zondag, oktober 28, 2007

test met nieuwe stroomlijnkap


Vanmiddag ben ik er eindelijk toe gekomen om eens een rondje te fietsen met mijn nieuwe kap. Foto's heb ik er nog niet van, vorige week was ik speciaal naar het Hofpark in het centrum Wateringen gereden om een paar mooie shots te maken. Toen ik eindelijk zover was om de foto's te maken bleek de batterij van mijn EOS350 leeg te zijn. Ik ben echt aan een nieuwe accu toe, aangezien deze onbetrouwbaar is. Het ene moment lijkt hij nog vol en even later blijkt hij compleet leeg te zijn, echt heel vervelend.

De temperatuur is op dit moment prima voor een ritje met deze kap. De temperatuur stijgt nog behoorlijk maar het is uit te houden. Ik moet het helemaal van de natuurlijke ventilatie hebben, een ventilator zit er niet in. Eigenlijk moet de stroomlijn hiermee verder zijn verbeterd, de kap oogt in ieder geval heel aerodynamisch. Of het in de praktijk ook zo goed is dat moet nog blijken.

De wind kwam vanmiddag uit het zuiden met 5 tot 6Bft. Daar merkte ik weinig van, behalve dat de Quest zo nu en dan behoorlijk schudde. Daar schuilt ook een gevaar in dat je plots kan worden verrast door een sterke windvlaag waar je eerst nauwelijks weet van hebt.

In het begin had ik nog last van stijve spieren, overgehouden van het ritje naar Texel en terug. Later ging het weer beter en kon ik een aardige snelheid halen. Langs de nieuwe waterweg richting stormvloedkering was de gemiddelde snelheid 50km/uur op zowel de heen als de terugweg. Ook op de Gaagweg richting Schipluiden haalde ik de 50 gemiddeld. Dat moet toch wel beter kunnen maar ik weet niet of het nu aan de stroomlijn licht of aan mij. Misschien had ik mijn banden eerst nog even op moeten pompen.

Verder ben ik op zoek naar het ideale navigatie systeem. De GPS60 die ik momenteel gebruik heeft een paar grote nadelen:

- Hij kan geen routes plannen.
- Hij heeft geen kaartmateriaal (je kan alleen de track volgen).
- De ontvangst onder slechte omstandigheden (mist, bladerdek) is belabberd.

Ik heb al een paar systemen bekeken en die zijn er gelikt uit (MIO230 bijvoorbeeld). Deze systemen zijn ontworpen voor in de auto. Of ze op de fiets handig zijn dat moet ik nog uitzoeken. De prijzen zijn wel heel interessant, meestal rond de 200,-

dinsdag, oktober 23, 2007

Van Texel naar Wateringen


Vandaag was alweer onze laatste dag van de kleine vakantie naar Texel. Gisteren ben ik nog een rondje rond het eiland gefietst. Het was zulk stralend weer, we boffen enorm dat het juist deze vier dagen zo goed was, dat ik wel moest. Op het parkeerterrein bij de vuurtoren in Cocksdorp bood een toerist aan om me te fotograferen in mijn Quest. dat is weer eens wat anders dan een foto van een lege fiets.



Vanmorgen heb ik eerst een nieuwe route op de computer gepland, deels van snelfietsroute.nl , deels van google maps en een deel zelf bedacht. Met wat kunst en vliegwerk, knippen en plakken creëer ik een file die mijn GPS lust. En dan maar hopen dat de GPS me niet de snelweg op probeert te sturen. De route van de heenweg was me behoorlijk tegengevallen, al die wegomleggingen, daar wordt ik niet goed van.

Om tien uur vertrok ik eerst richting vliegveld waar een paar kennissen van ons een tandem sprong gingen maken. Om 11:30 besloot ik niet langer te wachten en vertrok ik richting veerpont naar Den helder. De 16km naar de boot raffelde ik in 25 minuten af en gelukkig was ik nog net op tijd, anders had ik een uur moeten wachten.

Ik kwam er al snel achter dat je tegenwoordig in Nederland niet meer ongestoord kunt fietsen. In Den Helder was het meteen raak, daarna een omleiding voor Alkmaar en even later een omleiding na Alkmaar. Toen ik op de plek kwam waar het fietspad onder de N244 door zou moeten gaan hield het pad gewoon op. Toen ik het verderop nog een keer probeerde ging het weer mis. pas bij mijn derde poging kon ik een doorgang vinden. Dat schiet natuurlijk niet erg op!

Vanaf hier gaat het een stuk beter. Een bromfietser die me in Alkmaar was gepasseerd vormt een mooie uitdaging. Bij "De Woude" passeer ik hem. Ik realiseer me plots dit dit de speeltuin is van Wim Schermer. Ja, hier kan je inderdaad lekker fietsen. Wat een prachtige omgeving en nog zoveel ruimte ook.



Niet veel later ben ik bij de pont over het Noordzeekanaal. Hij is net naar de overkant vetrokken, dus ik heb even tijd om de lekkere, zelf gebakken, krenten boterham van mijn moeder in het zonnetje op te eten.

Aan de overkant van het water kan het gas er weer op. Nu ben ik op het stuk snelfietsroute aangekomen. Haarlem is een groot drama, hier mag de route absoluut geen snelfietsroute heten. Ik denk dat een dergelijke route over het algemeen ook niet door een grote stad mag gaan, daar kan je immers niet snel fietsen. Ik probeer het toch en prompt passeert een politie auto me. Een agent probeert uit te stappen voordat ik hem ben gepasseerd. Even schiet het door me hoofd, doorrijden! Maar dan ben ik toch braaf en stop keurig voor de agent. (Als ik was doorgereden had ik toch aan het kortste eind getrokken). Even later staan er drie agenten naast de Quest. Ik hou een betoog dat ik verblind werd door de zon, een doorgang probeerde te zoeken langs de op het kruispunt staande ambulance en dat ik het hele verkeerslicht niet heb gezien. Waarschijnlijk hebben ze haast en ik kom er met een waarschuwing vanaf. gelukkig maar, dat scheelt een hoop geld en bovendien had ik geen legitimatie bij me.

De wegen door Haarlem zijn slecht en even verderop slaat het wegomleiding noodlot weer toe.

Ondertussen beginnen mijn knieën aardig pijnlijk te worden. Hier heb ik sinds zaterdag al last van omdat ik met korte broek naar Texel ben gereden, wat met lage temperaturen geen goed idee is. Eigenlijk heb ik alleen in de winter last van mijn knieën. Hierdoor moet ik het tempo wat verlagen, anders blijf ik hier nog heel lang last van houden.

Bij Leiden, Voorschoten en Leidschendam is het fietspad ook niet zoals het zo als ik het graag zie. Maar gelukkig kom ik geen omleidingen meer tegen. Rond zes uur ben ik , gelukkig, weer thuis.

Vandaag 180km, totaal 16420km

zondag, oktober 21, 2007

Naar texel


Bijna ieder jaar gaan we met de familie in de Herfst vakantie naar mijn ouders op Texel. Sinds ik een Quest heb fiets ik en gaat de rest van het gezin met de auto. Gisteren was ik nogal druk met allerlei klusjes die ik eerst nog wilde doen, daardoor was het al 3 uur ´s middags toen ik vetrok. Eigenlijk een beetje aan de late kant..

Om weer een beetje te onthaasten had ik de route door de duinen in mijn GPS ontvanger geladen. Achteraf misschien niet zo´n goede keus omdat deze route niet zo snel is en bovendien een omweg geeft. Maar ja het is wel prachtig fietsen! Ook is het jammer dat een groot deel van de route niet is geasfalteerd.

Tot aan Bloemendaal fietste het wel lekker door maar zodra ik in een bebost stuk kwam viel de GPS uit. Omdat ik hier maar een enkele keer eerder had gefietst wist ik de weg niet uit mijn hoofd en prompt reed ik een afslag voorbij. Daar kwam ik pas achter toen de GPS ontvanger weer een teken van leven gaf. Op dat moment kan je kiezen: terugrijden of zo goed als kwaad je weg proberen te vinden. Ik kies dan meestal de tweede optie en vaak geeft dat weer extra complicaties.

In de bossen ten zuiden van Castricum ging het weer goed mis. Ik dacht de weg wel weer te kunnen bereiken door een smal paadje in het duingebied te nemen. Dit pad bleek echter meer voor een mountainbike geschikt dan voor een Quest. De laatste meters moest ik zelfs uitstappen omdat het achterwiel geen grip meer had.

De laatste tijd wordt er overal aan de wegen gesleuteld, de fietspaden zijn dan een mooie plek om het bouwmateriaal te bewaren. De fietsers, een onbelangrijke groep verkeersdeelnemers, worden dan gewoon met een kluitje in het riet gestuurd. Een aantal weken terug had ik dit al ervaren toen ik naar Zutphen reed, nu was het weer precies zo op weg naar Texel. In de meeste gevallen negeer ik dan de omleidingsborden (ik had al genoeg omleiding gehad) en rij ik tussen de auto´s verder.

Bij Alkaar had ik de geplande duinroute verlaten omdat ik al zag dat dit te lang ging duren. Bovendien is het lastig fietsen in dit gebied waar geen verlichting is. Toen ik het fietspad langs de N9 had bereikt werd ik weer verrast met een ... omleiding. Hier had ik echt geen zin in, maar over de N9 gaan fietsen staat gelijk met zelfmoord, dat dus maar niet. Aan de andere kant van het water loopt echter ook een fietspad, waarom worden de fietsers hier niet langs geleid?

Dit bleek een prachtig alternatief, wellicht zelfs beter dan het pad dat ik altijd volg. Deze weg loopt grillig langs het kanaal en leidt langs allerlei prachtige huisjes. Ondertussen was de zon al aardig aan het zakken en scheen een oranje/rood licht tegen de onderkant van de wolken aan. In de verte zag ik een meisje op een paard rijden, toen ik dichterbij kwam stapte ze af en leidde het paard aan de teugel verder. Ik minderde vaart en reed stapvoets langs het paard. Toen ik naast het paard reed liet ze het beest in mijn richting kijken, blijkbaar wilde ze hem aan mijn fiets laten wennen. Ik maakte een praatje en al snel bleek dat ze steeds vaker fietsen van dit type voorbij zag komen. Het paard zag dat er gewoon een mens in zat, hopelijk schrikt het nu in het vervolg niet meer.

De zon zakte nu snel en even later was het aarde donker. Toen ik bijna in Den Helder was kreeg ik weer een verrassing, jawel een wegomleiding voor fietsers. Ik schatte mijn kansen in en draaide snel de N9 op achter een paar auto´s aan. Waarschijnlijk was het fietspad maar over een kleine afstand onbruikbaar. De auto mochten hier maar 50km/uur en bovendien kon ik makkelijk uitwijken naar het al afgefreesde deel van de weg. Alles ging goed en even later reed ik weer op het fietspad.

Bij de boot aangekomen bleek dat deze net weg vertrokken, dat betekende dat ik bijna een uur zou moeten wachten. De dames van het loket waren nogal geïnteresseerd in mijn fiets en wilden er alles over weten.

Een groep meisjes stond even later giegelend om mijn fiets heen. Een van de meisjes wilde er graag inzitten voor een foto en dan kan ik maar beter even vertellen hoe je er het beste in kan gaan zitten, een Quest blijft een kwetsbare fiets. Ik waarschuwde haar nog dat de binnenkant nogal vochtig was, ondanks de lage temperaturen zweet ik toch nog behoorlijk. Ze antwoorde, duidelijk met weinig respect voor wat oudere mensen, ja dat is zeker een gewone lichte incontinentie... Wat moet je daar nu op antwoorden.

Toen de boot aan de overkant was aangekomen had ik het toch wel wat koud gekregen. Het laatste stuk heb ik daarom maar met de kap op de Quest gefietst.

Een mooie maar vermoeiende fietstocht, 159km

donderdag, oktober 11, 2007

De fiets van de televisie

Toen ik vanmiddag thuis kwam aangereden klampte een oudere mevrouw me aan en vroeg me: dat is toch die fiets die pas op de televisie was. Gelukkig had ik het programma ondertussen ook gezien naders had ik niet geweten waar ze het over had.

Afgelopen dinsdag avond werd ik door mijn vader gebeld met het verzoek om snel de TV aan te zetten. Er was een uitzending van "blik op de weg" waarin een Quest bestuurder werd geïnterviewd. Ik was wat laat en zag slecht het laatste stukje van het programma. Gisteren kon ik ook het eerste deel zien via de website "uitzending gemist". Quest op TV

Misschien was het verbeelding maar ik had vandaag het idee dat mijn fiets meer belangstelling kreeg dan op andere dagen. Waarschijnlijk is de bekendheid van deze fiets hiermee gelijk wel een heel stuk toegenomen.

De rit naar Dordrecht en terug ging op zich redelijk voorspoedig. Alleen in Rotterdam werd op een bepaald moment mijn weg door wel vijf verschillende fietsers geblokkeerd zodat ik er zigzaggend tussendoor moest laveren. De vijfde van het stel besloot plots dat hij maar de andere kant op moest en zette zijn fiets dwars op het fietspad. Ook een slingerende man, zo uit donker Afrika, maakte me het fietsen lastig. Die jongens hebben waarschijnlijk nooit leren fietsen en hier worden ze in het drukke verkeer van een stad als Rotterdam losgelaten.

Ik dacht dat het koud genoeg was om met de zwarte kap op de Quest te fietsen. Op de heenweg was het inderdaad behoorlijk frisjes (en mistig), maar terug werd de fiets een soort sauna. Het zweet vormde gewoon een plasje op de bodem van de Quest.

Gister avond heb ik weer meegelopen met Paul en de mannen. Ik had vandaag het idee dat dit wel een positief effect op mijn prestaties had. Ik had er echt zin in, het mooie weer werkte natuurlijk ook wel mee.

Vandaag 100km, totaal 15925km

donderdag, oktober 04, 2007

Lege accu

Toen ik vanmorgen Watering uitreed, de polder tegemoet, reed ik al snel door dikke mistflarden. Ik twijfelde of ik de koplamp, na het onderhoud dat ik pas had uitgevoerd, wel in de goede stand had teruggezet. Ook leek het alsof het licht minder fel was dan voorheen, of verbeelde ik het me?
In Rotterdam aangekomen begon het al licht te worden en zag ik de lichtbundel nog nauwelijks op de weg schijnen. Even later viel het me op de de koplamp vanzelf was uitgegaan, een slecht contact misschien?

Nadat ik het licht weer had ingeschakeld merkte ik dat de binnenverlichting aan,- en uit-ging met de knipperlichten, ook al geen normale situatie. Plots had ik het door, de accu was bijna leeg. En dat terwijl ik hem altijd trouw oplaad als ik thuiskom.

Er kunnen een aantal oorzaken zijn: 1) de accu is defect. 2) de lader is defect. 3) er is ergens een slechte verbinding.

Op mijn werk heb ik de accu de hele dag opgeladen. Dat laad proces ging precies zoals je het van een loodaccu kan verwachten: bij een constante stroom (en begrensde spanning) loopt de spanning langzaam op tot de maximale laadspanning (14,5V) is bereikt, blijkbaar is de accu dus in orde.

Wat me wel verbaasde is het hoge gewicht van de accu. Normaal haal ik hem nooit uit de Quest en dan valt het ook niet op. Misschien moet ik maar eens een ander soort accu aanschaffen?

De terugrit ging, mooi gezegd, op rolletjes. Het was prachtig nazomerweer en er stond bijna geen wind. Mijn benen hadden er ook weer zin in en binnen 1,5 uur was ik weer thuis.

Na het eten heb ik het laadapparaat even doorgemeten en wat blijkt: geen enkel probleem. Blijkbaar moet ik het probleem in de bedrading zoeken.

105km

maandag, oktober 01, 2007

Fietsen, trainen en stroomlijnen

Gisteren heb ik mijn middag goed besteed door wat onderhoud aan de Quest uit te voeren. De ketting moest al een tijd worden gesmeerd, dat kwam er steeds maar niet van. Daarnaast heb ik de kogelkopjes van nieuw vet voorzien en kwam daarbij nog een gebroken spaak in het linker wiel tegen. Gelukkig had ik nog reserve spaken, dus die heb ik meteen vervangen.

Ik heb nu ook een lamp geplaatst in de berging van de Quest, dat is met de donker wordende dagen wel zo handig. Dat vind ik wel een van de grote nadelen van Nederland, die korte dagen in de winter. Nog even en ik vertrek in het donker en kom 's avond weer thuis in het donker. Bovendien duurt het tot april/mei voor er weer verbetering in komt.

Ik heb ook nog wat geëxperimenteerd met de nieuwe stroomlijnkap door de voorste punt van het kunststof venster af te zagen. Het is al een heel stuk beter, ik kan nu goed vooruit kijken en hij beslaat zeker niet gauw. Misschien heb ik nu nog wat teveel ventilatie, een klein rechtop staand stuk venster zou dat punt nog verbeteren. Het zou mooi zijn als dit kleine ruitje naar binnen kan worden geklapt zodat je het kan schoonvegen als het vuil of beslagen is.

Afgelopen donderdag ben ik naar Dordrecht heen en weer gefietst. Eigenlijk valt er niet zoveel over te melden, behalve dan dat ik een andere gele Quest tegenkwam. De eigenaar was op weg naar zijn werk in het bedrijvenpark bij de Kralingsezoom. We hebben niet lang gepraat, hij was bij zijn werk aangekomen en het is bovendien lastig om elkaar te verstaan met het windgeruis.

Gisteren heb ik een nog een training ritje gemaakt via Schipluiden, Maasland en nieuwe waterweg richting maaslandkering. Daar aangekomen nog een keer lekker naar boven sprinten en weer naar beneden uitrijden. Veel energie had ik eigenlijk niet, het gemiddelde bleek bij thuis komst op 37km/uur over de gereden 57km te staan