WRM200 km in snelle tijd

Deze week had ik me bij Leo Forster (mrPBP)aangemeld voor de 200km wereld randoneurs tocht. Deze rit (van 200km) heb ik vorig jaar niet gereden omdat ik pas later in het seizoen het bestaan van deze toertochten

ontdekte. Vorig jaar begon ik met 400km en had ik de smaak al snel te pakken. Terugkijkend op de resultaten van vorig jaar zag ik dat de snelste tijd over de 200km 7:25 uur was. Het is natuurlijk geen wedstrijd maar ik weet zeker dat een aantal deelnemers zo snel mogelijk probeert terug te zijn. Ik had er een beetje een dubbel gevoel over maar eigenlijk wilde ik wel proberen om binnen 7 uur terug zijn. Aan de andere kant betekend dit dat er geen sprake kan zijn van een relaxte toer rit.

De ritten vorig jaar reed ik vanaf de start achter het snelste groepje aan en dat is een mooi tempo. Op het moment dat ik zelf vooraan ga rijden betekend dit dat ik 200km moet buffelen.

Ik was al om kwart voor zeven op weg gegaan, de planning was dat ik circa half acht in Zoetermeer zou aankomen. De toerrit zou om acht uur starten. Na het inschrijven nog even een kopje koffie gedronken en een praatje gemaakt met een andere fietser. Hij vertelde me dat het

zijn eerst grote rit zou worden.

Na de start keek ik eerst even de aap uit de boom. Het bleek al snel dat er twee snelle rijders waren op een lage ligfiets met stroomlijnpunt en op een hoge racer. Ze reden behoorlijk door en ik had genoeg moeite om ze om de smalle paadjes bij te houden. Na een halfuur merkte ik dat ik al spierpijn in mijn benen begon te krijgen, dat ging zo niet goed! Toen ik mijn snelheid wat minderde ging het al gauw beter. De afstand tot de twee ligfietsers werd nu wel langzaam groter. Een halfuur later zag ik ze weer terug toen ze langs de kant van het pad een lekke band aan het repareren waren. Nu reed ik weer aan kop.

Dat ik het niet gewend ben om hard te fietsen en tegelijk snel te navigeren werd als snel duidelijk. Het eerste verzorgings

punt kon ik niet vinden. Op het plaatje kan je zien wat er fout ging. Mijn GPS60 toont alleen de tracks en niet de kaart (het

was destijds het instap model van Garmin). Wanneer er twee wegen kort na elkaar volgen weet je soms niet welke je moet hebben (de eerste of de tweede). Ik ging te vroeg naar rechts en reed daarbij een weg op waar je niet met de fiets mag komen. Toen ik ontdekte dat de verzorgingspost er niet was keerde ik om en reed ik het stuk nog een keer. Al met al een hoop tijdverlies dus.

Ik liet de post maar voor wat het was en ging snel weer verder. De 1-

e stempelpost was bij een benzinestation in Weesp. Vreemd genoeg niet het station langs het fietspad, maar het station aan de andere kant van de weg. Het meisje achter de kassa wist van niets, maar na uitleg te hebben gegeven kreeg ik toch de stempel in mijn kaart.

Ik probeerde het tempo zo hoog mogelijk te houden om zo lang mogelijk aan kop te blijven rijden. Zo kwam ik als eerste bij de 2-e stempelpost op de Zuiderheide bij Laren aan. De dame achter de kassa zei eerst niet te weten van een fietstocht en mopperde dat ze haar dat wel hadden kunnen melden. Toen ik zei dat het om de 200 km tocht ging bleek ze er toch vanaf te weten. Ik kreeg een stempel en ging er gelijk weer vandoor, voor mij geen appeltaart! Op een paar honderd meter van het restaurant kwam ik de twee ligfietsers al tegen, ze zaten dus kort achter mij.

Bij Hilversum ging de navigatie weer fout. Na een wegomleiding reed ik de verkeerde kant op en ik kwam pas veel later achter mijn fout toen ik bijna de snelweg opreed. Daar baalde ik stevig van en ik keerde maar rustig weer terug om alsnog het goede pad terug te vinden. Toen ik net op de track terug was kwamen de

ligfietsers me voorbij gereden. Mijn benen waren te vermoeid om hun tempo te volgen. Als dat verkeerd rijden kost ook een hoop energie!

Het laatste stuk ging redelijk voorspoedig. Het was lastig om de snelheid erin te houden, de krachtinspanning aan het begin eiste zijn tol. Ik reed nog wel een paar keer aan de verkeerde kant van een kanaal, maar gelukkig had dit geen grote gevolgen. Bij Benthuizen, Stompwijk en in Zoetermeer reed ik nog een keer verkeerd waarbij ik steeds op een smal pad moest omkeren. Toen ik te snel achteruit wilde gaan schoot de kramp in mijn linker kuit.

Toen ik terug was in het clubhuis bleek ik tweede te zijn. Een van de ligfietsers was afgehaakt omdat hij andere bezigheden had. Mijn tijd was 6:50 en ik had dus wel mijn streven gehaald om onder de 7uur te blijven.

Als je hierop klikt kan je zien hoe vaak de snelheid varieert. De Quest met inhoud weegt nogal wat en dan is het best wel lastig om racefietsers en ligfietsers op bochtige weggetjes bij te houden. Pas wanneer er een lange rechte weg komt kan je de verloren tijd weer inhalen.

Toe ik over het probleem met mijn gps vertelde kreeg ik gelijk een aantal suggesties van de aanwezige fietsers. De ligfietser gebruikte ook een gps60 maar dan de uitvoering waarbij ook de onderliggende kaart wordt getoond. Deze ontvanger is uit productie en dat is maar goed ook want de beperking van maximaal 500 punten per track is niet meer van deze tijd. een geheugen kaartje kost immers bijna niets. De Garmin Oregon schijnt erg goed te zijn en ook over de opensource topografie is men erg tevreden.

237km