De rit van vanmorgen naar mijn werk in Dordrecht begon al wat ongewoon. Ik was er van overtuigd dat ik even na 6 uur van huis was vertrokken. Maar naarmate ik dichter bij Dordrecht kwam werd het duidelijk dat het al een uur later was, blijkbaar was de wekker een uur van slag. In Delft reed ik zowaar verkeerd en moest ik door een woonwijk mijn weg zoeken, hetgeen toch een behoorlijke vertraging gaf. Vanaf daar ging het lekker vlot richting Rotterdam. Even nadat ik onder het verkeersplein bij de Brienenoord brug door was gereden maakte ik een scherpe bocht naar links, het fietspad op dat langs de snelweg loopt. Vanaf de andere kant kwam een groep schoolkinderen, drie fietsen dik, de bocht om. In een reflex stuurde ik naar rechts de berm in. Daar kwam ik tot stilstand met de neus van de Quest over het randje van de dijk. Ik stond stil en kon geen kant meer op. Elke beweging zou er toe hebben geleid dat ik drie meter naar beneden zou vallen en onderaan de dijk zou ik dan weer in de sloot belanden. In deze hulpeloze toestand zat er niets anders op dan om hulp te roepen. Die kwam gelukkig snel, een paar van de kinderen waren afgestapt en trokken me weer het fietspad op. Dat liep dus met een sisser af!
De terugweg uit Dordrecht was gelukkig minder spannend. Dit is de tweede rit die ik maak met een mp3 speler. Ik heb eindelijk een paar redelijke in-ear oortelefoontjes (Philips) gevonden waarbij de muziek nog te horen is boven het gebulder van de wind uit.
2 opmerkingen:
Een kleine attentie voor de levensredders lijkt me eigenlijk wel op z'n plaats!
Trouwens: Misschien dat het zo duidelijk wordt waarom 'n rem op het achterwiel extra toch niet zo'n overbodige luxe is?
Een reactie posten