Nu de lente weer is gekomen keek ik al uit naar het eerste toertochtje met de fietsclub FTC Westland. Gisteren was het zover en kon ik om half 9 van start achter de groepen wielrenners aan. Ondertussen ken ik het parkoers voor een deel wel aardig en kan ik wat relaxter fietsen. In Rijswijk aangekomen had ik de meeste al gepasseerd en kon ik achter een kopgroep van twee man aan.De rest van het peloton had er aardig de vaart in en ik zag ze al op ons inlopen. Gelukkig kon ik ze uit de wielen blijven tot we de Geestbrug in Rijswijk waren gepasseerd. Hier gaat de route een groot stuk langs de Vliet en kan er op de brede weg worden gefietst. Voor Leidschendam liet ik de groep weer passeren zodat ik ze op de kleine fietspaden door het weiland niet in de weg zat.
Op de rechte stukken was het voor mij weer erg gemakkelijk. Een snelheid van 39km/uur is voor een Quest niet echt snel. Toch moest ik zo nu en dan aardig aan de bak om de groep na het passeren van versmalling, opbrekingen, verkeerslichten en bruggen bij te houden.
Even leek het er op dat ik ze kwijt was toen ik door een stom hek op het fietspad niet verder kon. Gelukkig wist ik ze een 5-tal kilometers verderop weer terug te vinden. Bij de stop in restaurant de Hanepoel een kopje koffie en en appeltaart. Daar hadden ze zich wel erg gemakkelijk vanaf gemaakt. Het was een soort Makro kruimelvlaai die ruim van te voren uit de diepvries was gehaald. Erg lekker was hij dus niet, maar misschien is dat ook wel teveel gevraagd als er een groep van 100+ binnen komt.
Na de stop ging het tegen de wind in. Nu was het tempo er echt uit, zo rond de 30/uur
Ik moest nu echt oppassen niet in slaap te vallen, hoewel het was best wel fris buiten. Er hing een beetje dampige lucht en de zon liet zich ook niet zien.
Een paar keer zat de groep zichzelf in de weg en viel er een renner van zijn fiets. Gelukkig niet ernstig, maar pijn doet het altijd.
Bij Wassenaar ging het duin-op in een redelijk lange klim. Hier merkte ik dat mijn benen nog niet echt aan dit werk zijn gewend. Ik had dan ook de grootste moeite om met verkrampte bovenbenen door te fietsen. Daarbij zat ik echt op het randje, het branden van mijn spieren werd bijna te erg. Eenmaal bovengekomen kon ik een beetje freewheelen en verdween het vervelende gevoel al snel.
Na Scheveningen koos ik mijn eigen route over het vers geasfalteerde duinpad en kon ik weer lekker snelheid maken. Soms moest de vaart er wel weer even uit als er kleine kinderen fietsen of wanneer er een paard naderde. Maar ik Kijkduin aangekomen was ik precies gelijk met de eerste wielrenners.
Het resterende stuk naar Wateringen moest ik er noodgedwongen een beetje tussen blijven hangen. Ruimte om in te halen was er gewoon niet. Tot we bij het laatste stuk in wateringen waren aangekomen, daar nam ik de brede weg waar de renners het fietspad kozen.
Een heerlijk stukje fietsen, volgende week weer?
Ik heb nu een tienrittenkaart, dus die moet ook wel gebruikt worden!
100km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten