WRB600, rondje drielandenpunt vanuit Zoetermeer.

Vrijdag had ik de hele dag om de laatste voorbereidingen te doen. Ik wilde alleen het meest noodzakelijke meenemen, minimale bagage dus. Om zo min mogelijk te hoeven stoppen had ik wel veel eten bij me, 15 muesly repen, vier pannenkoeken, vier krentenbollen, twee blikjes energy drank, twee bananen en 1,5 liter limonade. In de middag kon ik nog een paar uur slapen, hopelijk zou dat voldoende zijn om de tocht zonder slapen uit te rijden.

Om half elf vertrok ik richting Zoetermeer. Ik had me voorgenomen om rustig te starten, maar toch zat ik al gauw aan de 35km/uur, het ging gewoon als vanzelf. Kwart over elf kwam ik bij de wielren club aan. Er was al een man of twintig aanwezig, meer opkomst dus dan bij de WRB400. Ik raakte in gesprek met een andere Quest-rijder (Milan). Hij gaf aan dat hij mijn gewenste gemiddelde snelheid van 30km/uur wat laag vond. Dit was ook wat ik bij de vorige tocht als gemiddelde had gereden, dus leek me deze snelheid wel een goed uitgangspunt.

Even voor twaalf gingen we allemaal naar buiten, voor een laatste controle van de verlichting. Dat was dus bij iedereen dik in orde, je zou wel gek zijn om een tocht als deze met slecht licht te gaan rijden! Klokslag twaalf gingen we van start met een snelheid alsof we een wedstrijd gingen rijden. Al na een paar honderd meter was er een noodstop, we waren verkeerd gereden. Snel reed ik achteruit om weer bij de groep te kunnen aansluiten.

Toen we eenmaal Zoetermeer uit waren en door de polder reden was het aardedonker. Ik reed nu samen met Milan op kop en prompt sloegen we een weg te vroeg naar rechts af. Toen we even later weer op het goede spoor zaten reed de groep al weer achter ons. Het viel niet mee om ze voor te blijven. De weg was bochtig en er waren regelmatig dubbele hobbels in het pad die je echt wel rustig moet nemen. Daar kwam ik bij de eerste drempel op ruwe wijze achter!

In Rotterdam raakte Milan achterop. Ik heb hem de hele rit verder niet meer gezien. ook de andere ligfietser haakte af. Nu reed ik in een groep van tien man, dat zou zo blijven tot aan de Mergellandroute.

De wielrenners reden in een groep, steeds een ander op kop. Zo konden ze nog een aardig tempo aanhouden van 30km/uur gemiddeld. Het viel me wel op dat niet iedereen kopwerk deed, een aantal bleef wijselijk achterin. Na Dordrecht ging ik alleen vooruit, met de bedoeling als eerste te kunnen stempelen bij de controle op de Moerdijkbrug, dan zou ik niemand in de weg zitten. Dat lukte prima en ik had mijn stempel al toen de groep over de brug kwam aangereden, dat was een heel mooi gezicht, al die fietsers met verlichting in hoog tempo. Uiteindelijk hadden we voldoende tijd om wat te drinken en een reep te eten. Na een minuut of vijf gingen we weer verder, de achterblijver waren nog steeds niet in zicht.

De rit ging in een lekker tempo verder over de dijkjes van Noord-Brabant tot aan de 1-e gewone controle voorbij 's-Hertogenbosch (de controle op de Moerdijkbrug was een "geheime" controle. Vlak voor we deze controle bereikten moest ik uitstappen om mijn Quest door een zandbak heen te slepen. De weg was opgebroken en er was geen doorkomen aan, dan is het wel gemakkelijk als je je fiets onder je arm kunt nemen -:)

Na de controle gingen we voorvarend op pad. Ik had één van de renners nog uit de brand geholpen met een stevig stuk elastiek om zijn gebroken GPS beugel te ondersteunen. Ik kon de jongens gemakkelijk volgen, in dit stadium zou ook een hogere snelheid geen probleem zijn geweest. In de buurt van Maaseik kreeg een wielrenner een lekke band, nu kwam mijn fietspomp van pas. We bleven als groep wachten to het weer gefixed was.

In Nattenhove was de tweede control bij cafe Lombok. Het cafe was nog gesloten, het was immers pas een uur of acht. Na het zetten van de stempels gingen we weer op pad. Eén van de wielrenners hoorde ik zeggen: dit is het laatste wat we van de Quest zien. Hij zou maar gedeeltelijk gelijk krijgen!

Niet veel later kwamen de eerste klimmetjes, eerst nog kort en niet al te steil maar dat zou nog veranderen. Bij de eerste serieuze klim moest ik de wielrenners al laten gaan. Zo makkelijk als zij omhoog reden, zo zwaar had ik het. Bij de afdaling heb ik nog geprobeerd weer bij te komen, maar ik zag ze alleen nog maar in de verte rijden. Het afdalen zelf is ook weer heerlijk, het lijkt wel of je in een klein autootje zit je hoeft alleen te sturen en te remmen. Echt heel hard heb ik niet gereden, hooguit 80km/uur, voor hogere snelheden zijn de wegen gewoon te bochtig. Het schermpje dat ik voorop had gemonteerd begon nu los te laten door de sterke rijwind. Ik had beter mijn best moeten doen bij het plakken van het klittenband.

Al voor het begin van de Mergelland route had ik behoorlijk last van mijn linker knie, net als bij de vorige WRB (toen zelfs van beide knieën, mijn rechterknie gaf nu helemaal geen problemen). De pijn begon al snel serieuze vorm aan te nemen, hoe moest ik hier mee door gaan. Stoppen was geen optie. Dat is ook lastig met een Quest, je kan hem niet mee nemen in de trein! Ik had echter een paar neopreen kniewarmers mee genomen. Ik kwam op het lumineuze idee om die te gebruiken, misschien zou dit extra steun geven. En gek genoeg hielp het om de pijn tot een aanvaardbaar niveau terug te brengen, op deze wijze kon ik wel doorgaan. Waarschijnlijk het de combinatie van extra warmte en de steun die positief hielpen.

De klim naar het drie-landen punt was eindeloos en niet alleen vanwege het mooi uitzicht! net toen ik bovenkwam kreeg ik een SMS binnen van Franciska. Ze vroeg zich af hoe het met mij ging. Gek genoeg was de verbinding erg slect toen ik haar belde, ik sprak af het nog een keer te proberen op de eerst volgende stop over 11km in Vijlen. Ik had de nodige belangstelling van toeristen die samen met mij en de Quest op de foto wilden. Veel tijd had ik niet, ik wilde snel verder.

Na dee stop kwam al snel bij Wandelcafe A. gen Kirk in Vijlen. Maar het stuk er naar toe was niet alleen maar afdalen zoals mij eerder door Guus was beloofd. Er reed een drietal wielrenners voor mij uit. Eén daarvan wilde mij voorblijven wat hem uiteindelijk niet lukte. Kort voor het cafe haakte hij af. Bij het café aangekomen ging de groep wielrenners net weer weg. Ze hadden duidelijk niet verwacht mij nog te zien. Ik volgde op aanraden hun voorbeeld en nam een bord pasta. Ik heb zelden zulke lekkere spaghetti gegeten! Misschien dat de omstandigheden meewerkten. het was een kolossaal bord, maar ik had er geen enkele moeite mee. En dat terwijl ik al de hele tijd bezig ben om regelmatig te eten (pannenkoeken bananen, krentenbollen en muesli-repen). Na mijn waterfles te hebben gevuld, ik zat al enige tijd zonder water, ging ik weer op weg. Het was een bewuste keuze om niet te rusten, om te vermijden dat mijn spieren stram zouden worden.


Na korte tijd kwam ik op een helling die behoorlijk steil was, mijn snelheid zakte terug tot 3,5 km/uur. Hier had ik niets van gelezen, de steile helling zou toch de Keutenberg zijn? Moeizaam vorderde ik omhoog, het was al bijna niet meer te doen. Uiteindelijk bereikte ik het einde van de helling en zag daar een bord staan "controle WRB600", een geheime controle dus! Leo en Guus zaten in de auto maar ze waren in slaap gevallen. Ik realiseerde me dat het voor hun ook heel zwaar is. Als je immers zo met het fietsen bezig bent dan heb je heel lang geen last van slaap, maar als je eenmaal rust hebt dan slaat de vermoeidheid hard toe. Ik tikte op het raampje en Leo zij nog, jij ben stil omhoog gekomen (logisch als je slaapt! Nadat ik weer een stempel erbij had gekregen en was gewaarschuwd voor de gevaarlijk bocht in de afdaling ging ik weer snel verder.

Aan de overkant van het dal ging het weer omhoog. Tijdens de afdaling was de regen pas goed losgebarsten, ik zag werkelijk geen hand meer voor ogen. Gelukkig duurde de bui maar kort en ging het hevige regen over in een soort motregen. Voor ik het wist stond ik aan de voet van de Keutenberg. Ik had al voortijdig geschakeld en kon gelijk door naar boven. Door het natte wegdek en de stroompjes water die over het asfalt naar beneden liepen was het behoorlijk glad. Mijn achterwiel slipte voortdurend door en dat maakte het nog zwaarder dan het al was. Stoppen was nu niet meer mogelijk, ik moest wel door. Hoe ik het uiteindelijk heb gehaald weet ik niet meer, maar uiteindelijk was ik wel boven. Daar heb ik even een plaspauze genomen om ook weer even op adem te komen. Nu zag ik weer licht aan het einde van de horizon, alleen de Cauberg moest ik nog op. Daar had ik hetzelfde probleem, een doorslippend achterwiel. De slick band had gewoon niet genoeg grip op het asfalt. Uiteindelijk lukte het naar boven rijden wel op de stoep waar de klinkers meer grip boden.

Het was een illusie om te denken dat ik nu niet meer hoefde te klimmen, een aantal keren moest ik toch weer flink ploeteren om heuvel-op te komen. Toen ik langs het vliegveld Beek reed wist ik dat de weg verder alleen nog maar vlak zou zijn. Ik probeerde de snelheid boven de dertig te houden, maar dat lukte maar matig. Mijn benen waren te vermoeid en mijn knie protesteerde ook behoorlijk. In Stein stond er plots een hek dwars over de weg, er was een triatlon parkoers uitgezet. De motor-agente(!) was onverbiddelijk, ik moest omrijden. dat bleek niet mee te vallen, Stein was door het midden gesneden door het parkoers. Na een aantal tevergeefse pogingen deed ik mijn beklag bij een verkeersregelaar, hij hield uiteindelijk een motor rijder aan die over het parkoers reed. Ik kon achter hem aan doorrijden, dat was wel weer heel leuk om te doen.

Niet al te lang hierna kwam ik weer aan bij café Lombok. Het was er erg gezellig, met een paar buurtbewoners. Zelfs de loco-burgemeester en de café-baas waren er. Ze wilden graag weten wat mijn vrouw er nu van vond, dat ik gewoon een paar nadagen en nachten aan het fietsen was. Zou ze het niet erg vinden om alleen thuis te zijn. Een ander merkte op dat een goede buurman een hoop goed maakt, maar dan moest hij wel ook het gras maaien -:)

Ik kwam ook te weten hoe het café aan zijn naam kwam. De loco-burgemeester kon dat mooi uitleggen. Lang geleden woonden op die plek een aantal mensen die nogal amok maakten. Andere zeiden, dat lijkt Lombok wel (waar op dat moment een oorlog aan de gang was, het verraad van Lombok?). En zo kwam het cafe aan zijn naam.

De kop soep en het broodje kaas gingen er goed in. Ondertussen kwam er een wielrenner aan die ook de WRB600 reed, hij had de versperring bij Stein wat makkelijk genomen, vorig jaar had hij hetzelfde euvel gehad en wist nu hoe hij snel door kon rijden. IK merkte dat ik niet alleen last had van mijn benen, ook mijn rug raakte geïrriteerd van het schuren tegen het zitje. Gelukkig had ik zinkzalf bij me en dat hielp er goed. Het nieuwe zitje, een simpel stuk open-schuim, beviel al veel beter dan het rainbow matje. Dit stuk schuim had ik ook in mijn eerste Quest, daar had ik toen ook nooit last mee. Ymte raade het me aan, hij heeft dit schuim ook in zijn fiets en hij weet als geen ander hoe je lange afstanden moet rijden. Bij vorige tochten had ik al last gehad van schuurplekken in mijn lies, nu had ik daar gelukkig geen last van omdat ik een korte hardloopbroek als onderbroek aanhad. Zo leer je steeds meer! We vertrokken samen, ik vond het eigenlijk wat onbeleefd om er zomaar vandoor te gaan. Na een paar kilometer gaf de wielrenner echter aan dat ik maar alleen verder moest gaan, misschien vond hij het prettiger om alleen te rijden.

Het stuk naar de 6-e controlepost (stempelpost) verliep redelijk voorspoedig. Het was ondertussen wel donker geworden, maar mijn GPS leidde me langs de juiste weg. In Roermond ging ik na het halen van de stempel in een tankstation snel weer op weg. Hier hoorde ik dat de wielrenners twee uur voorsprong hadden. Normaal gesproken zou ik een stuk van de achterstand kunnen afsnoepen en ze misschien zelfs nog inhalen. Maar dat zat er nu echt niet in. ik had al de nodige moeite om de dertig km/uur te halen. maar het belangrijkste was dat ik voorruit kwam.In het tankstation had ik ook een cola en een red-bull gekocht. Dit laatste blikje bewaarde ik om komende dieptepunten te overbruggen.

Mijn Queeste naar mijn kunnen ging ondertussen gewoon verder. Ik reed langs een lint van plaatsen waarvan ik het bestaan niet eens kende. In Deurne kwam het wel bekend voor, hier woont vriend Henk immers. Hij had al laten weten niet thuis te zijn, dat was ook wel beter want omrijden of stoppen wilde ik toch al niet. Op straat zag ik veel jongeren die allemaal erg uitbundig waren. Later hoorde ik dat Nederland met 1-0 had gewonnen van Japan. Alle cafe's zijn oranje versiert en overal hangen jongeren rond. Steevast beginnen ze te joelen als ik in mijn Quest voorbij rij. Ik hou er maar flink de vaart in, dat voorkomt (mogelijke) problemen. Ergens (in Erp geloof ik) stop ik op een plein om van een korte rust te genieten. Mijn rechter voetzool voelt gevoelloos aan, wat geen fijn gevoel is! Na een korte wandeling en een blikje drinken met een muesly-reep kan ik er weer tegenaan. Ondertussen beging het effect van de knieband minder te worden, gelukkig hoef ik nu niet meer te klimmen.

In s'-Hertogenbosch is het fietspad afgesloten. na enige twijfeling besluit om maar tussen de auto's mee te rijden. dat gaat goed en even later kan ik weer op het fietspad verder. Dit is trouwens een stad met hele mooie fietspaden, een goed voorbeeld voor andere gemeenten (zoals Zoetermeer, de nieuwe fietspaden daar worden blijkbaar door een niet-fietsende debiel geplanned). Ik moet mijn stempel bij de Burgerking halen. Ik zit me al ruime tijd van te voren te verheugen op een hamburger en een grote cola. Het is dus wel teleurstellend om te zien dat ze zijn gesloten, Wel logisch want het is al bijna één uur. het tankstation is gelukkig wel open. Daar koop ik twee kofie en een gevulde koek. De jongen achter de kassa is nieuwsgierig naar mijn fietsrit. Ook andere bezoekers staan verbaast naar mijn Quest te kijken, die zie je normaal niet op een tankstation. Ik krijg een sms van Francis die net naar bed gaat. Daarop bel ik haar om te zeggen dat alles goed gaat. Als ik vertel dat ik met een ruime omweg richting Zoetermeer rij en daarna nog naar Wateringen moet vraagt ze me waarom ik niet rechtstreeks naar huis rijdt. Vrouwen hebben ook echt geen verstand van dit soort mannenzaken!

Ik vervolg mijn weg in het donker en de route gaat ook bepaald niet richting Zoetermeer. Ik heb geen flauw idee waar ik rij, alles is aardedonker en ik heb geen herkenningspunten. De weg gaat over dijken door de polder en langs water. Ik kom langs Vianen en steek de Jan Blankebrug over en kom op een smal fietspad door de weilanden terecht. Gelukkig krijg ik geen materiaalpech, anders ben je mooi in de aap gelogeerd. Als ik hier van de dijk rij wordt ik waarschijnlijk ook pas een maand later gevonden -:) Mijn route gaat langs allerlei kleine plaatsjes zoals Lopikerkapel, Uitweg en Lopik. Ik zie op mijn GPS dat de track anders loopt. Ik rij weer terug en weet echt niet waar ik heen moet tot ik een smalle doorgang zie. Ik moet een heel smal bruggetje over tussen een paar huizen door. Het gaat maar net en dan zit ik weer op de track. In de verte zie ik de zendmast van Lopik, hij komt maar niet dichterbij.. Ik stop maar voor het blikje Redbull en een pannenkoek, dat helpt me weer verder.

Na weer een stel moeizame kilometer zie ik het café in Hekendorp waar de 8-ste controle moet zijn. Het café is dicht, niet vreemd want het is al na vieren. Ik maak nog een foto van het plaatsnaambord, dan kan ik laten zien dat ik er ben geweest. Trouwens, dat laat mijn GPS track ook wel zien. Nu volgt nog een lang stuk langs Haastrecht, Gouda, Moerkapelle en uiteindelijk Zoetermeer. Zoals ik al eerder heb aangegeven is het waanzin hoe hier de nieuwe fietspaden worden aangelegd, smal klinker en te krappe bochten. Willen ze geen fietsers hebben in deze gemeente? dat kan toch veel beter, kijk eens naar Den-Haag, Rotterdam of 's-Hertogenbosch!

Het fietsen gaat steeds moeizamer maar uiteindelijk bereik ik toch de kantine van fietsclub Zoetermeer. Leo, Guus en de man van de koffie wachten daar op `de deelnemers. En dan te bedenken dat tot 16:00 uur renners mogen binnenkomen. Zij hebben nog een lange zit voor de boeg, petje af heren! Ik geef mijn kaart af en vertrek snel weer richting Wateringen. Nu vindt ik wel snel de goede weg en merk dat ik nu slaperig begin te worden. Als ik nu zou stoppen zou ik direct midden op het fietspad in slaap vallen. Ik zie nu ook soms dingen bewegen waarvan ik weet dat ze dat niet kunnen, zoals bomen of lantaarnpalen. Ook lijken de bomen op menselijke figuren, heel apart! Gestaag ga ik richting Wateringen, waar ik rond zeven uur aankom. Gek genoeg ik heb ik nu trek in koffie. Na de koffie is de slaperigheid weer weg en ook ben ik niet meer zo vermoeid. Toch ga ik naar bed om rond twaalf uur mijn Vaderdag cadeautje in ontvangst te nemen. Een paar uur later ga ik voor nog een uurtje naar bed om pas 's avonds half zeven weer wakker te worden.

595km in 28 uur, totaal 630km

WRB600 volbracht!

Vanmorgen 7 uur was ik weer thuis na een tocht die ik niet snel zal vergeten. Enerzijds een prachtige ervaring, anderzijds behoorlijk inspannend. Maar dat laatste zal ik eerder vergeten dan alles wat het zo'n prachtige ervaring heeft gemaakt.

verhaal volgt nog.

630km in 32,5 uur (bijna non-stop)

Klaar voor wrb600

Vrijdag avond om 2400 uur start ik bij de WRB600. Mijn Quest is er helemaal klaar voor en ik ook. Vanavond heb ik alles nog even nagekeken en weer twee spaken vervangen. Voor het cycle Vision had ik al vier nieuwe in mijn rechter voorwiel gezet, nu dus weer twee.

Mijn linker voorband stond plat maar ik kon geen lek vinden. Daarom heb ik er maar een nieuwe binnenband ingezet.

Deze tocht wordt door de toer en fiets club Zoetermeer georganiseerd en is tot in de puntjes voorbereid door mrpbp. Op zijn website kan je de tracks en route beschrijvingen vinden (en nog veel meer informatie!). Het probleem van mijn GPS60 is echter dat ik de hele track niet kan laden (8000 punten). Daarom heb ik hem in acht delen gesplitst en gefilterd zodat ze minder dan 500 punten per stuk hebben. De tracks laat ik steeds zoveel mogelijk op de controle-punten eindigen, dan sta je immers toch al stil en is er tijd om een nieuwe track te kiezen. Ondertussen heb ik een betere GPS ontvanger op mijn verlanglijstje staan, die moet kaarten kunnen tonen en er moet een hele track inpassen. dat mag tegenwoordig geen probleem meer zijn.

Zoals je kan zien voert de route me naar het drielanden-punt in Vaals. Er gaat zo'n honderd kilometer over de Mergellandroute met de nodige up's en downs.

Om voor het randonneur brevet in aanmerking te komen moeten alle controle posten worden bezocht en moet ik binnen 40 uur weer terug in Zoetermeer zijn. Vanwege de hoogte meters wil ik zo min mogelijk bagage meenemen. Het probleem is ook dat ik twee keer in de nacht rij en toch liever geen tweede accu meeneem.
Waarschijnlijk ga ik het toch met één accu proberen. Als ik vaak genoeg met gedimd licht rijdt moet dat lukken. Verder heb ik een binnenlampje met rode LED's gemaakt dat twee helderheid standen heeft. Bij mijn vorige nachtelijke tocht heb ik ervaren dat het binnenlicht al gauw te fel is vergeleken met de duisternis van de nacht. Ik hoop er zo'n 27 uur over te gaan doen, dan ben ik zondag morgen om 3:00 uur weer terug in Zoetermeer (en dan moet ik nog 17km terug naar Wateringen fietsen)

wordt vervolgt.

Quest stiller gemaakt!

Vanavond heb ik de voor-derailleur van mijn quest goed afgesteld op de kleinere set tandwielen. Ik wil natuurlijk wel dat ik probleemloos kan schakelen als ik zaterdag de Mergelland-route fiets. Het afstellen was een fluitje van een cent, maar het vervelende geluid dat wordt geproduceerd bleef me storen. Je krijgt toch altijd het idee dat zoiets ook energie verlies oplevert.

Het leek erop dat het schrapende geluid bij het achterwiel vandaan kwam. Dan maar de beschermplaat aan de binnenkant verwijderd en nogmaals gekeken. Ik kon werkelijk niet bedenken dat zo'n geluid maakte. Ik zag wel wat metaal slijpsel, maar dat komt straks.

Het moest gewoon in het kettingwieltje zitten. Dus heb ik het wieltje voor de tweede keer deze week uit de Quest gehaald, ik wordt er al handig in! Het zag er naar uit dat inderdaad de O-ringen, bestemd om het ketting geluid te verminderen, waren verdwenen. Maar toen ik nog eens goed keek zaten de ringen er nog wel degelijk in. Er zat alleen een dikke laag stof op. Nadat ik het wieltje uit elkaar had gehaald kon ik het goed schoonmaken. Het is best wel mooi gemaakt, ik kan me voorstellen dat het niet goedkoop is. De O-ringen waren nog prima in orde, er kwam wel veel koolstof achtig poeder uit het wieltje. Nadat ik het wiel weer had gemonteerd bleek mijn Quest vreemd genoeg stukken stiller te zijn. Nu was het geluid weer zoals het moest zijn. Blijkbaar speelde de vervuiling hierin een rol. (Ik moet nog wel een proefritje maken nu de beschermkap er weer in zit, niet te vroeg juichen dus!)

Tijdens mijn zoektocht naar dit geluid had ik de Quest op blokken gezet zodat ik erin kon fietsen terwijl ik stil stond. Prompt bleek een oud probleem weer terug te zijn, ik kon achter niet bij de grootste vier tandwielen. Dit probleem speelt al sinds ik de Quest heb, het leek opgelost door de achter-derailleur wat te verstellen maar toch komt het soms weer terug. het bleek dat de twee boutjes van de derailleur beugel de derailleur blokkeren. Daarop heb ik twee boutjes gehaald met een kleinere kop en dit probleem was ook weer uit de wereld.

Tenslotte heb ik een schermpje gemaakt van het mooie materiaal dat Wim Schermpje (sorry Schermer) me had toegestuurd. Eigenwijs als ik ben heb ik een eigen vorm gemaakt, een fiets-ritje toonde aan dat het goed functioneerd. Het knippen en bevestigen was snel klaar, wel heel wat makkelijker dan een scherm dat uitgezaagd moet wordenIk heb voor de zekerheid klittenband gebruikt in plaats van dubbelzijdig tape. Nu kan ik het scherm verwijderen indien dat nodig is.

rondje amsterdamse bos met ftcw

Vanmorgen werd de afsluitende toertocht gereden van FTCW. Normaal gaan we dan op pas voor een retourtje Den Helder, dit keer stond er een kortere tocht op de agenda. Blijkbaar schrikt de lange afstand (325km) teveel rijders af, dit keer was de opkomst ook een stuk hoger.

We waren nog geen vijf minuten onderweg toen ik me realiseerde dat mijn fles water nog thuis in de keuken stond. Als een speer ben ik terug gereden om zo snel mogelijk de groep weer te pakken te krijgen. Dat lukte maar gedeeltelijk, bij vogelplas starrevaart reed ik een ander groepje achterop waar ik achter ben blijven hangen.

In Bovenkerk was er een stop bij eetcafé silversand. Toen ik mijn kaart had laten stempelen ging net de groep weg waar ik aanvankelijk achter aan had gereden. Ik stapte gelijk weer in mijn fiets om achter deze snellere jongens aan te gaan.

Toen we Osdorp passeerden dacht ik een lekke voorband te hebben. In een bocht was mijn Quest slecht bestuurbaar. Nadat ik was uitgestapt zag ik echter niets bijzonders. Nadat ik weer snel was ingestapt begon ik de jacht op de groep. Dit ging aanvankelijk goed, maar toen ik ze bijna had bereikt werd het steeds zwaarder. Ik moest alle zeilen bijzetten om ze bij te houden, ja nu had ik echt een lekke band.

De band was helemaal warm gelopen en erg plat. Nu kon ik het wel vergeten dat ik de wielrenners nog zou inhalen en ben ik op het GPS-kompas richting westen gereden, ik moest immers in Velsen zijn voor het volgende stempel. Op het kaartje kan je zien dat ik niet de meest logische routen heb gekozen. Helaas kon ik niet beter, ik had geen kaart en mijn GPS60 bevatte ook geen track.

Bij de speeltuin in Velsen (de veilige haven) kwam ik niet al te lang na de wielren jongens aangereden. Snel even een AA-tje met een gevulde koek naar binnen gewerkt en een foto gemaakt.

Even later gingen we weer op pad. Dat ging goed tot ik moest stoppen omdat er twee meisjes te paard vanaf de andere kant kwamen aangereden. Naast het fietspad stonden hekken, dus de paarden konden geen kant op. Als ik daar op volle vaart voorbij dender gebeuren er geheid ongelukken. De meisjes waren me dankbaar dat ik ze rustig liet passeren. Ondertussen sprak ik de paarden toe, dat helpt de beesten te begrijpen dat er gewoon een mens in zo'n vreemde fiets zit.

Nu kon ik de groep echter niet meer terugvinden en ben ik naar eigen inzicht naar Velo terug gereden. dat inzicht leidde me wel langs Florencia, een Italiaanse ijszaak, waar ik een lekker kopje koffie heb genomen.

In totaal had ik 186km gereden, terwijl de tocht eigenlijk 170km zou moeten zijn.

Vanmiddag heb ik het crankstel vervangen. De normale tandwielen 40/53/65 heb ik vervangen door 30/42/53 zodat ik zaterdag de heuvels in Limburg kan gaan bedwingen. Ymte had me al verteld dat ik een cent moest gebruiken zodat de cranksteltrekker geen last had van de holle as. De eerste cent werd echter in de as gedrukt zodat ik het hele crankstel met trapas moest demonteren.. uiteindelijk ging het wel door twee centen te stapelen. De ketting heb ik met dertien schakels ingekort om het verschil te compenseren.

Quest zitje geventileerd

In de winter zweet ik al als een Otter, in de zomer drijf ik helemaal de fiets uit. Het zitje van de Quest werkt daar ook aan mee. In de versatile hebben ze dat heel mooi opgelost, maar zo'n zitje maken is voor mij wat te hoog gegrepen. Bovendien weet ik niet hoe zo'n zitje "zit". Misschien valt het wel tegen in een snelle fiets als de Quest. Na wat puzzelen besloot ik eerst maar eens te kijken wat ik aan het bestaande zitje kan verbeteren.

Om de ventilatie en het comfort te verbeteren heb ik natuurlijk al het standaard ventisit matje. Maar ik denk dat dit weinig helpt, het zweet zit in het matje opgesloten als ik er op zit. Dat zie ik ook als ik na een fietsrit het matje uitschud. Je sluit immers het hele matje af met je lichaam, aan de onderkant kan het ook niet ventileren. Dat moet beter kunnen! Voorzichtig als ik ben heb ik eerst maar even op internet gespeurd wie mij hierin zijn voorgegaan. Ik kwam twee voorbeelden tegen (ik had ze als eens eerder gelezen) van Wim Schermer die gaten boort in een Beuken zitje om de ventilatie te verbeteren en Harry Lieben die op grammenjacht is en daarvoor gaten maakt in het epoxy Quest zitje.
Nu durfde ik ook wel en ben ik begonnen met het aftekenen van de posities van de gaten. Uitgangspunt was dat ik ongeveer 25 gaten wilde maken, met een gatgrootte van ca 4cm. Op de getekende posities heb ik eerst een klein gaatje voorgeboord om er daarna nog eens met de gatenzaag doorheen te gaan. Deze gaten heb ik daarna met schuurpapier glasvezelvrij gemaakt (mijn handen jeuken nog). Het patroon heb ik niet helemaal doorgevoerd, uit angst de sterkte van het zitje teveel te verminderen, eerst maar eens kijken hoe dit bevalt.

Nu ik toch bezig was heb ik het ventisit matje met tyraps vastgezet, dat kan dus niet meer verschuiven (wat met het klittenband nog wel eens gebeurde).









Verder heb ik het terracycle wieltje waaronder de ketting doorloopt gedemonteerd. Het bleek soepel te lopen. Hoewel ik wel vind dat de ketting niet echt makkelijk met de hand rond is te draaien, alles bij elkaar (wieltjes, kettingbuis, etc) geeft het toch wel de nodige weerstand. Zeker als je het vergelijkt met een normale racefiets, daar gaat het terug draaien veel gemakkelijker. Ik vrees dat er verder weinig aan is te doen.

Nu begrijp ik ook waarom ze bij Velomobiel allemaal zo lang zijn, anders kan je het ketting wieltje niet alleen monteren (haha). Je moet namelijk met je armen tegelijk binnen en buiten de Quest het boutje in het wieltje draaien

De teller staat nu op 9351km

De zes uur van Sloten

Door een misverstand was ik zaterdag te laat om nog aan de 1-uurs race op het CycleVision mee te doen. Dat was een grote teleurstelling want ik had me er erg op verheugd. Gelukkig was daar ook nog de 6-uurs race op zondag. Ik was er natuurlijk ruim op tijd zodat ik de baan nog even kon verkennen. Helaas mocht ik er pas om 9:45 uur op aangezien een groep wielrenners bezig was. Toen ik er wel op kon heb ik een rondje gereden waarbij ik kon constateren dat het asfalt prima in orde was.

Franciska was voor de eerste keer met me mee gegaan, iemand moest immers de flessen met drinkwater aangeven. Ook Anouk was van de partij, samen konden ze me prima verzorgen.

Toe we uiteindelijk mochten starten werd er eerst een rondje in laag tempo gereden waarbij we niet mochten inhalen. Bij de eerste doorkomst startte de wedstrijd en kon het gas erop. Al gauw was mijn snelheid een kleine 55km/uur, hoe lang kon ik dat volhouden? Hoewel het niet extreem warm was werd het onder mijn racekap toch erg benauwd. Niet al te lang na de start moest ik een stukje langzamer gaan rijden, anders zou ik het zeker niet gaan redden.

Het eerste uur ging langzaam voorbij, waar ben ik toch aan begonnen? Het lagere tempo van iets onder de 50km/uur was wel goed vol te houden maar ik kreeg een vervelende pijn in mijn bil-spieren. Vreemd genoeg heb ik daar pas last van gekregen met deze tweede Quest, misschien past het stoeltje me niet goed.

Na een erg lange 2,5 uur fietsen besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik verging van de pijn en dat fietst niet lekker. Ik reed nog een rondje zonder kap, maar dat gaf ook niet de verlichting waar ik op gehoopt had. Ik wilde nu echt stoppen! Franciska dacht er anders over en praatte me weer moed in. Bovendien gaf ze me een billen-massage waardoor ik er weer tegenaan kon, althans de pijn was een stuks minder door geworden. Het was wel frustrerend dat ik andere rijders moest laten passeren die ik normaal gesproken wel bij kon houden. Maar deze race was vooral een strijd tegen mezelf, zo hard mogelijk rijden zonder de boel te forceren.

In zo'n wedstrijd van 6 uur heb je tijd genoeg om na te denken. Ik vroeg me zo af of mijn aandrijving wel optimaal was. Mijn fiets maak best wel veel herrie, ik verdenk het tussenwieltje daarvan. Waarschijnlijk veroorzaakt dit wieltje dan ook extra verliezen, ik moet er binnenkort maar eens naar kijken! Aan de banden heeft het niet gelegen, de Schwalbe Durano bandjes hielden zich prima en lagen goed in de bocht. Bij een snelheid van 50 kon ik alle bochten zonder remmen nemen, wel zo prettig bij een race.

In die laatste drie uur begon ik ook weer praatjes te krijgen, ik ging enkele concurrenten weer regelmatig voorbij. Terwijl zij begonnen in te storten kon ik er een tandje bovenop doen. Ja, aan de conditie zal het niet liggen.

Na zo'n zes uur, waarbij ik de laatste twintig rondje heb afgeteld, kwam daar eindelijk het verlossen bordje dat de laatste ronde was gestart.

Na de laatste doorkomst reed ik nog een rondje rustig uit. Nu kwam de pijn ook weer terug. Gek dat je je zo kan fixeren op een bepaalde prestatie, als ik acht uur had moeten rijden had het waarschijnlijk ook wel gekund. Ik kon bijna mijn fiets niet uitkomen en wilde alleen maar lekker douchen, daar knapte ik weer van op!

Franciska had ook erg van dit festijn genoten. Wat haar vooral opviel is de gedrevenheid en het doorzettingsvermogen van de deelnemers. Voor veel van hen was het immers niet makkelijk om deze 6-uur vol te maken. Het is zelfs zo goed bevallen dat ze bij een volgende wedstrijd ook wel mee wil. Hoeveel kilometer ik precies heb gereden weet ik nog niet, de uitslag is nog niet gepubliceerd. Ik denk ergens tussen de 260 en 270km

Nu, twee dagen later, heb ik nog steeds bilspierpijn. Ik moet maar eens kijken of ik het zitje kan verbeteren. Misschien ga ik op 18 juni de WRB600 km rijden (rondje drielandenpunt vanuit Zoetermeer). Dat wordt nog een hele kluif want er wordt halverwege ook een flink stuk van de Mergelland route gereden met de nodige beklimmingen (tot 22%). Voor die tijd moet ik mijn voortandwielen aanpassen want met 65/53/40 kom ik niet boven.

Heeft Anouk ook de smaak te pakken?

prent in Rotterdam

Eerst wilde ik mijn fietsrit naar Dordrecht op dinsdag rijden, maar de voorspelling voor woensdag was gewoon nog beter. Er viel gisteren inderdaad niet op het weer aan te merken. Eigenlijk wilde ik om 6:15 van huis vertrekken maar het werd weer 7:15. Er is immers geen druk om vroeg weg te gaan, er zijn geen files op de fietspaden. Toch kan je merken dat meer mensen de fiets pakken. Vooral in Rotterdam was het redelijk druk. Mijn fietsritje ging gesmeerd en redelijk snel was ik al over de Erasmusbrug het centrum gepasseerd. Toen ik op het fietspad langs de stationsweg reed hoorde ik ploseling een hoop kabaal achter me, er rteed een busje achter me aan. En niet zomaar een busje, nee de politie met zwaailicht en sirene en een bordje "stoppen". Even dacht ik dat kan niet voor mij zijn, maar ja hoor, ik moest stoppen. Wat bleek is dat ik door het rood was gereden (wat ik bijna altijd doe, ander duurt een enkele reis Dordrecht al gauw een kwartier langer) en hierbij was betrapt door mevrouw agent. Mijn verweer, ik dacht dat het groen was, had geen effect. De allochtone agent leek nog voor rede vatbaar, maar de mevrouw die nog niet zo lang geleden van de politie academie was gekomen, niet. Dat werd dus een prent! Ik dacht altijd dat ze dik winst maakten op het uitschrijven van bonnen, nu weet ik beter. Het duurde zeker tien minuten voor het afgescheurd briefje met doorslag geheel was ingevuld. Ondertussen werd het fietspad half geblokkeerd en de motor draaien. Het vak milieu hebben ze blijkbaar niet op de politieschool. Dat briefje moet dan later op de dag nog een keer (twee-vingerig) worden ingetypt. Tel uit je winst!

Ik deed ondertussen mijn best om mijn dag niet te laten verpesten. Wat is nu eigenlijk één bekeuring na honderden keren door rood rijden. Per overtreding een paar dubbeltjes. Vanaf dat punt moest ik even goed opletten, dat ik de zelfde politie agente niet weer in een dergelijke situatie zou tegenkomen. Na de Mc Donalds is er ook een kruising waar ik me altijd afvraag waarom ik moet stoppen. Bijna ging ik hier voor schut door weer door rood te rijden, terwijl deze dame van rechts kwam..

Voor de terugweg heb ik een langere route genomen, door de drie tunnels. Heerlijk om lekker snelheid te maken in de polder van Oud Beijerland, met de wind in je gezicht. Nu het warmer is geworden is de verkoeling in je gezicht erg lekker, de kap en het schermpje mogen thuisblijven. Het is wel wat om maar het fietsen wordt er veel leuker door. De eerste twee tunnels gingen gesmeerd, bij de derde was het minder. eerst wilde ik de service tunnel induiken. Er warten een paar kerels aan het automatische hek aan het sleutelen en er stonden wat oranje pionnen op de doorgang. daardoor liet ik met niet tegenhouden, maar voor ik de tunnel in kon reed ik me vast op een tweede gesloten hek. Wel erg flauw van Rijkswaterstaat om deze route te versperren. Terug bij het eerste hek bleek dat de heren de pionnen hadden herverdeeld. Ze hadden echter te weinig pionnen om de tussen afstan klein genoeg te maken, ik denk dat er 80 cm tussen zat. Net genoeg om er weer tussendoor te glippen, ik had geen zin in een vervelende discussie.

Bij de tunnel aangekomen stonden er wel 15 bromfietsers te wachten, de lift was weer eens defect. Extra stom dus dat ze de service tunnel niet openstelden, waarschijnlijk teveel moeite voor de heren ambtenaren. Ik heb niet gewacht tot de lift het weer deed, dat had ook betekend dat ik door de afvalgassen van 15 brommers had moeten rijden. De roltrap lukte aardig, alleen onderaan kwam de neus van de Quest tegen de grond aan. Aan de andere kant deed de lift het gelukkig wel. Het is eigenlijk een waardeloze oplossing dat passanten afhankelijk zijn van een stuk kwetsbaar mechaniek als een lift. beter is een alternatieve tunnel open te stellen zoals in de Heienoordtunnel gebeurt. Ook hier bij de Beneluxtunnel is er zo'n service buis, maar die mag blijkbaar niet gebruikt worden. En dat terwijl er voor de auto wel 6 banen zijn.

Ondanks het oponthoud toch een heerlijk ritje van 65km in precies twee uur.
Zaterdag rij ik mee in de 1 uurs race, zondag de 6-uurs race
(waarschijnlijk zonder racekap, aangezien het wel 24 graden wordt)
totaal 9010km