nieuwe route dordrecht-wateringen

Gisteren had ik onverwachts wat tijd om aan de Quest te hobby-en. Althans, aan het windschermpje voor de Quest. Het nadeel van een bril, welke je echt wel nodig hebt wanneer je 90 minuten door de kou rijdt, is dat hij steeds beslaat. Vandaar dat ik gisteren een nieuw, krasvrij, schermpje heb gemaakt. Nu had ik de pech dat het vanmorgen verschrikkelijk vochtig was, op sommige plekken was het zicht minder dan tien meter. Dat leverde wel hele mooie plaatjes op. Ik bleef het schermpje maar schoonvegen, het water droop er vanaf. In Delft reed ik zoals gewoonlijk door het rode licht over een kruising waar het heel rustig was. In het midden stond een automobilist een die zich nogal vreemd gedroeg. Toen ik de tweede keer door het rood reed toeterde hij en riep iets door het zojuist geopende raam. Ik zag het direct: een onopvallende agent (type zeiksnor) die mij de les wilde lezen. Bij het volgende kruispunt naderde ik (heel tactisch) erg langzaam om een confrontatie te vermijden. De beste man wilde er toch nog even een punt van maken en riep weer van alles in mijn richting. Ik heb een goed advies voor deze overijverige agent (in een tijd dat half Nederland door het rode licht fietst): ga boeven vangen (of terroristen als je met je tijd meegaat).


Het ging niet zo snel als ik gewend ben, misschien de terugslag van drie keer in een week 100km fietsen, of zou het aan de lage temperatuur en hoge luchtvochtigheid liggen? Wat wel frappant is, is dat ik drie keer in een week om exact 8:33 uur heb ingeklokt. En dat na 90 minuten fietsen!

In de middag pauze ben ik nog even met de Quest op stap geweest voor een boodschap, toen ging het al weer veel beter. Omdat het zulk prachtig weer was besloot ik om de zuidelijke route om Dordrecht heen uit te proberen. Van een paar collega's kreeg ik adviezen over de optimale route. Uiteindelijk ging het allemaal erg voorspoedig en binnen no-time was ik al weer bij de Kiltunnel. Vandaar ken ik de route op mijn duimpje van de tijd dat ik in het industrie gebied naast de tunnel werkte.

In de tunnels maak ik er een sport van om er zo hard mogelijk doorheen te fietsen. bij de Kiltunnel en de Heijenoordtunnel gaat dat perfect, daar kan je in,- en uit fietsen. De Beneluxtunnel is lastiger want daar moet je aan weerskanten met de lift. Het resultaat van vandaag is als volgt:

Kiltunnel 76km/uur, Heijenoordtunnel 84km/uur, Beneluxtunnel 68km/uur

Het is jammer dat deze route veel langer is dan de "normale" route (66km ipv 52km) want het is een erg mooie tocht door diverse natuurgebieden. Alles bij elkaar kom je maar een handvol verkeerslichten tegen, dat is ook wel een omweg waard. Ik vind het wat veel om twee keer op een dag te fietsen, maar voor een terugrit ga ik het zeker herhalen. De heenweg ging in 33km/uur de terugweg in 36km/uur.

Ik heb vandaag mijn GPS60 maar weer eens meegenomen in een nieuwe steun die ik ook met klittenband kan vastzetten. Dat werkt beter dan hem aan de bedrading ophangen ( wat ik de afgelopen twee jaar heb gedaan

vandaag 52,10,66km totaal 18902km

knallende ketting

Vandaag ben ik zoals ik al van plan was naar Dordrecht en terug gefietst. Het lijkt wel alsof het steeds gemakkelijker gaat naarmate ik meer fiets. Jammer dat ik morgen andere verplichtingen heb. Als het weer blijft goed blijft dan ga ik donderdag weer fietsen.

Gisteren hoorde ik een vreemd geluid wanneer ik in de lagere versnellingen fietste. Uiteindelijk bleek dat de versnellingskabel de tandwielen raakte, hetgeen makkelijk was te verhelpen door de bevestiging tyrap te verschuiven. Het valt me op dat steeds vaker de ketting overspringt wanneer ik flink kracht zet. Het lijkt me niet al te best voor de tandwielen en bovendien is het een rotgeluid. Waarschijnlijk heb ik binnen niet al te lange tijd een nieuwe ketting en tandwielen nodig, niet vreemd na een kleine 20000km. Misschien moet ik maar eens een afsprak met velomobiel maken voor een "kleine beurt".

vandaag 102km, totaal 18774km


N.B. waarschijnlijk doe ik aanstaande zondag weer een mee met een toertocht van FTCW
(De Kaag route van 100km)

Quest navigatie met Mio

Afgelopen donderdag ben ik voor de tweede keer in die week met de Quest naar Dordrecht gereden. Bij deze rit heb ik mijn Mio c230 meegenomen, deze heeft de track haarfijn vastgelegd. Omdat deze GPS een veel groter geheugen heeft dan mijn Garmin GPS60 kan de route met veel meer detail worden bewaard. Maar als de route in de Mio zit kan je hem alleen nog met dit zelfde apparaat bekijken en daar heb je niet al te veel aan. Na een zoektocht op internet kwam ik een site tegen waarop werd beschreven hoe je een opgeslagen track naar de ingebouwde geheugenkaart lezer kan exporteren. Het komt erop neer dat je een functie activeert die al in het apparaat zit maar die normaal niet toegankelijk is. Als de track eenmaal op de geheugenkaart staat kan je hem op de computer verwerken (Google earth, Garmin mapsource, etc).



Bij dit plaatje is er 1 coordinaat per 10 seconden vastgelegd wat een totaal geeft van circa 540 punten. De Garmin GPS60 gaat wat slimmer om met zijn beperkte geheugen door vooral die punten op te slaan waar je bijvoorbeeld de bocht omgaat of van richting veranderd.











Op het plaatje hiernaast is een kruising te zien waar een auto vlak voor mij het fietspad kruiste. Direct erachter stopte een tweede auto en er was net genoeg ruimte tussen om ze te passeren. Erg slim was deze opstelling niet van de twee bestuursters. Toen ik nog maar enkele meters van de doorgang was verwijderd zag ik de achterste dame gebaren maken. wat bleek nu, de tweede auto werd gesleept! Dat werd dus een noodstop. Ik stond nog niet stil of de sleepkabel werd strak getrokken.


Gisteren wilde ik een rondje door het westland gaan fietsen, maar ik moest eerst even kijken of mijn Quest nog helemaal in conditie was. Bij beide voorwielen ontdekte ik twee gebroken spaken, dat werd dus sleutelen. Helaas had ik nog maar drie spaken in voorraad, de laatste moet nog maar even wachten. Het was heerlijk om zo in het zonnetje aan de Quest te kunnen sleutelen maar toen ik klaar was was het al weer flink aan te afkoelen en had ik geen zin om nog te gaan fietsen. Daarom ben ik vandaag weer naar Dordrecht gereden. Op de heenweg moest ik stoppen voor een stadsbus die passeerde. Daarbij vergat ik op tijd te schakelen en toen ik weer verder wilde trapte ik de ketting naast de derailleur. Dat is pas de tweede keer dat de ketting bij mijn Quest eraf loopt. Door de Quest op zijn kant te leggen en voorzichtig met de hand het voortand wiel te draaien kwam de ketting weer op de goede plek en kon ik verder fietsen.Dat beviel zo goed, het is perfect fietsweer, dat ik morgen weer ga fietsen. Ik merk dat mijn conditie ook beter wordt, op de terugweg kon ik flinke stukken de 50km/uur vasthouden.

vandaag 102, totaal 18672km

GPS houder verbeterd

Ik was nog niet helemaal tevreden met de houder van mijn Mio navigatie systeem. Zoals ik al had opgemerkt moet de Mio eigenlijk aan een bol van 15mm worden geklemd. De bol past in een klemconstructie welke met een ring wordt vastgeschroeft. Deze klem werkt niet goed op een buisje zoals ik dat ik nu heb. bovendien kan de klem worden beschadigd. De oplossing heb ik nu gevonden in de vorm van een houten kraal, aan de aluminium plaat bevestigd met een M4 boutje. Een bijkomend voordeel is dat ik de GPS nu in alle mogelijke standen kan vastzetten.


Waarschijnlijk ga ik donderdag met de Quest weer op en neer Dordrecht, gelijk een mooie gelegenheid om de duurzaamheid van deze constructie te testen.


N.B. Op deze foto zie je ook hoe ik mijn drinkfles vastzet. In de fles schroef ik een slangetje (Kruidvat e5,0) met een drinkstuk aan het uiteinde. De onderkant van de Spa-fles staat in de standaard houder zoals die door velomobiel wordt geplaatst. Bovenaan heb ik een Tyrap zodat de fles niet kan omvallen (de houder klemt niet genoeg om dat te voorkomen!)



Waarschijnlijk red ik het niet met de interne accu, dan kan ik de Mio aansluiten op de 12V accu van de Quest. Daar heb ik een mooie adapter voor gekocht bij een rommelwinkeltje in Den Haag. Voor de kosten hoef ik het niet te laten (e1,-)




N.B. De eerste reactie onder dit bericht is SPAM. Helaas is er blijkbaar geen mogelijkheid om hem nog te verwijderen, negeer hem dus en click niet op de link (er wordt geprobeerd om je een of andere virusscanner aan te smeren). Vanaf nu staat de functie "reactie moderaten" aan en kan ik een dergelijke reactie wijgeren!

Mio steun voor de Quest

Zaterdag ontving ik een mailtje van een collega of ik zin had om op de ligfietsdag, in Dordrecht, mee te rijden. Op zich sprak het idee me wel aan, eerst 50km naar Dordrecht, dan een rondje van 70km en na afloop weer terug naar Wateringen. Alleen bleek het weer een grote spelbeker, er werd voor zondag veel regen verwacht. Zaterdag daarentegen was het prachtig fietsweer, daar maakte ik dankbaar gebruik van door een rondje Westland te fietsen. Ik had de zaterdag ochtend goed besteed door een steuntje voor mijn Mio GPS (c230) te maken. Nu kon ik gelijk in de praktijk uittesten hoe schokbestendig deze steun was.

Deze steun bestaat uit een dik aluminium plaatje met daarop een stukje kopen (15mm) pijp. Op de standaard Mio houder zit een bolvormige uitstulping die met een klemring aan de Mio kan worden vastgezet. Het buisje komt in de plaats van het bolletje, eigenlijk omdat ik zo'n bolletje niet kon vinden. Dit werkt ook best redelijk!

Achterop het plaatje zit klittenband, net als op de wielkast van de Quest, waar het erop passend stuk klittenband zit. OIp die manier kan ik de Mio weer makkelijk meenemen.

Halverwege viel de GPS van de houder. Na hem opnieuw stevig te hebben vastgezet bleef hij de rest van het rondje wel op zijn plaats zitten.


Helemaal vreemd is dat ook weer niet, soms stuiter je in de Quest van de ene naar de andere kant met die slechte fietspaden. Bij thuiskomst heb ik de rand van het kopen buisje een beetje opgebold, zodat de GPS wat vaster zit.

Het handige van deze GPS is dat hij routes kan plannen, rij je verkeerd dan wordt er gelijk een alternatief berekend. het nadeel is dat hij geen fietspaden kent, soms wordt je kilometers omgeleid omdat een bepaald pad domweg niet bekend is.








Vandaag ben ik naar Dordrecht heen en weer gereden. De weersverwachting voorspeld veel goeds. Helaas kreeg ik op de heenweg een paar flinke stortbuien over me heen, niet zo erg want ik ben toch nat van het zweten. De temperatuur was werkelijk perfect om met de kap op te fietsen. Gedurende de dag klaarde het weer op en tegen de tijd dat ik weer naast huis mocht rijden was het mooi zonnig. Het was wel jammer dat ik eerst mijn achterband mocht plakken, die was langzaam leeggelopen. Vreemd, toen ik mijn Quest vanmorgen stalde dacht ik al iets te merken aan de achterband, maar toch leek hij toen niet lek. Bij controle bleek er een klein stukje glas in de buitenband te zitten.





Vandaag en zaterdag 102km en 55km

Maartse buien

Vandaag reed ik mijn eerste rit naar mijn werk in Dordrecht sinds die fatale rit waarbij ik met de Quest omviel. De omstandigheden waren nu iets beter, de temperatuur was een paar graden boven het nulpunt zodat er weinig kans was op bevroren stukken weg. Toch had ik wat moeite met het snel nemen van bochten waar de weg nat was. Het is een kwestie van tijd, over een paar maanden ga ik weer zo hard als voor de duikeling.

Mijn benen wilden niet zo hard als afgelopen zaterdag, maar ja dat kan je zo vroeg op de ochtend ook niet verwachten. Het laatste kwartier reed ik bijna recht tegen de zon in, terwijl ik geen zin had om te stoppen zodat ik mijn zonnebril uit mijn tas kon opduikelen. Dit is toch nog beter dan in het donker rijden. Er waren verder weinig bijzonderheden, behalve dan dat ik uiteindelijk toch nog de 35 km/uur gemiddeld haalde.


Op de terugweg zag de lucht er dreigend uit. Het bleef niet bij dreigen want net voorbij Papendrecht viel de hagel met bakken naar beneden. Ik reed op dat stuk langs de snelweg net een kleine 50km/uur tegen de wind in om een achter me rijdende bromfietser voor te blijven. Gelukkig duurde de bui niet lang want het deed verschrikkelijk pijn aan mijn gezicht.

Het bleef droog tot voorbij Rotterdam, toen kreeg ik nog een klein regen buitje over me heen. Wat me deugt deed was dat het verschrikkelijk druk was op de weg, overal stonden auto's stil. Dat begon al in Dordrecht en ging door tot in Rijswijk. Het zal wel met het weer te maken hebben. Ik had er in ieder geval geen last van.

De terug weg deed ik iets sneller dan de heenweg: 36km/uur

vandaag 104 km


Mijn rolweerstand meter project ligt nu even stil doordat ik het erg druk heb met mijn werk. Wel zie ik zo nu en dan kans om te werken aan het programma voor mijn Quest computer. Veel stelt het programma niet voor, maar het kost toch nog wel wat tijd, vooral omdat ik het in assembler schrijf (voor de geïnteresseerden: dat is de basis taal voor microprocessors, compacter kan het niet. Het huidige pr0gramma bestaat uit ca 250 bytes)


Ik heb al een dergelijke computertje in mijn Quest zitten, maar nu heb ik er een mooi printje voor gemaakt.

De connectors rondom zijn voor het aansluiten van de 12V voeding, schakelaar en lampen (knipperlichten, achterlicht, voorlicht, remlicht en binnenlicht).

Alles gaat automatisch, vergeet je bijvoorbeeld de richtingaanwijzers dan gaan ze even later vanzelf weer uit.

De bediening gaat via druktoetsen: 1 keer indrukken = aan, 2-e keer indrukken = uit. Je kan ook snel wisselen van linker knipperlicht naar rechter knipperlicht (en andersom) zonder de eerste uit te schakelen: makkelijk als je twee bochten achter elkaar hebt. Als de richting aanwijzer aan is dan zie je dat aan de knipperende binnenverlichting.

De knipperleds kunnen rechtstreeks worden aangesloten, de stroom beperkend weerstanden zitten al op de print. Ook als je vergeet om de verlichting uit te schakelen dan gebeurt dat even later vanzelf, de computer gaat dan in de slaapmode en gebruikt bijna geen stroom meer. Indien de accuspanning te laag wordt dan geeft de computer een waarschuwing. In dat geval kan je de verlichting dimmen (100%, 40%, 20%, 10% of helemaal uit). De dimmer werkt met zogenaamde pulsbreedte modulatie, ongeveer zoals een huis tuin en keuken dimmer functioneert.

Het achterlicht brand alleen maar 100% of is anders uit. Als je remt gaat het achterlicht even aan, als het daarvoor al aan was gaat het juist knipperen. Wanneer de parkeerrem wordt gebruikt gaat het achterlicht na 15 seconden vanzelf weer uit.

Zaterdag rij ik misschien, in het kielzog van Mart (de baksteen), de zoetemelk klassieker (150km).

Weer op stoom

Voor het eerst in lange tijd had ik vanmiddag dat gevoel weer dat het fietsen lekker hard gaat. Op de weg richting Maassluis, schuin tegen de wind in ging de teller regelmatig over de 50 heen. Op het stuk langs de nieuwe waterweg tikte ik zelfs een paar keer, met de wind in de rug, de 60 aan. En zelfs nu had ik niet het gevoel dat ik hierbij mijn maximum bereikte.

Of het nu aan het mooie weer ligt, het was uitzonderlijk warm onder de zwarte schuimkap, of dat mijn conditie beter is. Ik weet het gewoon niet. Hopelijk kan ik deze lijn vasthouden, dat zou wat moois beloven voor de wedstrijden later dit jaar!

Vandaag heb ik het standaard rondje Wateringen-Schipluiden-Maasluis-HoekvanHolland gereden en vanaf daar weer terug in omgekeerde volgorde. Bij de waterkering het verplichte nummer: naar boven sprinten en hierbij het liefst nog een wielrenner inhalen. Als dat lukt, dan zit het wel goed met de conditie! Ik moet immers heel wat meer gewicht naar boven brengen!


Op het plaatje een auto die ook op stoom moet worden gebracht. Hiermee zou in 2007 een poging worden gedaan om het record uit 1906 (205km/uur) te verbeteren. Ik heb begrepen dat men nog steeds bezig is met het voorbereiden van de poging. zie de website




Vandaag ca 70km., totaal 18199km

Weer in het gareel

Afgelopen zondag zijn we teruggekomen van het heerlijk weekje wintersport (snowboarden en skiën). Het nadeel van zo'n vakantie is dat ik meestal weer moeilijk terug in het gareel kom. Opeens gaat alles weer als vanouds verder terwijl je het liefs nog langer vrij zou willen zijn.



Bij het snowboarden was ik een paar keer behoorlijk hard gevallen en daar had ik nogal last van. Vandaar dat ik eerst een week rustig aan heb gedaan met sporten om niets te forceren. Maar gisteren ben ik weer in de Quest gestapt, met de nodige moeite. Toen ik eenmaal weer comfortabel in het kuip stoeltje zat ging het weer prima. De bedoeling was om een rondje Westland te fietsen. Toen ik de N468 op wilde draaien kwam er net een heel peloton wielrenners langs. Ik wilde direct aanhaken maar een nors kijkend man met een hesje "verkeersregelaar" gebaarde me dat ik niet mocht. Even later kwam er nog een tweede groep renners langs, gevolgd door een lange rij volgwagens. Ik denk dat er voor iedere renners wel twee reserve fietsen meekwamen. Ik dacht dat ik nu wel verder kon en reed de weg op. Te vroeg! Een forse oom agent op de motor stuurde me direct weer naar de kant, blijkbaar kwam er nog meer aan. En jawel er kwamen nog een drietal ambulances (twee gele en een witte) en nog een hele stoet motor agenten en politieauto's. Ze waren nogal wat van plan! Nu mocht ik ook verder, maar het tempo was erg laag. De renners waren blijkbaar moegestreden want het ging nauwelijks harder dan 30 a 35 km/uur.

Na het tunneltje onder de A20 ging de hele club rechtsaf en kon ik mijn weg naar links vervolgens voor het standaard rondje langs de nieuwe waterweg. Het was lekker rustig, waarschijnlijk omdat het behoorlijk waaide. Toen ik een tijdje later door Kijkduin reed werd daar net begonnen met het afbreken van de finish van de wielerwedstrijd. Ik heb thuis nog op internet gezocht maar ik kon niet ontdekken welke wedstrijd dit nu moet zijn geweest.

Ik heb de Quest weer een beetje opgelapt door hem goed met autowas te poetsen. De diepe krassen krijg je er zo niet uit en hij wordt niet meer zo mooi als hij eerst was. Maar gelukkig zitten er geen gaten in de body en waarschijnlijk zie je er niets meer van als de fiets opnieuw in de lak wordt gezet.

vandaag ca 60km

Bier en snowboarden

Volgende week ga ik voor de verandering niet fietsen maar snowboarden. Dat is weer eens heel wat anders maar zeker niet minder leuk. Hopelijk krijgen we goed weer, de weersvoorspelling is helaas niet al te gunstig.

Gisteren heb ik nog wat metingen uitgevoerd aan de rolweerstand meter. Op de foto kan je mijn proefopstelling zien. Ik gebruik bierblikken als belasting, ze zijn ongeveer 525 gr /stuk en bovendien gemakkelijk stapelbaar. Het doel van de meting is om de lineariteit en hysteresis te bepalen.

Bij een goede lineariteit zal elk extra blikje een even grote toename van de meetwaarde opleveren. Dat betekend een rechte lijn in de grafiek waar ik 0,1,2,3,4,5 en 6 blikjes als gewicht gebruik. Bij een kleine hysterisch zullen de meetwaarden bij het verminderen van het aantal blikjes weer gelijk zijn aan de waardes bij de toename van het aantal blikjes. Beide lijken logisch maar de werkelijkheid is anders..

Wanneer er namelijk een interne spanning in de bevestiging van de meet opnemers optreedt zal de opnemer nog steeds een gewicht registreren dat er op dat moment niet meer is.


De grafiek geeft de meetwaarde aan bij het verschillende aantal blikjes. ik heb eerst het aantal blikjes steeds met 1 verhoogd, tot 6. daarna heb ik het aantal steeds weer met 1 verlaagd. (1 blikje weegt 525 gram). De schaal op de y-as heb ik aangepast van volt naar gram. Het meetwarde zonder belasting heb ik zoveel mogelijk op nul gesteld (nulpunt ijking).

Er de lineariteit lijkt behoorlijk goed maar er is wel wat hysterisch aanwezig. Dat was eerst nog veel meer maar nadat ik de opnemers via een rubber ring heb gemonteerd werd het beter. Nu is er duidelijk minder spanning-opbouw in de bevestiging.














Maar nu eerst.... snowboarden!!!

high-sider-gekapseist- omgerold

Bovenstaand zijn drie verschillende benamingen van wat me vanmorgen is overkomen. De eerste komt uit de motorsport, de tweede is een scheepvaart term en de derde normaal Nederlands.

Ik had me nogal wat voorgesteld van deze rit toen ik gisteravond de zon zo prachtig onder zag gaan. Het zou vast eenzelfde mooie zonsopgang worden, niets was echter minder waar. Toen ik om 7 uur naar buiten stapte kwam de natte kille lucht me tegemoet.

Ik had helemaal niet verwacht dat de grond glad zou zijn, daar leek de temperatuur veel te hoog voor. Maar toen ik in Delft de bocht op de kade aan de zwet wilde nemen ging het helemaal mis. Eerst brak het achterwiel uit, toen ook de voorwielen en plots hadden de wielen weer grip. Voor ik het wist schoof op op de zijkant van de Quest een aantal meters door.


Even later stond ik naast de Quest de schade te bekijken. Behalve een paar flinke schaafplekken was ook de spiegel afgebroken. Ik heb er nog even naar gezocht maar ik kon hem niet meer vinden. Even later stopte een automobilist en hij vroeg me of alles goed was. Ik had inderdaad helemaal niets. Later ontdekte ik een klein schaafwondje aan mijn hand. Hoe ik daar aan was gekomen was me eigenlijk een raadsel, misschien aan de binnenkant van de Quest geschuurd?

Toen ik weer verder reed hoorde ik een raspend geluid van de achter tandwielen komen. Blijkbaar was er door de val iets verschoven. In de middag pauze ontdekte ik dat de versnelling kabel tegen de tandwielen kwam, wat simpel was te verhelpen.

De terugrit ging weer op rolletjes. Ik denk dat zo'n ongeluk niet echt kan worden voorkomen, zeker niet met mijn rijstijl. Ik wil nu eenmaal altijd hard rijden, dat is juist het leuke aan een Quest. Wielrenner gaan ook wel eens op hun gezicht. De fiets komt er dan met minder schade vanaf, de berijder meestal met meer.





Het spiegeltje heb ik al besteld, die wil ik zo snel mogelijk weer monteren. Zonder spiegel rijden is een vreemde gewaarwording.

Vrijdag ga ik de plekken zoveel mogelijk wegpoetsen maar mooi wordt het niet meer. Ik denk dat ik de fiets volgend jaar maar op een mooie nieuwe laklaag trakteer..

Knutselen en fietsen

Afgelopen Donderdag ben ik met de Quest heen en weer naar Dordrecht gefietst. Het ritje ging erg voorspoedig, behalve die keer dat ik niet oplette en een automobiliste in de remmen moest. Terwijl ik altijd op automobilisten mopper was het nu de omgekeerde wereld. Ik was net op weg vanuit Dordrecht toen ik wat al te enthousiast een weg wilde oversteken.

Omdat het zulk prachtig weer was heb ik een wat langere route gekozen via de Benelux tunnel zodat ik om Rotterdam heen ga, terwijl ik normaal door het centrum van Rotterdam rij. In de Benelux tunnel heb ik nog even gesprint om te kijken hoe hard ik hier kon. Uiteindelijk kwam ik tot 75 km/uur. Wat wel erg smerig was dat ik daardoor extra veel uitlaatgassen van brommers naar binnen kreeg. Ik had het gewoon benauwd en was blij dat ik de tunnel weer uit kon. Eigenlijk is het heel slecht dat daar ook bromfietsers mogen komen.

Bij de blokkeer installatie werd donderdag een controle gehouden. 'S morgens zag ik ze bij Delft en nu stond er een groepje van drie man naast de blokkeer installatie op de Holyweg. Ik heb het idee dat deze installatie regelmatig worden gemolesteerd, vaak werkt hij in de morgen goed en is hij in de middag kaduuk. Nu kon hij niet ongezien gesloopt worden met al die controleurs in de buurt. Er stond dan ook een fikse rij auto's voor die ik in 1 keer kon passeren.

Gisteren vond ik ook een gelegenheid om even in de Quest een rondje te rijden. Met zulk mooi weer is het ook zonde om er niet op uit te gaan.

bij de waterkering ben ik drie keer naar boven gesprint. de eerste keer met 27km/uur, de tweede keer 22 km/uur en de derde keer kwam ik nog maar tot 17km/uur. Ik was van plan uit te rekening hoeveel vermogen er voor zo'n sprintje nodig is maar helaas was de hoogte meting van de GPS niet goed genoeg. Althans ik denk dat deze puist wel hoger is dan de 6 meter die de GPS aangaf.

Ondertussen gaat het werk aan de rolweerstand meter ook verder. Vrijdag heb ik de meetversterker gebouwd en aangesloten. Aanvankelijk deed het ding totaal niet wat ik wilde. Later bleek dat een soldeer verbinding los was gegaan. Met de hedendaagse componenten is het ook erg lastig om een proefschakeling op te bouwen omdat de verbindingen zo klein zijn. De analoog naar digitaal converter (die ik nu nog niet heb gebruikt) is nog kleiner dan de versterker (circa 3x4mm, met 8 aansluitingen). dat wordt nog een heel gepriegel om die vast te solderen.

Nadat Het defect was hersteld ging het al veel beter. Wel moest ik de versterking verder opvoeren (van 800 keer naar 2000 keer). Daarbij bleef de versterking stabiel, zonder al te grote fluctuaties in de uitlezing. Voor het gemak heb ik mijn multimeter gebruikt om de uitgangsspanning zichtbaar te maken. Die wordt later vervangen door een analoog naar digitaal converter, het meetsignaal moet immers op mijn laptop worden verwerkt.

Om de versterker en loadcellen te kunnen testen heb ik een opstelling gemaakt die ik met een verschillende gewichten kan belasten. Zo krijg ik een beeld hoe goed een en ander functioneert.

Op het plaatje zie je dat de achterkant van twee loadcellen is vastgezet, de voorkant is aan een plakje geschroefd. Dit plankje werkt als een hefboom zodat ook kleine gewichten (en krachten) kunnen worden gemeten. Ook in de uiteindelijke uitvoering van de rolweerstand meter gebruik ik deze methode van kracht vermeerdering.

De gevoeligheid van deze opstelling bleek 0,7mV / gram. Een belasting van 1Kg zal dus een uitgangsspanning opleveren van 0,7V


Nu de elektronica goed lijkt te functioneren kon ik ook weer verder met de constructie. Vandaag heb ik de constructie verder afgerond. De beide loadcellen zijn bevestigd en ook heb ik de koppeling met de auto gemaakt. Ik gebruik een fietsendrager, die op de trekhaak kan worden geklemd, om de constructie met de auto te verbinden.


Op het plaatje is de koppeling nog provisorisch, met lijmtangen.

Op het laatste plaatje kan je goed zien hoe de loadcellen zijn bevestigd. De rolweerstand geeft een naar achteren gerichte kracht. Door de hefboom wordt die kracht versterkt doorgegeven aan de loadcellen. De verbuiging die dit geeft wordt omgezet in een weerstand verandering welke zodanig wordt versterkt dat het een werkbaar signaal is.



Morgen hou ik het rustig, dinsdag weer met de Quest naar Dordrecht.

Zijn we weer in vorm?

Ik was al een hele tijd niet echt tevreden over de snelheden die ik in mijn Quest haalde. Waar dat aan lag wist ik niet, was het de sporing van de voorwielen of lag het gewoon aan mijzelf?

Vanmorgen ben ik maar eens begonnen met het schoonmaken van de ketting. dat had ik al eerder willen doen maar het kwam er gewoon niet van. bij de fietsenmaker heb ik advies gevraagd en uiteindelijk kwam ik met een biologisch reinigingsmiddel thuis. Het was even puzzelen hoe het reinigen het makkelijkst kon, je kan niet zo gemakkelijk bij de ketting als bij een gewone fiets. Het bleek het makkelijkst door een platte bank onder de ketting achter het stoeltje te plaatsen en hierin de ketting lekker schoon te soppen. Na het inwerken van de vloeistof heb ik de ketting nagespoeld met warm water. Daarna weer ketting olie en hij loopt weer als een zonnetje.

Het ketting geleide rolletje onder de stoel liep niet zo soepel als het zou moeten. Misschien dat hierdoor ook energie verloren gaat. Deze rol en de kleine wieltjes van de derailleur heb ik daarom ook maar even goed geolied. Verder bleek de achterbrug nogal te piepen. dat was makkelijk te verhelpen door de brug los te maken en de as te smeren met lager-vet.

Om het af te maken heb ik de Quest lekker gesopt en daarna heb ik hem met autowas opgepoetst.

Of het nu een psychologisch effect was of dat het echt beter is geworden weet ik niet zeker maar het fietsen ging weer als een speer. Het hele trainings ritje naar Hoek van Holland en terug reed ik met een gemiddelde van 39km/uur (inclusief het beklimmen van de "mont de waterkering"). Zowel heen als terug langs de nieuwe waterweg zat ik rond de 50 en ik tikte de 60 aan bij een tussensprint.

Op de dijk tussen Hoek van Holland en het fietspad langs de nieuwe waterweg kwam een paard met een kar (hoe heet zo'n ding officieel?) erachter me tegemoet. Ik zag al dat het niet goed ging, het beest draaide gelijk om op het smalle pad. Ik ben maar uitgestapt en voor mijn Quest gaan staan zodat het beest er wat meer vertrouwen in kreeg. Even later durfde hij het aan om me te passeren.

(een voorbeeld van zo'n kar zie je op de foto!)









Terug richting wateringen moest ik nog even vol in de remmen toen een oude man (Ik had hem eigenlijk ander willen noemen, maar we houden het netjes!) plots naar links ging (natuurlijk zonder om te kijken). Ik kon nog net langs hem heen sturen om met piepende banden tot stilstand te komen (daar gaat mijn profiel). Toen ik hem verweet dat hij niet had uitgekeken riep hij dat ik niet zo hard moet rijden. Daar heb je wat aan, we gaan allemaal maar met een slakkengang fietsen!








Even verderop zag ik iemand in een Canta verwoed zwaaien. Een seconde later bedacht ik me dat dat Marloes was. Ik had op haar weblog gelezen dat ze tegenwoordig de trotse bezitter van een dergelijk voertuig is.

70km

rolweerstandmeter 3

Ik heb vanavond (terwijl dochter Anouk haar rondjes liep bij atletiek vereniging Sparta) een interessante application note van Microchip doorgelezen. Microchip is een elektronica fabrikant, vooral bekend van de PIC micro controllers. deze appnote gaat over het ontwerpen van electronica van een weegschaal (voor de liefhebbers).

Het blijkt nu dat het mogelijk is om een weegschaal te maken (of krachtmeter) met een bereik van 1:70000. dat betekend dat deze meter bij een maximale belasting van 70Kg een verandering kan meten van 1 gram. Er is wel een kanttekening bij, dit geldt voor (highcost) kwaliteits rek strook opnemers, het moet nog blijken hoe goed mijn (lowcost) opnemers zijn.

Om dit te bepalen ga ik nu eerst verder met de elektronica, daarmee test ik dan weer de kwaliteit van de opnemers. Als dit goed gaat is het probleem van de fragiliteit van de opnemers opgelost. Deze zijn dan:

1) sterk genoeg om het karretje vast te houden.
2) in staat om de trekkracht met voldoende nauwkeurigheid te meten.

De maximale kracht die ik ga meten is circa 2Kg (20N). Als ik een minimale resolutie wil van 1% dan moet de meter in staat zijn om verschillen van 20 gram te meten. De opnemers kunnen (per twee) een belasting van ca 60Kg meten. 20 gram vereist dan een totale resolutie van 1:3000 (zeg maar van minimaal 20 gram tot 60Kg in stapjes van 20gr)


Dit plaatje geeft aan hoe een weerstand-krachtopnemer (rekstrook) er schematisch uitziet. De rekstrook is op een drager gelijmd die mechanisch wordt belast (buiging). Twee van de weerstanden worden uitgerekt (waarde wordt groter) en twee weerstanden krimpen (waarde wordt kleiner). Door de brugschakeling (brug van wheatstone) wordt deze belasting omgezet in een spanning. Het mooie van deze brug is dat de uitgangsspanning een deel is van de ingangsspanning (ratiometrisch).



Dit tweede plaatje geeft weer hoe mijn schakeling er ongeveer uit gaat zien. Het uitgangssignaal van de meetcel wordt zo'n 200 keer versterkt (de maximale uitgangsspanning is slechts enkele mV groot, wordt hierdoor beter aangepast aan het ingansbereik van de converter). Hierdoor wordt de resolutie aanmerkelijk verbeterd. Ik gebruik een analoog naar digitaal converter (ADC) van Analog Devices. Deze wordt door een SPI (serieele communicatie verbinding) door de microcontroller (een Atmel ATmega169 in mijn geval) bestuurd. Hiervoor gebruik ik een evaluatie bordje van Atmel, "Butterfly" genoemd. Voor deze processor moet ik een stukje programma schrijven dat:

- de ADC bestuurd
- de meetwaarden naar een RS232 poort stuurt
- eventueel meetwaarde opslaat in intern geheugen (standalone gebruik)

In eerste instantie zal ik op een laptop de meetdata verwerken die via de serielle poort vanaf de krachtmeter is verstuurd. Op de laptop gebruik ik een stuk software (Matlab) dat het heel makkelijk maakt om de meetdata te bewerken. Ook kan ik de meetdata opslaan (met de tijd en datum als referentie) en op elk moment de rolweerstand berekenen. Ik wil uiteindelijk een bepaald parkoers rijden en gedurende de hele rit data verzamelen. Zo kunnen meetgegevens van verschillende banden worden vergeleken. Daarbij moeten ook de randvoorwaarden (zoals de temperatuur, dank je Harry!) e.d. worden vastgelegd.

Ondertussen heb ik al artikelen op internet gevonden van vergelijkbare metingen (uit de auto industrie). Reuze interessant en het geeft aan dat ik op het goede spoor zit.

rolling resistance of tyres - testdata

Laboratory Measurement of Rolling Resistance in
Truck Tyres under Dynamic Vertical Load

en het meest interessante artikel:

Rolling Resistance of Tyres on Road Surfaces -
Procedures to Measure Tyre Rolling Resistance


Als het meten van de rolweerstand goed werkt wil ik uiteindelijk ook de luchtweerstand van de Quest (met en zonder de diverse stroomlijn verbeteringen zoals een stroomlijnkap) bepalen. Ik wil dat doen door de Quest aan een lang touw achter het meetkarretje te knopen. Ver genoeg van de auto om geen last te hebben van het zog. De rolweerstand kan ik meten bij lage snelheden, de bijdrage van de lucht weerstand bij de hogere snelheden. De rolweerstand is immers onafhankelijk van de snelheid.

Zo, nu heb ik voorlopig weer voldoende gefantaseerd, nu eerst maar weer een stukje verder hobby-en (en binnenkort weer lekker in de Quest rijden natuurlijk!)

rolweerstandmeter 2

Gisteren en vandaag heb ik de kans gegrepen om een lekker rondje met de Quest te fietsen. Daar was de afgelopen tijd helaas niet zoveel van terecht gekomen. Voor mijn werk ben ik een paar dagen naar Duitsland geweest en bovendien was ik snipverkouden. Dat koudje heb ik waarschijnlijk opgelopen toen ik de laatste keer van Dordrecht naar huis fietste. In Delft moest ik een electronische weegschaal ophalen, die ik voor mijn project wilde gebruiken. Ik denk dat ik wat te lang met de verkoper in de kou heb staan kletsen en teveel ben afgekoeld. Als ik uit de Quest stap ben ik altijd drijfnat van het zweten, dan pik je makkelijk een kou op. Daar tob ik nu al weer een dag of tien mee.

Er stond een behoorlijke wind, maar niet zoveel dat het een probleem werd. Gisteren ben ik linksom tot Hoek van Holland gereden en daarna in omgekeerde richting terug naar huis, vandaag heb ik het rondje afgemaakt.

Ondertussen ben ik al weer wat verder met mijn rolweerstand meter. Het frame waar ik het wiel in kan zetten is af. Ik heb twee stukken beton die aan weerszijden kunnen worden bevestigd waarmee de totale belasting op de band 30Kg wordt. Bij een goede band zal de rolweerstand dan circa 30Kg * 9,81 * 0,007 = 2,1N (ca 0,2Kg) zijn. Dat is een relatief kleine kracht.

[Het is ook weer heerlijk om met mijn (mig) lasapparaat te werken. Hij doet het momenteel prima en dat levert best wel mooie lassen op. (al zeg ik het zelf).]



Juist daarom is de realisatie lastiger dan ik had gedacht. Het frame wordt met een kruiskoppeling (daarvoor gebruik ik een zwenk wieltje) aan de auto bevestigd. Op die manier wordt het wiel netjes recht gehouden. Door deze kruiskoppeling heeft het karretje twee vrijheidsgraden. In het horizontale vlak kan het de auto volgen zonder dat er extra wrijving weerstand ontstaat als de auto de bocht omgaat. De andere beweging staat hier dwars op, bij oneffenheden in het wegdek kan het karretje kantelen.



Een lastig punt is de krachtmeting. Enerzijds moet deze in staat zijn om relatief kleine krachten te meten, anderzijds moet het karretje wel aan de auto vastzitten. De krachten die op deze koppeling komen te staan kunnen vele malen groter zijn dan de te meten kracht, het karretje weegt immers 30Kg.

Om deze krachten te "ontkoppelen" heb ik een constructie met twee lade geleiders bedacht. Het karretje wordt netjes aan de auto gekoppeld en de trekkracht kan worden gemeten (althans zover in mijn redenatie). De praktijk is weerbarstiger en de wrijving van de geleiders is te groot. Hierdoor krijg ik een onzekerheid in de meting.

De kracht wordt met een rekstrook gemeten. Een rekstrook bestaat uit twee of vier weerstanden die een enkele of een dubbele spanningsdeler vormen. van het weerstand-paar wordt 1 weerstand beïnvloed door de spanning in het materiaal waar hij op is geplakt, de andere niet. De belasting wordt dus omgezet in een electrische spanning (verandering). Deze (hele) kleine spanning moet worden versterkt en gedigitaliseerd. Het liefst moet het hele meetbereik van een meetcel worden gebruikt. stel een meetcel is geschikt voor 100Kg en wordt maar belast met 1Kg dan gaat dat ten koste van de nauwkeurigheid.

De meetcel heb ik uit een digitale weegschaal gesloopt. Ze zijn ook los te koop maar kosten dan enige honderden euro's. Het is wel een beetje omslachtig maar ik hou wel van dit ge- expirimenteer.

Ik heb nu twee typen meetcellen. De eerste is geschikt voor een kracht tot ca 5Kg. In deze weegschaal is een constructie om de kracht die op de vier hoeken van de weegschaal wordt uitgeoefend om te zetten in 1 enkele, kleinere kracht. De twee weegschaal is moderner en heeft vier meetcellen, in elke hoek 1. deze meetcellen zijn geschikt voor va 30Kg elk.











Hoe nu verder?

De constructie met de geleiders voldoet niet, dat is me wel duidelijk. Ik heb nu een ander idee en dat werkt als volgt.

Het karretje is met de auto verbonden door de twee scharnierende delen. Deze kunnen in principe de te meten kracht niet beïnvloeden (dit in tegenstelling tot de lade geleiders die in dezelfde richting werken als de te meten kracht.

Wordt vervolgt.












Vandaag en gisteren ca 120km. totaal 17649 km

rolweerstand meetproef

De energie die een fietser levert wordt voornamelijk door twee zaken geabsorbeerd: rolweerstand en luchtweerstand. De luchtweerstand kan nauwelijks worden beïnvloed. De rolweerstand wel, bijvoorbeeld door de banden optimaal op spanning te houden. Bij een gestroomlijnde fiets, zoals een Quest, vormt de rolweerstand een relatief groot aandeel van de verliezen. De luchtweerstand is namelijk al geminimaliseerd door de constructie. Door diverse personen zijn er in de afgelopen jaren testen uitgevoerd om de rolweerstand van fietsbanden te bepalen. Daarbij wordt meestal één van de volgende methodes gebruikt:

• De te testen band wordt met een kracht tegen een rol aangedrukt. De energie die nodig is om de rol een bepaalde snelheid te geven is een maat voor de rolweerstand. Het bezwaar tegen deze methode is dat de kromming van de rol veel kleiner is dan het vlakke wegdek.

• Er wordt een karretje met drie wielen, met een belasting erop, over een vlak oppervlak gereden. De afname van de snelheid is een maat voor de rolweerstand. Hier is het bezwaar dat het gladde oppervlak niet bepaald lijkt op een normale weg.

In beide gevallen zal de ondergrond niet dezelfde eigenschappen hebben als de laag asfalt waarop meestal wordt gefietst. Het voordeel van bovenstaande methoden is dat er onder “laboratorium omstandigheden” wordt getest. De resultaten zijn daarmee goed reproduceerbaar. Het nadeel is dat de resultaten niet direct zijn te vertalen naar de praktijk: hoe presteert een bepaald band op een klinkerwegdek? Of hoe groot is de rolweerstand op een nat asfalt wegdek?

De uitrolproeven zijn bovendien erg kortstondig, het is misschien beter als data over een langere periode wordt uitgemiddeld. Soms zijn er ook andere aspecten die de resultaten beïnvloeden zoals de luchtweerstand. Wanneer een uitrolproef vanaf een heuvel wordt uitgevoerd neemt de snelheid eerst toe om daarna weer af te nemen. De luchtweerstand neemt toe met het kwadraat van de snelheid en is daarmee een factor van betekenis. Naarmate de rolweerstand minder is wordt de snelheid hoger. Hiermee neemt de luchtweerstand weer toe en zal het effect van de lage rolweerstand worden tegengewerkt

Luchtweerstand	Rolweerstand
Fl = ½ * A * Cw * ρ * v^2 A = frontaal oppervlak ( m^2) Cw = lucht weerstand coëfficiënt Ρ = luchtdichtheid V^2 = snelheid in het kwadraat	Fr = Cr * m * g Cr = rolweerstand coëfficiënt M = massa G = valversnelling (9,81 m/s^2)

(een Quest heeft een frontaal oppervlak van ca 0,3m^2 en een Cw van 0,22)

Het zou dus beter zijn wanneer de snelheid constant wordt gehouden. Dit kan bijvoorbeeld door een motor in de Quest te plaatsen zodat precies kan worden gemeten hoeveel vermogen nodig is om de fiets een bepaalde constante snelheid te geven. De verliezen (luchtweerstand, verlies van de motor, lager wrijving, etc) zijn hiermee constant. Dit zou ook kunnen door het trapvermogen te meten met een SRM meter (erg kostbaar).

Deze testopstelling is nogal bewerkelijk. Ik heb daarom een eenvoudiger alternatief bedacht waarbij de te testen band achter een auto aanrolt. De band zit om een wiel dat in een houder is vastgezet. Het wiel wordt met een laag geplaatst gewicht belast, bijvoorbeeld 30Kg (dit is een reële waarde, in een Quest zal de belasting per wiel niet veel anders zijn). De rolweerstand verliezen zorgen voor een trekkracht naar achteren. Deze kracht, die evenredig met de rolweerstand is, moet worden gemeten.

De constructie wordt met een stang met de trekhaak van een auto verbonden. Het wiel kan alleen op en neer bewegen, zijdelings speling wordt door de constructie geminimaliseerd anders zou het wiel kunnen kantelen. De kracht die nodig is wordt met een load-cel gemeten. Op het wiel is een snelheids-opnemer gemonteerd, deze geeft bij elke omwenteling een puls. Een laptop registreert per tijdseenheid (bijvoorbeeld elke seconde) de kracht op de loadcel, het aantal pulsen van de afgelopen seconde en eventueel de data-output van een GPS ontvanger (tijd, locatie, snelheid, enz) ter referentie.

Het voordeel van een constructie met één wiel is dat slechts één band nodig is voor de test. Bovendien kunnen de randvoorwaarden sneller worden gewijzigd (type band, druk, type binnenband, eventueel anti-leklint, talkpoeder in de band, enz). De gemeten gegevens hebben direct betrekking op de testband, terwijl bij meerdere wielen nog andere factoren een rol kunnen spelen (uitlijning van de wielen, spoorvorming, enz).

Terwijl de test loopt kunnen de testvoorwaarden worden aangepast zoals de druk, het type wegdek, de snelheid en eventueel de belasting (nominaal 30Kg).

De belasting wordt zo laag mogelijk aan weerskanten het wiel gemonteerd zodat het zwaartepunt laag is en het wiel niet kantelt. De constructie moet geschikt zijn om ook grotere wielen te monteren (tot 28”).

Realisatie:

De constructie spreekt voor zich en zal niet veel problemen opleveren. De elektronica is mijn vakgebied, dus dat zou zeker moeten lukken. De load-cel moet ik nog zien te krijgen, waarschijnlijk gebruik ik daarvoor de opnemers uit een oude personen weegschaal, een professionele load-cel is namelijk veel te duur. De informatie van de loadcel en de pulsgever moet worden gedigitaliseerd en op een lap-top worden verwerkt. Hiervoor kan ik een applicatie maken in bijvoorbeeld “matlab”, een wiskundig rekenprogramma. Met dit zelfde programma kan ik de berekeningen uitvoeren en de resultaten opslaan.

Met deze opstelling moet het mogelijke zijn om korte tijd een groot aantal metingen uit te voeren. Hiervoor zal ik een meetprogramma moeten maken. Ik ben vooral benieuwd hoe de banden waarop ik reed (en rij) presteren ten opzichte van banden die goed uit andere testen zijn gekomen. Daarnaast zijn proeven over een bepaald traject met wisselende omstandigheden interessant. Maar zover is het nog lang niet....

nieuwe voorbanden

Na de rit van vorige week zondag moest ik beide voorbanden wel vervangen. Er waren zowel links als rechts grote slijt plekken te zien waarbij je door het rubber de anti lek laag zag zitten. Deze laag houdt misschien wel splinters en dergelijke tegen, erg slijtvast is hij niet. Bij het minste is ook deze laatste barrière blootgelegd en komt de binnenband in contact met het wegdek.

Bij mijn laatste bezoek aan Velomobiel was ik al zo verstandig geweest om een tweetal voorbanden mee te nemen. De oude banden worden niet meer geleverd, nu is de Vredenstein perfect moiree de standaardband (of is dat ondertussen de Vredenstein HPV geworden?) Deze band is een stuk stugger en dat lijkt me niet positief voor de rolweerstand. Maar hij is daardoor misschien wel meer lek bestendig.

Ik ben de afgelopen dagen ook weer met de uitlijning bezig geweest. Ik vermoedde dat de snelle slijtage ook met een niet optimale uitlijning te maken had en doordat de wielen soms kortstondig slippen bij een rem-actie. Ik denk dat het tool dat ik eerst gebruikte niet goed functioneert. Nu heb ik iets heel eenvoudigs in elkaar geschroefd en dat lijkt beter te werken.

foto's volgen nog.

Vanmiddag heb ik een eerste rondje met de nieuwe banden en de verbeterde uitlijning gefietst. Het ging weer ouderwets lekker. Het weer was ook wel erg mooi, blauwe lucht en stralende zon. Na 65km en 1:50 uur was ik weer terug. Misschien morgen weer?

drie keer lek is scheeprecht

Voordat ik vanmorgen de straat uit was was ik al drie keer door een berg glas gereden. Dat voorspelde niet veel goeds voor de rest van de route. Toch duurde het tot voorbij Rotterdam voor ik mijn eerste lekke band mocht plakken. Daarbij deed ik ook een wat minder mooie ontdekking, mijn voorbanden zijn versleten.

Voor ik vertrok had ik mijn banden opgepompt en toen was er nog niets bijzonders te zien. Het allerlaatste stukje rubber was op een paar plekken als sneeuw voor de zon verdwenen. Gelukkig was de laag hieronder, die de band lekbestendig maakt, nog intact.


Het is me een keer eerder overkomen dat ik er te laat achterkwam dat de banden waren versleten. Toen moest ik uiteindelijk Francis een nieuwe band laten brengen om naar huis te kunnen terugrijden. Zo erg was het vandaag dus niet.

Pas bij de tweede lekke band ben ik foto's gaan maken. Het was heerlijk winterweer, zo warm dat ik slechts een T-shirt droeg. Bij het plakken van de banden moest ik wel een extra shirt aan, want als je zo bezweet bent wordt het toch snel te koud.

In Rotterdam ben k langs de Spaansebrug gereden om te kijken of deze al weer klaar was. Dat was inderdaad het geval en er kan weer onderdoor worden gefietst. Daarmee heb ik een mooie alternatieve route naar mijn werk.

De eerste lekke band kreeg ik naast de A16 van Rotterdam naar Dordrecht, de tweede bij de oude Maas en de derde midden in Rhoon.
Het eerste en het laatste stuk waren daarbij de langste stuk zonder lek. Bij het eerste lek ben ik in een molshoop van dikke klei gaan staan, die kreeg ik bijna niet meer van mijn fietsschoenen. Bij de derde stop kon ik bijna geen plek voor mijn Quest vinden tussen de honderden honden-drollen. Leuk hoor, een hond als huisdier!

Er is ook een positieve kant aan deze misère. Ik had de lekken immers ook op weg naar mijn werk, s morgens vroeg in het donker, kunnen
krijgen. Nu ga ik voor mijn volgende rit de voorbanden vervangen.

Toen ik bij thuiskomst mijn accu wilde opladen ontdekte ik dat de lader bijna in rook was opgegaan. De binnenkant van de lader was helemaal zwart en reparatie is niet meer mogelijk. Dat kan ook niet voor de 15,- die hij nieuw kost.


Door al het oponthoud was ik later thuis dan gepland. Francis was al vertrokken naar de kennismaking bijeenkomst van ons ski-clubje. Ik heb snel even een krentenbol gegeten en ben er toen in de Quest naar toe gereden. Die stond immers nog buiten en is toch nog de snelste vorm van vervoer (auto niet meegerekend).

Vandaag 104km

Nieuwjaars (solo) duik

Van fietsen komt de laatste tijd niet zoveel. eerst zijn we een paar dagen naar Francis haar zus in Frankrijk geweest, daarna moest ik weer een paar dagen werken. Bovendien nodigde het weer niet echt uit tot fietsen. Misschien dat het er eind deze week nog wel van komt.

Gisteren was het de dag van de traditionele nieuw jaars duik. Terwijl vorig jaar bijna de hele familie met vriendjes en vriendinnen meedeed wilde dit keer niemand met me meegaan. En om er nu alleen naar tot te gaan, daar had ik weer geen zin in. Als compromis zijn we later op de middag een strandwandeling gaan maken en ben ik in mijn uppie erin gedoken.

fotografe: Michelle Botter

N.B. Dat buikje mag ik er nog wel aftrainen!

Fietsvriendin

Omdat fietsen in een Quest meestal betekend dat je lange tijd alleen bent heb ik van mijn dochter Michelle een fietsvriendin gekregen. Als Sinterklaas surprise!

Ik realiseer me dat het nu al weer bijna Kerst is, maar ik vond het toch leuk om de foto alsnog op mijn blog te zetten.

Vanmiddag de kerst-run!! met zo'n 2000 andere kerstmannen!!

Koud en toch te warm?

Het was behoorlijk fris toen ik vanmorgen op weg ging richting Dordrecht. Gelukkig had ik me er op gekleed: een thermo broek + fietsbroek en een thermo hemd + thermo shirt en hoesjes over mijn fiets schoenen. Gisteravond had ik wat ventilatie gaten in het voorste schermpje gemaakt in de hoop dat het nu niet zou beslaan. Tot halverwege Rijswijk ging het inderdaad prima maar toen kreeg de condens toch de overhand, dan het ruitje maar weer open.

De combinatie van thermo hemd en shirt bleek behoorlijk warm, misschien wel wat te warm. Dat is vaak het probleem als je gaat sporten: eerst is het te koud en later krijg je het weer te warm.

Wat me wel stoorde is dat mijn snelheid ondermaats was. Waar ik anders ruim 43km/uur kruissnelheid haal bleef ik nu onder de 40 hangen. Ik ben waarschijnlijk niet helemaal fit, of komt het door de lage temperaturen? Ik heb wel gelezen dat de lucht dichtheid zodanig toeneemt dat je snelheid minder wordt. Waarschijnlijk maakt de lage temperatuur het rubber van de banden ook veel stugger zodat de rolweerstand toeneemt (misschien een mooie test voor Wim?).

De terugweg ging sneller dan heen, maar dat heb je als het paard de stal ruikt. Ik koos nu maar voor de langere weg langs Kralingen, zodat ik het centrum van Rotterdam niet in hoefde, al dat stilstaan bij verkeerslichten is niet prettig. Nu had ik alleen mijn thermo hemd aan, dat was net warm genoeg.

Toen ik thuis was uitgestapt dampte de Quest als een warme ....
En dat terwijl de kunststof kap bevroren was.

Ik heb gelijk maar een paar foto's gemaakt.
De accu van mijn EOS300 was kaduuk, een originele accu kost 79,-
Gelukkig kan kan je tegenwoordig via internet goedkope alternatieven krijgen.
Nu heb ik voor 40,- twee nieuwe accus gekocht bij de BatteryKing.eu (dat is weer eens anders dan de haring Koning!). Prachtig hoe snel dat tegenwoordig kan via internet,



Kortom: vandaag weer lekker gefietst, alleen jammer dat ik het grootste deel in het donker moet rijden. Het venstertje ga ik nog aanpassen zodat het beter ventileert. Ook wil ik het gemakkelijk in verschillende standen kunnen zetten. Het wordt nog eens wat!