zondag, mei 23, 2010

Brasemermeertocht met FTCW

Voor vanmorgen stond er een nieuwe tocht op het programma bij de (F)iets en (T)oer (C)lub (W)estland. Vorige week heb ik de tocht laten schieten, 464 km is voor mij wel voldoende voor een weekend, maar vanmorgen had ik er weer zin in! Het tempo was eerst nog laag maar ging al gauw omhoog. Op de lange stukken zijn de wielrenners geen partij voor mijn Quest maar wanneer het kort en bochtig is moet ik nog aardig aan de bak. Tot twee keer toe moest ik uitstappen omdat een paard niet wilde passeren op het smalle dijk weggetje. Doorrijden maakt een paniek reactie los en een paard maakt dan rare sprongen. Als ik doorloop met de Quest aan de hand dan accepteert het beest het wel. Je ziet ze gewoon naar de fiets kijken, wat is dat voor raar ding! Als ik dan weer ben ingestapt dan heb ik al gauw een achterstand van enkele minuten goed te maken, maar beide keren lukte dat. Halverwege stopten we bij Cafe Keijzer in Leimuiden. De enige persoon in de bediening was duidelijk niet opgewassen tegen de grote stroom wielrenners die ineens binnen kwam vallen.

Na de koffie ging het weer huiswaarts langs prachtige dorpjes en vergezichten. Een van de leuke dingen op deze tochten is dat je weer eens ergens anders komt. Tot vlak voor Zoetermeer ging het gesmeerd. Plots werd de besturing vaag, ja hoor de eerste lekke band met mijn nieuwe Durano bandjes. Quest op zijn kant in het gras en maar eerst goed zoeken naar iets scherps in de buitenband. Te snel van binnenband wisselen werkt soms verkeerd, het scherpe object kan immers nog in de buitenband zitten. Ik kon niet vinden, dus toch maar een nieuwe band erin. (er bleek wel degelijk een gat in te zitten). Terug in de Quest begon de grote inhaalrace om mijn groepje weer in te halen. Vooral het stuk langs de A12 bij Zoetermeer leende zich daar uitstekend voor. Eerst ging ik een andere groepje voorbij en even later passeerde ik mijn groep ook. Vanaf dit punt zocht ik zelf mijn weg naar huis, erg moeilijk was het allemaal niet want ik was nu weer op bekend terrein.

Om 5 over twaalf was ik weer terug na een heerlijke rit.
Afstand 101km (ipv 110 in de FTCW agenda)

zaterdag, mei 22, 2010

Schermpje weer passé

Toen ik donderdag morgen naar Dordrecht fietste vond ik het scherm op de instap-rand best wel comfortabel. Dit was mijn eerste fietstocht zonder de kap op de Quest. Vorig weekend hadden we nog nachtvorst en nu was de temperatuur in de morgen een graad of tien. Vooral omdat je veel minder last hebt van de wind beviel het scherm goed. Maar in Nederland is het altijd hollen of stilstaan wat het weer betreft. Toen ik 's middag weer naar huis fietste was het al weer veel te warm om met een windscherm te rijden, ik mistte de wind in mijn gezicht. Dat is juist wat het fietsen in de zomer zo lekker maakt. Voor het windgeruis moet ik dus maar iets anders verzinnen. Of misschien maar eens wat op internet speuren.

De verschillend oordopjes en koptelefoons heb ik al zonder succes uitgeprobeerd. Ook de in-ear oordopjes houden het windgeruis niet tegen. Of misschien dat de oordoppen met noise-canceling van meerdere honderden euro's wel voldoen, maar die ga ik niet eens proberen.
Zoveel geld heb ik daar niet voor over.

De hele discussie wat betreft wie wat heeft verzonnen boeit me totaal niet. Zowat alles is immers al uitgevonden, dit zijn hooguit wat variaties op een thema. Een beetje stoeien met polycarbonaat.

100km

dinsdag, mei 18, 2010

Ritje Dordrecht en schermpje

Vandaag ben ik heen en weer naar het werk in Dordrecht geweest. Op de heenweg deed ik nog wat rustig aan, hoewel ik totaal geen last heb van het rondje IJsselmeer van afgelopen weekend. Het lijkt zelf wel of ik verlost ben van de pijn in mijn rechter knie. Ook de spieren naast mijn knieën die eerst nog pijnlijk voelen normaal aan.

Op de terug had ik er zin in en zat ik weer regelmatig tegen de vijftig kilometer per uur. Vooral het lange stuk fietspad langs de snelweg leent zich hier goed voor.

Ondertussen bedacht ik hoe ik een schermpje aan de rand van het instapgat kon bevestigen. Ik wil dat bij wijze van experiment al een tijdje uitproberen maar helaas had ik er de tijd nog niet voor gevonden. vanavond moest het er maar van komen en ben ik gelijk na het eten naar de bouwmarkt gefietst. Ik ben er geen voorstander van om gaten in de Quest te boren, vandaar dat ik deze oplossing heb bedacht. Het schermpje wordt gesteund door twee aluminium strippen die met dubbelzijdig tape op de Quest zijn bevestigd. Het kunststof scherm zit op zijn beurt weer met dezelfde tape op de strippen vast. Een proefrit toont aan dat het ook prima werkt. Het is wel zo dat de wind minder uit het gezicht wordt gehouden dan het schermpje op de schuimkap. Ik vraag me ook af of ik dit scherm wel zonder schuimkap wil gebruiken. Als de kap er eenmaal af kan (vanmorgen was het nog best wel fris) is de rijwind in je gezicht ook wel erg lekker. Maar ja het ging erom dat ik het concept uitprobeerde, dat is dus gelukt.

Bij de rit om het IJsselmeer had ik ook het schermpje op de schuimkap. Door de kou moest ik het al snel omhoog klappen, het besloeg voortdurend. Wat ik nu wel ontdekte is dat het scherm in de kierstand als een soort spoiler werkt en de wind uit je gezicht houdt. Je kan er gewoon onderdoor kijken en je hebt weinig last van windgeruis in je oren. Wanneer je 's nachts rijd dan wil je gewoon niet door een extra schermpje kijken. Het zicht mag totaal niet worden belemmerd. Het dunne kunststof begint wel snel te flapperen of vervormt door de rijwind. Voor een dergelijke spoiler is een iets dikker materiaal wel zo handig.

100km

zondag, mei 16, 2010

WRB400 (rondje IJsselmeer )

Ik wilde al een tijd een wat langere afstand rijden. Toen ik een paar weken geleden al surfend de website van van mrpbp tegenkwam vond ik daar een mooie gelegenheid voor een tocht in de classificatie voor WRB over 400km. Ik moest er nog wel een paar dagen over nadenken want het is toch een forse uitdaging (althans voor mij). Gisteren was het zover, de start van de rit was om 22:00 Deze tijd is gekozen om alvast aan het rijden in het donker te wennen. Deze ritten zijn namelijk bedoeld om je te kwalificeren voor de rit der ritten: PHP (Parijs-Brest-Parijs). Dat is een tocht waar men zich niet zomaar voor in kan schrijven, je moet eerst waarmaken dat je het ook kan. De details kan je via de bovenstaande link bekijken.




Om half negen ging ik bepakt en bezakt op weg naar Zoetermeer, waar de start bij TV Zoetermeer plaats zou vinden. Na een half uurtje fietsen kwam ik ruim op tijd binnen. Het was fraai om te zien wat voor mannen deze tochten rijden. De meesten kennen elkaar, sommigen rijden bijna wekelijk. Dit zijn taaie kerels die weer en wind trotseren. Na me te hebben gemeld kreeg ik de stempelkaart overhandigt. Er zijn een aantal controles onderweg, waarvan weer sommige "geheim" zijn. Bovendien moet er een stempel in de omgeving van Kampen worden geplaatst, bijvoorbeeld in een café of tankstation.

Om klokslag tien uur werd er na een snelle controle van de fietsverlichting gestart. Ik reed achter de twee voorste renners aan, die er vandoor gingen alsof ze een rondje Zoetermeer gingen rijden. Al na een kilometer gaf mijn GPS aan dat we verkeerd reden. Ik twijfelde of ik wel achter de goede fietsers aanreed en draaide om om weer het juiste pad te vinden. Nu kwam ik de tweede groep rijders tegen en sloot achter deze jongens aan. Op het punt waar we de duinen in gingen stonden twee politie agenten verlichting te controleren, op onze verstralers hadden ze weinig aan te merken.



Ik had eerst het idee om zelfstandig te gaan rijden, maar het beviel me goed om achter het groepje van vier aan te rijden, ik kon nu ook de verlichting dimmen om stroom te besparen. Als voorbereiding voor de tocht had ik een tweede accu gemaakt van 10 stuks 2700mAH AA cellen. Samen met de standaard Quest accu kon ik hiermee eventueel de hele nacht met groot licht rijden. Het viel me op dat mijn licht een mooie brede bundel geeft, maar op een duinpad is een smalle bundel soms ook wel erg prettig. Dan kan je wat verder vooruit kijken. Ook op het binnenlicht dat op de GPS schijnt, was wat aan te merken. Als je ogen eenmaal aan het donker zijn gewend kan je makkelijk met gedimd licht rijden, maar het binnenlicht is dan te fel. Misschien zou een rode binnenverlichting beter zijn, of misschien zou ik ook de binnenverlichting dimbaar moeten maken. De beide Durano banden presteren prachtig. Vooral op het gladde asfalt blijft de fiets maar uitrollen wanneer ik stop met trappen, heuvelopwaarts heb ik meer moeite om het gewicht van fiets met berijder vooruit te krijgen.

Even verderop reden we een afslag voorbij, dat betekende uitstappen en omdraaien, het fietspad was te smal om een gewone draai te maken. Omdat het erg koud was besloot ik om gelijk mijn "buff" om mijn hoofd te doen. Het windscherm kwam goed van pas om de ergste kou uit mijn gezicht te houden. Toch moest ik het regelmatig omhoog klappen omdat het scherm besloeg of dat het scherm gewoon niet helder genoeg was door de krassen. In het donker moet het zicht gewoon optimaal zijn en is een extra laag kunststof soms teveel. Toen ik weer verder kon was ik al een paar minuten achter op de groep. Nu kwam ook de ligfietser achter me rijden. Na een kwartiertje door de duinen te hebben geraced was ik weer bij de kopgroep aan gekomen, de ligfietser was al lang weer uit beeld verdwenen. Het was een prachtige heldere nacht, aardedonker en erg koud. De temperatuur lag volgens het KNMI rond het vriespunt, onderweg zag ik een thermometer op 2 graden staan. Het tempo bleef hoog en al snel kwamen we bij het eerste controlepunt aan. De stempels werden geplaatst en snel ging de groep weer verder.

Juist tegen dit stuk door de duinen had ik erg opgekeken. Maar doordat ik in een groep reed werd het een stuk makkelijker en de tijd vloog werkelijk. Ik had twee mp3 spelers meegenomen, maar de hele rit heb ik er geen moment behoefte aan gehad om ze te gebruiken. Ergens voor Katwijk of Noordwijk stond er een hek dwars over het fietspad zodat ik uit moets stappen om er langs te manouvreren. Welke idioot bedenkt zoiets? dat betekend weer een stuk sprinten om in de verloren tijd te halen.

De volgende controle was bij het kopje van Bloemendaal, net op het punt waar je bovenkomt. Ik had voor de zekerheid van alles meegenomen, een deken, extra kleding, veel eten, 3 liter water, enz. Met belading was de Quest nogal zwaar geworden en dat merk je als je naar boven rijd. Mijn Quest heeft aangepaste tandwielen met een 65T tandwiel als grootste. Het kleinste tandwiel is net aan de grote kant voor dit soort heuvels. We kregen wat te drinken en het tweede stempel werd op de kaart gezet. Nu gingen we weer op weg richting pontje over het Noordzeekanaal waar we al snel weer aankwamen.

Aan de overkant gingen we er weer vandoor. Na een paar honderd meter was ik er van overtuigd dat ik een lekke band had. Ik stopte bij een lantaarnpaal en stapte uit de Quest. Het was geen leuk vooruitzicht om nu een band te moeten plakken. Bovendien betekende dat, dat ik daarna de nodige moeite moest doen om de groep weer in te halen. Gelukkig was het vals alarm, de harde banden hadden moeite met de ruwe klinkers wat een lekke band effect gaf. Snel sprong ik weer in de Quest en na enkele minuten kwam het groepje weer in zicht. Nu begon de grote oversteek naar de afsluitdijk.

Op de afsluitdijk aangekomen ga ik voorop rijden. Het is heerlijke om op zo'n lange rechte weeg te zijn. Ik versnel naar 45km/uur en blijf in dit tempo rijden. De lichten achter me worden maar langzaam kleiner. Bij de parkeerplaats vertraag ik weer, ik vraag me af of hier de stempelpost is. Als ik er voorbij ben ga ik weer harder rijden. Nu zie ik de lichten achter me weer naderbij komen.Twee van de mannen hebben ook versnelt, die trekken zo halverwege de 400km even een sprintje! Vlak nadat ik halverwege de dijk bij de controle aankom komen de twee ook aanrijden, ongelooflijk!

Na een kwartiertje rust en het nuttigen van een blikje Cola gaan we er weer vandoor. Ik rij weer voorop en probeer iets voor de jongens te blijven. Dat valt nog niet mee, ik wil niet te hard maar ook niet in de weg zitten. Aan het einde van de dijk rijden we Friesland binnen: Makkum, Workum, Koudum, Oudega, Balk en vele andere plaatsjes. We rijden nu met zijn drieën en dat verandert voorlopig niet meer. Het tempo is hoog en dan rij je het gat niet zomaar dicht. De twee renners wisselen steeds af en ik rij er achteraan. Later neem ik nog een keer het voortouw, navigeren wordt steeds makkelijker op deze lange rechte wegen en bovendien begint het weer licht te worden. Ik heb geen last van slaap of vermoeidheid.

We rijden door Lemmer en Emmeloord en even later stoppen we in Kampen. Het is de bedoeling om een bak koffie te gaan drinken maar er blijkt niets open te zijn in dit dorp. Even later blijkt de weg te zijn open gebroken en kan ik de Quest door een zandbak heen duwen. Daarna een stuk over de stoep en de Quest schampt met de onderkant over de te hoge stoeprand, de onderkant wordt er niet fraaier op. Ik baal van dit oponthoud en als de twee renners even later plots afslaan vervolg ik gewoon de track en ga op eigen houtje verder. Ik gooi er een schepje bovenop en de twee komen tot aan de volgende stempelcontrole niet meer in zicht. Verderop rij ik langs Dronten en nu worden de wegen recht en lang. Ik moet hier nog ergens een stempel galen maar er is niets. Deze polder is gewoon leeg. Uiteindelijk kom ik bij een tankstation, de man achter de kassa wil me wel een stempel geven. Hij vraagt me of hij nu de hele dag stempels moet zetten maar ik verzeker hem dat dit niet het geval is.

Even later wissel ik naar de laatste van de vijf tracks. Mijn GPS60 kan tracks tot 600 punten bevatten, wanneer ze groter zijn worden ze gesplitst. Om dit probleem te vermijden heb ik alle tracks gekoppeld en als actieve log geplaatst. Helaas werkte dit niet goed, een trackback kan alleen in de verkeerde richting. Verder is het nogal lastig wanneer je geen onderliggende kaart hebt. Soms neem je daardoor een afslag te vroeg of rij je een parallel weg in. Een beter GPS staat daardoor op mijn verlanglijstje. Het is wel erg fijn dat de batterijen wel 20uur meegaan, zeker voor een tocht als dit wanneer je niet wil stoppen om batterijen te wisselen.

Vlak na Laren rij ik het bos in. Ik kom uit op een prachtige stuk heide en de track gaat in de richting van een retaurant. Ik denk dat ik verkeerd zit maar net als ik wil omdraaien komt Leo Forster (ookwel mrPBP genoemt) me tegemoet met een video camera. Ik ben de eerste binnenkomer. Binnen wordt de stempel gezet en maken we een praatje. het blijkt dat de mannen waarmee ik fiets niet de eerste de besten zijn. Een van hen is de snelste Nederlander ooit bij PBP in zo'n 44 uur. Die tocht rijden ze uit zonder te slapen!

Een kwartiertje later komen ook nummer twee en drie binnen. ze waren in Kampen gestopt om een stempel te halen bij een tankstation. Weer een kwartiertje later komt de volgende fietser binnen op een ligfiets. Hij heeft ook aardig doorgetrapt want hij was immers een pont later bij Velzen.

Ik drink een kop koffie en eet mijn boterhammen op. De jongens eten wat in het restaurant. Na een half uurtje zijn er weer klaar voor en starten we voor het laatste deel van de tocht. Als bonus blijkt dat we geen 400km maar 428km gaan rijden. Deze mannen kijken niet op een kilometer meer of minder. We rijden nu weer in een groepje van vier en dat blijft zo tot in Hilversum. Bij weer een wegopbreking moet ik een omweg maken. Eenmaal terug op de track versnel ik om de kopgroep weer in te halen. Nummer drie geeft aan dat hij wat rustiger gaat rijden en vanaf hier zijn we weer met drie man. Nu rijden we langs Loosdrecht en langs de Loosdrechtse plassen, we passeren een prachtig stukje Nederland. Ook tussen Utrecht en Zoetermeer komen we heel wat prachtige huizen tegen, hoewel er ondertussen wel aardig wat te koop staat. Naarmate we dichter bij Zoetermeer komen wordt het fietsen zwaarder. Ik heb nu behoorlijk last van mijn knieën (waarschijnlijk de spieraanhechtingen naast mijn knieën) en ik krijg de pedalen nog maar moeilijk rond. In Zoetermeer mogen we niet door het oude centrum en moeten we omrijden. Dan gaan we nog een keer verkeerd en moet ik de Quest omkeren. De twee mannen zijn ondertussen al weer verder en ik moet me verbijten om weer bij te komen. Gelukkig lukt dat net op tijd en rijden we gedrieën klokslag drie uur het clubterrein op. Met aftrek van een uur pauze hebben we de 428km in 15uur gereden (zo'n 30km/uur gemiddeld).

We leveren de stempelkaarten in en drinken nog wat. Daarna ga ik weer huiswaarts voor de laatste 17km. In Zoetermeer rij ik verkeerd, de batterij van de GPS is inmiddels leeg en ik heb geen zin hem te vervangen. Na wat heen en weer gerij vraag ik de weg en kom weer op het goede spoor. Nu krijg ik het echt zwaar, mijn knieën willen niet meer. Met moeite haal ik 25km/uur, het is geen gezicht als ik langzamer rij!

Om half vijf ben ik weer thuis. Tegen beter weten in drink ik een biertje en even later dut ik in op de bank. Als ik wakker wordt kan ik de trap bijna niet meer op, ik verwacht dat ik de volgende morgen niets meer kan.

Vanmorgen merk ik tot mijn verrassing dat ik me weer kiplekker voel. De vermoeidheid is weg en mijn knieën voelen goed. Misschien kan ik met wat meer oefening ook de langere tochten aan. Volgende maand wordt de WRB600km gereden, het rondje drielandenpunt. Daar moet ik nog goed over nadenken, want de Quest is wel erg zwaar om in Limburg de Mergelland route te fietsen. Ik zal in ieder geval tandwielen moet wisselen en het meeste van de bagage thuis moeten laten.

Ik kijk nu terug op een prachtige ervaring, uitstekend verzorgt door Leo en de andere mannen. Echt een aanrader om eens mee te doen. Er zijn tochten vanaf 200km!

464km

dinsdag, mei 11, 2010

Het perfecte vizier

Tijdens het hoogtepunt van de Botter-venster-hype had ik me al eens afgevraagd of het allemaal niet wat gemakkelijker kon. In vrij korte tijd heb ik meer dan 30 schermpjes gemaakt en dat leverde (te) veel werk op. Vooral het precieze werkje van het zagen van het polycarbonaat kostte de nodige tijd. Kon het niet makkelijker?

Ja, er is een oplossing door het schermpje uit veel dunner materiaal te maken. Voor mijn racekap had ik al eerder een stuk kunststof folie bij de Horbach gekocht. Dit materiaal is 0,7mm dik en wordt in een breedte op elke benodigde lengte afgesneden. Het stuk dat ik toen kocht a e5,- per vierkante meter was ook compleet helder en gaf geen vervormingen.

De laatste maand rij ik in mijn Quest zonder scherm, met scherm vond ik te warm. Er is echter een groot bezwaar aan het rijden zonder scherm en dat is het windgeruis. Hierdoor hoor ik nauwelijks de muziek op mijn MP3 speler en het is bovendien erg vermoeiend. Als oplossing heb ik nu een lager schermpje gemaakt, op maat geknipt met de keukenschaar en klaar in een minuut. Het klemt prachtig tussen de scharniertjes van het grotere scherm en het windlawaai is veel minder. Alleen als de wind van opzij komt is er nog wat last, maar verder door laten lopen van de zijkanten maakt het weer veel te warm in de Quest.

Helaas is de nieuwe rol folie van de Hornbach van zeer slechte kwaliteit. Je kan er nog maar nauwelijks doorheen kijken, blijkbaar is de productie machine aan vervanging toe. Maar er zijn vast wel andere leveranciers van dit soort materiaal (Conrad?)

Nu ik toch weer lekker aan het knutselen ben heb ik ook een oude wens vervult. Mijn nieuwe Quest heeft een vervelende steker aan de accu, de oude 5mm voedings plug beviel me veel beter. Ik heb nu een andere plug aan de accu gezet, waarbij ik de plug van binnen heb gevuld met twee componenten epoxy (want dit soort pluggen zijn ander veel te fragiel van binnen).

Tevens heb ik een automatische zekering in de accu gemaakt (voor de liefhebbers een MFR070 multifuse). Nu kan ik de accu zonder probleem kortsluiten, even wachten en hij doet het weer.

Verder heb ik er een reserve accu bijgemaakt. Ik heb het simpel gehouden. Voor het laden trek ik de steker uit de accu en sluit ik de acculader aan. Op deze wijze kan de accu ook makkelijk worden meegenomen op hem op te laden.

Dan heb ik nog een nieuwtje te melden, ik heb nieuwe voorbanden gekocht bij het fietspunt. Makkelijk op zondag besteld via internet en vandaag al weer binnen. prima service!

Ik merkte zondag morgen vlak voor dat ik op pad wilde dat mijn linker voorband leeg stond en de buitenband was doorgesleten. Ik had nog wel een buitenband liggen maar erg best was dit ook niet meer. Dus heb ik even de resultatenlijst van Wim Schermer geraadpleegd en vandaar...

Nu maar hopen dat de band in de praktijk echt zo snel is. Je moet bedenken dat bijvoorbeeld stalen treinwielen op een stalen rail is heel lage rolweerstand hebben. Zoiets heb je ook bij deze bandentest wanneer de harde banden over de tegelvloer rollen. Maar in de praktijk is het fietspad niet zo glad.

De banden en de reserve accu heb ik niet voor niets gekocht. Ik ga Vrijdag om 22:00 uur starten met het rondje IJsselmeer vanuit Zoetermeer. Als ik deze 400km uitrij levert dat een brevet op. Als je voldoende brevetten hebt dan mag je inschrijven voor de PBP (Parijs Brest Parijs - 1200km) van volgend jaar. Eerst maar kijken hoe dit tochtje gaat.

Vandaag ben ik met de Quest naar het werk geweest. Op de terugweg regen, maar met het kleine schermpje was het toch nog comfortabel in de Quest.

100km

zondag, mei 09, 2010

Moederdagtocht met FTCW

Vandaag een kort tochtje, vanwege de moeders die thuis wachten om hun dag te vieren. Ik had op het eerste stuk richting het verzamelpunt bij Velo mijn sweater aangehouden. Daar besloot ik om hem ook niet uit te doen, het was best wel koud. De tocht was niet alleen kort, het tempo was ook erg laag en zakte steeds verder af. Gelukkig werden er wat tussentijdse sprintjes getrokken, anders was ik bijna in slaap gevallen.

Op een smalle weg met water aan weerskanten kwamen we een tweetal ruiters tegen. Voor de racefietsers geen probleem, ik moest wachten tot de ruiters een veilig plekje hadden gevonden waar ik kon passeren. De paarden werden erg onrustig van mijn Quest.

Zomaar doorrijden had zeker een gevaarlijke situatie opgeleverd, een paard in het nauw maakt immers rare sprongen :-)

Ondertussen was ik de groep uit het zicht verloren en ging ik maar op goed geluk verder. Misschien heb ik hier een stukje route gemist. In het cafe aangekomen had ik pas 47km gereden en weinig zin om nu al te stoppen. Gelukkig vertrok er net een groep waar ik achteraan kon hangen. In Wateringen aangekomen ging ik op de Dorpskade mijn eigen weg.

66km in druilerige regen

Koninginnedagtocht in Horst

Deze tocht heb ik vorige week Vrijdag gereden, samen met mijn vriend Henk. Hij heeft twee Questen, de oude hebben we op mijn lengte aangepast, de trappers moesten vijf centimeter naar voren. Bij de proefrit kon ik alle versnellingen schakelen, helaas ging het de volgende morgen kort na de start fout waardoor de ketting muurvast zat. Ik kwam dus met zwarte handen aan bij de start van de tocht in Horst. Gelukkig was de dame van de koffiebar zo vriendelijk afwasmiddel voor me te halen, zo kon ik ze toch een beetje schoon poetsen. In Horst kon ik de route op mijn GPS60 downloaden, we waren dus onafhankelijk van de fietsers die ons anders de weg wijzen (vanuit de Quest zie je de pijlen op de weg immers niet goed). Ergens halverwege ging het weer fout en trapte ik de ketting doormidden. Nu moesten we er zelfs een schakel uithalen om verder te kunnen. Gelukkig was ik direct gestopt toen ik merkte dat de ketting brak, anders wordt het nog een heel gepruts om de ketting weer op zijn plaats te krijgen. Evenlater zat de ketting weer op de tandwielen en hadden we allebei zwarte handen.

Halverwege de tocht was er een stop waar we heerlijke vlaai konden eten. Dat ging er wel in want dit heuvellandschap is voor een Questrijder erg vermoeiend. Na de stop ging het al snel weer richting Nederland en konden we weer lekker vaart maken. Na 120km toertocht waren we terug in Horst en gingen we voor de laatste 20km richting Deurne. Ondanks het matige fietsweer was het een lekker tochtje.

160km totaal