Multiweldtocht met FTCW

Vanmorgen heb ik mijn wekelijkse toertocht met FTCW gereden. Dit keer gesponsord door de firma Multiweld, vandaar de naam van de tocht. Beter weer konden we ons niet wensen, met de perfecte temperatuur. Toen ik bij Velo vertrok om half negen waren er al verschillende groepjes op weg. Steeds als ik in de verte een voorgaande groep kreeg te zien versnelde ik om daar bij aan te haken. Daardoor moest ik me flink inspannen in dit eerste deel van de tocht. We reden door een mooi stuk van het Westland richting Benelux tunnel. Ik had al bedacht dat ik eigenlijk door de service tunnel wilde rijden om het gedoe met de lift te voorkomen. Helaas ging dit plannetje niet door omdat het hek dicht was. Uiteindelijk kon ik goed met de groep wielrenners meekomen, terwijl zij op hun beurt bij de roltrap wachtten nam ik de lift. Ook aan de andere kant was ik vrij snel weer boven en kon ik bij de groep aanhaken.

Na een mooie rondrit kwamen we bij de firma Multiweld aan waar de koffie en vlaai al klaar stond. Toen ik uit mijn Quest was gestapt kwam er een groepje kinderen nieuwsgierig informeren wat dat nu voor een auto was. Ze vonden mijn fiets wel erg mooi.

Na het nuttigen van de koffie en vlaai ging ik weer achter een vertrekkend groepje wielrenners aan voor het tweede deel van de tocht. Al snel kwamen we op bekend terrein, hier rij ik regelmatig als ik van Dordrecht naar huis fiets.

Ondertussen begon ik steeds meer te merken dat ik me aan het begin van de rit aardig had uitgesloofd. Niet gek wat het tempo ligt steeds behoorlijk hoog.

Richting Beneluxtunnel gingen we nog een keertje verkeerd maar uiteindelijk vonden we het goede spoor weer terug. Ik was natuurlijk benieuwd of ik nog een betere route naar huis zou ontdekken, maar dat was helaas niet het beval. Het blijft gewoon lastig fietsen om langs Rhoon te rijden. Dit gebied wordt door talloze spoor en autowegen doorsneden wat fietsen lastig maakt.

Nadat we voor de tweede keer door dezelfde tunnel waren gereden rook ik de stal en ging ik op eigen snelheid alvast vooruit.

Prachtige tocht, 120km in 4 uur























































Vanmorgen kwam ik een leuke gadged tegen op een blog van een persoon die ook de FTCW tochten beschrijft.

Hiermee kan je de gps track voor anderen toegankelijk maken. Je kan ook op het plaatje "klikken"

Questrit achteruit gefilmd

Ik kan het goed merken dat mijn tempo toeneemt naarmate ik vaker fiets. Vanmorgen had ik nog wel moeite om een hoog tempo vast te houden, op de terugweg ging het vrij gemakkelijk. Ieder jaar zakt mijn niveau gedurende de winter om in het voorjaar weer te verbeteren. Oefening baart kunst.

Voor de verandering heb ik de camera naar achteren gemonteerd. Dat levert wel grappige beelden op. Vandaag luisterde ik naar mijn radio, de beperkte verzameling MP3's begint een beetje te vervelen. Ik moet er hoognodig eens wat muziek aan toevoegen. Onderweg hoorde ik dit nummer en vond het wel toepasselijk.

100km

Bloembollentocht met FTCW

Vanmorgen heb ik de derde FTCW tocht van dit seizoen gereden.Vorig jaar had ik de Bloembollentocht niet helemaal uitgereden omdat ik de groep ergens in Wassenaar was kwijtgeraakt. Nu was ik extra alert en zat ik de wielrenners op de hielen toen we deze lastige kruising naderden. Het was weer hartstikke druk met autoverkeer maar er viel geen gat en ik kon tegelijkertijd de weg oversteken.

Ik begon me net af te vragen of we nog wel bloembollen zouden zien toen we de eerste velden passeerden. De bloemen zagen er prachtig uit en gaven bovendien een heerlijk lucht af.

Halverwege stopten we voor het gebruikelijke kopje koffie en appeltaart.



Beter weer kan je je voor een fietstocht niet wensen. Ik kon ook makkelijk zonder schuimkap rijden.

totaal ca 100km

Terugrit uit Dordrecht gefilmd.

De laatste weken heb ik de Quest wat vaker van stal gehaald en dat bevalt erg goed. Het is te merken dat mijn conditie verbeterd, op langere ritten kan ik een hoger tempo rijden. Deze week begon met een 120km velo-toerrit, daarna op dinsdag naar mijn werk en uiteindelijk gisteren nog een keer. Samen dus goed voor 320km. Ik heb nu ook een filmpje van mijn terugrit gemaakt. Je kan goed zien dat het over het algemeen mooie rechte stukken fietspad zijn, helaas zijn er ook wel slechtere stukken en relatief veel verkeerslichten. Soms moet je daar erg lang wachten, de auto's gaan immers voor. Om het fietsverkeer te bevorderen zouden fietsers eigenlijk voorrang moeten hebben!

Het weer werkt ook goed mee, het is nu werkelijk een genot om te gaan fietsen. Soms is het werk niet al te leuk, het fietsen maakt dan weer een hoop goed. Bovendien bespaard het weer een auto-rit. Dat zouden meer mensen moeten doen!

Gisteren zag ik heel veel auto's in een file stilstaan, fietsen gaat dan een stuk sneller.
Het filmpje van 90 minuten is gecomprimeerd tot een minuut of 4 (het moet wel leuk blijven)

Toertocht Krimpenerwaard met FTCW

opm: de volgorde van de foto's is van onder naar boven.






Toen ik vanmorgen achter de kopgroep aan bij Velo in Wateringen wegreed was de lucht strakblauw. Helaas bleef dat niet zo en kwamen er grote wolken aan. Dat mocht de pret niet drukken want de temperatuur was goed en het ging ook niet regenen. Dat had de man van het KNMI gisteren avond ook beloofd, pas vanavond wordt er in het oosten regen verwacht.

Aanvankelijk was het tempo vrij laag maar dat ging al gauw flink omhoog, die jongen van FTCW kunnen aardig doortrappen. Ik kon goed volgen, tot we weer bij dat klote bruggetje aankwamen, ik wist het nog van vorig jaar, toen had ik ook moeite om de renners weer terug te vinden.

Omdat ik nu was voorbereid ging het iets beter, maar toch moest ik me nog aardig in het zweet trappen om ze weer achterop te rijden. De tussenstop was net als vorig jaar in het "Wapen van stolwijk". Een veel beter keus dan de tent van vorige week, althans hier hebben ze tenminste lekkere appeltaart, bovendien nog goedkoper ook. Dat zal er wel mee te maken hebben dat dit restaurant midden in het dorp ligt, in tegenstelling van de toeristische locatie vorige week.

Na de stop gingen we er weer vandoor, ik ging achter de eerst vertrekkende groep aan. Die hadden er zin in, op een bepaald moment reden we bijna 50. De oorzaak werd al snel duidelijk, er moest een ander groepje ingehaald worden. Helaas kon ik niet zo makkelijk passeren op het smalle fietspad en bleef ik echter de langzamere jongens hangen. Voorbij Delft had ik genoeg van het afgezakte tempo en ging ik mijn eigen weg over vertrouwde paden.

Ik heb even in de track zitten speuren om de locatie van dat mormel van een brug terug te vinden. Het blijkt de Rottebanbrug te zijn (aan de rotte). Op zich is de brug zelf niet het probleem, maar het hekje dat er voor staat. Daar kom ik niet langs zonder uit te stappen. (aan de oprijkant, af rijden gaat wel!)


120km met 32km/uur gem

Het wordt zomer!

Vanmiddag leek het even of het al weer zomer was. De lucht was strak-blauw en de temperatuur zeer behaaglijk. Een mooi moment voor een rondje met de Quest. En bovendien een gelegenheid om de camera uit te proberen bij betere licht-omstandigheden.

Onderweg kwam ik veel racefietsers tegen en bovendien een training groep met jonger fietsers. Ze waren erg geïnteresseerd in mijn fiets, dus ben ik ven uitgestapt zodat ze de binnenkant ook konden zien.

Door het filmpje te versnellen paste het is een nummer van U2 (Beatiful day) erg toepasselijk voor deze mooie na-middag.
ca 55 km

verbeterde camerabeugel

Vorige week heb ik een nieuwe bevestiging voor mijn mini camera gemaakt. Het schokken van de beelden werd vooral door de slappe meegeleverde beugel veroorzaakt. Een steviger uitvoering van aluminium laat zien dat de opnames veel beter kunnen zijn.

In eerste instantie heb ik de beugel voorop de Quest staan, later meer naar achteren.
De opname heb ik gemaakt tijdens een rondje Westland van ca 1,5 uur. Daarna heb ik de beelden bewerkt met microsoft moviemaker. Mijn computer heeft er best wel moeite mee, 2GB intern geheugen blijkt aan de kleine kant voor het bewerken van dergelijke grote video bestanden (250MB voor bewerking, ca 26MB na bewerking en compressie)

Toertocht Kager plassen met FTCW

Nu de lente weer is gekomen keek ik al uit naar het eerste toertochtje met de fietsclub FTC Westland. Gisteren was het zover en kon ik om half 9 van start achter de groepen wielrenners aan. Ondertussen ken ik het parkoers voor een deel wel aardig en kan ik wat relaxter fietsen. In Rijswijk aangekomen had ik de meeste al gepasseerd en kon ik achter een kopgroep van twee man aan.

De rest van het peloton had er aardig de vaart in en ik zag ze al op ons inlopen. Gelukkig kon ik ze uit de wielen blijven tot we de Geestbrug in Rijswijk waren gepasseerd. Hier gaat de route een groot stuk langs de Vliet en kan er op de brede weg worden gefietst. Voor Leidschendam liet ik de groep weer passeren zodat ik ze op de kleine fietspaden door het weiland niet in de weg zat.

Op de rechte stukken was het voor mij weer erg gemakkelijk. Een snelheid van 39km/uur is voor een Quest niet echt snel. Toch moest ik zo nu en dan aardig aan de bak om de groep na het passeren van versmalling, opbrekingen, verkeerslichten en bruggen bij te houden.

Even leek het er op dat ik ze kwijt was toen ik door een stom hek op het fietspad niet verder kon. Gelukkig wist ik ze een 5-tal kilometers verderop weer terug te vinden. Bij de stop in restaurant de Hanepoel een kopje koffie en en appeltaart. Daar hadden ze zich wel erg gemakkelijk vanaf gemaakt. Het was een soort Makro kruimelvlaai die ruim van te voren uit de diepvries was gehaald. Erg lekker was hij dus niet, maar misschien is dat ook wel teveel gevraagd als er een groep van 100+ binnen komt.

Na de stop ging het tegen de wind in. Nu was het tempo er echt uit, zo rond de 30/uur
Ik moest nu echt oppassen niet in slaap te vallen, hoewel het was best wel fris buiten. Er hing een beetje dampige lucht en de zon liet zich ook niet zien.

Een paar keer zat de groep zichzelf in de weg en viel er een renner van zijn fiets. Gelukkig niet ernstig, maar pijn doet het altijd.

Bij Wassenaar ging het duin-op in een redelijk lange klim. Hier merkte ik dat mijn benen nog niet echt aan dit werk zijn gewend. Ik had dan ook de grootste moeite om met verkrampte bovenbenen door te fietsen. Daarbij zat ik echt op het randje, het branden van mijn spieren werd bijna te erg. Eenmaal bovengekomen kon ik een beetje freewheelen en verdween het vervelende gevoel al snel.

Na Scheveningen koos ik mijn eigen route over het vers geasfalteerde duinpad en kon ik weer lekker snelheid maken. Soms moest de vaart er wel weer even uit als er kleine kinderen fietsen of wanneer er een paard naderde. Maar ik Kijkduin aangekomen was ik precies gelijk met de eerste wielrenners.

Het resterende stuk naar Wateringen moest ik er noodgedwongen een beetje tussen blijven hangen. Ruimte om in te halen was er gewoon niet. Tot we bij het laatste stuk in wateringen waren aangekomen, daar nam ik de brede weg waar de renners het fietspad kozen.

Een heerlijk stukje fietsen, volgende week weer?
Ik heb nu een tienrittenkaart, dus die moet ook wel gebruikt worden!

100km

Mini DV MD80S testrit

Regelmatig maak ik onder het fietsen dingen mee of zie ik situaties die leuk zijn om te bewaren. Eigenlijk kijk ik daarom al een tijdje naar een camera die ik op onze JVC camcorder kan aansluiten. Nadeel is meestal de hoge prijs en de kwetsbaarheid van de camcorder. Vorige week zag ik echter een aardige camera die je bijvoorbeeld op je helm kan monteren. Dit soort camera's (bijvoorbeeld Tachyon, actioncam ATC3K of ATC5K of de MD80S) zijn meestal aardig robuust, compact en leveren een redelijke kwaliteit beeld op. Het leuke is dat er ook voorbeelden van de opnames zijn te vinden als je via youtube naar het type camera zoekt. Op die manier kon ik een camera vinden die het beste beeld levert voor zijn prijs. De beelden van de MD80S hebben een wat betere resolutie en scherpte dan andere camera's van die prijsklasse (ca 100,-).

Dinsdag heb ik de camera direct voorop de Quest geplakt en ben ik een ritje in de omgeving gaan maken. Toen ik terug was heb ik de beelden bekeken en het viel op dat ze nogal onrustig waren. De neus van de Quest trilt blijkbaar meer dan ik had gedacht. Gisteren heb ik daarom een nieuwe rit gemaakt waarbij ik de camera op mijn helm heb gemonteerd. Het vreemde is dat de beelden die je ziet stabiel zijn terwijl de camera ze nogal trillend waarneemt. Blijkbaar zit er een steady focus mechanisme in de hersenen ingebouwd dat het grootste deel van de trillingen elimineert.

Gelukkig zijn er software programma's die de trillingen achteraf kunnen verminderen. Helaas bleken alle programma's die ik kon vinden ongeschikt. De een herkende het video formaat niet en een tweede leek niets aan het beeld te verbeteren terwijl de derde gelijk al na het installeren crashde. na wat meer zoekwerk kwam ik op een stuk open source software waarmee je video kan filteren en bewerken. Daarbij kan je een plug-in installeren (deshaker) die het schudden verminderd. Op het web staan diverse beschrijvingen hoe deze software kan worden gebruikt (a guide to using deshaker).

Vanmorgen ben ik met het eerste stukje video in de weer gegaan:

- in microsoft moviemaker geknipt, overgangen gemaakt en muziek geplakt

- met "any video converter" van .wmf naar .avi geconverteerd

- in virtual dub ge-deshaked en met een codec gecomprimeerd

Het is maar een eerste proefje en het kan allemaal nog wel wat beter. Zo was er was bewolking en zou ik een betere selectie van beelden moeten maken. Maar dit is maar een eerste begin. Dit filmpje is vanaf de neus van de Quest gemaakt, volgende keer plaats ik een filmpje dat vanaf mijn helm is geschoten. Dat lijkt toch betere beelden op te leveren.

In ieder geval is het een leuke tijdbesteding, een filmpje goed monteren kost veel tijd.

Het is weer lente!

Het is weer lente en dat kan je goed merken aan de hogere temperatuur en langer daglicht. Dat maakt het een stuk leuker om te gaan fietsen, zeker als je daar 's morgen vroeg voor op stap moet. Ik heb al een tijd niets meer op mijn blog geschreven en dat is niet omdat ik niet had gefietst. Doordat ik meestal dezelfde ritje rij is er niet zoveel te melden. Gisteren had ik er weer zin in en heb ik mijn rondje Westland vanaf Kijkduin verlengt richting Scheveningen. Daar werd ik blij verrast doordat het pad door de duinen een nieuw laagje had gekregen. Terwijl het vroeger op sommige plaatsen ronduit slecht was is het nu een fiets racebaan. Ik was dan ook in no-time in Scheveningen. Daar ging ik over de boulevard en vanaf daar weer verder richting te watertoren in de duinen. Verder schampte ik Wassenaar en reed door Voorburg, langs Delft en weer terug naar Wateringen. Alles bij elkaar zo'n 80km

Vandaag ben ik met de Quest naar mijn werk in Dordrecht geweest. Alles verliep vlotjes en de snelheid komt weer terug. In de winter gaat het allemaal wat langzamer, ook omdat het aantal ritjes lager ligt. Ik had de kapjes van de trapgaten afgehaald en dat was vanmorgen om zeven uur best nog wel fris. Gelukkig werd ik snel warm en steeg de luchttemperatuur ook iets, waardoor het T-shirt nog net warm genoeg bleek.

Op de terugweg reed er een bromfietser een stukje achter mij richting Erasmusbrug. Hij bleef een paar kilometer zo schuin achter me rijden terwijl ik flink doorfietste. Bij het verkeerslicht onder de brug merkte hij op dat ik best wel hard reed, 49 op zijn teller (Hij kon blijkbaar harder dan de maximale 45km/uur). Verder vond hij mijn fiets wel erg mooi. Toen het licht groen werd reed hij verder en aan de andere kant van de brug gingen we verschillende richtingen uit.

Ik vervolgde mijn weg om even verderop het mooie fietspad vanaf de Coolhaven tot helemaal in Kethel te volgen. Hier kan je prachtig vaart maken en heb je alleen last van een enkele fietser of wandelaar. Daarna rij ik over de klinkers van Kethel waarna even verderop op de Delftweg (richting Delft, hoe kan het ook anders) het gas er weer op kan. Even later werd ik ingehaald door een bromfietser, terwijl ik weer rond de 50 reed. Het bleek dezelfde te zijn, die ik al eerder had gesproken. Hij gebaarde me dat hij me wat wilde vragen. Omdat ik geen zin had om te stoppen reed ik gewoon door. Later bedacht ik me dat hij vast wilde vragen hoe ik zo snel door het centrum was gereden.

Woensdag weer?

Drie kippen zonder kop

Vandaag maar weer een woon-werk ritje gemaakt met de Quest. Gelukkig zijn de dagen al aardig aan het lengen, dus ik kon met daglicht vertrekken. Om ook met daglicht weer thuis te kunnen zijn maakte ik vandaag wat minder uren. Op de heenweg tobde ik nogal met het bevriezen van het windscherm. Voorbij Delft had ik er genoeg van en heb ik het scherm verruilt voor mijn zonnebril. Ik vraag me af of het misschien aan mij ligt, ik produceer nogal wat waterdamp. aan de voorkant van het scherm zit echter ook rijp, dat kan toch niet van mij komen.

De heenrit ging redelijk voorspoedig, helaas bleef het weer wat achter met de voorspelling. Dat werd op de terugweg helemaal goedgemaakt, toen was het werkelijk verrukkelijk om te fietsen. Bij Papendrecht vloog mijn rechter cakeblik onder de Quest door. Na hem te hebben opgehaald heb ik de andere er ook maar afgehaald. Ik ga er voor het gemak van uit dat het de komende tijd weer warmer wordt, het moet maar over zijn met de winter.

Tot aan Rotterdam ging het gesmeerd, alhoewel ik vermoed dat mijn linker rem soms blijft hangen. Ik zal hem in het weekend moeten demonteren om een en ander weer gangbaar te maken. In Rotterdam had ik maar liefst drie bijna aanrijdingen, wat een idioten fietsen daar toch rond! Het ziet er naar uit dat onze allochtone medemens de kroon steekt in het als een kip zonder kop rondfietsen en daar het liefst nog een telefoontje bij te plegen. En van die figuren zijn er nogal wat in deze stad.

Gelukkig bleef het bij bijna-aanrijdingen, hoewel het niet echt veel scheelde. Na Rotterdam ging het weer voorspoedig en was ik al snel weer terug in het oude vertrouwde Wateringen.
100km

NB. Ik ben stilaan weer aan het nadenken over mijn rolweerstands meter. Ik vind dat ik daar deze zomer mee verder moet. De bedoeling is dat ik het apparaat achter mijn Quest hang en dan tijdens mijn ritjes de rolweerstand meet van de band. Daarmee krijg je een mooi beeld hoe deze weerstand varieert op de verschillende soorten wegdek. Ik denk eraan de volgende zaken tijdens het rijden te registreren: temperatuur, trekkracht van de aanhanger, GPS positie, tijd en datum, trilling van de aanhangers als maat voor de ruwheid van het wegdek. (wordt vervolgt)

Verbeterde schoenverwarmers.

Vandaag heb ik de bij mij bestelde schoenverwarmers in elkaar gezet. Het lijkt nu een beetje mosterd na de maaltijd, het is immers niet koud meer. Maar de winter is nog niet voorbij, zo mooi als vandaag is het niet vaak.

Ik heb nu een schijfje messing folie boven het verwarming element geplaatst, zodat de warmte goed wordt verdeeld. Waarschijnlijk had ik bij mijn vorige fietsrit last van de plaatselijk teveel oplopende temperatuur. Met de schijfjes is dat probleem in iedergeval verholpen.

Na bijna de hele morgen te hebben besteed aan 4 paar zooltjes ben ik vanmiddag toch maar even gaan fietsen. Het zou wel erg zonde zijn om niet even van de prachtige dag te gaan genieten. Er stond een sterke wind, maar achter mijn schermpje had ik er nauwelijks weet van. De rit volgde weer het vast rondje, met een kleine omweg rond Schipluiden.

Op de fietspaden was het sneeuw en ijs verdwenen, een heel verschil met vorige week zondag toen het nog erg glad was op sommige plekken. Even leek de zon te verdwijnen, maar al snel kwam hij weer achter de wolken tevoorschijn. Gelukkig maar want de temperatuur daalt dan ook erg snel.

Bij de waterkering reed ik nog even een rondje bovenlangs, waarbij je een redelijk steile helling op moet. Een wielrenner kwam achter me aan gereden en deed duidelijk moeite om me in te halen. Even leek het erop dat hij dichterbij kwam maar waar ik het tempo constant kon houden moest hij een tandje terug. Dat geeft een goed gevoel!

Bij Hoek van Holland kreeg ik op het pad door de duinen een stel bromfietsers achter me aan. Even was ik bang dat ze rottigheid zochten, zoveel herrie als ze maakten. Vlak nadat ze me hadden ingehaald sloegen ze gelukkig een zijweg in. Wat begin je tegen een stel onverlaten op een scooter, ze kunnen zo een gat in je Quest schoppen in het voorbijrijden.

Verder ging het rondje gesmeerd. Alleen had ik veel last van de condens om mijn scherm, zelfs mijn zonnebril besloeg zo vochtig als het was. Thuisgekomen zag ik dat er zelfs een laag water in de Quest stond.

2 Watt is Wat(t) teveel

Het duurde vanmorgen even voor ik klaar was om in mijn Quest naar Dordrecht te vertrekken. Ik had een extra (odlo) shirt aan, kniewarmers en overschoenen. In mijn schoenen de nieuwe schoenverwarmers met volle accu's. Voor de zekerheid had ik ook nog mijn Buff ingepakt (voor nek en hoofd). Buitengekomen leek de kou mee te vallen, wat wel tegenviel is dat er een verse sneeuwlaag was gevallen. Lang niet alle fietspaden worden sneeuwvrij gehouden. Het lijkt zelfs nogal willekeurig welk pad wel of niet wordt schoongehouden.

Ik had mijn schoenverwarmers al in de warme keuken aangezet en daarna nog wat gegeten. Ik denk dat ze een kwartier aanstonden voor ik vertrok. Wat me bevreemde was dat mijn voeten wel erg warm aanvoelen, heet zelf. Het leek er wel op of de zolen veel te warm werden, zou er iets defect zijn? Ik besloot maar te gaan fietsen, mijn voeten koelen vanzelf wel weer af. Na een paar kilometer was het bijna niet meer te harden, mijn voeten deden gewoon zeer. Toen ben ik maar even gestopt om de verwarming uit te zetten, afstand bediening heb ik niet.

Ondanks de sneeuw ging het fietsen redelijk voorspoedig. Door de windgeleiders op de voetengaten was het erg comfortabel in de fiets. Ik kon wel merken dat de ventilatie hierdoor minder was. Samen met de hoge luchtvochtigheid zorgde dit voor het beslaan van mijn schermpje. Droogmaken hielp niet echt omdat het daarna weer snel dichtzat. Nu bleek het kantelmechanisme wel erg handig. Door het scherm zo nu en dan omhoog te zetten verdween de condens snel. Dan merk je ook gelijk hoe koud het eigenlijk is. In Rotterdam reed ik over een verkeersdrempel, de bakjes onder de voetengaten doorstonden deze aanslag zonder probleem. Vlak voor de brug over de Noord viel één van de windgeleiders van de fiets, blijkbaar valt er aan de bevestiging nog wel wat te verbeteren. Nu hoefde ik nog maar een kilometer of tien, dus legde ik het bakje naast me in de fiets.

Oei, wat was dat ineens koud, de tocht ging helemaal langs me heen. Ik was blij dat ik niet ver meer hoefde. Op het werk aangekomen bleek dat ik over de hele rit 20 minuten langer had gedaan.

In de middagpauze heb ik de windgeleider weer terug gezet en gelijk mijn linker voorband even opgepompt. Er zat nog maar twee Bar luchtdruk in, ik had al het idee dat links zachter was.

Om zoveel mogelijk met daglicht te kunnen rijden ging ik wat eerder weg. Dat lukte tot in het centrum van Rotterdam, waar het ineens in rap tempo donker werd. Maar voor ik in Rotterdam was moest ik eerst de verwarming van mijn rechter schoen uitzetten, die werd weer veel te warm naar mijn zin.

Aan het einde van de Delshavenseweg klapte ik over een vervelende fietsdrempel, die beide windgeleiders deed indeuken. Ze doorstonden de klap weer zonder probleem en veerden snel weer terug naar hun oorspronkelijke vorm. Mijn voeten bleven warm tot ik thuis was. Op deze manier is de Quest wel heel comfortabel, zelfs met dit koude weer. Francis dacht dat ik wel half bevroren zou thuiskomen, zo koud leek het buiten.

Ik heb de schoenverwarmers nog even nagekeken en er mankeerde niets aan. Ik denk dat ik het vermogen iets terug schroef van 1,7 naar 1,3Watt. Dat komt het batterij gebruik ook ten goede. En dat is ook erg handig als we de schoenverwarmers bij de wintersport gebruiken.
102km

Ik heb vanavond de eerste bestelling per email binnen gekregen. Daarop heb ik besloten om ze ook voor geïnteresseerden te gaan maken, prijs e15,- inclusief verzendkosten. Dan moet je wel zelf voor de AA cellen zorgen (2 per schoen). Het gewicht per stuk is 24 gram, zonder de twee cellen. Met de cellen erbij wordt het dus 84gram per voet.

Ik verlaag het vermogen tot 1,3Watt. Dat blijkt genoeg te zijn, mits je overschoenen draagt. Doe je dat niet dan merk je niet veel van de verwarming omdat er teveel warmte verloren gaat. Bij dit vermogen gaan de twee cellen maximaal 5 uur mee.

Van cakeblik naar windgeleider

Nadat wim zijn eerste experimenten met het afdichten van de trapgaten uitvoerde begon ik ook na te denken hoe dit kon worden opgelost. Daarbij bedacht ik me dat deze afdichtingen flexibel genoeg moeten zijn om een stootje te overleven, zonder dat ze daarbij kracht op de body van de Quest uitoefenen. Al snel daarna zag ik de non-stick cakevormen in de winkel liggen. Toen de maten ook nog goed waren begon ik na te denken over de uitvoering.

Deze cakevormen zijn van siliconen rubber gemaakt, hierop hecht eigenlijk niets. Bij wijze van experiment probeerde ik het te lijmen met siliconenkit. dat werkte best wel goed, later las ik dat dit ook het aanbevolen middel is om dit materiaal te lijmen (eventueel met gebruik van een primer).




Eerst wilde ik aluminium strippen op de vorm lijmen en die met schoefje vastzetten. Later verving ik de schroefjes door klittenband. weer een stadium verder verdween ook het aluminium en werd het klittenband rechtstreeks op de vorm vastgezet. Dit maakte het makkelijker om de vorm goed aan te laten sluiten op de ronding van de Quest. Toen ik de vorm vanmiddag wilde gebruiken bleek de lijm nog niet voldoende gedroogt. Dat kon wel kloppen want de droogtijd is minimaal 24uur. Als oplossing heb ik het klittenband met nietjes aan de cakevorm vastgezet. (dit heeft trouwens ook geen negatief effect op de werking van het klittenband!). Daarna heb ik met een schaar de randjes afgeknipt en de zijkant verwijdert.

Op de cakevorm heb ik een gehalveerde stuk klittenband gebruikt, terwijl ik rond het trapgat een hele breedte heb gebruikt. Dit deel heb ik eerst warm gemaakt met de föhn om de hechting van de lijmlaag te verbeteren.

De vorm heeft precies de juiste breedte, het lijkt wel gemaakt voor de Quest.




Bij het proefritje bleek dat dit uitstekend werkt. Ik merkte niets meer van tocht. Met deze oplossing kan ik ook nog mijn voeten op de grond zetten. dat is niet vaak nodig maar ik wil de mogelijkheid wel behouden.

En de kosten: circa 4 euro

Botronic schoenverwarming geperfectioneert

Vanmorgen heb ik het benodigde weerstanddraad gekocht. De verkoper merkte al op dat er tegenwoordig nog maar weinig mensen hun eigen weerstanden maken. Deze elektronica speciaalzaak (Stuut en Bruin in Den-Haag) bestaat al zo lang dat ze deze materialen gewoon nog in voorraad hebben.

Mijn eerste poging bleek wat lastig uitvoerbaar, ik wilde de draad in de inlegzool naaien. Het lukte wel maar ik bedacht dat het veel eenvoudiger kon. Op de website van Therm-Ic zag ik hoe eenvoudig hun schoenverwarmers eigenlijk zijn. Het lijkt wel heel geavanceerd maar het zijn gewoon drie weerstanden op een printplaatje. De lijnen die je ziet zijn alleen bedoeld om het er fraaier uit te laten zien. Drie weerstanden betekend ook drie standen, er worden immers 1, 2 of 3 weerstanden ingeschakeld. Deze weerstanden zijn niet van gelijke grootte want de gebruiksduur neemt meer dan evenredig af.

Het top-of-the-line model heeft zelfs afstandbediening, leuk dan kan je tijdens het fietsen ook zappen. Bij dit model wordt pulsbreedte modulatie toegepast, wat erop neerkomt dat de verwarming steeds even wordt ingeschakeld bij de lagere standen. Alleen in de hoogste stand staat hij continue aan. Voordeel is dat er minder draden nodig zijn en dat je nog meer standen creert. Of dat zinnig is betwijfel ik. Bij de hoge standen is de gebruiksduur erg beperkt, bij de lage standen merk je waarschijnlijk erg weinig van de verwarming. Ik denk dat de meeste gebruikers een gemiddelde stand kiezen.
De pulsbreedte modulatie lijkt voor leken ingewikkeld maar is in feite een heel eenvoudige schakeling van een paar dubbeltjes.


Ik heb mijn schoenverwarmers zo gemaakt dat ik die gemiddelde stand altijd bereik. Met weerstanddraad bepaal je gewoon de gewenste waarde door een bepaalde lengte te gebruiken. In dit geval 14cm (bij 28 Ohm/m geeft dit een weerstand van ongeveer 4Ohm). Bij een batterij spanning van 2,6V komt dat op een vermogen van ongeveer 1,7Watt. Dat betekend weer een gebruiksduur van 3-4uur.




Op de foto kan je zien dat de constructie nu erg eenvoudig is geworden. De aansluitdraden heb ik als treksontlasting nog een paar keer door de schoenzool heen geweven. Verder zorgt de tape ervoor dat de draad niet kan beschadigen. op deze manier is de verwarming ultra-plat geworden, je merkt er niets van. Vanmiddag heb ik een testrit gemaakt en kon constateren dat het heerlijk aangenaam werkt. Deze wil ik niet meer missen in de winter.

Ondertussen stromen de bestellingen al weer binnen, deze keer uit onverwachte hoek. De hele familie wil schoenverwarmers voor de wintersport hebben. ook bij het skieen is dat wel zo lekker. In dat geval gaat de nieuwe batterijlader wel mee op skivakantie

Botronic schoenverwarmers

Een van de ongemakken van het fietsen in de winterkou is koude voeten. Natuurlijk heb ik op Wim Schermer zijn weblog gelezen welke handige hulpmiddeltjes hiervoor bestaan. Hij heeft me zelfs een keer aangeboden om ze een weekje aan me te lenen. Ik vindt het grote nadeel van dit soort systemen de hoge kosten (een setje van Hotronic kost maar liefst e159,-). Bij mijn fietstocht van afgelopen zondag kon ik weer ervaren hoe je voeten afkoelen. Deels was dat natuurlijk mijn schuld omdat ik de overschoenen was vergeten, maar toch...







Vandaag las ik op bij de ligfiets discussiegroep een stukje over voetverwarmers. Iemand was de begonnen met de vraag of voetverwarmers ook op de dynamo kunnen worden aangesloten.

Persoonlijk lijkt met dat niet zo handig, daar kan je beter accu's voor gebruiken. Maar even verderop kwamen wat getallen boven water. Een simpel rekensommetje leerde me dat de voetverwarmers gemiddeld maar ongeveer 2 Watt gebruiken. Bij een goede isolatie van de schoen is dit voldoende om de kou eruit te halen.

Toen onstond het idee om zelf iets in elkaar te knutselen, misschien met gebruik van weerstanddraad? Dat had ik zo snel niet voorhanden, maar gewone weerstanden wel.
Tussen de middag ben ik snel even gaan winkelen voor een paar inlegzolen, de weerstanden moeten natuurlijk ergens op worden gemonteerd. En vanavond heb ik het in elkaar gesoldeerd.

Ik had gelukkig nog een batterij houder liggen voor twee AA batterijen. Die kwam nu goed van pas. Onlangs heb ik ook wat Sanyo cellen gekocht met een capaciteit van maar liefst 2700mAh. Bij een gemiddelde spanning van 1,3V per cel leveren die samen 7Watt-uur. (Dat is 3,5 uur lang verwarming van 2Watt). Voor mij genoeg om heen en weer naar Dordrecht te rijden.



Op de foto kan je zien dat ik de weerstanden bij de tenen heb geplaatst, daar heb je meestal ook het meest last van de kou. Er staan 11 weerstanden van 56Ohm parallel, de gezamelijke weerstand wordt dus 56/11=5,1Ohm. Een ander sommetje leert dat het vermogen nu U^2/R=2,6^2/5,1=1,3Watt is. (wat aan de lage kant, ik dacht eerst dat ik weerstanden van 47Ohm had). Maar voor een experiment goed genoeg.

De weerstanden heb ik met een tweetal draden op de batterij houder aangesloten. Ik schakel de verwarming uit door de steker los te nemen!








Momenteel heb ik de verwarming in mijn rechterschoen en dat is al goed te merken. Morgen ga ik een ritje maken en dan weet ik zeker of het goed werkt en merkbaar beter is. Bij een eventueel definitief exemplaar gebruik ik weerstand draad. Dat rijg ik gewoon op de schoenzool, wat makkelijker is dan het solderen van de weerstanden. De lengte bepaald de weerstand. Weerstand draad is in verschillende uitvoeringen (aantal Ohm/meter varieert) te koop, het Het is eigenlijk ongelooflijk hoe simpel een voetverwarming is.








De kosten zijn nu beperkt:
2 setjes zolen e1,5
2 batterijhouders e2,80
batterij clip e0,39
4 AA cellen e10,-
draad en weerstanden e0,50
samen circa e15,20

en een uurtje knutselen

wordt vervolgt

straks ook: van cakeblik naar windgeleider voor de voetengaten

Lekker tochtje in de winterzon

Na een lange tijd niet te hebben gefietst ging ik vanmorgen weer eens met de Quest op stap. Het was prachtig fietsweer, zonde om die kans te laten liggen. Wel waren de fietspaden op sommige plaatsen verraderlijk glad. Het stuk tot in Maassluis gaf geen problemen, hier rij ik grotendeels op de weg waar ook auto's komen, daar wordt volop gestrooid. Op de meeste fietspaden blijkbaar niet want er waren nogal wat plekken met een dikke laag ijs. Soms braken de wielen door het dunne ijs wat een hoop gekraak gaf. In tegenstelling tot de andere fietsers had ik weinig last van de gladheid, alleen in de bochten moest ik vaart minderen.

Net voorbij Hoek van Holland riep een fietser iets naar mij. Nadat ik vaart minderde en hij het nog een keer had herhaalt bleek dat hij waarschuwde voor ijs op de weg. Ik bedankte hem en vervolgde behoedzaam mijn weg. Hij had niets teveel gezegd, het was er werkelijk spekglad. Ik gaf de boodschap weer door aan vanaf de ander kant naderende fietsers . Over het algemeen waren dat oudere mensen, die breken makkelijk iets als ze onderuit gaan.

Op een kruispunt even verderop kwam een hond achter een bal aangerend. Hij raakte in een slip, ging over de kop en liep weer verder. zo'n beest doet niet moeilijk!

Het grootste deel van het pad tussen Hoek van Holland en Kijkduin was goed begaanbaar. Alleen de laatste honderd meter werd het weer ijzig. Na een kleine twee uur was ik weer terug. Heerlijk gefietst!




Eergisteren, op 1 januari, heb ik meegedaan aan de traditionele nieuwjaarsduik. Even leek het er op dat deze niet doorging vanwege de te lage temperatuur, gekker moeten ze het niet maken! Wat verwachten ze, dat het warm is op deze dag. Ik had me al voorgenomen de duik in dat geval toch te maken, dan maar zonder professionele begeleiding.

Kantelmechanisme voor het windschermpje.

Toen ik op Wim's weblog zag wat hij had geknutseld, dacht ik gelijk, een prima idee maar de uitvoering moet beter kunnen. Dat je het schermpje kan kantelen is een goede aanvulling. In het geval je zodanig slecht zicht heb dat dit gevaarlijk is kan je besluiten het schermpje omhoog te zetten. Bij Wim zijn oplossing zit je dan wel tegen een uitzetstokje aan te kijken.

Ik heb zelf nog geen gevaarlijke situatie meegemaakt, maar in dat geval kan je het met één handbeweging lostrekken en het naast je in de fiets leggen. Het is wel raadzaam om het scherm in een plastic zak te doen want anders zit hij in kortste tijd onder de krassen.

Ik had gisteren al een concreet idee, hoe ik het zou aanpakken. Maar de juiste uitvoering heeft me toch nog een hele ochtend gekost. Pas het derde stel "scharniertjes" sloot goed genoeg op de schuimkap aan. Wanneer de passing niet voldoende is blijft het klittenband niet zitten.

Ten slotte ben ik nog even naar de bouwmarkt gegaan om de juiste boutjes en moertjes te kopen. Het moertje is zelf-borgend. Dat is nodig want anders gaat het scharnier na korte tijd weer loszitten. Tussen het scharnier en het scherm zitten rubber ringen, die zorgen dat er voldoende wrijving is. Door het boutje vast te zetten (niet te vast) zorg je ervoor dat het scherm in de open-stand blijft staan.

Zoals Wim schreef, dat je een soort dakje boven je hoofd krijgt, als het scherm open staat, zo werkt het niet in mijn situatie. Ik kan het net open zetten en er onder door kijken. Als ik het scherm verder open doe komt het tegen mijn helm aan. Dat is natuurlijk simpel op te lossen door het scherm een centimeter of vijf meer naar voren te zetten.

Vanmiddag heb ik al een proefrit gemaakt en de scharnier constructie deed precies wat ik ervan verwachtte. De komende week ga ik verder testen of alles goed blijft functioneren.
Misschien moeten bepaalde detail nog worden verbeterd. Ik denk daarbij aan een stukje klittenband aan de binnenzijde-voor om het scherm nog beter vast te zetten. Als hier een lusje aanzit kan je dat beetpakken om het scherm voor weer los te maken en te kantelen.

Misschien moet het contact-vlak tussen scharnier en schuimkap nog iets groter, om er zeker van te zijn dat het onder alle omstandigheden vast blijft zitten.

Als alles naar wens is zal ik de scharniertjes als extra aanbieden. Mensen die deze optie belangrijk vinden kunnen de scharniertjes bestellen, denk daarbij aan e8,- voor twee stuks (het moet wel leuk blijven). Bij apart versturen komen daarbij nog de verzendkosten (ik weet nog niet wat dat gaat kosten, ligt eraan of het door de brievenbus past).


wordt vervolgt....