Het voordeel van vier dagen per week werken is dat je een extra dag vrij hebt. Meestal heb ik op mijn vrijdag nog voldoende omhanden dat het niet echt tot fietsen komt. Vanmorgen heb ik eerst een klusje beetgepakt, de slaapkamerdeur moest nog steeds een keer kaal worden gemaakt. De deuren van ons huis zijn van mooi grenen gemaakt. In de zestiger jaren vonden ze het mooier staan om er hardboard platen tegen aan te spijkeren, deze heb ik er weer vanaf gehaald zodat de panelen weer tevoorschijn komen. Maar als je A zegt moet je ook B zeggen, dus als de panelen eraf zijn moet ook de verf worden verwijderd. Dat is bij de meeste deuren al gebeurt, op één deur van de slaapkamer na. En dat tijdrovende klusje heb ik vanmorgen geklaard. Als beloning ben ik daarna met de Quest op stap gegaan.
Ik wilde al een hele tijd een wat groter rondje fietsen. Het plan was om eerst een deel van mijn woon-werk route te fietsen tot voorbij de Heinenoord tunnel en om dan rechtsaf te slaan richting Zeeland. Ondertussen heb ik ook wat alternatieven uitgeprobeerd, die allemaal desastreus uitkwamen, dat kan je wel zien aan de slingers die ik rond Rhoon maak. Dit gebied is druk bezaaid met spoorwegen en snelwegen en er zijn maar enkele plaatsen waar je ze kunt kruisen. Na de tunnel dus rechtsaf, later bleek dat ik ook een fietspad langs de oude Maas had kunnen volgen, in plaats daarvan reed ik dwars door het levendige (grapje) dorpje “Oud Beijerland”. Vandaar bleef ik de dijk volgen tot ik in het ookzo prachtige “Nieuw Beijerland “ met de pont kon oversteken. Het valt me op dat de tarieven nogal van keer tot keer verschillen. Op deze pont betaal je bijvoorbeeld 50 cent, terwijl ik op de pont bij Rozenburg de ene keer 80 cent betaal en vandaag zelfs 110 cent. Zij er misschien dagprijzen voor deze veerdiensten of snabbelen die pontjongens er een beetje bij?
Na de pont bleef ik het water volgen. Hier is het een echt paradijs voor Questrijders, lange rechte wegen met perfect asfalt en bijna geen andere weggebruikers. Je komt hooguit een enkele fietser of een paar schapen tegen. Om de paar honderd meter moet je wel een vee-rooster oversteken wat een behoorlijk kabaal maakt. Dit duurde tot aan Hellevoetsluis waar ik aardig gas terug moets nemen om de haven te ronden. Een oudere man, die er uitzag als een soort Einstein, gebaarde dat ik de straat niet mocht in fietsen terwijl er duidelijk stond aangegeven dat het een-richtings verkeer alleen voor auto’s gold. Blijkbaar kon hij het onderscheid auto-fiets niet goed bepalen.
Na de haven reed ik nog een stuk door langs het water. Ik wilde nog wel verder rijden maar de tijd begon al te dringen, ik moest uiterlijk om zeven uur weer thuis zijn om op de kinderen te passen. Francis zou vanavond immers aan de oranjeloop meedoen en om 9 uur kwam Michelle weer thuis van haar schooltripje naar Engeland. Dat betekend dat ik helaas weer noordwaarts moest. Dat ging redelijk vlot, tot ik me in Brielle vastfietste. Als je eenmaal zo’n nieuwbouwwijk binnenrijd dan kom je bijna niet meer uit. Uiteindelijk lukte het toch en kon ik mijn weg vervolgen. Op een van de binnenweggetjes reed een personenauto netjes achter me aan, ik zat net onder de 50 km/uur en dat is toch niet echt langzaam. Even later sloot een busje zich aan en ik weet dat bestuurders van busjes altijd haast hebben. Zo ook deze man en vlak voordat ik het dorp bereikte haalde hij de personenauto in zodat hij achter mij kwam te rijden. Hij wilde gelijk doorstoten naar de eerste plaats maar ondertussen zaten we vlak voor een onoverzichtelijke bocht. Dit kon hem natuurlijk niet weerhouden en hij scheurde met veel misbaar langs mij heen. Daarbij leek hij ook de koppeling ruim te laten slippen om de bus meer lawaai te laten maken. Al met al best wel stoer niet? Helaas kwamen er in die bocht twee auto vanaf de andere kant aangereden waarvan de eerste remde. De tweede had dat wat laat door en moest vol in de ankers, daarbij het nodige rubber verbrandend. Een paar honderd meter later zie ik de bus weer geparkeerd staan, de bestuurder liep juist naar zijn woning, zo maakt hij zijn ritjes toch nog spannend!?
Op het pontje naar Maassluis zag ik een leuke variant op de kaart staan, bij de waterkering rechtsaf het spoor over en dan het fietspad naar Westerlee volgen. De theorie is weer mooier dan de praktijk want de spoorweg overgang was afgesloten met een groot hek dat ik maar niet verder heb bekeken. Een stukje verderop kan je immers ook het spoor over en dat heb ik toen maar gedaan. Vanaf hier was het een beetje improviseren maar uiteindelijk kwam ik toch weer heelhuids in wateringen aan.
ps: Ik dacht dat ik al in Zeeland was geweest, maar dan moet ik nog een stukje verder. Misschien volgende keer!
Vandaag 132km in 4:30 uur (29km/uur gemiddeld), totaal 5592km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten