Uiteindelijk is de vakantie toch wat langer geworden dan geplanned. Omdat ik geen dringende bezigheden heb konden we er nog een paar dagen aan plakken. Dat betekende ook dat het wat langer heeft geduurd voor ik weer in mijn Quest kon stappen.
De vakantie voerde ons langs een aantal mooie campings in Normandie (Honfleur), het Loire-dal (Chemille), de Dordogne (nabij Aubazines), Bacares en tenslotte naar Angelés. Op de laatste camping hebben we het langst gestaan, samen met onze beste vrienden (Ernst, Barbara en de kids). We hadden al een vaag plan om hier samen te gaan fietsen en dat lukte ook nog. Op de camping verhuurden ze mountainbikes en die heb je in dat gebied ook wel nodig. Tot onze verbazing stonden twee caravans verder goede vrienden van onze buren uit Wateringen, onze kinderen zitten op dezelfde basisschool. Johan had er ook wel oren naar om met ons mee te fietsen en zo waren we met een groepje van drie.
Ernst had de eerste twee dagen nog een racefiets, de enige die ze verhuurden, maar moest die al snel omruilen omdat hij steeds lek reed. Daarmee was hij zijn voordeel kwijt en moest hij keihard werken om ons bij te blijven. Johan is duidelijk de lichtste van ons en dat liet hij steeds zien als we ergens naar boven moesten klimmen. Echt lange beklimmingen hebben we niet gedaan, daar hadden we ook niet echte de tijd voor. Het vergde enige discipline maar we stonden steeds om 6:30 op om tussen 7:00 en 9:00 te kunnen fietsen. Dat was ook wel eens nodig want elke dag kwam ik weer later uit mijn bed. Op de duur wordt je een soort marmot en lig je alleen nog maar te slapen (en een wijntje erbij natuurlijk).
De tochten varieerden van 30 tot 50 km/keer, afhankelijk van het aantal beklimmingen. Het leuke van de mountainbike is dat je elk pad kunt nemen en dat deden we vaak dan ook. Soms betekend dat wel dat je aan het eind rechtsomkeer moet maken omdat het pad doodloopt.
Vrijdag zijn we weer terug gekomen, na een nogal slopende terugreis van maar liefst 1420km. Daarom heb ik Zaterdag wat uitgerust en ben ik vandaag weer eens in de Quest gestapt. De bandenspanning moest eerst met een bar of twee worden verhoogd en ik heb hem maar eens lekker uitgemest en schoon gewassen. Als eerste ritje maar weer een standaard rondje via de nieuwe waterweg. Het was enorm druk onderweg, zowel veel fietsers als veel auto’s. En die laatste reden me weer lekker irritant in de weg. De dagjes mensen genieten zo intens van de natuur dat ze wat langzamer met hun auto’s gaan rijden. En dan zijn er ook steeds weer automobilisten die mij perse moeten inhalen, zodat ze voor mij in het rijtje kunnen gaan rijden. Wat ben ik dan blij als ik weer op het fietspad kan.
Uiteindelijk heb ik toch de nieuwe waterweg bereikt en daar kan het gas erop (bij wijze van spreken ). Na een kilometer of vijf hoor ik ineens een knal en ja hoor ik heb een lekke band. Zeker door glas gereden. Quest op zijn kant gezet en spullen erbij gepakt om de binnenband te verwisselen. Tot mijn grote verbazing blijkt de buitenband finaal te zijn versleten! Dat ik dat niet eerder heb gezien! De rechterband blijkt echter nauwelijks beschadigd. De nieuwe binnenband houdt het een paar kilometer uit en dan sta ik weer stil, nu ben ik weer binnen het bereik van de hulpdienst (Franciska, die ik dan ook maar even opbel). Ik heb immers thuis een reserve buitenband en die kan ze me vast wel even komen brengen. Het blijkt wat lastig uit te komen maar ze springt toch in de auto om me te redden. Ik waag ondertussen nog een tweede en een derde poging en kom uiteindelijk tot op de Maasdijk. Ik bel haar nog een keertje op en even later komt ze aangesneld (de ANWB zou het niet beter kunnen).
Vanaf hier kan ik weer lekker doorrijden, we spreken af bij de Bonte Haas waar het varend bloemencorso voorbij zal komen. Even later langs de N233 richting Den Hoorn gaat een Amerikaanse pick-up (zo’n groot gevaarte) op de weg naast me rijden en roept de dame op de passagiersstoel “45”. En dat blijkt te kloppen. Ik kan de verleiding niet weerstaan en versnel nog een stukje tot 55km/uur. Dan is de weg op en moet ik oversteken richting Bonte Haas.
Het corso is echt de moeite waard. Ik krijg in mijn fiets ook de nodige aandacht, ook als zijn er natuurlijk weer volop opmerkingen over een banaan en waarom ik niet meevaar met het corso.
Na een grondige inspectie blijkt de andere band ook niet meer zo geweldig te zijn, er zit een slijtplek in en hij moet ook wel worden vervangen. Lang niet zo erg als de linkerband. Het is toch wel vreemd, blijkbaar was het rubber flinterdun geworden en ging de slijtage daarom opeens zo snel. (ter informatie: dit zijn de standaard meegeleverde Primo Comet banden) Morgen ga ik maar eens bij de fietsenmaker langs om te kijken wat hij voor me kan doen. Misschien moet ik deze week maar eens naar Velomobiel fietsen voor een paar nieuwe banden, dan heb ik gelijk weer een goed excuus voor een mooie fietstocht. Nu kan het nog, vanaf 1 September moet ik weer in het gareel lopen bij mijn nieuwe baas.
Vandaag 50km, totaal 6314km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten