Rondje Texel met de Twisker ligfietsclub

Toen ik een paar weken terug op Wim z'n weblog las dat hij het rondje Texel met de "Twisker" fietsclub ging rijden dacht ik meteen: dat wil ik ook. Me niet realiserend dat er dan wel een stevig stukje moest worden gefietst. Het startpunt van de route was immers, hoe kan het ook anders, in Twisk. Als stok achter de deur heb ik me opgegeven via de website agenda van de ligfiets vereniging. Naarmate de dagen verstreken werd het plan concreter en kwam er een mooie route in beeld. Dit keer zou ik niet via het pontje bij Velsen rijden maar via het oostelijker gelegen Connexion pontje bij Spaarndam. Het mooie van deze route is dat het grootste deel buiten stedelijk gebied ligt, slechts een heel klein deel loopt door een stad.

Het plannen van deze route gaat vrij omslachtig. Ik plan de route in Google maps (stand lopen), zet de gegevens om via GMAPtoGPX in een GPX file, deze converteer ik weer naar een GDB track met het programma G7toWin, bewerk de track in Mapsource en uiteindelijk laad ik deze file in mijn Garmin GPS60. Een hoop gedoe dus!

Gisteren morgen om 2:45 ging de wekker en een half uurtje later zat ik in mijn Quest. Omdat ik vorig jaar had ontdekt dat je geen 360km kan rijden op vier krentenbollen had ik nu wat meer eten ingeslagen: 4 krentenbollen (daar heb je ze weer), 6 boterhammen, 20 mueslyrepen, 4 bananen en 1,5 liter limonade. De route was inderdaad erg mooi, het eerste deel liep tot in leiderdorp langs de Vliet, daar sloeg de route Oostwaarts af richting Braassemermeer. Op de stukken waar ik wel door stedelijk gebied reed kon ik ook op het mooie auto-asfalt rijden aangezien er toch geen hond op de weg was. (toen ik dat op de terugweg ook probeerde begonnen enkele van de automobilisten flink te toeteren omdat ik gebruik maakte van "hun" asfalt, en daar moet je als fietser immers van af blijven!!).

De rit ging eigenlijk heel gesmeerd tot ik in Halfweg aankwam en de GPS me de snelweg op wilde sturen. Dat ging me wat te ver en even later ontdekte ik een mooie fietsbrug. Helaas was deze voor een ander type fiets gebouwd, een die je over een gootje naar boven rijd of anders de trap optilt. Na enig zoeken zag ik dat ik deze hindernis ook kon omzeilen.

De pont was helaas aan de andere kant, dus ik moest samen met een bromfietser een tiental minuten wachten. Deze pont vaart de hele nacht door, wat eigenlijk wel heel luxe is als je ziet dat er slechts twee man meevaren.

Aan de overkant dacht ik dat het nu nog een klein halfuurtje zou duren voor ik bij Wim zou aankomen, het was immers nog zo'n 15km. Dat betekende dat ik daar een half uur te vroeg zou zijn. Nu ging Google echt in de fout in door me de N246 op te sturen. Dat betekend dus improviseren en daar heb ik op zo'n moment een hekel aan want dat betekend gegarandeerd omrijden. Toe ik met de behulp van mijn MIO230 de weg weer enigszins had hervonden (deze Gps wilde me aanvankelijk ook via de N246 laten rijden) sloeg het "noodlot" weer toe, wegopbrekingen. Gelukkig maar, nu hoefde ik nog maar tien minuten voor de pont in De Woude te wachten..

Wim kwam precies op tijd en samen gingen we op weg naar Kees van Hattem. Daar waren al een stuk of vijf Quest bestuurders verzameld. Na een heerlijke bak koffie (daar was ik wel aan toe) gingen we gezamenlijk op weg.

Het kwam mij goed uit dat het tempo nu wat lager lag, dit hou ik wel een paar dagen vol! Bovendien kwam de wind kwam schuin van achteren en werden we vanzelf de goede richting in geblazen.



In Twisk was het een gezellige drukte. Ik had nooit verwacht dat er zoveel mannen aan deze tocht mee zouden doen, er stonden er maar een stuk op vijf op de inschrijf lijst. Na een lekker kopje koffie en een banaan-soesje gingen we weer op weg. Niet voor er een flink aantal foto's van de fietsen was genomen, dit zou de rest van de dag zo doorgaan.







Na 39km en 1,5 uur stonden we bij de boot naar Texel. De groep was wat uit elkaar geslagen omdat enkele Quest-mannen het weer zo nodig vonden om aan een groepje wielrenners te laten zien hoe hard ze wel niet konden (57km/uur). Ik moet toegeven dat ik zelf ook de verleiding niet kon weerstaan, ondanks de wetenschap dat ik nog een stukje voor de boeg had.









Eerst leek het erop dat we een boot moesten laten gaan. De boot had lichte vertraging en dat was onze mazzel, we konden nog mee. Op de boot wachtte Yvonne ons op, ze was erg geïnteresseerd in het fenomeen Quest en reed zelf op een lage Baron. De Quest had een onverwacht voordeel voor haar, dan zou haar hondje ook mee kunnen rijden, dat had ik nog niet bedacht!

Een leuke verassing was dat mijn ouders ook stonden te wachten. Ze wisten natuurlijk al dat ik er aan kwam maar ze hadden bovendien de moeite genomen om ons tegemoet te varen.

Mijn ouders gingen huiswaarts om de honden op te halen, wij reden langs de waddendijk Noordwaarts richting Cocksdorp.

Hier werd ons een heerlijk stuk gebak met een kopje koffie aangeboden door de Twisker ligfietsclub (bedankt Nico en Matthijs). Nu was ik halverwege, vanaf hier ging het weer huiswaarts. In het bos bij het Turfschip waren we een paar mannen kwijt. na wat telefonisch overleg vonden we ze een stuk verderop weer terug.

Bij de boot werden we weer getrakteerd, dit maal door Wim.( bedankt voor het ijsje). Yvonne had volop belangstelling van de mannen toen zij haar half gesmolten ijsje alsnog wilde nuttigen. Het was bijna onbegonnen werk, maar ze bracht het tot een goed einde.

(Was dit opzet Wim? :))

In Den Helder splitsten we op en ging ik met Wim en Sebastiaan er vandoor. Ondanks het feit dat de wind nu schuin tegen stond reden we lekker door. Bij de plaspauze halverwege Den Helder-Alkmaar werd me nog gevraagd of het tempo goed was waarop ik antwoorden dat ik alles prima vond.

Sebastiaan ging een stuk na Alkmaar zijn eigen weg en Ik ging met Wim verder naar de Woude. Wim nodigde me nog uit voor een kopje koffie maar dat sloeg ik af, ik moest immers nog zo'n 100km. Op Wim zijn aanwijzingen reed ik al een stuk vlotter richting pont. Toch ging het nog een keer fout en moest ik extra kilometers maken.

Ditmaal stond de pont te wachten en was ik binnen no-time aan de overkant. Helaas ging de klep van de pont niet meer open en kostte het wat extra tijd (en gedoe) voor we de boot weer af konden rijden. bij de snakbar haalde ik een heerlijk flesje cola (wat kan dat toch lekker zijn als je dorst hebt).

Aan de nadere kant ging het weer even fout, nu had ik geluk en vond ik een bordje dat me de goede kant op wees (Halfweg).

Bij het Braasemmermeer stopte ik nog een keer bij een snackbar voor nog een flesje cola. Mijn eigen voorraad water begon op te raken.

Ondertussen begon het te schemeren. Bij een plaspauze maakte ik nog een prachtige foto van het natuurschoon.

Om kwart voor tien kwam ik weer thuis waar het ongeruste vrouwtje me stond op te wachten.

Ik voelde me na 390km nog verrassend fit.

Dat duurde niet lang meer en na een paar biertjes wilde ik maar al te graag naar bed. Nog geen minuut nadat ik lag was ik onder zeil, waarschijnlijk dromend van een prachtige fietstocht naar Texel.

Het was een onvergetelijk mooie dag!!