zondag, december 28, 2008

Oliebollentocht 2008

Vandaag heb ik mee gereden met de jaarlijkse velomobielen oliebollentocht. Terwijl ik nu al bijna drie jaar in een Quest fiets was het voor mij toch de eerste keer dat ik met deze tocht mee ging. Misschien hield het doorgaans niet al te beste weer op de laatste zondag van het jaar me wel tegen. Vandaag hadden we echter niets te klagen, behalve misschien dat de wind snijdend koud aanvoelde, maar dat mag je eind december wel verwachten. Ik heb nog even overwogen om naar Almere te fietsen, gelukkig heb ik dat niet gedaan want het zou toch wel heel erg koud zijn geweest. om zo'n stuk in het donker en kou te rijden.



Enkele andere waren wel zo dapper geweest om afstanden tot 100km naar Almere te rijden (petje af!). En dan te bedenken dat ze 's avonds ook weer terug moesten.

Bij binnenkomst in de kantine van Almere90, een fietsclub in Almere, kregen we koffie en heerlijk zelfgebakken cake. (Ik denk dat Marjolein van Schoot hier heel druk mee bezig is geweest). Om 10:30 ging de eerste groep van start om het uitgestippelde rondje door Almere en omstreken te rijden. Bij de schouwburg stopten we zodat de aanwezige fotografen zich lekker konden uitleven.


Zelf de plaatselijke TV was met een ploeg vertegenwoordigd om dit heugelijke feit te verslaan. Gelukkig werd er niet al te lang stilgestaan, want mijn voeten voelden aan als ijsklompen (misschien is Hotronic voetverwarming toch iets voor mij Wim?).

Even later was er al weer een stop voor de lunch (nou ja, voor zover je taart een lunch kan noemen), die ons prima smaakte.




Ik ben niet de enige die de Quest op het dak vervoerd




Na de lunch reden we weer verder, het grootste deel van de route voerde ons door de prachtige natuur. Het prachtige weer maakte het allemaal nog veel mooier. Ik hoorde dat het vorige jaren soms erbarmelijk slecht was geweest met hagel, sneeuw of regen.

Overal waar we mensen passeerden kregen we veel belangstelling, wat niet vreemd is als je in zo'n grote groep rijdt.

Na terugkomst waren daar de traditionele oliebollen, broodje en soep. Mijn complimenten voor de organisatie! Volgend jaar weer!


sanitaire stop bij de Oostvaarders plassen
















terug in het clubhuis aan de oliebollen


de "fotoshoot"

maandag, december 15, 2008

Rondje in de winterkou

Het is me al een paar keer overkomen dat het op zondag prima fietsweer en ik uiteindelijke te lang wacht om te gaan fietsen. Als ik met een of andere klus bezig ben wil ik dat immers eerst afmaken en dan komt het fietsen in het gedrang. Zondag realiseerde ik me dat al te goed, het was immers een buitenkans om lekker te gaan fietsen. Niet dat ze zon uitbundig scheen, nee maar het weer was beter dan het de afgelopen week was geweest.

Eenmaal op weg was het weer genieten als vanouds, lekker cruisen in het daglicht. Op de langere stukken liep de snelheid weer aardig op, ik kwam al snel weer in het ritme. Ik merk het wel dat ik niet zo veel heb gefietst de laatste tijd. Er waren niet veel andere renners op weg, als je geen Quest hebt dan is het toch wel erg fris..

Het tochtje monde weer uit in een nogal standaard rondje richting nieuwe waterweg, hoek van Holland, Kijkduin en dan weer richting huis.

Na een kleine twee uur was ik weer terug met zo'n 60km extra op de teller. Ik moet de voet van de teller eens met contactspray inspuiten. Het gebeurt de laatste tijd vaker dat de verlichting in de Quest aangaat wat betekend dat de sensor de magneet ziet voorbij komen. De teller reageert echter niet. Als ik de teller in het voetje heen en weer beweeg wordt hij weer wakker en geeft hij de snelheid weer aan. (mijn Questcomputer-tje zit namelijk direct op de kabel gesoldeerd en heeft daardoor geen last van contact problemen.)

dinsdag, december 09, 2008

Eindelijk weer in de fiets!

Het is al weer bedroevend lang geleden dat ik met de Quest naar Dordrecht ben gereden.

Daar zijn allerlei redenen voor, druk met het werk, slecht weer, donker en geen zin.

Zondag vond ik dat het er nu maar weer eens van moest komen.

Alle benodigde spullen lagen klaar en gisteren morgen reed ik met mijn Quest richting Dordrecht.

Het was wel weer wennen om in het donker te vertrekken, dat was een tijd geleden!

De weersvoorspelling gaf aan dat het een zonnige dag zou worden, alleen daar had ik op het vroege tijdstip niet veel aan. Ik vorderde vlot, hoewel de conditie niet meer optimaal was.

Ik heb de afgelopen weken wel vaker hardgelopen, ik ben zelfs weer twee keer met Paul’s hardloopgroepje meegeweest. Maar fietsen en hardlopen zijn toch verschillende dingen en dat merkte ik nu.

Vlak voordat ik Rotterdam binnenreed viel me op ik dat het fietsen steeds zwaarder ging.

Even verderop begon de Quest te kwispelen en hoorde ik het kenmerkende geluid van een lekke band.

Jahoor, dat moest mij weer overkomen, een lekke band in het donker repareren.

Gelukkig had ik een warme trui meegenomen, want je koelt snel af buiten de Quest.

De reserve band had ik vrij snel omgelegd alleen niet helemaal naar mijn zin.

Het ventiel zat een beetje scheef, dus ik pompte de band maar niet te hard op.

Toen ik weer weg reed merkte ik dat er iets aanliep, wat een tikkend geluid gaf.

Dit zorgde er samen voor dat ik nu nog verder in snelheid terugzakte.

Met moeite kon ik een kruissnelheid van 37 km/uur aanhouden

Ondertussen vraag je je af of dat door de matige fietsconditie komt of door andere oorzaken.

In de middag pauze plakte ik de band en zorgde ik er voor dat de binnenband goed om het wiel lag.

Het tikkend geluid bleek een gebroken spaak te zijn, die bij iedere omwenteling van het wiel tegen de ophanging aan kwam. Dat kost inderdaad energie!

Terug ging het vlotter dan op de heenweg. Maar een toptijd zat er zeker niet in, wat je in de winter ook niet hoeft te verwachten. De heenrit was wat teleurstellend, terug kreeg ik er weer zin in.


Hopelijk volgende week weer!

zondag, oktober 19, 2008

Vierde plaats bij de LEL

Vanmiddag heb ik meegereden met de jaarlijkse ligfiets race over de dijk Lelystad-Enkhuizen. Hiermee wordt traditiegetrouw het fiets seizoen afgesloten. Vorig jaar was het erbarmelijk slecht weer, dit jaar prachtig fietsweer. Ik reed mee met mijn nieuwe blauwe racekap op de fiets, de kap voldeed gelukkig geheel aan de verwachting. In tegenstelling tot de proefrit vorige week was het nu niet te warm.





Bij het eerste stuk stond de wind (6Bft) gunstig en liep de snelheid op tot ver boven de 60. De eerste bocht onderaan de sluis haalde ik niet omdat ik te hard reed, ik ging daar even op twee wielen en moest via de berm corrigeren. Een stuk verderop, vlak voor het keerpunt gaat het fietspad van de noordkant van de dijk naar de zuidkant. Dat betekend dat je even vol in de wind, bovenop de dijk komt te rijden. Ik voelde daar een flinke windvlaag en het scheelde niet veel of de kap was weggewaaid. Later hoorde ik dat dit een andere Quest-rijder wel was overkomen.



Het fietspad is het afgelopen jaar flink verbeterd, vergeleken met zoals het vroeger was. Naar mijn idee is het nog steeds een beroerd stuk fietspad vol met hobbels. Blijkbaar worden voor dit soort asfalteer klusjes de wat mindere bedrijven uitgenodigd.








De terugweg ging niet zo hard als ik zou willen. Niet dat het slecht ging, maar ik had graag sneller gereden. De snelheid, tegen de wind in, bleef hangen rond de 52km/uur. Uiteindelijk leverde mijn inspanningen een vierde plaats op. Ymte en Hans waren ongenaakbaar 1e en 2-e. Bob Vroegh zat slechts zo'n 10seconden voor mij op de derde plaats.






Na de race was er, ook volgens traditie, erwtensoep. Toen ik net terug was moest ik er even niet aan denken maar na een half uurtje kreeg ik best wel trek.

Na de soep deelde Marjolein van Schoot zelfgebakken appelcake uit die prima smaakte.

Ondertussen ken ik de meeste andere deelnemers wel. Naast het fietsen is het ook een gezellige happening.

Mijn tijd was 58:54 over de 52km.

Er zit nog wel een stijgende lijn in mijn prestaties, zie ook de LigfietsPlaza uitslagenlijst

dinsdag, oktober 14, 2008

Aanwinst of prul?

Toen ik vanmiddag door de Lidl liep viel mijn oog op een klein fietspompje. Volgens een prijskaartje kostte het apparaatje e12,99 Niet veel geld maar als de pomp niet goed functioneert evenwel weggegooid geld. Ik dacht, terugbrengen kan altijd nog en rekende mijn boodschappen af. Toen bleek dat het superlichte pompje (250gram) slecht e2,99 kostte, nu ging ik echt twijfelen aan de kwaliteit.
Thuisgekomen ben ik gelijk aan het testen gegaan door de grote 26" achterband van de Quest leeg te laten lopen en hem direct weer tot 5 bar op te pompen. En dat ging verrassend goed. De pomp lekt minder (de manometer blijft een stabiele druk aangeven wanneer je stopt met pompen) dan mijn Halfords pomp die minstens 6 keer duurder en bovendien veel meer weegt (700 gram). Deze pomp raakt bovendien de laatste tijd versleten en klemt niet meer goed op het ventiel zodat het noodzakelijk is het ventiel met een hand vast te houden

Er zijn ook nadelen, de slang van het pompje is slecht 45cm dus moet het wiel echt op de grond staan, wat meestal geen probleem is. Het oppompen van een dergelijke grote band kost wel meer tijd dan voorheen, maar wanneer gaat de achterband nu lek! Een voorband oppompen gaat redelijk vlot en de pomp haalt de 6 bar makkelijk.

Kortom: een aanrader als pompje voor onderweg. Je moet er wel snel bijzijn want ik denk dat de voorraad bijna op is.

NB. in opgevouwen toestand is het pompje 14cm lang. Er wordt zelfs een opberghoesje meegeleverd.



naschrift: Ik ben vandaag nog even langs de Lidl gereden om nog een pompje te kopen (cadeautje). De prijs bij het schap was inderdaad e12,99 maar aan de kassa slechts e2,99


maandag, oktober 13, 2008


De afgelopen weken heb ik mijn vrije tijd deels besteed aan een verbeterde stroomlijnkap. Ik vond de andere kap een beetje lomp en bovendien was er nog teveel ruimte in de kap over. Kortom, hij kon nog kleiner en daarmee met minder frontaal oppervlak. Gisteren ben ik een proefritje gaan maken, ik moet immers weten of hij in de praktijk voldoet. Of ik er sneller mee ben weet ik niet, het zal hooguit enkele seconden schelen. Wat ik wel weet is dat het onder deze kap bloedheet wordt in het najaars zonnetje. na een kilometer of dertig was ik blij dat ik hem weer kon afzetten.

Ook heb ik mijn grote 65T tandwiel weer terug gemonteerd. Daarbij ontdekte ik dat de kunststof afdekdoppen, die op het einde van de voorwiel assen zijn geplaatst, helemaal zijn gesmolten. Ze zitten nu vastgeplakt aan de zwarte wiel-dekjes. Kan je nagaan hoe warm de remmen zijn geworden bij de afdalingen in Duitsland een paar weken terug.

Vanmiddag was ik redelijk vroeg thuis van het werk en kon ik na het avond eten mooi nog een rondje fietsen. Er stond een behoorlijk straffe wind, wind tegen haalde ik net 50, terug ging het veel harder. Vanavond ging het trouwens beter dan gisteren. Hopelijk kom ik nog in vorm voor de wedstrijd van aanstaande zondag (LEL).

30 + 65, totaal 23775km

zaterdag, oktober 11, 2008

Filevrije donderdag?

Afgelopen donderdag was er een extra stimulans om met de Quest naar Dordrecht te fietsen, het was immers filevrije donderdag. Ik zat een beetje te twijfelen, dat heb ik wel meer als ik langere tijd deze route niet heb gefietst. Maar dit feit duwde mij in ieder geval over de drempel. Bovendien was er mooi weer voorspelt, hetgeen zeker waar was.

Omdat ik woensdag pas laat was thuisgekomen van mijn zakenreisje naar Duitsland vertrok ik donderdag pas na 9:00 uur. Waar het nu aan lag weet ik niet maar ik ben nog niet eerder zoveel auto's tegen gekomen. Misschien dachten automobilisten dat het een belofte was dat er op deze donderdag geen files zouden zijn, wat weer een mooie reden was om met de auto naar het werk te gaan. Kortom, ik had deze dag veel meer oponthoud door de auto's die in de weg reden of op kruispunten de doorgang versperden. Vooral in het centrum van Rotterdam was er voor de automobilisten geen doorkomen aan en dan blijven deze irritante stukken blijk soms midden op het fietspad staan.

Ik lees net in een kranten artikel dat de lengte van de files zelfs groter was dan op een andere donderdag. Maar ik citeer uit dit artikel "Ook volgens Mark van der Vussen van Rijkswaterstaat zit de winst van de dag echt in de bewustwording.".

Ik vraag me af over welke bewustwording de beste man het heeft, ondertussen laat niemand zijn auto staan om eens lekker met de fiets naar het werk te rijden. Deze donderdag was daar uitermate geschikt voor. Voor mij in iedergeval een prachtig tochtje Wateringen - Dordrecht vv. 104km in drie uur

zondag, oktober 05, 2008

Tocht naar Wetzlar


Het is al weer een week geleden, maar door de drukte op mijn werk ben ik nog niet eens toegekomen met het bijwerken van mijn weblog over deze tocht. Hierbij dan maar een korte samenvatting (en kijk anders eens naar het uitgebreide relaas van Wim Schermer).

Woensdag avond ben ik na werktijd met de Quest op het dak van de auto naar de camping op de Appelweide bij Winterswijk gereden. Deze camping ligt op een heerlijk rustige locatie tussen de landerijen. De meeste andere fietsers waren er al, een aantal was nog onderweg. ik was een van de weinige die niet met de Quest naar de camping was gereden, had ik ook wel gewild, maar de tijd ontbrak. Ymte verzorgde volgens traditie een heerlijke pastamaaltijd. Om een uur of tien gingen we slapen wat me niet erg best afging op de harde vloer. Ik heb het grootste deel van de nacht wakker gelegen, volgende keer neem ik een luchtbed mee. Dat kon ook makkelijk omdat op de volgende locatie bedden aanwezig zijn.

Donderdag morgen stonden we om 7uur op en om 8uur waren we al onderweg. Ik ging met de eerste groep mee, achteraf bleek dit de snelle groep te zijn. Al snel reden we Duitsland in en begon het terrein al wat heuvelachtiger te worden. Tussen de middag stopten we om proviand in te slaan en om wat te eten. Naast de Lidl zat een broodjeszaak waar je heerlijk broodjes kon kopen, die smaakten nu dubbel lekker. Om circa 15:30 uur kwamen we als eerste op de camping in Sorpesee aan waar we een plaatsje in een van de trekkers hutten konden zoeken. na het douchen gingen we op de naastgelegen camping in het restaurant een heerlijke schnitzel met bier wegspoelen.

Vrijdag morgen ging de wekker weer om 7:00 uur en aten we een lekker eitje met gebakken spek, dat ging er wel weer in!! Al snel na het vetrek werd het terrein behoorlijk heuvelachtig, wat het fietsen met de Quest behoorlijk zwaar maakte. Tegenover de langzame beklimming stond steeds een snelle afdaling waar de snelheid flink opliep. De kunst was om de remmen zo min mogelijk te gebruiken. Toch rook ik regelmatig de warmgelopen remvoeringen. naar mate we dichter bij Wetzlar kwamen gingen de afdalingen sneller. Bij de laatste afdaling liep de snelheid op tot 97km/uur. We kwamen om 18:00 uuraan bij de jeugherberg, de tweede groep was te laat voor het avondeten, de keuken ging sluiten. Dit losten we op door voor iedereen van de tweede groep een bord eten klaar te zetten.

Zaterdag stond er aanvankelijk niets op het programma. Tocht werd er snel een rondrit geĆÆmproviseerd zodat we samen met de andere deelnemers door de omliggende plaatsen konden fietsen. De zon scheen volop en het werd een prachtige rit. in een van de dorpjes stopten we op het marktplein om wat te eten. Hier hadden we erg veel bekijks van de aanwezigen, het was ook wel een bont gezelschap van allerhande velomobielen.

Zondag was het weer tijd voor de terugtocht, dat betekende dat er weer flink moest worden gewerkt. Het weer was langzaam minder geworden, in de ochtend was het zelfs erg fris. Na elf uur steeg de temperatuur en verdween de mist en dichte bewolking. In de middag was het zelfs behoorlijk warm, vooral tijdens de beklimmingen.

Uieindelijk bereikten we in de buurt van Winterberg een hoogte van 750meter na een beklimming van wel drie kwartier. Het tempo tijdens deze beklimming lag op een schamele 8km/uur. Wat wil je ook met zoveel bagage in een fiets die leeg ook al niet bepaald ligt is.

Maandag was de laatste dag al weer aangebroken. Toen we de camping afreden konden we gelijk met een klim beginnen, dat viel niet mee. Daarna werd het steeds makkelijke naarmate we dichter bij Nederland kwamen.

Om drie uur waren we al weer terug bij de Appelweide. De meesten van de groep moesten echter nog veel verder fietsen over afstanden variƫrend van 100 tot 230km. Ik kon in de auto stappen en was om 17:45 weer terug in Wateringen. Jammer dat het weer voorbij is, ik heb erg genoten van het fietsen en het gezelschap. ca 650km






Stop op het dorpsplein
















Rust na de beklimming tot 750 meter















Arjen heeft een gebroken ketting
















gereden track












Bijbehorende hoogte profiel van Winterswijk tot Winterswijk

zondag, september 21, 2008

Voorbereiding tocht naar Giesen

Ik had me al eerder voorgenomen dit weekend het grote 65T tandwiel voor in de Quest te vervangen door een kleiner 57T exemplaar. Het is namelijk niet mogelijk vanaf de kleinere tandwielen weer omhoog naar dit grote tandwiel te schakelen. Bij de tocht door Duitsland volgende week zijn de kleinere tandwielen hoognodig.

Het is prachtig weer, dat maakt het een stuk makkelijker om aan de Quest te sleutelen. Naast het verwisselen van de tandwielen zal ook de ketting moeten worden ingekort. Om makkelijk te kunnen sleutelen zet ik de Quest op de tuintafel en leg hem op zijn zij, dat werkt een stuk prettiger. Ik haal het verschil (8 schakels) van de ketting af met mijn nieuwe aanwinst, een Tacx kettingpons. Het blijkt inderdaad een goede aankoop, hij doet zijn werk prima. Na het monteren van het tandwiel moet ook de derailleur omlaag worden geschoven, anders zit de geleide-beugel te ver van de ketting. Daarna moet ook de kabel opnieuw worden gespannen anders kan er niet worden geschakeld.

Na een proefritje blijkt dat de ketting nog steeds te lang is, hierna haal ik er nog een vijftal schakels uit. Uiteindelijk geef ik het stelschroefje op de versnellingshandel nog een slag naar rechts omde kabel iets strakker te zetten. Hierna schakelt de Quest weer soepel over de drie tandwielen.

Het is nog steeds mooi weer en dus ga ik met de fiets nog even een proefritje maken. Het fietsen gaat lekker en uiteindelijk wordt het een proefrit van 70km. Ik merk wel op dat er een vreemd geluid achterin de fiets is wanneer ik iets minder kracht zet. Dit lijkt op het punt waar de tandwielen gaan vrijlopen te gebeuren. Ik heb dit al eerder gehad, vlak nadat ik nieuwe achtertandwielen op de Quest had laten monteren. Toen ging het vanzelf weer weg. Thuisgekomen maak ik de ketting goed schoon, vet hem opnieuw in en spuit smeermiddel op de achter derailleur. Bij een klein rondje rond het huis lijkt het geluid weg te blijven..

Afgelopen Vrijdag moest ik overwerken. Uiteindelijk maak ik het een stukje makkelijker door met de Quest naar Dordrecht te fietsen. Het blijkt een zeer goede beslissing. Wanneer ik terug rij zie ik kilometers langs rijen auto's op de snelweg staan. En ik kan heerlijk cruisen in de namiddag zon. Op het fietspad langs de A15 zie ik een groepje wielrenners voor me rijden. Het komt qua afstand en timing perfect uit, ik zet aan en ga met een ietswat overdreven 65km/uur bij ze voorbij. Kinderachtig maar het blijft toch leuk!

102 en 70 km

woensdag, september 17, 2008

Doorsnee ritje Dordrecht

Gisteren reed ik weer een eerste ritje naar Dordrecht heen en weer. Het weer zat mee en de temperatuur was prima. Ik had voor het eerst het zwarte dekje op de Quest en bovendien een wat dikker shirt. De combinatie zorgde er voor dat ik het best wel warm had. Zowel de heen als de terugweg reed ik in circa 1:30 uur. Ik kan verder opmerken dat de heenrit over de Delfhavenseweg ging. Zoals ik in Rotterdam gewend ben was de weg weer opgebroken en moest ik via de ander kant van de weg verder fietsen. leuk dat de automobilisten daar geen weet van hebben en daarom niet eens je kant opkijken als ze de hoek omslaan. Oppassen dus!
104km

maandag, september 08, 2008

NK Tijdrijden op Texel 2008

Vrijdag ben ik met de Quest op het dak van de auto richting Dronten gereden. Timo hield me gezelschap, net zoals vorig jaar. Bij Velomobiel werd de breuk in de achterbrug ophanging snel en deskundig gerepareerd. Ook kreeg ik mijn schuimkap, die ik op het cycle vision had laten liggen, weer terug. Ik heb gelijk een nieuwe, extra dunne binnenband gekocht voor in de stelvio racebandjes van de voorwielen. Een vorige band bleek poreus en niets is vervelender dan leeglopende banden tijdens een wedstrijd. Tot slot vroeg ik ymte of de levering van mijn Quest tot eind Maart kon worden verschoven, ik ben nog niet echt aan een nieuwe Quest toe aangezien ik er steeds vanuit ging hem pas in de zomer te krijgen.

Zaterdag morgen heb ik de Stelvio bandjes gemonteerd en ben ik alvast de wedstrijdbaan gaan verkennen. Er stond een flinke wind en de wind zou alleen maar sterker worden bij het vorderen van de dag. Ik had mijn ouders belooft een nieuw keukenblad te monteren, daar begon ik rond tien uur mee. Het was wat meer werk dan ik had ingeschat, ik maak altijd veel te optimistische schattingen van de benodigde tijd voor een klus, maar goed dat ik geen zelfstandige ben! Rond twee uur was ik klaar en kon ik snel nog wat eten voor ik richting Oudeschild zou rijden.

Bij de baan aangekomen herkende ik al wat gezichten van vorig jaar, alleen Wim Schermer was er jammer genoeg niet bij. Later las ik dat hij teveel last van kramp in zijn been had. Ik maakte nog even een ommetje en toen ik terug kwam kon ik direct starten. Er stond een flinke wind in de richting van het keerpunt.

Na het aftellen ging ik er als een speer vandoor. Dankzij mijn grote voortandwiel kon ik een snelheid van rond de 68km/uur aanhouden tot aan het keerpunt, zo hard heb ik nooit eerder in de Quest gereden. Anders dan andere jaren was er een man behulpzaam bij het omkeren. Ik was zelf al gestopt op een stukje terug te rijden toen de beste man de achterkant van de Quest oppakte en me weer in de goede richting zette. Op de weg terug werd het tegen de wind in een stuk zwaarder, ik kon hier een snelheid van 52 tot 56km/uur aanhouden. Ondertussen zat ik al te rekenen en kwam ik tot de conclusie dat ik een stuk sneller zou zijn dan vorig jaar. Ik ging er al vanuit dat ik deze keer weer zou winnen. Toen ik terug was was de teleurstelling deze te groter dat ik "slechts" tweede was geworden, ik baalde dus enorm, ook al omdat ik nog wel iets harder had gekund.

Vanwege de veiligheid was de tussentijd tussen de deelnemers vergroot, met als nadeel dat je je tegenstander nog nauwelijks ziet rijden. Mede hierdoor en omdat ik wat laat aan de start was verschenen had ik niet in de gaten wat er verder op het parcours gebeurde. gelukkig heb ik volgend jaar weer een kans!

De organisatie had, ook al voor de veiligheid, het parcours ingekort. Dat vond ik ook wel jammer want de race werd nu wel erg kort. normaal gesproken ben ik na een half uur pas lekker warm gedraaid, nu reed ik na die tijd al weer over de finish. Ondanks het feit dat er geen andere deelnemers op de baan waren toegelaten had ik toch bijna een aanvaring met een tweetal fietsers die op de dijk reden. pas na een flink aantal keren toeteren hadden ze me in de gaten en gingen ze opzij.

Zondag gingen we om 14:30 weer huiswaarts. Bij het opstel-terrein van de TESO werd ik achter een camper gezet. Toen ik de boot opreed werd ik echter naar een zijweg op de boot verwezen, wat ik nogal vreemd vond omdat het plafond daar nogal laag is. Ik dacht dat de beste man wel zou weten wat hij deed, met zijn ervaring. Toch reed ik langzaam het zijvak in, je weet het nooit. We waren er inog niet half in toen de Quest plots op het dak begon te schuiven, ik schrok me rot! En ja hoor, ik zat met de Quest tegen een stalen balk.

De man die me hier naar toe had gestuurd wilde er niet mee te maken hebben, hij zei nog wel dat het allemaal niets voorstelde. Even later zat ik in het personeelshok een schade formulier in te vullen. Nu wilde de veroorzaker van de schade zijn naam niet onder het formulier zetten, hij zei dat het mijn eigen schuld was en dat ik zelf het verkeerde vak was ingereden. Later realiseerde ik me dat dit onzin was, hij stond namelijk zelf voor het vak waar ik dan wel in had gemoeten. Hij had me gewoon achter de camper aan moeten laten rijden, bovendien moet hij niet zo flauw zijn en zijn aansprakelijkheid erkennen.

Ik vraag me nog af wat ik hier mee moet, de schade kan waarschijnlijk niet eenvoudig gerepareerd worden (zonder de hele Quest over te spuiten).

Ligfietsen met stroomlijn


Naam

Woonplaats:

Eindtijd

Snelheid

1

Guus van Schoot

ALMERE

0:30:41

56,71

2

Eduard Botter

WATERINGEN

0:31:10

55,83

3

Bastiaan Welmers

DELFGAUW

0:31:43

54,86

4

Niels Vogel

SCHOORLDAM

0:33:30

51,94

5

Harry Lieben

GRONINGEN

0:34:23

50,61

6

Geert van der Steeg

DE COCKSDORP

0:37:17

46,67

7

Rene Boon

DE COCKSDORP

0:38:49

44,83

8

Theo van Goor

KOUDHOORN (PUTTEN)

0:40:08

43,36

9

Frans van Schoot

ALMERE

0:41:49

41,61

10

Marjolein Van Schoot - Eijgenraam

ALMERE

0:45:26

38,30

woensdag, september 03, 2008

Metaal moeheid


Tijdens de  ritjes met mijn Quest afgelopen week hoorde ik regelmatig een rammelend geluid achter in de in fiets. Ik had al een keer achterin naar de derailleur gekeken maar ik kon niets vreemds ontdekken. Zaterdag heb ik nogmaals wat beter gezocht en uiteindelijk ontdekte ik dat er een steun aan de achterbrug ophanging was afgebroken. Niet iets wat gevaar oplevert maar doorfietsen is ook weer niet verstandig omdat de ophanging nu extra wordt belast. Wanneer ik vrijdag naar Texel rij ga ik even bij Velomobiel in Dronten langs waar ze het euvel gaan herstellen.

Als ik dan toch in Dronten ben kan ik gelijk de schuimkap meenemen, die Ymte op het cycle vision had gevonden. Ik mistte hem pas weken later, in de zomer gebruik ik die kap namelijk niet.  Eind September ga ik mee naar het internationale velomobiel-treffen in Duitsland, misschien dat ik de kap dan wel hard nodig heb.

De afgelopen dagen pak de mountainbike om toch door te kunnen gaan met mijn training ritjes. Ik wil natuurlijk zaterdag wel helemaal fit bij de start van de NK op Texel verschijnen.

De lijst met deelnemers heb ik al ontvangen, er staan veel bekenden van vorig jaar op. Mijn vader attendeerde me er op dat ik op een promo filmpje van Texel ben te zien. Grappig, al duurt de shot maar heel kort, dat komt ervan als je zo hard gaat.

woensdag, augustus 27, 2008

Officielle waarschuwing van oom agent


Vandaag was het zover, ik ben bij mijn illegale activiteiten betrapt. Toen ik uit Dordrecht terug reed en bijna thuis was kon ik kiezen of het fietspad of de autoweg over de Dorpskade. Ik twijfelde omdat ik al aardig leeg gereden was. Uiteindelijk hakte ik op het laatste moment de knoop door en koos ik de autoweg. Achter me reed een zwarte Opel en even later ging de beste man me ook nog inhalen. Ik had niets door en ergerde me omdat hij niet erg doorreed (45). Uiteindelijk ging ik het fietspad weer op om hem rechts in te halen. De man begon te toeteren en stak zijn hand op. Ik dacht dat hij vervelende gebaren maakte en ik stak ook mijn hand op. Echt vreemd werd het toen de auto naast me tegen het verkeer in bleef rijden, de Herenstraat in. Ik vreesde dat het een zeer agressieve automobilist betrof en reed lekker door. Uiteindelijk hoorde ik: "Politie-stoppen" en toen viel het kwartje. Ik moest mijn legitimatie laten zien en kreeg een reprimande te horen hoe gevaarlijk ik wel bezig was. De man beweerde dat ik wel 65 tot 70km/uur had gereden (ik hoop dat hij gelijk heeft, dan zit ik op het NK Texel gebakken), wat me wel een beetje overdreven leek. In ieder geval had ik op een weg gefietst waar het voor fietsers verboden is (wist ik ook wel maar ik hield me natuurlijk van de domme). Uiteindelijk kwam ik er met een waarschuwing vanaf. Maar de volgende keer dat hij me te pakken krijgt draagt hj de zaak bij de officier van justitie voor (gaan ze mijn Quest dan in beslag nemen?). Mijn verweer dat het op de weg tussen de auto's toch veiliger is dan op het fietspad waar je zo door een auto van je sokken wordt gereden maakte geen indruk. Volgens de beste man bekeek ik het alleen vanuit mijn eigen standpunt. Ik verweerde me door te vertellen dat het meestal de automobilisten zijn die niet opletten, ik kijk wel uit.

<<<<< Zo had ik het liever gezien!












vandaag 102km, totaal 22537km

maandag, augustus 25, 2008

Snel retour Dordrecht

Vanmorgen werd ik een kwartier voor de wekker ging wakker. Het ontbijt sloeg ik over en precies om 6:30 stapte ik in de Quest om richting Dordrecht te rijden. Er was niet al te veel verkeer en ook de scholieren zijn nog niet in grote getallen aanwezig. Het fietsen ging voorspoedig op een noodstop voor een niet-voorrang gevende fietser na. Geen schade maar ik rook wel het rubber van mijn banden op het wegdek. Na precies 1:25 en 50km kwam ik op het werk aan, best wel een snelle tijd vergeleken met de andere ritten.

Om 16:45 zat het er weer op en kon ik de terugweg aanvaarden. De wind was behoorlijk opgestoken (5-6 Bft ZW) maar daar had ik blijkbaar geen last van want de snelheid zat lange tijd rond de 50km/uur. Blijkbaar zit ik op het goede spoor met mijn training van de laatste weken, eerst in de bergen en daarna in de Quest. De gezonde berglucht mis ik wel, zeker toen ik achter een drietal brommers aanreed. De terugweg ging zelfs sneller dan heen, nu deed ik er 1:22 uur over de 52km, inclusief het wachten voor verkeerslichten. Soms moet je voor bijna alle lichten wachten, dit keer leek het wel of ze geprogrammeerde waren om voor mij op groen te gaan.

dinsdag, augustus 19, 2008

Stoom afblazen

Doordat ik gisteren veel te laat naar bed ging en de weervoorspelling erg slecht was ben ik niet naar het werk gaan fietsen. Daar had ik best wel spijt van, het weer was immers best wel goed vanmorgen. Toen ik echter naar huis reed barstte de regenbuien los, het water kwam met bakken naar beneden. Thuisgekomen was het weer helemaal opgeklaard, tijd om alsnog te geen fietsen. Op 6 september doe ik weer mee aan het NK tijdrijden en dan moet ik top-fit zijn. Niet dat ik in de vakantie heb stilgezeten, integendeel, ik heb menig berg beklommen.

Zondag heb ik al eerder weer een rondje in de Quest gereden en na een half uurtje voelde het weer als vanouds aan. Ik vreesde dat het mountainbiken slecht is te combineren, maar dat valt dus reuze mee. Zondag deed ik nog enigszins rustig, vandaag ging het gas vol open (bij wijze van spreken dan). Er stond een fris windje, windkracht 7 volgens Mart en dat geloof ik graag. Via Schipluiden ben ik naar de nieuwe waterweg gereden, toen richting Hoek van Holland. Bij de waterkering twee keer met hoog tempo naar boven.

Het bleek dat meer mensen het idee hadden te gaan fietsen, het was verrassend druk onderweg.

Na ruim 1,5 uur had ik de 70 km afgelegd en kon ik thuis stoom afblazen na deze pittige training.

zondag, augustus 17, 2008

De beklimming van de Mont Ventoux

Dat ik al een tijd niets aan mijn blog heb toegevoegd betekend niet dat ik niet heb gefietst of ziek ben geweest. Ik heb de afgelopen drie weken vakantie gevierd in Frankrijk, Italiƫ en Zwitserland. De vakantie begon op de camping in Bedoin welke als startpunt van de beklimming van de Mont Ventoux was gekozen. Normaal zou ik deze streek niet gauw als vakantie bestemming hebben gekozen, maar het is er zo goed bevallen dat we nog zeker een keer terug willen. We stonden op camping de pastorie wat een heerlijke rust garandeert. Een bijkomend voordeel is dat de camping spotgoedkoop is, zeker als je hem vergelijkt met campings aan de Italiaanse riviera, waar je de hoofdprijs betaald voor een klein plekje op een te volle camping.

Op de middag van de eerste dag dat we op deze camping stonden was ik al op de mountainbike gestapt met een halve fles water in mijn rugzak om wat in de omgeving te toeren. Dat ging aanvankelijk erg lekker en al gauw reed ik richting Mt Ventoux. In het begin van de rit was ik lekker fris maar in de warme middag-zon (30 graden) ging ik al snel flink zweten en het parcours werd steiler en steiler. Bij 1300m hoogte was het water op (en mijn energie ook), hier moest ik nog maar een keertje voor terug komen!



Op 29 juli was het zo ver en vertrok ik om 7:00 vanaf de camping nadat ik wat had gegeten en dit keer met een volle fles water. In de frisse ochtend lucht ging het stukken beter, maar toch breekt de klim je op de duur aardig op, er is bijna geen plek waar je even rust kan houden zonder van de fiets af te stappen. En afstappen is natuurlijk taboe, dat doe je niet!

Ik merkte wel (wat ik natuurlijk al wist) dat ik bepaald geen klimmer ben, samen met het gewicht van mijn mountainbike kom ik ruim over de 100Kg en dat werkt bepaald niet mee. De meeste andere fietsers, en dat zijn er nogal wat aangezien het hier een soort klimmers-bedevaartsoord is, zijn kleine lichte mannetjes.


Het klimmen ging gestaag door, het is gewoon een kwestie van doorzetten. Het grootste deel van de klim gaat door het bos, maar wanneer je uiteindelijke het bos verlaat ben je er nog lang niet. Als er in het bos nog enige beschutting tegen de zon was dan is die nu verdwenen, nu brand de zon op je. Gelukkig stond er wel een frisse wind en kon ik toch nog redelijk doorrijden. Een paar fietsers reden me voor bij maar ik ging wel gelijk op met een andere mountain biker. Soms ging ik voor, even later nam hij weer het voortouw. Dat ging zo door tot zo'n 100m onder de top. Plots trapte ik door en even later lag ik plat op de weg, de ketting was gebroken. Dat betekende dat ik moest lopen hetgeen langzamer ging dan fietsen. Bovengekomen hielpen een paar behulpzame Fransen met het repareren van de ketting. Bij het wat lager gelegen restaurant had ik de gelegenheid om mijn handen, zwart van het kettingsmeer, weer schoon te wassen. De terugweg naar beneden was als een beloning voor de verrichte arbeid. Het hele stuk naar Bedoin kan je uitrijden zonder maar even te hoeven trappen. De snelheid liep op tot een maximum van 75km per uur op de steilste stukken. Ik geloof wel dat ik deze vakantie het grootste deel van mijn remblokjes heb versleten.

Een ander groot voordeel van vroeg in de ochtend naar boven fietsen is dat er dan nog maar weinig niet-fietsers zijn. Dat was me bij de eerste poging nogal tegengevallen: de lucht van verbrande koppelingsplaten en remblokken beneemt je de adem wanneer de auto's continue af en aanrijden van en naar de top van de berg.







Twee dagen later heb ik het ritje nog eens over gedaan. Nu was ik een uurtje later vertrokken en dat was aan de warmte duidelijk te merken. Dit keer hield de ketting zich goed en bereikte ik de top in 1 keer in een tijd van even boven de twee uur.

Volgende keer mijn buik inhouden!












Samen met Michelle op de foto bij het monument van Tom Simpson

maandag, juli 14, 2008

Training voor Ventoux

Toen ik een paar dagen terug de blog van fietsvriend Baksteen las kreeg ik een ingeving. Waarom ga ik in mijn vakantie niet de mont Ventoux bestijgen? Gelukkig had ik mijn (onze) vakantie nog niet in detail vastgelegd (wat het vrouwtje wel graag zou willen) en ben ik flexibel. Als ik een tijdrit van zes uur kan rijden dan kan ik deze kale jongen ook wel op. Zo gezegd, zo gedaan. We gaan volgende week als een speer richting Provence, daar slaan we ons kampement op en de volgende dag rij ik naar boven.

Om alvast een beetje aan het afzien op de mountainbike te wennen heb ik gisteren een toertocht met fietsvereniging "de glazen stad" meegereden. Om 8:50 reed ik bij de Wollebrand aan om nog even een bakkie koffie te doen voor de rit zou starten. Dat viel wel even tegen, er stond zeker 200 man klaar en er waren er meer die koffie wilden. Buiten stonden 200 racefietsen in de zon te blinken en daar stalde ik mijn oude mountainbike naast. Ik had het idee dat een paar man zicht afvroegen of ik niet bij het verkeerde evenement was beland, maar nee ik wilde mee..

Om 9 uur ging de eerste groep op weg en even later ging ik er achter aan. Dat viel nog niet mee om die groep in te halen, zeker als je individueel bent ingesteld zoals deze jongen. Gewoon ieder voor zich. Bij Delft werd ik zowaar door een duo fietsers ingehaald en dat liet ik niet gebeuren, er achteraan dus. In Rotterdam kwam de groep renners in zicht maar inhalen lukte niet zomaar. Even later weer wel maar dat kwam doordat de stad meer op een mountainbike parcours leek dan op voor wielrenners geschkt terrein. Er stond een renner met lekke band en de rest moest wachten.

Even later doken we gedrieƫn de maastunnel in en aan de andere kant kwam even later weer een groep in beeld. Tot nu toe hadden we steeds voor de wind gereden en dat zou zo blijven tot na de stop aan de oude Maas. Na een lekker bakkie koffie en een stuk appeltaart sprong ik weer op om een andere groep renners te volgen. nu ging het al gauw pal tegen de wind in en begon ik het principe van in de groep fietsen te begrijpen. Het scheelt een slok op een borrel wanneer je achterin een groep rijdt. Jammer genoeg had k geen GPS bij me, maar ik heb later opgezocht dat we een heel stuk over de Brielse Maasdijk hebben gereden en via deze smalle reep land reden we pal tegen de wind in tot bijna aan Rozenburg. Ik zag dat een renners van ons groepje van vier het kopwerk deed en de andere vonden dat wel prima. Dat is niet mijn stijl en al gauw ploegde ik me naar voren. Dan valt het wel meteen op wat een verschil het is om achterin te rijden of aan kop. Het tempo zat rond de 35km/uur en uiteindelijk begrepen de andere twee ook dat we moesten wisselen wilden we dit lang gaan volhouden. Steeds als ik na een paar kilometer kopwerk terugviel in snelheid kwam een ander naar voren om het over te nemen. achterin hersteld ik dan weer iets en even later reed ik weer naar voren. Dit is wel slopend en ik was niet onaangenaam verrast toen Rozenburg in zicht kwam. Helaas voer de pont voor onze neus weg en moesten we een kwartiertje wachten tot hij weer terug kwam.

We hadden wel het mooiste weer van de wereld en het was bepaald niet erg om even in de zon te wachten. Aan de andere kant van het water gingen we er weer stevig tegenaan en de snelheid
zat algauw weer rond de 35.

Helaas voor mij ging het groepje dat ik achterna reed niet terug naar Naaldwijk maar ze reden richting 's Gravenzande. Daar kwam ik dus te laat achter en ik kon weer een tiental extra kilometers op mijn naam schrijven.

Om 12:30 was ik weer terug in wateringen, klaar voor een fietstochtje met de familie richting strand.

80 km met een gemiddelde van 28km/uur. Klaar voor Ventoux? Of volgende week zondag nog een toertochtje, het is me in ieder geval prima bevallen. Leuke sfeer!!

woensdag, juli 09, 2008

Rit in de regen

De voorspellingen van deze week zien er niet best uit. Daarbij leek de woensdag nog het meest geschikt om naar het werk in Dordrecht te fietsen. Toen ik vanmorgen om 6:05 naar buiten kwam zag de lucht er fantastisch mooi uit. Mooie wolkenpartijen in verschillende kleuren. Het was lekker rustig en het fietsen ging voorspoedig. Het lijkt wel of ik steeds beter in vorm kom de laatste tijd, eigenlijk zou ik vaker wedstrijden moeten fietsen. ik realiseer me dat het allemaal wel erg makkelijk gaat, na een wedstrijd heb ik nergens last van en ben zeker niet uitgeput (behalve dan na de 6-uurs race van het cycle vision).

Vanmorgen had ik er zin in en ik kon het tempo flink hoog houden. In Rotterdam was voor het eerst sinds lange tijd de Delftweg weer open en zo kon ik de route langs de Delfshavenseweg volgen. Dat wilde ik al lang maar eerst werd de brug herbouwd en daarna lag de bestrating open. Maar nu kon het dus weer en dit is zeker voor herhaling vatbaar. Vanaf hier werkten bijna alle verkeerlichten tegen en was ik wel genoodzaakt om hier en daar door rood te rijden. Als ik dat niet doe dan komt er zo 10 minuten extra wachttijd bij.

Vanaf het fietspad langs de A20 ging het weer als een speer en kon ik zelfs hier en daar een brommertje voorbij rijden (mits ze niet al teveel zijn opgevoerd). Wat mij betreft gaan bromfietsers ook milieu tax betalen, wat braken sommige exemplaren toch een bak troep uit! Tegenwoordig beginnen elektrische bromfietsen een heel mooi alternatief te worden.

Na 1:23 en 50,6km kwam ik op mijn werk aan, de op een na snelste tijd (36 km/uur gem).

Terwijl het tijdstip van de terugrit naderde troken de wolken zich samen. Op de buienradar zag ik al dat het niet droog zou blijven. Zo erg vindt ik dat niet, normaal ben ik ook drijfnat van het zweet. Als ik maar in beweging blijf want zodra ik stop wordt het te koud met al dat vocht in je shirt.

Nu waren het de bruggen die tegenwerkten. Er stonden er maar liefst drie open, twee in Papendrecht en een in Delft. Nu deed ik er iets langer over, dat kon ook moeilijk anders want het blijft link om snelle bochten te maken op het natte wegdek. na 1:32 en 52,6 km was ik weer terug in Wateringen. Leker gefietst!!

zondag, juli 06, 2008

Tweede op Flevonice


Ik was vanmorgen al vroeg in de weer om alle spullen bij elkaar te rapen voor de wedstrijd in Biddinghuizen. De tocht met de Quest op het dak van de auto ging voorspoedig, dit keer zowaar geen files, zodat ik ruim op tijd aan kwam rijden bij de baan. Ik was een van de eerste fietsers die de baan ging verkennen.







De baan was nog bochtiger dan ik al dacht, in bijna iedere bocht moet je flink afremmen om er niet uit te vliegen. Daarmee werd ook het voordeel van de race-kap een stuk minder. Achteraf bleek ik d enige te zijn die met een kap ging fietsen. Een ander nadeel van de kap was dat je niet door hebt hoe hard het waait en het gevoel voor de bochten wordt een stuk minder. Maar ik moest wel met deze kap rijden aangezien ik er vanmorgen ook was achtergekomen dat ik de zwarte schuimkap op het cycle vision had laten staan.

Nadat ik een aantal rondjes had gereden waren de andere deelnemers ook aangekomen en kon de wedstrijd beginnen. de eerste wedstrijd ging over 1 rondje, dat in verband met werkzaamheden aan de baan was beperkt tot 3,75km. Later bleek dat het criterium hierdoor ook was verlengt tot 11 rondjes, terwijl ik steeds dacht dat het een race van 25km was.

Ik startte als vierde en voor ik lekker op gang was passeerde k de finish alweer. Ik was niet echt tevreden, er zat veel meer in. Ik was zo bezig met "niet omslaan in de bochten", dat ik bijna niet aan hard doortrappen toekwam. Bovendien waaide het stevig (4-5Bft), waardoor het nog lastiger wordt om de bochten heelhuids door te komen. Deze baan is helemaal open en in de polder kan het stevig waaien. Achteraf bleek ik op de derde plaats te staan achter Ymte(Quest) en Niels (M5 lowrider). De laatste zat maar 1sec voor me. Deze baan is duidelijk beter geschikt voor twee wielers die de bochten beter kunnen nemen.


Tijdens het wachten kwam er een enorm vliegtuig over, een Antonov transport vliegtuig. Volgens een kenner in de groep is dit het grootste vliegtuig ter wereld en is er maar 1 operationeel (deze dus).



Anderhalf uur later gingen we weer van start, nu allemaal tegelijk. Dit keer stond ik vooraan, hetgeen een veel betere eerste ronde opleverde aangezien ik niemand hoefde in te halen. Deze keer had ik weer dezelfde problemen als bij de eerste wedstrijd, hoe kom ik de bocht door. Sommige bochten zijn venijnig, die worden op het einde nog iets scherper waardoor je alsnog dreigt om te gaan. Ik rij liever een constant tempo, daarom moet ik steeds weer denken: versnellen, versnellen als ik een bocht uitkom. Zeker op de rechte stukken moet ik snelheid maken om voordeel van de kap te hebben.

Dit keer ging het iets beter en kwam ik uit op de tweede plaats achter Ymte. Dat leverde me alweer een prijs op, een opvouw barbecue (handig voor de vakantie).

De volgende wedstrijd is op Texel (NK tijdrijden, op 3 september)

donderdag, juli 03, 2008

Ingeschreven voor Flevonice

Ik had eigenlijk een uitnodiging gekregen om aanstaande weekend in de Franse Alpen te gaan fietsen maar dat ging helaas op het laatste moment niet door. Gelukkig is er nog een mooi alternatief voor handen: de ligfiets wedstrijd in Flevonice. Vandaar dat ik me pas vanavond heb ingeschreven voor een rit van 1 rondje en een rit van 5 rondjes. De baan in Biddinghuizen is 5 km lang, dus de wedstrijd gaat over 5 en 25 km.

Om de vorm er zo goed mogelijk in te houden heb ik vanavond nog een stukje gefietst met hoog tempo. Aangezien de wedstrijd over relatief kleine afstanden gaat zal ik extra hard moeten fietsen. Vanavond ben ik naar de nieuwe waterweg gereden en heb daar een paar keer de bult bij de waterkering beklommen. Er stond weinig wind en het fietsen ging erg ontspannen.

Ik ken deze baan alleen van luchtfoto's en heb geen idee hoe ik snel ik de bochten met mijn Quest kan nemen. Sommige bochten lijken me nogal scherp (voorste en achterste op de foto).

Ik zag op de ligfiets discussie website dat Ymte een tijdje geleden in een wedstrijd een rondje reed met een snelheid van 50km/uur. (ter vergelijking: bij het cycle vision reed hij zijn eerste rondje bij de 25km wedstrijd met een gemiddelde van 55km/uur, de volgende rondje 56-57 km/uur) Het lijkt me dat de bochten dus wel degelijk een beperkende factor zijn.

60km, totaal 21827km

woensdag, juli 02, 2008

Wat een rit!

Gistermorgen werd ik een uur voor de op de wekker ingestelde tijd al wakker. Een blik naar buiten vertelde me dat het prachtig fietsweer was en zo zat ik om 7:50 uur al in de Quest op weg naar Dordrecht. Zo vroeg in de morgen is er weinig ander verkeer, dus dat schiet lekker op. Vooral op stukken waar ik de weg moet delen met automobilisten rijdt dat meer ontspannen. In Rotterdam koos ik voor de route door het centrum, het was nu even na half zeven en nog er waren nog steeds maar weinig fietsers op mijn pad. Bij het fietspad langs de A20 kon het gas erop. Wel moet je rond deze tijd van het jaar oppassen voor tegenliggers omdat het gras langs de kanten van het fietspad zo hoog staat. Vooral in bochten zijn de tegenliggers moeilijk te zien. Hopelijk zet de gemeente binnenkort weer eens het mes in deze bermbegroeiing. Normaal kom ik op dit stuk grote groepen scholieren tegen, die zijn er vanzelfsprekend op dit tijdstip nog niet. In het begin leverde dat een hoop gegiechel op, nu zijn ze wel aan mijn Quest gewend. Om 7:20 kwam ik op het werk aan.

Even na vier uur zat ik weer in de Quest voor de thuisrit. Het plan was om de rondweg van Dordrecht te volgen en zo de tunnelroute te volgen. De verkeerslichten waren me vandaag gunstig gezind en al snel kwam ik bij de eerste tunnel aan, de Kil tunnel. Natuurlijk was ik benieuwd hoe hard ik nu naar beneden kon rijden. Ik heb immers sinds het cycle vision een 65-tands tandwiel voor in de Quest gemonteerd zitten. En daarmee kan ik weer iets harder mee fietsen, vooral in situatie wind mee of heuvel af. Als ik zo hard in deze tunnel duik, levert dat vooral bij het eerste stuk een spannende situatie op. Ik kom namelijk vanuit het volle zonlicht, met zonnebril op en duik dan dat donkere gat in. Het fietspad is tweerichting verkeer en je weet nooit welke halve gare je vanaf de andere kant tegemoet komt (mogelijk aan de verkeerde kant van het fietspad). Maar gelukkig ging alles goed en ik haalde een nieuwe Kiltunnel topsnelheid van 81km/uur.

Vanaf hier naar de Heinenoordtunnel ging als gesmeerd. De temperatuur in de Quest was al behoorlijk opgelopen maar zolang ik voldoende snelheid maak heb ik ook koeling,.als ik stop schiet de temperatuur omhoog. In deze tunnel geen nieuw record, de teller bleef weer steken bij 85 km/uur. Ik weet nu zeker dat dit aan de teller ligt aangezien ik nu toch wel harder naar beneden reed dan de vorige keren. De klim omhoog ging beter dan ik had verwacht, omdat ik zo hard ga (en hard blijf doortrappen) rij ik het grootste deel aan de andere kant weer omhoog. Het was trouwens behoorlijk druk in de tunnel en ondanks de breedte moet ik door de hoge snelheid toch goed opletten. Het is wel grappig om bromfietser voorbij te spuiten, met bijna hun dubbel snelheid.

Voor het pad lang de oude Maas stond een hek dat aangaf dat de doorgang verspert zou zijn. Dat negeerde ik (en met mij zo’n beetje alle andere fietsers) wat verder weinig oponthoud gaf behalve dat de bovenlaag van het asfalt was gefreesd. Dat betekend dat dit binnenkort ook een snel fietspad wordt! Of een of andere dodo moet weer op het idee komen om een toplaag van scherp grind op het fietspad te strooien, wat maar al te vaak met fietspaden wordt uitgehaald. De wegenplanambtenaren fietsen zelf immers niet! en weten daarom ook niet wat dit grint voor ellende geeft. Nu, we hopen er maar het beste van.

Op het fietspad richting de Beneluxtunnel trok ik nog even alles uit de kast om een bromfietser voor te zijn. Ik wilde immers voor hem bij de tunnellift aankomen. Dat lukte prima en uiteindelijk reed ik hem met 65 km/uur voorbij. Ik had lekker de gang erin tot een $##@!^ vrachtwagen eikel besloot om af te slaan om het tankwagen terrein links van het fietspad op te rijden. Ik toeterde en stopte hiermee pas tot ik helemaal stil stond. De vrachtwagen stopte uiteindelijk wel maar pas veel te laat, ik stond op dat moment al een stuk naast het fietspad, het ging allemaal nog net goed. De bijrijder zat een beetje schaapachtig te lachen. Ik snap wel waarom die Polen en Bulgaren zo goedkoop zijn, ze hebben immers niet al die dure diploma’s hoeven te halen. In die landen kan helemaal iedere imbeciel de weg op.

Na Vlaardingen had ik nog een bijna aanvaring met een achteruit rijdende automobilist en richting Schipluiden moest ik de snelheid beperken tot 25 vanwege een tractor met hooiwagen. Hier was het trouwens heerlijk verkeersluw, hetgeen kwam omdat de weg was afgezet om hem te asfalteren. Ze zijn wel lekker bezig!

Om zes uur was ik weer thuis. Vandaag 115km.

n.b. Misschien rij ik aanstaande zondag een wedstrijd mee op Flevonice, dat ligt eraan of ik er tijd voor heb

woensdag, juni 25, 2008

Weer helemaal fit

Het heeft een paar dagen geduurd voor ik weer fit genoeg was om naar mijn werk te fietsen. De wedstrijden afgelopen weekend hadden wel veel energie gekost. Ik had verder nergens last van, behalve pijnlijke voetzolen. Tijdens de 6-uurs race begon de onderkant van mijn voeten steeds meer geĆÆrriteerd te raken, maandag waren ze ronduit pijnlijk. Gelukkig gaat dat nu ook weer beter.

Vanmorgen ben ik weer in mijn fiets gestapt, het moest er maar weer eens van komen! Na een paar honderd meter had ik mijn draai weer gevonden en genoot ik van de rit. Erg hard ging het niet en alle verkeerslichten stonden op rood. Ook de brug over de Noord ging voor mijn neus open om een kneuterig bootje door te laten. Lang nadat de boot was gepasseerd was de brug pas weer dicht en zo kwam ik een kwartier later dan gewoonlijk aan.

Op de terugweg ging het een stuk vlotter. Ik had in de middagpauze lekker in de zon gezeten en was weer behoorlijk fit. De wind stond schuin tegen en was best wel sterk ( ff kijken op de site ), ja 6Bft pal uit het westen. Maar ondanks de wind ging ik als een speer, het lijkt wel of mijn conditie erop is vooruit gegaan. Dat gevoel heb ik ook wel gehad na hardloopwedstrijden. Hopelijk kan ik de goede vorma vasthouden tot de volgende wedstrijd, wellicht op 6 juli op Flevonice. .

Toen ik over de brug richting Papendrecht reed riep iemand heel hard: He, Ik schrik me de tering, he, he, alsof hij een antwoord van mij verwachte. Ik reed wijselijk door want het klonk allemaal erg agressief, hij wilde mij op mijn gezicht slaan of anders een gat in mijn Quest trappen. Ik heb wel vaker van dit soort aanvaringen in deze buurt. Het eikel gehalte in de regio Dordrecht is wel erg groot!

Langs de A20 kwam een paard met berijdster me tegemoet. Ik hield zoveel mogelijk afstand en nam snelheid terug. Je weet het nooit, gisteren las ik een verhaal van een Quest bestuurder waarbij een paard een scheur van 1meter in zijn Quest trapte toen hij achterlangs reed.

zondag, juni 22, 2008

CycleVision 2008

Het afgelopen weekend ben ik met Timo op de ligfietsdagen op de Sloter wielerbaan geweest. Daar hebben we kunnen genieten van het prachtige zomerweer, gelukkig kwamen de slechte weersvoorspellingen niet uit. Nu konden we lekker kamperen, het is heel relaxed dat je zo vanuit je tent naar een wedstrijd kan gaan. Het is werkelijk een internationaal evenement, er komen zelfs fietsers uit Duitsland, Belg


Gisteren heb ik twee verschillende wedstrijden met mijn Quest gereden. Mijn hooggespannen verwachtingen kwamen helemaal uit. Bij de 1 uurs wedstrijd eindigde ik op de 5-e plaats, achter de twee superrijders uit de ligfietswereld Ymte Sijbrandij en Hans Wessels en twee bestuurders van tweewiel gestroomlijnde ligfietsen (deze fietsen hebben nog minder weerstand dan een Quest). Mijn gemiddelde was 51,9 km/uur, de afgelegde afstand bijna 52km

Vorig jaar heb ik ook met deze wedstrijd meegedaan, dus het parcours kende ik al goed. Deze baan dateert uit de zestiger jaren en het asfalt is hier en daar wel aan vernieuwing toe. Gelukkig is een deel pas geleden ook verbeterd. Tijdens deze wedstrijd deelde ik de baan met zo'n 60 andere fietsers en dat geeft soms lastige situaties. Zo gebeurde het een paar keer dat ik flink in de remmen moest omdat ik door een ander werd klemgereden, dan kost het heel veel energie om weer op snelheid te komen.

Gisteravond heb ik de tweede wedstrijd gereden, een tijdrit over 25 km. Wanneer de eerste rijder 25 km heeft gereden wordt de wedstrijd gestaakt. Ik had hierbij een gemiddeld snelheid van 52,8 en eindigde op de vierde plaats wat me nog een mooie prijs opleverde (een Kojak buitenband).










De klapper kwam vanmorgen om 8 uur, de tijdrit van 6 uur. Bij het inschrijven had ik mezelf al afgevraagd waar ik aan ging beginnen. Een dergelijke afstand op volle snelheid fietsen kost ongelooflijk veel energie. Als je niet oppast ben je na een paar uur door je reserves heen en gaat het kaarsje uit. De afgelopen tijd heb ik wel speciaal getraind voor dit soort lange afstanden maar dat is toch anders dan de wedstrijd. Om dit probleem zoveel mogelijk te vermijden had ik flessen limonade en een pak pannenkoeken bij me. Drinken is geen probleem maar eten krijg je tijdens een wedstrijd nauwelijks naar binnen. Ik startte met 3 liter en tijdens de race gaf Timo me nog twee keer een fles aan zodat ik in totaal 6 liter heb gedronken. Ik reed deze wedstrijd met de stroomlijnkap op de Quest, wat heel erg warm was, er stond gewoon een sloot condenswater naast me op de bodem van de fiets. De meeste anderen die gestart waren met een dergelijke kap gingen op een bepaald moment verder zonder kap omdat het te warm was. Achteraf had ik dat misschien ook wel moeten doen.

De eerste uren ging het eigenlijk best wel lekker maar uiteindelijk is het toch enorm slopend om zo hard te fietsen. Bij bepaalde bochten moest ik iets snelheid terugnemen want boven de 50 komt het linkerwiel van de grond. Dat betekend dat je na de bocht weer extra moeite moet doen om weer op snelheid te komen. Vlak na de start is er een heuvel waar de baan over de toegangsweg heen gaat. Dat klimmetje begin je na verloop van tijd ook te voelen. En dan moest ik ook bij deze race een paar keer flink in de remmen omdat iemand voor me geen ruimte liet in de bocht.

Halverwege de race gaf Timo me een fles aan. Toen ik daarna weer wilde optrekken kreeg ik kramp in mijn linker bovenbeen. Gelukkig kon ik het weer weg masseren terwijl ik met een slakkengang verder reed. Even dacht ik de race hier te moeten staken, maar dat hoefde gelukkig niet. Je kan dit punt herkennen aan de dip in de grafiek. Je ziet dat andere ook hun zware momenten hebben gehad. Ik zag Ymte op een bepaald moment ook naast zijn fiets op de grond zitten. De ronden daarvoor kon ik hem bijhouden en zelfs passeren. Hij had het ook te warm gekregen onder de kap. even later kwam hij mij weer voorbij, nu zonder kap. Ik weet niet meer hoe ik de laatste ronden heb gereden, ik was werkelijk helemaal op. Toen het sein kwam dat de 6 uur vol waren had ik zelfs de grootste moeite met het rondje uitrijden. En na de race kon ik maar met moeite uit de Quest klimmen. Ik denk dat dit het zwaarste is wat ik ooit heb gedaan. Timo had gelukkig alle spullen opgeruimd zodat ik alleen maar onder de douche hoefde te stappen.

Ik eindigde op een prachtige vijfde plaats in het klassement met 272 km.

(De uitslagen zijn te zien op ligfiets.net)

Volgend jaar toch maar weer meedoen?





foto's Hans Huijgen en Luc Willeart



links: ik ben een slechte starter, dat kost tijd!








De derde prijs voor de velomobiele race (25km), een mooie buitenband van Velomobiel.

Timo is mijn assistent .