woensdag, september 23, 2009

lekke banden misere

De laatste tijd probeer ik 2 of 3 keer per week naar mijn werk in Dordrecht te rijden, steeds zo'n 100km. Het mooie weer werkt ook goed mee en ik kan het grootste deel van de rit in het daglicht rijden. Ik rij nu op de heen en terug weg langs de Delfshavenseweg, op een fietspad waar je heerlijk "vol gas kan geven". Naast het fietspad rijden auto's die ik meestal makkelijk voor kan blijven. Gisteren reed ik de tweede rit van deze week en alles liep gesmeerd. Toen ik rond vijf uur weer in de Quest was gestapt en de terugrit begon merkte ik dat er iets niet lekker liep. Door de MP3 speler hoorde ik niet goed wat er fout ging, na uitstappen zag ik het direct: een lekke band. Er zaten twee kleine gaatjes in de linker voorband. Ik kon niet echt bedenken hoe die er in zouden zijn gekomen, het was beslist geen "snakebite", de gaten zaten allebei links van het loopvlak en bovendien slechts 1cm uit elkaar. (zie kaartje: lek 1)De zon scheen nog heerlijk op deze prachtige nazomer middag en na een minuut of tien was ik weer op weg. Dat een ongeluk meestal niet alleen komt merkte ik even later nadat ik de brug "over de Noord" was gepasseerd. In een bocht naar links reed ik bijna rechtdoor het talud af, door hard te remmen kwam ik op tijd tot stilstand. Ja hoor, weer een lege voorband en nu aan de rechterkant. (lek 2) Toen ik het lek ging zoeken schrok ik van de toestand van de buitenband, tot op de draad versleten! De vorige ervaringen maakten wel duidelijk dat je hier niet makkelijk mee weg komt. Toch moest ik nog zeker 40km rijden en om hulp bellen was geen optie.

Met een stuk reparatie materiaal dichtte ik het grootste gat in de buitenband en het gaatje in de binnenband. Na oppompen bleek er nog een gat in de binnenband en na dit te hebben gedicht bleek er zelfs een derde gat te zijn. Bovendien had ik maar een heel klein restje lijm en een klein stukje reparatie materiaal. Niet erg hoopvol dus!

Na een paar kilometer was het weer bingo. (lek 3) Een oude baas op de brommer bood zijn hulp aan. Meer dan me gezelschap houden bij het plakken kon hij echter niet, de Quest pastte zeker niet in zijn auto. Ik plakte een extra stuk over het opnieuw verschenen gat in de buitenband en binnenband en ging weer voorzichtig op weg. De band had ik nu tot maar 4Bar opgepompt (8 is normaal voor deze swalbe stelvio, ik had de wedstrijd bandjes er nog om liggen)

Ik reed zo rustig mogelijk door de bochten om zo min mogelijk frictie met de weg te hebben. Ook hard afremmen was nu uit ten boze. Op deze manier wist ik het door het centrum van Rotterdam heen te redden en pas na Rotterdam kwam het vierde lek. (lek 4) Het was nog steeds licht en de temperatuur goed. Met het laatste restje lijm en reparatie materiaal wist ik de gaten weer te dichten. Gelukkig bleef het bij dit gat en kon ik het resterende stuk in 1 keer afleggen. In Delft vertrouwde ik het niet en stapte ik nog een keer uit. Het bleek loos alarm, door de lage bandspanning lag de Quest als een dweil in de bocht, maar de band was niet lek.

Rond half acht was ik weer thuis, deze rit had bijna twee keer zo lang als normaal geduurd.
Gauw maar nieuwe banden bestellen!

woensdag, september 09, 2009

Met elektro assist

Ik heb de smaak weer goed te pakken, maandag met de Quest, vandaag ook en morgen weer. Vandaag was het fietsen zelfs dubbel fijn omdat er een prachtige file op de snelweg stond.

Heen ging als een speer, ik was niets vergeten mee te nemen en kon dus lekker doorrijden. De snelheid zat er goed in, tussen Delft en Rotterdam reed ik constant 50, verschillende bromfietsers voorbij rijdend.

Het was druk op het werk, dus ik ging pas om half zes weer huiswaarts. Dat betekend minder fietsers en dus minder mensen die bij verkeerslichten al op het knopje hebben gedrukt. Soms is het lastig om vanuit de Quest op zo'n knopje te drukken.

Voorbij Papendracht ging ik een bromfietsers voorbij. Even later stonden we samen voor een verkeerslicht te wachten, hij zei tegen mij dat dit de eerste keer was dat hij door een fietsers was ingehaald. Hierop antwoorde ik dat het er toch een keer van moest komen.

Tegen de helling bij de Brienenoordbrug op had ik het zwaar om een fietser in te halen, die daar op een herenfiets met nette broek en overhemd voor me uit reed. Toen ik hem uiteindelijk inhaalde zag ik zijn geheim: elektro assist. Achterop de fiets een heel kleine accubox en voor een nauwelijk grotere voornaaf met motor ingebouwd.

Ondertussen bedacht ik me dat ik later (wanneer ik oud en versleten ben) misschien wel een elektro assist voor de Quest wil.

Met dit soort overpinzingen en een lekker muziekje op vloog de tijd en was ik weer thuis voor ik het wist. Morgen weer!

maandag, september 07, 2009

Vliegensvlug met mp3 muziek

Vandaag ben ik gelijk maar weer in de Quest gestapt voor een retourtje Dordrecht. Nu het nog zo goed weer is moet je zo'n kans zeker niet laten liggen.

Ik maakte eerst een valse start doordat ik er bij Delft pas achterkwam dat ik mijn fietspomp en mijn telefoon thuis had laten liggen. Veel kans op lekke banden is er niet maar je moet het noodlot niet tarten. Vandaar dat ik maar weer even ben terug gefietst en daarmee de route met een slordige 10km heb verlengt.

Verder ging het fietsen van een leien dakje en kwam ik rond half negen op het werk aan. terug moest ik me haasten want ik zou Anouk naar atletiek brengen. Thuisgekomen even snel onder de douche en eten mee dat ik in het zonnige Zuiderpark, waar atletiek vereniging Sparta huist, op ging eten.

Het fietsen leek erg vlot te gaan, maar ik wijt dat ook aan de mp3 speler waar ik vandaag naar luisterde, daarmee lijkt de tijd te vliegen. Het fietsen op zich ging ook best snel, dat merk ik wel vaker, dat een paar dagen na een flinke inspanning je snelheid hoger ligt.

Derde bij NK tijdrijden op Texel

Traditie getrouw heb ik afgelopen zaterdag weer meegereden met de jaarlijks wedstrijd NK tijdrijden op Texel. Omdat mijn ouders op Texel wonen kan ik deze wedstrijd mooi combineren met een bezoekje. Als dat mogelijk is gaat er ook een van de kinderen mee is, dit jaar was timo vrij van school en kon hij mij gezelschap houden. Toen we vrijdag richting Texel reden viel het al op dat er een behoorlijke wind stond. Volgens het weerbericht was de windsnelheid 7Bft, zaterdag zou de snelheid iets afnemen tot 6Bft (west). Vrijdag avond barstte er er waar noodweer los, het water viel met bakken naar beneden. Ik moest wel even denken aan de andere deelnemers die met hun tentjes op de camping stonden. Mijn zus, die om 7 uur met de boot op Texel aankwam, had een Quest met aanhanger zien rijden. Dat moest Ymte zijn geweest. Later hoorde ik dat hij inderdaad met twee kinderen in de aanhanger van Dronten naar Texel was gereden. Dat was op zich al een hele prestatie want de wind was voornamelijk tegen.

Zaterdag heb ik aan het eind van de ochtend een rondje over het eiland (en het parcours) gereden. De windrichting op het parcours was echt optimaal, steeds ongeveer dwars op de Quest. Er waren ook enkele andere fietsers aan het inrijden, de wedstrijd zou een half uur later van start gaan. Thuis heb ik nog wat boterhammen gegeten om half drie weer richting oude Schild te rijden. Mijn vader kwam met Timo met de auto, zij konden mooi de stroomlijnkap voor me meenemen. Bij de wedstrijd waren een record aantal Quest-rijders aanwezig, het is elk jaar weer een gezellig samenzijn. Omdat ik bij mijn ouder logeer mis ik wel de gezelligheid van de camping, maar je kan niet alles hebben.

Bij de start waren een paar mannen met Quest aan de late kant. Een van hen hoefde niet eens op het startpodium te stoppen maar kon gelijk doorrijden voor de start. Wel jammer voor hem dat hij hierdoor onder het rijden het dekje nog op de Quest moest vastmaken, dat komt je tijd niet ten goede!

Later las ik dat Wim Schermer ook laat was en hierdoor zijn tweede shirt niet meer kon uittrekken. dat zal wel lekker warm zijn geweest onder de stroomlijnkap Wim!

Ik bemerkte gelukkig op tijd dat ik een shirt teveel aan had. Na kort inrijden kwam ik bij de start en kon even later vertrekken. Guus startte na mij en ik moest in ieder geval zorgen dat hij me niet voorbij ging, die vernedering moest ik mezelf besparen. Ik was nog niet lang onderweg of Ymte, die een kwartier eerder was vertrokken, me al weer tegemoet kwam. Ik had toen al zo'n vermoeden dat hij schaamteloos hard reed, later bleek dat helemaal te kloppen.

Ik kan niet zeggen dat ik een optimale voorbereiding had gehad. Mijn vakantie en de val van mijn mountainbike hadden ervoor gezorgd dat ik niet veel kilometers had gemaakt. Tijdens de race gaat dat allemaal door je hoofd en heb je er spijt van. Er zat niets anders op dan maar zo hard mogelijk door te fietsen. Dan krijg je al snel een situatie waarin je benen niet harder willen, terwijl het eigenlijk toch wel harder moet kunnen.

Omdat de vertrek tijden steeds twee minuten verschillen haal je niet snel andere fietsers in, wat wel jammer is. Wat mij betreft mogen ze een tussentijd van 1 minuut aanhouden, het parcours is groot genoeg zodat je elkaar niet snel in de weg zit.

Op het eerste stuk ga je ongeveer halverwege de dijk op waar je vol in de wind rijd. Dit is nog spannend want als je van de dijk wordt geblazen ben je nog niet jarig (dan wordt het zwemmen in de Waddenzee, nadat je een paar keien onderaan de dijk hebt gekopt). Gelukkig ging het allemaal goed, hoewel later bleek dat Bastiaan zijn stroomlijnkap in zee had zien verdwijnen. Een stukje verderop gaat het fietspad weer de dijk af. Op het keerpunt werd ik door een behulpzame man gedraaid en kon ik mijn weg in tegengestelde richting vervolgen. Even later kwam ik Guus tegen, hij zat zeker niet vlak achter me maar ik moest nu ook niet verslappen!

Vlak voor de finish probeerde ik Bastiaan nog in te halen, die duidelijk zijn stroomlijnkap mistte, hetgeen net niet lukte. Bij het uitrollen kwam ik hem wel voorbij, zo weinig scheelde het.

Een eerste plaats zat er zeker niet in met Ymte in het veld. Dat maakte het meteen een stuk minder spannend, het zou nu om een tweede of derde plaats gaan. Het bleek dat ik een stukje van mijn achterstand op Guus had ingelopen tov vorig jaar. Toen zat hij nog 29 seconden voor mij, nu waren het er nog maar 8!

Na de prijsuitreiking ben ik nog even achter Marjolein aangefietst om even een kijkje op de camping (de vrije vogel) te nemen. Omdat je op deze camping samen in de gemeenschappelijk ruimte kan eten is het er erg gezellig, misschien volgend jaar ook kamperen?


n.b. foto's gepikt van Wim Schermer

Uitlsag ligfietsen met stroomlijn




naam eindtijd heentijd terugtijd snelheid
1 Ymte Sybrandy 0:27:35 0:13:45 0:13:50 61,99
2 Guus van Schoot 0:30:55 0:15:13 0:15:42 55,31
3 Eduard Botter 0:31:03 0:15:22 0:15:41 55,07
4 Bastiaan Welmers 0:32:56 0:15:35 0:17:21 51,92
5 Stefan van Duijvenboden 0:34:10 0:16:51 0:17:19 50,05
6 Cees Roozendaal 0:34:14 0:17:10 0:17:04 49,95
7 Wim Schermer 0:35:20 0:17:30 0:17:50 48,40
8 Rene Boon 0:39:19 0:19:33 0:19:46 43,49
9 Yvonne van der Stok 0:39:30 0:19:51 0:19:39 43,29
10 Theo van Goor 0:44:21 0:22:18 0:22:03 38,56
11 Marjolein Van Schoot - Eijgenraam 0:45:23 0:22:30 0:22:53 37,68