een deel pas geleden ook verbeterd. Tijdens deze wedstrijd deelde ik de baan met zo'n 60 andere fietsers en dat geeft soms lastige situaties. Zo gebeurde het een paar keer dat ik flink in de remmen moest omdat ik door een ander werd klemgereden, dan kost het heel veel energie om weer op snelheid te komen.

Gisteravond heb ik de tweede wedstrijd gereden, een tijdrit over 25 km. Wanneer de eerste rijder 25 km heeft gereden wordt de wedstrijd gestaakt. Ik had hierbij een gemiddeld snelheid van 52,8 en eindigde op de vierde plaats wat me nog een mooie prijs opleverde (een Kojak buitenband).










De klapper kwam vanmorgen om 8 uur, de tijdrit van 6 uur. Bij het inschrijven had ik mezelf al afgevraagd waar ik aan ging beginnen. Een dergelijke afstand op volle snelheid fietsen kost ongelooflijk veel energie. Als je niet oppast ben je na een paar uur door je reserves heen en gaat het kaarsje uit. De afgelopen tijd heb ik wel speciaal getraind voor dit soort lange afstanden maar dat is toch anders dan de wedstrijd. Om dit probleem zoveel mogelijk te vermijden had ik flessen limonade en een pak pannenkoeken bij me. Drinken is geen probleem maar eten krijg je tijdens een wedstrijd nauwelijks naar binnen. Ik startte met 3 liter en tijdens de race gaf Timo me nog twee keer een fles aan zodat ik in totaal 6 liter heb gedronken. Ik reed deze wedstrijd met de stroomlijnkap op de Quest, wat heel erg warm was, er stond gewoon een sloot condenswater naast me op de bodem van de fiets. De meeste anderen die gestart waren met een dergelijke kap gingen op een bepaald moment verder zonder kap omdat het te warm was. Achteraf had ik dat misschien ook wel moeten doen.

De eerste uren ging het eigenlijk best wel lekker maar uiteindelijk is het toch enorm slopend om zo hard te fietsen. Bij bepaalde bochten moest ik iets snelheid terugnemen want boven de 50 komt het linkerwiel van de grond. Dat betekend dat je na de bocht weer extra moeite moet doen om weer op snelheid te komen. Vlak na de start is er een heuvel waar de baan over de toegangsweg heen gaat. Dat klimmetje begin je na verloop van tijd ook te voelen. En dan moest ik ook bij deze race een paar keer flink in de remmen omdat iemand voor me geen ruimte liet in de bocht.

Halverwege de race gaf Timo me een fles aan. Toen ik daarna weer wilde optrekken kreeg ik kramp in mijn linker bovenbeen. Gelukkig kon ik het weer weg masseren terwijl ik met een slakkengang verder reed. Even dacht ik de race hier te moeten staken, maar dat hoefde gelukkig niet. Je kan dit punt herkennen aan de dip in de grafiek. Je ziet dat andere ook hun zware momenten hebben gehad. Ik zag Ymte op een bepaald moment ook naast zijn fiets op de grond zitten. De ronden daarvoor kon ik hem bijhouden en zelfs passeren. Hij had het ook te warm gekregen onder de kap. even later kwam hij mij weer voorbij, nu zonder kap. Ik weet niet meer hoe ik de laatste ronden heb gereden, ik was werkelijk helemaal op. Toen het sein kwam dat de 6 uur vol waren had ik zelfs de grootste moeite met het rondje uitrijden. En na de race kon ik maar met moeite uit de Quest klimmen. Ik denk dat dit het zwaarste is wat ik ooit heb gedaan. Timo had gelukkig alle spullen opgeruimd zodat ik alleen maar onder de douche hoefde te stappen.

Ik eindigde op een prachtige vijfde plaats in het klassement met 272 km.

(De uitslagen zijn te zien op ligfiets.net)

Volgend jaar toch maar weer meedoen?





foto's Hans Huijgen en Luc Willeart



links: ik ben een slechte starter, dat kost tijd!








De derde prijs voor de velomobiele race (25km), een mooie buitenband van Velomobiel.

Timo is mijn assistent .

compacte accu voor de Quest

Al sinds ik de Quest heb wil ik de loodaccu vervangen door een lichter exemplaar. Het is natuurlijk niet slim om een fiets waarbij zoveel moeite is gedaan om gewicht te besparen uit te rusten met een accu van 2,4Kg. Maar ja, deze accu deed het altijd prima, zo lang ik hem maar op tijd oplaad. Vorige week heb ik eindelijk een aantal onderdelen bij Farnell.nl besteld om het accugewicht te verminderen. Mijn plan is namelijk om een houder met 10 NiMh oplaadbare cellen te gebruiken, die dan samen nominaal 12V leveren.Na enig speurwerk kwam ik bij Duracell cellen met een capaciteit van 2650mAH. Het is makkelijk om je te laten verleiden door allerlei merken die een enorme capaciteit beloven, maar deze accu maakt het waarschijnlijk ook waar. Het is immers een gerenommeerde fabrikant, die waar moet maken wat hij beloofd.

Nu had ik al op een ander blog gelezen hoe iemand de cellen iedere keer oplaad door ze uit de Quest te halen en ze daarna in drie externe laders op te laden. Dat wil ik dus niet! Het opladen moet net zo gemakkelijk gaan zoals het nu is. Ik kom thuis en doe de steker in het stopcontact, de volgende morgen is de accu vol.

Ik wil ook liever niet aan de cellen gaan solderen, dat bevorderd de levensduur van de cel niet echt. Bovendien wil ik een enkele cel eenvoudig kunnen vervangen als deze defect zou raken.

De oplossing kwam in de vorm van een batterijhouder. Helaas was de uitvoering voor 10 cellen niet meer leverbaar bij farnell. Als goed alternatief heb ik nu een houder voor acht cellen en een houder voor twee cellen gecombineerd. Ik heb beide houders met tyraps op een stuk aluminium plaat geklemd. Op dit stuk plaat zit weer klittenband om de houder in de Quest vast te zetten

Na wat zoeken heb ik bij Farnell (een soort Overtoom voor elektronica onderdelen) een ideale lader gevonden, die bovendien niet duur is. De lader weegt slechts 150 gram en kan dus ook worden meegenomen, altijd makkelijk als je de accu onverwacht moet laden. Deze lader kan 6 tot 10 cellen in een keer opladen en voert bovendien de nodige controles op de accu uit. Het is dus geen “domme” lader die via een timer de accu gewoon een aantal uren volstampt. Bij dit soort laders krijgt de accu het flink te verduren wanneer er per abuis een laadcyclus wordt gestart met een volle accu. Deze lader controleert de celspanning, start indien nodig met laden, eindigd met een vereffenings ladining om de cellen zoveel mogelijk gelijk te krijgen en gaat uiteindelijk over op een onderhoudslading. Deze fabrikant blijkt een zeer grote serie laders te fabriceren, ook voor medische toepassingen waar veiligheid voorop staat.

Mijn bestellijstje zag er als volgt uit:

Farnell nr omschrijving prijs opm

1270317 Friwo charger 10.5544.003-10 35,54 dat is toch geen geld voor een dergelijke lader!
1453748 plug, 2,1x5,5x9,5mm 0,72
4282851 plug, mains 3,03
1183118 holder battery 8xAA 4,61 dit zijn vijf houders
1183116 holder battery, 2xAA 1,79 dit zijn vijf houders
1330278 Duracell battery (3x4 stuks) 38,19
9350454 MF-R090-0-99 5,70 dit zijn er vijf

Prijzen ex btw, sommige producten hebben een minimaal bestelaantal (5)

Het laatste onderdeel is en zogenaamde multifuse van 0,9A, een zekering die zich weer hersteld nadat de kortsluiting is opgeheven. Deze heb ik op de accupack, tussen beide houders in, gesoldeerd.

Het is namelijk wel zo veilig om een zekering in het batterypack op te nemen, bij kortsluiten kunnen deze ontbranden of zelfs exploderen. De inwendige weerstand van deze cellen is erg laag, bij kortsluiting gaan er enorme stromen lopen.

Voor de zomer is een enkele accu voldoende, voor de winter zal ik er een tweede bij moeten hebben. Het maximale stroomverbruik van mijn Quest is ongeveer 1A, met deze accu kan ik dan 2,5 uur voorruit. Als ik de verlichting dim doe ik natuurlijk langer met de accu.

Ik ben nu wat testen aan het uitvoeren met deze lader en de Duracell cellen om te kijken of ze waar maken wat is beloofd.

Daartoe ontlaad ik de accu over een vermogensweerstand met een stroom van 0,9A. Na het ontladen laad ik de accu weer op (laadstroom is ca 1A) waarbij ik laad en ontlaad tijden noteer. Hiermee is uit te rekenen wat de capaciteit is.

Resultaat tot nu toe:

1-ontlaadtijd 0:30 uur 450 mAh
1-e laadtijd 1:30 uur 1500 mAh
2-e ontlaadtijd 1:45 uur 1500 mAh
2-e laadtijd 3:00 uur 3000mAh
3-e ontlaadtijd 2:45 uur 2500 mAh
4-e laadtijd 1:30 uur 1500 mAh
4-e ontlaadtijd 1:00 uur 900 mAh
5-e laadtijd 2:00 uur 2000mAh

Ik twijfel aan het contact van de batterijen in de houder. Bij de korte laadcyclus heb ik de houder opgetild en mogelijk is hierdoor de laadcyclus onderbroken. Ook tijdens het fietsen mag er geen spanningsonderbreking zijn, daar de fietscomputer anders ge-reset wordt en de instellingen opnieuw moeten worden gedaan (dimstand voorlicht, etc). Als de contacten inderdaad slecht zijn zal ik de cellen alsnog solderen.

Foto:

Loodaccu van 2400 gram (12V, 7000mAH) en NiMh accu van 330gram (12V, 2650 mAH)

Foto van accu met houder, op het aluminium komt nog klittenband

Foto van acculader

Zo wordt de accu in de Quest bevestigd, met een stukje polycarbonaat om de contacten af te schermen.

En nu nog twee nachten slapen tot het cycle vision. Ik heb de lijst met start posities binnen, een aantal rijders ken ik nog van vorig jaar. Dit is een stukje van de 1-uurs tijdrit startlijst van zaterdag:






10:17:00 34 Lieben, H@Rry M
10:18:00 33 Seibel, Arno O R T
10:18:00 32 Thijs, F., Derk O R T
10:19:00 31 Schermer, Wim M
10:20:00 30 Malssen, van, Kees O
10:21:00 29 Welmers, Bastiaan M
10:22:00 28 Zonneveld, Maikel M
10:23:00 27 Vermeij, Dennis O R
10:24:00 23 Bülk, Eggert M
10:25:00 22 Botter, Eduard M
10:30:00 21 Baeten, Eric P
10:31:00 20 Gorter, Joeri O R
10:32:00 19 Schwarzer, Herbert M
10:33:00 18 Verbroekken, David O
10:34:00 17 Schröder, Lars O
10:35:00 16 Mateman, Martijn O R
10:36:00 15 Schoot, van, Guus M

Nog meer grafieken

Een van mijn lezers liet weten dat hij dol op grafieken is, vandaar dat ik er nog wat sommetje tegenaan heb gegooid. Op basis van dezelfde formules die ik eerder heb gebruikt kan je ook een berekening maken waarbij de waarde voor Cr en voor Cw de input vormen. Ik heb in Exel een spreadsheet gemaakt waar als functie van de tijd het verloop van de snelheid wordt weergegeven. deze grafiek moet dan weer dezelfde vorm hebben als de grafiek van de eerdere metingen. dit blijkt in grote mate te kloppen, alleen er mist nog iets. Ik denk dat de ontbrekende factor de lagerweerstand is. deze zal vooral bij lagere snelheden een rol gaan spelen door de Quest sneller af te remmen dan alleen met de rolweerstand het geval zou zijn. hoe groot de lagerweerstand precies is, is niet duidelijk. Het verlies door de lagers wordt geschat tussen 0,7Watt tot 5 Watt.


Ook heb ik een grafiek gemaakt van de Fr (de constant is) en Fw (de afhankelijk is van de snelheid) en Ft (de som van beide krachten).

Bij ongeveer 35km/uur wordt de luchtweerstand groter dan de rolweerstand. ook is te zien dat bij 10km/uur de luchtweerstand nauwelijks van betekenis is.


Om te illustreren hoe sterk de luchtweerstand toeneemt bij hogere snelheden, ondanks de lage Cw van de Quest, heb ik ook deze grafiek gemaakt.


Deze grafiek laat zien dat de snelheid bij uitrollen sterk afneemt vanwege hoge luchtweerstand bij deze hoge beginsnelheden










Hier is te zien dat bij hoge snelheden de luchtweerstand toch wel erg groot wordt. Het bijbehorende vermogen is helemaal kolossaal aangezien dit met de derde macht van de snelheid toeneemt.







n.b. Ik realiseer me ook dat er meer runs nodig zijn zodat de resultaten kunnen worden uit gemiddeld. Wellicht dat ik in de toekomst een proef op grotere schaal doen. Maar ik denk dat deze wijze van data verwerking (met een groot aantal metingen over de uitrol test) al snel onregelmatigheden aan het licht brengt. In de uitrol van de Quest met de nieuwe stroomlijnkap (gesloten) zie je bij de allerlaagste snelheden bijvoorbeeld ineens een oprekken van de roltijd. dit kan door het wegdek of door de wind zijn veroorzaakt. Gelukkig viel deze onregelmatigheid buiten het gebied dat k voor de metingen heb gebruikt.

Vanavond heb ik nog een verstelbare luchtinlaat op de stroomlijnkap gemaakt die ik aanstaande weekend ga gebruiken. Ook heb ik nog iets geregeld met een tandwiel, maar over mijn geheime wapen laat ik verder niets los! Later heb ik er nog een proefrit mee gemaakt waarbij de snelheid opliep tot 60km/uur.

uitrolproeven vervolg

Op basis van de meetgegevens heb ik nog wat berekeningen uitgevoerd. De volgende formules zijn hier bij nodig:

Ft=m x a

Ft is de som van de krachten Fr en Fw [N]
m is de massa Quest + bestuurder [Kg]
a is de versnelling (of vertraging) [m/s^2]

Fw = 0,5 x rho x Cw x A x V^2 (luchtweerstand)

Rho is de luchtdichtheid (1,3) [Kg/m^3]
Cw is de lucht weerstands coëfficiënt [dimensieloos]
A is het frontaal oppervlak (ca 0,5 m^2 bij de Quest) [m^2]

Fr = Cr x m x g (rolweerstand)

Cr is de rolweerstand coëfficiënt [dimensieloos]
M is de massa Quest + bestuurder (130Kg)
g is de zwaartekracht coëfficiënt [9,81 m/s^2]

Bij lage snelheden is de invloed van Fw minimaal, hoe hoger de snelheid hoe groter het effect van de aerodynamica. De energie die de fietser levert gaat voornamelijk in deze twee weerstand verliezen en zitten. Daarnaast zijn er wrijvings weerstanden in lagers, verliezen in ketting en tandwielen, etc. Die verliezen kan ik alleen proberen te minimaliseren door goed onderhoud aan de Quest uit te voeren.

Bepalen van de rolweerstand: Bij alle runs heb ik uit de logfiles de tijd bepaald die de snelheids afname van 11 tot 5 m/s duurde. Dat leverde op: (29, 35,28,28 en 34 seconden). Dit is dezelfde volgorde als eerder genoemd: zonder kap, schuimkap, etc.

Hiervan heb ik het gemiddelde genomen, de verschillen in de diverse runs zitten in de luchtweerstand, deze worden bij de lage snelheid verwaarloost. Om een nauwkeuriger berekening van de rolweerstand te kunnen maken gebruik ik nu alle runs. Het gemiddelde is 31 seconden, de vertraging is dus a = (5km/uur/3,6) / 31 seconden = 4,5 x 10-2 m/s^2

opm: /3,6 is om te rekenen van km/uur naar m/s

Deze vertraging zorgt ervoor dat de Quest in snelheid mindert, dus:

Uit Fr = m x a volgt Fr = 5,8N

Tenslotte volgt uit Fr = Cr x m x g (rolweerstand), Cr = Fr / (m x g) = 0,0045 (een hele mooie waarde!)

De zelfde berekening wordt nu uitgevoerd met het snelheidsverloop van 39 km/uur tot 29km/uur. Hier is de aerodynamica wel van belang en worden de verliezen gevormd door rolweerstand + luchtweerstand.

Dit levert de volgende tijden op (25, 28, 28, 31 en 31 seconden. De laatste twee waarden zijn dus de resultaten van de twee beste stroomlijnkappen.

Hiermee kan de Ft worden berekend (Ft=Fr + Fw, de rolweerstand + de luchtweerstand)

Uit de berekening volgt Ft= 11,6N

Hier trek ik de rolweerstand vanaf zodat Fw = 11,6-5,8=5,8N (toevallig is Fw even groot als Fr bij deze snelheid)

Door Fw in te vullen in de formule voor Fw kan Cw worden berekend.

Voor de snelheid wordt de gemiddelde waarde genomen 29+39/2=34km/uur)

Dan volgt

Quest met optimale stroomlijnkap Cw = 0,18

Quest met schuimkap kap levert op Cw = 0,22

En Quest met zonder kap Cw = 0,27

Met deze waarden kan worden berekend hoeveel vermogen nodig is om een bepaalde snelheid te bereiken door de Cw en Cr in te vullen met een snelheid van 50km/uur. (13,8m/s). Het noodzakelijke vermogen is namelijk P=Ft x v

Hieruit volgt:

zonder kap -> P=309 Watt
Schuimkap -> P=266 Watt
optimale kap -> P=231 Watt

Het benodigde vermogen neemt toe met de derde macht van de snelheid (v^3)
Hiermee kan ook weer worden berekend dat het vermogen van 266 Watt een snelheid van 53km/uur geeft bij gebruik van de optimale stroomlijnkap, deze waarde is gelijk aan mijn eerdere schatting!

Resultaten uitrolproeven

Ik heb de hele middag gespendeerd aan het uitvoeren van een aantal uitrol proeven met de Quest. Francis was zo lief om me te helpen met het vervoer van de verschillende kappen, dat scheelde mij weer een hoop heen en weer rijden. Ondertussen konden de kinderen heerlijk spelen op het terrein bij Sjors Janszen aan de Zweth.


Dit was de dichtstbijzijnde locatie waar het rustig genoeg was voor de proeven en waar ook voldoende ruimte voor het uitrollen was. Bij alle testen zijn dezelfde banden gebruikt, op de maximale druk opgepompt (Stelvio 7 bar, Koyak achter 5 bar).

op het plaatje links is de "testbaan" te zien. Ik reed steeds van boven naar onderen. daar keerde ik dan om om de volgende kap te gaan halen waarna de test zich weer herhaalde.






Ik heb de volgende situaties getest:

1. Quest zonder kap
2. Quest met standaard zwarte schuimkap
3. Quest met de tweede stroomlijn kap, grote opening voorzijde
4. Quest met mijn eerste stroomlijnkap (van de tijdrit op Texel)
5. Quest met de tweede stroomlijnkap, kleine opening voorzijde

Quest met de eerste stroomlijnkap (test 4)












Quest met de tweede stroomlijnkap, open versie (test 3)











Ik heb alle proeven in dezelfde richting gehouden, dan zijn de resultaten in ieder geval onderling vergelijkbaar. Tijdens de testen was er een zwakke westenwind (dwars op de rijrichting) van 3Bft. Bij iedere test versnelde ik tot 40km/uur en liet de Quest daarna verder uitrollen tot 5km/uur. Tijdens de test sloeg de GPS iedere seconde een meetwaarde op waarin onder andere de snelheid en afgelegde afstand sinds de vorige meetwaarde. De testen zelf verliepen gestroomlijnd, een enkele keer reden er fietsers voor me maar die kon ik steeds passeren zonder te remmen.

Het weer werkte uitstekend mee, mijn ervaring met de verschillende kappen is als volgt:
2. schuimkap: best wel warm in deze zon, weinig ventilatie
3. stroomlijnkap met grote opening: goede ventilatie, comfortabel
4. eerste stroomlijnkap: weinig ventilatie maar nog goed uit te houden
5. stroomlijnkap, kleine opening: wordt nu al erg warm, slechte ventilatie

Thuis gekomen ben ik gelijk begonnen met het verwerken van de data. Eerst laad ik de track van de GPS60 in Mapsource op de pc. Daar maak ik een selectie van de verschillende stukjes data, op basis van mijn eerder gemaakte notities. Vanuit mapsource selecteer ik de data om deze weer in Exel te kunnen laden. In Exel selecteer ik de data voor de grafieken, nu zie je ook gelijk wanneer je een selectiefout maakt. Dan wijkt de grafiek namelijk af van de andere grafieken.

Resultaten:

Hoewel ik in het begin erg sceptisch was zijn de resultaten precies zoals ze zouden moeten zijn. De test is wat mij betreft bijzonder goed gelukt!


Links zijn de resultaten in grafiekvorm te zien. Op de y-as is de snelheid uitgezet, op de x-as de tijd, iedere meting duurt 1 seconde









Bij deze tweede grafiek is nog beter het verschil tussen de verschillende configuraties te zien. Er onderscheiden zich drie situaties:
- Quest zonder kap (ca 700m uitrol)
- Quest met standaard schuimkap of stroomlijnkap met grote opening aan voorzijde (ca 775m uitrol)
- Quest met 1-e en 2-e stroomlijnkap, kleine ventilatieopening (ca 840m uitrol).


Op basis van mijn ervaring bij de NK-tijdrijden afgelopen jaar op Texel schat ik dat de laatste twee stroomlijnkappen 3km/uur winst geven tov de standaard schuimkap. Met de gewone kap 50km/uur, met deze kappen 53km/uur. Zonder kap wordt de snelheid misschien nog 3km/uur lager.

Vaderdag

Hier een "artist impression" van lieve Anouk, ter ere van vaderdag.


Gisteren heb ik wat uitrolproeven met de Quest gedaan. Ik versnel tot 40km/uur en laat de fiets dan uitrollen tot 5km/uur. De GPS maakt elke seconde een registratie van de afstand en snelheid. deze gegevens kan ik later verwerken in een spreadsheet om het effect van de verschillende situaties te bekijken. De bedoeling is dat ik een vergelijking maakt van:

- Quest zonder kap, met vredestein perfect moiree banden
- Quest zonder kap met schwalbe stelvio banden
- Quest met drie verschillende kap configuraties (en stelvio banden)

Toen ik de banden ging wisselen van vredestein naar Schwalbe, die ik speciaal voor het cycle vision heb aangeschaft, ontdekte ik dat het loopvlak van de Vredestestein banden al helemaal versleten is. En dat terwijl ze pas 3500km onder de Quest zitten. Normaal gesproken gaan de voorbanden de dubbele afstand mee.

De stelvio bandjes zien er erg goed uit, maar zijn fragiel en daardoor te weinig lekbestendig. Bovendien heb ik voor de gelegenheid zeer lichte binnenbanden die goed beschermd moeten worden door de buitenband, dit alles voor de snelheid.

Mijn eerste indruk is dat dit soort uitrolproeven zeer nauw luisteren, een klein beetje wind en je rijd zo 100m meer of minder. Verder is het lastig om een goede testlocatie te vinden, de Quest rolt al gauw een kleine 1000m uit en er zijn hier weinig rechte fietspaden van die lengte.

1 week voor het cycle vision

Blijkbaar heeft de toertocht van afgelopen zondag me toch wel veel energie gekost. Deze week had ik weinig fut om naar mijn werk te fietsen en als het niet goed voelt moet je het fietsen ook niet forceren. Vanavond had ik weer zin in een ritje, uiteindelijk werd het een ommetje van 58 km. Om alvast aan de racekap te wennen had ik deze (de meest open uitvoering die ik heb) op de Quest meegenomen. Of het nu veel harder ging dan zonder kap dat is moeilijk te zeggen. Uiteindelijk was mijn gemiddelde snelheid van start tot eind 39km/uur terwijl ik op het rechte stuk langs de nieuwe waterweg tegen de wind in bijna continue 50 reed. De bochten en het andere verkeer haalt er zo nu en dan behoorlijk de snelheid uit.

Ik merkte al dat er een behoorlijke wind stond, later zag ik dat het 6Bft NW was. Met de kap op de Quest merk je nog minder van de wind, zelfs als die verraderlijk sterk is. Voor je het weet lig je dan op je kant.

Komende week ga ik het heel rustig aan doen in de fiets, ik moet uitgerust zijn voor de wedstrijden van volgende weekend. Wel wil ik nog wat proefjes doen met de verschillende kappen voor de Quest. En als het kan nog een paar uitrolproeven met de verschillende banden die ik heb.

Wateringen-Den Helder met FTCW

Zondag. Om 4:30 spring ik uit bed, ik ga immers vandaag naar Den Helder rijden met de FTCW. Om 5:00 is het vertrek dus ik moet nog aardig opschieten om de laatste voorbereidingen af te ronden. Gauw eet ik een bord Brinta en vul ik een 1,5l fles met limonade. een paar minuten voor 5:00 kom ik bij de Velohal aan waar zich al een groep stoere mannen hebben verzameld voor het Koningsnummer onder de FTCW toertochten: Wateringen-Den Helder-Wateringen. (Deze tocht werd vroeger ook gereden, de laatste jaren werden de fietsers echter eerst naar Den Helder gebracht.) Bij de FTCW bestel ik een retourtje Den-Helder waarop de man achter de tafel moet lachen. Ik schijf snel in en een paar minuten later zit ik alweer in de fiets. Er staat een fotograaf te wachten die wat foto's maakt van de vertrekkende fietsers. Het eerste stuk van de route is me bekend, zo starten meer routes van FTCW. Het gaat in een groepje van 9 man in een rustig tempo van ca 33km/uur noordwaarts, het windje schuin in de rug. We komen een aantal jongeren tegen die net terug komen van een avondje stappen, zo heeft ieder zijn hobby's! De route leid ons via een reeks van plaatsen waarvan ik de meeste niet eens ken: Leiden, Woubrugge, Langeraar, Papenveer, Vrouwenakker, Uithoorn, Nes a/d Amstel, Oudekerk a/d Amstel. Bij het Amstel station in Amsterdam missen we een pijl en moet we weer een stukje terug. De pijl die we uiteindelijk vinden is niet rond maar ook niet vierkant. Toch besluiten we dat dit hem moet zijn en we vervolgen onze weg door de stille straten. Het valt me op dat je zo snel van de drukke stad de rustige polder in rijd. We fietsen door Tot vlak voor Purmerend waar we stoppen voor de koffie en een appelpunt.


Na een half uurtje pauze gaat de route verder. We passeren een aantal hekken en smalle fietsbruggen, die mij behoorlijk ophouden omdat ik er niet makkelijk langs kan. Ik moet steeds flink doortrappen om de groep weer in te halen. Bij driehuizen komen we bij een zeer smalle fietsbrug. Als ik me er uiteindelijk overheen heb gemanouvreerd is de groep al lang uit het zicht verdwenen. Ik probeer de pijlen op de weg te volgen maar ik kan er geen meer vinden. In plaats daarvan volg ik de ANWB richting wijzers en even later zie ik de groep in de verte rijden. De snelheid loopt op tot 50 en al gauw kan ik weer aansluiten. De route voert ons dwars door de Beemster, nu snap ik waarom de Beemster kaas zo goed smaakt. Het is hier een prachtig weids landschap! Jammer dat ik hier niet vaker kan fietsen.


We passeren een grote groep wandelaars. Ik kan Mart (Baksteen uit Maasluis) zijn opmerking over mooie meiden onderstrepen, ze zitten er niet bij! Deze meiden hebben allemaal dikke kuiten, zijn op leeftijd en zijn meestal aan de stevige kant. Dat geeft niet want dan kan ik mijn aandacht meer op het mooie polder landschap richten.


Ondertussen fietsen we gestaag door, het tempo ligt steeds rond de 33km/uur. Bij St Pancras zijn we het spoor weer even bijster. Nadat we een stukje zijn terug gereden vinden we de pijl die ons in de goed richting stuurt. Na Koedijk komen we aan het kanaal te rijden, vanaf hier kan ik de weg wel dromen en ik ga alvast vooruit. Met de wind schuin in de rug loop de snelheid op tot 45km/uur en met een uurtje ben ik bij de controlepost in Den Helder. Daar staan mijn vader (mijn trouwste fan) en de man van FTCW al op me te wachten. Het is ondertussen prachtig zonnig weer geworden, de zon kwam maar moeizaam door de bewolking heen. Nu is het lekker warm en ik trek wat dunnere kleren aan. Het natte shirt en broek kunnen ondertussen een beetje drogen op de kap van de Quest.


Ik krijg een krentenbol, een banaan en een blikje limonade toegestopt. Eigenlijk heb ik helemaal geen honger, ik heb nog genoeg aan de appelpunt van de koffiestop, de limonade gaat er des te beter in. Toch prop ik het eten ook naar binnen, uit ervaring ken ik de noodzaak maar al te goed. Als je niet voldoende eet, wel of geen honger, gaat het kaarsje des te sneller uit.

Na een minuut of 15 a 20 komen ook de andere renners binnen. Nadat ze wat hebben gedronken gaan ze op zoek naar een plek om wat te eten. Ik blijf achter om nog wat met mijn vader te praten, onder andere over het nieuwe aanrechtblad dat hij gisteren bij de gamma heeft gescoord met een korting van 30%. Als ik weer op Texel ben in september (NK tijdrijden) ga ik het keukenblad plaatsen.

Na een half uurtje komt de tweede groep van vier renners binnen, zij waren ook een half uur later bij Velo vertrokken. Als ook zij op zoek gaan naar een restaurant stap ik weer in mijn Quest voor de terugweg naar Wateringen, met nog zo'n 140km te gaan.

Nu is het makkelijk om de route te volgen, deze is immers gelijk aan die van vorig jaar en die heb ik in mijn GPS staan. In tegenstelling tot vorig jaar rij ik nu grote stukken over de duinpaden. Naar boven is vermoeiend maar daarna is het prachtig als je met hoge snelheid naar de beneden kan suizen over de bochtige weggetjes. Het begint nu al wat drukker te worden, er zijn veel fietsers en wandelaars onderweg. Het is ook prachtig strandweer, dit in tegenstelling tot het weer in de zuidelijker badplaatsen waar het gewoon koud blijkt te zijn.

Het volgen van de route gaat zo goed dat ik de controlepost bij Bergen voorbij rijdt. Achteraf hoor ik dat de controleur me wel voorbij heeft zien rijden. Niet getreurd, de volgende post is niet echt veel verder. Bij Velsen zie ik het pontje voor mijn neus wegvaren, ik ben net een tiental seconden te laat. Tijdens het wachten laat ik mijn Quest aan een paar geintereseerde voorbijgangers zien en voor ik het weet kan ik de pont weer op. Nu is het nog maar een paar kilometer tot de controlepost in de speeltuin in velsen.

Als ik in de speeltuin uit mijn Quest klim vraagt een klein meisje waar ik vandaan kom met mijn vliegtuig. De dames van de speeltuin horen het aan en schieten beide in de lach, toch wel schattig van zo'n klein kindje. Nadat ik wat heb gedronken een praatje met de controleman heb gemaakt en het toilet heb bezocht spring ik weer in mijn Quest voor de volgende etappe. Hoe dichter ik bij Zandvoort kom, hoe drukker het wordt. Het is vreemd om te zien hoe hier de mistflarden vanaf zee over de duinen komen waaien. Op de boulevard gaat het even niet zo snel, de automobilisten rijden me duidelijk in de weg. Na zandvoort rij ik weer door de duinen richting noordwijk en daarna naar Katwijk. Bij strandtent "zee en zon" stop ik voor de laatste controle. Ik hoor dat de groep renners achter mij zeker niet voor sluitingstijd bij Velo zullen zijn, misschien hebben ze te zwaar getafeld? ik drink een cola en ga weer op stap, het is nu nog maar een kleine 30km. ik heb de afgelopen 100km flink doorgereden, dat begin ik nu wel in mijn benen te voelen. Wanneer ik eindelijk bij velo het parkeertereein oprij neem ik met een flinke knal een stoeprandje mee met mijn linker voorwiel. Het zal de vermoeidheid wel zijn, gelukkig heb ik geen schade. Bij Velo krijg ik een herrinnering en twee biertje die inslaan als een bom.

Thuis stap ik gelijk onder de warme douche en even later doe ik een dutje in de warme zon. Ik had niet eens door dat ik in slaap viel en ogenschijnlijk seconden later roep Francis me voor het eten. Ik blijk een minuut of twintig te hebben geslapen. Ik kan terugkijken op een fantastische dag en een prima georganiseerde toertocht van FTCW. Ik heb genoten van mooie landschappen, mooi weer en lekker fietsen. Als er nu wat meer mooie vrouwen gaan wandelen is het helemaal af.

325km van 5:00 tot 17:00, totaal Quest 21200km

Voorbereiding op het Cyclevision

Ik was vanmorgen niet helemaal fit, misschien fiets ik wel wat te veel de laatste tijd. Als ik niet in mijn Quest rij ben ik wel weer met mijn mountainbike op pad. Hopelijk bouw ik hier voldoende conditie mee op om eind deze maand een goed figuur te slaan op de cyclevision, het jaarlijkse ligfiets evenement. Gisteravond ben ik naar Scheveningen gereden en van daaruit door de duinen richting Hoek van Holland. Op de terugweg ben ik achter een racefietser gaan hangen en toen ik hem voorbij ging kon ik het tempo ook niet meer laten zakken. Misschien is het toch niet zo vreemd dat ik vanmorgen om 5:30 nog moe was.

Het fietsen ging toch nog voorspoedig, om 7:25 was ik al op mijn werk. Dat is fijn, dan kan ik ook bijtijds weer richting Wateringen. Twee jongens op de brommer konden niet geloven dat er geen motor in mijn Quest zat, toen ze naast me stopten bij een verkeerslicht nadat ik ze even daarvoor had ingehaald met 50. Tegen de Erasmusbrug op moest ik ze voor laten gaan maar onderaan de andere kant stond het verkeerslicht op groen en kon ik ze weer voorbij. Als er veel gestopt moet worden ben je geen partij voor een brommer, maar op de langere stukken kan ik er wel langs.

Op de terugweg koos ik voor de langere weg door de tunnels. Bij de Heynenoordtunnel bleef de teller steken op 84, soms vraag ik me af of het niet aan de teller ligt, kan hij hogere snelheden niet meten. Dat weet ik pas als ik een keer ben mee geweest met het jaarlijkse uitstapje van Velomobiel naar Giesen. Daar worden bergafwaarts snelheden van 100+ bereikt. Misschien doe ik dit jaar wel mee.

Ik was na twee uur en 65km weer terug in Wateringen.

Waarschijnlijk rij ik aanstaande Zondag met de FTCW het retourtje DenHelder. Vorig jaar heb ik dat ook gedaan, toen reed de rest van de fietsers nog een enkele reis. Nu kan iedereen meedoen met de rit van 325km. Ik moet er wel vroeg voor uit mijn bed, de start is om 5:00 bij Velo Wateringen.

Vandaag 115km, totaal 20730km