maandag, april 25, 2011

Bloembollentocht met FTCW



Vanmorgen was de bloembollentocht weer aan de beurt. Ik had de tocht nog als GPS track op de computer staan en dat was maar goed ook! Al snel ben ik namelijk het grote peleton wielrenners kwijt geraakt. Eerst bleek het bochtige bospad door Madestein (Den Haag) te lastig om de renners te volgen. Op de langere stukken haal ik ze normaal weer in. Vandaag lukte dat niet echt. Het duinpad tussen Kijkduin en Scheveningen leent zich normaal goed voor zo'n inhaal actie. Maar de gemeente heeft het pad van een nieuwe asfaltlaag voorzien. Daardoor is het een zeer snel fietspad geworden, te snel voor een of ander lullig ambtenaartje. Op drie plaatsen zijn er van die achterlijke dubbele drempels aangelegd waardoor je bijna tot stilstand moet afremmen om de Quest er ongeschonden overheen te krijgen. En zelfs
dan schuurt de onderkant tegen de hobbel.

Hier op de foto zie je hoe deze drempel eruitziet. Ik vond het plaatje op een website die allerhande obstakels voor fietsers beschrijft.

Ik heb het idee dat dit exemplaar nog een milde variant is van het geval dat ik tegenkwam.

Toen ik er drie had gedaan was er geen wielrenner meer te bekennen. Die jongens vliegen in bijna volle vaart over de drempels heen. Eigenlijk heeft alleen een Quest-rijder er last van!

Ik begrijp ook niet dat dit soort drempels op fietspaden worden aangelegd. Een paar weken geleden is er nog een wielrenner overleden omdat hij de macht over het stuur verloor bij een dergelijke drempel. Als een wielrenner het niet op tijd in de gaten heeft en met de handen los rijd, dan is een drempel levensgevaarlijk. Ook in mijn kennissen kring is een wielrenner heel vervelend gevallen op zo'n onding. Hij moest met een trauma heli worden opgehaald.

Ik heb tot aan de koffie stop flink doorgereden maar ik kwam niemand van de groep nog tegen. Misschien was mijn oude track ook wel afwijkend van de route van dit jaar. Ook de koffie stop was verlegd naar een ander restaurant, dat ik natuurlijk niet kon vinden.

Ik heb maar een paar foto's van mijzelf gemaakt, dan kan je zien dat ik bij de bollen velden ben geweest.

Er waren ook veel andere fietsers, scootmobielers, wandelaars en ruiters onderweg. Vooral die laatste maakten het me lastig. Ik ben
tot drie keer toe uit de Quest gestapt om een paard te laten passeren, de beesten vertrouwen het anders gewoon niet. Meestal is er aan de ene kant een sloot en aan de andere kant een drukke verkeersweg. Het paard kan in paniek geen kant op.

Toen ik zag dat de koffie stop was verplaatst heb ik maar een eigen route terug bedacht. Ik kwam zelfs een van de fiets snelroutes tegen, de Velostrada! Jammer is wel dat het fietspad halverwege door een woonwijk gaat. Een kort pad eromheen had het fietsen nog comfortabeler gemaakt (de ruimte is aanwezig).

Bij het Schenk viaduct in DenHaag werd ik richting fietstunnel gestuurd. Met een Quest de trap af lijkt me geen optie. Dus ben ik terug gereden en heb ik het viaduct genomen. Ik kon goed met de auto's meekomen en gelukkig was oom agent niet in de buurt.

Even na twaalf uur was ik weer terug in wateringen.

105km

zaterdag, april 23, 2011

Rondje Texel in het zand gestrand

Twee jaar geleden heb ik het rondje Texel gereden dat door de ligfietsclub van Twisk wordt georganiseerd. Dat beviel toen erg goed, ik was aardig afgepeigerd na de tocht van 390 km maar ik zou het zo opnieuw doen. Helaas was ik er vorig jaar te laat bij maar dit jaar zou ik weer meedoen. Donderdag had ik al extra eten ingekocht en een grote fles water, want het zou warm worden. De route van toen had ik ook netjes opgeknapt en de slechte stukken verbeterd. Ook de Quest was met nieuwe voor-bandjes op en top in orde.

Vrijdag morgen ging de wekker om kwart voor drie en een half uur later was ik onderweg. Het was nog verrassend warm voor de tijd van het jaar en ik schoot lekker op. Op dat tijdstip is er nauwelijks verkeer en kan je lekker op het asfalt rijden waar anders de auto's alleen-heersers zijn. Ik dacht al veel te vroeg bij Wim aan te komen, zo snel als het ging. Donderdag had ik voor de zekerheid Wim's nummer in mijn gsm gezet, dan kon ik hem ook bellen als ik later zou komen.

Op de Roomburgerweg in Leiden reed ik op een klinker weggetje langs de Vliet. Dit is een wat minder mooi stukje weg met veel verkeers drempels. Toen ik de zoveelste drempel kruiste hield de bestrating opeens op en landde ik in een bak met zand. Grapjassen hadden het waarschuwingsbord weggehaald en in het donker had ik ook niet in de gaten dat er iets mis was. Ik stond natuurlijk vast en moest uit de Quest om verder te kunnen. De weg was verderop wel intact en dus duwde ik de Quest naar de ander kant. Dit viel nog niet mee in het rulle zand.

Er leek niets aan de hand en na een foto te hebben gemaakt vervolgde mijn weg. Ik zat gelijk weer op een snelheid van zo'n 42km/uur maar ik merkte dat het fietsen zwaarder ging. Bij een bocht leek het alsof de Quest minder grip had, hij dweilde een beetje. Ik stapte uit en controleerde mijn banden. Daar leek niks mis mee en ik ging verder. Even later herhaalde zich dat, maar de banden leken gewoon op spanning. Het werd
ondertussen steeds moeizamer om de snelheid erin te houden. Ik bedacht wat er aan de hand kon zijn, misschien een stuurstang los, of een ander mechanisch defect? Uiteindelijk werd het zo erg dat ik weer uit de Quest ging. Nu was het wel duidelijk, de rechter voorband was zacht.

Ik stond onder een lantaarn en kon goed zien wat ik moest doen. Zoals gewoonlijk controleerde ik de buitenband op scherpe voorwerpen, anders is ie zo weer lek. De band was schoon en snel was ik weer op weg. Nog geen tien minuten later was de band weer leeg. Daar begon ik wel heel erg van te balen, op die manier kom ik nooit op tijd bij Wim. Nu moest ik mijn binnenband plakken aangezien ik geen reserve meer had. Toen bleek ook dat ik het stukje schuurpapier , dat ik altijd gebruik om de band op te ruwen, kwijt was. Geen nood, de weg kan ook als schuurpapier worden gebruikt. Nu zocht ik nogmaals naar de oorzaak, ook naar uitstekende spaken of een scheefzittend velglint. Maar alles leek in orde.

Nog geen kilometer verder stond ik weer stil, nu in de pikdonkere polder, vlak voor een molen. gelukkig had ik ook een helmlamp bij me, zo kon ik de band weer plakken. Mijn bij de start zo goede humeur kreeg wel erg te verduren, hoe kon ik nog op tijd zijn? En bovendien ga je niet om kwart voor drie je bed uit om op je knieen in het donker banden te gaan zitten plakken.

Ik bedacht dat het zo niet verder kon. Er moest een oorzaak zijn voor de ellende. Nu pas ontdekte ik dat er een braampje aan de binnenkant van de velgrand zat. Die had ik blijkbaar aan de duik in de zandbak overgehouden. Zoals gezegd had ik geen schuurpapier, maar met een mes moest het ook lukken. De band was ondertussen ook voor de zoveelste keer geplakt en het bleek dat ik weer eens te zuinig was geweest. Thuis had ik twee splinternieuwe banden liggen en dit exemplaar was al zeven keer geplakt. Die gaat thuis dus direct de vuilnisbak in.

Ik had al veel tijd verloren maar het moest mogelijk zijn om voor kwart over zeven bij Wim te zijn. Maar dan had ik niet op de kunsten van de overheid gerekend. De brug bij Oude Wetering stond open en was in onderhoud. Voor de vorm stond er een omleidingsbord voor fietsers bij maar dat wees richting brug. Ook de weg links van de brug liep dood in een woonwijk er rechtsaf lukte ook niet. Veel hulp van anderen had ik ook niet, de eerste twee die ik tegenkwam waren Polen. De volgende vrouw ging er snel vandoor en de derde wist alleen hoe je over de snelweg verder kon. Die optie heb ik nog even gevolgd maar toen ik de auto's daar voorbij zag flitsen ben ik ontmoedigd huiswaarts gegaan.

Inmiddels het al bijna zes uur, Wim nog op tijd bereiken was kansloos.

Toen ik weer langs de zandbak kwam was het ondertussen licht geworden en kon ik nog een paar duidelijkere foto's maken. Ik zag nu ook de steen liggen die ik had geschampt. Al met al mocht ik nog blij zijn dat het niet erger was afgelopen. ik had ook op een berg stenen kunnen botsen.

Om zeven uur belde ik Wim om te vertellen dat hij niet op mij hoefde te wachten. Ik baalde enorm, ik had me immers zo dit tochtje verheugd.

Om half acht stond ik thuis weer voor de deur. Franciska was natuurlijk hoogst verbaasd om me weer zo snel terug te zien. Ze schrok ook wel een beetje toen ik vertelde wat er was gebeurd, maar gelukkig was er geen schade aan mij of de Quest









Hier zie je hoe ik hopeloos heb geprobeerd om naar de overkant te komen. Ik moet nu echt een goede GPS ontvanger met routering mogelijkheid hebben. Dan was het een fluitje van een cent geweest om de goede route te vinden. (helaas ben ik pas in November jarig en zo'n apparaatje kost nogal wat flappen)

maandag, april 18, 2011

Lekker ritje met de Quest en nieuwe acculader

Vanmorgen had ik wat moeite om voldoende tempo te houden. Ik voelde op de een of andere manier de rit van gisteren nog in de benen. Misschien had ik ook wel te kort geslapen?

Op de terugweg ging het een stuk beter. Het was zo warm dat de kap er af kon. Eigenlijk was het ook meer weer voor de korte fietsbroek, maar die had ik helaas niet bij me.






Ik heb na enig speurwerk op internet een nieuwe NiMH acculader gevonden bij de website van de RCVliegshop.nl Het apparaatje bestaat uit een standaard stekervoeding (18VDC / 1Amp) en een laadregeling. het geheel heeft een zeer vriendelijk prijsje van e11,65 Daarbij komt nog wel e8,- voor het verzenden. De dag nadat ik de bestelling had geplaatst lag het pakje al thuis. Techneut als ik ben heb ik hem gelijk opengeschroefd. De elektronica ziet er zeer netjes uit, dit in tegenstelling tot de lader voor 10 cellen die Conrad verkoopt. Hier vragen ze maar liefst e65,- voor een stuk bak-en-braadwerk (een vakterm voor chinees elektronica gepruts).

Mijn accu was vanmorgen helemaal leeg (de oude acculader is nu al ruim een week geleden overleden) en deze lader heeft de hele dag gewerkt om de accu weer op te laden. Toen de accu vol was stopte het laden en gaf het laadlampje netjes aan dat het laadproces klaar was.



Vandaag heb ik een andere steker aan het kastje gezet (hij wordt met een steker geleverd die veel op accupacks wordt gebruikt).

Ik heb ondertussen grootse plannen voor aanstaande vrijdag. Op die dag wordt het rondje Texel weer gereden vanuit de Twisker fietsclub. Ik heb twee jaar geleden ook al meegefiets en dat was me erg bevallen. Vorig jaar was ik het helaas vergeten, maar nu is er dus een nieuwe kans.

Ik wil ook deze keer eerst naar Wim Schermer rijden om dan samen naar Twisk te rijden (ik moet hem nog wel even vragen of hij het ook wel zo'n leuk idee vind -:)

zondag, april 17, 2011

De Griende van Carnisselande tocht met FTCW

Vanmorgen stond er weer een toerrit van FTCW op het programma. Gisteren had ik nog de nieuwe Schwalbe Durano banden gemonteerd die ik bij Velomobiel had gekocht en ik wilde nu wel eens het resultaat bekijken. Bij het omleggen van de banden valt al op hoe makkelijk dat gaat met deze superlichte bandjes. De set Schwalbe marathon winterbanden zijn veel stugger en een heel stuk zwaarder. Daar zou je niet snel een lek mee krijgen zo massief als ze aanvoelen. Ik had er al een paar duizend kilometer me gereden, maar dat zie je er zeker niet vanaf.

De Durano bandjes staan bekend als extreem slijtvast. Die ervaring kan ik niet delen, een paar jaar geleden heb ik ze bij de zes uurs cycle vision wedstrijd al bijna versleten. Maar dat zijn natuurlijk ook extreme omstandigheden.

Om half negen gaan we van start. Op de langere stukken glad asfalt valt me gelijk al op dat de Durano's heel mooi lopen, zonder de bijgeluiden van de Marathon banden. Het kan ook aan mijn toenemende conditie liggen, nu ik meer kilometers rij gaat het hard fietsen me steeds beter af.

Bij de Benelux tunnel probeer ik de groep bij te blijven. helaas staan er hekken heel onhandig voor de lift geplaatst en als ik uiteindelijk aan de andere kant weer boven kom is de groep al weer weg. Ik zie ook geen pijlen op de weg en besluit maar op het volgende groepje te wachten. Gelukkig duurt het niet lang en kan ik weer aan de bak. Zoals al eerder gezegd gaat het me makkelijk af. dat ligt ook wel aan deze tocht er zijn weinig korte bochtige stukken in de route en dat maakt het voor mij wel makkelijk.

Het is ondertussen prachtig weer met maar weinig bewolking. Ik heb de schuimbad op de Quest maar die gaat er na de appeltaart en koffie stop zeker af. Die stop komt al gauw. Ik wil eerst alleen koffie maar de appeltaart ziet er wel erg lekker uit. De man die achter een lange tafel staat te bedienen ziet er uit als een echte kok. dat schept verwachtingen betreffende appeltaart. Helaas blijkt de appeltaart er beter uit te zien dan te smaken. Het lijkt meer een ijstaart!

Na de pauze ga ik achter het eerst vertrekkende groepje aan. Ze rijden wel in een heel laag tempo, dit gaat me te langzaam. Ik probeer of ik ze met een been kan bijhouden, dat lukt zowaar. Ik weet niet of ik zo de 120km kan volmaken maar voor een klein stukje lukt het prima.

Even later worden we gepasseerd door een sneller vijftal en ik haak direct aan. Deze heren doen beter hun best en we gaan richting 45km/uur. Voor de Benelux tunnel ga ik er vandoor zo kan ik gelijk aan de overkant komen. Helaas kom ik via de langere weg toch tegelijk met de groep aan. In de tunnel passeer ik ze weer met 75km/uur. Als ik boven kom vraagt een van de renners hoe haard ik wel niet reed. Hij kijkt er bedenkelijk als ik hem de waarheid vertel..

Vanaf hier is het gesneden koek. Om half een kom ik weer thuis en kan ik lekker in het zonnetje gaan zitten.

120km

donderdag, april 14, 2011

record aantal ligfietsen gespot

Het lijkt aardig te lukken om minstens twee keer in de week met de Quest naar Dordrecht te rijden. Afgelopen maandag de eerste keer en vandaag voor de tweede keer. Hiernaast kan je de route, het hoogte profiel en het snelheids verloop zien. Op deze website "ride with the GPS" kan je je activiteiten bijhouden. In feite moet je dan iedere rit opslaan, ik ben helaas niet zo consequent.


Normaal zijn de woon-werk ritjes vrij standaard en gebeurt er niet zoveel bijzonders. Ik heb altijd haast om op mijn werk te komen, immers hoe later ik binnen kom, hoe later ik pas weer mag gaan. Dus foto's maken enzo zit er eigenlijk niet in. Vandaag op de terug weg was wel erg bijzonder. Ik ben namelijk op deze route nog nooit een gestroomlijnde ligfiets tegen gekomen, laat staan een Quest. Vandaag kwam ik zowaar een Quest tegen op het fietspad langs de A20 bij Papendrecht. Het was een nogal oud exemplaar met veel beschadigingen aan de voorkant. Tijd om te stoppen was er niet, we waren elkaar in een mum gepasseerd. Even verderop wist ik helemaal niet meer hoe ik het had, weer een Quest! Ditmaal een fiets met overal ronde sticker, het leken wel verbodsborden. Ik minderde vaart, maar de andere fietser ging onverminderd door.

Op andere dagen passeer ik wel eens een ligfietser, soms zelf twee. Het record staat op drie stuks. Dat werd vandaag verpletterd, want ik kwam maar liefst 7 ligfietsers tegen op het stuk tot aan het centrum van Rotterdam (1 meisje tussen Rotterdam en Delft). Dat is een goede ontwikkeling, hoe meer fietsers, hoe minder van die stinkende auto's. Het stond trouwens weer aardig vast in Rotterdam. Ik denk dat ik wel een paar honderd auto's ben gepasseerd. Mijn rit tijd zat zoals gewoonlijk rond de 1,5 uur (gereden tijd). De totale tijd varieert wel, zeker als de brug over de Noord voor mijn neus dicht gaat.

Dinsdag is mijn Magic Shine licht uit HongKong binnen gekomen. Ik had de moed al opgegeven, het duurde immers al meer dan een maand. Maar gelukkig heb ik hem nu. Wat geeft dat lampje een bak licht voor 10 Watt. Ik ga hem binnenkort uit elkaar halen om de lamp dimbaar te maken. Standaard kan je hem met een schakelaar in vier standen zetten, vol aan, 30% aan, knipperen en uit. Die schakelaar kan ik niet gebruiken want ik wil hem met mijn Quest computer in vijf standen dimmen . dat is reuze handig want dan spaar je een hoop energie wat op lange ritten noodzakelijk is. Op vol vermogen kan hij drie uur op de meegeleverde Lithium accu branden. In de laagste stand wel 12 uur.

Verder ben ik met een ander interessant project bezig. ik wil een ipod touch als navigatie systeem gebruiken. dat moet mogelijk zijn hoewel er geen out of the box oplossing is. Er zijn wel navigatie systemen voor de iphone, maar die vind ik te duur, zeker als je ook nog een data abonnement nodig hebt. De eerste stappen heb ik al gezet. Mijn zoon Timo is zo'n beetje een ipod/ipad expert en die kan met met een aantal dingen helpen. Hij weet hoe je een ipod kan jailbreaken, wat noodzakelijk is als je niet door Apple getoetste software wil gebruiken (uit de Cydia store bijvoorbeeld).

Het voordeel van een ipod is dat hij meer kan dan een navigatie systeem (muziek afspelen, foto's of film maken, internetten op een wifi spot). Een nadeel is de beperkte gebruiksduur op de interne accu. maar dat kan ik oplossen door mijn Quest accu te gebruiken. De prijs van beide systemen zal vergelijkbaar zijn.

Omdat de ipod geen GPS heeft heb ik een externe bluetooth GPS ontvanger gekocht (Hollux M-1000). Die hebben we nu met het programma BTstack aan de ipod gekoppeld zodat de ipod GPS signalen kan ontvangen alsof het een iphone is. Nu kan ook de iphone software worden gebruikt.
Dat hebben we uitgetest door tomtom te installeren en een rondje met de auto te navigeren.

De volgende stap is het vinden van de juiste navigatie software. daar stel ik wel een aantal eisen aan: offline te gebruiken, open source kaarten, track kunnen bewaren en terugzoeken.

Ik heb al een testje gedaan met Navit (ook een opensource navigatie software project) dat ook op de pc kan worden geĆÆnstalleerd. Het nadeel van dit soort pakketten is dat je zelf ook nog veel moet doen en dat het er vaak niet zo gelikt uitziet als een commercieel pakket. Wel leuk is dat je je eigen kaart kan maken via de navit earth extractor. een kaart van Nederland is daarmee zo'n 500 Mb groot.

Als ik resultaat heb geboekt dan schrijf ik daar zeker een stukje over.


zaterdag, april 09, 2011

WRM200 km in snelle tijd





























Deze week had ik me bij Leo Forster (mrPBP)aangemeld voor de 200km wereld randoneurs tocht. Deze rit (van 200km) heb ik vorig jaar niet gereden omdat ik pas later in het seizoen het bestaan van deze toertochten
ontdekte. Vorig jaar begon ik met 400km en had ik de smaak al snel te pakken. Terugkijkend op de resultaten van vorig jaar zag ik dat de snelste tijd over de 200km 7:25 uur was. Het is natuurlijk geen wedstrijd maar ik weet zeker dat een aantal deelnemers zo snel mogelijk probeert terug te zijn. Ik had er een beetje een dubbel gevoel over maar eigenlijk wilde ik wel proberen om binnen 7 uur terug zijn. Aan de andere kant betekend dit dat er geen sprake kan zijn van een relaxte toer rit.

De ritten vorig jaar reed ik vanaf de start achter het snelste groepje aan en dat is een mooi tempo. Op het moment dat ik zelf vooraan ga rijden betekend dit dat ik 200km moet buffelen.

Ik was al om kwart voor zeven op weg gegaan, de planning was dat ik circa half acht in Zoetermeer zou aankomen. De toerrit zou om acht uur starten. Na het inschrijven nog even een kopje koffie gedronken en een praatje gemaakt met een andere fietser. Hij vertelde me dat het
zijn eerst grote rit zou worden.

Na de start keek ik eerst even de aap uit de boom. Het bleek al snel dat er twee snelle rijders waren op een lage ligfiets met stroomlijnpunt en op een hoge racer. Ze reden behoorlijk door en ik had genoeg moeite om ze om de smalle paadjes bij te houden. Na een halfuur merkte ik dat ik al spierpijn in mijn benen begon te krijgen, dat ging zo niet goed! Toen ik mijn snelheid wat minderde ging het al gauw beter. De afstand tot de twee ligfietsers werd nu wel langzaam groter. Een halfuur later zag ik ze weer terug toen ze langs de kant van het pad een lekke band aan het repareren waren. Nu reed ik weer aan kop.

Dat ik het niet gewend ben om hard te fietsen en tegelijk snel te navigeren werd als snel duidelijk. Het eerste verzorgings
punt kon ik niet vinden. Op het plaatje kan je zien wat er fout ging. Mijn GPS60 toont alleen de tracks en niet de kaart (het
was destijds het instap model van Garmin). Wanneer er twee wegen kort na elkaar volgen weet je soms niet welke je moet hebben (de eerste of de tweede). Ik ging te vroeg naar rechts en reed daarbij een weg op waar je niet met de fiets mag komen. Toen ik ontdekte dat de verzorgingspost er niet was keerde ik om en reed ik het stuk nog een keer. Al met al een hoop tijdverlies dus.

Ik liet de post maar voor wat het was en ging snel weer verder. De 1-
e stempelpost was bij een benzinestation in Weesp. Vreemd genoeg niet het station langs het fietspad, maar het station aan de andere kant van de weg. Het meisje achter de kassa wist van niets, maar na uitleg te hebben gegeven kreeg ik toch de stempel in mijn kaart.

Ik probeerde het tempo zo hoog mogelijk te houden om zo lang mogelijk aan kop te blijven rijden. Zo kwam ik als eerste bij de 2-e stempelpost op de Zuiderheide bij Laren aan. De dame achter de kassa zei eerst niet te weten van een fietstocht en mopperde dat ze haar dat wel hadden kunnen melden. Toen ik zei dat het om de 200 km tocht ging bleek ze er toch vanaf te weten. Ik kreeg een stempel en ging er gelijk weer vandoor, voor mij geen appeltaart! Op een paar honderd meter van het restaurant kwam ik de twee ligfietsers al tegen, ze zaten dus kort achter mij.

Bij Hilversum ging de navigatie weer fout. Na een wegomleiding reed ik de verkeerde kant op en ik kwam pas veel later achter mijn fout toen ik bijna de snelweg opreed. Daar baalde ik stevig van en ik keerde maar rustig weer terug om alsnog het goede pad terug te vinden. Toen ik net op de track terug was kwamen de
ligfietsers me voorbij gereden. Mijn benen waren te vermoeid om hun tempo te volgen. Als dat verkeerd rijden kost ook een hoop energie!


Het laatste stuk ging redelijk voorspoedig. Het was lastig om de snelheid erin te houden, de krachtinspanning aan het begin eiste zijn tol. Ik reed nog wel een paar keer aan de verkeerde kant van een kanaal, maar gelukkig had dit geen grote gevolgen. Bij Benthuizen, Stompwijk en in Zoetermeer reed ik nog een keer verkeerd waarbij ik steeds op een smal pad moest omkeren. Toen ik te snel achteruit wilde gaan schoot de kramp in mijn linker kuit.

Toen ik terug was in het clubhuis bleek ik tweede te zijn. Een van de ligfietsers was afgehaakt omdat hij andere bezigheden had. Mijn tijd was 6:50 en ik had dus wel mijn streven gehaald om onder de 7uur te blijven.

Als je hierop klikt kan je zien hoe vaak de snelheid varieert. De Quest met inhoud weegt nogal wat en dan is het best wel lastig om racefietsers en ligfietsers op bochtige weggetjes bij te houden. Pas wanneer er een lange rechte weg komt kan je de verloren tijd weer inhalen.





Toe ik over het probleem met mijn gps vertelde kreeg ik gelijk een aantal suggesties van de aanwezige fietsers. De ligfietser gebruikte ook een gps60 maar dan de uitvoering waarbij ook de onderliggende kaart wordt getoond. Deze ontvanger is uit productie en dat is maar goed ook want de beperking van maximaal 500 punten per track is niet meer van deze tijd. een geheugen kaartje kost immers bijna niets. De Garmin Oregon schijnt erg goed te zijn en ook over de opensource topografie is men erg tevreden.

237km

maandag, april 04, 2011

Bijna de platste Quest!

Vandaag ben ik nog even met de fiets naar het werk in Dordrecht gereden. Het weer is goed en de rest van de week moet ik voor mijn werk naar Glasgow (UK). Ik wil minstens 200km per week rijden en dan moet ik toch zeker een keer de woon-werk route rijden.

Om even voor zeven vertrek ik en ongeveer 1,5 uur later kom ik in Dordrecht aan. De rit ging zoals meestal erg voorspoedig. Halverwege de dag komt iemand naar me toe om met te vertellen dat de zwarte schuimkap verderop het terrein is gevonden. De wind was nogal aangewakkerd en had de kap meegenomen. Aan die kap kan gelukkig weinig stuk, alleen zitten er een paar extra krassen op het lexaan schermpje.

Op de terugweg valt me op dat er erg veel files in Rotterdam staan. Dat maakt het fietsen voor mij extra leuk, waarom gaan al die automobilisten niet met de fiets? Het is wel vervelend dat die automobilisten alleen maar denken aan het zo snel mogelijk naar huis rijden (voor zover dat nog lukt). Daarbij letten ze hooguit op andere auto (ze willen geen deuk in hun blik). Passerende
fietsers daar letten ze helemaal niet op. Een paar keer moest ik in de remmen omdat zo'n eikel het fietspad blokkeerde. Een vrachtwagen imbeciel maakte het helemaal bont. Terwijl het fiets verkeerslicht op groen was gegaan en ik wegsprintte reed hij nog snel even rechts de bocht om. Ik zag mezelf al met Quest en al tussen de voorste wielen en achterwielen door rijden om daar tot een plat geheel te worden gereduceerd. Zoals je wel eens een vogel op de weg ziet liggen. Gelukkig kijk ik altijd voor de zekerheid nog even of er wat aankomt en dat heeft me gered. Ja,
die vrachtwagen chauffeurs worden beslist niet op hun verstandelijke vermogens geselecteerd! (of misschien juist wel?) Ik zag er laatst een die onder het rijden een film zat te kijken op een laptop die op het dashboard stond. En dan vinden ze het vreemd dat ze zo nu en dan wat automobilisten (of fietsers) platrijden.

Op de Delftweg tussen Rotterdem en Delft was het ook een gekkenhuis. Terwijl daar een poller
installatie staat kwamen de auto's met bossen tegelijk voorbij. Hoe dat kan is me een raadsel, de poller moet ongeveer 1 auto per minuut doorlaten.

Op de foto zie je een voorbeeld van een dergelijke poller. Sommige automobilisten proberen er toch overheen te rijden en dan krijg je dit effect.



Hiernaast een foto van de bewuste poller.

Het zijn werkelijk flut installatie, ze zijn vaker defect dan werkend. Waarom hebben ze niet gewoon een rood-licht camera geplaatst! Waarschijnlijk geeft de poller-firma grotere kerst pakketten!




Bij de poller stond toch een enorme rij auto's. Blijkbaar deed hij zijn werk nu toch wel. Met als resultaat dat ik moest wachten tot die #$%^& auto's me ruimte gaven om langs te rijden. Het is niet voor niets dat de auto's hier zoveel mogelijk worden geweerd. Er is gewoon geen ruimte om de auto's elkaar te laten passeren.


Zaterdag ga ik mijn eerste WRB rit van dit jaar rijden. het begint met 200km, daarna 300km, 400km en tenslotte 600km. In Augustus wordt de ultieme rit PBP (1200km) gereden. Dat gaat me wel iets te ver. Bovendien is het nog een heel gedoe, met verzorging en dergelijke. Ik ben al blij als ik de 600km weer uitrij!

vandaag 100km


zondag, april 03, 2011

Eerste toertocht in 2011 met FTCW

Vanmorgen ging FTCW weer van start met hun toer-ritten. Voor mij een goede stimulans om weer wat conditie op te bouwen. Dit keer kon er vanaf 8:30 worden gestart (andere jaren vanaf 9:00 uur). Ik kocht gelijk maar een kaart voor het hele seizoen. Voor de kosten hoef je het niet te laten en het is wel zo gemakkelijk. Bovendien moet ik nu wel iedere week meefietsen.

De rit van vanmorgen heette "rust in de randstad". Dat viel eigenlijk wel mee want er waren nogal wat toerfietsers onderweg. Meestal in grote groepen, alle met de zelfde outfit. Dan waren wij een wel gevarieerder gezelschap. Er zijn wel groepjes met dezelfde kleding maar die bestaan dan uit hooguit tien man.

Het ging eigenlijk net als vorige jaren. Op de lange stukken had ik het makkelijk en zou de snelheid best wel hoger mogen, hoewel de groep renners ook al gauw boven de 35 km/uur zit.
Bij de korte bochtige stukjes moet bij mij weer alles uit de kast, soms is het best wel moeilijk volgen. Een Quest van 35 Kg versnelt nu eenmaal niet zo gemakkelijk als een racefiets van een kilo of 8. Maar hoe verder we kwamen hoe beter het ging. Ik moet er blijkbaar gewoon aan wennen om zo te fietsen.

Na een kleine 60 kilometer stopten we bij het mooi, aan het water, gelegen restaurant "Meerenbos". Een minuut of twintig later gingen we weer op pad. Ik had het idee dat het tempo er bij een aantal van de heren uit was, de een na de andere haakte af en uiteindelijk kwam ik achter een groepje van twee weer terug in Wateringen.

95km