donderdag, augustus 23, 2012

Dutch capitals tour 2012 - dag 3

 Nu reed ik achter Tom aan richting Leeuwarden. Hij wist hier de weg redelijk omdat hij ooit de lowlands 1000km  had gereden. Bij Groningen had Leo een toeristisch pad uitgezocht. De hele tocht was doorspekt van dit soort paadjes. Soms werden het zelfs zand of schelpenpaadjes. We hadden sterk het idee dat de hele route nog nooit per fiets was gereden. Soms zaten er ook duidelijke fouten in de track. Op een bepaald pount zat er bij het oversteken van de weg een grote verkeersheuvel in het midden. dat betekende dus uitstappen. Nadat we weer in de Quest zaten wilde ik zo snel mogelijk achter Peter en Tom aan. Ik had het idee dat ze niet zouden stoppen als ik zou achterblijven. In mijn haast schoot ik van een pedaal af en sloeg met mijn achillespees tegen de scherpe rand in de Quest. Van deze actie zou ik de rest van de tocht last houden, of beter gezegd: veel last houden. Zelfs nu is mijn enkel nog sterk opgezet en stijf.

Het stuk naar Garyp ging niet erg hard met Tom voorop. Hij zat duidelijk stuk. Achteraf had ik beter voorop kunnen gaan rijden. In Garyp ging Tom verder en ik ging op zoek naar mijn vriendin. Die liet zich echter niet zo makkelijk vinden. Pas nadat ik het dorp twee keer was gepasseerd had ik haar gevonden in een zijweg.

Ze had een heerlijk bord paste voor me klaar staan en lekkere vruchtendrank en een vruchten toetjes. Ook kon ik me wassen en deed ze mijn DCT2012 shirt in een sopje. Toen ik net een dutje wilde doen reageerde Peter op mijn ingesproken bericht. Hij had me niet gezien in Garyp en was maar doorgereden en was nu in Leeuwarden. Hij wilde niet wachten want hij dacht dat ik er nog wel een uur over zou doen om hem te bereiken. Ik stond er nu dus alleen voor.

Ik moest snel besluiten wat te doen. Alleen doorrijden en proberen Peter en Tom in te halen of verder rusten met het risico in de hitte van het weekend te belanden tussen de duizenden strandgangers. Ik koos voor de eerste optie. Jammer voor mijn romantische intermezzo maar er moest gewerkt worden. Dankzij de goede zorg had ik vernieuwde energie en was ik in een minuut of twintig in Leeuwarden bij het pompstation. Ik stempelde snel en ging verder richting afsluitdijk. In deze delen van Nederland is het goed fietsen met een Quest. In plaats van al die zoektochten naar de juiste route kan je hier lekker rechtuit knallen. De 38km naar de afsluitdijk had ik dan ook snel afgelegd. Op de afsluitdijk zelf is fietsen ook een heerlijkheid. Neus in de wind en er voor gaan. Bijna halverwege zag ik wat op het fietspad liggen. Dichterbij gekomen bleek het een meeuw met een gebroken vleugel. Ik kon niets meer voor hem doen dan hem in het gras leggen, erg zielig!

Nadat ik mijn voeten even rust had gegeven ging ik weer verder. Al snel had ik de andere kant bereikt waar ook een geheime controle bleek te zijn. Na even gedag te hebben gezegd ging ik snel verder richting Hoorn. Mijn voeten stonden het niet toe om het hele stuk in een keer te fietsen, ik moest wel een paar stops maken anders was de pijn gewoon niet te verdragen.

Langzamerhand werd het donker wat wel een erg mooi lichtspel opleverde. Ik moest wel even een foto maken van de Quest met de zonsondergang erachter.

Om tien over half tien kwam ik bij de verzorgingspost in Hoorn aan. Peter en Tom kwamen net naar buiten om verder te rijden. Ze hadden eigenlijk geen zin op op mij te wachten. Toen ik ze beloofde binnen vijf minuten klaar te zijn met het eten van de spagetti gingen ze akkoord om nog even te wachten. Ik hield mijn belofte en zat even later weer in mijn Quest. Helaas hadden mijn voeten geen rust gehad en dat zou ik later bezuren. Vanaf hier reden we al snel langs donkere dijken, gevolgd door de dijk Enkhuizen-Lelystad. Wat is dat een draak om 's nachts overheen te rijden. Er lijkt werkelijk geen eind aan te komen. In Lelystad reden we over een speciaal fietspad, althans volgens de borden. Het leek mij echter dat ze alleen hun best hadden gedaan om het zo fiets onvriendelijk mogelijk te maken (klinkers).


Het fietspad naar Almere leek oneindig en was heel donker. Ik had steeds het idee dat er hier niet mocht worden gefietst, maar dat was niet goed te zien in het donker. De auto's reden echter erg hard voorbij. Ondertussen leed ik helde pijnen door de steken in mijn voetzolen. Wat was dat klote!  In Almere moesten we eerst een soort puzzelrit door een bos maken, het duurde vrij lang voor we de uitgang hadden gevonden. Ook Almere zelf bleek een uitdaging met al die stomme bulten op de pleintjes.

Vanaf hier ging het richting Utrecht waar ik een lekke band kreeg door een "snakebyte". Later volgde een tweede waar ik geen reserveband voor dacht te hebben. Die moest ik dus plakken wat niet makkelijk was door de grote afstand tussen de gaatjes.

Bij Hilversum  leken we op een mountainbike trail terecht zijn gekomen. We reden hele stukken door het bos tussen de paaltjes door en zelfs over onverharde stukken met helling. Ook hier leek geen einde aan te komen. Dit soort paden verwacht je toch niet in een een tocht van 1426km!

Ergens bij Amstelveen begon ik vreemde gezichten te zien op de paaltjes langs de weg. Ook in het achterlicht voor me zag ik een mannetje. Bovendien viel ik steeds even een deel van een seconde weg. Dat kon zo niet doorgaan. De andere mannen hadden blijkbaar soortgelijke problemen en het voorstel om even te stoppen werd gehonoreerd. Dat leverde een slaapje van 15 minuten op waarna ik me weer goed voelde


Haarlem
Nu moesten we weer verder naar Amsterdam. Daar aangekomen begon het licht te worden wat wel heel fijn was na deze donkere nacht (nieuwe maan, dus weinig licht). Vanaf Amsterdam reden we naar Haarlem, waar de track ook een ramp was. Ik ken de omgeving hier een beetje en mocht voorop rijden. Het stuk weg richting Zandvoort is verboden gebied voor fietsers, daarom reed ik zo hard mogelijk richting strand met snelheden tot 50km/uur. Niet alle automobilisten konden waarderen dat we op deze weg reden.

Nu is het nog zo'n 60km. De weg gaat door de duinen en is voor mij bekend terrein. In de duinen strijden Peter en ik zo nu en dan om de eerste plaats. Bovendien willen we de aanwezige racefietsers voor blijven, wat ook lukt. In DenHaag krijgt Peter nog een lekke band. Tom gaat al vast vooruit om de stempels te halen. Vanaf hier is het makkelijk fietsen en al gauw zijn we bij de fietsclub in Zoetermeer.

Er staat net een groep klaar voor een tandemrit met visueel gehandicapten. Dat vind ik nu een goed initiatief!

Het blijkt dat we als eerste terug zijn met een tijd van 73 uur. Niet gek als je bedekt hoe zwaar de omstandigheden waren. Ik geniet nog van een paar koppen koffie en een stukje appelgebak en ga dan verder voor de laatste 17km richting Wateringen.

1426 km in 73 uur waarvan 3 slaapuren

Dit doe ik nooit meer, of toch wel ???
door Haarlem

Op de boulevard, ik kijk een beetje verdwaast!
Weer terug in Zoetermeer 




8 opmerkingen:

Peter de Rond zei

He Eduard,
Je schrijft dat je een geheime controlepost gehad hebt bij den Oever, die heb ik gemist waar stond die dan??

Gr. Peter de Rond.

eduardbotter zei

Hij was net voor mij de afsluitdijk overgereden. (De jongen de met caravan)

Peter de Rond zei

O, dat was een volger van die twee racefietsers, die had niks met de organisatie te maken.
Je hebt ook geen stempel gehad van hem volgens mij, of wel ??
Peter

rob, nieuwegein zei

Diet respect herein.

rob, nieuwegein zei

Diepe bulging voor deze in spanning

Wilfred Ketelaar zei

De verkeersdrempel waar jij het over had ligt vlak bij mijn huis (zo'n 500 meter). Het is inderdaad een onding, maar als je rechtsaf slaat en bij de volgende kruising oversteekt kom je weer op de originele route terecht. Je moet het maar weten.

Volgende keer doe ik ook mee in plaats van bij de controlepost in Zwolle te helpen.

Anoniem zei

Nog door rood gereden?? Hahaha

Guus van Charante zei

Even reageren op "We hadden sterk het idee dat de hele route nog nooit per fiets was gereden" Als je op www.bikeplanner.com kijkt en je zoekt op "iwan" dan zie je al de stukken DCT die we voorgereden hebben en wanneer.

De reden dat de track nu en dan over een middenberm gaat heeft vaak te maken met wegwerkzaamheden tijdens het voorrijden, die tijdens de DCT zelf al lang waren voltooid.

Uiteraard zijn wij ook niet al te gelukkig met sommige stukken en hebben al enige verbeteringen voor de volgende keer ingepland. Tijdens de evaluatie van de DCT komt dat allemaal aan bod en hopen we te bereiken dat de volgende DCT nog beter wordt.

Groetjes,
Guus van Charante.