dinsdag, mei 21, 2013

WRM400 -rondje IJsselmeer met duik in moddersloot

Als volgende in de reeks randoneurs tochten was dit weekend het rondje Waddenzee aan de beurt. De weer vooruitzichten voor deze tocht, genaamd wrb400, waren niet bepaald gunstig. Ik had me er al een paar weken op verheugd en was daarom vastbesloten om toch mee te rijden. Vrijdag avond half twaalf ging ik vanuit Wateringen op weg naar de start in Zoetermeer. Het was ondertussen zowaar droog geworden en dat zou het blijven tot vlak voor de Afsluitdijk.

WRB400 2013


Ik had voor deze tocht en app (real time gps tracker) op mijn telefoon geïnstalleerd waarmee geïnteresseerden mij thuis konden volgen. Door in te loggen op de link die ik ze toestuurde konden ze precies zien waar ik zat, hoe hard ik rij etc.

Toen ik rond half een bij het startpunt aankwam kreeg ik te horen dat iedereen al om twaalf uur was vertrokken. Ik had me een uur in de starttijd vergist en moest nu zelf maar mijn weg door de donkeren duinen zien te vinden. Ik nam mijn stempelkaart in ontvangst en ging gelijk verder.

Het valt nog niet mee om hard door de duinen te fietsen. De bochten zijn soms scherp en je ziet ze niet goed aankomen. Nadat ik bijna uit een bocht was gevlogen ging ik maar wat rustiger fietsen. Bij Bloemendaal passeerde ik de eerste deelnemers en we gingen even laten met een man of zeven het Noordzee kanaal over.

Na het pontje ging ik weer mijn eigen weg. Hoewel het er zo nu en dan erg dreigend uitzag beef het droog. Het is een fantastische ervaring om zo door het donker te fietsen. In tegenstelling tot andere jaren kwam ik bijna geen kroeggangers tegen, het was blijkbaar te nat en te koud.

Pas bij de afsluitdijk kwam ik een andere ligfietser tegen die mij vertelde dat ik nu voorop lag, hetgeen achteraf niet bleek te kloppen. Het fietsen ging erg goed, ik had nergens last van. Geen kramp meer, of dat nu door de betere conditie  of door de magnesium pillen komt weet ik niet. De Afsluitdijk ging als gewoonlijk als een speer, alleen jammer dat het begin en eind van het fietspad zo belabberd is. Vlak na de afsluitdijk zag ik een wielrenner die links afsloeg. Ik dacht dat hij een andere route reed maar achteraf bleek hij op weg te zijn naar de stempelpost, die ik dus heb gemist. Weer een stukje veder kreeg ik twee wielrenners in het vizier. We wisselden steeds van positie maar we gingen ongeveer even snel. Die jongens konden goed doortrappen! We hadden er nu ruim zes uur opzitten en waren ongeveer op een derde. Nog een stukje te gaan dus. Ondertussen hadden we een flinke wind tegen en dat zonder enige beschutting in de open polder.

Vlak na Koudum reed ik weer eens op kop toen ik met mijn linker wiel van het asfalt af ging. Naast de weg was het een centimeter of tien lager en mijn Quest draaide op zijn lengteas, kortom ik sloeg om. Ik kon niets meer doen dan wachten wat er komen zou. Daar kwam ik snel achter toen ik langs de slootkant naar beneden gleed. Even later lag ik met Quest en als op mijn zij in een moddersloot. UIt de Quest komen is dan nog niet zo makkelijk. Je zit vast aan je pedalen en de slootkant geeft weinig houvast. Uiteindelijk lukte het me toch en ik zag de twee wielrenners als staan om me te helpen. Alles was nat, maar gelukkig was mijn telefoon droog gebleven in het plastic zakje. Dat is weer een geluk bij een ongeluk. De gps is waterdicht dus daar kon niets mee gebeuren. Het was nog niet makkelijk om de Quest weer uit de sloot te krijgen, eerst maar zoveel mogelijk water door de voet-openingen eruit laten stromen. Toen konden we hem weer op het droge trekken. 
De gps heeft mijn duik haarfijn geregistreerd


Ik haalde zoveel mogelijk troep uit de fiets en besloot dat verder fietsen de beste optie was. Nog even trapte ik de ketting van het voorblad, de tweede keer deze rit, dus dat betekende nog vuilere handen.
 Ondertussen had een Duitse ligfietser zich ook bij ons groepje aangesloten. De volgende stop was Lemmer waar we even bleven om wat te eten.

Ik was gelukkig al een beetje droger toen we de bakkerij annex lunchroom binnenkwamen. Ik stond wel heel erg naar het smerige slootwater.

Na Lemmer ging het weer verder zuidwaarts. Nu kwamen we in de polders met de eindeloze dijkwegen. De wind was ondertussen flink aangewakkerd en door hadden we allemaal behoorlijk last van. Ook in mijn Quest kwam ik soms nauwelijks boven de 22km/uur. De vermoeidheid speelde natuurlijk ook een rol.

Ergens ruim voor Lelystad besloot ik om alleen op kop te gaan. Bij de jachthaven was ook de stempelpost en ik nam er gelijk een lekker kopje koffie. Veel honger had ik niet.

Vanaf Lelystad krijg je een van de meest waardeloze fietspaden van Nederland (zijn daar prijzen voor?) en naar Almere is het wel heel lang en saai. Hoewel de Oostvaarders plassen schitterend zijn.

Ik kwam als eerste bij de controle in Hilversum aan. Leo stond al op de uitkijk en maakte er gelijk een video opname van. Het verwonderde hem al dat het zo lang had geduurd. Hier op de Veluwe waaide het nauwelijks en het was dan ook moeilijk voor te stellen hoe er op de dijkwegen tegen de wind in moest worden geploeterd.

Even later kwamen de twee racefietsers ook aan en we aten allen wat in het restaurantje.

Na deze stop was het weer behoorlijk bekend terrein, hoewel er nog zeker 75 kilometers moesten worden afgelegd. Het tempo ging weer omhoog en we reden vlot richting Zoetermeer. Ik moest nog wel even terugdenken aan de 200km die we weken terug hadden gereden. Toen kreeg ik op dit stuk last van kramp wat het een behoorlijke lijdensweg maakte. 

Nu ging het veel beter, ik had eigenlijk nergens last van, ook geen pijnlijke knieën. Rond half zes kwamen we weer terug bij Toervereniging Zoetermeer '77

Wij hadden er zo'n 17,5 uur over gereden, de laatste deelnemers zouden pas zes uur later arriveren. Ik bewonder de inzet van Leo die toch wel heel veel tijd en geduld voor deze ritten overheeft. Geweldig Leo!

Volgende keer wrb600 ?

In juli is er een toertocht naar Parijs en terug van 1000km. Het lijkt er op dat ik deze ook ga fietsen. Ik moet nog een beetje moed verzamelen maar dan ga ik er vast wel voor.


woensdag, mei 01, 2013

500km rit voor de koning

Helaas kon ik afgelopen zondag niet meedoen aan de 300km randoneursrit. Ik had namelijk aan mijn dochter beloofd dat ik haar en drie vriendinnen naar Amsterdam zou brengen, er niet bij nadenkend dat op dezelfde dag deze rit zou zijn. Ik heb nog even geprobeerd of de dames misschien met de trein konden gaan, maar dat lukte niet. Mijn vriend Henk had echter verteld dat er dinsdag een koninginnedag tocht in Horst zou starten. Als snel bedacht ik dat ik maandag wel met de Quest naar Deurne zou kunnen rijden, dinsdag deze tocht en woensdag weer terug naar Wateringen.

Maandag morgen was het echter vies druilerig weer en zou wil ik liever niet de hele dag fietsen, dan maar met de auto. Gelukkig klaarde het weer helemaal op. Om 1 uur brak de lucht open en al snel was er een stralend blauw hemel. Dan toch maar fietsen...



Ik had deze keer de rit gepland met de nieuwe routeplanner van de fietsersbond. Je kan je voorkeuren opgeven en een route op maat maken. Hoe mooier hoe meer kilometers, dat wel. Ik wilde zo min mogelijk door steden fietsen en dat lukte ook best. Er zaten twee hele mooie lange stukken langs een kanaal in (bij de Drunens duinen en bij de Schelde Rhein route). 






Vlak voorbij Loveren hield het asfalt ineens op een reed ik met flinke snelheid ineens over grote brokken steen. Even later merkte ik het resultaat, twee gaatjes van de snakebite. Gelukkig was het probleem snel verholpen en kon ik verder. Om half acht kwam ik bij Henk aan.

Dinsdag gingen we vroeg op pad, de start was immers in Horst. Het stuk naar Horst had ik de kap op de Quest, vanaf Horst kon het vervelend ding gelukkig worden opgeborgen. De hele dag zou het wel vrij fris blijven maar dan komt een jack met rits goed van pas. Als het warmer wordt doe je gewoon de rits verder open. In Duitsland kregen we een paar klimmetjes te verwerken maar echt vervelend werd het niet. Halverwege stopten we voor een kop koffie en een heerlijk stuk Duitse vlaai. Na de koffie gingen we nog even zoveel mogelijk racefietsers inhalen, hetgeen resulteerde in een gemiddelde snelheid van 36km/uur.

Vanmorgen ging ik om half negen weer op weg. het was gelukkig minder koud dan gisteren dus kon de kap opgeborgen blijven. Nu reed ik de heenweg weer in omgekeerde volgorde. Omdat ik de route nu wel kende reed ik hem foutloos wat twee km scheelde. Om van het prachtig weer te genieten ben ik onderweg een paar keer gestopt. Om drie uur was ik weer thuis.
170km + 162km +168km