Het is even stil geweest op mijn blog, ik was namelijk met de hele familie in Kroatië aan het vakantie vieren. En dat gaat natuurlijk niet samen met in mijn Quest rijden. Ik had wel de mountainbike mee maar daar heb ik niet veel op gereden maar dat had een reden. De dag voor we zouden vertrekken ging ik met Francsis en (dochter) Michelle op de fiets naar Den Haag. Ik had juist een nieuwe ketting, versnellingskabel en tandwielen gemonteerd en liet Michelle zien hoe vlot de fiets weer schakelde. Op een bepaalde moment was ik met haar in gesprek terwijl ik met mijn handen los van het stuur reed, op het een-richting fietspad. Opeens vloog ik door de lucht en belande ik op rug, schouder en elleboog. Een fietser was tegen de rij-richting in gereden en had me vol geraakt. Ik kreeg zeker een halve minuut geen adem meer en kon geen woord meer uitbrengen. Pas na een paar minuten kon ik weer goed ademhalen en kreeg ik er een paar woorden uit. De fietser was terecht bezorgt hoe het met me ging en ik werd weer overeind geholpen. Hij keek of mijn fiets beschadigd was (was niet het geval), bood zijn excuses aan en ik stapte weer op de fiets om verder richting DenHaag centrum te rijden. Ik had wel eens vaker een smak gemaakt, bijvoorbeeld bij het skieen of snowboarden en dat kwam altijd weer snel goed. Dit keer kwam ik er niet zo makkelijk vanaf. Die avond bleek dat ik niet meer kon autorijden (instappen, schakelen en sturen) en slapen ging ook al niet. Pas na het slikken van een dosis paracetamol kon ik slapen.
Al mijn sportieve activiteiten voor de vakantie vielen dus in het water. Pas na twee weken kon ik weer een beetje zwemmen en hardlopen. Na drie weken kon ik pas zonder pijnstillers slapen. Op zich was het goed voor mijn herstel dat dit vlak voor de vakantie gebeurde, ik had volop tijd om aan het herstel te werken. Later ging ik ook twijfelen of ik niet naar de dokter had moeten gaan, maar Francis dacht dat dit niet nodig was, ze schatte in dat ik een gebroken of gekneusde rib had. (zij werkt immers in het ziekenhuis, dus ze kan het weten, herstel hiervan kost gewoon tijd). Blijkbaar was er meer aan de hand want enkele spieren hadden ook een flinke klap gehad.
Na een dag merkte ik ook dat ik vooral niet moest niezen, toen dit gebeurde trad er een herhaling op van kort na het ongeluk. Ik kreeg een halve minuut geen lucht en ik verging van de pijn. Door de pijn trokken spieren samen die daardoor weer pijn genereerden (in de elektronica wereld noem je dat een mee-gekoppelde reactie), niet erg fijn dus. Ook hoesten en lachen moest ik vooral niet doen.
Nu gaat het een stuk beter, nog niet zonder pijn maar ik zie wel in dat ik uiteindelijk helemaal herstel (daar twijfelde ik een paar weken geleden nog aan).
Zondag heb ik een eerste ritje van een kilometer of 30 met de Quest gemaakt. Vanavond weer een rondje van circa 50km. De snelheid komt weer terug en dat moet ook wel want op 5 september rij ik een wedstrijd bij het NK tijdrijden op Texel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten