Kantelmechanisme voor het windschermpje.

Toen ik op Wim's weblog zag wat hij had geknutseld, dacht ik gelijk, een prima idee maar de uitvoering moet beter kunnen. Dat je het schermpje kan kantelen is een goede aanvulling. In het geval je zodanig slecht zicht heb dat dit gevaarlijk is kan je besluiten het schermpje omhoog te zetten. Bij Wim zijn oplossing zit je dan wel tegen een uitzetstokje aan te kijken.

Ik heb zelf nog geen gevaarlijke situatie meegemaakt, maar in dat geval kan je het met één handbeweging lostrekken en het naast je in de fiets leggen. Het is wel raadzaam om het scherm in een plastic zak te doen want anders zit hij in kortste tijd onder de krassen.

Ik had gisteren al een concreet idee, hoe ik het zou aanpakken. Maar de juiste uitvoering heeft me toch nog een hele ochtend gekost. Pas het derde stel "scharniertjes" sloot goed genoeg op de schuimkap aan. Wanneer de passing niet voldoende is blijft het klittenband niet zitten.

Ten slotte ben ik nog even naar de bouwmarkt gegaan om de juiste boutjes en moertjes te kopen. Het moertje is zelf-borgend. Dat is nodig want anders gaat het scharnier na korte tijd weer loszitten. Tussen het scharnier en het scherm zitten rubber ringen, die zorgen dat er voldoende wrijving is. Door het boutje vast te zetten (niet te vast) zorg je ervoor dat het scherm in de open-stand blijft staan.

Zoals Wim schreef, dat je een soort dakje boven je hoofd krijgt, als het scherm open staat, zo werkt het niet in mijn situatie. Ik kan het net open zetten en er onder door kijken. Als ik het scherm verder open doe komt het tegen mijn helm aan. Dat is natuurlijk simpel op te lossen door het scherm een centimeter of vijf meer naar voren te zetten.

Vanmiddag heb ik al een proefrit gemaakt en de scharnier constructie deed precies wat ik ervan verwachtte. De komende week ga ik verder testen of alles goed blijft functioneren.
Misschien moeten bepaalde detail nog worden verbeterd. Ik denk daarbij aan een stukje klittenband aan de binnenzijde-voor om het scherm nog beter vast te zetten. Als hier een lusje aanzit kan je dat beetpakken om het scherm voor weer los te maken en te kantelen.

Misschien moet het contact-vlak tussen scharnier en schuimkap nog iets groter, om er zeker van te zijn dat het onder alle omstandigheden vast blijft zitten.

Als alles naar wens is zal ik de scharniertjes als extra aanbieden. Mensen die deze optie belangrijk vinden kunnen de scharniertjes bestellen, denk daarbij aan e8,- voor twee stuks (het moet wel leuk blijven). Bij apart versturen komen daarbij nog de verzendkosten (ik weet nog niet wat dat gaat kosten, ligt eraan of het door de brievenbus past).


wordt vervolgt....

Preview?

Quest schermpje is een hit

Toen ik een paar weken geleden kenbaar maakte dat ik ook voor andere Quest-rijders wel een windschermpje wilde maken had ik niet verwacht dat het zo hard zou gaan. Vanavond heb ik juist weer een paar pakjes verzendklaar gemaakt waarmee het aantal op twintig komt. Ik zorg er voor dat alle nieuwe schermpjes ook volgens "de laatste stand der techniek" worden vervaardigd, in dit geval dus met de extra ventilatie gaatjes in het midden. Alles bij elkaar geeft dat best wel veel werk, maar ik doe het nog steeds met plezier, vooral met alle positieve reacties die ik ontvang. Het is natuurlijk geen product dat met alle ongemakken afrekent, maar met een paar hulpmiddeltjes lijkt zelfs regen en condens een overkomelijk probleem te zijn geworden. Wim Schermer heeft een test uitgevoerd met een paar producten van Halfords ProVision rain clear en fog clear), waar ik door tijdgebrek nog niet aan toe was gekomen.

Ik was wel al zover dat ik rain clear op de voorruit van mijn auto had aangebracht en daar werkt het zeer goed. Bij een bepaalde windsnelheid worden de regendruppels van de ruit geblazen en hoef je de ruitenwissers bijna niet te gebruiken. Bij de Quest zal het wel net zo werken. Het is alleen vreemd dat de fabrikant afraad om het op kunststof te gebruiken, daarom had ik in eerste instantie ook het goedkopere product (anti-condensspray) gekocht waar het gebruik op kunststof zelfs wordt aangeraden. Dit spul werkt echter voor geen meter, zoals Wim nu ook bevestigd.

anti-condens of pro-condens?

Vandaag beloofde het een mooie dag te worden om naar het werk te fietsen. Vanmorgen vroeg zag het er nog niet echt naar uit. Toen de wekker om 6 uur ging, ik was gisteren avond erg optimistisch over de vertrektijd, draaide ik me nog maar even om. Om half zeven moest het er echt van komen en maakte ik me klaar voor vertrek. Even voor zeven uur zat ik in de Quest op weg naar Dordrecht. In Delft weer hetzelfde gezeur als de afgelopen weken, waardoor ik door allerlei straatjes moet manoeuvreren.

Gisteren avond had ik vol goede moed het scherm aan beide kanten met de Halfords spray (eigen merk, 250ml) bewerkt. Ze verkopen drie varianten waarvan er bij twee is vermeld dat je het niet op kunststof moet gebruiken. Bij deze wordt er niets over kunststof gezegd, maar op de website staat dat dit moet kunnen.

De verwachtingen waren hoog gespannen, maar al snel wou ik dat ik het er nooit op had gedaan. Het leek wel of het spul juist condens aantrekt. Gelukkig had ik een stuk keukenpapier bij me, daarmee kon ik steeds het condens verwijderen, zodat rijden mogelijk bleef. Geleidelijk aan werd het lichter en leek de luchtvochtigheid ook te verminderen. De rit ging wat moeizaam en ik ging niet zo snel als ik gewend ben.

In de pauze heb ik het schermpje met afwasmiddel schoon gemaakt, ik hoop dat de "anti condens" hiermee goed wordt verwijderd. Verder was het opgevallen dat er in het midden van het scherm een soort condens "waaier" ontstaat, doordat er geen lucht lang het midden kan. Dit heb ik simpel opgelost door drie gaatje in het scherm te boren, juist boven het klittenband. Deze gaatje zijn ca 7mm en zorgen ervoor dat er ook ontwaseming in het midden is.

Het boren vergt behoedzaamheid, niet te hard drukken en rustig boren. Ander bestaat de kans dat de boor "hapt" en het scherm doet splijten. Het kan handig zijn om even het middelpunt van het boorgat te markeren met een gloeiende naald of een klein boortje zodat je precies op de goede plek boort.

Terug was de lucht weer behoorlijk vochtig, maar nu had ik geen last meer van een bestaand venster.

Bij een volgende rit ga ik het scherm wat verder naar voren plaatsen. Daaruit moet een optimale afstand komen, waarbij het scherm goed werkt en het beslaan minimaal is.

vandaag 100km, totaal 5733km

Postorder bedrijf Botter

Ik ben de hele week al bezig met mijn "bestellingen". Gelukkig hou ik niet echt van TV kijken, want daar heb ik even geen tijd voor gehad. Er komt best wel wat voor kijken om alles in goede banen te leiden.

Daarnaast wilde ik de verbetering, voor de ventilatie, toch nog met deze schermpje meesturen. En dat betekende extra werk.




- adressen bestandje maken (alles moet wel op de goede plek terecht komen)
- montage instructie (lullig als je niet weet wat je ermee moet)
- verpakkingsmateriaal (het moet toch heel aankomen)
- inpakken en opletten dat alle bevestiging materiaal erbij zit
- pakjes duidelijk adresseren
- mail sturen dat pakje is verzonden

Gelukkig kon ik op mijn werk oude doosjes vinden om de schermpjes te versturen. Het is verbazingwekkend hoeveel karton je achter in je Quest gestouwd krijgt. En dan nog een groot stuk schuim-deken om het materiaal in te verpakken.

Zoals je op de foto boven ziet staat alles klaar om te worden opgestuurd.


Vandaag ben ik met de Quest naar het werk geweest. Terwijl het gisteren bar en boos was, kon je vandaag heerlijk fietsen. Ik heb de 8 uur niet helemaal vol gemaakt, zodat ik nog wat langer met daglicht kon rijden.

Verbeterde ventilatie

Vanavond ben ik druk bezig geweest met de "productie" van de bestelde schermpjes. ook heb ik nu een model van het binnen-scherm, dat er voor zorgt dat de rijwind achter het ruitje omhoog gaat.

Het is natuurlijk meer werk dan ik had ingeschat, mijn tijd-schattingen zijn altijd te optimistisch. Ook werkt het niet mee dat twee voltooide schermpjes een barst hadden en dus de prullenbak in konden.


Ik plak zelf de buitenste klittenband op het scherm, het binnendeel lever ik als bouwpakket met de benodigde stukjes klittenband. Anders wordt het te bewerkelijk.

Morgen weer fietsen?
Volgens het KNMI gaat het hard waaien, windkracht 9 is wat te veel voor een Quest

Testrit.

Vandaag reed ik voor de eerste keer een langere rit met het nieuwe windschermpje. De vorige rit was eigenlijk te kort om goed over het scherm te kunnen oordelen. Toen ik thuis vertrok was het droog, de lucht was niet erg koud en het was bewolkt. Tot in Delft functioneerde het scherm prima, maar toen ik op temperatuur begon te komen zag ik dat er condens begon te vormen. Dat is op zich niet zo vreemd want ik produceer gewoon een hoop waterdamp. Als ik op mijn werk aankom zijn zelfs mijn sokken drijfnat.

Toch was het wel een tegenvaller omdat ik had verwacht dat het ruitje ver genoeg van de opening in de schuimkap zat om dit te voorkomen. Moeten er dan toch weer gaatjes in worden gemaakt, dat betekend een hoop werk en nieuwe aanpassingen.

Misschien is de oplossing niet zo ingewikkeld. Ik schoof het schermpje aan de voorkant een halve centimeter omhoog en maakte het opnieuw vast met het klittenband. Hierdoor heeft het scherm een soort kierstand. Toen ik weer op weg was zag ik dat de oplossing prima voldeed. De lucht stroomt onder het scherm door en wordt dan door de schuimkap rand omhoog gestuwd. Ik hoefde de hele rit geen enkele keer het scherm te wissen.

Verder doet het scherm perfect waar het voor bedoeld is, je ogen en oren uit de wind houden. Zelf de gewone oordopjes van de MP3 speler geven nu voldoende geluid. (Toch prefereer ik de in-ear dopjes omdat die veel beter in mijn oren blijven zitten, de andere ploppen er uit door het zweet).

Zoals het scherm nu op de kap is gemonteerd ziet het er ook veel natuurlijker uit (vergeleken met de vorige oplossing)

Ik wil nog wel experimenteren met:
- de positie op de kap (verder van mijn hoofd af).
- anti condens middeltjes.
- misschien nog een luchtgeleider dicht achter het scherm

Deze laatste optie zorgt er dan ook voor dat het schermpje iets boven de kap blijft hangen, zodat de lucht toevoer gegarandeerd is en kan worden versteld.

De terugrit ging als een speer, ik had sterk het idee dat ik wind mee had. Nu ik terugkijk op windfinder blijkt het dat ik de wind schuin tegen had.

Halverwege Rotterdam en Delft in het dorp "de zweth (heet het wel zo?)" stond het verkeer helemaal vast. Deze weg is een sluiproute voor automobilisten die de A13 vermijden. Slim is dat niet want er staan hier van die zogenaamde "blockers" en toevallig functioneerde ze vandaag uitstekend. Dat is ook wel eens anders,dan rijden ze je hier als gekken voorbij. In het dorp is geen ruimte om elkaar te passeren, maar het wordt toch geprobeerd, vandaar die enorme puinhoop. Op zich allemaal geen probleem, ik geniet er zelfs van als ik langs fiets. Maar in dat laatste zat nu juist het probleem, in de ijver van de automobilisten om elkaar te passeren vergaten ze dat de fietsstroken alleen voor fietsers zijn. Ik probeerde een paar keer over de fiets-strook de stilstaande auto's te passeren, tot ik over het randje op de schuine helling naast de weg terechtkwam en bijna van het talud afdonderde. Toen ben ik heel kwaad uitgestapt en heb de automobilist even gezegd wat ik ervan vond (ik zal het hier niet herhalen). Daarna ben ik links langs de rijd gegaan, zover dat lukte. Bij elkaar kostte het me wel een minuut of tien voor ik weer gang kon maken.

Een deel van mijn fietsroute staat beschreven op de website fiets filevrij. Als je ziet wat men daar een goede fietsroute vind dan blijkt dat we nog een lange weg te gaan hebben.


Thuisgekomen zag ik dat er al vijf bestellingen voor het schermpje zijn. Nu moet ik nog een verpakking vinden waarin ik het scherm heelhuids kan versturen.

Op mijn werk gebruiken ze PUR schuim om producten in te verpakken. Dat lijkt me ook in dit geval de beste oplossing.

Wordt vervolgt

Schermpjes op bestelling

Vandaag had ik eindelijk gelegenheid om een paar van de schermpjes te maken. Een aantal lezers heeft me laten weten dat ze wel interesse hebben voor een dergelijk scherm. Ik heb ze laten weten dat ik dit wel voor een kleine vergoeding wil doen. (zolang het niet te gek wordt natuurlijk). Zeker nu het kouder wordt is dit een aangename uitbreiding voor op de Quest.

Gisteren was ik al langs de Hornbach gereden voor een stuk polycarbonaat. Thuisgekomen zag ik dat ik toch het verkeerde materiaal had gekocht, dit spul is met 2,5mm dikte net wat te zwaar. Dus ben ik gisteren nog een keer naar de bouwmarkt gereden, nu naar de Praxis waar ze plexiglas van 2mm dik verkopen. Gisteravond ben ik eerst met een tekenprogramma bezig geweest met als doel de vorm van het scherm uit te printen. De eerste vorm had ik met de hand getekend en dat kon nog wel iets strakker. Uiteindelijk ben ik maar gestopt, het lukte simpelweg niet deze vorm in een document te krijgen. Met een oude tekenmal ging het wel en had ik al snel een perfect voorbeeld op papier.
Met dit papier kon ik bij het eerste exemplaar de vorm op het plexiglas overnemen in
plexiglas maken. Jammer genoeg ging er iets fout met het decoupeerzagen en scheurde het kunststof. Niet getreurd, dit exemplaar kan nog als voorbeeld dienen, om de vorm opnieuw op een plaat over te nemen. De volgende stap was het in handzame stukken zagen van de plaat van 1x1m.

Na het overtekenen van de vorm kon ik met de decoupeerzaag aan de gang. Om het zagen makkelijke te maken had ik de decoupeerzaag in de bankschroef geklemd. Daardoor had ik beide handen vrij en meer controle over het zagen.

De op maat gezaagde stukken plexiglas warm ik op in de oven op iets meer dan 100 graden celcius. Zo nu en dan controleren of het materiaal al flexibel is, te lang verwarmen zorgt ervoor dat de bescherm folie gaat inbranden en dat is niet de bedoeling. Als het materiaal voldoende flexibel is kan het uit de oven en op de buigmal. Tijdens het afkoelen goed aangedrukt houden met twee ovenhandschoenen.

Daarna kan ik de bescherm folie eraf peuteren en de stukjes klittenband bevestigen. Ik maak eerste de lijm warm met de verfstripper, dat maakt de lijmverbinding veel sterker. Bij het lijmen goed oppassen dat er geen lijmdraden op het scherm vallen, die laten zich niet zomaar verwijderen.

Nu nog een antwoord vinden op het verzend probleem. dat het eerste schermpje heel bij Wim Schermer is aangekomen wil niet zeggen dat het altijd goed zal gaan. Ik heb op mijn werk wel eens een pakje ontvangen waarbij het leek alsof de vorkheftruck erover heen gereden was. Voorlopig heb ik de prijs van het schermpje op e20,- gesteld (daarbij komen nog de verzendkosten a e6,75). Niet dat het materiaal zoveel kost maar in de praktijk gaat het nogal eens fout waardoor er een hoop extra materiaal nodig is (ik heb al zoveel materiaal verpruts). En dan zijn er nog de kosten van het gereedschap waarvoor ik een klein stukje in rekening breng.

Schermpje, scherm, schermer

Een dag nadat Wim Schermer zijn windschermpje van mij had ontvangen stond zijn "recensie" al op zijn weblog. Omdat dit ritje onder gunstige omstandigheden had plaatsgevonden was zijn reactie ook erg positief. Een paar dagen later heeft hij een wat minder goede ervaring, met mist beslaat het scherm toch nog en wel aan beide kanten. Ik realiseer me dat hier weinig aan is te doen, ook een fietsbril ondergaat hetzelfde lot. Vorig jaar heb ik ook onder soortgelijke omstandigheden gefietst en dan zit er niets anders op dan om de paar honderd meter je bril met een tissue droog te maken.

Hoewel dit schermpje een grote verbetering is ten opzichte van de eerdere uitvoeringen is er toch nog wel wat op aan te merken. Wat ik vervelend vindt is dat het scherm wel erg dicht bij mijn gezicht is. Verder beslaat het nog als je stil staat, bijvoorbeeld voor een verkeerslicht (en dat gebeurt nogal eens). Als ik dan weer op gang kom is de condens snel weg, maar de eerste meters zie je niet veel. Een ander klein nadeel is dat dit scherm nogal bewerkelijk is om te vervaardigen. Het boren van de gaatjes moet met veel beleid gebeuren, het plexiglas scheurt makkelijk. Ook het extra ruitje aan de binnenkant geeft extra werk. Stiekem hoop ik erop dat er meer Questrijders zijn die wel een dergelijk schermpje zouden willen hebben. Niet dat ik eraan zou willen verdienen, de eer alleen is al voldoende.

Wim stuurde me gisteren een mailtje waaruit bleek dat hij toch nog niet helemaal tevreden was met deze uitvoering. Ik had niet anders van Wim verwacht, de man is toch een echte perfectionist. Hij stelde voor om het ruitje meer naar voren te plaatsen, eventueel in combinatie met een dakje. Voor dat eerste idee had ik wel oren, maar een dakje is me een station te ver. Ik had een tijdje terug ook al nagedacht over een schermpje dat gebruikt kan worden als je zonder schuimkap rijd. Maar daar heb je momenteel weinig aan, mij is het nu in ieder geval te koud.

Zo'n suggestie is wel een goede stimulans voor mij om er mee verder te gaan, zelf heb ik al eerder het idee dat het wel goed is. Het werkt toch!

Nadat ik Wim zijn idee een dag had laten borrelen wist ik hoe ik het ging doen. In eerste instantie wilde ik het scherm met een platte rand aan de onderzijde uitrusten. Nadat ik de mal voor het vormen van het plexiglas had aangepast kwam ik er achter dat dit geen goede oplossing was. Het plexiglas laat zich wel makkelijk buigen, maar complexe vormen zijn niet makkelijk. De oplossing was simpel, gewoon het bestaande schermpje vergroten en aanpassen zodat het iets naar voren op de schuimkap past. Daar zet ik het met een stukje klittenband vast en klaar is Kees (Eduard). Het resultaat mag er wel wezen.

Ik heb daarstraks snel even een rondje in het donker gereden en het scherm functioneert fantastisch. Ik moet nog een rit onder minder goede omstandigheden maken (morgen wellicht) maar ik denk dat het oordeel positief blijft.






Nu zit het scherm met slechts 1 stukje klittenband vast. Dat zal onder de meeste omstandigheden wel voldoende zijn, maar als er harde wind van achteren komt klapt het vast om. Ik denk dat is daarom nog twee stukjes aan weerszijden toevoeg.






Dit schermpje zit ongeveer 8 cm meer naar voren, daardoor is de kans op beslaan veel kleiner. Het verminderen van windgeruis en het uit de wind houden van de ogen gaat nog steeds even goed.







Met dank aan fotomodel Timo Botter.

Delft, wegomleiding-stad

Vandaag zou het qua weer het hoogtepunt van de week zijn. Helaas was de werkelijkheid iets anders. Soms is de realiteit beter, op een andere dag is het slechter dan de voorspelling.

Toen ik vanmorgen vertrok was het nog droog. Omdat het nog donker was kon ik niet zien dat er regen in de lucht zat. Ik maak de beslissing om te gaan fietsen meestal al de avond van te voren. Terugkrabbelen is dan niet de bedoeling.

De laatste tijd is het een kleine ramp om door Delft te fietsen. Op de ene doorgaande weg zijn ze een nieuwe hoge druk riool aan het aanleggen. Het fietspad wordt als opstelplaats van het bouwmateriaal gebruikt. Even verderop, bij de andere doorgang, wordt de komende jaren aan een verdubbeling van het spoor gewerkt. Dus het blijft voorlopig tobben.

Toen ik Rotterdam naderde begon het flink te regenen. Gelukkig begon het al wat licht te worden, de combinatie van druppels op het windscherm en weinig licht maakt het niet gemakkelijker om er doorheen te kijken. Ik ga binnenkort een proefje doen met een middeltje dat de druppels sneller van het scherm laat vallen, misschien dat dit helpt.

Op het klinkerweggetje over de Overschiese dorpstraat hoorde ik dat ik de fietspomp, met klittenband achterin de Quest vastgezet, beter moet isoleren. Hij maakt een hoop kabaal door tegen de wand aan te stoten. Inmiddels heb ik hem met een soort schuimdoek omwikkeld en ben ik van het lawaai af.

Op de terugweg hoopte ik beter weer te krijgen. Dat bleek nauwelijk waar, een groot deel van de rit regende het. Gelukkig kreeg ik geen lekke banden, wat met deze nattigheid makkelijk kan gebeuren.

Net toen ik dacht slim door Delft heen te rijden liep ik weer vast in een nieuwe omleiding voor fietsers, leuker kunnen ze het blijkbaar niet maken, wel lastiger.

Zondagsritje

Het was even moeilijk om vanmorgen het warme bed te verlaten maar toen ik eenmaal onderweg was in de Quest bleek het meer dan de moeite waard.

Het zag er buiten koud uit, met rijp op de daken. En onderweg bleek het ook fris, maar dankzij mijn windscherm was het in de Quest lekker warm. Alleen op mijn voorhoofd voelde ik aan de windstroom hoe koud de lucht was.




Eerst dacht ik naar Maassluis en terug te rijden, maar daar eenmaal aangekomen vond ik dat ik het rondje wel helemaal kon rijden. Nu kon ik ook mijn favoriete fietspad langs de nieuwe waterweg meepikken.









Op het strand bij Hoek van Holland aangekomen stapte ik even uit om een paar foto's met mijn nieuwe camera te maken, een Sony DCS-290W. Ongelooflijk hoeveel camera je tegenwoordig voor je geld krijgt.









Na de korte pauze stapte ik snel weer in de Quest, de familie zat immers op me te wachten voor het ontbijt. Tijdens het stuk door de duinen kwam ik nog aardig veel wielrenners tegen, meer mensen hadden besloten dat het goed fietsweer was.








Ook op deze relatief vochtige morgen, gisteren had het immers de hele dag geregent, bleek de ontwaseming van het scherm prima te functioneren. Bij wijze van test haalde ik het stukje plexiglas aan de binnenkant even weg.

Je krijgt dan meer lucht in je gezicht geblazen maar het scherm gaat dan al weer licht beslaan. Zodra het plexiglas is terug geplaatst verdwijnt het condens ook weer. Ook bij een korte stop begint het scherm te beslaan, hetgeen direct verdwijnt nadat je weer op gang komt.

Even na half elf was ik weer terug na een heerlijke rit.

windschermpje voor de Quest

In het verleden ben ik al eens in de weer geweest met een windschermpje. Op de een of andere manier is dit idee toch weer ondergesneeuwd, tot ik het onlangs opnieuw heb opgepakt. Een windscherm heeft een paar duidelijke voordelen:

- veel minder last van windgeruis (belangrijk als je naar muziek wil luisteren)
- makkelijk schoon te vegen wanneer het beslaat (indien nodig snel te verwijderen)
- Je blijft warmer wanneer je niet in de directe windstroom zit.
- je kan achter het scherm eventueel een zonnebril opzetten.

Een scherm kan direct aan de Quest, zonder schuimkap, worden bevestigd, maar mij leek het handiger om het scherm te combineren met de schuimkap. Op deze manier blijft je beter droog wanneer het regent en is het warmer in de Quest. In de winter kan de luchtstroom erg koud aan je gezicht zijn.

In de loop van de tijd heb ik ervaring opgedaan met het verwerken van plexiglas (stroomlijnkap), dat komt nu goed van pas.

De methode die ik volg om het scherm te maken is als volgt:

Eerst een mal van papier maken om de beste vorm te bepalen.

Daarna (eventueel) de mal van triplex maken, deze vorm is makkelijker over te trekken op plexiglas.

De contouren van de houten mal op het plexiglas overtrekken.

Het plexiglas (2mm polycarbonaat van de Hornbach) met een decoupeerzaag uitzagen. (figuur of lint-zaag werkt vast ook goed). Bij de decoupeerzaag werkt het het makkelijkst met een dun zaagje, daarmee is de kans op smelten van het plexiglas (door de wrijving) het kleinst.





Nu kunnen de ventilatie gaatjes (7mm metaalboor, het liefst met een kolomboormachine) worden geboord. Bij het boren niet teveel kracht uitoefenen en een stuk PDF onder het plexiglas leggen, anders scheurt het plexiglas. (oefen eerst op een afval stukje)

Het plexiglas in de oven opwarmen tot circa 100 graden Celsius tot het enigszins flexibel is.


Om het plexiglas te vormen heb ik een houten mal gemaakt, die de ronding van de schuimkap heeft. (voor,- binnen,- en achter-kant van mdf, ronding van triplex, gelijmt en geniet)

Het flexibele plexiglas vormt zich makkelijk op deze mal. Na een minuut of vijf is het scherm afgekoelt en vormvast.



Om de ventilatie lucht langs de binnenkant van het scherm te geleiden heb ik daar een stukje plexiglas vastgezet. Het was even puzzelen hoe dit het makkelijkst kon, uiteindelijk bleek dat goed te gaan met klittenband. Het klittenband plakt het best wanneer de lijmlaag even met een fohn wordt warmgestookt.

Ook aan de voorkant van het scherm heb ik stukjes klittenband en op de binnenkant van de schuimkap.




































Ik heb al eerder met een scherm zonder ventilatie gaten gereden. Dat beviel redelijk goed, maar een goede ventilatie maakt het schermpje nog handiger. Morgen ga ik het schermpje uitproberen op mijn rit naar Dordrecht.

wordt vervolgt....

LEL 2009

Vanmiddag heb ik voor de vierde keer de LEL (Lelystad Enkhuizen Lelystad over 51km) wedstrijd gereden. De omstandigheden waren voortreffelijk en dat is wel eens anders geweest. Het zonnetje scheen regelmatig en er stond een flinke wind (5-6Bft), deels de goede kant op. Volgens mij was er dit jaar ook een record aantal deelnemers (36).

Er was geen echte startvolgorde, iedereen kon aansluiten in de rij en kreeg daarmee zijn start plaats. Ik ging eerst even een stukje warmrijden en toen ik terug kwam was ik een van de laatsten in deze rij. Op zich geen probleem, daarmee had ik voldoende uitdaging om andere fietsers in te halen. Als snel na mijn start voelde ik dat mijn bovenbeen spieren protesteerden. Afgelopen week ben ik met de familie bij mijn ouders op Texel geweest. Op Vrijdag ochtend ben ik daar met Francis een rondje in de duinen en op het strand gaan hardlopen. Al tijdens het lopen merkte ik dat dit niet gemakkelijk ging, ik loop blijkbaar te weinig. Ik moest vaart minderen omdat ik kramp kreeg. Mijn benen waren de dagen daarna nog steeds pijnlijk, maar uiteindelijk voelde ik er vanmorgen niets meer van, tot ik de wedstrijd ging rijden.

Ik voelde dat ik niet te hard moest gaan, ander zou ik het bezuren. En het lijkt me erg vervelend als je een eenmaal gestarte wedstrijd niet eens uit kunt rijden. Uiteindelijk ging het best wel goed en ben ik op een 6-e plaats beland.

1		Ymte Sijbrandij																1		1		52:53.0		57.9		1		52:53.0
2		Alwin Visker																34		1		56:49.0		53.9		1		56:49.0
3		Theo van Andel																36		1		58:10.0		52.6		1		58:10.0
4		Jurgen Beekman																35		1		58:44.0		52.1		1		58:44.0
5		Bastiaan Welmers																8		1		59:00.0		51.9		1		59:00.0
6		Eduard Botter																30		1		1:00:54		50.2		1		1:00:54

Bastiaan, die ik op Texel nog voor kon blijven, staat hier voor me in het klassement.
Hieronder zie je foto's van de catering (erwtensoep) en de prijsuitreiking (de eer te worden genoemd).

Katjeskelder

Afgelopen Vrijdag ben ik ’s morgens naar mijn werk in Dordrecht gereden. En dat terwijl de regen met bakken uit de lucht viel. Normaal kies ik dan liever een andere dag, maar dit keer moest het wel. Het plan was namelijk dat ik na afloop van de werkdag door zou fietsen richting de Katjeskelder in west Brabant. Daar zaten we het weekend in een luxe vakantie huisje. Ook ’s avond miezerde het nog, niet echt ideale omstandigheden om een lekker stuk te fietsen Het stuk van Dordrecht naar Oosterhout had ik vorig jaar ook al gereden, dat maakte het navigeren een stuk makkelijker. Het laatste stuk weg, de Bredaseweg, was deels afgesloten en er was een omleiding voor fietsers ingesteld. Die omleiding was niet geheel duidelijk aangegeven, waardoor ik maar de voor fietsers verboden (auto)weg volgde. Een automobilist in een busje vond 50 km/uur (daar de maximaal toegestane snelheid) blijkbaar niet voldoende en zat me aardig op de hielen. Rond zeven uur kwam ik op het park, waar Francis ook net kwam aanrijden.

Zondag morgen maakten we eerst een prachtige wandeling op de nabij gelegen Vrachelse heide. Later op de ochtend ging de familie naar het zwembad, ik ging liever met de Quest op pad. Het was daar ook uitstekend weer voor, de kap hoefde er niet op want de temperatuur was lekker in het zonnetje. De GPS ging mee op weg zodat ik ook de weg terug makkelijk kon vinden. Mijn GPS (GPS60) heeft namelijk geen kaart, je kan alleen de geladen track, of een eerder gereden track volgen. Een GPS met kaartmogelijkheid staat nog op mijn verlang lijstje! Al fietsend probeerde ik zoveel mogelijk mooi asfalt te volgen. Er waren ook mountainbikers en wielrenners in de omgeving actief, die vormeden een extra uitdaging. Eerst reed ik tot vlak voor Tilburg om aan de stadsgrens rechts af te slaan. Weer later kreeg ik het bordje Baarle Nassau in beeld, daar wilde ik ook wel eens naar toe fietsen. Daar aangekomen kocht ik wat lekkers voor bij de koffie en ging weer terug richting Katjes kelder.

Maandag morgen had ik moeite met het op tijd vertrekken, terwijl de rest van de familie lekker kon blijven liggen. Uiteindelijk vertrok ik rond 8 uur, het voordeel was dat de zon nu al op was en ik niet ik het donker hoefde te fietsen. Het stuk langs de wegwerkzaamheden in Oosterhout ging nu veel voorspoediger en ik schoor lekker op. Deze route naar mijn werk staat wel in schril contrast met mijn normale route door Delft en Rotterdam. Terwijl ik normaak wel 30 keer voor een verkeerslicht moet stoppen en tientallen lastige kruisingen moet over steken bleef het aantal verkeerslichten nu beperkt tot hooguit vijf. Op de Moerdijkbrug aangekomen zag ik een wegwerkers busje staan. De man er naast mompelde iets dat eindigde op fiets. Ik kon het niet verstaan, volgens mij was de beste man een Pool die Nederlands probeerde te praten. Ik dacht we zien wel, desnoods moet ik strak even uitstappen. Toen ik bijna aan de andere kant van de brug was werd duidelijk wat me hij me probeerde te vertelen. Er kwam een veegwagen mijn kant op die het hele fietspad in beslag nam. Een gewone fiets had er nog niet langs gekunt. Er zat niets anders om dan de Quest te draaien (wat maar net paste) en terug te fietsen. De veegwagen deed er nog een minuut of tien over en toe kon ik pas weer verder. Nu was het nog maar een klein stukje naar mijn werk.

’s Avond ging het weer voorspoedig op weg naar huis. Ik merkte wel dat ik wat weinig had gegeten. Gelukkig kon ik zonder stoppen het stuk naar huis afronden.

Mooi ochtendgloren

Eigenlijk wilde ik gisteren al naar mijn werk fietsen maar ik kon me er niet toe zetten om met de Quest te gaan. Op de een of andere manier staat het me tegen om in het donker op weg te gaan. Als ik eenmaal op weg ben dan gaat het als vanzelf. Dus stapte ik gisteren toch maar weer in de auto.









Vanmorgen ging het veel beter. Met het vooruitzicht op een mooie dag is het ook veel makkelijker. Het was best wel fris toen ik naar buiten ging, maar op weg was de temperatuur prima. In Delft moest ik een paar woonwijken door omdat het fietspad was afgezet voor het stallen van het bouwverkeer voor het nieuwe pers riool. Er stond een bordje voor de omleiding maar verder moest ik zelf uitzoeken, erg vervelend.

Op weg van Delft naar Rotterdam had ik een prachtig uitzicht over de velden. Er stond een laag mist boven het weiland terwijl de lucht oranje/roos kleurde. De zon was nog niet op, dat gebeurde pas toen ik al halverwege Rotterdam was.

In Rotterdam was het fietspad voor de tweede keer geblokkeerd, dat zou zich nog een keer of vijf herhalen tot ik in Dordrecht op mijn werk bij Krohne aankwam. In Papendrecht raakte ik vast in het natte gras naast het fietspad, hier waren ze de slechte stukken in het fietspad aan het asfalteren. Een bromfietster bood al aan om me een zetje te geven, maar voor ze in actie kon komen was ik toch nog los. Op de een of andere manier bleef het tempo voor mijn doen laag. Terwijl ik anders een kruissnelheid heb van zo'n 43 km/uur had ik nu moeite om 38km/uur te rijden. Misschien kwam het door de kou? (en hogere luchtdichtheid)

Op de terugweg ging het veel beter, deze rit deed ik in 1:27 uur wat voor mijn doen best een mooie tijd is. In de middag pauze had ik wel de banden opgepompt van 4 to 6 Bar, dat zal best veel weerstand schelen.

Gisteren heb ik mijn fietspomp achterin de Quest verstopt, geïnspireerd door de blog van Wim Schermer. Ook heb ik een vouwband innaast de pomp gelegd, ik ben nu op het ergste voorbereid.

Vrijdag weer in de Quest?

lekke banden misere

De laatste tijd probeer ik 2 of 3 keer per week naar mijn werk in Dordrecht te rijden, steeds zo'n 100km. Het mooie weer werkt ook goed mee en ik kan het grootste deel van de rit in het daglicht rijden. Ik rij nu op de heen en terug weg langs de Delfshavenseweg, op een fietspad waar je heerlijk "vol gas kan geven". Naast het fietspad rijden auto's die ik meestal makkelijk voor kan blijven. Gisteren reed ik de tweede rit van deze week en alles liep gesmeerd. Toen ik rond vijf uur weer in de Quest was gestapt en de terugrit begon merkte ik dat er iets niet lekker liep. Door de MP3 speler hoorde ik niet goed wat er fout ging, na uitstappen zag ik het direct: een lekke band. Er zaten twee kleine gaatjes in de linker voorband. Ik kon niet echt bedenken hoe die er in zouden zijn gekomen, het was beslist geen "snakebite", de gaten zaten allebei links van het loopvlak en bovendien slechts 1cm uit elkaar. (zie kaartje: lek 1)De zon scheen nog heerlijk op deze prachtige nazomer middag en na een minuut of tien was ik weer op weg. Dat een ongeluk meestal niet alleen komt merkte ik even later nadat ik de brug "over de Noord" was gepasseerd. In een bocht naar links reed ik bijna rechtdoor het talud af, door hard te remmen kwam ik op tijd tot stilstand. Ja hoor, weer een lege voorband en nu aan de rechterkant. (lek 2) Toen ik het lek ging zoeken schrok ik van de toestand van de buitenband, tot op de draad versleten! De vorige ervaringen maakten wel duidelijk dat je hier niet makkelijk mee weg komt. Toch moest ik nog zeker 40km rijden en om hulp bellen was geen optie.

Met een stuk reparatie materiaal dichtte ik het grootste gat in de buitenband en het gaatje in de binnenband. Na oppompen bleek er nog een gat in de binnenband en na dit te hebben gedicht bleek er zelfs een derde gat te zijn. Bovendien had ik maar een heel klein restje lijm en een klein stukje reparatie materiaal. Niet erg hoopvol dus!

Na een paar kilometer was het weer bingo. (lek 3) Een oude baas op de brommer bood zijn hulp aan. Meer dan me gezelschap houden bij het plakken kon hij echter niet, de Quest pastte zeker niet in zijn auto. Ik plakte een extra stuk over het opnieuw verschenen gat in de buitenband en binnenband en ging weer voorzichtig op weg. De band had ik nu tot maar 4Bar opgepompt (8 is normaal voor deze swalbe stelvio, ik had de wedstrijd bandjes er nog om liggen)

Ik reed zo rustig mogelijk door de bochten om zo min mogelijk frictie met de weg te hebben. Ook hard afremmen was nu uit ten boze. Op deze manier wist ik het door het centrum van Rotterdam heen te redden en pas na Rotterdam kwam het vierde lek. (lek 4) Het was nog steeds licht en de temperatuur goed. Met het laatste restje lijm en reparatie materiaal wist ik de gaten weer te dichten. Gelukkig bleef het bij dit gat en kon ik het resterende stuk in 1 keer afleggen. In Delft vertrouwde ik het niet en stapte ik nog een keer uit. Het bleek loos alarm, door de lage bandspanning lag de Quest als een dweil in de bocht, maar de band was niet lek.

Rond half acht was ik weer thuis, deze rit had bijna twee keer zo lang als normaal geduurd.
Gauw maar nieuwe banden bestellen!

Met elektro assist

Ik heb de smaak weer goed te pakken, maandag met de Quest, vandaag ook en morgen weer. Vandaag was het fietsen zelfs dubbel fijn omdat er een prachtige file op de snelweg stond.

Heen ging als een speer, ik was niets vergeten mee te nemen en kon dus lekker doorrijden. De snelheid zat er goed in, tussen Delft en Rotterdam reed ik constant 50, verschillende bromfietsers voorbij rijdend.

Het was druk op het werk, dus ik ging pas om half zes weer huiswaarts. Dat betekend minder fietsers en dus minder mensen die bij verkeerslichten al op het knopje hebben gedrukt. Soms is het lastig om vanuit de Quest op zo'n knopje te drukken.

Voorbij Papendracht ging ik een bromfietsers voorbij. Even later stonden we samen voor een verkeerslicht te wachten, hij zei tegen mij dat dit de eerste keer was dat hij door een fietsers was ingehaald. Hierop antwoorde ik dat het er toch een keer van moest komen.

Tegen de helling bij de Brienenoordbrug op had ik het zwaar om een fietser in te halen, die daar op een herenfiets met nette broek en overhemd voor me uit reed. Toen ik hem uiteindelijk inhaalde zag ik zijn geheim: elektro assist. Achterop de fiets een heel kleine accubox en voor een nauwelijk grotere voornaaf met motor ingebouwd.

Ondertussen bedacht ik me dat ik later (wanneer ik oud en versleten ben) misschien wel een elektro assist voor de Quest wil.

Met dit soort overpinzingen en een lekker muziekje op vloog de tijd en was ik weer thuis voor ik het wist. Morgen weer!

Vliegensvlug met mp3 muziek

Vandaag ben ik gelijk maar weer in de Quest gestapt voor een retourtje Dordrecht. Nu het nog zo goed weer is moet je zo'n kans zeker niet laten liggen.

Ik maakte eerst een valse start doordat ik er bij Delft pas achterkwam dat ik mijn fietspomp en mijn telefoon thuis had laten liggen. Veel kans op lekke banden is er niet maar je moet het noodlot niet tarten. Vandaar dat ik maar weer even ben terug gefietst en daarmee de route met een slordige 10km heb verlengt.

Verder ging het fietsen van een leien dakje en kwam ik rond half negen op het werk aan. terug moest ik me haasten want ik zou Anouk naar atletiek brengen. Thuisgekomen even snel onder de douche en eten mee dat ik in het zonnige Zuiderpark, waar atletiek vereniging Sparta huist, op ging eten.

Het fietsen leek erg vlot te gaan, maar ik wijt dat ook aan de mp3 speler waar ik vandaag naar luisterde, daarmee lijkt de tijd te vliegen. Het fietsen op zich ging ook best snel, dat merk ik wel vaker, dat een paar dagen na een flinke inspanning je snelheid hoger ligt.

Derde bij NK tijdrijden op Texel

Traditie getrouw heb ik afgelopen zaterdag weer meegereden met de jaarlijks wedstrijd NK tijdrijden op Texel. Omdat mijn ouders op Texel wonen kan ik deze wedstrijd mooi combineren met een bezoekje. Als dat mogelijk is gaat er ook een van de kinderen mee is, dit jaar was timo vrij van school en kon hij mij gezelschap houden. Toen we vrijdag richting Texel reden viel het al op dat er een behoorlijke wind stond. Volgens het weerbericht was de windsnelheid 7Bft, zaterdag zou de snelheid iets afnemen tot 6Bft (west). Vrijdag avond barstte er er waar noodweer los, het water viel met bakken naar beneden. Ik moest wel even denken aan de andere deelnemers die met hun tentjes op de camping stonden. Mijn zus, die om 7 uur met de boot op Texel aankwam, had een Quest met aanhanger zien rijden. Dat moest Ymte zijn geweest. Later hoorde ik dat hij inderdaad met twee kinderen in de aanhanger van Dronten naar Texel was gereden. Dat was op zich al een hele prestatie want de wind was voornamelijk tegen.

Zaterdag heb ik aan het eind van de ochtend een rondje over het eiland (en het parcours) gereden. De windrichting op het parcours was echt optimaal, steeds ongeveer dwars op de Quest. Er waren ook enkele andere fietsers aan het inrijden, de wedstrijd zou een half uur later van start gaan. Thuis heb ik nog wat boterhammen gegeten om half drie weer richting oude Schild te rijden. Mijn vader kwam met Timo met de auto, zij konden mooi de stroomlijnkap voor me meenemen. Bij de wedstrijd waren een record aantal Quest-rijders aanwezig, het is elk jaar weer een gezellig samenzijn. Omdat ik bij mijn ouder logeer mis ik wel de gezelligheid van de camping, maar je kan niet alles hebben.

Bij de start waren een paar mannen met Quest aan de late kant. Een van hen hoefde niet eens op het startpodium te stoppen maar kon gelijk doorrijden voor de start. Wel jammer voor hem dat hij hierdoor onder het rijden het dekje nog op de Quest moest vastmaken, dat komt je tijd niet ten goede!

Later las ik dat Wim Schermer ook laat was en hierdoor zijn tweede shirt niet meer kon uittrekken. dat zal wel lekker warm zijn geweest onder de stroomlijnkap Wim!

Ik bemerkte gelukkig op tijd dat ik een shirt teveel aan had. Na kort inrijden kwam ik bij de start en kon even later vertrekken. Guus startte na mij en ik moest in ieder geval zorgen dat hij me niet voorbij ging, die vernedering moest ik mezelf besparen. Ik was nog niet lang onderweg of Ymte, die een kwartier eerder was vertrokken, me al weer tegemoet kwam. Ik had toen al zo'n vermoeden dat hij schaamteloos hard reed, later bleek dat helemaal te kloppen.

Ik kan niet zeggen dat ik een optimale voorbereiding had gehad. Mijn vakantie en de val van mijn mountainbike hadden ervoor gezorgd dat ik niet veel kilometers had gemaakt. Tijdens de race gaat dat allemaal door je hoofd en heb je er spijt van. Er zat niets anders op dan maar zo hard mogelijk door te fietsen. Dan krijg je al snel een situatie waarin je benen niet harder willen, terwijl het eigenlijk toch wel harder moet kunnen.

Omdat de vertrek tijden steeds twee minuten verschillen haal je niet snel andere fietsers in, wat wel jammer is. Wat mij betreft mogen ze een tussentijd van 1 minuut aanhouden, het parcours is groot genoeg zodat je elkaar niet snel in de weg zit.

Op het eerste stuk ga je ongeveer halverwege de dijk op waar je vol in de wind rijd. Dit is nog spannend want als je van de dijk wordt geblazen ben je nog niet jarig (dan wordt het zwemmen in de Waddenzee, nadat je een paar keien onderaan de dijk hebt gekopt). Gelukkig ging het allemaal goed, hoewel later bleek dat Bastiaan zijn stroomlijnkap in zee had zien verdwijnen. Een stukje verderop gaat het fietspad weer de dijk af. Op het keerpunt werd ik door een behulpzame man gedraaid en kon ik mijn weg in tegengestelde richting vervolgen. Even later kwam ik Guus tegen, hij zat zeker niet vlak achter me maar ik moest nu ook niet verslappen!

Vlak voor de finish probeerde ik Bastiaan nog in te halen, die duidelijk zijn stroomlijnkap mistte, hetgeen net niet lukte. Bij het uitrollen kwam ik hem wel voorbij, zo weinig scheelde het.

Een eerste plaats zat er zeker niet in met Ymte in het veld. Dat maakte het meteen een stuk minder spannend, het zou nu om een tweede of derde plaats gaan. Het bleek dat ik een stukje van mijn achterstand op Guus had ingelopen tov vorig jaar. Toen zat hij nog 29 seconden voor mij, nu waren het er nog maar 8!

Na de prijsuitreiking ben ik nog even achter Marjolein aangefietst om even een kijkje op de camping (de vrije vogel) te nemen. Omdat je op deze camping samen in de gemeenschappelijk ruimte kan eten is het er erg gezellig, misschien volgend jaar ook kamperen?


n.b. foto's gepikt van Wim Schermer

Uitlsag ligfietsen met stroomlijn
	naam	eindtijd	heentijd	terugtijd	snelheid
1	Ymte Sybrandy	0:27:35	0:13:45	0:13:50	61,99
2	Guus van Schoot	0:30:55	0:15:13	0:15:42	55,31
3	Eduard Botter	0:31:03	0:15:22	0:15:41	55,07
4	Bastiaan Welmers	0:32:56	0:15:35	0:17:21	51,92
5	Stefan van Duijvenboden	0:34:10	0:16:51	0:17:19	50,05
6	Cees Roozendaal	0:34:14	0:17:10	0:17:04	49,95
7	Wim Schermer	0:35:20	0:17:30	0:17:50	48,40
8	Rene Boon	0:39:19	0:19:33	0:19:46	43,49
9	Yvonne van der Stok	0:39:30	0:19:51	0:19:39	43,29
10	Theo van Goor	0:44:21	0:22:18	0:22:03	38,56
11	Marjolein Van Schoot - Eijgenraam	0:45:23	0:22:30	0:22:53	37,68