Verbeterde schoenverwarmers.

Vandaag heb ik de bij mij bestelde schoenverwarmers in elkaar gezet. Het lijkt nu een beetje mosterd na de maaltijd, het is immers niet koud meer. Maar de winter is nog niet voorbij, zo mooi als vandaag is het niet vaak.

Ik heb nu een schijfje messing folie boven het verwarming element geplaatst, zodat de warmte goed wordt verdeeld. Waarschijnlijk had ik bij mijn vorige fietsrit last van de plaatselijk teveel oplopende temperatuur. Met de schijfjes is dat probleem in iedergeval verholpen.

Na bijna de hele morgen te hebben besteed aan 4 paar zooltjes ben ik vanmiddag toch maar even gaan fietsen. Het zou wel erg zonde zijn om niet even van de prachtige dag te gaan genieten. Er stond een sterke wind, maar achter mijn schermpje had ik er nauwelijks weet van. De rit volgde weer het vast rondje, met een kleine omweg rond Schipluiden.

Op de fietspaden was het sneeuw en ijs verdwenen, een heel verschil met vorige week zondag toen het nog erg glad was op sommige plekken. Even leek de zon te verdwijnen, maar al snel kwam hij weer achter de wolken tevoorschijn. Gelukkig maar want de temperatuur daalt dan ook erg snel.

Bij de waterkering reed ik nog even een rondje bovenlangs, waarbij je een redelijk steile helling op moet. Een wielrenner kwam achter me aan gereden en deed duidelijk moeite om me in te halen. Even leek het erop dat hij dichterbij kwam maar waar ik het tempo constant kon houden moest hij een tandje terug. Dat geeft een goed gevoel!

Bij Hoek van Holland kreeg ik op het pad door de duinen een stel bromfietsers achter me aan. Even was ik bang dat ze rottigheid zochten, zoveel herrie als ze maakten. Vlak nadat ze me hadden ingehaald sloegen ze gelukkig een zijweg in. Wat begin je tegen een stel onverlaten op een scooter, ze kunnen zo een gat in je Quest schoppen in het voorbijrijden.

Verder ging het rondje gesmeerd. Alleen had ik veel last van de condens om mijn scherm, zelfs mijn zonnebril besloeg zo vochtig als het was. Thuisgekomen zag ik dat er zelfs een laag water in de Quest stond.

2 Watt is Wat(t) teveel

Het duurde vanmorgen even voor ik klaar was om in mijn Quest naar Dordrecht te vertrekken. Ik had een extra (odlo) shirt aan, kniewarmers en overschoenen. In mijn schoenen de nieuwe schoenverwarmers met volle accu's. Voor de zekerheid had ik ook nog mijn Buff ingepakt (voor nek en hoofd). Buitengekomen leek de kou mee te vallen, wat wel tegenviel is dat er een verse sneeuwlaag was gevallen. Lang niet alle fietspaden worden sneeuwvrij gehouden. Het lijkt zelfs nogal willekeurig welk pad wel of niet wordt schoongehouden.

Ik had mijn schoenverwarmers al in de warme keuken aangezet en daarna nog wat gegeten. Ik denk dat ze een kwartier aanstonden voor ik vertrok. Wat me bevreemde was dat mijn voeten wel erg warm aanvoelen, heet zelf. Het leek er wel op of de zolen veel te warm werden, zou er iets defect zijn? Ik besloot maar te gaan fietsen, mijn voeten koelen vanzelf wel weer af. Na een paar kilometer was het bijna niet meer te harden, mijn voeten deden gewoon zeer. Toen ben ik maar even gestopt om de verwarming uit te zetten, afstand bediening heb ik niet.

Ondanks de sneeuw ging het fietsen redelijk voorspoedig. Door de windgeleiders op de voetengaten was het erg comfortabel in de fiets. Ik kon wel merken dat de ventilatie hierdoor minder was. Samen met de hoge luchtvochtigheid zorgde dit voor het beslaan van mijn schermpje. Droogmaken hielp niet echt omdat het daarna weer snel dichtzat. Nu bleek het kantelmechanisme wel erg handig. Door het scherm zo nu en dan omhoog te zetten verdween de condens snel. Dan merk je ook gelijk hoe koud het eigenlijk is. In Rotterdam reed ik over een verkeersdrempel, de bakjes onder de voetengaten doorstonden deze aanslag zonder probleem. Vlak voor de brug over de Noord viel één van de windgeleiders van de fiets, blijkbaar valt er aan de bevestiging nog wel wat te verbeteren. Nu hoefde ik nog maar een kilometer of tien, dus legde ik het bakje naast me in de fiets.

Oei, wat was dat ineens koud, de tocht ging helemaal langs me heen. Ik was blij dat ik niet ver meer hoefde. Op het werk aangekomen bleek dat ik over de hele rit 20 minuten langer had gedaan.

In de middagpauze heb ik de windgeleider weer terug gezet en gelijk mijn linker voorband even opgepompt. Er zat nog maar twee Bar luchtdruk in, ik had al het idee dat links zachter was.

Om zoveel mogelijk met daglicht te kunnen rijden ging ik wat eerder weg. Dat lukte tot in het centrum van Rotterdam, waar het ineens in rap tempo donker werd. Maar voor ik in Rotterdam was moest ik eerst de verwarming van mijn rechter schoen uitzetten, die werd weer veel te warm naar mijn zin.

Aan het einde van de Delshavenseweg klapte ik over een vervelende fietsdrempel, die beide windgeleiders deed indeuken. Ze doorstonden de klap weer zonder probleem en veerden snel weer terug naar hun oorspronkelijke vorm. Mijn voeten bleven warm tot ik thuis was. Op deze manier is de Quest wel heel comfortabel, zelfs met dit koude weer. Francis dacht dat ik wel half bevroren zou thuiskomen, zo koud leek het buiten.

Ik heb de schoenverwarmers nog even nagekeken en er mankeerde niets aan. Ik denk dat ik het vermogen iets terug schroef van 1,7 naar 1,3Watt. Dat komt het batterij gebruik ook ten goede. En dat is ook erg handig als we de schoenverwarmers bij de wintersport gebruiken.
102km

Ik heb vanavond de eerste bestelling per email binnen gekregen. Daarop heb ik besloten om ze ook voor geïnteresseerden te gaan maken, prijs e15,- inclusief verzendkosten. Dan moet je wel zelf voor de AA cellen zorgen (2 per schoen). Het gewicht per stuk is 24 gram, zonder de twee cellen. Met de cellen erbij wordt het dus 84gram per voet.

Ik verlaag het vermogen tot 1,3Watt. Dat blijkt genoeg te zijn, mits je overschoenen draagt. Doe je dat niet dan merk je niet veel van de verwarming omdat er teveel warmte verloren gaat. Bij dit vermogen gaan de twee cellen maximaal 5 uur mee.

Van cakeblik naar windgeleider

Nadat wim zijn eerste experimenten met het afdichten van de trapgaten uitvoerde begon ik ook na te denken hoe dit kon worden opgelost. Daarbij bedacht ik me dat deze afdichtingen flexibel genoeg moeten zijn om een stootje te overleven, zonder dat ze daarbij kracht op de body van de Quest uitoefenen. Al snel daarna zag ik de non-stick cakevormen in de winkel liggen. Toen de maten ook nog goed waren begon ik na te denken over de uitvoering.

Deze cakevormen zijn van siliconen rubber gemaakt, hierop hecht eigenlijk niets. Bij wijze van experiment probeerde ik het te lijmen met siliconenkit. dat werkte best wel goed, later las ik dat dit ook het aanbevolen middel is om dit materiaal te lijmen (eventueel met gebruik van een primer).




Eerst wilde ik aluminium strippen op de vorm lijmen en die met schoefje vastzetten. Later verving ik de schroefjes door klittenband. weer een stadium verder verdween ook het aluminium en werd het klittenband rechtstreeks op de vorm vastgezet. Dit maakte het makkelijker om de vorm goed aan te laten sluiten op de ronding van de Quest. Toen ik de vorm vanmiddag wilde gebruiken bleek de lijm nog niet voldoende gedroogt. Dat kon wel kloppen want de droogtijd is minimaal 24uur. Als oplossing heb ik het klittenband met nietjes aan de cakevorm vastgezet. (dit heeft trouwens ook geen negatief effect op de werking van het klittenband!). Daarna heb ik met een schaar de randjes afgeknipt en de zijkant verwijdert.

Op de cakevorm heb ik een gehalveerde stuk klittenband gebruikt, terwijl ik rond het trapgat een hele breedte heb gebruikt. Dit deel heb ik eerst warm gemaakt met de föhn om de hechting van de lijmlaag te verbeteren.

De vorm heeft precies de juiste breedte, het lijkt wel gemaakt voor de Quest.




Bij het proefritje bleek dat dit uitstekend werkt. Ik merkte niets meer van tocht. Met deze oplossing kan ik ook nog mijn voeten op de grond zetten. dat is niet vaak nodig maar ik wil de mogelijkheid wel behouden.

En de kosten: circa 4 euro

Botronic schoenverwarming geperfectioneert

Vanmorgen heb ik het benodigde weerstanddraad gekocht. De verkoper merkte al op dat er tegenwoordig nog maar weinig mensen hun eigen weerstanden maken. Deze elektronica speciaalzaak (Stuut en Bruin in Den-Haag) bestaat al zo lang dat ze deze materialen gewoon nog in voorraad hebben.

Mijn eerste poging bleek wat lastig uitvoerbaar, ik wilde de draad in de inlegzool naaien. Het lukte wel maar ik bedacht dat het veel eenvoudiger kon. Op de website van Therm-Ic zag ik hoe eenvoudig hun schoenverwarmers eigenlijk zijn. Het lijkt wel heel geavanceerd maar het zijn gewoon drie weerstanden op een printplaatje. De lijnen die je ziet zijn alleen bedoeld om het er fraaier uit te laten zien. Drie weerstanden betekend ook drie standen, er worden immers 1, 2 of 3 weerstanden ingeschakeld. Deze weerstanden zijn niet van gelijke grootte want de gebruiksduur neemt meer dan evenredig af.

Het top-of-the-line model heeft zelfs afstandbediening, leuk dan kan je tijdens het fietsen ook zappen. Bij dit model wordt pulsbreedte modulatie toegepast, wat erop neerkomt dat de verwarming steeds even wordt ingeschakeld bij de lagere standen. Alleen in de hoogste stand staat hij continue aan. Voordeel is dat er minder draden nodig zijn en dat je nog meer standen creert. Of dat zinnig is betwijfel ik. Bij de hoge standen is de gebruiksduur erg beperkt, bij de lage standen merk je waarschijnlijk erg weinig van de verwarming. Ik denk dat de meeste gebruikers een gemiddelde stand kiezen.
De pulsbreedte modulatie lijkt voor leken ingewikkeld maar is in feite een heel eenvoudige schakeling van een paar dubbeltjes.


Ik heb mijn schoenverwarmers zo gemaakt dat ik die gemiddelde stand altijd bereik. Met weerstanddraad bepaal je gewoon de gewenste waarde door een bepaalde lengte te gebruiken. In dit geval 14cm (bij 28 Ohm/m geeft dit een weerstand van ongeveer 4Ohm). Bij een batterij spanning van 2,6V komt dat op een vermogen van ongeveer 1,7Watt. Dat betekend weer een gebruiksduur van 3-4uur.




Op de foto kan je zien dat de constructie nu erg eenvoudig is geworden. De aansluitdraden heb ik als treksontlasting nog een paar keer door de schoenzool heen geweven. Verder zorgt de tape ervoor dat de draad niet kan beschadigen. op deze manier is de verwarming ultra-plat geworden, je merkt er niets van. Vanmiddag heb ik een testrit gemaakt en kon constateren dat het heerlijk aangenaam werkt. Deze wil ik niet meer missen in de winter.

Ondertussen stromen de bestellingen al weer binnen, deze keer uit onverwachte hoek. De hele familie wil schoenverwarmers voor de wintersport hebben. ook bij het skieen is dat wel zo lekker. In dat geval gaat de nieuwe batterijlader wel mee op skivakantie

Botronic schoenverwarmers

Een van de ongemakken van het fietsen in de winterkou is koude voeten. Natuurlijk heb ik op Wim Schermer zijn weblog gelezen welke handige hulpmiddeltjes hiervoor bestaan. Hij heeft me zelfs een keer aangeboden om ze een weekje aan me te lenen. Ik vindt het grote nadeel van dit soort systemen de hoge kosten (een setje van Hotronic kost maar liefst e159,-). Bij mijn fietstocht van afgelopen zondag kon ik weer ervaren hoe je voeten afkoelen. Deels was dat natuurlijk mijn schuld omdat ik de overschoenen was vergeten, maar toch...







Vandaag las ik op bij de ligfiets discussiegroep een stukje over voetverwarmers. Iemand was de begonnen met de vraag of voetverwarmers ook op de dynamo kunnen worden aangesloten.

Persoonlijk lijkt met dat niet zo handig, daar kan je beter accu's voor gebruiken. Maar even verderop kwamen wat getallen boven water. Een simpel rekensommetje leerde me dat de voetverwarmers gemiddeld maar ongeveer 2 Watt gebruiken. Bij een goede isolatie van de schoen is dit voldoende om de kou eruit te halen.

Toen onstond het idee om zelf iets in elkaar te knutselen, misschien met gebruik van weerstanddraad? Dat had ik zo snel niet voorhanden, maar gewone weerstanden wel.
Tussen de middag ben ik snel even gaan winkelen voor een paar inlegzolen, de weerstanden moeten natuurlijk ergens op worden gemonteerd. En vanavond heb ik het in elkaar gesoldeerd.

Ik had gelukkig nog een batterij houder liggen voor twee AA batterijen. Die kwam nu goed van pas. Onlangs heb ik ook wat Sanyo cellen gekocht met een capaciteit van maar liefst 2700mAh. Bij een gemiddelde spanning van 1,3V per cel leveren die samen 7Watt-uur. (Dat is 3,5 uur lang verwarming van 2Watt). Voor mij genoeg om heen en weer naar Dordrecht te rijden.



Op de foto kan je zien dat ik de weerstanden bij de tenen heb geplaatst, daar heb je meestal ook het meest last van de kou. Er staan 11 weerstanden van 56Ohm parallel, de gezamelijke weerstand wordt dus 56/11=5,1Ohm. Een ander sommetje leert dat het vermogen nu U^2/R=2,6^2/5,1=1,3Watt is. (wat aan de lage kant, ik dacht eerst dat ik weerstanden van 47Ohm had). Maar voor een experiment goed genoeg.

De weerstanden heb ik met een tweetal draden op de batterij houder aangesloten. Ik schakel de verwarming uit door de steker los te nemen!








Momenteel heb ik de verwarming in mijn rechterschoen en dat is al goed te merken. Morgen ga ik een ritje maken en dan weet ik zeker of het goed werkt en merkbaar beter is. Bij een eventueel definitief exemplaar gebruik ik weerstand draad. Dat rijg ik gewoon op de schoenzool, wat makkelijker is dan het solderen van de weerstanden. De lengte bepaald de weerstand. Weerstand draad is in verschillende uitvoeringen (aantal Ohm/meter varieert) te koop, het Het is eigenlijk ongelooflijk hoe simpel een voetverwarming is.








De kosten zijn nu beperkt:
2 setjes zolen e1,5
2 batterijhouders e2,80
batterij clip e0,39
4 AA cellen e10,-
draad en weerstanden e0,50
samen circa e15,20

en een uurtje knutselen

wordt vervolgt

straks ook: van cakeblik naar windgeleider voor de voetengaten

Lekker tochtje in de winterzon

Na een lange tijd niet te hebben gefietst ging ik vanmorgen weer eens met de Quest op stap. Het was prachtig fietsweer, zonde om die kans te laten liggen. Wel waren de fietspaden op sommige plaatsen verraderlijk glad. Het stuk tot in Maassluis gaf geen problemen, hier rij ik grotendeels op de weg waar ook auto's komen, daar wordt volop gestrooid. Op de meeste fietspaden blijkbaar niet want er waren nogal wat plekken met een dikke laag ijs. Soms braken de wielen door het dunne ijs wat een hoop gekraak gaf. In tegenstelling tot de andere fietsers had ik weinig last van de gladheid, alleen in de bochten moest ik vaart minderen.

Net voorbij Hoek van Holland riep een fietser iets naar mij. Nadat ik vaart minderde en hij het nog een keer had herhaalt bleek dat hij waarschuwde voor ijs op de weg. Ik bedankte hem en vervolgde behoedzaam mijn weg. Hij had niets teveel gezegd, het was er werkelijk spekglad. Ik gaf de boodschap weer door aan vanaf de ander kant naderende fietsers . Over het algemeen waren dat oudere mensen, die breken makkelijk iets als ze onderuit gaan.

Op een kruispunt even verderop kwam een hond achter een bal aangerend. Hij raakte in een slip, ging over de kop en liep weer verder. zo'n beest doet niet moeilijk!

Het grootste deel van het pad tussen Hoek van Holland en Kijkduin was goed begaanbaar. Alleen de laatste honderd meter werd het weer ijzig. Na een kleine twee uur was ik weer terug. Heerlijk gefietst!




Eergisteren, op 1 januari, heb ik meegedaan aan de traditionele nieuwjaarsduik. Even leek het er op dat deze niet doorging vanwege de te lage temperatuur, gekker moeten ze het niet maken! Wat verwachten ze, dat het warm is op deze dag. Ik had me al voorgenomen de duik in dat geval toch te maken, dan maar zonder professionele begeleiding.