Ik had, zoals ik wel vaker doe de laatste weken, de weersverwachting op de voet gevolgd. Vandaag zou de meest geschikte dag zijn om het woon-werk ritje Wateringen–Dordrecht te maken. Als ik mag kiezen dan pik ik toch de mooiste dagen uit de week en morgen moet ik weer voor mijn baas op stap. Francis vroeg zich nog hardop af wat met toch bezielde om door de kou naar mijn werk te gaan fietsen. Ik verdedigde mijn beslissing door te zeggen dat je op die manier nog eens wat meemaakt in de alledaagse sleur. Het fietstochtje begon niet al te vlot, op de een of andere manier was de wekker niet afgegaan en werd ik op de normale tijd wakker. Dat vond ik niet al te erg, des te eerder werd het weer licht. Als route had ik er nu eentje uitgekozen zoals ik die al eerder wel eens op mijn racefiets deed. Met zo min mogelijk complicaties zodat ik niet te snel ergens verkeerd rij. Toen ik eenmaal Delft door was kwam het tempo er goed in. Juist die lange, rechte stukken vind ik prachtig. Er was weinig verkeer op de weg en dus ook weinig sluipverkeer langs de A13. In Rotterdam de oude bekende route richting Erasmusbrug. De brug op is even zwoegen maar dan vlieg je er ook weer af. Na het kruispunt onder aan de brug reed ik om het belastingkantoor heen en ik begon juist weer op snelheid te komen. Het stuk vanaf hier gaat vooral over mooie fietspaden en is lekker snel.
En toen gebeurde er iets vreemd. Ik hoorde een klap en stond binnen een paar meter stil. Het leek wel een klapband, er kwam een rubberlucht naar binnen gewaaid. De Quest was ook een stuk gezakt en de fiets slingerde in deze laatste meters. Shit dacht ik, ik heb geen reserve achterband. Die ligt vast aan stukken zo snel als het ging. Maar toen ik was uitgestapt bleek de achterband nog heel, de beide voorbanden ook. Was het dan misschien de veerdemper, die gaan wel eens kapot. Toen ik de Quest bewoog werd het duidelijk, de achteras was gebroken. Ik bedacht dat het wel ironisch was dat ik in het vorige stukje nog de betrouwbaarheid van de fiets had geprezen nadat ik op die slechte weg had gefietst. Ja en wat nu? Gauw naar huis gebeld wat daar de mogelijkheden waren. Ik kon opgehaald worden maar Francis sputterde al dat ze het vast niet wist te vinden. We spraken af dat ik nog even de mogelijkheden zou overdenken.
Het bleek handiger om de Quest op een nabijgelegen bouwplaats te stallen en met het openbaar vervoer naar huis te gaan. De uitvoerder vond het prima en was tegelijk wel in de Quest geïnteresseerd. Dan kon ik met de auto terug komen om de fiets naar Dronten te brengen. Het koste me wel een vrije dag, maar dan kon het probleem misschien ook direct worden verholpen. Ik was ondertussen ook al zo laat dat alsnog aan het werk gaan niet veel zin meer had. Toen ik Velomobiel belde vertelde Ymte me dat het probleem al een keer eerder was voorgekomen, alleen niet na zo’n klein aantal kilometers. Ze hadden vervangings assen laten maken van een vier sterkere staalsoort. Bovendien was de vorm geoptimaliseerd door scherpe overgangen te vermijden. Ze konden de as naar me opsturen maar het leek me beter om maar even langs te gaan. Dan kon er meteen naar een paar kleine puntjes worden gekeken.
Bij Velomobiel bleek dat het vervangen van de as wat lastiger was dan gedacht. Door de breuk was er een braam ontstaan en wilde de as er niet zomaar weer uit. Het demonteren van de achterbrug was de remedie. Nu zat het achterwiel er weer snel in. Als extra service werd er gelijk naar de afstelling van mijn achter derailleur gekeken. Het bleek dat de twee wieltjes nauwelijks smering hadden en daardoor erbarmelijk piepten, een beetje olie deed wonderen. Na enig afstellen en proefrijden liep en schakelde de Quest weer als nieuw.
Wel fantastisch zo snel al de jongens van Velomobiel me weer op weg hebben geholpen. Ze hebben het druk genoeg en toch staan ze gelijk klaar om de problemen op te lossen.
Vandaag 39km, totaal 1346
Geen opmerkingen:
Een reactie posten