Rondje met accupech

Het is al weer een tijdje geleden dat ik hier een stukje schreef. Hopelijk kan ik er vanaf nu weer wat meer regelmaat in krijgen. Vrijdag start het “normale” leven weer en moet ik weer van maandag tot vrijdag werken. Nu heb ik eigenlijk vrij maar het komt er op neer dat ik nauwelijks tijd heb om te fietsen.

Gisteravond had ik de gelegenheid om een rondje te fietsen. Ik moet wel wat trainen want aanstaande zaterdag rij ik een tijdrit op Texel en dan wil ik toch wel redelijk voor de dag komen. Een recordtijd zit er niet in maar dat geeft ook niet, het is meer een eerste verkenning met een wedstrijd in de Quest.

Ook reed ik gisteren weer voor het eerst sinds lange tijd met de kap op de fiets. Tot nu was het daar eigenlijk veel te warm voor en zelf nu levert het aardig wat extra zweetdruppeltjes op. Toch het me direct op dat je met de kap een stuk sneller kan. Op het stuk lang de nieuwe waterweg haalde ik nu wel een snelheid boven de 60km/uur, hetgeen me de vorige keer niet lukte (opm. er was nauwelijks wind). Het viel me nu op dat ik best wel een wat groter verzet kan gebruiken. Bij 50km/uur is de trapfrequentie behoorlijk hoog. Misschien laat ik ook wel eens een 55-tands voortandwiel plaatsen (ipv de huidige 52-tands).

Ik twijfelde of ik vanaf Hoek van Holland de omgekeerde route terug zou rijden of mijn weg vervolgen door de donkere duinen. Uiteindelijk koos ik voor het laatste en dat heb ik ook geweten. Halverwege naar Kijkduin begon de binnenverlichting te knipperen en tien seconden later viel alles uit. Dat was mijn eigen schuld want toen ik de Quest voor de rit naar buiten reed merkte ik dat ik was vergeten de accu los te koppelen, blijkbaar was 80% van de energie uit de accu verdwenen.

Daar stond ik dan midden in de duinen zonder licht. Gelukkig had ik wel een zaklantaarn en een knipperlichtje. Deze laatste weigerde dienst dus moest ik er even aan prutsen om hem weer werkend te krijgen. Het ding viel half uit elkaar en het kostte me wat moeite om hem weer goed te krijgen. Met een elastiek bevestigde ik het lampje op mijn helm (is die helm toch ergens goed voor). Zelf had ik er niets aan want ik kon de weg nog steeds niet zien, maar anderen konden me nu wel zien aankomen. Met de zaklantaarn kon ik het fietspad weer enigszins volgen. Ik koos de kortste weg naar de “bewoonde wereld” waar de fietspaden verlicht zijn. Vanaf hier ging ik zo snel mogelijk weer terug naar huis. In Kwintsheul passeerde ik een politieauto, die wel even inhield maar gelukkig niet stopte. Anders waren ze gegarandeerd over het ontbrekende achterlicht begonnen.

Hopelijk kan ik morgen nog een ritje maken zodat ik zaterdag toch nog enigszins voorbereid kan starten.

50km, totaal 6772km

Hartslagmetingen en uitrichten voorwielen.

Vanavond heb ik een stukje gefietst met de hartslagmeter om. Dat had ik al eens eerder gedaan en toen was mijn indruk dat de meter in de Quest niet goed functioneerde. Achteraf was dat misschien te danken aan een lege batterij want nu functioneerde hij prima (ik moest wel de batterij vervangen).


Het weer is uitstekend geschikt voor deze meting want er staat geen wind en de temperatuur is net lekker met een graad of 18. Ik heb op de heenweg naar Maasluis metingen gedaan en op de terugweg weer. Metingen is misschien een groot woord want om het goed te kunnen doen moeten de omstandigheden zeer stabiel zijn zoals bijvoorbeeld op een hometrainer. Maar ja het is slechts een indicatie:



snelheid Hartslag
35 km/uur 120
45 km/uur 145
50 km/uur 155
55 km/uur 170

Uit ervaring met hardlopen weet ik dat ik een hartslag van 150 lang kan volhouden. Indien ik de hele dag wil doorfietsen zal ik iets rustiger moeten doen met bijvoorbeeld een hartslag van 140.

Afstand vanavond 32 km 40km/uur gemiddeld, totaal 6660 km

Zondag heb ik de uitlijning van de voorwielen gecontroleerd. Hiervoor heb ik twee aluminium L profielen van twee meter gekocht. Deze zijn licht en voldoende recht en buigen niet door onder het eigen gewicht. Aan een zijde van beide profielen heb ik twee gaatjes geboord met een tussenafstand van 24,5 cm. Door de gaatjes steek ik schroefhaakjes welke elk om een spaak heenklemmen. Met twee vleugelmoeren trek ik het profiel tegen de velg aan.



Tussen de velg en het profiel leg ik een stukje aluminium met een dikte van twee millimeter om te compenseren voor het verder uitstekende rubber van de buitenband. Door de afstand tussen de profielen op twee plaatsen te meten zie ik of de wielen goed staan uitgelijnd. Op het moment dat ik de metingen deed dacht ik dat de belasting van de fiets ook nog een rol speelde, achteraf blijkt dit bij een Quest een te verwaarlozen factor te zijn.




Bij mijn Quest staan de wielen perfect parallel, over een afstand van een meter is er geen afwijking te zien. Ik besef dat dat een gelukstreffer is want de uitlijning kan niet erg precies worden ingesteld. Bij de Quest is de kleinste aanpassing op de uitlijning het een slag verdraaien van een kogelkopje (1mm?)

Retourtje Dronten

Gisteren had ik een mooi excuus om naar Dronten heen en weer te fietsen, ik moest immers nodig een nieuwe band hebben voor het rechter wiel. Bij de fietsenmaker in Wateringen hebben ze wel de 20” maat maar niet zulke smalle banden. Bij Velomobiel in Dronten weten ze bovendien precies welke banden goed zijn voor de Quest.

Het weer zou redelijk goed zijn, de beste dag van de week. Althans dat was de voorspelling van maandag, nu zag het er natuurlijk weer heel anders uit. Niets is immers zo veranderlijk als het weer. Toch wel een mooi vak, kan je altijd verschuilen achter deze uitspraak als het niet uitkomt wat wordt voorspelt.

Uiteindelijk viel het nog reuze mee, het zag er wel lange tijd erg dreigend uit maar ik heb maar één flinke bui gehad en dat wat vlak voordat ik bij Velomobiel aankwam.


Het rijden van de GPS track ging beter dan ooit, behalve dan dat enkele verbeteringen die ik dinsdagavond had gemaakt over niet bestaande weggetjes gingen of over wegen waar je met de fiets niet mag komen. Ik denk dat wel 99% van de route over asfalt gaat, geen slechte score. Bovendien gaat de route dwars door het groene hart zodat je van het mooie landschap kan genieten.

Het stuk tot Almere-haven ging vlot, wat is deze plaats eigenlijk maar een dooie boel. Alleen als je heel veel van watersport houdt zou je hier willen wonen. Een stukje verderop heb ik opeens een lekke band rechtsvoor. Ook deze buitenband heeft zijn beste tijd gehad. Ik kan echter geen scherpe stukje in de buitenband ontdekken, wel zitten er een aantal gaatjes in. Amper 10 km verderop gaat het weer fout, nu moet in de binnenband plakken, ik heb immers geen reserve banden meer. Tot overmaat van ramp rij ik even links van het pad met betonplaten af, weer een lekke band. En om het compleet te maken 3,5 km verder de rechterband weer lek, de vierde lekke band op een rij. Nu pluis ik de hele band na en peuter ik alle kleine steentjes uit het rubber. Gelukkig blijft de band heel tot ik bij Velomobiel ben.

Theo is alleen aanwezig, Ymte en Allert zijn naar het EK ligfietsen in Frankrijk verteld hij me. Ik ben net op tijd voor een kopje thee, dat ik ondertussen ook wel nodig heb. Nadat we onze boterhammen op hebben gegeten laat Theo me de verschillende typen banden zien. Ik zie al snel door de bomen het bos niet meer en ga voor de standaard banden die slijtvastheid en lage weerstand goed combineren. Ik verwissel gelijk de rechter buitenband en binnenband. Theo helpt me nog even de remmen wat beter af te stellen en print gelijk een handleiding van de Quest uit, die had ik nog niet ontvangen. Ik koop twee nieuwe voorbanden (binnen en buiten) en een nieuwe achterband, die ik hopelijk pas over een kleine 5000km nodig heb.

De sporing van de wielen wordt nog even gecontroleerd en blijkt prima in orde te zijn. Deze had ik zelf al in het weekend gecontroleerd door twee aluminium L-profielen met klemmetjes tegen de wielen aan te trekken. Voor deze meting maakt het bij de Quest niet uit of de fiets belast of onbelast is.



Op de terugweg wordt ik gelukkig niet meer geplaagd door lekke banden, het vernieuwen van de rechter band werpt zijn vruchten af. Ik heb nu wel wind tegen (ZW, kracht 4) en de snelheid is daarom iets lager dan op de heenweg. Bovendien begin ik nu best wel honger te krijgen en stop een paar keer om wat Sultana’s naar binnen te werken.

De weg rond Muiderberg die ik op de heenweg had gekozen blijkt vanaf deze kant verboden voor fietsers. Ik verleg de route een stukje door het dorp heen. Ander riskeer ik een bekeuring (ik had er pas een van e50,- voor rijden door het rode verkeerslicht en ik vind dat ik voorlopig wel weer genoeg extra belasting heb betaald).



Onderweg maakt ik nog een paar foto’s van de dreigende lucht maar nu blijft het gelukkig wel droog. Als ik Voorburg binnenrijd ga ik eerst langs een snackbar voor een lekkere bak frites met pindasaus. Daarna heb ik gelijk weer extra energie en sprint ik nog even met een bromfietser tot ca 50km/uur.

Binnenkort misschien een nog wat langere tocht, ik ben benieuwd hoeveel kilometer ik maximaal op een dag kan afleggen



Fietsafstand 305 km (33km/uur gemiddeld) totaal 6628 km

Van de mountainbike naar de Quest

Uiteindelijk is de vakantie toch wat langer geworden dan geplanned. Omdat ik geen dringende bezigheden heb konden we er nog een paar dagen aan plakken. Dat betekende ook dat het wat langer heeft geduurd voor ik weer in mijn Quest kon stappen.

De vakantie voerde ons langs een aantal mooie campings in Normandie (Honfleur), het Loire-dal (Chemille), de Dordogne (nabij Aubazines), Bacares en tenslotte naar Angelés. Op de laatste camping hebben we het langst gestaan, samen met onze beste vrienden (Ernst, Barbara en de kids). We hadden al een vaag plan om hier samen te gaan fietsen en dat lukte ook nog. Op de camping verhuurden ze mountainbikes en die heb je in dat gebied ook wel nodig. Tot onze verbazing stonden twee caravans verder goede vrienden van onze buren uit Wateringen, onze kinderen zitten op dezelfde basisschool. Johan had er ook wel oren naar om met ons mee te fietsen en zo waren we met een groepje van drie.

Ernst had de eerste twee dagen nog een racefiets, de enige die ze verhuurden, maar moest die al snel omruilen omdat hij steeds lek reed. Daarmee was hij zijn voordeel kwijt en moest hij keihard werken om ons bij te blijven. Johan is duidelijk de lichtste van ons en dat liet hij steeds zien als we ergens naar boven moesten klimmen. Echt lange beklimmingen hebben we niet gedaan, daar hadden we ook niet echte de tijd voor. Het vergde enige discipline maar we stonden steeds om 6:30 op om tussen 7:00 en 9:00 te kunnen fietsen. Dat was ook wel eens nodig want elke dag kwam ik weer later uit mijn bed. Op de duur wordt je een soort marmot en lig je alleen nog maar te slapen (en een wijntje erbij natuurlijk).

De tochten varieerden van 30 tot 50 km/keer, afhankelijk van het aantal beklimmingen. Het leuke van de mountainbike is dat je elk pad kunt nemen en dat deden we vaak dan ook. Soms betekend dat wel dat je aan het eind rechtsomkeer moet maken omdat het pad doodloopt.



Vrijdag zijn we weer terug gekomen, na een nogal slopende terugreis van maar liefst 1420km. Daarom heb ik Zaterdag wat uitgerust en ben ik vandaag weer eens in de Quest gestapt. De bandenspanning moest eerst met een bar of twee worden verhoogd en ik heb hem maar eens lekker uitgemest en schoon gewassen. Als eerste ritje maar weer een standaard rondje via de nieuwe waterweg. Het was enorm druk onderweg, zowel veel fietsers als veel auto’s. En die laatste reden me weer lekker irritant in de weg. De dagjes mensen genieten zo intens van de natuur dat ze wat langzamer met hun auto’s gaan rijden. En dan zijn er ook steeds weer automobilisten die mij perse moeten inhalen, zodat ze voor mij in het rijtje kunnen gaan rijden. Wat ben ik dan blij als ik weer op het fietspad kan.

Uiteindelijk heb ik toch de nieuwe waterweg bereikt en daar kan het gas erop (bij wijze van spreken ). Na een kilometer of vijf hoor ik ineens een knal en ja hoor ik heb een lekke band. Zeker door glas gereden. Quest op zijn kant gezet en spullen erbij gepakt om de binnenband te verwisselen. Tot mijn grote verbazing blijkt de buitenband finaal te zijn versleten! Dat ik dat niet eerder heb gezien! De rechterband blijkt echter nauwelijks beschadigd. De nieuwe binnenband houdt het een paar kilometer uit en dan sta ik weer stil, nu ben ik weer binnen het bereik van de hulpdienst (Franciska, die ik dan ook maar even opbel). Ik heb immers thuis een reserve buitenband en die kan ze me vast wel even komen brengen. Het blijkt wat lastig uit te komen maar ze springt toch in de auto om me te redden. Ik waag ondertussen nog een tweede en een derde poging en kom uiteindelijk tot op de Maasdijk. Ik bel haar nog een keertje op en even later komt ze aangesneld (de ANWB zou het niet beter kunnen).

Vanaf hier kan ik weer lekker doorrijden, we spreken af bij de Bonte Haas waar het varend bloemencorso voorbij zal komen. Even later langs de N233 richting Den Hoorn gaat een Amerikaanse pick-up (zo’n groot gevaarte) op de weg naast me rijden en roept de dame op de passagiersstoel “45”. En dat blijkt te kloppen. Ik kan de verleiding niet weerstaan en versnel nog een stukje tot 55km/uur. Dan is de weg op en moet ik oversteken richting Bonte Haas.

Het corso is echt de moeite waard. Ik krijg in mijn fiets ook de nodige aandacht, ook als zijn er natuurlijk weer volop opmerkingen over een banaan en waarom ik niet meevaar met het corso.




Na een grondige inspectie blijkt de andere band ook niet meer zo geweldig te zijn, er zit een slijtplek in en hij moet ook wel worden vervangen. Lang niet zo erg als de linkerband. Het is toch wel vreemd, blijkbaar was het rubber flinterdun geworden en ging de slijtage daarom opeens zo snel. (ter informatie: dit zijn de standaard meegeleverde Primo Comet banden) Morgen ga ik maar eens bij de fietsenmaker langs om te kijken wat hij voor me kan doen. Misschien moet ik deze week maar eens naar Velomobiel fietsen voor een paar nieuwe banden, dan heb ik gelijk weer een goed excuus voor een mooie fietstocht. Nu kan het nog, vanaf 1 September moet ik weer in het gareel lopen bij mijn nieuwe baas.

Vandaag 50km, totaal 6314km