WRB400 (rondje IJsselmeer )

Ik wilde al een tijd een wat langere afstand rijden. Toen ik een paar weken geleden al surfend de website van van mrpbp tegenkwam vond ik daar een mooie gelegenheid voor een tocht in de classificatie voor WRB over 400km. Ik moest er nog wel een paar dagen over nadenken want het is toch een forse uitdaging (althans voor mij). Gisteren was het zover, de start van de rit was om 22:00 Deze tijd is gekozen om alvast aan het rijden in het donker te wennen. Deze ritten zijn namelijk bedoeld om je te kwalificeren voor de rit der ritten: PHP (Parijs-Brest-Parijs). Dat is een tocht waar men zich niet zomaar voor in kan schrijven, je moet eerst waarmaken dat je het ook kan. De details kan je via de bovenstaande link bekijken.




Om half negen ging ik bepakt en bezakt op weg naar Zoetermeer, waar de start bij TV Zoetermeer plaats zou vinden. Na een half uurtje fietsen kwam ik ruim op tijd binnen. Het was fraai om te zien wat voor mannen deze tochten rijden. De meesten kennen elkaar, sommigen rijden bijna wekelijk. Dit zijn taaie kerels die weer en wind trotseren. Na me te hebben gemeld kreeg ik de stempelkaart overhandigt. Er zijn een aantal controles onderweg, waarvan weer sommige "geheim" zijn. Bovendien moet er een stempel in de omgeving van Kampen worden geplaatst, bijvoorbeeld in een café of tankstation.

Om klokslag tien uur werd er na een snelle controle van de fietsverlichting gestart. Ik reed achter de twee voorste renners aan, die er vandoor gingen alsof ze een rondje Zoetermeer gingen rijden. Al na een kilometer gaf mijn GPS aan dat we verkeerd reden. Ik twijfelde of ik wel achter de goede fietsers aanreed en draaide om om weer het juiste pad te vinden. Nu kwam ik de tweede groep rijders tegen en sloot achter deze jongens aan. Op het punt waar we de duinen in gingen stonden twee politie agenten verlichting te controleren, op onze verstralers hadden ze weinig aan te merken.



Ik had eerst het idee om zelfstandig te gaan rijden, maar het beviel me goed om achter het groepje van vier aan te rijden, ik kon nu ook de verlichting dimmen om stroom te besparen. Als voorbereiding voor de tocht had ik een tweede accu gemaakt van 10 stuks 2700mAH AA cellen. Samen met de standaard Quest accu kon ik hiermee eventueel de hele nacht met groot licht rijden. Het viel me op dat mijn licht een mooie brede bundel geeft, maar op een duinpad is een smalle bundel soms ook wel erg prettig. Dan kan je wat verder vooruit kijken. Ook op het binnenlicht dat op de GPS schijnt, was wat aan te merken. Als je ogen eenmaal aan het donker zijn gewend kan je makkelijk met gedimd licht rijden, maar het binnenlicht is dan te fel. Misschien zou een rode binnenverlichting beter zijn, of misschien zou ik ook de binnenverlichting dimbaar moeten maken. De beide Durano banden presteren prachtig. Vooral op het gladde asfalt blijft de fiets maar uitrollen wanneer ik stop met trappen, heuvelopwaarts heb ik meer moeite om het gewicht van fiets met berijder vooruit te krijgen.

Even verderop reden we een afslag voorbij, dat betekende uitstappen en omdraaien, het fietspad was te smal om een gewone draai te maken. Omdat het erg koud was besloot ik om gelijk mijn "buff" om mijn hoofd te doen. Het windscherm kwam goed van pas om de ergste kou uit mijn gezicht te houden. Toch moest ik het regelmatig omhoog klappen omdat het scherm besloeg of dat het scherm gewoon niet helder genoeg was door de krassen. In het donker moet het zicht gewoon optimaal zijn en is een extra laag kunststof soms teveel. Toen ik weer verder kon was ik al een paar minuten achter op de groep. Nu kwam ook de ligfietser achter me rijden. Na een kwartiertje door de duinen te hebben geraced was ik weer bij de kopgroep aan gekomen, de ligfietser was al lang weer uit beeld verdwenen. Het was een prachtige heldere nacht, aardedonker en erg koud. De temperatuur lag volgens het KNMI rond het vriespunt, onderweg zag ik een thermometer op 2 graden staan. Het tempo bleef hoog en al snel kwamen we bij het eerste controlepunt aan. De stempels werden geplaatst en snel ging de groep weer verder.

Juist tegen dit stuk door de duinen had ik erg opgekeken. Maar doordat ik in een groep reed werd het een stuk makkelijker en de tijd vloog werkelijk. Ik had twee mp3 spelers meegenomen, maar de hele rit heb ik er geen moment behoefte aan gehad om ze te gebruiken. Ergens voor Katwijk of Noordwijk stond er een hek dwars over het fietspad zodat ik uit moets stappen om er langs te manouvreren. Welke idioot bedenkt zoiets? dat betekend weer een stuk sprinten om in de verloren tijd te halen.

De volgende controle was bij het kopje van Bloemendaal, net op het punt waar je bovenkomt. Ik had voor de zekerheid van alles meegenomen, een deken, extra kleding, veel eten, 3 liter water, enz. Met belading was de Quest nogal zwaar geworden en dat merk je als je naar boven rijd. Mijn Quest heeft aangepaste tandwielen met een 65T tandwiel als grootste. Het kleinste tandwiel is net aan de grote kant voor dit soort heuvels. We kregen wat te drinken en het tweede stempel werd op de kaart gezet. Nu gingen we weer op weg richting pontje over het Noordzeekanaal waar we al snel weer aankwamen.

Aan de overkant gingen we er weer vandoor. Na een paar honderd meter was ik er van overtuigd dat ik een lekke band had. Ik stopte bij een lantaarnpaal en stapte uit de Quest. Het was geen leuk vooruitzicht om nu een band te moeten plakken. Bovendien betekende dat, dat ik daarna de nodige moeite moest doen om de groep weer in te halen. Gelukkig was het vals alarm, de harde banden hadden moeite met de ruwe klinkers wat een lekke band effect gaf. Snel sprong ik weer in de Quest en na enkele minuten kwam het groepje weer in zicht. Nu begon de grote oversteek naar de afsluitdijk.

Op de afsluitdijk aangekomen ga ik voorop rijden. Het is heerlijke om op zo'n lange rechte weeg te zijn. Ik versnel naar 45km/uur en blijf in dit tempo rijden. De lichten achter me worden maar langzaam kleiner. Bij de parkeerplaats vertraag ik weer, ik vraag me af of hier de stempelpost is. Als ik er voorbij ben ga ik weer harder rijden. Nu zie ik de lichten achter me weer naderbij komen.Twee van de mannen hebben ook versnelt, die trekken zo halverwege de 400km even een sprintje! Vlak nadat ik halverwege de dijk bij de controle aankom komen de twee ook aanrijden, ongelooflijk!

Na een kwartiertje rust en het nuttigen van een blikje Cola gaan we er weer vandoor. Ik rij weer voorop en probeer iets voor de jongens te blijven. Dat valt nog niet mee, ik wil niet te hard maar ook niet in de weg zitten. Aan het einde van de dijk rijden we Friesland binnen: Makkum, Workum, Koudum, Oudega, Balk en vele andere plaatsjes. We rijden nu met zijn drieën en dat verandert voorlopig niet meer. Het tempo is hoog en dan rij je het gat niet zomaar dicht. De twee renners wisselen steeds af en ik rij er achteraan. Later neem ik nog een keer het voortouw, navigeren wordt steeds makkelijker op deze lange rechte wegen en bovendien begint het weer licht te worden. Ik heb geen last van slaap of vermoeidheid.

We rijden door Lemmer en Emmeloord en even later stoppen we in Kampen. Het is de bedoeling om een bak koffie te gaan drinken maar er blijkt niets open te zijn in dit dorp. Even later blijkt de weg te zijn open gebroken en kan ik de Quest door een zandbak heen duwen. Daarna een stuk over de stoep en de Quest schampt met de onderkant over de te hoge stoeprand, de onderkant wordt er niet fraaier op. Ik baal van dit oponthoud en als de twee renners even later plots afslaan vervolg ik gewoon de track en ga op eigen houtje verder. Ik gooi er een schepje bovenop en de twee komen tot aan de volgende stempelcontrole niet meer in zicht. Verderop rij ik langs Dronten en nu worden de wegen recht en lang. Ik moet hier nog ergens een stempel galen maar er is niets. Deze polder is gewoon leeg. Uiteindelijk kom ik bij een tankstation, de man achter de kassa wil me wel een stempel geven. Hij vraagt me of hij nu de hele dag stempels moet zetten maar ik verzeker hem dat dit niet het geval is.

Even later wissel ik naar de laatste van de vijf tracks. Mijn GPS60 kan tracks tot 600 punten bevatten, wanneer ze groter zijn worden ze gesplitst. Om dit probleem te vermijden heb ik alle tracks gekoppeld en als actieve log geplaatst. Helaas werkte dit niet goed, een trackback kan alleen in de verkeerde richting. Verder is het nogal lastig wanneer je geen onderliggende kaart hebt. Soms neem je daardoor een afslag te vroeg of rij je een parallel weg in. Een beter GPS staat daardoor op mijn verlanglijstje. Het is wel erg fijn dat de batterijen wel 20uur meegaan, zeker voor een tocht als dit wanneer je niet wil stoppen om batterijen te wisselen.

Vlak na Laren rij ik het bos in. Ik kom uit op een prachtige stuk heide en de track gaat in de richting van een retaurant. Ik denk dat ik verkeerd zit maar net als ik wil omdraaien komt Leo Forster (ookwel mrPBP genoemt) me tegemoet met een video camera. Ik ben de eerste binnenkomer. Binnen wordt de stempel gezet en maken we een praatje. het blijkt dat de mannen waarmee ik fiets niet de eerste de besten zijn. Een van hen is de snelste Nederlander ooit bij PBP in zo'n 44 uur. Die tocht rijden ze uit zonder te slapen!

Een kwartiertje later komen ook nummer twee en drie binnen. ze waren in Kampen gestopt om een stempel te halen bij een tankstation. Weer een kwartiertje later komt de volgende fietser binnen op een ligfiets. Hij heeft ook aardig doorgetrapt want hij was immers een pont later bij Velzen.

Ik drink een kop koffie en eet mijn boterhammen op. De jongens eten wat in het restaurant. Na een half uurtje zijn er weer klaar voor en starten we voor het laatste deel van de tocht. Als bonus blijkt dat we geen 400km maar 428km gaan rijden. Deze mannen kijken niet op een kilometer meer of minder. We rijden nu weer in een groepje van vier en dat blijft zo tot in Hilversum. Bij weer een wegopbreking moet ik een omweg maken. Eenmaal terug op de track versnel ik om de kopgroep weer in te halen. Nummer drie geeft aan dat hij wat rustiger gaat rijden en vanaf hier zijn we weer met drie man. Nu rijden we langs Loosdrecht en langs de Loosdrechtse plassen, we passeren een prachtig stukje Nederland. Ook tussen Utrecht en Zoetermeer komen we heel wat prachtige huizen tegen, hoewel er ondertussen wel aardig wat te koop staat. Naarmate we dichter bij Zoetermeer komen wordt het fietsen zwaarder. Ik heb nu behoorlijk last van mijn knieën (waarschijnlijk de spieraanhechtingen naast mijn knieën) en ik krijg de pedalen nog maar moeilijk rond. In Zoetermeer mogen we niet door het oude centrum en moeten we omrijden. Dan gaan we nog een keer verkeerd en moet ik de Quest omkeren. De twee mannen zijn ondertussen al weer verder en ik moet me verbijten om weer bij te komen. Gelukkig lukt dat net op tijd en rijden we gedrieën klokslag drie uur het clubterrein op. Met aftrek van een uur pauze hebben we de 428km in 15uur gereden (zo'n 30km/uur gemiddeld).

We leveren de stempelkaarten in en drinken nog wat. Daarna ga ik weer huiswaarts voor de laatste 17km. In Zoetermeer rij ik verkeerd, de batterij van de GPS is inmiddels leeg en ik heb geen zin hem te vervangen. Na wat heen en weer gerij vraag ik de weg en kom weer op het goede spoor. Nu krijg ik het echt zwaar, mijn knieën willen niet meer. Met moeite haal ik 25km/uur, het is geen gezicht als ik langzamer rij!

Om half vijf ben ik weer thuis. Tegen beter weten in drink ik een biertje en even later dut ik in op de bank. Als ik wakker wordt kan ik de trap bijna niet meer op, ik verwacht dat ik de volgende morgen niets meer kan.

Vanmorgen merk ik tot mijn verrassing dat ik me weer kiplekker voel. De vermoeidheid is weg en mijn knieën voelen goed. Misschien kan ik met wat meer oefening ook de langere tochten aan. Volgende maand wordt de WRB600km gereden, het rondje drielandenpunt. Daar moet ik nog goed over nadenken, want de Quest is wel erg zwaar om in Limburg de Mergelland route te fietsen. Ik zal in ieder geval tandwielen moet wisselen en het meeste van de bagage thuis moeten laten.

Ik kijk nu terug op een prachtige ervaring, uitstekend verzorgt door Leo en de andere mannen. Echt een aanrader om eens mee te doen. Er zijn tochten vanaf 200km!

464km