zondag, juni 23, 2013

wrb600 rondje drielandenpunt vanuit Zoetermeer

Het is al weer een week geleden dat ik deze tocht reed, maar het was er nog niet van gekomen een stukje te schrijven.

Niet eerder heb ik zolang getwijfeld of ik wel de tocht zou gaan fietsen. Drie weken geleden had ik immers plots een slijmbeurs ontsteking in mijn linker knie. Zo'n ontsteking kan al ontstaan doordat je de knie ergens tegenaan stoot. Ik weet ook niet hoe het is gegaan, feit is wel dat ik er behoorlijk last van had. de eerste dag kon ik nauwelijks de trap oplopen en mijn knie was behoorlijk dik. Het herstel ging ook maar langzaam en mijn knie zou alleen met rust genezen. Maar ik ben natuurlijk eigenwijs en wilde wel graag fietsen. Met deze 600km zou ik me ook kwalificeren voor de 1000km naar parijs en terug waar ik ook wel aan mee wilde doen.

Omdat ik zo twijfelde kwamen de voorbereidingen ook niet goed van de grond. Uiteindelijk was ik vrijdag pas om 8 uur uit mijn werk terug en moest toen nog een li-ion accu en een nieuw LED binnenlampje in de quest bouwen. Dan nog boterhammen smeren en drinken voorbereiden. Uiteindelijk lag ik om tien uur in mijn bed om er half twaalf weer uit te stappen.

Om kwart over twaalf was ik in Zoetermeer en ik had er zin in. Om mijn knie te sparen zou ik achter de snelste wielrenners aan gaan fietsen. Wanneer ik alleen rij maak ik er al snel weer een race van en dan gaat mijn knie helemaal aan gort.

De renners die voorop reden waren Gerard Hazenbroek en een tweede waarvan ik de naam ben vergeten.


Om klokslag 1 uur reden we de donkere nacht in. Jammer genoeg voor organisator leo waren er maar zo'n tien man voor deze tocht. Uiteindelijk zou er nog 1 man afmelden en twee de tocht niet uitrijden.

Het weer was prima, wel behoorlijk koud voor deze tijd van het jaar. Jammer genoeg hadden we wel een stevige wind tegen wat vooral voor de andere fietsers lastig was.

In de verte achter ons waren stevige regenbuien en de wind er naartoe wakkerde flink aan. Uiteindelijk hebben wij maar een klein buitje over ons heen gekegen.

De eerste controle werd door Leo zelf gedaan en was in de buurt van Lage Zwaluwe. Mijn knie was wel opgezet maar hield zich nog prima. voor de zekerheid droeg ik wel een knieband om de boel een beetje te beschermen.

De tweede controle bestond uit een stempel van het tankstation in  's-Hertogenbosch. Hier konden we gelukkig wat te drinken kopen want ondanks de lage temperatuur moest er toch flink worden gedronken.

Bij de derde controle bij het tankstation in Someren was het al weer volop licht. Ik kon gelukkig gebruikmaken van een schoon toilet en dat was ook wel hoognodig. Na een paar koppen koffie gingen we weer verder richting Limburg.

Het gebruikelijke controlepunt in café Lombok reden we dit keer voorbij. Dit jaar was de stop in camping de bosrand. Wel een hele goede keus van Leo want ze hebben daar hele lekker vlaaien. Stukken beter dan die in dat eerder genoemde café, zoals ik op de terugweg ontdekte.

Nu waren we in het heuvel landschap en begon het zware werk. Ik had moeite om naar het kleinste blad te schakelen. Met het grotere blad kwam ik wel boven maar dan nam de kniebelasting teveel toe, zelfs voor gezonden knieën teveel.

Het stuk naar Vaals, waar je na al het geklim eerst weer naar beneden rijd en vervolgens helemaal naar boven bij het drielandenpunt wordt gestuurd, was weer een behoorlijke beproeving. Een Quest is nu eenmaal niet het meest geschikte voertuig voor deze heuvels. Het is wel leuk dat je zoveel aanmoedigingen krijgt als je met een vaartje van 7 a 8 km/uur naar boven worstelt.

De zesde stop was in Vijlen. Tot mijn verbazing kwam ik hier de wielrenners van mijn voormalige groepje weer tegen. Toen ik binnen kwam gingen zijn net weer weg, zou ik ze weer kunnen inhalen?
Het bord spaghetti smaakt beste wel hoewel ik er eigenlijk geen trek in had. Maar je moet blijven eten of je nu zin hebt of niet.

Als je  denkt dat het klimleed vanaf dit punt is geleden dan heb je het fout. Er kwamen nog een paar heel lastige klimmetjes aan met als hoogtepunt de Keutenberg. Deze jongen bleek voor mijn Quest onbegaanbaar. Als snel begon het achterwiel door te slippen en moest ik met de nodige moeite uitstappen en kon ik de Quest naar boven duwen. Hierna kwam nog de klim bij de Cauberg en een paar andere minder bekende klimmetjes.

Toen ik bij cafe Lombok aankwam ging Gerard er net vandoor. Ik nam een stuk kersenvlaai om tot de conclusie te komen dat er wel wat kwaliteit verschil onder de vlaaien bestaat. ook de slagroom uit de spuitbus deed er geen goed aan. een minuut of twintig later ging ik weer op weg om Gerard in te halen.

Toen ik hem eenmaal in het vizier had besloot ik maar achter hem aan te gaan. Niet alleen beter voor mijn knie, ook had ik niet voldoende vertrouwen in mijn inderhaast aangebrachte tweede accu. Op vrijdag avond had ik al twee keer een kapotte zekering gehad, iets wat nooit eerder was gebeurt.

Na een paar uur fietsen werd het donker en kon ik de accu uittesten en ja hoor, geen licht. Weer een defecte zekering. Om maar door te kunnen rijden zette ik mijn kleine hoofdlampje op, Gerard had immers voldoende licht. Even later bedacht ik me dat dit geen goede oplossing was. Te weinig licht en straks zou het hoofdlampje uitgaan en dan had ik helemaal niets meer. Met een zakmes en een boterhamzakje wist ik de verlichting weer aan de praat te krijgen. de defecte zekering transformeerde ik tot een verbinding tussen de twee kabelschoentjes. Nu alleen even geen kortsluiting krijgen. Uiteindelijk heb ik op deze manier de hele nacht licht gehad. De nieuwe li-ion accu vind ik wel een mooie aanwinst. Meer capaciteit bij minder gewicht en een lagere prijs.

De negende controle was bij het tankstation aan de snelweg tussen Hedel en Zaltbommel. We hadden het allebei koud en het gebrek aan slaap ging ons opbreken. Ook Gerard had vrijdag nauwelijks geslapen en zolang helemaal zonder slaap doet je geen goed. We probeerde wat te slapen aan de tafel die in het tankstation staat. Maar je voelt je daar niet op je gemak en mij lukte het ook niet. Ik geloof dat Gerard wel een minuut of vijf heeft geslapen. Uiteindelijk hadden we weer wat moed verzameld om verder te gaan. Nu wel met een extra jack aan want het was verrekte koud.

Het was nog maar 100 km maar de rit duurde erg lang. er leek gewoon geen eind aan te komen. Maar je hebt geen keus, er moet gewoon gefietst worden.

De weg ging over ontelbare rotondes, bochten en kruisingen. Steeds moet je heel goed opletten om niet ergens tegenaan te rijden. een paar keer nam ik ook een stoeprandje mee, gelukkig zonder echte schade.

Na 31 uur waren we weer terug in Zoetermeer. Ik was blij dat ik me niet had ingeschreven voor de rit naar Parijs. Ik had er nu wel even genoeg van. Ook de ontsteking in mijn knie had niet meegewerkt en was er niet beter op geworden. Op dit moment leek het wel mee te vallen, maar de volgende dag zou hij extra dik en pijnlijk zijn. Weer een dag later werd mijn hele onderbeen dik en ben ik maar even bij de dokter langs gegaan.Ik heb hem wel verteld dat ik een flinke fietstocht had gemaakt, zonder getallen te noemen. Een kuur van twee weken met ontsteking remmers zou mijn knie er weer bovenop moeten helpen.





dinsdag, mei 21, 2013

WRM400 -rondje IJsselmeer met duik in moddersloot

Als volgende in de reeks randoneurs tochten was dit weekend het rondje Waddenzee aan de beurt. De weer vooruitzichten voor deze tocht, genaamd wrb400, waren niet bepaald gunstig. Ik had me er al een paar weken op verheugd en was daarom vastbesloten om toch mee te rijden. Vrijdag avond half twaalf ging ik vanuit Wateringen op weg naar de start in Zoetermeer. Het was ondertussen zowaar droog geworden en dat zou het blijven tot vlak voor de Afsluitdijk.

WRB400 2013


Ik had voor deze tocht en app (real time gps tracker) op mijn telefoon geïnstalleerd waarmee geïnteresseerden mij thuis konden volgen. Door in te loggen op de link die ik ze toestuurde konden ze precies zien waar ik zat, hoe hard ik rij etc.

Toen ik rond half een bij het startpunt aankwam kreeg ik te horen dat iedereen al om twaalf uur was vertrokken. Ik had me een uur in de starttijd vergist en moest nu zelf maar mijn weg door de donkeren duinen zien te vinden. Ik nam mijn stempelkaart in ontvangst en ging gelijk verder.

Het valt nog niet mee om hard door de duinen te fietsen. De bochten zijn soms scherp en je ziet ze niet goed aankomen. Nadat ik bijna uit een bocht was gevlogen ging ik maar wat rustiger fietsen. Bij Bloemendaal passeerde ik de eerste deelnemers en we gingen even laten met een man of zeven het Noordzee kanaal over.

Na het pontje ging ik weer mijn eigen weg. Hoewel het er zo nu en dan erg dreigend uitzag beef het droog. Het is een fantastische ervaring om zo door het donker te fietsen. In tegenstelling tot andere jaren kwam ik bijna geen kroeggangers tegen, het was blijkbaar te nat en te koud.

Pas bij de afsluitdijk kwam ik een andere ligfietser tegen die mij vertelde dat ik nu voorop lag, hetgeen achteraf niet bleek te kloppen. Het fietsen ging erg goed, ik had nergens last van. Geen kramp meer, of dat nu door de betere conditie  of door de magnesium pillen komt weet ik niet. De Afsluitdijk ging als gewoonlijk als een speer, alleen jammer dat het begin en eind van het fietspad zo belabberd is. Vlak na de afsluitdijk zag ik een wielrenner die links afsloeg. Ik dacht dat hij een andere route reed maar achteraf bleek hij op weg te zijn naar de stempelpost, die ik dus heb gemist. Weer een stukje veder kreeg ik twee wielrenners in het vizier. We wisselden steeds van positie maar we gingen ongeveer even snel. Die jongens konden goed doortrappen! We hadden er nu ruim zes uur opzitten en waren ongeveer op een derde. Nog een stukje te gaan dus. Ondertussen hadden we een flinke wind tegen en dat zonder enige beschutting in de open polder.

Vlak na Koudum reed ik weer eens op kop toen ik met mijn linker wiel van het asfalt af ging. Naast de weg was het een centimeter of tien lager en mijn Quest draaide op zijn lengteas, kortom ik sloeg om. Ik kon niets meer doen dan wachten wat er komen zou. Daar kwam ik snel achter toen ik langs de slootkant naar beneden gleed. Even later lag ik met Quest en als op mijn zij in een moddersloot. UIt de Quest komen is dan nog niet zo makkelijk. Je zit vast aan je pedalen en de slootkant geeft weinig houvast. Uiteindelijk lukte het me toch en ik zag de twee wielrenners als staan om me te helpen. Alles was nat, maar gelukkig was mijn telefoon droog gebleven in het plastic zakje. Dat is weer een geluk bij een ongeluk. De gps is waterdicht dus daar kon niets mee gebeuren. Het was nog niet makkelijk om de Quest weer uit de sloot te krijgen, eerst maar zoveel mogelijk water door de voet-openingen eruit laten stromen. Toen konden we hem weer op het droge trekken. 
De gps heeft mijn duik haarfijn geregistreerd


Ik haalde zoveel mogelijk troep uit de fiets en besloot dat verder fietsen de beste optie was. Nog even trapte ik de ketting van het voorblad, de tweede keer deze rit, dus dat betekende nog vuilere handen.
 Ondertussen had een Duitse ligfietser zich ook bij ons groepje aangesloten. De volgende stop was Lemmer waar we even bleven om wat te eten.

Ik was gelukkig al een beetje droger toen we de bakkerij annex lunchroom binnenkwamen. Ik stond wel heel erg naar het smerige slootwater.

Na Lemmer ging het weer verder zuidwaarts. Nu kwamen we in de polders met de eindeloze dijkwegen. De wind was ondertussen flink aangewakkerd en door hadden we allemaal behoorlijk last van. Ook in mijn Quest kwam ik soms nauwelijks boven de 22km/uur. De vermoeidheid speelde natuurlijk ook een rol.

Ergens ruim voor Lelystad besloot ik om alleen op kop te gaan. Bij de jachthaven was ook de stempelpost en ik nam er gelijk een lekker kopje koffie. Veel honger had ik niet.

Vanaf Lelystad krijg je een van de meest waardeloze fietspaden van Nederland (zijn daar prijzen voor?) en naar Almere is het wel heel lang en saai. Hoewel de Oostvaarders plassen schitterend zijn.

Ik kwam als eerste bij de controle in Hilversum aan. Leo stond al op de uitkijk en maakte er gelijk een video opname van. Het verwonderde hem al dat het zo lang had geduurd. Hier op de Veluwe waaide het nauwelijks en het was dan ook moeilijk voor te stellen hoe er op de dijkwegen tegen de wind in moest worden geploeterd.

Even later kwamen de twee racefietsers ook aan en we aten allen wat in het restaurantje.

Na deze stop was het weer behoorlijk bekend terrein, hoewel er nog zeker 75 kilometers moesten worden afgelegd. Het tempo ging weer omhoog en we reden vlot richting Zoetermeer. Ik moest nog wel even terugdenken aan de 200km die we weken terug hadden gereden. Toen kreeg ik op dit stuk last van kramp wat het een behoorlijke lijdensweg maakte. 

Nu ging het veel beter, ik had eigenlijk nergens last van, ook geen pijnlijke knieën. Rond half zes kwamen we weer terug bij Toervereniging Zoetermeer '77

Wij hadden er zo'n 17,5 uur over gereden, de laatste deelnemers zouden pas zes uur later arriveren. Ik bewonder de inzet van Leo die toch wel heel veel tijd en geduld voor deze ritten overheeft. Geweldig Leo!

Volgende keer wrb600 ?

In juli is er een toertocht naar Parijs en terug van 1000km. Het lijkt er op dat ik deze ook ga fietsen. Ik moet nog een beetje moed verzamelen maar dan ga ik er vast wel voor.


woensdag, mei 01, 2013

500km rit voor de koning

Helaas kon ik afgelopen zondag niet meedoen aan de 300km randoneursrit. Ik had namelijk aan mijn dochter beloofd dat ik haar en drie vriendinnen naar Amsterdam zou brengen, er niet bij nadenkend dat op dezelfde dag deze rit zou zijn. Ik heb nog even geprobeerd of de dames misschien met de trein konden gaan, maar dat lukte niet. Mijn vriend Henk had echter verteld dat er dinsdag een koninginnedag tocht in Horst zou starten. Als snel bedacht ik dat ik maandag wel met de Quest naar Deurne zou kunnen rijden, dinsdag deze tocht en woensdag weer terug naar Wateringen.

Maandag morgen was het echter vies druilerig weer en zou wil ik liever niet de hele dag fietsen, dan maar met de auto. Gelukkig klaarde het weer helemaal op. Om 1 uur brak de lucht open en al snel was er een stralend blauw hemel. Dan toch maar fietsen...



Ik had deze keer de rit gepland met de nieuwe routeplanner van de fietsersbond. Je kan je voorkeuren opgeven en een route op maat maken. Hoe mooier hoe meer kilometers, dat wel. Ik wilde zo min mogelijk door steden fietsen en dat lukte ook best. Er zaten twee hele mooie lange stukken langs een kanaal in (bij de Drunens duinen en bij de Schelde Rhein route). 






Vlak voorbij Loveren hield het asfalt ineens op een reed ik met flinke snelheid ineens over grote brokken steen. Even later merkte ik het resultaat, twee gaatjes van de snakebite. Gelukkig was het probleem snel verholpen en kon ik verder. Om half acht kwam ik bij Henk aan.

Dinsdag gingen we vroeg op pad, de start was immers in Horst. Het stuk naar Horst had ik de kap op de Quest, vanaf Horst kon het vervelend ding gelukkig worden opgeborgen. De hele dag zou het wel vrij fris blijven maar dan komt een jack met rits goed van pas. Als het warmer wordt doe je gewoon de rits verder open. In Duitsland kregen we een paar klimmetjes te verwerken maar echt vervelend werd het niet. Halverwege stopten we voor een kop koffie en een heerlijk stuk Duitse vlaai. Na de koffie gingen we nog even zoveel mogelijk racefietsers inhalen, hetgeen resulteerde in een gemiddelde snelheid van 36km/uur.

Vanmorgen ging ik om half negen weer op weg. het was gelukkig minder koud dan gisteren dus kon de kap opgeborgen blijven. Nu reed ik de heenweg weer in omgekeerde volgorde. Omdat ik de route nu wel kende reed ik hem foutloos wat twee km scheelde. Om van het prachtig weer te genieten ben ik onderweg een paar keer gestopt. Om drie uur was ik weer thuis.
170km + 162km +168km

maandag, april 22, 2013

Rotterdam marathon en ftcw tocht naar het zilte nat

Vorige week zondag (14 april) heb ik de marathon van Rotterdam gelopen. Tot de 30km ging het eigenlijk heel goed. Ik had nergens last van en kon goed met de stroom hardloper meekomen. Daarna werd het snel zwaarder en begonnen mijn spieren te protesteren. Blijkbaar waren mijn beenspieren nog niet helemaal hersteld van de mishandeling tijdens de 200km fietstocht de week ervoor.

De sfeer was werkelijk fantastisch  Als ligfietser kijk je er al van op wanneer er een paar toeschouwers zijn, hier stonden duizenden mensen langs de weg om aan te moedigen. Ook waren er verschillende bandjes. Gelukkig kon ik de 42,190 km uitlopen zonder te hoeven wandelen, mijn tijd was 4:09
De tijd van de halve marathon viel ook niet tegen 1:54

Gisteren was het weer tijd voor een FTCW toertocht. Ik moet echt wat meer kilometer gaan maken, in juli wil ik immers de ZPZ-1000 gaan rijden. Een fietstocht vanuit Zoetermeer naar Parijs en weer terug naar Zoetermeer, samen goed voor 1000km. Volgende week zondag is er als voorbereiding een wrm300km tocht.

Maar gisteren was er dus de tocht naar het zilte nat. 120 kilometer waarbij er nu en dan flink werd doorgereden door de heren wielrenners. Voor mij een prima oefening. Het weer werkte goed mee. wel wat koud, bij de start was het maar een graad of vijf.

dinsdag, april 09, 2013

BRM 200km vanuit zoetermeer

Door omstandigheden is het er een tijd niet van gekomen om veel met mijn Quest te rijden. Afgelopen zaterdag heb ik mijn goede voornemen echter in daden omgezet en heb ik de eerste BRM tocht vanuit Zoetermeer gereden. Deze eerste rit is 200km, de volgende ritten zijn 300, 400, 600 en 1000km.

Al kort na de start had ik het wel gezien om in een grote groep wielrenners te rijden en ging ik aan kop om mijn eigen koers te rijden. Niet lang daarna zag ik dat een wielrenner me achterna kwam, ik hield wat in en samen zijn we verder gefietst. Deze renner bleef me verrassend goed volgen, achteraf gezien ook niet vreemd want hij is de snelste Nederlander op de 1200km van de PBP in 44 uur(Anco de Jong). Na een half uur kwam er zowaar een Quest in mijn achteruitkijkspiegel, dat bleek Ruud Steeman te zijn, uit Gouda. Hij had flink zijn best gedaan en had ons kunnen inhalen, vanaf hier zouden we met zijn drieën verder rijden.

Ik had gelukkig een goede kleding keuze gemaakt, want het was best wel koud. Niet dat het moeilijk is om je warm te kleden in de Quest, voor het het weet heb je het veel te warm. Ik reed zonder schuimkap, ik heb echt een hekel aan dat ding, dan maar wat minder stroomlijn maar wel lekker in de buitenlucht.

Door de koude luchtstroom van onderen kreeg ik wel spierpijn in mijn billen, een tweede broek had veel geholpen. Maar die had ik dus niet bij me.

Na zo'n 50 km stond Leo Forster (organisator van deze tochten uit Zoetermeer en nu dus verzorger) op ons te wachten met een flesje en een reep. De volgende stop zou in Hilversum zijn. Tegen die tijd kwam ik er ook achter dat mijn spieren niet meer aan het hoge tempo en de lange ritten gewend waren. Misschien kwam het ook wel door de kou (maar een graad of vijf) of het feit dat ik momenteel ook voor de marathon van Rotterdam aan het trainen ben. Misschien dat lange afstanden lopen niet goed samen gaat met lange fietstochten. 

Na de stop halverwege kreeg ik acuut kramp in mijn rechter bovenbeen. Ik wilde in het groepje blijven fietsen dus stoppen behoorde niet tot de mogelijkheden. Even een stukje laten uitrijden, been strekken en dan weer voorzichtig verder fietsen. Soms ging dat goed maar vaak kwam de kramp gelijk weer onverbiddelijk terug. Even later begon ook mijn andere been te protesteren en uiteindelijk ook nog nu en dan een kuitspier. Met de nodige moeite heb ik het tweede stuk van 100km uitgereden en ben ik bij mijn twee medefietsers gebleven. Na ruim 7,5 uur kwamen we weer in Zoetermeer aan en was het leed weer geleden. 

Van Anco heb ik wel het advies gekregen om magnesium door mijn drank te mixen, dat schijnt goed tegen kramp te werken. Ik heb gelijk maar een busje met Calcium, Magnesium en Zink tabletten gekocht om mijn mineralen op peil te brengen. 

Nu na drie dagen is de spierpijn al aardig minder geworden. Dat moet ook wel want zondag ga ik de marathon in Rotterdam lopen. Dat die ik voor deze ene keer en dan ga ik weer lekker veel fietsen, da is ook veel leuker dan hardlopen -:)

Als alles meezit fiets ik deze zomer een retourtje Parijs, het controlepunt is precies onder de Eiffeltoren!