Wateringen-Den Helder-Wateringen

Toen ik vorige week in de blog van Mart ,de Baksteen uit Maasluis, las dat hij zondag de klassieker DenHelder-Wateringen zou gaan fietsen begon het bij mij ook te kriebelen. Er was natuurlijk nog wel een probleem, mijn Quest neemt veel plaats in als hij vervoert moet worden. Ik zou natuurlijk ook met de racefiets kunnen maar ik maak liever kilometers in mijn ligfiets. Eerst liet ik het idee weer varen maar later bedacht ik me dat ik hiermee een ander plan kon uitvoeren, mijn langste afstand record verbeteren. Dat zou namelijk kunnen door niet met de bus mee te rijden maar door 's morgens vroeg naar Den Helder te fietsen.

Een simpel rekensommetje leerde me dat ik om 3:00 uur moest opstaan en om 3:30 uur moest wegfietsen wilde ik om 8:00 in Den Helder zijn. Mocht ik vertraging krijgen dat werd het wat later, de bus zou ergens tussen 8:30 en 9:00 aankomen. Gisteravond lag ik daarom al om 22:00 in mijn mandje, slapen was wat lastiger met die warmte. Toch stond ik vanmorgen fit op en was ik volgens planning weg. Al snel ontdekte ik dat mijn kunstof ruitje niet bruikbaar was. Het was simpelweg te warm en te vochtig, het ruitje besloeg teveel. Een ander probleempje was de slechte GPS ontvangst, blijkbaar vanwege het dichte wolkendek. Bij het minste viel de ontvangst weg en moest ik zelf maar uitzoeken waar ik heen moest.

De geplande route voerde me vanaf KijkDuin door de duinen. Dat was al een hele belevenis op zich, om daar zo in het pikkedonker te rijden. Op sommige plaatsen wemelde het werkelijk van de Konijnen.Dat betekende voor mij oppassen geblazen, want regelmatig begonnen ze pas te rennen als ik vlak bij was om dan op het laatste moment voor mijn fiets langs te lopen. Ik kon niet meer doen dan om het konijn heen sturen en nu en dan hard te remmen. Dat haalde de vaart er natuurlijk wel uit, maar een konijn aanrijden wil ik natuurlijk ook niet.

Bij Wassenaar liepen er zelfs een paar keer een stel herten voor mijn fiets langs. Vlak voor Katwijk aan zee liepen er zelf herten op de rijbaan. Ik zag later dat er ook waarschuwingsborden staan.

Bij Bloemendaal ging het helemaal mis met de navigatie. Het signaal viel helemaal weg omdat hier veel bomen langs de weg staan. Ik miste de juiste afslag en kwam er 20 minuten later achter dat ik voor de tweede keer op hetzelfde stuk reed. Dat schiet natuurlijk niet erg op! Het kostte me nogal wat moeite om de juiste weg weer te vinden maar uiteindelijk kwam ik toch bij het pontje van Velsen aan. Het was een prettige verrassing dat de pont gewoon de hele nacht doorvaart en juist klaarstond om weer naar de overkant te varen. Zonder pont had ik de weg over het sluizen complex moeten vinden.

Ik had nu nog maar twee uur om naar Den Helder te rijden. Gelukkig is dit stuk erg eenvoudig en zitten er lange rechte stukken tussen. Hierdoor kon ik het tijdverlies weer goedmaken en kwam ik om 8:03 bij het station in Den Helder aan.

Ik had mijn vader een mailtje gestuurd van mijn fietsplannen. Prompt kwam hij om half negen met de bus aangereden om het allemaal met eigen ogen te zien. Even later kwam ook de bus uit Wateringen aan en kon ik met Mart en Ed kennismaken.

fotograaf: Jan Botter

Op de terugrit liet ik het tempo bepalen door de wielrenners, die voor mij uitreden. Dat leverde een tempo op dat best wel relaxed was voor mij. Niet dat ik het erg vond, ik kon immers nog genoeg kilometers maken. Bij de bosrand bij Bergen hadden we onze eerste stempel stop waar we gelijk een kopje koffie dronken.

Na een kwartiertje vervolgde we met een groepje van vijf onze tocht richting de pont naar Velsen. Nadat we waren overgestoken hadden we al bijna direct onze tweede stop waar we een banaan en een krentenbol kregen en de watervoorraad kon worden aangevuld.

Bij het kopje van Bloemendaal moesten we een best wel steile heuvel op, wat mij maar net lukte omdat ik niet gemakkelijk een kleiner voorblad kon schakelen. Naar beneden ging het natuurlijk als een speer er bereikte ik al gauw een snelheid van 70 km/uur. Naarmate we verder reden werd het weer ook beter. Toen we voor de derde en laatste stop bij een strandtentje in Katwijk aan zee stopten scheen de zon volop. Mooier weer konden we ons niet wensen. Ik had de zwarte kap van de Quest onder de stoel gelegd, het was nu veel te warm om het op de Quest te gebruiken.

Na de stop begonnen we aan de laatste etappe terug naar de Velohal in Wateringen. Bij een aantal van de stukken duin fietspad liet ik het groepje achter me om me even lekker uit te leven, heerlijk om met 50km/uur over de duinpaden te scheuren.

Een paar minuten voor vier waren kwamen we bij Velo aan waar ik een lekker biertje nam. We spraken gelijk af dat we hier maar een traditie van moeten maken. Volgend jaar mag iedereen die wil , mee, voor de bus uit naar Den Helder.

Vandaag (inclusief omrijden) 300km, totaal 13343km

gebroken ketting

Gisteren ben ik eindelijk weer eens op tijd naar bed gegaan en dus stond ik vanmorgen met gemak om 6 uur op. Normaal eet ik dan een bord Brinta maar met deze warmte krijg ik geen hap door mijn keel. Dat scheelde weer wat tijd en al snel was ik onderweg richting Delft. Het fietsen gaat lekker vlot zonder dat ik nu weer echt hard wilde gaan, vandaag maak ik er maar eens geen race van. Tot in Papendrecht waren er eigenlijk geen bijzonderheden, behalve dat ik nu weer via Kralingen ben gereden in plaats van door het centrum. Dat betekend ook dat ik tegen de helling van de Brienenoordbrug op moest zwoegen. Een fietser maakte aanstalten om me in te halen en dat kan natuurlijk niet. Tot op de top van deze Rotterdamse "col" wist ik hem voor te blijven. Boven aangekomen was de strijd beslecht en suiste ik naar beneden. Onder aan de brug bij Papendrecht sloeg het noodlot toe. Toen ik wilde optrekken hoorde ik pang en ik wist gelijk hoe laat het was: gebroken ketting. Om de schade beperkt te houden stopte ik direct met trappen. Ik hoefde nog maar een paar kilometer en dus stelde ik de reparatie maar uit tot de middag pauze. Van een ketting repareren krijg je ook ongelooflijke smerige handen en ik heb niets bij me om ze weer schoon te krijgen.

Nu ontdekte ik een ander feature van de Quest die bijvoorbeeld een Go-one of een Versatile niet heeft, je kan er mee steppen! Als je op de rand van het instapgat gaat zitten kan je met een been steppen terwijl de fiets goed bestuurbaar blijft. Ook de rem kan je nog goed gebruiken. Op deze manier was ik maar een minuut of tien langzamer dan bij een normale rit.

De ketting liet zich gemakkelijk repareren. Daarbij is het handig als je eerst een touwtje tussen de uiteinden bind zodat de ketting niet meteen onbereikbaar is als je hem een keertje laat schieten. Het ponsen op zich blijft lastig met een goedkoop pons apparaat. Ik heb me laten vertellen dat een goede ketting pons richting 100,- gaat en dat is een beetje teveel van het goede.

Op de terugweg door Rotterdam race-de ik weer met de auto's die daar maar 50 mogen. Blijkbaar wordt er scherp gecontroleerd want ze houden zich goed aan de snelheid. Op die manier is er voor mij ook nog lol aan als ik ze probeer in te halen. Vanaf Rotterdam ben ik een andere route gevolgd waardoor ik buiten het stedelijk gebied kon blijven. Alles ging letterlijk op rolletjes tot ik door Wateringen reed. Op de kruising van de dorpskade passeerde ik aan de linkerkant een fietser die duidelijk in een andere wereld verkeerde. Ik denk dat hij in gedachte nog op de vlakten van Afrika verkeerde toen hij links afsloeg. Gelukkig was ik er wel bij en kon ik hem nog net opvangen voor hij een grote deuk in mijn Quest was gevallen. Daarop trakteerde ik hem met een aantal verwensingen, maar de Nederlandse taal was hij ook niet machtig en dan deert het niet.


Gister avond heb ik mijn zelfbouw lage racer weer opgelapt. Het is een ligfiets, die enigszins is afgekeken van een Zephyr lage racer. Hij lijkt er een beetje op maar een aantal dingen heb ik zelf bedacht. Zo is de schaniering van het achterwiel gebouwd rond de trapas van een oude fiets. ook is het achterwiel met 27" , duidelijk groter dan bij de meeste ligfietsen. Je zou hem het beste een ZEBO (Zephyr-Botter) lage race kunnen noemen.

Toen ik hem een paar jaar geleden heb gebouwd had ik het voorwiel niet echt netjes gespaakt, dat stond iets schuin en had een lichte slag. Dat heb ik eerst gecorrigeerd wat onverwachts gemakkelijk ging. Eigenlijk is het spaken van een wiel niet zo moeilijk, je moet er even rustig voor gaan zitten. Daarna heb ik de remmen afgesteld, op het voorwiel zit een trommel rem en een V-brake. Uiteindelijk de stoelzitting er weer op en toen kon ik eindelijk weer fietsen. Het was grappig dat ik er zo weer mee wegreed, terwijl dit type fiets toch wel lastig is. Het is net als schaatsen, na een paar jaar haal je ze uit het vet en rij je er zo weer op weg. Het fietsen ging ook veel fijner dan ik had verwacht, de fiets is lekker licht en je versnelt heel makkelijk. Wel stuurt hij een stuk nerveuzer dan een Quest en je moet oppassen dat je niet omvalt in een bocht (wat me vroeger ook wel eens is gebeurt, auw!). Het omhoog houden van het stuurtje is nogal vermoeiend aan je armen, dat hou je geen dag lang vol.





Oeps, het is alweer 4 jaar geleden dat ik de fiets maakte, Timo zat toen nog bij de scouting.

Vandaag 103 km totaal 13043

Rustig herstelritje naar Dordrecht?

Zoals wel vaker gebeurt moest ik vanmorgen over een kleine drempel heen om mezelf in de Quest naar Dordrecht te krijgen. Dat deed ik door me een rustige rit te beloven, na de zware inspanningen van afgelopen weekend. Maar al snel merkte ik dat het wel heel gemakkelijk ging en het tempo ging langzaam verder omhoog. Voordat ik Wateringen uit was reed ik alweer met een flinke snelheid. Een Quest rijd nu eenmaal beter als het lekker hard gaat (vind ik). De wind was licht tegen 3NO en het ging allemaal erg voorspoedig, ook al omdat ik om 6:35 al op weg was zodat er relatief weinig automobilisten zijn. (Die kunnen later opstaan omdat ze in de file uitslapen). Zonder veel bijzonderheden kwam ik even voor achten op het werk aan. Daar bleek dat deze ochtend rit de snelste tot nu toe was geworden 1:21 over 50,5 km

Terug had ik er ook al weer veel zin in en hele stukken wist ik de snelheid net onder de 50km/uur te houden. Jammer genoeg is er dan altijd wel weer een of ander halve zool die er dan voor zorg dat ik flink in de remmen moet, weg hoog gemiddelde! Dat gebeurde op de terugrit (dwars door het centrum) zelfs een aantal keren. Maar het ging tot aan Wateringen erg lekker en ik kon er op het laatste stuk zelf nog een sprintje uitkrijgen waarbij ik richting 60km/uur ging. De tijd mocht er wezen 1:22 over 50,1 km

Ik kijk nu al erg uit naar de volgende wedstrijd, waarschijnlijk de tijdrit op Texel op 1 september. Als alles goed gaat ben ik dan nog beter getraind en heb ik een stroomlijnkap. De ingrediënten voor een mooi resultaat. Mijn snelheid van afgelopen weekend was al ca 1km/uur hoger, in vergelijking met bijvoorbeeld Hans of Ymte, dan mijn snelheid van destijds.

Vandaag 101 km, totaal 12940 km

Succesvol Cycle Vision 2007

Zaterdag was de eerste dag van het Cycle Vision, het evenement van de ligfietswereld waarvoor fietsers uit Nederland en de omliggende landen komen, om met elkaar om de eer te strijden. Ik had mijzelf voor de 1-uurs wedstrijd op Zaterdag en de 100km wedstrijd op Zondag opgegeven.

Gisteren moest ik daarom al vroeg op omdat de wedstrijd al om 9 uur van start zou gaan. Samen met Francis hees ik de Quest op het dak van de auto, in Sloten (Amsterdam) haalde ik hem met de hulp van een andere deelnemer weer vanaf.

Omdat ik ruim voor 9 uur aanwezig was kon ik het parkoers even verkennen. Het was lastig om met de Quest op de baan te komen, die was duidelijk voor racefietsen ontworpen. Maar toen ik er eenmaal opzat ging het erg gemakkelijk, je hoeft alleen maar rondje te rijden. Het asfalt had betere tijden gekend, maar vergeleken met wat ik normaal tegenkom was het prima te doen.

Nadat ik de transponder had gemonteerd kon ik me bij de start melden en mijn positie innemen. Ik probeerde gelijk in een constant tempo te gaan rijden, het heeft weinig zin om er hard vandoor te gaan en er dan snel achter te komen dat je het tempo niet vol kan houden.

Omdat ik geen horloge bij me had gebruikte ik mijn telefoon zo goed als het kon om de tijd te bepalen. Na ongeveer 1:03 dacht ik wel lang genoeg te hebben gereden en begon ik aan het uitrij rondje, als je te vroeg stopt wordt je gediskwalificeerd.

Het was een teleurstelling dat ik niet bij de eerste tien werd genoemd, later bleek dat ik op een 14-e plaats was geëindigd. (gemiddelde van 47,5 km/uur over de gereden 47,5 km) Toch niet gek want de meeste deelnemers voor me hadden beter gestroomlijnde fietsen of waren mensen die bijna niets anders doen dan fietsen. De winnaar was Ymte Sijbrandi, de tweede Hans Wessels, beide cracks op ligfietsgebied.

Vandaag kon ik wat langer slapen want de wedstrijd begon pas om 10:30. Ik had eigenlijk een beetje tegenzin om mezelf twee uur lang af te gaan beulen. Maar aan de andere kant is het toch ook weer een uniek evenement, zo'n kans moet je niet laten liggen. Mijn zoontje Timo ging mee, hij had wel zin in het dagje uit met pa. Een kwartiertje voor de start begon ik met het opwarm rondje, toen ik bij de start aankwam stonden er al een heel stel fietsen opgesteld en kon ik gelijk aansluiten.

Bij de start was het wel even dringen maar het deelnemers veld verspreide zich al snel. Toch was het soms best wel lastig om de groepjes renners, die tegen de regels in stayerden, in de bochten in te halen. Mijn techniek was er sinds gisteren wel op voorruit gegaan, nu bleef ik ook in de bochten doortrappen wat over de hele wedstrijd toch best wel wat tijd scheelt. Een aantal bochten zijn wel zo scherp dat het maar net goed ging, de Quest stond soms op het randje van kantelen.

Na een aantal ronden was ik de tel kwijt. Gelukkig had ik houvast aan het groepje van de drie koplopers die me iedere 8 ronden voorbij kwamen. Dit waren de drie winnaars van gisteren die nu weer om de eerste plaats vochten. Dit keer moest Ymte de eerste plaats aan Hans afstaan.

Ik eindigde op een 10-e plaats waar ik best wel tevreden mee ben (gemiddelde van 46,5 km/uur over de gereden 90km).

Nadat de winnaar (Hans) de 100 km grens had gepasseerd werd de race afgevlagd. Ik reed nog en rondje uit en stopte toen bij de finish. In tegenstelling tot eerder wedstrijden had ik nu echt het gevoel dat ik diep was gegaan (kortom ik was er best tevreden over).

Nadat ik me had omgekleed en de Quest weer op het dak was geplaatst ben ik met Timo nog naar de andere evenementen gaan kijken. Zo was er gelegenheid om verschillende ligfietsen uit te proberen, waren er allerlei nieuwe modellen ligfietsen uitgestald en was er nog een ligfietswedstrijd over 5 km voor de jeugd.

Ik kan terugkijken op een zeer geslaagd fietsweekend.

totaal dit weekend ca 145km, gemiddelde snelheid 46,5 tot 47,5 km/uur

Terug uit Texel

Helaas kwam er vandaag al weer een einde aan onze korte vakantie bij mijn ouders op Texel. De familie stapte in de auto en ik ging weer met de Quest naar Wateringen terug. Op het stuk van DenBurg naar de pont in het Horntje kwam Francis even naast me rijden, de wind stond gunstig en de teller gaf aan dat ik 60 reed.

Vanaf DenHelder naar Alkmaar probeerde ik de auto zolang mogelijk voor te blijven. Later bleek dat het zo druk was door de diverse weg werkzaamheden, dat ze me niet eens meer hebben ingehaald en ik eerder in Alkmaar ben aangekomen.

In Assum, Uitgeest was ik even de weg kwijt op een plek waar je eerst door een tunneltje gaat en daarna een scherpe bocht moet maken. Op het scherm van de GPS60 ziet dat er erg verwarrend uit. Ik zat voorover gebogen in de Quest om op de GPS uit te zoeken waaar ik nu eigenlijk heen moest tot ik iemand hoorde zeggen: meneer? Ik keek op en zag een jongen staan die duidelijk ontdaan was. Blijkbaar dacht hij dat ik niet goed was geworden, zo zal het er ook wel uit hebben gezien vanaf de buitenkant. Ik begreep gelijk waarom hij zo geschrokken was en verontschuldigde me door te zeggen dat ik naar mijn gps aan het kijken was. Gelukkig kon hij me vertellen hoe ik hier verder moest rijden.

Midden in de spits kwam ik bij het pontje over het Noordzee kanaal aan. Er stond 1 auto op en wel 100 fietsers zodat het een behoorlijk gedrang was. Tot nu toe was prima fiets weer geweest met een gunstige wind en geen regen. Daar kwam nu verandering in doordat het zachtjes begon te regen. Pas bij Zandvoort stopte het weer en begon de zon zelfs te schijnen, dat is nu echt veranderlijk weer! Bij Zandvoort reed ik langzaam over de boulevard om naar de onstuimige zee te kijken. Er waren meerdere kite survers op het strand, die handig van het weer gebruik maakten.

Het stuk van Santpoort tot Aerdenhout was nu veel slechter te fietsen dan op de heenweg, toen ik achter Bob aanreed. Gelukkig heb ik alles in de GPS opgeslagen en kan ik de volgende keer de verbeterde route fietsen.

Ondertussen vroeg ik mij af of de wind nog wel zo gunstig was. Begon ik misschien moe te worden of lag het aan de wind, misschien wel allebei. Had ik me maar niet zo moeten uitsloven.
Om 18:50 kwam ik thuis aan, de familie was al twee uur eerder terug gekomen. Op wind & Weather report van Hoek van Holland zag ik dat de wind eerst westelijk was maar later draaide naar zzw 6Bft. Niet zo vreemd dat ik het zwaar had.

vandaag 144km, totaal 12677

Staande gehouden

Vanmiddag ben ik nog even snel met de Quest op weg gegaan om een rondje Texel te fietsen. Vanaf het huis van mijn ouders wilde ik eerst naar Oude Schild om vanaf daar zoveel mogelijk de dijk rond het eiland te volgen. Er waren nogal wat fietsers op het fietspad dus nam ik de weg ernaast. Halverwege naar Oude Schild passeerde ik een polie auto, die direct omkeerde en achter mij aanreed. Ik vond het wel grappig en maakte extra snelheid, ik denk dat ik tegen de 60km/uur reed toen ik het stopbordje achter me aan zag gaan. Nadat ik aan de kant was gegaan stapte de agent uit. Hij wilde wat zeggen maar ik was hem voor: u denkt zeker dat ik hier niet mag rijden. Ik vertelde hem dat die fout vaker werd gemaakt en dat in het verkeers regelement is vermeld dat fietsen breder dan 75 cm en met meer dan twee wielen wel degelijk van de rijbaan gebruik mogen maken. Het was een aardige agent en ik geloof dat hij de situatie wel grappig vond. Volgens hem verwachten auto mobilisten geen klein voertuig als mijn Quest op een dergelijke weg (nou ja klein, 270 cm lang).

Hij noteerde mijn gegevens en beloofde de regels er nog eens op na te kijken. Ondertussen was ik ook gaan twijfelen, ik wist niet meer precies wanneer deze regel van toepassing was. Ik zou bijvoorbeeld nooit op de doorgaande weg (bijvoorbeeld de pontweg op Texel) gaan rijden die sterk lijkt op de weg waar ik moest stoppen. Op de wegen langs de dijk mogen auto ook 80km/uur rijden en daar is geen apart fietspad. Erg verwarrend allemaal.

De agent lette even op dat ik veilig naar het fietspad kwam en ging verder met zijn rondje. Vanaf hier ben ik volgens plan langs de waddendijk richting noorden gereden. Het weer was aan het verslechteren en het begon nu zachtjes te regenen. Na langs de vuurtoren te zijn gereden ging ik weer zuidwaarts door de duinen. Het was ondertussen behoorlijk gaan waaien en met de wind in de rug ging het lekker hard. Vanaf De Koog volgde ik het fietspad langs de pontweg naar Den Burg.

Thuis gekomen heb ik het RVV er eens op nagekeken en ik bleek het gelukkig bij het juiste eind te hebben gehad, ik citeer:

Artikel 5 punt 3. Bestuurders van fietsen op meer dan twee wielen en fietsen met aanhangwagen, die met ingebrip van de lading breder zijn dan 0,75 meter, mogen van de rijbaan gebruik maken.

Dus deze regel geldt, ook al staat er een bord dat fietsers verplicht zijn het fietspad te gebruiken.

Vandaag 45km, totaal 12533km

Van Wateringen naar Texel

Gisteren ben ik om 8:30 vanuit Wateringen met de Quest noordwaarts gereden. De bedoeling is om naar Texel te rijden waar we met de familie een paar daagjes bij mijn ouders logeren. Ondanks de slechte voorspelling is het prima fietsweer. Ik ben niet helemaal superfit, ik ben nog een beetje moe van het werk gisteren en het laat naar bed gaan. Toch gaat het erg voorspoedig en ik ben na een paar uur al 70km verder als ik vlak bij Bloemendaal een Quest spot. Het blijkt Bob Vroegh te zijn, ik herken zijn fiets direct want hij doet volgende week ook mee op de cycle vision.

We maken een praatje en rijden gezamelijk verder. Bob rijdt eerst vrij langzaam maar vraagt even verderop aan we wat mijn normale snelheid is. Ik vertel hem dat ik normaal ergend tussen de 40 en 45 km/uur rij. Daarna gaat het al een stuk vlotter. Ik IJmuiden gaan we onze eigen weg, ik naar het pontje, Bob naar optima cycles. Ik zal hem volgende week wel weer zien.

Bij het pontje heb ik weer de nodige aanspraak. Een man verteld dat zijn dochter op Texel in de horeca werkt en het razend druk heeft. Te weinig personeel en heel veel toeristen. Ik kom niet veel mensen tegen en kan daarom goed opschieten. In Alkmaar waar mijn route dwars doorheen gaat, is het wel erg druk. Als ik Alkmaar uit ben kan het tempo weer omhoog. Het valt me wel op dat het fietspad langs de weg Alkmaar-DenHelder bijzonder slecht is. Hier mag wel eens een nieuw laagje asfalt bovenop!

Even later ben ik al op Texel en moet ik een kwartiertje op de boot wachten. Weer komen er verschillende mensen naar me toe die me hebben zien rijden. Het is ze wel opgevallen dat ik een aardig tempo had. Op de boot neem ik een kopje koffie en appeltaart, jammer dat die ijs en ijskoud is. Vanaf de boot ga ik er nog even tegenaan en probeer ik de stroom auto´s zoveel mogelijk bij te houden. Als ik bij mijn ouders aankom is het pas 14:00 uur, zo snel ben ik hier nog niet eerder naar toe gereden.

vandaag 150km

Vorderingen van de stroomlijnkap

Vandaag heb ik niet gefietst. Eigenlijk was ik best nog wel moe van de inspanningen van gisteren en ben ik veel te laat naar bed gegaan om er weer vroeg genoeg uit te komen. Een bijkomend voordeel is dat ik nu wat meer tijd heb om aan mijn stroomlijnkap te werken. Dit moet mijn geheime wapen worden voor de wedstrijden op de cycle vision volgende week (2 en 3 juli te Sloten). Ik realiseer me nu wel dat de bruikbaarheid van een dergelijke kap nogal beperkt is. Wanneer de temperatuur boven een graad of twintig komt of wanneer het bijvoorbeeld regent dan kan ik hem wel thuislaten. Een gebrek aan koeling levert meer nadelen op dan het voordeel van een betere stroomlijn.

Dit is mijn eerste experiment met epoxy en glasvezels. Een volgende keer zou ik het ook wel anders doen, maar dat is gemakkelijk praten achteraf. De methode die ik heb gevolgd is nogal omslachtig, dat kan je op de foto's wel zien.



- ruwe mal maken met doorsnedes van stukjes MDF
- deze vorm bekleden met strippen dun hout
- hierop kranten papier plakken om de mal af te dichten
- de achterzijde opvullen met PUR schuim
- voorkant schuren en plamuren
- nogmaals schuren en plamuren
- met PU lak verfen
- met wax inspuiten
- mal met glasvezeldoek bekleden en dit insmeren met epoxy

tussen de handelingen zit steeds een droogtijd (uithard tijd) van 24 uur!

Morgen kan het resultaat uit de mal halen. Ik weet nu al dat het niet zo glad is als ik graag zou willen. Hopelijk is de pasvorm op de Quest wel goed, dan kan ik hem tenminste wel gebruiken.


update: Omdat het zulk mooi weer is heb ik toch nog even een klein rondje gemaakt. Francis was met de camera in de weer en maakte een paar foto's van me voordat ik op pad ging

Kip in de pan?

Vandaag mocht ik me wel weer gelukkig prijzen dat ik met mijn fiets naar het werk kan rijden. In plaats van in de file stressen reed ik in het prachtige ochtend zonnetjes relaxed naar Dordrecht toe. Ik was al om 6:15 op weg en kwam ook lekker vroeg in Dordrecht aan, daar bleek dat ik de rit in de snelste tijd tot nu toe had gereden (1:23 50km). En dat terwijl ik helemaal niet het idee had dat ik me erg had moeten inspannen. Het vroege uur zorgde er wel voor dat ik minimaal last had van andere weggebruikers.

Gelukkig schoot het werk goed op en kon ik om 16:00 al weer richting Wateringen. Voor het geval ik er zin in zou hebben had ik gister avond nog even een alternatieve route langs Barendrecht en Rhoon in de gps geladen. Het was nog steeds prachtig weer en ik had er duidelijk zin in. Na de tunnel onder de A16 ging ik nu niet rechtsaf richting Rotterdam maar rechtdoor naar Barendrecht. De fietspaden zijn hier waardeloos maar het asfalt waar de auto's rijden is prima in orde. Ik ben al een paar keer een politie auto tegengekomen in een dergelijke situatie, zelf een keer waar het voor fietsers verboden was op de rijbaan te rijden, maar tot nu toe zonder problemen.

Al gauw reed ik in het prachtige natuurgebied langs de oude Maas. Afgezien van een paar fietsers en een paar krappe bochten kan je hier ongehinderd racen. En dan is er opeens die kip die voor me langs de weg wil oversteken. Zij twijfelt, links of rechtsaf, ik moet hard remmen en het gaat maar net goed. Hadden we bijna kip gegeten vanavond.




Het is nu bekend terrein voor me en het gaat in vliegende vaart richting Benelus tunnel. Ik heb nog wel een akkefietje met een SUV. Ik denk dat deze naam op de bestuurders slaat, SUV-kop, SUV-zak, SUV-... Het zijn een apart soort weggebruikers die denken dat ze overal overheen mogen denderen. Zij zitten immers hoog en droog.

Door de benelux gaat het hard naar beneden, een paar keer trappen en ik rijd al over de 70km/uur. De lift uit is lastig als er een fietser staat die niet wil begrijpen dat je een grote draaicircel hebt. Vlak bij Wateringen moet ik nog een keer vol in de remmen als een eikel in een tegemoetkomende bestelwagen denkt dat hij op Zandvoort is en de bocht aan de buitenkant neemt. Hij zit helemaal aan mijn kant als hij me op het laatse moment ziet en een ruk aan het stuur geeft om het tot een goed einde te brengen.

De terugrit s ook snel, 61km in 1:45

Vandaag 111km, totaal 12338km

Deurne-Deurne 2007

>Ik had al een tijd geleden met Henk, een goede vriend van mij, afgesproken dat we samen de toertocht Deurne-Deurne zouden fietsen. Wij in de Quest, de andere deelnemers op hun racefietsen. Zaterdag avond was ik al naar hem toe gereden, want zondag moesten we vroeg uit de veren. Ruim op tijd kwamen we in het centrum van Deurne aan waar we ons konden inschrijven. Voor we van start gingen werden er eerst nog foto’s gemaakt. Van de verschillende groepen fietsers en een foto van Henk en mij in de Quest. We hadden van tevoren al geprobeerd of we de track van de fietsroute konden krijgen. Dat was jammer genoeg niet gelukt en nu moesten we toch gewoon de pijlen op de weg volgen. Uit ervaring weten we dat dat erg lastig is vanuit de lage ligfiets, daarom bleven we voorlopig maar achter de wielrenners aanrijden. Na een ruim anderhalf uur kwamen we in Broekhuizen waar we met het bij het pontje de Maas over moesten steken. De pontbaas moest nog van huis komen, in de tussentijd sloten zich steeds meer wielrenners bij de wachtende groep aan. Uiteindelijk waren het er zoveel dat we er nog maar net met zijn allen op de pont pasten.

Aan de overkant gingen we gelijk achter de voorste groep rijden. De wegen waren van goede kwaliteit, vooral nadat we de Duitse grens waren gepasseerd.

Hier zijn bijna geen aparte fietspaden, welke in Nederland soms slecht worden onderhouden. De andere wegen zijn daarentegen meestal van goed kwaliteit, vandaar. Veel van de wegen waarover we fietsten waren niet toegankelijk voor doorgaand autoverkeer, lekker rustig dus.

Na zo’n 60 km was er een controlepost in een Duits natuurgebied. Hier kregen we drinken en een versnapering. Al na een kleine vijf minuten vertrokken de eerste wielrenners weer, zodat wij ook weer aan het werk moesten.


De fietsroute was erg mooi en ging over een flinke afstand lang de uiterwaarden van de Maas. Op een punt was een bocht zo scherp dat Henk en Ik bijna het struikgewas inreden en moesten manoeuvreren om weer verder te kunnen. De wielrenners maakten hier dankbaar gebruik van en waren even later in geen velden of wegen meer te bekennen. Een lastig verkeerslicht op een druk kruispunt maakte het af, nu hadden we een flinke achterstand opgelopen.

Er zat niets anders op dan de pijlen te volgen, hetgeen met zijn tweeën nog aardig goed lukte. Soms mistten ik een pijl en zag Henk hem, of juist andersom. Na een kleine kwartiertje jagen kregen we de groep weer in zicht. We reden gelijk door want nu hadden we het kunstje geleerd en konden we het wel alleen af. Bovendien was het nog maar zo’n 30km naar Deurne terug. Op een rotonde vlak voor het eindpunt stopte Henk plots voor me. Ik schatte de afstand verkeerd in en botste op zijn Quest. Ondanks dat het allemaal niet erg hard ging deukte de bolle voorkant flink in. Later bleek dat de voorkant toch wel aardig iwas gehavend, de vorm zit er nog wel in maar van de gelcoat zijn stukjes afgesprongen. Toen we na 1 uur terugkwamen bleek dat we als eersten de 150km hadden afgerond. Na zo’n tien minuten kwamen ook de eerste wielrenners weer terug.

Als we volgend jaar de track hebben dan kunnen we er nog een schepje bovenop doen.

Vanavond ga ik maar eens met glasvezel en epoxy in de weer om de neus van de Quest van binnenuit te verstevigen, door het indeuken is de sterkte van het materiaal verminderd. Toevallig heb ik de materialen in huis omdat ik ook bezig ben om een stroomlijn kap voor de Quest te maken. Dit wordt mijn geheime wapen voor de wedstrijden op 2 en 3 juni (mits ik het op tijd afkrijg). Ik ben er nu zo’n twee dagen mee bezig geweest en het blijkt toch een behoorlijke klus. Ook al omdat ik er nul ervaring mee heb. Het is wel een erg leuk karwei. Hopelijk wordt het resultaat ook naar mijn zin.

Gisteren gereden 160km, totaal 12227km

(door een telfoutje klopte de totaalstand niet, bij deze is dat weer gecorrigeerd)

Gewoon woon-werk ritje

Vandaag was het een prachtige fietsdag. Op een klein regen buitje na in de middag is het de hele dag droog en redelijk zonnig gebleven. Dat is wel weer een mooie onderbreking van die reeks dagen met regen. Op de heenweg ben ik langs het Kralingsebos gereden. De 53 km werden in 1:30 gereden.

Op de terugweg kwam een ruiter me tegemoet. Vlak voordat ik kon passeren sprong het paard opzij en maakte rechtsomkeer. Om de zaak niet te laten escaleren kneep ik vol mijn remmen in waarbij mijn rechter wiel blokkeerde. Later bleek dat hierbij de buitenband een fraaie slijtplek heeft opgelopen, die moet ik dus gauw vervangen. Het paard kalmeerde al snel en ik kon er alsnog rustig langs rijden. Het helpt altijd wanneer je het paard (of de berijder) aanspreekt. Dat werkt kalmerend voor het paard.

Ik kon over het algemeen lekker doorrijden, op een paar situaties na waar een automobilist de doorgang versperde en ik noodgedwongen moest wachten. Ik baal altijd enorm van dat soort situaties, het liefst rij ik gewoon door.

de terugrit duurde 1:25 over 50km

Stormachtig rondje westland

De afgelopen week was het niet echt lekker fietsweer. Daarnaast had ik een aantal excuses om niet naar Dordrecht te fietsen, te moe, te slecht weer, geen tijd, enz. Vandaag had ik weer van alles te doen en het leek er niet op dat ik dit weekend nog met de quest op weg zou gaan. Tot Francis vanmiddag zei: jij zou toch gaan fietsen. Toen heb ik de knoop maar door gehakt, heb mijn fietskleding aangetrokken en ben ik ondanks de harde wind in de Quest gestapt. Soms moet je gewoon een schop voor je kont hebben om uit een impasse te komen. En het was best wel spectaculair. De wind was zo krachtig dat het het fietsen in de quest nog maar net ging, een beetje meer wind en het zou te gevaarlijk zijn geworden.

Met dit weer merkt hoe goed de stroomlijn functioneert. Recht tegen de wind in (6-7 Bft) rij je toch maar eventjes 45km/uur. Aan andere fietsers zie je dat het wel degelijk hard waait, die zwoegen met een laag tempo tegen de wind in. Er waren trouwens niet veel fietsers, dat komt misschien ook omdat ik pas vrij laat vertrok (17:30). Om 19:00 was ik weer terug en had ik het rondje van 56km er weer op zitten.

Toen ik in Wateringen reed en een onoverzichtelijk bocht moest nemen kwam er een fietser vanaf de andere kant. Ik moest vol in de remmen en het ging maar net goed. In het voorbijgaan riep de fietser "hee Eduard!" Het bleek Paul te zijn, onze hardloop trainer. Ik moet de draad weer eens oppakken met hardlopen, ik heb nu al een paar maanden niet meer meegelopen.

vandaag 56km in 37km/uur.

Hoelijk volgende week weer op de fiets naar het werk

Royal van zanten toertocht

Vanmorgen meldde ik me om 8:15 bij de Velo om me in te schrijven voor de wekelijkse FTCW toertocht. Voor slechts 2,- kan je dan de uit gepeilde route volgen, bij de tocht van vandaag was er zelfs een koek met koffie inbegrepen. Vandaag kon er worden gekozen tussen de afstanden 70, 120 en 135km. Ik koos voor de langste afstand.

Om 8:30 ging het peleton ervandoor met mij in de Quest in hun kielzog. Uit ervaring weet ik dat ik gewoon achter de kopgroep moet aanrijden. Inhalen heeft geen nut, dan kan ik net zo goed mijn eigen tocht gaan rijden. Bovendien ben ik dan in no time het spoor bijster. Zo nu en dan valt er een groepje wat in snelheid terug, dan haal ik in en ga achter de nieuwe kopgroep aanrijden.

In het begin was het wat fris, met alleen een shirt aan maar gaandeweg werd het warmer en aangenamer. Het tempo lag behoorlijk hoog, ook al doordat we de wind mee hadden. Ik kon merken dat de renners zich behoorlijk hadden ingespannen want na een paar uur begon het tempo wat in te zakken. Na zo'n 70 km waren we bij het stop-punt (het bedrijf Royal van Zanten, een bloemenkweker vlak bij Schiphol). Er waren koeken genoeg maar de koffie was er even doorheen. Toen er na een paar minuten een groep vertrok propte ik de koek naar binnen en sprong ik weer in de Quest, dan maar geen koffie.

We hadden nu wind tegen, voor mij geen probleem maar voor de wielrenners blijkbaar toch wel erg zwaar. Vlak bij Zoetermeer kreeg een van de mannen een lekke band op een stuk waar aan de weg werd gewerkt, dat vol split lag. De hele groep wachtte op hem terwijl hij zijn band verwisselde. Ondertussen maakten een paar mannen een praatje met mij over de Quest. Leuk want meestal heb ik het idee dat ze het maar niets vinden. Zo'n praatje doet het ijs smelten en daardoor krijgen ze misschien ook wat meer begrip voor dit type fietst. Een van de mannen vroeg wat mijn langste tocht was geweest en vertelde me dat hij wel eens de race Trondheim -Oslo (540km) had gereden.

Op de website van velomobiel.nl staat een verhaal van twee jongens die met een C-Alleweder (een soort voorganger van de Quest) via Engeland naar Trondheim rijden, de race van 540km naar Oslo winnen in een recordtijd en daarna weer naar Nederland terugfietsen. De organisatie was niet blij met de ligfietsers en sindsdien zijn deze van deelname uitgesloten (ze kregen ook geen prijs uitgereikt).

vandaag 137km (33,3km/uur gemiddeld)

Wil die gele banaan niet door het rood rijden!

Dat hoorde ik vanmorgen uit de luidspreker van een politieauto die een stuk achter me stond te posten. Ik had al links, rechts, links en achter me gekeken maar blijkbaar niet goed genoeg. Gelukkig lieten ze het hierbij en kon ik gewoon verder rijden. Bij het volgende (rode) verkeerslicht ben ik maar braaf gaan staan wachten tot het weer groen werd. Wat duurt dat lang zeg!

Op de terugweg heb ik ook maar wat vaker op groen gewacht, het wordt al snel zo´n slechte gewoonte om overal maar gewoon door rood te karren.

Heen had ik de wind 4-5 pal tegen, terug was de wind gedraaid en nu schuin tegen 5-6

Naar Dordrecht in 1.29 uur 50km, terug 1.30 uur 53km

Kleine beurt voor de Quest

De afgelopen dagen heb ik niet met de Quest gefietst aangezien we bij onze schoon familie in Frankrijk te gast waren. Heerlijk een paar dagen er tussenuit. Hun huisje ligt in Solre la Chateau, bepaald geen gebied waar je met een Quest heen moet. Het heuvelachtige gebied is wel heel geschikt voor wandelingen, dat is natuurlijk ook lekker om te doen.

Vandaag had ik nog een vrije dag, het hele bedrijf is op 1 mei dicht. Vanmorgen heb ik wat klusjes gedaan en vanmiddag kon ik mooi wat klein onderhoud aan de Quest doen. De constructie is doordacht en eenvoudig, onderhoud kan je dan ook makkelijk zelf. Eigenlijk was het niet eens nodig, ik zie het dan meer als preventief. Zo heb ik de kogel kopjes van vet voorzien, de rem trommels schoon gemaakt en de fiets gewassen en in de (auto)was gezet. Wat me trouwens opviel is dat er hier en daar wat blaasjes in de coating komen, ik hoop dat het niet erger wordt want het geen mooi gezicht.

Om half vijf ben ik nog even een rondje Westland gaan fietsen, om zes uur was ik weer terug met een extra 54km op de teller. Geen bijzonderheden behalve een bijdehante automobiliste die vond dat ik het fiets paadje naast een wegversmalling moest nemen. Dat doe ik dus nooit want dat zijn een soort glasbakken waar nooit geveegd wordt en allerlei troep zich verzameld. Bovendien hoef ik daar niet te rijden, ik heb ook recht op goed asfalt!

Langs de nieuwe waterweg liep een al wat oudere eikel, die dacht dat hij het recht moest doen zegevieren door mijn verdere doorgang te weigeren. Blijkbaar had hij het idee dat mijn fiets gemotoriseerd was. Toen ik geen aanstalten maakte om te stoppen kon hij niet veel anders dan toch maar opzij te gaan. Ik wil nooit veel tijd verspillen aan dit soort gezever.

Het was niet druk onderweg, misschien kwam dit door de best wel harde wind (5 Bft)

totaal 12149 km

drie keer is scheepsrecht

De titel slaat eigenlijk nergens op, behalve dat ik deze week drie keer naar Dordrecht en weer terug ben gefietst. Ik heb de smaak dus goed te pakken en vind het eigenlijk wel een beetje jammer dat er een onderbreking komt op maandag en dinsdag (vrije dagen).

Heen ging gesmeerd, in een van de kortste heen-rit-tijden tot nu toe (1:26). Terug is een ander verhaal. Ik had er zin in en probeerde eens een alternatieve terugrit. Zonder voorbereiding en dan vraag je ook om puzzelwerk! Ondanks dat ging het nog redelijk vlot. Over het algemeen reed ik op goed wegdek, behalve in Rhoon waar het duidelijk achtergebleven gebied is. Voorbij deze plaats is het voor mij bekend terrein zodat ik al weer snel bij de Benelux tunnel uitkwam. Gelukkig hoef ik hier niet meer langs (mijn optimale woon-werk rit gaat door het centrum van R'dam) want het is eigenlijk verschrikkelijk smerig om door deze tunnel te fietsen. Allereerst stond de lift nog vol benzinedamp van de brommer die er voor mij uitkwam. De rit door de tunnel was al even smerig. En de afstand is te lang om je adem in te halen! Het feit dat je je zo inspant maakt het allemaal nog eens extra vies.

Thuisgekomen bleek dat de rit tien kilometer langer was dan normaal. Met wat aanpassingen misschien wel vatbaar voor herhaling.



vandaag 110km, totaal 12095km

met dank aan Jack Dekker, hoe maak ik een link

bijna crash

Vandaag ben ik voor de tweede keer deze week naar mijn werk in Dordrecht (en terug) gefietst. Ik heb de smaak nu echt te pakken! Lekker relaxed vertrekken en dan toch nog een mooie snelheid maken, dat is super!

Op de heenweg, door het centrum van Rotterdam, reed ik de 50km in 1:28. Op de terugweg ging het nog iets sneller, in 1:24. Als die stomme stadsbus me niet voor de wielen had gereden dan was had ik er misschien nog een minuut minder over gedaan. En als die automobilist in Rotterdam er niet was geweest en en .. Er zijn maar weinig dagen dat werkelijk alles meezit, dat heb je met een route die door een druk gebied met zoveel andere weggebruikers en verkeerslichten gaat. Maar ik mag eigenlijk niet klagen, er zit nog steeds vooruitgang in. Ik realiseer me al te goed dat dat niet ten koste van de veiligheid mag gaan.

Over veiligheid gesproken, vanmorgen was het bijna raak. Ik was net de brug over de Noord overgestoken en reed weer naar beneden. Daar zag ik de verkeerslichten onder aan de brug op groen staan en dus deed ik er een schepje bovenop. Bij het verkeerslicht reed ik ongeveer 65km/uur toen ik opeens van rechts een quad-brommer aan zag komen. Ik toeterde en toeterde nog een keer en ik hield uiteindelijk de toeter de hele tijd ingedrukt. Maar die eikel zag of hoorde niets en reed recht op het kruispunt af. Het is daar een wat vreemde situatie dat je eerst het fietspad kruist voor je bij het verkeerslicht stopt. Ik neem aan dat de persoon die groen heeft voorrang heeft, maar zeker weet ik het niet. Fatsoenshalve zou ik een ander voorraang geven maar die %&^$ niet dus. Hij reed veel te hard (ik misschien ook wel, maar ja ik mag het ook). Ik zag in dat nu stoppen het verkeerde effect zou hebben en reed dus maar door. Hij miste me op een haar na en reed achter me langs.

Een stukje verderop reed ik zo hard over een bruggetje dat ik met alle drie de wielen van de grond kwam. Bij het neerkomen stonden de voorwielen blijkbaar iets scheef wat een spannend moment opleverde.

(de quad reed rechts onder op het plaatje naar boven. Ik ging van links naar rechts. Als je op het plaatje klikt dan zie je dat de opstel strook voorbij het kruisende fietspad is. Daarmee bezuinigen ze op verkeerslichten! Het is niet voor niets dat er minder slachtoffers in de auto vallen en meer op de fiets.

Soms moet je ook gewoon een beetje geluk hebben.

Ik heb me gisteren ingeschreven voor twee wedstrijden op de cycle vision van 2 en 3 juni te Sloten (Amsterdam). Op zaterdag de 1 uurs race en zondag een wedstrijd van 100 km. Ik zie wel hoe het gaat, hoewel ik toch een goede tijd hoop te maken. Ik zou denken dat ik toch minstens 45 km in een uur moet kunnen rijden, maar ik heb geen idee hoe dat gaat op zo'n baan van 2,5 km.

zie ook: http://www.cyclevision.nl
en ook: http://www.ligfiets.net/fotoboek/index.php3?type=evenement1841

nb: het invoegen van een link lijkt niet erg best te werken, misschien ligt het aan mijn browser?



vandaag 100 km, totaal 11985km (misschien morgen weer??)

snelste rit terug uit Dordrecht?

Vorige week maandag had ik er behoorlijk spijt van dat ik niet met de Quest naar Dordrecht was gereden. ’s Morgens is het even doorbijten maar op de terugweg gaat het veel beter. Ik vindt het vooral moeilijk op vroeg te vertrekken, daarom ben ik vanmorgen lekker relaxed van start gegaan.

Dat blijkt een goed strategie voor mij te zijn, ik vertrok om 7:15 en was om 8:45 al op mijn werk. Het voelt goed aan toch maak ik nog een behoorlijke snelheid. Het leek wel of de korte vakantie van het weekend nu weer verder ging. Het is fantastisch om zo lekker in je Quest te zitten als je door de polders zoeft. En dat terwijl menig automobilist zit te stressen om op tijd op zijn werk te komen.

Omdat het toch een rustig ritje was ben ik zelfs door het centrum van R’dam gereden. Op het vlakke stuk na de Erasmusberg (om hem maar even met de Limburgse termen aan te duiden) zag ik een politieauto schuin achter me rijden. De meeste automobilisten rijden hier opvallend rustig, blijkbaar is er een streng snelheids beleid. Het leek mij we leuk om eens te kijken hoe zij op mijn snelheid reageerden.

Mijn benen waren natuurlijk niet helemaal fris meer na de kilometers van het afgelopen weekend maar ik wist er toch nog 55 echte km/uur uit te persen.
De politie auto bleef het hele stuk naar me rijden maar er gebeurde verder niets.

Ik had er wel een boete voor over gehad…

De rest van de rit ging vlotjes, behalve op een kruispunt waar een zeug in een dikke auto het nodig vond om naar haar hoofd te wijzen. Ik geef toe dat ik me niet helemaal netjes gedraag als ik een kruispunt met verkeerslichten op rood oversteek, maar om nu gelijk zo te reageren!

Meer mensen zouden met dit prachtige weer de fiets moeten pakken, dat is voor alle partijen veel beter. Het is toch eigenlijk waanzin dat een automobilist 20 keer zijn eigen gewicht aan auto meesleept en hiermee zoveel energie verspilt. Naar mijn idee is energie ook veel te goedkoop, maar daar komen we wel achter tegen de tijd dat het werkelijk opraakt.


De terugweg ging helemaal boven verwachting goed. Ik had gedacht dat mijn spieren nu wel eens zouden gaan protesteren tegen de mishandeling van de laatste dagen, maar ne het tempo zat er weer lekker in. Gaandeweg merkte ik dat er mogelijk een nieuw record inzat en dus ging ik steeds sneller fietsen. Uiteindelijk reed ik op het laatse stuk zelfs bijna 50km/uur.

gemiddelde snelheid 36km/uur, totaal vandaag 100km, totaal van de Quest 11885km

amstel gold race 2007

Zaterdag morgen vertok ik met Ernst al vroeg uit het hotel met de bedoeling om de route van “limburgs mooiste 2005” te gaan rijden waarvan ik de track had meegenomen.





Als snel hadden we de track bereikt en reden we richting Noorden. We wisten ondertussen dat vandaag ook de Amstel gold race toerversie zou worden verreden en deze wilden we eigenlijk zoveel mogelijk vermijden.

Na een kwartiertje fietsen bleek dat dit een onmogelijke opgave was, je kan 14000 wielrenners die kriskras door Limburg rijden niet zomaar negeren. En dus sloten we maar aan in de lange rij om illegaal aan de tocht deel te nemen.
Dat bleek geen slechte keuze, de sfeer was opperbest en het is een geweldige happening om met zovelen te fietsen.


Het leuke is dat er altijd wel een groepje is dat in een lekker tempo rijdt waar je achteraan kunt sluiten. Je hoeft bovendien absoluut niet op de aanwijsbordjes te letten want je kunt gewoon niet fout rijden. Zeker de eerste twee uren was het nog behoorlijk koud, het duurde vrij lang voor de lucht warm genoeg was om zonder jack te rijden. Vooral op stukken waar we door het bos reden of waar de weg steil naar beneden ging was het nog erg fris.

Ook deze rit voerde ons langs de randen van het plateau van Margraten. Het leek makkelijker te gaan dan de rit van gisteren, misschien is het ook wel een kwestie van wennen. Ik kan de organisatie wel een compliment geven, deze was erg goed, op de meeste kruispunten waren verkeersregelaars die ofwel de fietsers ofwel de auto’s tegenhielden tot het veilig was om verder te gaan.



Op het plaatje hierboven kan je mooi zien dat de route allesbehalve vlak is, met het hoogstepunt bij het drielandenpunt op ca 320m. Na dit punt storten de wielrenners zich naar beneden. Ik denk dat mijn specialiteit ook eerder dalen dan klimmen is, lekker hard zonder veel moeite!

Na zo’n zes uur fietsen kwamen we aan in valkenburg waar we nog even de kauberg op moesten fietsen. Dankzij het beperkte verzet van mijn fiets was dit nog een aardige zware opgave voor me. In zo’n situatie is de weg naar de top van de Kauberg toch nog wel heel lang. Jammer genoeg was het centrum en de weg naar boven niet autovrij, er stond een lange rij auto’s stil. Erg vreemd dat ze de auto’s hier toe lieten want deze konden immers nergens heen.

Zelfs voor de wielrenners was er geen doorkomen aan, iedereen moest door de fuik bij de finish om een herinnering op te halen. Wij hadden geluk en konden er zo langs fietsen aangezien we geen officiële deelnemers waren. Vanaf hier konden we nu rechtstreeks terug naar Maastricht terug rijden. Een stukje verderop zagen we de we een wielrenner die met zijn fiets tegen een betonnen randje langs het fietspad was gereden en daarbij ten val was gekomen. Het zag er niet best voor hem uit, een stukje verderop passeerde de ambulance ons.

Gelukkig hadden wij de rit zonder kleerscheuren afgerond, je moet er niet aan denken dat je in een snelle afdaling valt. Ik zag op mijn GPS dat de hoogste snelheid vandaag 62km/uur was geweest. Op een racefiets lijkt dat zoveel harder dan wanneer je in een Quest rijdt.

De gemiddelde snelheid was 23km/uur. totaal vandaag 156km

Korenwolf track met Ernst

De afgelopen week heb ik een mooie track van internet gedownload om deze vrijdag met vriend Ernst te gaan fietsen. We hebben er zo een gewoonte van gemaakt om elk jaar een weekendje samen te gaan (race)fietsen. Meestal komt dat neer op een weekend in Maastricht, soms gaan we ook wel naar Nijmegen.

Dit weekend hebben we het wel uitzonderlijk goed met het weer getroffen, mooier kan je het niet wensen. De route die ik voor de Vrijdag heb uitgekozen is een echte kuitenbijter, zo stond ook als commentaar op de website (gpstracks.nl) en het is niets overdreven. Over de hele route wordt maar liefst 1000m geklommen en dat is nogal wat als je gewend bent om je rondjes in het Westland te rijden

Vanaf het hotel aan de markt rijden we Vrijdag middag richting Oost en al snel bereiken we de track. Deze slingert zich rond het plateau van Margraten, we gaan voortdurend heuvel op om er dan even verderop weer vanaf te suizen. De snelheid loopt daarbij op tot een kleine 60km/uur.

We komen uitzonderlijk veel andere wielrenners tegen, later bleek dat dat komt omdat morgen en zondag de Amstel gold race wordt gereden, zo'n happening trekt altijd veel fietsers aan.

Ernst maakt de eerste grote rit op zijn nieuwe racefiets, een echte Jan Janssen. Ik moet het met mijn ouwe trouwe Koga Miyata doen, die zich gelukkig kranig weert. De enige handicap die ik heb is het beperkte aantal versnellingen (2x6) en daar komt ik echt achter als ik de Keutenberg op wil rijden. De weg begint met een stijgingspercentage van 4% dat al gauw overgaat in 20%. Ernst wordt ook verrast en moet ook afstappen. We horen later dat ook de renners van de Amstel Gold race de eerste keer werden overvallen door de steilheid en de meeste moetsen afstappen. Zo'n steile heuvel in Nederland, dat kan toch niet!

We klimmen de een na de andere berg op (zo noemen ze de heuvels in Limburg) en komen uiteindelijk op de Cauberg aan waar de finish van de Amstel Gold race wordt opgebouwd. Nu realiseren we pas welk evenement hier de komende dagen wordt gereden.

Vanaf hier rijden we verder richting Maastricht. De teller staat bij het einde van de rit op 75 km

rondje zuid holland zuid

Pas vanmorgen vroeg nam ik het besluit om niet met de FTCW mee te toeren maar om mijn eigen weg te zoeken. Dat is minder gezellig maar dan kan je wel de wegen opzoeken waar een Quest zich thuisvoelt (en ik dan ook natuurlijk). En zo kwam het dat ik vanmorgen richting het pondje Maassluis-Rozenburg ben gereden. De basis van mijn uitstapje was een route die ik van de website gpstracks.nl had geplukt van ca 88 kilometer.

Omdat de vooruitzichten al aangaven dat het warm zou worden had ik de kap maar thuisgelaten. Achteraf een goede beslissing want zelfs zonder kap liep de temperatuur aardig op.

Op het kaartje geeft de zwarte lijn de track aan die ik moest volgen, de gele is de werkelijk gereden route. Op een paar plaatsen ging het dus een beetje fout.

De reacties van van andere fietsers blijven wel heel verschillend. Een paar kerels op een mountainbike wezen naar hun voorhoofd toen ze me tegemoet kwamen. Wie zijn hier nu eigenlijk gek. Zij waren veel te dik aangekleed, lange broek shirt, jack handschoenen en helm. En ik zat lekker in een korte broek met T-shirt te genieten van het mooie weer. Ik was mijn helm vergeten en dat kwam eigenlijk ook wel heel goed uit. Een paar andere wielrenners (op het pondje en bij een verkeerslicht) vertelde me juist dat ze de Quest zo'n fraaie fiets vonden (en gelijk hebben ze).

Vandaag 123km in vier uur (uit en thuis), totaal 11785 km

100km paastocht op de koga miyata

Om me voor te bereiden op een fietstocht met vriend Ernst aan het einde van deze maand ben ik vandaag eens op de racefiets gestapt. Om 8:30 vanmorgen vertrok ik achter een grote groep wielrenners aan vanaf de Velo hal in Wateringen. Ze gingen er tegen de wind in gelijk hard tegenaan, de snelheid liep op tot ca 36 km/uur. Ik vroeg me na 10 minuten al af waar ik eigenlijk aan was begonnen. Ik ben geen kuddedier en hou er niet van om in een (grote) groep te fietsen. Maar een eind achter de groep aan fietsen kost veel meer energie dan wanneer je er vlak achter zit. Dit waren ook duidelijk de snellere jongens, eenmaal op achterstand haal je ze niet meer in.

Gelukkig voor mij waren er wat navigatie problemen bij de wielrenners, verschillende groepjes reden van hot naar her. Na 58km bleek ik nog steeds vlak achter een van de eerste groepjes te zitten toen we stopten voor een kleine pauze.

Je kan duidelijk merken dat je op een ligfiets je spieren anders belast dan op een racefiets. Het lijkt dezelfde beweging maar toch zijn er verschillen. Ook de rechtop houding maakte het voor mij extra lastig, na een tijdje begon ik last te krijgen van een pijnlijke rug en een stijve nek.

Na de pauze vertrok ik direct achter het eerste groepje maar moest ik ze al gauw laten gaan omdat ik het niet bijhield. Even later werd ik door een andere groep gepasseerd en kon ik me er op richten om hun te volgen. De route aanduiding bleek niet overal even goed te zijn maar zij hadden hier toch meer ervaring mee.

Om 12:30 was ik weer terug na een vermoeiende rit waar ik toch met voldoening aan terug denk.

96 km, gemiddeld 26 km/uur totaalstand Quest ongewijzigd.






Hier een paar foto's van de (bijna) voltooide Quest stalling.
Nu nog een stopcontact, verlichting en alarm.

gewoon retourtje Dordrecht

Vandaag ben ik volgens plan gewoon naar Dordrecht heen en weer gefietst. Eigenlijk een gewone rit, behalve dan dat de tram in Rotterdam mijn pad kruiste. Ik had hem niet gezien tot ik de bel hoorde. Het enige dat ik kon doen was hard remmen en naar links sturen. Dat is natuurlijk het gevaar als je bij ieder verkeerslicht gewoon door (rood) rijdt.

Mijn benen waren nog wat vermoeid van de onverwachtse rit van gisteravond. Toch was het tempo niet laag, na 1,5 uur kwam ik in Dordrecht aan. Het weer bleef naar mijn idee wat achter bij de verwachting. Pas halverwege de terugrit brak de zon door. Toen ik Wateringen binnenreed was het bijna helemaal opgeklaard. Toen ik thuis kwam bleek dat ik op de terugweg tegen windkracht 6 had ingefietst, een goede verklaring waarom ik het wat zwaar vond gaan!



100km in drie uur, totaal 11162km

rondje Zuiderpark en rondje westland

Ik was vanavond lekker vroeg thuis. We aten sandwiches dus ik kon al snel verder met het derde wiel voor het het huisje van de Quest. Alle drie de wielen draaien als het ware om het ene scharnierpunt. Dat ziet er vreemd uit want het dichtsbijzijnde wiel staat dan heel scheef tov de andere twee. Maar als het derde wiel is gemonteerd blijkt het allemaal heel soepel te werken. Ik ben benieuwd of dat zo blijft als er 100Kg hardhout tegen aangeschroefd zit.

Francis gaat met vriendin Jet in het Zuiderpark hardlopen terwijl Timo daar bij Sparta traint. Als ze net op weg is bedenk ik dat het leuk zou zijn om ook eens een rondje in het park te rijden. Dat plan voer ik uit en even later zie ik de beide dames lopen. Ik rij twee rondjes en ga dan mijn eigen weg. Eerst richting duinen en dan door de duinen naar Hoek van Holland. Het is heerlijk koel fietsweer en de zon is aan het zakken. Uit zee komt een mist opzetten die het extra mooi maakt. Op de pier aangekomen stap ik snel uit om een paar foto's te maken.




De zee is onstuimig en er slaat zo nu en dan een golf over de pier. Ik moet oppassen dat het dekje van de Quest niet wegwaait. Ik stap weer in en nu gaat de tocht tegen de wind in (5Bft) verder naar Maasdijk. Ik heb er echt zin in want de snelheid loopt op tot 45km/uur. Mijn conditie is veel beter dan zondag, toen zat ik denk ik tegen een griepje aan en voelde ik me duidelijk niet helemaal top.



Na Maasdijk ga ik met een stevig tempo verder naar Schipluiden. Na een kleine twee uur ben ik weer terug.

65km, 35 km/uur gem totaal 11062km (nb dit is al weer mijn 100-e post in deze blog)

Toertocht met FTCW

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan, althans voor een zondag. Het plan is om mee te rijden met een toertocht van FTCW (Fiets en Toer Club Wateringen). Er zijn twee afstanden, 80 en 100 km. Ik doe mee met de langste afstand en ik vertrek samen met een groep renners om 8:30. Natuurlijk ben ik een vreemde eend in de bijt van wielrenners, ze vinden het maar zo-zo dat ik meega. Toch is het niet echt een makkie voor me, het pad gaat nu en dan over smalle weggetjes met scherpe bochten. En juist dan gaat het er snel aan toe. Op de langere, rechte stukken kan ik ze heel makkelijk bijhouden. Dan is de snelheid zelfs lager dan ik normaal op mijn woon-werk fietstocht gewend ben.

Op een bepaald stuk zit ik tussen de kopgroep en een daar achter rijdende groep in en moet ik flink trappen om ze op een bochtig fietspad te volgen. een van de fietsers is niet zo sportief als hij roept: flikker eens op met dat gele kreng. Toch kan hij met nu zelfs niet bijhouden, ik denk: wat de boer niet kent vreet hij niet.

Wanneer we bijna halverwege zijn passeren we een bruggetje waar ik met de grootste moeite overheen kan vanwege een hekje en een groot stuk beton. Als ik eindelijk over ben is de groep foetsie. Gelukkig krijg ik ze even later weer in het zicht, ze rijden een paar kilometer voor me. We gaan nu tegen de wind over een goed fietspad langs het water. Dit is mijn terrein en nu loop ik weer snel in. Vlak voor het stoppunt zit ik weer in de kopgroep.

Na een kopje koffie te hebben gedronken gaan we weer op pad, nu met de wind mee. We gaan nog een brug over waar ik moeite heb de groep bij te houden, een Quest weegt toch minstens 20Kg meer dan een racefiets. In Rotterdam kom ik op een smal fietspaadje achter een familie te rijden. Wanneer ik eindelijk voorbij kan is de groep verdwenen. Vanaf hier maak ik mijn eigen route, ik ben hier immers op bekend terrein, dit is mijn woon-werk route. Nu kan ik lekker snelheid maken en na 108km ben ik terug bij Velo. Ik zie geen andere fietsers, het zou best kunnen dat ik nog voor de groep zit want het laatste stuk heb ik aardig doorgereden.


Gisteren heb ik start gemaakt voor het nieuwe onderkomen voor de Quest. Franciska heeft hem nu een jaar lang in de serre geduld maar nu moet hij er uit. Het is nog niet zo makkelijk om een goede plek te vinden, want een Quest is bepaald geen kleine jongen met zijn 280 cm lang, 85cm hoog en 85 cm breed.

Na lang wikken en wegen heb ik besloten om hem in de poort tussen ons huis en dat van de buren te stallen. Om de Quest gemakkelijk in en uit te verplaatsen is het huisje beweegbaar, het scharnierd als het ware aan een punt. De andere drie punten hebben een wiel zodat het openen makkelijk gaat. Op de foto's is het geraamte te zien dat ik volgend weekend met hardhout ga bekleden. De constructie moet sterk zijn omdat het gewicht aanzienlijk wordt en om vandalen buiten te houden.





Op de laatste foto poseren Timo en Anouk bij de geopende constructie. Het is vandaag heerlijk warm en de kinderen spelen met water ballonnen.

vandaag 110km, 33km/uur gem. totaal 10997km