Zijn we weer in vorm?

Ik was al een hele tijd niet echt tevreden over de snelheden die ik in mijn Quest haalde. Waar dat aan lag wist ik niet, was het de sporing van de voorwielen of lag het gewoon aan mijzelf?

Vanmorgen ben ik maar eens begonnen met het schoonmaken van de ketting. dat had ik al eerder willen doen maar het kwam er gewoon niet van. bij de fietsenmaker heb ik advies gevraagd en uiteindelijk kwam ik met een biologisch reinigingsmiddel thuis. Het was even puzzelen hoe het reinigen het makkelijkst kon, je kan niet zo gemakkelijk bij de ketting als bij een gewone fiets. Het bleek het makkelijkst door een platte bank onder de ketting achter het stoeltje te plaatsen en hierin de ketting lekker schoon te soppen. Na het inwerken van de vloeistof heb ik de ketting nagespoeld met warm water. Daarna weer ketting olie en hij loopt weer als een zonnetje.

Het ketting geleide rolletje onder de stoel liep niet zo soepel als het zou moeten. Misschien dat hierdoor ook energie verloren gaat. Deze rol en de kleine wieltjes van de derailleur heb ik daarom ook maar even goed geolied. Verder bleek de achterbrug nogal te piepen. dat was makkelijk te verhelpen door de brug los te maken en de as te smeren met lager-vet.

Om het af te maken heb ik de Quest lekker gesopt en daarna heb ik hem met autowas opgepoetst.

Of het nu een psychologisch effect was of dat het echt beter is geworden weet ik niet zeker maar het fietsen ging weer als een speer. Het hele trainings ritje naar Hoek van Holland en terug reed ik met een gemiddelde van 39km/uur (inclusief het beklimmen van de "mont de waterkering"). Zowel heen als terug langs de nieuwe waterweg zat ik rond de 50 en ik tikte de 60 aan bij een tussensprint.

Op de dijk tussen Hoek van Holland en het fietspad langs de nieuwe waterweg kwam een paard met een kar (hoe heet zo'n ding officieel?) erachter me tegemoet. Ik zag al dat het niet goed ging, het beest draaide gelijk om op het smalle pad. Ik ben maar uitgestapt en voor mijn Quest gaan staan zodat het beest er wat meer vertrouwen in kreeg. Even later durfde hij het aan om me te passeren.

(een voorbeeld van zo'n kar zie je op de foto!)









Terug richting wateringen moest ik nog even vol in de remmen toen een oude man (Ik had hem eigenlijk ander willen noemen, maar we houden het netjes!) plots naar links ging (natuurlijk zonder om te kijken). Ik kon nog net langs hem heen sturen om met piepende banden tot stilstand te komen (daar gaat mijn profiel). Toen ik hem verweet dat hij niet had uitgekeken riep hij dat ik niet zo hard moet rijden. Daar heb je wat aan, we gaan allemaal maar met een slakkengang fietsen!








Even verderop zag ik iemand in een Canta verwoed zwaaien. Een seconde later bedacht ik me dat dat Marloes was. Ik had op haar weblog gelezen dat ze tegenwoordig de trotse bezitter van een dergelijk voertuig is.

70km