Met de Quest naar Deurne-Deurne en terug

Rond deze tijd van het jaar wordt de toertocht Deurne-Deurne gereden. Mijn vriend Henk doet daar altijd mee en ik probeer ook van de partij te zijn. Dat maakt het een stuk gezelliger, zo tussen de wielrenners.

Zaterdag stond ook de WRM400 km (wereld randonneurs 400 km) vanuit Zoetermeer op het programma. Daar heb ik vorig jaar voor het eerst aan mee gereden en dat beviel erg goed. Even dacht ik eraan om beide evenementen te rijden, maar dat leek me uiteindelijk toch geen goede keuze. Dan zou ik Zaterdagmiddag na de 400 km in de auto moeten stappen om naar Deurne te rijden. Groot is dan de kans dat ik dan achter het stuur in slaap zou vallen.

Om er toch nog een sportief weekeinde van te maken ben ik met de Quest naar Deurne gereden.

Henk wilde zeven uur in de morgen vertrekken, dat betekende dat ik om half één al op weg moest. Vrijdag avond heb ik nog geprobeerd om wat te slapen maar dat lukte maar nauwelijks. Om negen uur ben je immers nog niet moe.

Na een bordje Brinta te hebben gegeten ben ik met een volle Quest richting Brabant vertrokken. Het weer werkte erg mee, het was maar licht bewolkt (dat zou nog gaan veranderen). Het eerste stuk tot Papendrecht kon ik bijna met mijn ogen dicht fietsen, daarna was het minder bekend terrein. Een paar jaar geleden heb ik deze route ook al gereden, maar toen waren er wat barrières opgeworpen. Deze werkzaamheden waren nog niet klaar, maar de fietsers konden er gelukkig langs. Het stuk tussen Sliedrecht en Zaltbommel is heerlijk om te rijden. En midden in de nacht is het helemaal een feest. De LED verlichting geeft een zee van licht, ruim voldoende om over deze donkere dijkwegen te rijden. Als het even kan dim ik het licht tot 40% of 20% en zo kan ik met een acculading makkelijk een dag vooruit. Toen ik even stopte voor een plaspauze bij het veer Brakel-Herwijnen (wat op dit tijdstip natuurlijk niet meer voer) viel me op hoe goed deze Quest zichtbaar is voor andere weggebruikers. De zijkanten vallen goed op door de constant brandende LED richting aanwijzers.

Op mijn nieuwe Quest krijg ik zelf drie LED's per richtingaanwijzer. Dat maakt qua energieverbruik bijna niets uit. Drie LED's is immers het ideale aantal om in serie op een 12V accu aan te sluiten. In de Quest computer kan ik de sterkte van de richting aanwijzers iets verminderen, wat een gunstiger stroomverbruik betekend.

In 's Hertogenbosch was het even lastig manouvreren en raakte ik zelfs even het spoor bijster. Ik rij liever op polder of dijkwegen dat is een stuk gemakkelijker! Maar eenmaal buiten de stad kon het gas er weer op en zoefde ik verder over de stille wegen. Ondertussen zag ik het voorspelde onweer van achteren langzaam naderen, er was zelfs nu en dan een lichtflits te zien. Ik reed in mijn T-shirt zonder schuimkap en dat ging maar net goed, het zou niet kouder moeten worden. Een buitje zou het teveel doen afkoelen.

Ik had goed de vaart erin en tot vlak voor het huis van Henk bleef het droog. Helaas reed ik op het laatste moment verkeerd en kreeg ik een flinke stortbui over me heen terwijl ik het eindpunt in zicht had.

Bij Henk dronk ik snel een kop thee, at een paar boterhammen en vulde mijn 1,5 liter drinkfles weer. We moesten er gelijk weer vandoor om redelijk op tijd bij de start van de 150km te zijn. Op weg naar Fitland, waar de toertocht vertrok, werden we beiden op een stortbui getrakteerd. We konden dus drijfnat van start gaan. Henk kreeg nog snel de GPS track in zijn nieuw GPSMAP 62st geladen, zodat hij de route goed vanuit de Quest kon volgen.

Helaas bleek al snel dat er blijkbaar meerdere versies van de track bestonden, ik moest rechtsaf en Henk ging rechtdoor. Verderop waren de tracks weer gelijk, dus het was niet echt een probleem. Het voorspelde mooie weer bleef ondertussen weg, gelukkig zou het later op de dag verder opknappen. Pakweg de eerste 50km was de route redelijk vlak, maar toen we in Berg en Dal kwamen moest er gewerkt worden. Op die stijle stukken moet je de wielrenners laten gaan, maar soms ga je ze in de afdaling al weer voorbij. Kort nadat we de eerste klimmetjes hadden gehad kregen we de eerste rustpauze voor het eten van een krentenbol en een banaan. Die luste ik wel, ik had immers nog niet veel gegeten en wel de nodige calorieën verbrand in de afgelopen 9 uur. Al snel gingen we weer verder voor de rest van het klimwerk. Dat stijgen en dalen herhaalde zich nog een aantal malen, wat het voor ons zwaar maakte. Vlak voor de 100km stop kreeg Henk een lekke achterband en kwam mijn grote fietspomp goed van pas. Na de stop gingen we weer op het vlak terug richting Deurne. We haalden een aantal wielrenners in, maar één jongen liet zich niet makkelijk verschalken. Hij zag er getraind uit, met dunne beentje en geen gram ver teveel aan zijn lichaam. We reden nu tegen de wind in en dan zou je normaal gesproken zo'n wielrenner goed de baas zijn in je Quest. Op een paar rechte stukken ging ik hem voorbij waarbij de snelheid tot boven de 45km/uur opliep. Maar dan kwam er wel weer een bocht en moest ik weer volgen. Dat ging zo een kilometer of 10 door, terwijl Henk langzaam uit het zicht verdween. Uiteindelijk gaf ik de strijd op om Henk te gaan zoeken. Ik dacht aan een lekke band maar ik kwam hem niet meer tegen op de weg terug. Een telefoontje gaf duidelijkheid, zijn route ging weer anders dan de mijne. We besloten om maar op eigen gelegenheid terug naar Deurne te rijden. Halverwege stopte ik nog even voor een heerlijk koude cola want mijn water begon weer op te raken.

In Deurne zat Henk al op me te wachten, zijn route was blijkbaar iets korter dan die van mij (ik had 157km gereden).

Mijn bedoeling was om direct weer richting Wateringen te gaan. Uiteindelijk zou dat wel erg ongezellig zijn en dus besloot ik om de volgende morgen pas weer huiswaarts te gaan.

Vanmorgen ben ik weer terug gekomen en in Dordrecht ben ik gestopt om een dagje te werken, dat scheelt weer in de vakantie dagen! Vanavond ben ik na het werk weer in de Quest gestapt om naar huis te fietsen. Uiteindelijk viel de vermoeidheid nog mee. Ik moest zelfs in Rotterdam nog met een vervelende wielrenner racen, die me voorbij wilde gaan. En daar kan ik, vermoeid of niet, natuurlijk niet tegen. Gek genoeg verdween de vermoeidheid gedurende het huiswaarts fietsen.

Wateringen-Deurne 2x175km, Deurne-Deurne 157km

Wat is het toch prachtig om in een Quest te fietsen!