succesvolle test van de stroomlijnkap

Gisteren ben ik voor de tweede keer deze week naar mijn werk in Dordrecht gefietst. Ik wist dat de kans op regen groot was en inderdaad kreeg ik voorbij Rotterdam een fikse regenbui over me heen. Stoppen heeft dan geen zin, je weet niet hoe lang het blijft regenen. Bovendien ben ik toch al nat van de transpiratie. Zowel de heen als de terugweg ging gesmeerd en ik voelde me er lekker fit door. Dit in tegenstelling tot de dagen dat ik niet fietste, juist toen voelde ik me moe. Misschien moet ik er naar streven om toch nog vaker te fietsen, ondanks de slechte weersvooruitzichten. Je kan ook duidelijk merken dat de dagen weer snel korter worden. Ik kan nu nog net heen en terug in het daglicht fietsen.

Vandaag heb ik voor het eerste een testrit met de stroomlijnkap op de Quest gemaakt. De bedoeling was om een heel klein rondje te maken, maar eenmaal onderweg werd het toch een wat langer stuk. Het is lastig te zeggen hoeveel voordeel de kap nu precies geeft. Het gevoel of het fietsen lekker gaat varieert van dag tot dag en zo'n kap kan ook de suggestie geven dat het veel makkelijker gaat. Maar ik moet zeggen dat ik er een redelijke snelheid in had toen ik over de dijk richt Maasdijk ging. Tegen de wind in (4 tot 5 Bft) haalde ik een snelheid van 50 km/uur zonder tot het uiterste te hoeven gaan. Het zicht is werkelijk prima, de ruiten lopen helemaal tot achteraan door en daardoor zie ik net zoveel als zonder kap. Bovendien laat deze kap veel meer licht door dan de standaard zwarte schuimkap. Wat wel duidelijk tegenviel is de ventilatie. Gaandeweg kreeg ik het steeds warmer en na zo'n 12 km ben ik maar weer omgekeerd. Als je stilstaat dan wordt je bijna bevangen door de hitte en beslaat de binnenkant snel. Met de wind mee ging ik nog wat harder al leek het verschil kleiner dan normaal. Ik denk dat ik bij deze snelheid een winst heb van ca 3km/uur, mits ik het ventilatie probleem kan oplossen. dat betekend dat ik bij de tijdrit op Texel zo rond de 50km/uur uit moet komen.

Halverwege naar Schipluiden moest ik zelfs een auto inhalen om de snelheid te kunnen handhaven. Bij Schipluiden draaide een auto met caravan voor me de weg op waar ik achteraan kwam te rijden. Deze bestuurder reed slechts 45 km/uur, hierdoor moest ik me ook inhouden.

Ondertussen was de temperatuur in de Quest tot een record gestegen en heb ik me verder maar rustig gehouden.

Morgen ga ik nog een poging doen met een verbeterde ventilatie.
Als ik er gelegenheid voor heb doe ik ook nog een vergelijkende test waarbij ik mijn hartslag constant hou over een bepaald traject (ik denk hierbij aan het fietspad langs de nieuwe waterweg). Dit traject doe ik dan twee keer terwijl ik mijn hartslag bijvoorbeeld op 160 houdt.
Normaal gesproken treedt er geen verval (dit hou ik gemakkelijk een uur vol) en de omstandigheden goed vergelijkbaar zijn.