Bijna ieder jaar gaan we met de familie in de Herfst vakantie naar mijn ouders op Texel. Sinds ik een Quest heb fiets ik en gaat de rest van het gezin met de auto. Gisteren was ik nogal druk met allerlei klusjes die ik eerst nog wilde doen, daardoor was het al 3 uur ´s middags toen ik vetrok. Eigenlijk een beetje aan de late kant..
Om weer een beetje te onthaasten had ik de route door de duinen in mijn GPS ontvanger geladen. Achteraf misschien niet zo´n goede keus omdat deze route niet zo snel is en bovendien een omweg geeft. Maar ja het is wel prachtig fietsen! Ook is het jammer dat een groot deel van de route niet is geasfalteerd.
Tot aan Bloemendaal fietste het wel lekker door maar zodra ik in een bebost stuk kwam viel de GPS uit. Omdat ik hier maar een enkele keer eerder had gefietst wist ik de weg niet uit mijn hoofd en prompt reed ik een afslag voorbij. Daar kwam ik pas achter toen de GPS ontvanger weer een teken van leven gaf. Op dat moment kan je kiezen: terugrijden of zo goed als kwaad je weg proberen te vinden. Ik kies dan meestal de tweede optie en vaak geeft dat weer extra complicaties.
In de bossen ten zuiden van Castricum ging het weer goed mis. Ik dacht de weg wel weer te kunnen bereiken door een smal paadje in het duingebied te nemen. Dit pad bleek echter meer voor een mountainbike geschikt dan voor een Quest. De laatste meters moest ik zelfs uitstappen omdat het achterwiel geen grip meer had.
De laatste tijd wordt er overal aan de wegen gesleuteld, de fietspaden zijn dan een mooie plek om het bouwmateriaal te bewaren. De fietsers, een onbelangrijke groep verkeersdeelnemers, worden dan gewoon met een kluitje in het riet gestuurd. Een aantal weken terug had ik dit al ervaren toen ik naar Zutphen reed, nu was het weer precies zo op weg naar Texel. In de meeste gevallen negeer ik dan de omleidingsborden (ik had al genoeg omleiding gehad) en rij ik tussen de auto´s verder.
Bij Alkaar had ik de geplande duinroute verlaten omdat ik al zag dat dit te lang ging duren. Bovendien is het lastig fietsen in dit gebied waar geen verlichting is. Toen ik het fietspad langs de N9 had bereikt werd ik weer verrast met een ... omleiding. Hier had ik echt geen zin in, maar over de N9 gaan fietsen staat gelijk met zelfmoord, dat dus maar niet. Aan de andere kant van het water loopt echter ook een fietspad, waarom worden de fietsers hier niet langs geleid?
Dit bleek een prachtig alternatief, wellicht zelfs beter dan het pad dat ik altijd volg. Deze weg loopt grillig langs het kanaal en leidt langs allerlei prachtige huisjes. Ondertussen was de zon al aardig aan het zakken en scheen een oranje/rood licht tegen de onderkant van de wolken aan. In de verte zag ik een meisje op een paard rijden, toen ik dichterbij kwam stapte ze af en leidde het paard aan de teugel verder. Ik minderde vaart en reed stapvoets langs het paard. Toen ik naast het paard reed liet ze het beest in mijn richting kijken, blijkbaar wilde ze hem aan mijn fiets laten wennen. Ik maakte een praatje en al snel bleek dat ze steeds vaker fietsen van dit type voorbij zag komen. Het paard zag dat er gewoon een mens in zat, hopelijk schrikt het nu in het vervolg niet meer.
De zon zakte nu snel en even later was het aarde donker. Toen ik bijna in Den Helder was kreeg ik weer een verrassing, jawel een wegomleiding voor fietsers. Ik schatte mijn kansen in en draaide snel de N9 op achter een paar auto´s aan. Waarschijnlijk was het fietspad maar over een kleine afstand onbruikbaar. De auto mochten hier maar 50km/uur en bovendien kon ik makkelijk uitwijken naar het al afgefreesde deel van de weg. Alles ging goed en even later reed ik weer op het fietspad.
Bij de boot aangekomen bleek dat deze net weg vertrokken, dat betekende dat ik bijna een uur zou moeten wachten. De dames van het loket waren nogal geïnteresseerd in mijn fiets en wilden er alles over weten.
Een groep meisjes stond even later giegelend om mijn fiets heen. Een van de meisjes wilde er graag inzitten voor een foto en dan kan ik maar beter even vertellen hoe je er het beste in kan gaan zitten, een Quest blijft een kwetsbare fiets. Ik waarschuwde haar nog dat de binnenkant nogal vochtig was, ondanks de lage temperaturen zweet ik toch nog behoorlijk. Ze antwoorde, duidelijk met weinig respect voor wat oudere mensen, ja dat is zeker een gewone lichte incontinentie... Wat moet je daar nu op antwoorden.
Toen de boot aan de overkant was aangekomen had ik het toch wel wat koud gekregen. Het laatste stuk heb ik daarom maar met de kap op de Quest gefietst.
Een mooie maar vermoeiende fietstocht, 159km
Om weer een beetje te onthaasten had ik de route door de duinen in mijn GPS ontvanger geladen. Achteraf misschien niet zo´n goede keus omdat deze route niet zo snel is en bovendien een omweg geeft. Maar ja het is wel prachtig fietsen! Ook is het jammer dat een groot deel van de route niet is geasfalteerd.
Tot aan Bloemendaal fietste het wel lekker door maar zodra ik in een bebost stuk kwam viel de GPS uit. Omdat ik hier maar een enkele keer eerder had gefietst wist ik de weg niet uit mijn hoofd en prompt reed ik een afslag voorbij. Daar kwam ik pas achter toen de GPS ontvanger weer een teken van leven gaf. Op dat moment kan je kiezen: terugrijden of zo goed als kwaad je weg proberen te vinden. Ik kies dan meestal de tweede optie en vaak geeft dat weer extra complicaties.
In de bossen ten zuiden van Castricum ging het weer goed mis. Ik dacht de weg wel weer te kunnen bereiken door een smal paadje in het duingebied te nemen. Dit pad bleek echter meer voor een mountainbike geschikt dan voor een Quest. De laatste meters moest ik zelfs uitstappen omdat het achterwiel geen grip meer had.
De laatste tijd wordt er overal aan de wegen gesleuteld, de fietspaden zijn dan een mooie plek om het bouwmateriaal te bewaren. De fietsers, een onbelangrijke groep verkeersdeelnemers, worden dan gewoon met een kluitje in het riet gestuurd. Een aantal weken terug had ik dit al ervaren toen ik naar Zutphen reed, nu was het weer precies zo op weg naar Texel. In de meeste gevallen negeer ik dan de omleidingsborden (ik had al genoeg omleiding gehad) en rij ik tussen de auto´s verder.
Bij Alkaar had ik de geplande duinroute verlaten omdat ik al zag dat dit te lang ging duren. Bovendien is het lastig fietsen in dit gebied waar geen verlichting is. Toen ik het fietspad langs de N9 had bereikt werd ik weer verrast met een ... omleiding. Hier had ik echt geen zin in, maar over de N9 gaan fietsen staat gelijk met zelfmoord, dat dus maar niet. Aan de andere kant van het water loopt echter ook een fietspad, waarom worden de fietsers hier niet langs geleid?
Dit bleek een prachtig alternatief, wellicht zelfs beter dan het pad dat ik altijd volg. Deze weg loopt grillig langs het kanaal en leidt langs allerlei prachtige huisjes. Ondertussen was de zon al aardig aan het zakken en scheen een oranje/rood licht tegen de onderkant van de wolken aan. In de verte zag ik een meisje op een paard rijden, toen ik dichterbij kwam stapte ze af en leidde het paard aan de teugel verder. Ik minderde vaart en reed stapvoets langs het paard. Toen ik naast het paard reed liet ze het beest in mijn richting kijken, blijkbaar wilde ze hem aan mijn fiets laten wennen. Ik maakte een praatje en al snel bleek dat ze steeds vaker fietsen van dit type voorbij zag komen. Het paard zag dat er gewoon een mens in zat, hopelijk schrikt het nu in het vervolg niet meer.
De zon zakte nu snel en even later was het aarde donker. Toen ik bijna in Den Helder was kreeg ik weer een verrassing, jawel een wegomleiding voor fietsers. Ik schatte mijn kansen in en draaide snel de N9 op achter een paar auto´s aan. Waarschijnlijk was het fietspad maar over een kleine afstand onbruikbaar. De auto mochten hier maar 50km/uur en bovendien kon ik makkelijk uitwijken naar het al afgefreesde deel van de weg. Alles ging goed en even later reed ik weer op het fietspad.
Bij de boot aangekomen bleek dat deze net weg vertrokken, dat betekende dat ik bijna een uur zou moeten wachten. De dames van het loket waren nogal geïnteresseerd in mijn fiets en wilden er alles over weten.
Een groep meisjes stond even later giegelend om mijn fiets heen. Een van de meisjes wilde er graag inzitten voor een foto en dan kan ik maar beter even vertellen hoe je er het beste in kan gaan zitten, een Quest blijft een kwetsbare fiets. Ik waarschuwde haar nog dat de binnenkant nogal vochtig was, ondanks de lage temperaturen zweet ik toch nog behoorlijk. Ze antwoorde, duidelijk met weinig respect voor wat oudere mensen, ja dat is zeker een gewone lichte incontinentie... Wat moet je daar nu op antwoorden.
Toen de boot aan de overkant was aangekomen had ik het toch wel wat koud gekregen. Het laatste stuk heb ik daarom maar met de kap op de Quest gefietst.
Een mooie maar vermoeiende fietstocht, 159km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten