Toen ik vanmorgen Watering uitreed, de polder tegemoet, reed ik al snel door dikke mistflarden. Ik twijfelde of ik de koplamp, na het onderhoud dat ik pas had uitgevoerd, wel in de goede stand had teruggezet. Ook leek het alsof het licht minder fel was dan voorheen, of verbeelde ik het me?
In Rotterdam aangekomen begon het al licht te worden en zag ik de lichtbundel nog nauwelijks op de weg schijnen. Even later viel het me op de de koplamp vanzelf was uitgegaan, een slecht contact misschien?
Nadat ik het licht weer had ingeschakeld merkte ik dat de binnenverlichting aan,- en uit-ging met de knipperlichten, ook al geen normale situatie. Plots had ik het door, de accu was bijna leeg. En dat terwijl ik hem altijd trouw oplaad als ik thuiskom.
Er kunnen een aantal oorzaken zijn: 1) de accu is defect. 2) de lader is defect. 3) er is ergens een slechte verbinding.
Op mijn werk heb ik de accu de hele dag opgeladen. Dat laad proces ging precies zoals je het van een loodaccu kan verwachten: bij een constante stroom (en begrensde spanning) loopt de spanning langzaam op tot de maximale laadspanning (14,5V) is bereikt, blijkbaar is de accu dus in orde.
Wat me wel verbaasde is het hoge gewicht van de accu. Normaal haal ik hem nooit uit de Quest en dan valt het ook niet op. Misschien moet ik maar eens een ander soort accu aanschaffen?
De terugrit ging, mooi gezegd, op rolletjes. Het was prachtig nazomerweer en er stond bijna geen wind. Mijn benen hadden er ook weer zin in en binnen 1,5 uur was ik weer thuis.
Na het eten heb ik het laadapparaat even doorgemeten en wat blijkt: geen enkel probleem. Blijkbaar moet ik het probleem in de bedrading zoeken.
105km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten