dinsdag, juni 08, 2010

De zes uur van Sloten

Door een misverstand was ik zaterdag te laat om nog aan de 1-uurs race op het CycleVision mee te doen. Dat was een grote teleurstelling want ik had me er erg op verheugd. Gelukkig was daar ook nog de 6-uurs race op zondag. Ik was er natuurlijk ruim op tijd zodat ik de baan nog even kon verkennen. Helaas mocht ik er pas om 9:45 uur op aangezien een groep wielrenners bezig was. Toen ik er wel op kon heb ik een rondje gereden waarbij ik kon constateren dat het asfalt prima in orde was.

Franciska was voor de eerste keer met me mee gegaan, iemand moest immers de flessen met drinkwater aangeven. Ook Anouk was van de partij, samen konden ze me prima verzorgen.

Toe we uiteindelijk mochten starten werd er eerst een rondje in laag tempo gereden waarbij we niet mochten inhalen. Bij de eerste doorkomst startte de wedstrijd en kon het gas erop. Al gauw was mijn snelheid een kleine 55km/uur, hoe lang kon ik dat volhouden? Hoewel het niet extreem warm was werd het onder mijn racekap toch erg benauwd. Niet al te lang na de start moest ik een stukje langzamer gaan rijden, anders zou ik het zeker niet gaan redden.

Het eerste uur ging langzaam voorbij, waar ben ik toch aan begonnen? Het lagere tempo van iets onder de 50km/uur was wel goed vol te houden maar ik kreeg een vervelende pijn in mijn bil-spieren. Vreemd genoeg heb ik daar pas last van gekregen met deze tweede Quest, misschien past het stoeltje me niet goed.

Na een erg lange 2,5 uur fietsen besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik verging van de pijn en dat fietst niet lekker. Ik reed nog een rondje zonder kap, maar dat gaf ook niet de verlichting waar ik op gehoopt had. Ik wilde nu echt stoppen! Franciska dacht er anders over en praatte me weer moed in. Bovendien gaf ze me een billen-massage waardoor ik er weer tegenaan kon, althans de pijn was een stuks minder door geworden. Het was wel frustrerend dat ik andere rijders moest laten passeren die ik normaal gesproken wel bij kon houden. Maar deze race was vooral een strijd tegen mezelf, zo hard mogelijk rijden zonder de boel te forceren.

In zo'n wedstrijd van 6 uur heb je tijd genoeg om na te denken. Ik vroeg me zo af of mijn aandrijving wel optimaal was. Mijn fiets maak best wel veel herrie, ik verdenk het tussenwieltje daarvan. Waarschijnlijk veroorzaakt dit wieltje dan ook extra verliezen, ik moet er binnenkort maar eens naar kijken! Aan de banden heeft het niet gelegen, de Schwalbe Durano bandjes hielden zich prima en lagen goed in de bocht. Bij een snelheid van 50 kon ik alle bochten zonder remmen nemen, wel zo prettig bij een race.

In die laatste drie uur begon ik ook weer praatjes te krijgen, ik ging enkele concurrenten weer regelmatig voorbij. Terwijl zij begonnen in te storten kon ik er een tandje bovenop doen. Ja, aan de conditie zal het niet liggen.

Na zo'n zes uur, waarbij ik de laatste twintig rondje heb afgeteld, kwam daar eindelijk het verlossen bordje dat de laatste ronde was gestart.

Na de laatste doorkomst reed ik nog een rondje rustig uit. Nu kwam de pijn ook weer terug. Gek dat je je zo kan fixeren op een bepaalde prestatie, als ik acht uur had moeten rijden had het waarschijnlijk ook wel gekund. Ik kon bijna mijn fiets niet uitkomen en wilde alleen maar lekker douchen, daar knapte ik weer van op!

Franciska had ook erg van dit festijn genoten. Wat haar vooral opviel is de gedrevenheid en het doorzettingsvermogen van de deelnemers. Voor veel van hen was het immers niet makkelijk om deze 6-uur vol te maken. Het is zelfs zo goed bevallen dat ze bij een volgende wedstrijd ook wel mee wil. Hoeveel kilometer ik precies heb gereden weet ik nog niet, de uitslag is nog niet gepubliceerd. Ik denk ergens tussen de 260 en 270km

Nu, twee dagen later, heb ik nog steeds bilspierpijn. Ik moet maar eens kijken of ik het zitje kan verbeteren. Misschien ga ik op 18 juni de WRB600 km rijden (rondje drielandenpunt vanuit Zoetermeer). Dat wordt nog een hele kluif want er wordt halverwege ook een flink stuk van de Mergelland route gereden met de nodige beklimmingen (tot 22%). Voor die tijd moet ik mijn voortandwielen aanpassen want met 65/53/40 kom ik niet boven.

Heeft Anouk ook de smaak te pakken?

2 opmerkingen:

xander zei

Hoi Eduard,

Vergelijk onze grafieken van de 6-uursrace eens. Precies dezelfde curve.
Je verhaal komt mij bekend voor. Ik berijd nu mijn 2e Quest en heb nu al 2 keer meegemaakt dat ik kramp krijg in mijn bilspieren. De eerste keer na 4 uur en nu al na anderhalf uur. Ook mijn tenen deden zeer veel pijn. Maar dat zal wel zijn oorsprong hebben in de bilspieren. Erg jammer, anders had ik nog wel 10 km meer kunnen rijden.
Na 3 uur ben ik zo'n 12 minuten in het gras gaan liggen en serieus overwogen om te stoppen. Theo (van Goor) zei dat ik het beste kon blijven bewegen. Ik ben rustig verder gefietst maar nu zonder zwart dekje. De pijn bleef tot het eind maar de hoeveelheid zuurstof en frisse lucht hadden toch een goede uitwerking.

Hoe zou het komen?
Mijn ventisit zitje heeft een afgeronde voorkant terwijl het zitje recht is?
De zithoek is te groot?
Verkeerde schoenen. Ik draag nu fietsloopschoenen?
Te lang te weinig zuurstof gehad?

Ik weet het allemaal niet maar ik ga het probleem wel oplossen anders is de 6 uursrace wel erg voorspelbaar.
Ik ben benieuwd naar je ervaringen met een ander zitje

Groeten,
Xander Niezing

Wim Schermer zei

Hi Eduard,
Als je fiets recent meer lawaai is gaan maken, is vrijwel zeker het rubber peesje om je kettingwieltje kapot. Ik heb in 2500 km al twee maal dit geratel gehad en nu maar weer een TerraCycle ingebouwd. Maakt ook wat geluid, maar veel minder dan een ketting die over een aluminium flens ratelt.
M.b.t. de opmerking van Xander, ik denk dat een originele Ventisit de doorbloeding verbetert.
Groeten,
Wim