Twee jaar geleden heb ik het rondje Texel gereden dat door de ligfietsclub van Twisk wordt georganiseerd. Dat beviel toen erg goed, ik was aardig afgepeigerd na de tocht van 390 km maar ik zou het zo opnieuw doen. Helaas was ik er vorig jaar te laat bij maar dit jaar zou ik weer meedoen. Donderdag had ik al extra eten ingekocht en een grote fles water, want het zou warm worden. De route van toen had ik ook netjes opgeknapt en de slechte stukken verbeterd. Ook de Quest was met nieuwe voor-bandjes op en top in orde. Vrijdag morgen ging de wekker om kwart voor drie en een half uur later was ik onderweg. Het was nog verrassend warm voor de tijd van het jaar en ik schoot lekker op. Op dat tijdstip is er nauwelijks verkeer en kan je lekker op het asfalt rijden waar anders de auto's alleen-heersers zijn. Ik dacht al veel te vroeg bij Wim aan te komen, zo snel als het ging. Donderdag had ik voor de zekerheid Wim's nummer in mijn gsm gezet, dan kon ik hem ook bellen als ik later zou komen.
Op de Roomburgerweg in Leiden reed ik op een klinker weggetje langs de Vliet. Dit is een wat minder mooi stukje weg met veel verkeers drempels. Toen ik de zoveelste drempel kruiste hield de bestrating opeens op en landde ik in een bak met zand. Grapjassen hadden het waarschuwingsbord weggehaald en in het donker had ik ook niet in de gaten dat er iets mis was. Ik stond natuurlijk vast en moest uit de Quest om verder te kunnen. De weg was verderop wel intact en dus duwde ik de Quest naar de ander kant. Dit viel nog niet mee in het rulle zand.
Er leek niets aan de hand en na een foto te hebben gemaakt vervolgde mijn weg. Ik zat gelijk weer op een snelheid van zo'n 42km/uur maar ik merkte dat het fietsen zwaarder ging. Bij een bocht leek het alsof de Quest minder grip had, hij dweilde een beetje. Ik stapte uit en controleerde mijn banden. Daar leek niks mis mee en ik ging verder. Even later herhaalde zich dat, maar de banden leken gewoon op spanning. Het werd
ondertussen steeds moeizamer om de snelheid erin te houden. Ik bedacht wat er aan de hand kon zijn, misschien een stuurstang los, of een ander mechanisch defect? Uiteindelijk werd het zo erg dat ik weer uit de Quest ging. Nu was het wel duidelijk, de rechter voorband was zacht.
Ik stond onder een lantaarn en kon goed zien wat ik moest doen. Zoals gewoonlijk controleerde ik de buitenband op scherpe voorwerpen, anders is ie zo weer lek. De band was schoon en snel was ik weer op weg. Nog geen tien minuten later was de band weer leeg. Daar begon ik wel heel erg van te balen, op die manier kom ik nooit op tijd bij Wim. Nu moest ik mijn binnenband plakken aangezien ik geen reserve meer had. Toen bleek ook dat ik het stukje schuurpapier , dat ik altijd gebruik om de band op te ruwen, kwijt was. Geen nood, de weg kan ook als schuurpapier worden gebruikt. Nu zocht ik nogmaals naar de oorzaak, ook naar uitstekende spaken of een scheefzittend velglint. Maar alles leek in orde.
Nog geen kilometer verder stond ik weer stil, nu in de pikdonkere polder, vlak voor een molen. gelukkig had ik ook een helmlamp bij me, zo kon ik de band weer plakken. Mijn bij de start zo goede humeur kreeg wel erg te verduren, hoe kon ik nog op tijd zijn? En bovendien ga je niet om kwart voor drie je bed uit om op je knieen in het donker banden te gaan zitten plakken.
Ik bedacht dat het zo niet verder kon. Er moest een oorzaak zijn voor de ellende. Nu pas ontdekte ik dat er een braampje aan de binnenkant van de velgrand zat. Die had ik blijkbaar aan de duik in de zandbak overgehouden. Zoals gezegd had ik geen schuurpapier, maar met een mes moest het ook lukken. De band was ondertussen ook voor de zoveelste keer geplakt en het bleek dat ik weer eens te zuinig was geweest. Thuis had ik twee splinternieuwe banden liggen en dit exemplaar was al zeven keer geplakt. Die gaat thuis dus direct de vuilnisbak in.
Ik had al veel tijd verloren maar het moest mogelijk zijn om voor kwart over zeven bij Wim te zijn. Maar dan had ik niet op de kunsten van de overheid gerekend. De brug bij Oude Wetering stond open en was in onderhoud. Voor de vorm stond er een omleidingsbord voor fietsers bij maar dat wees richting brug. Ook de weg links van de brug liep dood in een woonwijk er rechtsaf lukte ook niet. Veel hulp van anderen had ik ook niet, de eerste twee die ik tegenkwam waren Polen. De volgende vrouw ging er snel vandoor en de derde wist alleen hoe je over de snelweg verder kon. Die optie heb ik nog even gevolgd maar toen ik de auto's daar voorbij zag flitsen ben ik ontmoedigd huiswaarts gegaan.
Inmiddels het al bijna zes uur, Wim nog op tijd bereiken was kansloos.
Toen ik weer langs de zandbak kwam was het ondertussen licht geworden en kon ik nog een paar duidelijkere foto's maken. Ik zag nu ook de steen liggen die ik had geschampt. Al met al mocht ik nog blij zijn dat het niet erger was afgelopen. ik had ook op een berg stenen kunnen botsen.
Om zeven uur belde ik Wim om te vertellen dat hij niet op mij hoefde te wachten. Ik baalde enorm, ik had me immers zo dit tochtje verheugd.
Om half acht stond ik thuis weer voor de deur. Franciska was natuurlijk hoogst verbaasd om me weer zo snel terug te zien. Ze schrok ook wel een beetje toen ik vertelde wat er was gebeurd, maar gelukkig was er geen schade aan mij of de Quest
Hier zie je hoe ik hopeloos heb geprobeerd om naar de overkant te komen. Ik moet nu echt een goede GPS ontvanger met routering mogelijkheid hebben. Dan was het een fluitje van een cent geweest om de goede route te vinden. (helaas ben ik pas in November jarig en zo'n apparaatje kost nogal wat flappen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten