dinsdag, juni 28, 2011

Cycle vision 2011












Vrijdag ben ik nog de hele morgen met de voorbereidingen voor de wedstrijden bezig geweest. Zo moest de achterwielkast nog zo goed mogelijk worden dichtgemaakt en er moest een beschermrand om de racekap. ik wilde immers geen krassen op de Quest. Om een uur of drie zijn we richting Lelystad gereden. Achteraf wel een goed keuze om vroeg weg te gaan want in de loop van de avond werd de snelweg afgesloten vanwege een verkeers ongeluk. Bij de baan aangekomen ging ik al gauw een proefrondje maken om er gelijk weer vanaf te worden gestuurd. Pas na half zeven mocht er gereden worden. En dat terwijl er verder niemand op de baan was! (wat een ambtenaren bij de rdw!)

Om half acht startte de eerste groep. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om weer een rondje mee te rijden. Het is een mooie baan voor dit soort wedstrijden. Je hoeft niet bang te zijn dat je te hard gaat, als je wil kan je in de bocht de hoogte in. Zo is er een baan voor 50, 80 en 120km/uur.

Om half negen startte de tweede groep. Ik probeerde Wim Schermer na de eerste ronde in te halen. Dat lukte ook maar even later moest ik hem weer laten passeren. Hij trapt nog aardig door voor zo'n oude baas -:) Misschien zijn de verbeteringen die hij heeft gedaan beter gelukt dan mijn gepruts.

Gedurende de rit raakte hij steeds een stukje verder voor op mij. Toch kon ik ook nog genoeg andere rijders inhalen. Ik moet altijd eerst op stoom komen, dat zie je ook aan mijn ronde tijden. Langzaam gaat de snelheid iets omhoog, terwijl dat bij de meeste andere juist andersom is.

Ik kan in ieder geval zeggen dat ik alles heb gegeven. Na het uur was ik aardig afgepeigerd. Hoewel dat gevoel na een paar minuten al weer was verdwenen. Achteraf blijkt ik in een uur zo'n 54 km te hebben afgelegd, niet veel meer dan zonder de extra stroomlijn verbeteringen (?). Of de wielkappen daar echt aan hebben meegedragen betwijfel ik. De vorm was immers niet goed en het oppervlak veel te ruw. Volgende keer beter!

's Avonds zijn Timo en ik gezellig wezen stappen met mijn oude vriend Ernst en zoon Gijs. Ernst was ook bij de baan wezen kijken, hij vond het erg imposant om al die snelle fietsen voorbij te zien zoeven. We konden gelukkig ook blijven slapen zodat de tent in de auto kon blijven liggen. Het weer nodigde ook niet erg uit voor kamperen.

Zaterdag waren we weer present in Biddinghuizen. Het was wel een verregende boel! Om twee uur stond ik klaar bij de start van de 200m wedstrijd, verder was er nog niemand, behalve een groep steppers. Uiteindelijk duurde het nog wel uur voor er meer deelnemers waren en we van start konden. Er was nauwelijks ruimte om warm te fietsen en het wegdek was erg matig. Het was ook jammer dat er geen toeschouwers waren. Die hadden natuurlijk geen zin om 1,5 km te lopen naar het startpunt. Het was ook erg koud en nat. Ik reed zo hard als ik kon ik ik was ook helemaal aan het einde van mijn latijn toen ik over de eindstreep reed. Toch was mijn snelheid maar 59km/uur. Dat rij ik normaal met twee vingers in mijn neus.

Ik had geen zin om nog langer te wachten voor een tweede run. Veel beter zou het waarschijnlijk ook niet worden. We aten nog even een (zeer matige) hamburger in de kantine en gingen weer huiswaarts. We hadden het wel gehad met dat #^%# weer!

Hopelijk volgend jaar weer in Sloten! (betere baan, dichterbij, gezelliger en meer binnenruimte)




woensdag, juni 22, 2011

300km woon-werk verkeer

Het is er even niet van gekomen om steeds in stukje te schrijven. Daarom maar even de afgelopen dagen in het kort samengevat. Zaterdag was het een nogal stormachtig ritje. Het was spectaculair om te zien hoe de grote zeeschepen met een vaart van zo'n 30km/uur tegen de wind in over de nieuwe waterweg richting zee varen. Ik haalde maar net een snelheid van zo'n 40km/uur tegen de wind in.

In de verte zag ik een zeemeeuw op het fietspad landen en iets laten vallen dat snel wegliep. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat hij een krab had gevangen. Hij pakte hem snel weer op en vloog er mee weg. Zoiets maak je toch nooit mee! prachtig gewoon..

Op de dijk in Hoek van Holland hield ik mijn hart vast. Links en recht gaat het steil naar beneden en als je eenmaal op de dijk rijdt dan is er geen weg meer terug. De wind rukte stevig aan de Quest maar uiteindelijk bleven alle wielen veilig op de grond.

Het stuk door de duinen had ik de wind van achteren en ging het erg hard. alleen jammer dat het fietspad hier niet echt geweldig is.

Maandag heb ik mijn woon-werk ritje gereden. Nu voor het eerst weer met een schermpje om het windgeruis te verminderen. Zondag heb ik het 65T tandwiel weer gemonteerd, dat maakt het fietsen voor mij wel iets relaxter. Ik hou van een laag trap-tempo!

Op de terugweg heb ik een nieuwe route uitgeprobeerd. Althans het stukje van de Brienenoord naar de erasmusbrug heb ik aangepast. In de nieuwe variant ga ik over de Brienenoordbrug en rij ik langs de Maasboulevard en dat bevalt erg goed! Het is 2 kilometer langer dan mijn normale route, maar er zijn veel minder verkeerslichten en het fietspad is strak, breed en lang. Ideaal voor de Quest! Wel blijft het oppassen met de andere fietsers die soms drie dik over het fietspad zwalken en erg slecht naar mijn toeter luisteren. (een toeter werk wel 100% beter dan een bel, daar wordt helemaal niet op gereageerd).

Ik heb ook mijn route door de Overschiese dorpstraat aangepast. Hier loopt een zogenaamde snelfietsroute, althans dat zou het ooit moeten worden. Enkele stukken asfalt zijn enige jaren geleden rood geverft, de kleur begint al aardig te vervagen. Maar in deze route zit ook een hele vervelende drempel die ik niet kan nemen zonder de onderkant van de Quest er langs te laten schrapen. Uit arremoede rij ik maar een paar straten om.

Deze snelfiets route is zowiezo een aanfluiting. Er zitten zeer slechte stukken tussen waar je als fietser van links naar recht stuitert. Ik denk niet dat het ooit wat wordt, er is gewoon geen ruimte voor fietsers! Dat hadden de heren ambtenaren-planners ook van tevoren kunnen bedenken, maar dan hadden zo niet in de subsidie pot kunnen graaien.

Op een van de slechte stukken hebben ze wat rood asfalt op de putdeksel gedaan. Om je het idee te geven dat je op de snelfiets route zit. De automobilisten zien dit als een mooie sluiproute en scheuren links en recht voorbij.

Ook het smalle stukje asfalt langs de rij breeduit geparkeerde auto's nodigt niet uit om overheen te rijden. Te smal en te gevaarlijk als iemand plots zijn portier opengooit. ik stel voor dat deze route van de lijst snelfietspaden wordt gehaald!

Mijn nieuwe Quest rijdt heerlijk maar ik vond vanaf het begin al dat hij wat minder scherp de bochten neemt. Bij snel genomen bochten glij je als het ware wat meer naar buiten en bij snelle links-rechts bochten zwabbert hij wat meer. Gisteren kwam ik achter wat daar de oorzaak van is. De voorbanden bleken slechts 2 a 3 bar druk te hebben. Ik was er steeds van uit gegaan dat ze bij Velomobiel goed op druk waren gezet. Nu staan ze weer op 8 bar en dat is goed te merken. Ik kan harder door de bochten maar het comfort op slechtere paden is ook wel iets minder. Maar dat vind ik geen probleem, gezien de voordelen die de hogere bandenspanning oplevert.


Dit weekend rij ik mee op het cycle vision. Tegenwoordig tel je niet meer mee als je alleen maar een stroomlijn kap hebt. Ik zat er al een tijdje tegen aan te hikken, maar eergisteren ben ik begonnen een paar wielkappen te maken. Of het allemaal nog gaat lukken in mijn spaarzame tijd is nog de vraag, maar het is zeker leuk om weer met glasvezel en epoxy te knutselen.


Ik heb vanmorgen de rit naar Dordrecht in een record tijd gereden.
Ondanks dat het via de Maasboulevard 2 kilometer langer is heb ik de rit van huis tot aan het werk in 90 minuten gereden. Inmiddels zit er al weer 600 kilometer op de teller.

Ik ben aan de tweede stroomlijn wielkap begonnen. De kap is wat slapjes, ik denk dat ik de epoxy niet voldoende heb gemengt. Hopelijk wordt de tweede beter. Het ziet er naar uit dat de carbon Quest gevoeliger is voor beschadigen. Aan de onderkant was er een stukje gelcoat losgespongen en bij de wielen zie ik kleine scheurtjes in de gelcoat. Daar had de oude Quest veel minder last van. Ik denk dat de hechting van de gelcoat wat minder goed is.

Morgen maar weer eens een rustdag, ik ben deze week al drie keer met de Quest naar Dordrecht gereden. Ik moet wel energie overhebben voor de wedstrijden van dit weekend.

maandag, juni 13, 2011

Eerste rit met Quest 513

Gisteren ben ik met Timo naar Velomobiel gereden om de carbon Quest te gaan halen. Toen we nog twee minuten te gaan hadden belde mijn vader. Hij was vanaf Texel naar Dronten gereden omdat hij het ophalen niet wilde missen. Ruim twee jaar geleden was hij er ook toen ik mijn huidige Quest ging halen.

Het begon al aardig druk te worden. Van één Quest moest het een en ander worden aangepast, er kwam een man in een Quest proefrijden en zo waren er nog een paar mensen. Ik maakte een proefritje en concludeerde er weinig mis was, alleen de trapafstand was iets te groot. Dat zou ik
thuis zelf wel oplossen. Er was maar één jongen aanwezig (ik geloof dat hij Rob heet), de rest van het personeel was naar diverse evenementen (Monza-wereld kampioenschappen, elfstedentocht en nog een ander evenement).

Hij bleef er kalm onder. Ik had het crankstel van mijn oude Quest meegenomen om na te laten kijken. Er zat een kraakje in dat ik niet helemaal vertrouwde. Uiteindelijk bleek het trapas lager in orde, het kraakje werd blijkbaar veroorzaakt door de klemconstructie. (na terug monteren met wat vet tussen de aluminium delen was het gekraak verdwenen)

De fiets werd op de auto gebonden en we konden weer huiswaarts.

Bij Lelystad werd de lucht steeds donkerder en er waren een aantal grote bliksem schichten in de verte te zien. Even later barstte er een enorme hagelbui los. Binnen seconden was de weg met een centimeters dikke laag ijs bedekt en moest het verkeer stapvoets rijden om niet te gaan glijden


Het begon ook steeds harder te waaien. Voor de
zekerheid had ik een extra spanband door de voorwielen gehaald. Ik had al eens meegemaakt dat een dakdrager spontaan los ging, dus erg veel vertrouwen heb ik niet meer in die dingen.

Thuisgekomen moest ik eerst het crankstel in mijn oude Quest terugplaatsen. een proefritje leerde me dat het kraken was verdwenen. Daarna was de carbon Quest aan de beurt. De trapas afstand was bij velomobiel goed ingesteld maar ze hadden er geen rekening mee gehouden dat het stoeltje in de carbon Quest 1,5cm verder
naar achteren staat. Dat moest ik even
corrigeren. Ik had nu gelijk een mooie gelegenheid om beide Questen op de foto te zetten. Van de buitenkant verraad alleen de iets lichtere kleur en de naam op de zijkant het verschil in de glasvezel en de carbon uitvoering.

Nu moest ik gelijk maar de elektronica in orde gaan maken. De bedrading was volgens mijn schema uitgevoerd, ik moest nog wel even alles controleren. Al snel ontdekte ik dat bijna alles in order was. Alleen rechts achter deed één LED van het knipperlicht het niet. Jammer dat ze
deze niet eerder hadden getest, nu moet de kap er weer af. Ik kan me niet voorstellen dat iemand er anders nog bij kan!

Verder bleek een draad naar de toeter niet juist gecodeerd en één LED van het knipperlicht links voor heeft een iets andere kleur dan de rest. Als de kap er dan toch af moet kan deze ook wel vervangen worden.

Bij deze Quest is de accu op de linker wielkast gemonteerd. Vroeger nam ik de accu los om hem op te laden, dat gaat nu wat minder makkelijk.
daarom heb ik een laadsteker contact gemaakt.
Nu is het nog een kwestie van inpluggen en opladen. Omdat de accu nu permanent vastzit heb ik ook een hoofdschakelaar gemaakt. Die is normaal gesproken niet nodig omdat de elektronica vanzelf uitschakelt bij inactiviteit.

Op de console heb ik twee druktoetsen voor binnenlicht en voor de koplamp. Daarnaast een LED als indicatie voor de verlichting en een LED om te laten zien dat de knipperlichten aan zijn.

(deze laatste LED heb ik ook op de valreep nog in
mijn oude Quest gemonteerd).
Via de laadsteker kon ik de elektronica veilig voeden (met een stroom begrenst voedingapparaat) bij de eerste test. Daaruit bleek dat de knipperlichten links/rechts waren verwisseld, wat snel was hersteld.

Vanmorgen was het druilerig weer in Wateringen, een mooie gelegenheid om eerst de elektronica helemaal af te maken.

Uiteindelijk heb ik nog het stroom verbruik gemeten. Daarbij viel op dat het nieuwe achterlicht nog wat veel stroom verbruikt in de "dagstand". Dit komt door de grotere LED's. Dat kan ik nog even met een software update rechtzetten.


Vanmiddag om drie uur was het uiteindelijk tijd voor een eerste ritje Westland. Wel spannend met zo'n gloednieuwe fiets! Marc van de Riet had me gebeld dat hij vandaag nog tijd had om zijn Quest bij me op te halen. Ik moest dus voor zes uur terug zijn.

Het viel me direct op hoe stil de carbon Quest is. De carbon stroomlijn is duidelijk stijver dan de glasvezel uitvoering. De fiets reageert directer en stuurt iets strakker en trekt sneller op (door het lagere gewicht). Zeker de eerste kilometers kon ik mijn oren gewoon niet geloven, zo stil was het. Gek genoeg begon na een kilometer of twintig het vertrouwde raspende geluid van het ketting tussenwieltje weer terug te komen. Wil je het echt stil hebben dan moet je de o-ringen iedere twintig kilometer vervangen -:)

De afgelopen dagen heb ik me wel afgevraagd of
ik er goed aan had gedaan. Deze grap heeft me immers wel zo'n e3000,- gekost. Na deze rit weet ik het zeker, deze Quest is nog beter dan de oude, prachtig zo mooi als hij loopt.

Alleen begrijpt niemand (van de niet ligfietsers) waarom ik een nieuwe Quest heb gekocht, maar deze ziet er net zo uit als de oude! Gelukkig weten wij Quest kenners wel beter.

53km



In de auto terwijl het noodweer losbreekt

vrijdag, juni 10, 2011

Quest 311 verkocht

Gisteren heb ik mijn Quest verkocht aan een enthousiaste jongen uit Zeeland. Hij reed al langer op een M5 ligfiets maar door nekproblemen was hij op zoek naar een meer comfortabele ligfiets. Hij wil de Quest vooral voor woon-werk verkeer gaan gebruiken (20km). We zijn samen naar een rustig industrie terrein gegaan waar hij wat proefrondjes kon maken. Na twee rondjes was hij helemaal verkocht. Volgende week komt hij de quest ophalen.

Vanavond kreeg ik prompt een vraag van een andere geïnteresseerde. Maar de deal was al beklonken. De opbrengst valt me tegen, maar ik ben blij dat ik een ander er weer een groot plezier mee kan doen.

Morgen ga ik (met de auto) mijn carbon quest nr 513 ophalen.

dinsdag, juni 07, 2011

Quest 311 bijna verkocht!

Na enige biedingen te hebben ontvangen is de prijs opgelopen tot 4500,-
Dat is ongeveer wat ik er bij velomobiel.nl ook voor zou kunnen krijgen.

Een beetje teleurstellend, maar de markt is blijkbaar wat slapjes.
Voor de koper is het natuurlijk een mooi koopje, zeker als je bedenkt dat de fiets twee jaar terug nog ruim 6000,- heeft gekost. En de Quest ziet er nog prachtig uit. Het valt soms niet mee om je Quest schadevrij te houden, een ongeluk zit in een (heel) klein hoekje.

Morgen avond komt de koper de Quest nog bekijken. Hij wil hem voornamelijk voor woon-werk verkeer gaan gebruiken. En op die manier zijn conditie op peil houden.

Dus mochten er nog aspirant kopers zijn, wees snel met je bod want morgen is het definitief!


Vandaag naar Dordrecht heen en weer gereden.
Het ging als een speer, ik had er duidelijk zin in.

100km

maandag, juni 06, 2011

Natte tocht door het groene hart

Gistermorgen heb ik de tiende (alweer) toertocht van FTCW van dit seizoen meegereden. Volgende week is de afsluitende tocht alweer. De tocht van gisteren, de smaakmaker van het groene hart genoemd, ging om 8:30 van start. Groot is de opkomst niet want de vooruitzichten zijn niet gunstig. Er zijn verschillende afstanden te rijden, ik neem de langste van 135km.

We rijden in een groepje van een man of tien als eerste weg, misschien volgen er later nog meer
renners? Het eerste stuk is bekend, zo starten er hier wel meer tochten richting noorden. Ik rij een kwartiertje aan kop en laat dan de renners passeren. Als de pijlen moeten worden gevolgd kan ik beter achteraan rijden.

Ondertussen houdt het op met zachtjes regenen. Ik zit de hele tijd te twijfelen of ik de schuimkap maar tevoorschijn moet halen. Uiteindelijk stop ik en pak ik de kap. een goede beslissing want het wordt best fris door de aanhoudende regen. Ik moet even doortrappen maar dan rij ik weer achter de wielrenners. Ook zij hebben moeite met de pijlen en rijden prompt verkeerd. Dan besluit de groep om Alphen voorbij te gaan en direct naar Ter Aar te rijden. We blijven ploeteren met de route en missen daardoor de koffiestop. Ik had ondertussen al zitten fantaseren van een lekker stuk appeltaart! Dat gaat helaas niet door. De groep stopt uiteindelijk bij een woonadres en gaat daar bij kennissen koffie drinken. Ik rij maar door en eet ondertussen een krentenbol. Even verderop probeer ik een route naar huis te plannen. De Garmin software kan echter geen routes van 50km en langer plannen, dus zet ik
eerst een route uit naar een punt halverwege naar huis. Ik rij gestaag door en komt uiteindelijk om een uur of één weer thuis.

De totale afstand is minder dan de beloofde 135 km, het worden er 124.
Het ging vandaag door het vele stoppen en zoeken, de aanhoudende regen en mijn maag (toch teveel taugé gegeten?) wat minder vlot dan ik gewend ben.

Ik heb vanavond een nieuw beugeltje gemaakt voor de richting aanwijzer drukknoppen van mijn nieuwe Quest. Velomobiel heeft de bedrading aangebracht, volgens het schema dat ik ze heb
toegestuurd.

Vrijdag of zaterdag ga ik naar Dronten om mijn Quest te halen. Woensdag komt er iemand naar mijn Quest kijken, dus het is niet zeker of ik naar Dronten kan fietsen. Als hij de Quest koopt moet ik met de auto!