Deze week kwam er niet veel van fietsen. Dinsdag wilde ik met de Quest naar mijn werk, maar dit kon niet door gaan door een zakelijke afspraak waar ik met nette kleren moest verschijnen. En dat wordt dan een beetje lastig als je ’s morgens nat van het zweet op je werk aankomt. Een spijkerbroek met T-shirt kan ik nog wel meenemen maar een net pak wordt er niet beter van.
Gelukkig lukte het wel om ’s avonds met de Quest een rondje te fietsen. Toen ik startte had ik nog geen duidelijk idee waar ik heen zou gaan maar al fietsend stippelde ik de route in gedachten uit. Vlak buiten Wateringen passeerde ik een groepje wielrenners die tegen de wind in fietsend een )te) gemakkelijke prooi waren. Ik merkte wel dat ik zelf niet al teveel snelheid kon maken omdat ik de lange rit van het weekend van 14 mei nog duidelijk voelbaar in de benen had. Na een kwartiertje vroeg ik me zelfs af of ik niet terug moest gaan omdat mijn bovenbeenspieren nogal protesteerden. Maar al snel bleek dat de pijn alleen maar minder werd en ik steeds meer vaart kon maken. In Vlaardingen aangekomen ging ik richting nieuwe waterweg waar het heerlijk fietsen was zo schuin tegen de wind in. Er was bijna niemand meer op het fietspad omdat het al wat later op de avond was. Schitterend om de zon in het water te zien zakken, met zeeschepen op de voorgrond. Het hele stuk tot aan Hoek van Holland ging het heel aardig en mijn snelheid zat tussen de 40 en 50km/uur.
Aangekomen bij Hoek van Holland dook ik de duinen in en volgde ik het fietspad richting Den-Haag. Nu had ik de wind in de rug en ging het zelf nog harder tot aan een kilometer of 60 per uur. Op het fietspad langs de Lozerlaan had ik nog bijna een aanrijding. Juist na een scherpe, onoverzichtelijke, bocht op het smalle fietspad kwam ik een tegenligger tegen. Door mijn plotselinge stuurcorrectie kwam ik op twee wielen te rijden en dit duurde een aantal seconden voor ik weer stevig op drie wielen stond. Eigenlijk schrik ik er niet eens meer van, mits je genoeg ruimte hebt dan kan je dit goed corrigeren. Na bijna twee uur fietsen kwam ik weer thuis, mijn gemiddelde was toch nog 35 km/uur
We hadden al een tijdje geleden gepland dat we dit weekend bij mijn ouders op Texel zouden gaan logeren. Helaas was de weersvoorspelling niet al te best, maar daar kon ik me moeilijk door laten weerhouden op met de Quest te gaan. Het is toch immers een fiets waar je onder alle weersomstandigheden mee op pad kan gaan.
Ik had als voorbereiding een track die tijdens mijn vorig ritje naar Texel was opgeslagen gestroomlijnd (foutjes er zoveel mogelijk uitgehaald). Bij het downloaden kreeg ik echter een foutmelding (track verdeeld) die betekende dat de track te groot zou zijn. Daarom moest ik het aantal punten door de mapsource software laten verminderen tot minder dan 500. Het gevolg was wel dat de route hierdoor mogelijk niet meer zo duidelijk werd aangegeven.
Donderdag morgen vertrok ik net na kwart over negen uur richting Voorburg. Eenmaal op de laan van nieuw-oost indie aangekomen ging ik richting Haagse bos. Op het fietspad langs de N44 kwam ik op de track. Het eerste stuk van dit fietspad zit vol verkeerdrempels wat de vaart er aardig uit houdt. Even verderop gaat het pad over op asfalt en fietst het weer lekker door. Ineens merkte ik iets vreemds wat ik niet direct kon thuisbrengen maar wat wel verdacht veel op een lekke band leek. Toen ik mijn mp3 speler had uitgezet herkende ik het geluid van een platte band. Dit was dus mijn eerste lekke band (na ca 4500km) en hoewel ik al talloze banden had geplakt moest ik toch even ervaren hoe dit bij de Quest zou gaan. Het viel echter enorm mee, de band zat vrij los om de velg en ik had gelukkig een reserve band bij me, binnen een minuut of tien was ik weer onderweg.
Het volgen van de track bleek niet mee te vallen en al gauw zat ik op een verkeerde weg. Ik weet niet waar het aan lag, misschien lette ik niet goed op of het kwam door het verminderde aantal punten op de track. Doordat ik steeds naar de juiste weg moest zoeken ging ik minder snel dan ik had gehoopt. Naarmate ik vorderde ging het ook harder regenen, op een bepaald punt moest ik zelfs even een schuilplaats zoeken omdat ik niets meer kon zien door de regen. Een paar minuten later was het ergste achter de rug en kon ik mijn weg weer vervolgen. Al gauw kwam ik weer bij het pontje bij IJmuiden aan waar ik op het autodek mocht gaan staan. Dat kon ook makkelijk want er waren geen auto’s op de pont. Het slechte weer had dus als voordeel dat er erg weinig mensen op de weg waren, er waren zelfs bijna geen auto’s. Hierdoor kon ik steeds op de rijweg blijven, wat veel beter opschiet dan de fietspaadjes. Een aantal keren probeerde ik het fietspad als het fietspad er goed uitzag, maar steeds kom je dan een stukje verderop tot de conclusie dat dat geen goede beslissing is. Goede fietspaden lopen nooit lang door en gaan dan weer over op een waardeloze klinkerweg. Een keer ging ik onverwachts van het fietspad weer de weg via het gras toen ik een harde klap hoorde. In het gras lagen betonnen balken om er voor te zorgen dat de auto niet te ver doorrijden. Ik vreesde dat er minstens een flinke beschadiging aan de zij of onderkant zou zitten maar later kon ik niets terugvinden.
Ongeveer twintig kilometer voor Den Helder begon ik het toch wel moeilijk te krijgen om de snelheid op peil te houden. Ik beloofde mezelf een kop koffie met appeltaart en dat scheelde een hoop. Als ik zou stoppen voor een pauze zou ik misschien de boot niet halen en op de boot had ik immers genoeg tijd om even uit te rusten.
Op de boot waren een paar mensen die wel heel geïnteresseerd waren in de Quest. Een jongen vroeg of ik wist waar hij er een voor een dagje kon huren. Ik antwoordde dat dat volgens mij nergens kan maar dat hij wel een proefrit bij velomobiel kon regelen.
Op Texel aangekomen perste ik nog flink wat snelheid uit mijn vermoeide benen om de automobilisten op de pontweg zoveel mogelijk bij te houden. Halverwege de pontweg viel mijn GPS uit de houder en achteraf bleek dat hij toen ook werd uitgeschakeld. Blijkbaar trilde de batterij door de schok los uit de houder want later deed hij het weer.
De hele rit was ongeveer 150 km lang van Wateringen tot aan Den-Burg.
Op Texel was het ondertussen stralend mooi weer, een groot verschil met het weer onderweg. In de middag zijn we zelfs nog naar het strand geweest waar ik een uurtje lekker in de zon heb zitten doezelen.
Vanmiddag heb ik getracht om het (Texel) wedstrijd rondje te fietsen. Ik begon al verkeerd door op de dijk te gaan rijden en moest na een paar kilometer een lastige draai maken en een fietser-poortje passeren. Op de weg aangekomen ging het veel beter, het weer was nu helaas echt beroerd slecht. Toch kwam ik nu zelfs nog fietsers tegen, mensen die het net als ik niet accepteren dat het eigenlijk geen fietsweer is. Maar ja thuiszitten is ook geen optie!
Na 6 kilometer ging het weer fout doordat de weg met een hek was afgesloten. Naast het hek was er een smalle doorgang waar ik net doorheen kon manoeuvreren. Weer drie kilometer verder hield de weg echt op doordat hier weer een hek stond zonder fietssluis ernaast. Het enige wat ik nog kon doen was omkeren. Blijkbaar is het traject alleen tijdens de wedstrijd in zijn geheel te fietsen. Ik vervolgde mijn weg richting “De Slufter” en via de duinen reed ik naar “de Koog”. Van daar was het nog maar een kort stukje terug naar “Den Burg”. Deze keer was ik niet nat van het zweet maar van de regen.
Totaal 4566 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten